Ήλθα, είδα, νίκησα

Η ελπίδα ήρθε, είδε, νίκησε το Γενάρη του 15’. Αυτή τη φορά ελπίδα δεν υπήρχε, αλλά είχαν παραμείνει οι αυταπάτες πως αυτοί δε θα ‘ναι τόσο ανάλγητοι, ότι τουλάχιστον το πάλεψαν και πως δεν πρόκειται να φέρουν κι άλλα επώδυνα μέτρα, να μειώσουν κι άλλο μισθούς και συντάξεις. Κι ήρθε ο καιρός (βαρυχειμωνιά) να τελειώσει το παραμύθι, να χάσουν το παλιό τους κέλυφος και να χρειαστεί να ψάξουν για καινούριο, πριν καν περάσει μήνας.

Κανείς δε θα εκπλήσσεται βέβαια, αν έκανε τον κόπο να σκεφτεί τι σημαίνουν στην πράξη όλα αυτά που ακούμε κι έχουμε μάθε να αποδεχόμαστε ως θέσφατα. Γιατί όπως λέει ένας σφος, τον ένα επιχειρηματία δεν πρέπει να το φορολογήσουμε γιατί θα το γονατίσουμε, να μη φορολογήσουμε τον άλλο που έχει κέρδη, γιατί θα είναι σα να τον τιμωρούμε και να το διώχνουμε, οπότε μάντεψε ποιος θα (την) πληρώσει στο τέλος, αρχηγέ, με φόρους ή άλλα ισοδύναμα –όσο τα χνώτα μας παραμένουν τόσο αδύναμα.

Είναι πάντως φοβερό να βλέπεις να τη βγαίνουν από τα αριστερά (και αντιμνημονιακά) στη δεύτερη φορά αριστερά, ο κάθε γλυκαμένος από την πολιτική της. Τα ιδιωτικά κανάλια με τα ρεπορτάζ τους για τις συνέπειες του πολυνομοσχεδίου, ο βαθυπασόκος Κουτρουμάνης, που είχε ψηφίσει αντίστοιχα μέτρα επί των ημερών του, ή και φαρμακοβιομήχανοι σαν τον Τράκη Γιαννακόπουλο, που ενσαρκώνει (κάτι σαν) τη λούμπεν αστική τάξη και ένα από τα βασικά επιχειρηματικά στηρίγματα του πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακού» Σύριζα (είχε βγει πχ ανοιχτά υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα). Και το ωραίο της υπόθεσης δεν είναι το θράσος των παραπάνω, αλλά ότι βρίσκουν πάτημα, για να κάνουν την κριτική τους και να φαίνεται πως έχουν δίκιο.

Είναι δύσκολο να συγκεντρώσει κανείς και να αναλύσει σε ένα μόνο κείμενο τις σαρωτικές αλλαγές που έρχονται και πιάνουν από τους μηχανικούς (που επιβιώνουν με υποθέσεις για αυθαίρετα) μέχρι τα περίπτερα (στην πρεμούρα τους να επιταχύνουν τη συγκεντροποίηση και να ευνοήσουν τα πολυκαταστήματα). Αλλά αυτό που μπαίνει βασικά στο στόχαστρο είναι είναι το ασφαλιστικό κι οι συντάξεις, που αποτελούν ίσως το τελευταίο αποκούμπι για πολλά λαϊκά νοικοκυριά με έναν και παραπάνω άνεργους ή με παιδιά που δεν έχουν ακόμα απογαλακτιστεί από τους γονιείς τους. Και γίνεται με τον κλασικό, πατροπαράδοτο τρόπο, τα πορίσματα κάποιας επιτροπής σοφών, όπως έχουν ονομάσει τους εμπειρογνώμονες, για να τυλίξουν με αδιαμφισβήτητο, επιστημονικό κύρος τις αντιλαϊκές παπάτζες τους –που θα είχαν απλώς πλάκα, αν δεν ήταν ως το μεδούλι αντιλαϊκές και δε μας αφορούσαν άμεσα. Θυμάμαι πχ τον αποχαρακτηρισμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων (ΒΑΕ), που έγινε με τη μέθοδο που κάναμε και εμείς μικροί με τα ξυλαράκια, για να δούμε ποιος θα τα φυλάει κι έχανε αυτός που τραβούσε το (τρίτο το) μακρύτερο.

Το ξήλωμα του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού και των λαϊκών-εργατικών κατακτήσεων είναι παράλληλα η πιο κραυγαλέα απόδειξη για τις συνέπειες του διεθνούς, καταθλιπτικά αρνητικού συσχετισμού, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ –είναι τέτοια η χρονική σύμπτωση, στο μεταίχμιο της δεκαετίας του 90’, που ‘ναι δύσκολο να μη γίνει, συνειρμικά έστω, η σύνδεση. Κι αυτός ο συσχετισμός είναι που διαμορφώνει εν πολλοίς, παράλληλα με τη φάση ανάπτυξης ή μάλλον ύφεσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, τη σημερινή κατάσταση υποχώρησης του κινήματος και τις δυνατότητές του να διεκδικεί και να πετυχαίνει μερικούς επιμέρους στόχους πάλης. Θέλω να πω ότι ο συσχετισμός δύναμης δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς (ή την ηττοπάθεια και την ατολμία μας, σύμφωνα με την κλασική αριστερίστικη αντίληψη, που θεωρεί πως όλα ήταν υπερώριμα από χτες και σήμερα σαπίζουν, λόγω της κακής ηγεσίας που φοβάται να δρέψει τους καρπούς) αλλά κι από εξωτερικούς παράγοντες, ανεξάρτητους από τη θέλησή μας.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δίνει παντού αντίστοιχα δείγματα γραφής. Από το γεύμα της Όλγας με την Όλγα (Τρέμη-Γεροβασίλη), που αποδεικνύει πως το μιντιακό σύστημα τρέμει το Σύριζα, όπως ο Ελευθερόπουλος τον Ντέμη, και επιχειρεί να τον καλοπιάσει. Μέχρι το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, την περιβόητη Α-Ρένα Δούρου και το ζεστό κρατικό χρήμα, που θα δοθεί στο Μελισσανίδη από την περιφέρεια, αποδεικνύοντας περίτρανα τη σχετική αποστροφή από τις προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα, ότι δηλ η κυβέρνησή του θα ‘χει απέναντί της, ως αντιπολίτευση, τα μεγάλα συμφέροντα.

Χώρια η υπεύθυνη, ανθρωπιστική στάση στο προσφυγικό ζήτημα, από κοινού με τους ευρωπαίους εταίρους ιμπεριαλιστές –όχι όμως και με το Νατοϊκό εταίρο της Τουρκίας, γιατί ανοίγει το ζήτημα συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο «στόχος δράσης» (της συνόδου κορυφής, της κυβέρνησης, κτλ) ενάντια στους λαθρεμπόρους, που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες και την ανάγκη τους, υπονοεί πως υπάρχει και νόμιμη εμπορία ανθρώπων; Ή το συνθετικό «λαθρο-» έχει μείνει από τη συχνή χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» και το κολλάνε παντού; Και τέλος πάντων, γιατί δεν ξεκινάνε αυτές τις «δράσεις» από το κέντρο της Αθήνας και όσους παίρνουν ταρίφα 30 ευρώ το κεφάλι σε κάθε πρόσφυγα, για να τους μεταφέρουν στα σύνορα;

Τι αντίδραση υπάρχει απέναντι σε όλα αυτά; Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για δίωρη στάση εργασίας της Αδεδυ, ου μην και της Γσεε, που δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά είναι φαιδρή ακόμα κι ως προς τη μορφή (κι ίσως για αυτό να μην προχώρησε τελικά στην πράξη).

Μένει λοιπόν, ως συνήθως, το αποκούμπι του ΠΑΜΕ. Που οργανώνει πολύμορφες δράσεις σε όλη τη χώρα (αναλυτικά επ’ αυτού, κατά πάσα πιθανότητα, στο αυριανό σημείωμα), με τη διήμερη κατάληψη στο Υπουργείο Εργασίας, τη σημερινή συγκέντρωση, την αντίστοιχη κινητοποίηση την επόμενη βδομάδα, και την κλιμάκωση με την απεργία στις 12 Νοέμβρη –λίγες μέρες πριν το Πολυτεχνείο- για την οποία έχουν πάρει αποφάσεις μια σειρά ταξικά σωματεία, ασκώντας πίεση στο πτώμα της Γσεε, για να κηρύξει πανεργατική απεργία και να καλύψει ουσιαστικά όσους θέλουν να απεργήσουν (γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κυνηγήσει την επιτυχία της).

Επιστρέψαμε ουσιαστικά δηλαδή στο προμνημονιακό 09’, όταν το Παμε προσπαθούσε, με την απεργία του Δεκέμβρη, να τραβήξει μόνο του το κάρο από τη λάσπη, να κινητοποιήσει τον κόσμο, να δρομολογήσει εξελίξεις, όσο αυτό περνούσε από τις δικές του δυνάμεις. Με μια σημαντική διαφορά βέβαια. Το 2009 η ελπίδα λαγοκοιμόταν ή μάλλον ξυπνούσε σιγά-σιγά, μετά από ένα λήθαργο διαρκείας. Ενώ τώρα η «ελπίδα» ήρθε, είδε και μας «νίκησε», περνώντας από πάνω μας, και νιώθουμε σαν τον Καίσαρα στον Αστερίξ, που «ήρθα, είδα και τέλος πάντων... χμμ... ναι». Κι ω εποχή μου θυμίζει τον Καίσαρα, και οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί, σαν τον Ντορή, μες στο παχνί. Αλλά άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...