Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

Τελικά, τι έγινε το 89 ρε παιδιά;


Τον περασμένο μήνα έγιναν διάφορες αναφορές κι αφιερώματα για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την κορύφωση της κρίσης στην ΚΝΕ και τη διάσπασή της, το Σεπτέμβρη του 89′, με την αποχώρηση της πλειοψηφία των μελών του ΚΣ της οργάνωσης και πολλών απλών μελών της.



Ανάμεσά τους, ξεχωρίζει ένα κείμενο του Τ. Κωστόπουλου (από την ομάδα του “Ιού”) στην ΕφΣυν, γραμμένο με αρκετή εμπάθεια από τη σκοπιά ενός κακιασμένου παλιού Ρηγά, που αναπαράγει πρόθυμα τα πιο χυδαία στερεότυπα για το κόμμα. Είναι έτοιμος να αναγνωρίσει σε όλους αντιφάσεις, θετικά και αρνητικά στοιχεία, (η ΚΝΕ πχ φώναζε το σύνθημα “διάλογο δεν κάνει ο κόκκινος στρατός”, αλλά προχώρησε στο ενιαίο μέτωπο της νεολαίας. Ο Φαράκος έγραφε συντηρητικές μπροσούρες για τη νεολαία, αλλά μετά είδε το φως της ανανέωσης κοκ), όλα σε ευθεία αντιστοιχία με τη θέση τους απέναντι στο ΚΚΕ και αν έρχονται σε ρήξη με αυτό ή όχι. Το κόμμα ενσαρκώνει βασικά για τον αρθρογράφο μια μαύρη πολιτική τρύπα, αναχρονιστική και συντηρητική, που καταπίνει κάθε φως. Και αφού έχει βρει το βασικό πυρήνα για το αφήγημά του, επιλέγει βολικά μαρτυρίες, στοιχεία και τα κομμάτια της -υπαρκτής ή διαστρεβλωμένης- πραγματικότητας που υποτίθεται πως το τεκμηριώνουν.

Ένα άλλο ενδιαφέρον ντοκουμέντο είναι η ανα-δημοσίευση στη σελίδα του ΝΑΡ της πολιτικής ομιλίας του Γράψα στο 15ο Φεστιβάλ ΚΝΕ- Οδηγητή, στις 16 Σεπτέμβρη 1989, λίγες μέρες πριν την κορύφωση της κρίσης, με την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ να καθαιρέσει τα μέλη του ΚΣ της ΚΝΕ. Το ΝΑΡ ονομάζει τα γεγονότα αυτά “ανταρσία της ΚΝΕ” -για να παραπέμπει συνειρμικά και στο σημερινό μετωπικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- και εντάσσει τη δημοσίευση σε ένα αφιέρωμα για τα 30 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΡ, τον Φλεβάρη του 90′, στο πλαίσιο του οποίου θα υπάρξουν και άλλες αντίστοιχες δημοσιεύσεις.

Το ενδιαφέρον στοιχείο της αναδημοσίευσης στην ιστοσελίδα του ΝΑΡ είναι οι υπογραμμίσεις με έντονη γραφή (bold), που δεν υπήρχαν ασφαλώς στο πρωτότυπο, ούτε δίνουν έμφαση στα πιο σημαντικά αποσπάσματα αλλά κατευθύνουν ουσιαστικά στον αναγνώστη να δώσει προσοχή σε εκείνα τα σημεία, που συμφωνούν περισσότερο με την μετέπειτα πορεία όσων δημιούργησαν το ΝΑΡ, ιδωμένα με τη “στερνή τους γνώση” από μια μεταγενέστερη οπτική. Πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο έντιμο να σημειωθεί εξ αρχής πχ πως η ομιλία επιχειρούσε να κρατήσει κάποιες ισορροπίες, έπρεπε να εγκριθεί από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ (αν και έχει γραφτεί πως κάποια σημεία προστέθηκαν εν αγνοία του ΠΓ), ή τέλος πάντων ότι είχε συγκεκριμένους περιορισμούς κτλ.

Το κείμενο που διαβάζετε εδώ δεν αποτελεί απάντηση στα προηγούμενα ή συνολική τοποθέτηση και δεν είναι ολοκληρωμένο χρονικό των γεγονότων, ούτε σκοπεύει να χτίσει ένα διαφορετικό “αφήγημα” για την ερμηνεία τους. Βάζει όμως κάποια σημεία και μερικές διαπιστώσεις, που εκφράζουν προφανώς -το σημειώνω προκαταβολικά για διάφορους καλοθελητές- προσωπικές και υποκειμενικές εκτιμήσεις και τίποτα παραπάνω.

-Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Τζαννετάκη βρήκε τον γραμματέα της ΚΝΕ στη ΛΔ Κορέας για το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, όπου “συνυπήρξε ειρηνικά” με τον γραμματέα του Ρήγα Φεραίου, που δεν ήταν άλλος από τον Κοντονή, μετέπειτα υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΚΝΕ μπορεί να είχε αντιρρήσεις για αυτή την κυβερνητική συνεργασία, δεν έφυγε όμως εξαιτίας της ή αμέσως μετά από αυτήν, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας κάποια χρονικά. Οι πρώτες εκλογές του 89′ έγιναν τον Ιούνιο, η κυβέρνηση Τζαννετάκη σχηματίστηκε αρχές Ιούλη και η κρίση-διάσπαση της ΚΝΕ έλαβε χώρα τον Σεπτέμβρη, όταν η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε την καθαίρεση των μελών του ΚΣ. Σε αυτό αναφερόταν η περίφημη φράση του Γράψα “φυσικά δε θα υπακούσω” και όχι στην πολιτική επιλογή της “συγκυβέρνησης” -που λανθασμένα αποδίδεται ως όρος σε ένα κυβερνητικό σχήμα περιορισμένης διάρκειας και ειδικού σκοπού. Τα πρωτοκλασάτα στελέχη του μετέπειτα ΝΑΡ αποχώρησαν σταδιακά, κάποια μετά τον σχηματισμό της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, όπου η συμμετοχή του ΚΚΕ δεν εξυπηρετούσε κάποιον ειδικό σκοπό -πχ τη μη παραγραφή των σκανδάλων- όπως πριν. Θεωρώ πως το αφήγημα των ασυμβίβαστων στελεχών της ΚΝΕ που ήρθαν άμεσα σε ρήξη με τον “Τζαννετακισμό” και το 89′, σχηματίστηκε εκ των υστέρων, με διάφορες επιρροές, αναπλάθοντας δημιουργικά κάποια γεγονότα.

-Ο ίδιος ο λόγος του Γράψα στο Φεστιβάλ έχει μάλλον συμβιβαστικό χαρακτήρα, ενώ σε κάποια σημεία θυμίζει απλή καταγραφή γεγονότων. Πέρα από τους πιθανούς περιορισμούς, είναι αδύνατο να μη διακρίνει κανείς αρκετές αντιφάσεις. Η ΚΝΕ εξάλλου ήταν παιδί της εποχής της και θα ήταν αδύνατο να είναι απαλλαγμένη από γενικότερες αδυναμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της στρατηγικής του.

Για παράδειγμα, ένα ενδεικτικό απόσπασμα -χωρίς τις υπογραμμίσεις που προσέθεσε η ιστοσελίδα:

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιούνη δεν έδωσαν αυτοδυναμία σε κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα του δικομματισμού. Ενώ συγχρόνως έφεραν τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, με τέτοιο τρόπο που οι πρωτοβουλίες και επιλογές του να έχουν πράγματι μεγάλη σημασία για τη μακροπρόθεσμη πορεία της πολιτικής ζωής. Κι αυτό παρά το μεταβατικό και χρονικά περιορισμένο διάστημα που ο Συνασπισμός βρέθηκε σε θέση κυβερνητικών ευθυνών. Αυτές τις κυβερνητικές ευθύνες της ανέλαβε μέσα στα πλαίσια ενός κυβερνητικού σχήματος που ήρθε ν’ απαντήσει στο αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί κύρια μ’ ευθύνη του ΠΑΣΟΚ. Αυτές τις ευθύνες τις ανέλαβε μ’ έναν τρόπο που δημιούργησε αντικειμενικά ένα σοκ όχι μόνο για τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά σχεδόν για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, καθώς οδήγησε με νέο τρόπο την Αριστερά στο κέντρο της πολιτικής σκηνής.
Στο διάστημα που μεσολάβησε επιβεβαιώθηκε ότι στο βαθμό που θα βγαίνει από τη μέση το τεράστιο θέμα των σκανδάλων, της κάθαρσης και της τιμωρίας των ενόχων, με διαδικασίες όσο γίνεται κοινής αποδοχής, τόσο θα έρχονται στην επιφάνεια οι ουσιαστικές αντιπαραθέσεις και τα πραγματικά ζητήματα του λαού και της πολιτικής πάλης. Έτσι, πλάι στα ζητήματα της προώθησης της κάθαρσης, της υλοποίησης θετικών θεσμικών αλλαγών εκδημοκρατισμού και διαφάνειας, πλάι στον ευνοϊκό αντίκτυπο από την καταπολέμηση του κλίματος των τεχνητών διαχωρισμών ανάμεσα στους συντηρητικούς και αριστερούς εργαζόμενους, θα προβάλλουν όλο και πιο καθαρά και αποφασιστικά και οι διαφορετικές θέσεις που στέκονται οι δύο πραγματικά ανειρήνευτα αντίπαλες «πολιτείες», οι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κόσμος της συντηρητικής, της δεξιάς πολιτικής και ο κόσμος των αναγκών και των προσδοκιών του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ο κόσμος της αριστερής προοδευτικής προοπτικής. Φαίνονται στο ίδιο διάστημα πιο καθαρά μερικά από τα βαθύτερα χαρακτηριστικά και τις προοπτικές της πολιτικής μας ζωής.
(…)
Η διαδικασία της περεστρόικα με όλα τα αντιφατικά φαινόμενα που φέρνει στην επιφάνεια, η τεράστια κινητικότητα των λαών στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού γεννούν δίπλα στους κινδύνους και μεγάλες ελπίδες.

Η κυβέρνηση Τζαννετάκη ήταν ένα σοκ για τον κόσμο της Αριστεράς. Ο παραμερισμός των σκανδάλων από το πολιτικό προσκήνιο, μπορεί να συμβάλει στην ανάδειξη των πραγματικών, ταξικών αντιθέσεων. Ο Συνασπισμός αναδεικνύεται πρωταγωνιστής στις πολιτικές εξελίξεις. Και η Περεστρόικα είναι μια αντιφατική διαδικασία, που φέρνει στην επιφάνεια ενδιαφέρουσες διεργασίες και την κίνηση των μαζών. Δεν είναι περιττό να υπογραμμιστεί άλλωστε πως αυτή η τελευταία εξυμνούνταν πχ από τον Κοτζιά και τον Μπατίκα, που είχαν συμμετοχή στα πρώτα βήματα συγκρότησης του ΝΑΡ, στα σημειώματά τους με τα οποία γνωστοποιούσαν την κάθετη διαφωνία τους με την πολιτική του ΚΚΕ, που κυκλοφόρησαν στη συνέχεια στη -συλλεκτική, αν όχι και προλεκάλτ- μπροσούρα “Μια συζήτηση που δεν έγινε”. Ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όποιον θέλει να έχει μια σφαιρική εικόνα για τον δημόσιο λόγο των πρωταγωνιστών της εποχής.

-Αν και απέχουμε ακόμα κάποιους μήνες από την πτώση του Βερολίνου, είναι εμφανή τα σημάδια της παρακμής, και ο Γράψας φροντίζει να πάρει αποστάσεις από αυτά. Δεν υπερασπίζεται τον υπαρκτό σοσιαλισμό με τα αρνητικά στοιχεία και τις αντιφάσεις του, αλλά θεωρεί πως αυτά είναι δυσφήμηση του σοσιαλιστικού συστήματος, δεν έχουν σχέση με το ιδεώδες για την κοινωνία του μέλλοντος και δεν εκφράζουν την ΚΝΕ.

Σε αντίθεση με τη ρετσινιά του “νεο-σταλινικού” που φρόντιζε να τους φορέσει ο αστικός τύπος, οι διαφωνούντες της ΚΝΕ έδειχναν από τότε σημάδια δυσπιστίας απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, ενώ στη συνέχεια ο αντισοβιετισμός θα γινόταν ένα βασικό ταυτοτικό στοιχείο του χώρου, και κομβικό σημείο της στρατηγικής του αντίληψης.

Αξίζει να αντιπαραθέσουμε αυτές τις αιχμές με τη στάση του Κάππου, λίγους μήνες πριν, όσο βρίσκονταν σε εξέλιξη τα γεγονότα στην πλατεία της Τιεν Αν Μεν, όπου μιλούσε για συγκεχυμένες πληροφορίες, έπαιρνε αποστάσεις από τους διαδηλωτές που κρατούσαν μικρά αγαλματάκια της Ελευθερίας -το σύμβολο των ΗΠΑ και του δυτικού ιμπεριαλισμού- ενώ του ανήκει και η ιστορική ατάκα πως “δεν έχουμε Κομματικές Οργανώσεις Βάσης στο Πεκίνο, για να σχηματίσουμε γνώμη”, η οποία αναδεικνύει την αυτονόητη έλλειψη εμπιστοσύνης στις ειδήσεις που μετέδιδαν τα αστικά ΜΜΕ και τη βολική ερμηνεία που επέλεγαν.

-Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν επιχειρούν να κάνουν συμψηφισμό για τα λάθη που έκανε το ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, ούτε προφανώς να δικαιώσουν τη στρατηγική που ακολουθούσε εκείνη την περίοδο. Όποιος θέλει να εμβαθύνει σε αυτά, μπορεί να διαβάσει από το πρωτότυπο -και αυτό είναι πάντα προτιμότερο- την ανάλυση της ΚΕ του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 90′ στην ΚΟΜΕΠ για την κρίση στην ΚΝΕ και τις πολιτικές της εκτιμήσεις.

Με έναν αστερίσκο όμως. Η πολιτική του ΚΚΕ είχε γενικότερες αντιφάσεις και προβληματικά στοιχεία, όχι ως στιγμή το 89′, αλλά συνολικά με βάση τη στρατηγική που είχε διαμορφώσει και περνούσε μέσα από τη συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και την επεξεργασία για την επιδίωξη “αριστερής, προοδευτικής κυβέρνησης” στο 12ο Συνέδριο, την άνοιξη του 1987. Και η αλήθεια είναι πως τότε, πέρα από τις όποιες τυχόν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, δε διαμορφώθηκε μια εναλλακτική, στρατηγική πρόταση, ούτε υπήρξε σοβαρή αντιπαράθεση ως προς τη γενική γραμμή. Οι διαφωνίες εκδηλώθηκαν αργότερα κυρίως στην πράξη, πχ για το περιεχόμενο του Κοινού Πορίσματος -και τις προγραμματικές υποχωρήσεις για χατίρι της ΕΑΡ- και για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, δηλαδή στη συγκεκριμένη εφαρμογή του προγράμματος και όχι εξ αρχής, σε προγραμματική βάση, επί αυτών των επεξεργασιών.

Με άλλα λόγια. το πρόβλημα δεν ήταν απλώς η συμμετοχή του ΚΚΕ στα συγκεκριμένα κυβερνητικά σχήματα. Και σίγουρα δεν ήταν η “συνεργασία με την επάρατο Δεξιά”, όπως έλεγε πχ η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ, που την αναπαρήγαγαν εν μέρει στελέχη όπως ο Κοτζιάς -πριν καταλήξει ο ίδιος στο ΠΑΣΟΚ. Το βασικό ζήτημα δεν ήταν το “βρώμικο ’89”, αλλά ότι το ΚΚΕ ξεβρώμισε το 89′, όπως είχε πει και ο Χαρίλαος, γινόμενο όμως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το αστικό σύστημα και τα σκάνδαλά του.

Αλλά το πιο βασικό είναι τα γενικά, διαχρονικά διδάγματα που βγήκαν από τη μελέτη της συγκεκριμένης πείρας, καθώς αργότερα μπήκαν στην ίδια τη ζωή μπροστά μας παρόμοια ζητήματα. Το ΚΚΕ στάθηκε αυτοκριτικά στη δική του πολιτική γραμμή και την αρνητική πείρα του από τη συμμετοχή σε αστικά κυβερνητικά σχήματα γενικότερα -και όχι ειδικά από τον Τζαννετάκη ή την κυβερνητική συνεργασία με δεξιές πολιτικές δυνάμεις.

Αντιθέτως, η ομάδα που ήρθε σε ρήξη με το ΚΚΕ το 89′, συγκροτώντας το ΝΑΡ και σε μια πορεία χρόνου την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει το δικό της -μικρό αλλά όχι αμελητέο- μερίδιο ευθύνης για τον αριστερό κυβερνητισμό της περιόδου 2012-15 και τις απατηλές προσδοκίες που είχε ένα σημαντικό κομμάτι του χώρου από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαντικοί σταθμοί σε αυτή την τάση, η συνάντηση μετά τις εκλογές του Μαΐου του 12, στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής του ΣΥΡΙΖΑ -αν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρέμενε εκτός κοινοβουλίου-, οι πορείες κριτικής στήριξης της κυβέρνησης με τις “ανάσες αξιοπρέπειας” στις αρχές του 15′, και φυσικά το δημοψήφισμα.

Με άλλα λόγια, αυτοί που έκαναν παντιέρα τους το 89′ και τα “ντολμαδάκια της Μαρίκας” -που έκανε περίφημα η “Αυριανή”- φάνηκε να πέφτουν στην ίδια παγίδα. Για κάποιους, προφανώς, ήταν πιο σημαντικό να τους δικαιώσει αναδρομικά το ΚΚΕ, επειδή αναγκάστηκαν να φύγουν, και να παραδεχτεί επίσημα το λάθος του, παρά να δικαιωθεί η στάση τους από τη ζωή, κρατώντας την ίδια συνεπή θέση, 23 χρόνια μετά την καταπολέμηση του αριστερού κυβερνητισμού.

Είναι πολύ χαρακτηριστική μια φράση-κλειδί σε ένα βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου -μέλους του ΚΣ της ΚΝΕ το 89′ και στέλεχος του ΝΑΡ- στις αρχές της κρίσης, όπου εκτιμούσε πως το (κατ’ αυτόν) ζητούμενο του Λαϊκού Μετώπου δεν μπορούσε να γίνει χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπορούσε να πετύχει χωρίς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και δεν είναι τυχαίο πως ο ίδιος εμφανίστηκε στο πλευρό του Λαφαζάνη και της ΛΑΕ, στο ντιμπέιτ του Σεπτεμβρίου του 15′.

Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς συσσωρευόταν επιπρόσθετη πολιτική πείρα και αμβλύνονταν οι ουλές από κάποια προσωπικά βιώματα -πάντα υπαρκτά σε διασπάσεις και πολιτικές κρίσεις-, κάποια άτομα από αυτόν τον χώρο γεφύρωσαν το χάσμα με το ΚΚΕ και επέστρεψαν σε αυτό που πάντα ένιωθαν ως πολιτικό τους σπίτι, όχι με συναισθηματικούς όρους, αλλά με αμιγώς πολιτικό κριτήριο.

Αυτοί ήταν όμως μια μειοψηφία. Η μεγάλη ζημιά, στο πλαίσιο της γενικής υποχώρησης και της επέλασης της αντεπανάστασης, ήταν πως το μεγάλο κομμάτι εκείνης της ΚΝΕ, το μαζικό και ανήσυχο δυναμικό της, στα τέλη της δεκαετίας του 80′, δεν έφυγε από την οργάνωση, για να την επανιδρύσει και να ξαναβρεί τις χαμένες αξίες της. Δυστυχώς πήγε σπίτι του, ιδιώτευσε, ξέκοψε από το κίνημα, δεν παρέμεινε στο δρόμο -έστω και από ένα άλλο μετερίζι. Αυτή ήταν η χειρότερη πληγή της κρίσης της ΚΝΕ, που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη, αφήνοντας άλλο ένα ηλικιακό κενό στη στελέχωσή της.

Και αυτό είναι ίσως και το μέτρο της αποτυχίας της νέας πολιτικής κίνησης, που ονομάστηκε Νέο Αριστερό Ρεύμα, για να προστεθεί μερικά χρόνια αργότερα -αλλά μάλλον ετεροχρονισμένα και αρκετά αργά- η φράση “για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση”. Την ίδια στιγμή που η ΚΝΕ τραβούσε την ανηφόρα και ανασυγκροτούνταν από τις στάχτες της, όχι γιατί κράτησε τη “σφραγίδα” και το όνομα -που δε θα είχε καμία αξία χωρίς τη χάρη. Αλλά γιατί κατάφερε να πατήσει στην ίδια τη ζωή, τις ανάγκες της νεολαίας, τους αγώνες που ξεδιπλώνονταν. Αυτά που μπορεί να ακούγονται “ξύλινα”, αλλά κανείς δε βρήκε κάτι πιο “σύγχρονο” και “αποτελεσματικό” για να τα αντικαταστήσει.

Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα…

31 σχόλια:

kavdimit@gmail.com είπε...


1. Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ το 1989, με τη συμμετοχή του σε αστική κυβέρνηση, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από εγκατάλειψη των προλεταριακών, επαναστατικών αρχών, και από την έκφραση του ρεφορμισμού και του συμβιβασμού που εκτρεφόταν εντός του ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν σ’ αυτήν την προδοσία, ανεξάρτητα από τη μετέπειτα πορεία του καθενός, διέσωσαν την τιμή των κομμουνιστών και επαναστατών της Ελλάδας.

2. Μόνο με ψέματα και αθλιότητες μπορεί να αποκρυφτεί αυτή η απλή αλήθεια. Σε ό,τι αφορά τον Κώστα Μπατίκα, ποτέ δεν «εξυμνούνταν» η περεστρόικα από αυτόν. Στην πραγματικότητα, ούτε το απόσπασμα από την ομιλία του Γράψα στο 15ο Συνέδριο, που παρεθέτει ο κ. Σφυροδρέπανος παίρνει θέση υπέρ της περεστρόικα. Αν ο κ. Σφυροδρέπανος θέλει να βρει υμνητές της περεστρόικα ας κοιτάξει τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα για το πόσο η περεστρόικα «κάνει ελκυστικό το σοσιαλισμό» από το 1991.

Όσο για τις απόψεις του Κ. Μπατίκα για τα τεκταινόμενα εκείνης της εποχής, αυτές μπορεί να τις βρει κανείς στην επιστολή παραίτησής του. Διαβάστε εδώ την επιστολή παραίτησής του από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αλλά και άλλα κείμενα τού κομμουνιστή Κ. Μπατίκα για να κρίνει ο καθένας αν πρόκειται για οπαδό της περεστρόικα.

3. Η ηγεσία του ΚΚΕ ξελάσπωνε το αστικό σύστημα το 1989 με τη συμμετοχή της σε αστική κυβέρνηση. Το 2012 έκανε ακριβώς το ίδιο με τη δήλωση της Παπαρήγα «Αν παίρναμε την εντολή [ενν. σχηματισμού κυβέρνησης] θα την επιστρέφαμε». Δηλαδή, διαβεβαίωνε την αστική τάξη ότι οι κομμουνιστές δεν θέτουν ζήτημα εξουσίας, δεν ενδιαφέρονται να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους από θέση κυβέρνησης. Άνοιγαν το δρόμο διάπλατα στο ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυρίαρχος, βοηθούσαν στη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού σκηνικού.

4. Και το 1989 και το 2012 και το 2015, με τη στάση του της ηγεσία του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα, η πολιτική τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ προκύπτει από την εγκατάλειψη της επαναστατικής τακτικής του ενιαίου μετώπου. Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εγκατάλειψε την εργατική τάξη για να γίνει ουρά της αστικής. Ο σεχταρισμός, για τον οποίο συχνά κατηγορείται η ηγεσία του ΚΚΕ μετά το 1989, δεν προκύπτει από υπερεπαναστατικότητα, από υπεράσπιση επαναστατικών αρχών αλλά από την εγκατάλειψή τους.

zoot horn rollo είπε...

Αναμασήματα.

Ανώνυμος είπε...

Οι θέσεις 3 και 4 είναι το ζουμί του σχολίου του kavdimit. Κρίμα για τις διερευνητικές, κρίμα για τις περήφανες διαπραγματεύσεις και τον σφουγγοκωλαρισμό στον καμμένο, κρίμα για το δημοψήφισμα (ή όχι και τόσο αφού καλούσατε τους μπάτσους μην διαβληθεί η επαναστατική διαδικασία), δικαιωθήκατε στα πάντα με πυξίδα το 89 βεβαίως βεβαίως. Τι adults in the room και μαλακίες, τραβάτε στον γαβρά να σας κάνει κι εσάς ταινία με περουκάτο τσακ νόρις σε ρόλο χάγιου (στροφή στην πχιότητα) να σαρώσετε τα όσκαρς βάζοντας βάσεις για "εργατική κυβέρνηση" και στην άλλη άκρη του ατλαντικού.

Ijon Tichy

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@kavdimit@gmail.com

Κατηγορεις το ΚΚΕ για σεχταρισμο οταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετα απο δεκα χρονια υπαρξης οχι μονο δεν εχει μετεξελιχθει σε ενιαιο κομμα αλλα διασπαστηκε το '15 οταν η ΑΡΑΝ και η ΑΡΑΣ πηγαν με τον Λαφαζανη.

Ειναι δυσκολο να πεισει η κριτικη σας περι σεχταρισμου οταν οι ιδιοι οχι μονο διατηρειτε τις οργανωσεις-σφραγιδες εντος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλα και καθε οργανωση εσωτερικα ειναι χωρισμενη σε 2-3 ρευματα.

Η χαρα του μικροσεκταρισμου και του παραγοντισμου ειναι ο χωρος σας. Απλα κανετε την αναγκη φιλοτιμο και κατεβαινετε ολοι μαζι μπας και ξεπερασετε την μιση μοναδα γιατι το ΝΑΡ και οι αλλοι απο μονοι τους δεν παιρνουν ουτε 0,1%.

Αναυδος είπε...

Η σκοτεινη πλευρα της διάσπασης του 1989
- όσο κι αν οι θεωριες συνομωσιας δεν εξηγουν πληρως τη διασπαση του 1989 υπηρξε δάκτυλος ΠΑΣΟΚ στην ΚΝΕ που εβαλε και αυτος το χερακι του στη διάσπαση. Ενδεικτικη η ανταμοιβη του Γ.Σταματακη, Ν. Κοτζια, Π. Κατσιουλα , Δ. Γεωργοπουλου, Δ. Τσιοδρα κλπ από το ΠΑΣΟΚ άμεσα και εμεσα από επιχειρηματιες που στηριζαν το ΠΑΣΟΚ
- τουλαχιστον 2 χρονια πριν τη διάσπαση η φραξια που μετεπειτα σχηματισε το ναρ δρουσε συντεταγμενα ειδικα στη σπουδαζουσα ελεγχοντας τα καθοδηγητικά όργανα αν και στη βάση ηταν η μειοψηφεια Οσους δεν συμφωνουσαν μαζι τους τους κατηγορουσαν για ‘αντι-καθοδηγητισμό’!!! Δεν είναι τυχαίο ότι από τα 35 μέλη του ΣΣπουδαζουσας τα 34 εφυγαν με το ναρ ωστόσο στις φοιτητικές εκλογες του 1990 αν και κατεβηκαν μαζι με τις Συσπειρώσεις βρεθηκαν πισω από την ΠΣΚ σε ψηφους
- το άμεσο αποτέλεσμα της διάσπασης της ΚΝΕ ήταν να στείλει στα σπιτια τους μεγάλο ποσοστό των μελών της διαλυοντας τη μεγαλυτερη αντικαπιταλιστικη νεολαια της μεταπολιτευσης Πολλοι από αυτους που πηγαν σπιτια τους ξεσηκωσαν όχι τον αριστεριστικο λόγο των μετεπειταν ναριτων αλλα τα συνθηματα του ΠΑΣΟΚ για βρωμικο 1989

Αναυδος είπε...

Η ιστορία απέδειξε ότι ενώ το ΚΚΕ εβγαλε τα σωστα συμπεράσματα από το 1989 το ναρ/ανταρσυα επανέλαβε ακριβως τα ιδια λαθη το 2008-2015 λειτουργωντας σαν κολυμπηθρα του σιλωαμ ξεπλενοντας τον φιλοκαπιταλιστικο συριζα (κατεβαιναν μαζι στα α’βαθμια της πρωτοβαθμιας εκπαιδευσης, εφτιαξαν μαζι την πρωτοβουλια α’βαθιων σωματειων, βρεθηκαν μαζι στην πρωτοβουλια για τον ελεγχο του χρεους, των αριστερων οικονομολογων , στις πλατειες, στο δημοψηφισμα του 2015 κλπ) Αν συνεκρινε καποιος τον συριζα του 2012 στον οποιο εστελνε το ναρ/ανταρσυα επιστολες συνεργασιας με το ΠΑΣΟΚ του 1981 που το ΚΚΕ θεωρουσε σαν πιθανο συμμαχο το ΠΑΣΟΚ κερδιζει πανηγυρικα (εξω από την ΕΕ, εξω οι βασεις και το νατο, κρατικοποιησεις, συμμετοχη των εργαζομενω στη διοικηση των δεκο, ΑΤΑ κλπ

Συνεπως και με τη γνωση τιου παρελθοντος που αποτελει αλλωστε τον νομιμοποιητικο του μυθο και γνωριζοντας τι εστι συριζα το ναρ εκαναε απεριως μεγαλυτερο λαθος από αυτό που κατηγορεί το ΚΚΕ

Ανώνυμος είπε...

O KADUMIT

TA ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΑΤΕΨΕΙ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΛΑΘΕΜΕΝΑ.

ΤΟ 89 ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΚΟΜΜΑ.

ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΧΕ ΚΑΝΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟ ΚΚΕ.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ.

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΜΠΑΙΝΕ ΤΟ ΚΚΕ ΤΟ 2012 ΤΟ 2015 ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΘΕΣ.

ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ. ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΑΛΛΑ ΑΛΛΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΤΕ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

@kavdimit
Δεν ήξερα πως ο Σύριζα

(που αποτελείται από αρκετά από τα άτομα που συγκυβέρνησαν και έγιναν υπουργοί στις κυβερνήσεις Τζανεττάκη και Ζολώτα και που άλλοι έφυγαν από το ΚΚΕ μόλις το ΚΚΕ επέστρεψε στον ορθό δρόμο το 1991)

δεν ανήκει στο αστικό πολιτικό σύστημα. Μάλλον ο Σύριζα θα ήταν επαναστατικό κόμμα ήταν με τους τόσους ΜεγαλοΣυμβούλους Υπουργών και τα τόσα Μεγαλοστελέχη του μηχανισμού ΠΑΣΟΚ

17-57

Ανώνυμος είπε...

"ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΧΕ ΚΑΝΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ."

Έχεις πολύ μεγάλο δίκιο Θερσίτη.

Το Πρόβλημα ήταν χειρότερο στα τέλη των 1980's γιατί τότε οπορτούνιζε η βάση μη αφήνοντας περιθώρια ελιγμών στην ηγεσία. Με 8ετιά πασοκαρας να βολεύει κόσμο και να κάνει κάποιες υποχωρήσεις σε συνδικαλιστικό εργατικό, με γκρέμισμα τειχών και την ΕΣΣΔ προς τον δρόμο της ανατροπής


17-57

America είπε...

Κάτσε να δεις τι θα γίνει το 2019 που θα ψηφίσει το ΚΚΕ το νόμο της ΝΔ για τους ομογενείς στις επόμενες εκλογές στο 2,9% και πολύ θα είναι

Ανώνυμος είπε...

Καινόυριο κόλπο αυτό με τους ομογενείς;

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Χα, χα, χα!

Ο ΣΥΡΙΖοπεινασμένος America καρβέλια ονειρεύεται...

Αδυσώπητος

zoot horn rollo είπε...

Αντιπροσωπευτικό κι ενδεικτικό το τελευταίο ψευδώνυμο, από πολλές απόψεις.
"Ζωντανέψατε" όλοι γενικώς, βλέπω.

Ανώνυμος είπε...

Γνωρίζουμε τη δράση του ΚΚ Χιλής; Υπάρχει κάποια προσβάσιμη πηγή;


Προλεκαλτ

Ανώνυμος είπε...

Προλεκαλτ
Αν δεν με απατά η μνήμη μου,
Μέτωπα και ξερό ψωμί.

Antonxxx είπε...

In the 1999/2000 presidential elections the party supported Gladys Marín Millie for the national presidential elections. She won 3.2% of the vote in the first round. At the 2005 legislative election, 11 December 2005, the party won 5.1% of the popular vote, but as a result of Chile's binomial electoral rules, no seats. The small but significant support of the PCCh is believed to have aided in the electoral victories of former socialist president Ricardo Lagos in the 2000 elections, and in the more recent victory of Chile's first female president, the socialist Michelle Bachelet in January 2006, both of whom won in competitive second round runoffs.

Currently, the PCCh is a member of “New Majority” (Spanish: Nueva Mayoría), a leftist coalition led by Michelle Bachelet.


Οι 51 αποχρώσεις του ρεφορμισμού.
Αλλα με σφυροδρέπανο ακόμη σαν σύμβολο.
Στην Λατινική Αμερική μόνο το ΚΚ Μεξικου ειναι κομμουνιστικο, δυστυχώς.

Antonxxx είπε...

Αυτό με τα ΚΚ της Λατινικής Αμερικής εχει να κάνει με μια λανθασμένη αντίληψη στήριξης της Κουβας απο ευρύτερες δυνάμεις της Λατινοαμερικανικης σοσιαλδημοκρατιας.
Κάτι ανάλογο με την γραμμή των Μετώπων της ΚΔ.

Antonxxx είπε...

....Ο πρόεδρος της Κούβας, Μιγκέλ Ντίας Κανέλ Μπερμούντες, επανέλαβε σήμερα την υποστήριξή του στην εκστρατεία για την απελευθέρωση του πρώην προέδρου της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα.

Στις 28 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθούν στην Κούβα εκδηλώσεις στους χώρους εργασίας και μόρφωσης για την άμεση απελευθέρωση του Λούλα και θα καταδικάσουν αυτό που στην Κούβα αποκαλούν στρατηγική του ιμπεριαλισμού, την δυσφήμιση των προοδευτικών ηγετών, με την συνέργεια της δεξιάς της περιοχής......

http://prensa-rebelde.blogspot.com/2019/10/blog-post_28.html

Ανώνυμος είπε...

Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν πρόσεξα το ΚΚ Χιλής στην πρόσφατη συνάντηση. Μπορεί να το παρέβλεψα βέβαια, αλλά ούτε και στο solidnet βρήκα κάτι.


Προλεκαλτ

Antonxxx είπε...

Αριστερή συμμαχία με τη Φωφη της Χιλης.
Πιστεύω οτι η έκρηξη της λαϊκής οργής θα βοηθήσει για θετικές διεργασίες στο εργατικο κινημα.
Στη Χιλή εχουμε το πειραματικό εργαστήριο όλων αυτών που έρχονται στην ΕΕ και στην Ελλάδα.
Νομίζω οτι το συστημα είδε έντρομο οτι ουτε με Χουντα δεν θα μπορέςει να καταπνίξει τη λαικη οργή.
Θα δοκιμάσουν με Τη Φωφη για άλλη μια φορα δηλαδή με καμμένα χαρτιά.
Αυτό που τους σώζει ειναι οτι δεν υπαρχει ΚΚ με επαναστατική γραμμή σε μια χώρα που πλήρωσε με τόσο αίμα την αυταπάτη για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Antonxxx είπε...

Στους δρομους του Σαντιάγκο φτιάχνεται η μαγιά που θα τους παρει και θα τους σηκώσει.
Νομίζω οτι θα επιδράσει και στους δικούς μας αγώνες ίσως και πιο άμεσα απ οτι νομίζουμε.

Ανώνυμος είπε...

"...Στην Λατινική Αμερική μόνο το ΚΚ Μεξικου ειναι κομμουνιστικο, δυστυχώς..."

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στην λατινική αμερική. Πχ το κκε έχει σχέσεις με το farc. Όσο για το κκ χιλής νομίζω πως ανήκει στον συνασπισμό των σοσιαλδημοκρατών της Bachelet.

Ijon Tichy

Ανώνυμος είπε...

Ας μην ξεχνάμε το ΚΚ Βενεζουέλας, το οποίο δρα σε σύνθετες συνθήκες και κρατά πολύ καλή γραμμή

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Παντως θα ειχε ενδιαφερον να ειχαμε πιο λεπτομερη πληροφορηση για τα οσα συμβαινουν στη Χιλη. Νομιζω δν υπαρχει αλλο μερος στον κοσμο αυτη τη στιγμη με τετοιο ξεσπασμα λαικης οργης που παρολο τις υποχωρησεις και τους ελιγμους της κυβερνησης δε φαινεται προς το παρον να καμπτεται. Μακαρι να γινουν διεργασιες μεσα στο λαο και το ΚΚ της Χιλης οσο η φωτια καιει. Τετοια ξεσπασματα δεν γινονται καθε μερα.

ratm

Antonxxx είπε...

Δυστυχώς δεν ηταν διαρκείας.

SANTIAGO (Reuters) - Unionized workers at BHP’s Escondida copper mine, the world’s largest, said late on Monday they would walk off the job for part of the work day on Tuesday in a show of solidarity with protests in Chile.

Escondida’s Union No.1, the mine’s largest, said in a statement workers on each of the day and night shifts on Tuesday would walk off the job for half of their working hours.

“Our workers ... have agreed in near unanimity to protest against a series of abuses and violations by the company, and to show solidarity for the demonstrations against economic and social policies that affect us as workers,” the union said in the statement.

BHP did not immediately respond to a request for comment.

Chile, the world’s top copper producer, has long been one of the region’s most prosperous and stable free-market economies. But entrenched inequality and spiraling costs of living ignited massive, and sometimes violent, protests last week.

https://www.reuters.com/article/us-chile-protests-copper/unionized-workers-at-bhps-escondida-mine-in-chile-to-walk-off-tuesday-idUSKBN1X801Z

Ανώνυμος είπε...

(29 Οκτωβρίου 2019 - 12:01 μ.μ.)

Το παραπάνω είναι γενικός κανόνας Antonxxx.

Ισχύει όταν και όπου δεν υπάρχει ΚΚ με επαναστατική γραμμή και αυταπάτες του μη χείρον βέλτιστον. Παρά τα τόσα αρνητικά της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα, αυτός ο μύθος κατέρρευσε με το μη χείρον του ΣύριζοΠασοκ να μπαίνει στην πραγματική της διάσταση, του χείριστον.


17-57

Antonxxx είπε...

...Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην Κομμουνιστική Νεολαία Χιλής και τους διωκόμενους αγωνιστές, στους δίκαιους αγώνες της νεολαίας και του λαού για μια ζωή με σύγχρονα δικαιώματα!

Για τους νέους των εργατικών - λαϊκών οικογενειών μόνο ένας δρόμος οδηγεί σε δίκαιο μέλλον: Αυτός της οργάνωσης και του αγώνα, της ρήξης με την πολιτική των μονοπωλίων. Ο δρόμος της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννάει κέρδη για μια χούφτα καπιταλιστές και από την άλλη φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, ακριβοπληρωμένη αμάθεια για το λαό και τα παιδιά του. Ο δρόμος του αγώνα για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!»....
https://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/205690/allileggyi-ston-agona-tis-neolaias-kai-toy-laoy-sti-hili

Ξεκάθαρα λόγια.
Η με το κεφαλαιο η με τους εργατες.
Οχι μέτωπα με τη βρωμερη σοσιαλδημοκρατια του κερατα που διαχειρίστηκε την πολιτική του Πινοσέτ.

Antonxxx είπε...

Ουτε μια αναφορά,ουτε μια λέξη στην έντονη αντίδραση του ΚΚΕ στα λεγόμενα Παναγιωτοπουλου.
Φοβούνται τρέμουν γιατι γνωρίζουν οτι αυτό το θέμα καίει, αγγίζει οχι μόνο την τεράστια πλειοψηφία του των λαϊκών στρωμάτων
Αλλα κυρια και το στράτευμα. Αυτό που η αστικη τάξη κρατά με στεγανά μακριά απο το ΚΚΕ.
Η αντίδραση τους δείχνει το δρόμο.
Ακόμη πιο έντονα προβολή του θέματος.
Ακόμη πιο επιτακτικά για να παρει τη θέση που του αρμόζει στην πολιτική ατζέντα.
Να γινει ενα απο τα πρωτα στην πολιτική αντιπαράθεση, να τρέχουν και να μη φτάνουν.

Antonxxx είπε...

Η σοσιαλδημοκρατια εχει ρημάξει τους λαούς της Λατινικής Αμερικής.
13 χρονια με Μοράλες οι 15 οικογένειες στη Λα Παζ δειχνουν πιος εχει την εξουσία στη Βολιβία.

Ανώνυμος είπε...

Λες να 'ναι σε καμιά φωτογραφία ο καθηγητής;

https://www.news247.gr/politiki/mitsotakis-si-tzinpingk-stis-egkatastaseis-tis-cosco.7530764.html

Ανώνυμος είπε...

Για 17 Νοεμβρίου νέο ποστ; Οι εξελίξεις τρέχουν

PRGRE