Το πιο εκπληκτικό και πιο μεγάλο

Αυτή η ανάρτηση έπρεπε να προηγείται χρονικά, αλλά δεν ήταν έτοιμη στην ώρα της και μπαίνει σήμερα, εμπλουτισμένη με κάποια νεότερα στοιχεία. Εξάλλου τα ιστολόγια δεν είναι παρά διαδικτυακά ημερολόγια. Δεν είναι υποχρεωτικό να τρέχουν για να προλάβουν την επικαιρότητα ή κάποιες προθεσμίες και αυτή είναι ίσως η ιδιαίτερη αξία τους, που την βλέπεις ανατρέχοντας μετά από καιρό, στο αρχείο τους.

Παρασκευή: Αυτή τη φορά στην Πανόρμου, ήταν όλα όπως έπρεπε: παλμός, μαζικότητα, ομιλίες, καπνογόνα έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ και ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

{Ναι αλλά για το Κουρδιστάν δε λέτε τίποτα.
Μια φορά ένα δεξιό τρολ να κάνει την έκπληξη, λέγοντας κάτι έξυπνο-πρωτότυπο, καλή ώρα. Κι ας μπλέξουμε ύστερα σε κουβάρια, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και προτεκτοράτα. Πολυσύλλαβες έννοιες που με το ζόρι χωράνε ονομαστικά σε ένα τουί -πού να τις αναλύσεις κιόλας. Κλείνει η παρένθεση.}

Ή(μασ)ταν σαφώς καλύτερα από το τελευταίο κάλεσμα της ΕΕΔΥΕ, μετά το ρεσάλτο στον στόλο της Φλοτίλα, όπου δεν είχαμε καν ντουντούκα -και δε χρειαζόταν κιόλας για να ακούσουμε τον Μπενετάτο. Μαζευτήκαμε απλώς γύρω του, καμιά 80αριά νοματαίοι -κι ένας σφ@ς, με συμπερίληψη- και διαλυθήκαμε, γιατί έρχονταν οι άλλοι. Τα οργανωμένα καλέσματα τρέχουν πάντα καλά -με δουλειά μυρμηγκιού και προετοιμασία ημερών. Τα ξαφνικά θέλουν λίγη βελτίωση -αλλά και αυτά θέμα οργάνωσης είναι βασικά.

-Μα γιατί διαδηλώνετε, αφού έκλεισε συμφωνία για ειρήνη -χωρίς δικαιοσύνη- και όλοι είναι ικανοποιημένοι; Η κυβέρνηση συνεχίζει τη στρατηγική της συνεργασία, το Ισραήλ τους εποικισμούς και το καθεστώς Απαρτχάιντ -όταν δε ρίχνει καμιά βόμβα για ξεμούδιασμα-, η ΕΕ την επίδειξη ευαισθησιών και απάθειας, η ΦΙΦΑ, η ΟΥΕΦΑ και άλλοι οργανισμοί να κάνουν τα στραβά μάτια για τις ισραηλινές ομάδες (εθνικές και συλλόγους). Και εμείς παραφωνία στη συμφωνία τους που ισοδυναμεί με αφωνία, πάλι λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος.
Αφού όλοι διασκεδάζουνε, γιατί είσαι λυπημένη;

Η συμφωνία -σύμφωνα και με τις προηγούμενες- επιβεβαιώνει πως ο πόλεμος και η ειρήνη τους μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Και είναι η πιο γλαφυρή απεικόνιση του συνθήματος για την ιμπεριαλιστική ειρήνη που επιβάλλεται στους λαούς με το πιστόλι στον κρόταφο, για να διαλέξουν ελεύθερα τον τρόπο και την ταχύτητα του αφανισμού τους.

Αλλά όπως λέγαμε και στο 19ο Συνέδριο: ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο. Και αυτό θα είναι το σύνθημα του Εργατικού-Λαϊκόυ Μετώπου, λιτό και περιεκτικό σαν πλήρες όνομα Βραζιλιάνου μέσου, γιατί οι λέξεις πρέπει να χαράσσονται στο μυαλό και να καρφώνονται σαν πρόκες. Σε κάθε Καλαμπόκ...

Τούτες τις μέρες -που ο άνεμος μας κυνηγά- το ΠΑΜΕ διοργάνωσε μια αποστολή αλληλεγγύης στη Δυτική Όχθη. Όπου οι κάτοικοί της, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» από τείχη, ασφυκτικούς ελέγχους, καθημερινές ταπεινώσεις, θεωρούνται περίπου... «προνομιούχοι», συγκριτικά με την επίγεια κόλαση της Γάζας, που παραμένει πρακτικά αποκλεισμένη, ακόμα κι από τρόφιμα-ανθρωπιστική βοήθεια. Κι αν τώρα θεωρητικά απολαμβάνουν τα... καλά της «ειρήνης» -με το πιστόλι στον κρόταφο-, μπαίνεις ωστόσο στη διαδικασία να σκεφτείς μήπως το κράτος - δολοφόνος (απαγωγέας και εγκληματίας, με κάθε πιθανή έννοια) τολμήσει να συλλάβει και τους δικούς μας. Θα έχουμε άραγε τότε το ίδιο παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης; (Κι ενώ τα έγραφα μεταξύ σοβαρού και αστείου, σκάει η είδηση για την προσωρινή κράτηση των σφων στο Τελ-Αβίβ! Τα αντανακλαστικά ήταν άμεσα και η υπόθεση έληξε γρήγορα, αλλά η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει).

Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται, διώκεται, συλλαμβάνεται, σε όποιον βρίσκεται στο στόχαστρό τους. Το όργανο και το portal καταγράφουν τα πάντα, καταγγέλλουν την άγρια (σχεδόν εκδικητική) καταστολή στις διαδηλώσεις των άλλων. Και αυτοί με τη σειρά τους γράφουν στις καλένδες την απεργία και δε γράφουν τίποτα για το 13ωρο.

-Μα πώς κολλάνε τώρα αυτά; Εύκολα και διαλεκτικά. Όπως τα συνδέει πχ ο πολιτικός κλόουν Σπυράδωνης, που τον ρωτάνε για τα χιλιάδες κενά στο ΕΣΥ και αυτός παραληρεί και απαντά αρλούμπες για την Παλαιστίνη, τα σύνορα του ’67 και την ομόφωνη ψήφο της Βουλής, πριν δέκα χρόνια. Θράσος είναι το μεσαίο του όνομα -σαν τον μπράβο Κούκουρα, στους Απαράδεκτους.

Όλα δένουν, γιατί έχουν κοινό παρονομαστή το κέρδος. Κι αν στον αριθμητή σκοτώνονται παιδιά από βόμβες ή εργαζόμενοι από υπερκόπωση και συνεχόμενες βάρδιες, όλα στη «ζωή» είναι. Άλλοι κυνηγάν το μέγιστο κέρδος και άλλοι την επιβίωση -τι να κάνουμε! Κι όπως λέει το Κεφάλαιο για το κεφάλαιο, αν μυρίσουν το ενδεχόμενο ενός μέγιστου κέρδους, δεν υπάρχει έγκλημα μπροστά στο οποίο θα διστάσουν, για να το αποκτήσουν...

Κι ενώ η ΓΣΕΕ έκανε ένα γενικό κάλεσμα «όλοι στους δρόμους», χωρίς να βγάλει καν απεργία, βρήκε απρόσμενους ( ; ) συμμάχους στο αριστεροχώρι, που ακολουθούν τον προγραμματισμό της, στην τσέπη της γλιστράνε, και μας το έκαναν διφραγκάκια πως διαφωνού(σα)ν με την απεργία της Τρίτης. Κι αντί να εισπράττουν απ’ την εξέδρα τους βροχή δεκάρικα, φτιάχνουν τον (πολιτικό) τόπο όπου θα ξανασυναντηθούν -με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τις θάλασσες του Αλέξη ή με το καπετανάτο του Γιάνη και της ΑΡΑΣ ή κάποιο άλλο ποντίκι που το έσκασε από το πλοίο, που βουλιάζει αύτανδρο και έχει κρατήσει μόνο τον Παππά από την σύνθεση της ΠΦΑ, ταϊζοντας παπά όλο τον κόσμο που το ’χε ανάγκη να (τους) πιστέψει. Τα άσχημα αριστεροχώρια, άσχημα καίγονται - βουλιάζουν κτλ. Αλλά τις πιο ωραίες αυταπάτες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, Αλέξη μου...

Την περασμένη βδομάδα πάντως είχε γενική απεργία, αν τυχόν δεν το καταλάβατε. Την διοργάνωσαν το ΣΕΚ κι οι φίλοι του -χωρίς τη ΓΣΕΕ-, συμμετείχαν κάποιοι σφοι στον κλάδο τους -γιατί δε θα αφήσουν ποτέ κανέναν δεξιό αριστεριστή να τους πει απεργοσπάστες- και εξελίχθηκε σε (κάτι σαν) στάση εργασίας σε κάποιους χώρους, σαν τοπικό καιρικό φαινόμενο, αμελητέο και ανάξιο λόγου. Αν η μαζική απεργία των λιμενεργατών στη Γένοβα ήταν εργατικό τσουνάμι, η περασμένη Παρασκευή ήταν ανεμιστηράκι χειρός, χωρίς μπαταρία.

ΣΕΚίτες παντός καιρού έπαιρναν το μικρόφωνο, ο ένας μετά τον άλλον, με διάφορα ψευδώνυμα. Και η απορία του σφου, στο διπλανό πηγαδάκι στην Πανόρμου, ήταν εύλογη. Μιλούσε ο Χ από την τάδε οργάνωση, ο Ψ από την δείνα οργάνωση. Κι από τα Σωματεία ποιος θα μιλήσει...;
Λίγο αργότερα έψαχνε να καταλάβει το Σχέδιο (Κ).
Βάλανε μια πορεία τη μέρα της απαγωγής, άλλη πορεία την επόμενη, την υποδοχή στο αεροδρόμιο, κινητοποίηση για την επέτειο των δυο χρόνων, τώρα την απεργία. Φυλλορρόησε ο κόσμος. Μα είναι σχέδιο αυτό;

Την ίδια στιγμή, το κίνημα μετράει τη μια νίκη μετά την άλλη.
Αστυνομική επέμβαση, για να σπάσει μια φοιτητική κατάληψη, προσαγωγή στους συνδικαλιστές που πήγαν να διαμαρτυρηθούν και το κερασάκι στην τούρτα: άρση ασυλίας για κομμουνιστή βουλευτή, επειδή ήταν με τους αγρότες, στην πρώτη γραμμή στα μπλόκα. Είναι επειδή έχουμε καλομάθει σε δεκαετίες νόμιμης δράσης. Οπότε θα μας ταράξουν στη νομιμότητα! Αστική δημοκρατία είναι θα περάσει.

Αλλά η κυβέρνηση εντόπισε το δημοκρατικό έλλειμμα στο γνωστό σούργελο της Πάτρας, που εκτελούσε καθήκοντα ασφαλίτη (και απεργοσπάστη, δύο σε ένα) και λέει πως τον τραμπούκισαν -έχει μάλιστα και βίντεο που δείχνει το ακριβώς αντίθετο. Η κυβέρνηση παρόλα αυτά καταδικάζει την επίθεση στο κατά φαντασίαν θύμα. Κι ίσως χρειάζεται μια διαρροή που να αποδίδει σε τέτοιες επιθέσεις τη χαμηλή θέση της χώρας μας στον πίνακα για την ελευθερία έκφρασης στα ΜΜΕ. Τόσο χαμηλά, που εδώ κανείς δε θα τολμούσε να βγει με μαύρο περιβραχιόνιο στην οθόνη, ως διαμαρτυρία για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη -όπως έκαναν Ιταλοί δημοσιογράφοι, με αφορμή τον αγώνα της εθνικής τους με το Ισραήλ.

Εν παρόδω, στην Ευρωλίγκα γίνονται τρομερά πράγματα, εκτός γηπέδων. Οι Ισραηλινοί παίζουν πλέον ενώπιον κοινού και χιλιάδων θεατών (στη Σόφια ή όπου αλλού), χωρίς περιττούς περιορισμούς για λόγους ασφαλείας. Όταν παίζουν σε αφιλόξενες έδρες, όπου φοβούνται τις αντιδράσεις του κόσμου (πχ στην Ισπανία) απαιτούν και πετυχαίνουν τη διεξαγωγή της αναμέτρησης κεκλεισμένων των θυρών! Δηλαδή όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά αποκτούν πλεονέκτημα, σε μια εντυπωσιακή μεταστροφή των όρων και των δεδομένων. Και σα να μην έφτανε η προνομιακή μεταχείριση που απολαμβάνουν, τώρα πιέζουν για την άμεση επιστροφή τους στο Τελ Αβίβ, καθώς πλέον έχουμε ειρήνη! Πάλι καλά που δεν αξιώνουν και το φετινό Φάιναλ Φορ -να επιστρέψει στη γη της επαγγελίας-γενοκτονίας. Εκτός και αν τους το παραχωρήσει οικειοθελώς η Αθήνα, με εντολή Μωυσή...

Κι αν οι Ισραηλινοί πετυχαίνουν τέτοιες συμφωνίες και προνομιακούς όρους στην Ευρωλίγκα -έστω σε καθαρά συμβολικό επίπεδο-, φαντάσου τι όρους πετυχαίνουν πχ στις ειρηνευτικές συμφωνίες και κατά πόσο τις τηρούν.

Κι όμως, μες σε όλα αυτά, ήρωες μες στα χαλάσματα, οι μαχητές της Παλαιστίνης επιστρέφουν. Για μας λοιπόν, το πιο επιβλητικό, μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας λαός που τον ’μποδίζουν να βαδίζει, αλλά παρόλα όσα σηκώνει ανάστημα και στέκεται όρθιος, για λευτεριά από το ποτάμι ως τη θάλασσα. Ακόμα και αν τον κλείσουν σε μια λωρίδα γης, ακόμα και την κοίτη ενός ποταμού να του αφήσουν, θα είναι αρκετή για να συνεχίσει να παλεύει. Και θα γίνει τσουνάμι που θα τους πνίξει...