Όσα δε φέρνει ο χρόνος

-Καλημέρα. Είναι μόνο αυτή που σε βρίσκει στον δρόμο να παλεύεις.
-Και καλό μήνα. Μόνο σε αυτούς που απέργησαν και αγωνίζονται στον δρόμο. Στους υπόλοιπους 13ωρο, με διάλειμμα εκτός εργάσιμου χρόνου. Εντάξει αλλά δεν πάει έτσι. Διεκδικούμε για το σύνολο της τάξης μας. Όλοι μαζί νικάμε ή χάνουμε και...
-Πάτε στην πορεία; Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς; -Γιατί δεν απεργείτε; -...
Τι λέγαμε; Ναι. Μακάρι 13ωρο σπαστό, 7/7 και άδεια ένα ΣΚ κάθε τρίμηνο. 

Ξέρω πολλούς που εύχονται να κρατούσε το Φεστιβάλ κάνα δεκαήμερο -χωρίς να σκέφτονται τις πρακτικές συνέπειες και το λούκι που θα τραβούσαν οι σφοι διοργανωτές. Δεν ξέρω όμως ούτε έναν εργαζόμενο που να επιθυμεί το 13ωρο. Και βασικά ούτε έναν που θα δούλευε καθημερινά, αν δεν είχε ανάγκη τα λεφτά.

Σε αυτό το σύστημα, η εργασία δεν είναι κάτι που εξανθρωπίζει το είδος μας, του χαρίζει συνείδηση και το ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο. Είναι βραχνάς, αγγαρεία που αποκτηνώνει και αποβλακώνει, που διασφαλίζει πως θα γυρνάμε σκυφτοί στα τέσσερα χωρίς όνειρα και επιθυμίες, άβουλα βλίτα σε διαμαντένια προβλήτα. Κι ο χειραφετητικός της χαρακτήρας καταντάει μια παρωδία, σαν την ειρωνική επιγραφή στο Άουσβιτς «η εργασία απελευθερώνει».

13 ώρες... Δε χωράνε ούτε στο ρολόι της ταξικής πάλης, που κινεί τα γρανάζια της ιστορίας προς το μέλλον. Και αν δεν τα κινήσουμε εμείς, γυρίζουν πίσω ολοταχώς, μετά τις 12 -και ούτε ένα τηλεφώνημα ή ένα γοβάκι παρηγοριά-, στα μεσάνυχτα του κόσμου και τον εργασιακό μεσαίωνα.

Όσο τον νου μου λερώνω
Δίπλα σε εκείνους που δεν ξέρουν τίποτα για τον φόνο
Τον δολοφόνο κατηγορώ με μανία
Μα τον φυλάει στρατός, Βουλή και αστυνομία
Δε με ακούει κανείς, νιώθω σαν σχιζοφρενής...

Μαζευόμαστε για να κάνουμε τη φωνή μας (πιο) δυνατή και ας μας περνάνε ενίοτε για τους τρελούς του χωριού. Είμαστε οι μουρλοί που θέλουν να νεκρώσουν τα πάντα για μια μέρα, για να έχουμε δικαίωμα στη ζωή. Για να μη δουλεύουμε ήλιο με ήλιο, σαν ζωντανοί - νεκροί, σε ένα ανοιχτό κλουβί με σιγή νεκροταφείου, όπου κανείς δε θα έχει ελεύθερο χρόνο. Είμαστε αυτοί που δε σταυρώνουμε τα χέρια μας, αλλά παίρνουμε σε αυτά τις τύχες μας και δεν γκρινιάζουμε κατόπιν εορτής για όσα συμβαίνουν -γαμώ την ατυχία μας και την «γκαντεμιά» που μας δέρνει.

Θεωρείς το 13 παρεξηγημένο αριθμό; Είναι το τυχερό σου νούμερο; Κυνηγούσες πάντα το χρυσό 13άρι; Τέλεια! Παίξε ΠΡΟ-ΠΟ -το παλιό, το πατροπαράδοτο. Πάρε φανέλα του Διαμαντίδη ή του Φασούλα. Γράψου στη Θύρα 13, μα πάνω από όλα στο Σωματείο σου. Και για 13ωρη δουλειά ούτε σκέψη!

Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, σου λένε. Αλλά δουλειά τις Κυριακές (τη μέρα του... Κυρίου), 13ωρη εργασία -να μη σε βλέπει το σπίτι σου. Τι άλλο θες για να καταλάβεις ότι η μόνη πατρίδα είναι τα κέρδη του αφεντικού σου, μόνος θεός το χρήμα και όλοι εδώ είμαστε μια οικογένεια για να το υπηρετούμε πιστά;

Ένας σφος λέει πως οι καπιταλιστές συσσωρεύουν υπεραξία, αλλά θα έχουν σοβαρές δυσκολίες να πραγματοποιήσουν τα κέρδη τους στην αγορά, αν δουλεύουμε 13ωρα σαν μηχανές, γιατί μας χρειάζονται και ως καταναλωτές, να αγοράζει κάποιος τα προϊόντα τους. Κι αυτή την αντίφαση θα την βρουν μπροστά τους -όπως και τόσες άλλες.
Εγώ λέω πως η αύξηση του ωραρίου, χωρίς υπερωρίες και περιττά έξοδα για οικονομικά κίνητρα, είναι μονόδρομος για να πετύχουν απόλυτη αύξηση στην απόσπαση υπεραξίας και να αντιμετωπίσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους.
Και η πείρα από την πραγματική ζωή λέει πως το 13ωρο το θέλουν κυρίως οι ξενοδόχοι και οι καπιταλιστές σε διάφορες γαλέρες (τουριστικά κάτεργα κ.ά.), όπου το 13ωρο/7ήμερο εφαρμόζεται ήδη de facto και θέλουν το νομικό πλαίσιο που θα το κατοχυρώνει de jure και θα το νομιμοποιεί ως βάση για να πάμε πιο κάτω στον πάτο του βαρελιού.

Ένας άλλος σφος αναρωτιέται μήπως η τεχνητή νοημοσύνη πλησιάζει στο σημείο να κατασκευάζει μηχανές-τεχνητούς εργάτες που θα... παράγουν υπεραξία χωρίς το είδος μας και θα ανατρέψει όσα ξέρουμε για τις βάσεις της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας. Και εγώ αναρωτιέμαι αν αλλάζει κάτι στην ουσία του θέματος (της αντικατάστασης του ανθρώπου από μηχανές) από την εποχή του Ιλιένκοφ (και όσων σπουδαίων έγραφε σχετικά και μπορεί να διαβάσει κανείς στο «Μαύρο Κουτί της Νοημοσύνης»), των κλασικών και της πρώτης εμφάνισης των μηχανών με τους Λουδίτες. Κι (αναρωτιέμαι) αν όντως οι ποσοτικές αλλαγές που συσσωρεύτηκαν μες στα χρόνια εισάγουν πλέον μια νέα ποιότητα.

Αλλά αυτή είναι μια κουβέντα για τον ελεύθερο χρόνο μας -αυτόν που δε θα έχουμε με την 13ωρη εργασία. Και το βασικό είναι πως η ΤΝ μάς προσφέρει τη δυνατότητα για δραστική μείωση της εργάσιμης ημέρας κι εδώ συζητάμε για το 13ωρο και τις στρατιές ανέργων που έρχονται, ακριβώς γιατί η τεχνολογία δεν υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, σε μια ταξική κοινωνία.

Τις σκέψεις σου διακόπτει η απεργιακή αφίσα της ΓΣΕΕ: ο χρόνος εργασίας δεν είναι εμπόρευμα, είναι η ζωή μας! Τότε πάρε άλλες πέντε ώρες ζωή-δικαίωμα, να φτάσεις τις 13. Και να απορείς μετά τι έχουν τα έρμα και πέφτουν σαν κοτόπουλα - παθαίνουν εργατικά ατυχήματα.

Το πλάνο ανοίγει, ένα αγγελάκι-τρολ εμφανίζεται πάνω από τον ώμο σου.
-Καλά, σας είδαμε στο Φεστιβάλ -στα πανηγύρια πρώτοι. Αλλά πού είναι αυτός ο κόσμος στο κίνημα; Οι μισοί από αυτούς να απεργούσαν σήμερα...
Μάντεψε, αυτό ακριβώς έκαναν. Απέργησαν και κατέβηκαν στον δρόμο. Όχι όλοι, αλλά δεκάδες χιλιάδες, που γέμισαν τα Προπύλαια, μεγάλο μέρος της Πανεπιστημίου, και την άλλη φορά θα είναι ακόμα περισσότεροι. Τους πανηγυρτζήδες του πληκτρολογίου δεν ξέρω πότε θα βρούμε στους δρόμους -τόσα χρόνια τους ψάχνουμε...

Οι ομιλητές της συγκέντρωσης ήταν στοχευμένα επιλεγμένοι. Από τις σχολικές καθαρίστριες, όπου τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, επί πανδημίας, έγιναν απόλυση για μια συνάδελφο που δήλωσε πως θα απεργήσει. Από τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, που κέρδισαν ως παράσημο άλλη μια δικαστική απόφαση για «παράνομη και καταχρηστική» απεργία. Ένας σμήναρχος εν αποστρατεία που μας πήγε πέρα από το τυράκι για τις αυξήσεις στις απολαβές των στρατιωτικών και είπε ότι η κυβέρνηση επιχειρεί ουσιαστικά να διαλύσει τις ένοπλες δυνάμεις.

Μα πάνω απ’ όλα ο εκπρόσωπος της Ένωσης Παλαιστίνιων εργατών, που σκόρπισε ρίγη συγκίνησης -και όχι απλώς με την υπερτίμια προσπάθειά του να ξεπεράσει το εμπόδιο της γλώσσας- κλείνοντας με μια δραματική έκκληση, «μην αφήνετε τη Γάζα μόνη της!». Σε μια ομιλία που θύμιζε συνειρμικά «μήνυμα από την άλλη πλευρά», για έναν λαό που μάχεται αλλά τον έχουν εγκαταλείψει σχεδόν όλοι -πχ ο διαφημισμένος συνασπισμός των BRICs- και καλείται να αποφασίσει με το πιστόλι στον κρόταφο, με ποιον τρόπο θέλει να πεθάνει και αν θα δεχτεί να τον σφάξουν ή να αυτοκτονήσει (πολιτικά) οικειοθελώς.

Στο τέλος ο Τασούλας από τους Οικοδόμους εξήγησε πως το 13ωρο δεν είναι ο πάτος του βαρελιού -ήδη γίνεται λόγος για σπαστό 13ωρο, που ισοδυναμεί πρακτικά με 16ωρο!- και σημείωσε τους βασικούς σταθμούς προσεχώς.

-Την εκδήλωση του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων για τα 5 χρόνια από την 7η Οκτώβρη του 2020 και την καταδίκη της νεοναζιστικής συμμορίας της ΧΑ -μια πενταετία στην οποία είχαμε αρκετές αλλαγές προς το χειρότερο.
-Την κινητοποίηση των Σωματείων για την Παλαιστίνη την επόμενη βδομάδα.
-Τον σχεδιασμό για νέα απεργία, όταν κατατεθεί το εκτρωματικό νομοσχέδιο από την κυβέρνηση.

Και ως τότε τρέχουμε. Και αν έχουμε κάποια ευχάριστη δράση -όπως στη Γένοβα-, τόσο το καλύτερο.

Φτάνοντας στο Σύνταγμα άρχισαν να ηχούν οι Σειρήνες. Συναγερμός για το 13ωρο; Άσκηση εναντίον του εσωτερικού εχθρού -δηλαδή εμάς; Μάλλον κάτι σαν το δεύτερο, προγραμματισμένο για εκείνη την ώρα, αλλά ήταν ωραίος ο συγχρονισμός και ο συμβολισμός του πράγματος.

Από συλλογικές κινηματικές παρουσίες, ξεχώρισα αυτό του Σωματείου στη Γραμμή 4 του Μετρό -όπου οι εργαζόμενοι δεν ακολούθησαν τον παλιό τους γραμματέα, ίσως γιατί ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε όσα μπερδεμένα έγραφε στο Πριν για την αποχώρησή του από το κόμμα. Και το Σωματείο των εργαζόμενων στην e-traveli -και όποιος γελάσει ομοφοβικά, να του καεί η οθόνη.

Μα δεν πρέπει επιτέλους το ΠΑΜΕ να εντάξει στον λόγο του τη συμπερίληψη; Να συμπεριλάβει τις αγωνίες και τη σκέψη του απεργοσπάστη, του μέσου κυρ-Παντελή και του χαφιέ της εταιρείας; Να μιλήσει στη γλώσσα όσων βαριούνται να ξυπνήσουν χαράματα για περιφρούρηση ή όσων πιστεύουν πως δε βγαίνει τίποτα με τις απεργίες και ότι είναι τουφεκιές στον αέρα;

Όχι, αρκεί που το έκανε με τα μέλη του March to Gaza -που μοίραζαν το υλικό τους- και με την εγρήγορση για να μην χτυπήσει τον στολίσκο αλληλεγγύης το κράτος-δολοφόνος. Και σε ένα άλλο (υποδεέστερο γκεστάλτ) με τους συναγωνιστές που ήρθαν όπως είναι, με τα μπλουζάκια τους για τον Σόκρατες (και την «Κορινθιακή Δημοκρατία») και για τον Gangster...

Παρεμπιπτόντως, χτες ο μπασκετικός Άρης πέτυχε κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε με το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη, ένα διπλό επί ιταλικής ομάδας, δείχνοντας πως οι συνθήκες ωριμάζουν γρήγορα, όσα δε φέρνει ο (εργάσιμος) χρόνος τα φέρνει η στιγμή και ο καιρός γαρ εγγύς για τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες που αναμένουμε. Ως τότε δε γίνονται ούτε τα αυτονόητα -που είναι τα πιο δύσκολα να γίνουν. Οι ομάδες από το Ισραήλ παίζουν κανονικά και με τον νόμο, η ΦΙΦΑ και η Ευρωλίγκα κάνουν την πάπια για να μην τις αποκλείσουν, η Χάποελ του Ιτούδη παίζει στη Σόφια με χιλιάδες κόσμο, ενώ η Εφές κάνει εξορία για «λόγους ασφαλείας» στο ματς με τη Μακάμπι. Και η υποκρισία με τα διπλά σταθμά συνεχίζεται...

Εν τω μεταξύ, ο ΓΓ άφησε ένα λιτό, καλλιγραφικό μήνυμα για τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, ανθρώπινο και χωρίς ανορθογραφίες -κι ας μην είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ. Μέχρι την τελική δικαίωση! Μέχρι να καθίσουν όλοι οι ένοχοι στο σκαμνί. Για να μην έχουμε ξανά τέτοια εγκλήματα! Με εκτίμηση και αλληλεγγύη.

Λίγες μέρες πριν, στον ίδιο χώρο, έλαβε χώρα μια ένταση κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης, που μπορεί να μοιάζει με τρικυμία σε ποτήρι, αλλά ανέδειξε διάφορες αντιφάσεις και παθογένειες, ένθεν και ένθεν. Κι είναι μια ένοχη απόλαυση να βλέπεις τους μισούς να ανακαλύπτουν προβοκάτορες και τους άλλους μισούς να φρικάρουν με το χαζοχαρούμενο χυμαδιό -που κατά κανόνα το αποθεώνουν στο όνομα του αυθόρμητου- ή να βάζεις αθώα το ερώτημα πού κοιτούσε η περιφρούρηση -και αν είχε μέτωπο στη Βουλή ή στον χύμα κόσμο. Αλλά η ουσία βρίσκεται πάντα σε μεγαλύτερο βάθος. Κι αυτοί που αναμασάν μια φράση του Λένιν, για αυτούς που δε θα δουν ποτέ μια επανάσταση, αν περιμένουν να την βρουν στην «καθαρή μορφή» της, πρέπει κάποτε να μας πουν πού λέει ο Βλαδίμηρος ότι πρέπει να σέρνεσαι άκριτα πίσω από μικτές, αντιφατικές μορφές κινήματος και να μην παρεμβαίνεις με τους δικούς σου όρους.

Οι άλλες δύο απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν ένας διαρκής κλαυσίγελως, ταξίδι στο φάσμα της χαρμολύπης. Η θλιβερή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, με ελάχιστα σωματεία, δεκάδες γκρούπες και τις 50 αποχρώσεις-ψευδώνυμα του ΣΕΚ, την ΕΡΓΑΣ του ΜΛ-ΚΚΕ, τη ΝεΑΡ κι έναν τύπο με μπλουζάκι «πας μη Έλλην βάρβαρος», που ήταν μες στο κλίμα. Και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που δε θα γίνουν ποτέ 3ος πόλος -ούτε καν 2,5 Διεθνής- όσο λειτουργούν ως δορυφόρος της ΓΣΕΕ και περιμένουν να ξεκινήσει η δική της πορεία, κρατώντας απλώς κάποιες αποστάσεις -όχι πολιτικές, αλλά χιλιομετρικές, επί της Σταδίου. Κάπου στο 2 και κάτι ήταν το ΜεΡΑ25 και η ΑΡΑΣ στον ρόλο της νεολαίας του Βαρουφάκη, λίγο μετά η υπόλοιπη ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και ένα μπλουζάκι «η καρέκλα είναι πρέζα», του Μητσοτάκη που δε γαμιέται. Και προς το τέλος, οι διάφορες αποχρώσεις του μαύρου, όπου παραδόξως έπαιζε Νταλάρας. «Αναρχία στην αναρχία» που θα έλεγε και το αντίστοιχο μπλουζάκι.

Ένα κομμάτι αυτού του (2,5) πόλου θέλει να ξαναγυρίσει την ίδια σκηνή της γέννας μιας άλλης -και όχι άλλης μιας- ελπιδοφόρας εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ένοχη απόλαυση για ένα φανατικό σινεφίλ κοινό, που έχει χάσει το μέτρημα στις συνέχειες (σίκουελ) αλλά δεν θυμάται πλέον το πρώτο μέρος της απειρολογίας και κρατά ανά χείρας πατατάκια και ποπ κορν για αντίστοιχες διαδικασίες.

Όλα τα υπόλοιπα, που δε φέρνει ο χρόνος, θα τα φέρει μια στιγμή, διαλεκτική και αντιφατική σαν εμάς. Μην περιμένεις να την δεις σε καθαρή μορφή, γιατί δε θα την ζήσεις ποτέ. Και αν η κε του μπλοκ έχασε τελικά κάποιο σπουδαίο στιγμιότυπο, θα το έχει συλλάβει ο φακός του ακροβάτη φωτογρά(σ)φου, που σκαρφαλώνει παντού, κερδίζοντας και το αυθόρμητο χειροκρότημα του Τσουβέλα τις προάλλες...