Τα διδάγματα του Νοέμβρη

Ή αλλιώς, απλά μαθήματα πολιτικής φιλοσοφίας.

Ας δούμε κωδικοποιημένα τα πολιτικά συμπεράσματα-διδάγματα των ημερών, που προκύπτουν, όχι ασφαλώς με χυδαίο, εμπειρικό τρόπο, από την απεργιακή πείρα (αστεία πράγματα τώρα), αλλά από τη θεωρητική έκφραση και την πολιτική σκέψη διάφορων αναλυτών των ΜΜΕ, του τουίτερ, κτλ.

Μάθημα πρώτο
Η 24ωρη απεργία είναι μια ντουφεκιά στον αέρα κι έχει νόημα μόνο εφόσον είναι γενική, πολιτική και διαρκείας. Έχει αποδειχτεί ιστορικά εξάλλου πως οι μάζες που δεν έχουν οργανωθεί και πειστεί να απεργήσουν για κάποιες, οικονομικές διεκδικήσεις, ενάντια στην κατεδάφιση των κατακτήσεών τους, πχ στο ασφαλιστικό, κτλ, οι μάζες που φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους και να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, τραβιούνται σαν την αρκούδα στο μέλι από την προοπτική μιας γενικής απεργίας διαρκείας κι είναι έτοιμες, ψημένες κι αποφασισμένες να την πάνε ως το τέλος.

Μάθημα δεύτερο
Καμία απεργία βέβαια, σε οποιαδήποτε μορφή και εκδοχή της, δεν πιάνει μία και δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώτατη μορφή κινητοποίησης, την κατάληψη (για πάντα), όπου μπορείς να συμμετέχεις ολόψυχα σε μια σειρά πολύμορφες δραστηριότητες, άσε που δε ρισκάρεις κάτι και με τη δουλειά σου. Το ζήτημα λοιπόν, αυτό το κομβικό σημείο απ' το οποίο περνάει η τελική νίκη, δεν είναι η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, η συγκρότηση απεργιακών επιτροπών, κτλ, γιατί όλα αυτά είναι τίποτα χωρίς έναν κατειλημμένο χώρο. Το ζητούμενο των καιρών μας είναι να κάνουμε μία, δύο, χίλιες καταλήψεις.

Μάθημα τρίτο (και μακρύτερο):
Το ΚΚΕ διώχνει τους μετανάστες στη Λέσβο.
Μπορεί την ίδια στιγμή να περνάει στα ψιλά και χωρίς αντίδραση, η απεργοσπαστική επίθεση των ΜΑΤ στους απεργούς στα Γιάννενα. Μπορεί να μην υπάρχει το παραμικρό στοιχείο, βίντεο, φωτογραφία, αληθινή μαρτυρία που να δείχνει οτιδήποτε εναντίον τους -κι αν υπήρχε, θα το είχαν κάνει σημαία και θα είχε πέσει το ίντερνετ. Μπορεί τα αθώα μπαρμπάδια (που φαίνονται, η αλήθεια είναι, πολύ τρομακτικά) και βαφτίστηκαν εισβολείς να μην περνούσαν ούτε οντισιόν για μπαμπούλα, που θα έκανε ένα τρίχρονο να φάει το φαΐ του. Μπορεί ούτε το ίδιο τρίχρονο να μην πίστευε ότι οι πρόσφυγες έγραψαν κι υπέγραψαν μια ανακοίνωση που ασχολείται με τη θέση του ΚΚΕ για τον Άσαντ -κι αυτή διαστρεβλωμένη {γιατί ως γνωστόν τα πρώτα πράγματα που θα ψάξεις να μάθεις, όταν φτάσεις, πρόσφυγας, από την Τουρκία στην απέναντι όχθη, είναι: πού θα στεγαστείς, με τι θα τραφείς και ποια είναι η θέση του ΚΚΕ. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι τόσο γαμάτο κόμμα, που φταίει επειδή στηρίζει τον Άσαντ, αλλά και για τις ίσες αποστάσεις, που ευνοούν στην ουσία τον ευρωνατοϊκό ιμπεριαλισμό ενάντια στον Άσαντ}. Μπορεί η Ανταρσυα Λέσβου να έσπευσε να πάρει αυτονόητα το μέρος των μαύρων, αναπαράγοντας μέχρι και κιτρινίλες για συνεργασία κόκκινων δημοτικών συμβούλων με χρυσαυγίτες, κι αγνοώντας σκόπιμα την απάντηση,...
Μπορεί λοιπόν όλα αυτά να μην έχουν καμία λογική σύνδεση, αλλά δε θα αφήσουμε τώρα μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια τόσο βολική ιστορία για ένα τόσο έτοιμο συμπέρασμα. Το οποίο μπορούμε πάντως να εμπλουτίσουμε.

Μάθημα τέταρτο:
Το ΚΚΕ στην Ελλάδα διώχνει τους μετανάστες, ενώ στην Πορτογαλία ρίχνει τη δεξιά. Μας το έκανε και πιο λιανά η εφημερίδα της κυβερνήσεως (ΕφΣυν), με τον ειδικών αποστολών αρθρογράφο της.

Κι αν υπάρχει κάτι ανησυχητικό σε όλα αυτά, είναι πως μετά από εννιά μήνες με πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά, πολύς κόσμος αρνείται να βγάλει συμπεράσματα, γαντζώνεται από τις αυταπάτες του κι είναι πρόθυμος να τις ξαναζήσει από την αρχή ή να τις χάψει ξαναζεσταμένες, εφόσον αφορούν μια άλλη χώρα του εξωτερικού, σα να ήταν κάτι εντελώς καινούριο, που δεν το έχουμε δοκιμάσει. Το 81' και η κατάληξη της αλλαγής, το καλοκαίρι του 15' κι ο διαχρονικός, βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας δεν υπήρξαν ποτέ. Κάθε φορά μηδενίζουμε το κοντέρ  και ξεκινάμε από την αρχή, το μαρτύριο του Σίσυφου.

Σοσιαλδημοκράτης, παρεμπιπτόντως, είναι κι ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, που έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με την κοινωνική του ευαισθησία και θα έπρεπε κανονικά να τον χορέψουν οι Παμίτες συνδικαλιστές κι αυτόν καλαματιανό (απλή συνωνυμία).

Μάθημα πέμπτο:
Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε, για να έχουμε κάτι να σκίζουμε, να περνάει η ώρα μας.
Αν δεν υπήρχε Σύριζα, το σύστημα θα έπρεπε να εφεύρει μια καινούρια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή, για να αναπληρώσει το κενό του.
Κι αν δεν υπήρχε ΠΑΜΕ να οργανώσει την απεργία και τους ταξικούς αγώνες, θα έπρεπε να το φτιάξουμε. Ευτυχώς που υπάρχει όμως και δε χρειάζεται να ξεκινήσει από το μηδέν.

Κλείνω με ένα παραλειπόμενο από τη μέρα της απεργίας και την αποστροφή από τον χαιρετισμό ενός ομιλητή στο Σύνταγμα.
Αφού αυτοί παίρνουν τα μέτρα τους, να πάρουμε κι εμείς τα δικά τους...
Εεε... τα δικά μας, εννοώ...
(Όχι, δεν το είπε έτσι, αλλά όταν έκανε μια στιγμιαία παύση, ο συνειρμός ήταν σχεδόν αυτονόητος).

Υγ: άστοχο το κείμενο του Ρωμανού, που με όσα λέει για το Γρηγορόπουλο δίνει σχεδόν πάτημα υπεράσπισης στο δολοφόνο Κορκονέα. Ωστόσο η υστερική αντιμετώπιση των αστικών ΜΜΕ τα ξεπερνάει όλα, καθώς ανακάλυψαν ως και σαμποτάρισμα των Χριστουγέννων (κλέψανε τον Άγιο Βασίλη, μαζί με το κουνελάκι του Πάσχα, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες).