Περισσότερα και καλύτερα

Σε ένα άρθρο του ο Λένιν, προς το τέλος της ζωής του, καλούσε τους μπολσεβίκους και τον ρωσικό λαό να προχωρήσουν στα επόμενα βήματα της οικοδόμησης με το σύνθημα «κάλλιο λιγότερα αλλά καλύτερα». Μπορεί να ήταν σωστό για την εποχή του και για τα καθήκοντα της συγκυρίας ή να σηκώνει συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτό που ταιριάζει στην περίοδο που διανύουμε, για τη δική μας περίπτωση.

Σήμερα καλούμαστε να τρέξουμε μια σειρά απαιτητικά μέτωπα. Να τα αναδείξουμε, να μετρήσουμε βήματα, να ξεφύγουμε από τον βούρκο της στασιμότητας, που μας σπρώχνει νομοτελειακά στον κατήφορο. Να αλλάξουμε τον αρνητικό συσχετισμό -και οι συνειδήσεις αλλάζουν μόνο μες στον αγώνα, όχι σε περιόδους ηρεμίας - παθητικής νιρβάνας. Πρέπει να βγάλουμε στον δρόμο τη σιωπηλή πλειοψηφία, για να βρει τη φωνή της, να την πείσουμε πως δεν αρκεί να πατά σιωπηλά -ή με επικοινωνιακό θόρυβο- fav, like, κοινοποιήσεις για όσα την καίνε. Είτε μιλάμε για το 13ωρο, είτε για τον αγώνα των Παλαιστίνιων για επιβίωση και τη γενοκτονία στη Γάζα.

Η σημασία του Παλαιστινιακού ζητήματος είναι αυτονόητη, υπάρχει όμως και πια επιπλέον διάσταση. Το Παλαιστινιακό είναι ένα αξιόπιστο μέσο για να καταλάβεις με ποιον έχεις να κάνεις, να χαράξεις μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όσους θέλουν να λέγονται άνθρωποι και τα σκουπίδια που προσκυνούν τον νόμο της ζούγκλας -δηλαδή του ισχυρού- και σε μια ευρύτερη κλίμακα, ανάμεσα στους λαούς και τα κράτη τους.

Μιλάμε για τα κράτη που συνεργάζονται στρατιωτικά και κάνουν μπίζνες με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που είναι τέτοιο εξ ορισμού, από τη στιγμή της ίδρυσής του -τη Νάκμπα του ’48-, βάσει της (σιωνιστικής) φιλοσοφίας, των στόχων και των μέσων που χρησιμοποιούν: ψέματα, προπαγάνδα, μπόλικο θράσος -όπως κάθε αστικό κράτος. Γενοκτονία, κρατική τρομοκρατία, δολοφονίες βρεφών, απαγωγές πολιτών άλλων χωρών, αποκλεισμός περιοχών, ανθρωπιστικής βοήθειας και οργανωμένη λιμοκτονία -βάσει σχεδίου.

Κι όμως αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιος είναι χειρότερος: ο ένοχος ή όσοι τον συγκαλύπτουν. Το κράτος που ξερνά φασισμό στα μούτρα μας χωρίς προσχήματα ή τα κράτη που το ξεπλένουν, πουλώντας δημοκρατικές ευαισθησίες. Η ελληνική κυβέρνηση που κουνά το δάχτυλο στα μέλη της Flotilla -για να μη διαταράξουν οι κινήσεις τους το ειρηνευτικό σχέδιο- ή η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση της Ισπανίας, που καταγγέλλει χλιαρά στα λόγια τη γενοκτονία, αλλά στο τέλος αφήνει την αποστολή έρμαιο στα νύχια του κράτους-δολοφόνου.

Το Ισραήλ που γιορτάζει το Γιομ Κιπούρ με απαγωγές και γκανγκστερικές συλλήψεις στα διεθνή ύδατα και απαγορεύει στην Ελληνίδα πρέσβη να επισκεφτεί τους Έλληνες συλληφθέντες; Ή το ελληνικό κράτος που καταπίνει τη δικαιολογία πως λόγω γιορτής δεν υπάρχει διαθέσιμος ραβίνος για να δώσει άδεια στο προσωπικό να δουλέψει -για να γίνει η επίσκεψη της πρέσβειρας- και δηλώνει επίσημα πως δεν προκύπτει η άσκηση βίας από το Ισραήλ;

Και εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά, σύντροφοι; Μια σειρά κινήσεις, με σχετικά άμεσα αντανακλαστικά. Ανακοινώσεις, καταγγελία στη βουλή, διαβήματα στο ΥΠΕΞ και σε επίπεδο ΕΕ. Έλειπε όμως κάτι βασικό: το κάλεσμα στον κόσμο, εκεί που είναι η πραγματική μας δύναμη, ο μόνος παράγοντας που μπορεί να δώσει άλλο τόνο, να αλλάξει τους σικέ κανόνες του παιχνιδιού. Έλειπε ένα κεντρικό κάλεσμα -πέρα από το γενικό «όλοι-ες στους δρόμους».

Κι επιβαλλόταν να γίνει, μετά από όλα αυτά. Όχι για την Πέρκα, την Τούμπεργκ και τις ΜΚΟ, αλλά για τους αγωνιστές που συμμετείχαν, τη θαρραλέα στάση τους και τη αυτονόητο αίτημα να μη διανοηθούν να αγγίξουν ούτε τρίχα τους οι σιωνιστικές αρχές -και ας μη συγκρίνεται η δική τους «περιπέτεια» με την καθημερινή γενοκτονία στη Γάζα. Ούτε για να κλείσει κακόβουλα στόματα -πχ εκείνων που βρήκαν πολιτικό σωσίβιο (αλλά και ελεύθερο πεδίο) για τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα στο κίνημα αλληλεγγύης. Ή των ανύπαρκτων αντι-ιμπεριαλιστών του πληκτρολογίου, που ψάχνουν πάτημα για να συρθούν στην επιφάνεια (πχ στα σημεία στίξης όσων λέει το Κόμμα) ενώ κάνουν γαργάρα την εκκωφαντική σιωπή των BRICs και των κατά φαντασίαν συμμάχων τους, που έχουν αφήσει τους Παλαιστίνιους χωρίς ουσιαστικό στήριγμα -πέρα από τον αγώνα των λαών.

Επιβαλλόταν να γίνει γιατί είσαι η πρώτη δύναμη στο μαζικό κίνημα, στα Πανεπιστήμια, σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα, η μόνη αντιπολίτευση στον δρόμο, το μόνο πραγματικό αντίπαλο δέος, που μπορεί να κάνει τη διαφορά, κινητοποιώντας χιλιάδες κόσμου μες σε λίγες ώρες -όπως έκανε στο πρόσφατο παρελθόν για την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία. Και αυτό σημαίνει πως έχεις μια ευθύνη παραπάνω για όλα: να οργανώσεις αντιστάσεις, να έχεις ένα συνολικό σχέδιο, να δεις πώς μπορείς να νικήσεις. Και τι άλλο-παραπάνω μπορείς να κάνεις, γιατί το απαιτούν οι καιροί και όσα κάνουμε ποτέ δεν είναι αρκετά -ιδίως για την Παλαιστίνη. Να ανεβάζεις ψηλά τον πήχη, παίρνοντας ως τέτοιον την απεργία στη Γένοβα, των αποκλεισμό ισραηλινών πλοίων, τη μαζική φοιτητική-μαθητική απεργία στην Ισπανία. Και να προσπαθείς να «αντιγράψεις», ό,τι καλό συμβαίνει εκτός συνόρων. Χρειάζονται πάντα περισσότερα -και καλύτερα...

Γιατί καλείσαι να δείξεις στην πράξη ότι είσαι κόμμα παντός καιρού, έτοιμο για όλα, σε συνεχή εγρήγορση. Να έχεις την ευελιξία να οργανώνεις απεργιακές συγκεντρώσεις το πρωί, να αποκλείεις ισραηλινό ξενοδοχείο με απεργιακή φρουρά και να συνεχίζεις με κινητοποίηση το βράδυ της ίδιας μέρας και κάλεσμα για συνέχεια την επόμενη. Να έχεις πάντα στο νου τη δραματική έκκληση του Παλαιστίνιου συναγωνιστή στη συγκέντρωση στα Προπύλαια: «Μην αφήνετε μόνη της τη Γάζα». Και να λειτουργείς όπως η σειρήνα που χτυπούσε χτες -στο πλαίσιο άσκησης- για τις βολεμένες συνειδήσεις, που κάνουν πως δε βλέπουν - δεν ξέρουν τίποτα. (Ό,τι θα κληθούμε δηλαδή να κάνουμε ενάντια στο 13ωρο, αν θέλουμε να σπάσουμε τον φαύλο αντεργατικό κύκλο: μαζικές απεργίες που δεν αγγίζουν τα πολιτικά παχύδερμα και δεν ακυρώνουν τα σχέδιά τους).

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να τρέμεις από οργή για την αδικία, σε όποιο σημείο του κόσμου και αν υπάρχει. Και αν θες να λέγεσαι σύντροφος, δεν αρκεί απλά να ανεβάζεις πίεση με αυτές τις εικόνες και τα πολιτικά παχύδερμα που κυβερνάν τη χώρα σου, αλλά να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να μεταφέρεις αυτή την πίεση στις πλάτες τους, για να μην μπορούν να σταθούν πουθενά.

Και -για να κλείσουμε αισιόδοξα- δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από το να βλέπεις τις αποφάσεις των Σωματείων -το ΣΕΤΗΠ, το Σωματείο Επισιτισμού, η ΕΝΕΔΕΠ που βάζει απεργία για αύριο- που προλαβαίνουν το λόγο ύπαρξης αυτού του κειμένου, δείχνουν κάποια αντανακλαστικά και είναι ουσιαστικά βήματα στη σωστή κατεύθυνση.

Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε από κοντά στους δρόμους και στη συγκέντρωση...