Ελλάς - Γαλλία - Αμνησία

Αν όλα τα ΠΑΣΟΚ της γης
δίναν σφιχτά τα χέρια
παλιά και νέα στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
και όλο το γκουβέρνο
θα αγκάλιαζε θαρρώ

Οι διάδοχοι του Ολάν -από όπου ξεπήδησε και ο Μακρόν-, ο Μελανσόν, οι ρωσόφιλοι, οι ψεκασμένοι, τα ρετάλια του εφικτού σοσιαλισμού του Μιτεράν, το διαλυμένο ΚΚ Γαλλίας που δεν εξέλεξε ούτε τον γραμματέα του, η άτυπη συμμαχία με τον επάρατο Μακρόν, για να μην βγει η τρισκατάρατη Λεπέν. Που κανονικοποιείται, ηρωοποιείται, τρέφεται πολιτικά από τους αντιπάλους τους, από όσα λένε και (δεν) κάνουν, την πολιτική τους ατζέντα, τον οργανωμένο ρατσισμό της ΕΕ και των κρατών μελών της, το χάσμα των ανισοτήτων που μεγαλώνει -και βρίσκει στους μετανάστες βολικό αποδιοπλεμπαίο τράγο και φτηνή πρώτη ύλη για κέρδη.

Εσείς με ποιον είστε; Με τον γκολισμό ή με τον γκοσισμό;
Οι σοσιαλφιλελέ γκολιστές-μακρονιστές παίζουν με την αγαπημένη τους θεωρία των δύο άκρων, που εκκολάπτει τα ναζιστικά φιδάκια του μέλλοντος. Δίνουν στον Μελανσόν παράσημα που δεν αξίζει, τον θεωρούν επικίνδυνο και ακραίο -όπως κάποτε εδώ τον Τσίπρα-, αντιευρωπαϊστή -sic- και φιλορώσο. Λες να φύγει η Γαλλία από την ΕΕ και τον γαλλογερμανικό άξονα; Από τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό; Μήπως θα κοντραρισρτεί με το ΝΑΤΟ για την Ουκρανία; Μα όχι. Δε χαλάνε οι στρατηγικές των αστών για τα κόμματα (ρε μαλάκα, που θα έλεγε και η Βάσια Τριφύλλη στον Γκλέτσο).

Fraternite, liberte, egalite

Είμαστε όλα αδελφωμένα, ελεύθερα και ίσα. Είμαστε ελεύθεροι να ψηφίζουμε όποιο κόμμα θέλουμε, για να εφαρμόζει το ίδιο πρόγραμμα και τα ίδια μέτρα εναντίον μας. Είμαστε ελεύθεροι από δικαιώματα, να μας εκμεταλλευτούν όπως θέλουν, χωρίς αναχρονιστικούς περιορισμούς, για να γευτούμε τους καρπούς της ανάπτυξης. Είμαστε ίσοι και κυρίως ελεύθεροι να επιλέξουμε αν θα κοιμηθούμε στη βασιλική σουίτα ή σαν βασιλιάδες κάτω από μια γέφυρα, που γεφυρώνει το ταξικό χάσμα και μας ενώνει σε έναν κοινό εθνικό σκοπό. Έτοιμοι να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί άλλη μια νίκη της εθνικής ομάδας -στον έβδομο ουρανό όλοι αδέλφια!- γεμάτη μετανάστες, που δείχνει πως όσοι μαύροι είναι άριστοι και προσπαθούν σκληρά, μπορούν να πετύχουν κάτι σπουδαίο (να τους αποδεχτούμε), σε έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες για όλους. Ακόμα και για τους τρικολόρ, που παίζουν άθλια φέτος, και παρά το παρατσούκλι τους δε λατρεύουν ακριβώς τις σκουρόχρωμες επιδερμίδες και τους παίκτες από τις αποικίες.

Το Λαϊκό Μέτωπο επηρεάζει ακόμα και τα αθλητικά πρωτοσέλιδα της χώρας...

Κι άραγε πόσοι αντιλαμβάνονται πως το περιβόητο τρίπτυχο (ελευθερία - ισότητα -αδελφότητα) ήταν οι σημαίες μιας αστικής επανάστασης -σαν αυτή του ’21 στα καθ’ ημάς- και ας τις υπέστειλαν οι αστοί μόλις πήραν την εξουσία; Και ότι οι δικές μας κατακόκκινες σημαίες θα έχουν τελείως διαφορετικά συνθήματα, που διαγράφουν έναν άλλο ορίζοντα και όχι απλώς την αποκατάσταση των «προδομένων» αστικών αξιών.

Η ιστορία του Λαϊκού Μετώπου επαναλαμβάνεται. Τότε ως τραγωδία, με την κυβέρνηση Μπλουμ να βγάζει εκτός νόμου τους... σύμμαχους κομμουνιστές και να αφήνει τη δημοκρατική λαϊκομετωπική Ισπανία στην τύχη της -ο σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος θα ξέπλενε τα χέρια του στο αίμα. Σήμερα ως μια εκλογική φάρσα, χωρίς συνοχή και σοβαρή προοπτική -πόσο μάλλον επαναστατική. Αλλά ποιος μελετά την ιστορία, για να διδαχτεί από το υλικό που μας προσφέρει απλόχερα; Ο μόνος «Μπλουμ» που ξέρει το αριστεροχώρι είναι ο Ορλάντο και οι πατάτες μπλουμ. Πάντα πρόθυμο για νέες παλιές πατατιές και να βουτήξει (μπλουμ) στον βούρκο με τις αυταπάτες.
Μοντιέ, πόσες αυταπάτες ξοδεύεις για να βρει το ποίμνιό σου ελπίδα;

Ψωμί - παιδεία - ελευθερία. Ή μάλλον το καινούριο του Γιάνη: Στέγη - Ρεύμα - Ειρήνη (χωρίς δικαιοσύνη και παλαιστινιακό κράτος). Η Ελλάδα πάντα «ακολουθούσε» τη σύμμαχο και τις διεθνείς τάσεις -έστω και με καθυστέρηση. Η επανάσταση του ’21 στον απόηχο της γαλλικής, το Πολυτεχνείο ως «απόηχος» -υποτίθεται- του Παρισινού Μάη, η «Αλλαγή» του ’81 -που δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα- μαζί με την άνοδο του Μιτεράν -που έδωσε κάποια υπουργεία στο ΓΚΚ, σε αντίθεση με τον Ανδρέα, και καλύτερα από μια άποψη.

Και τώρα; Είδατε τι μπορεί να πετύχει η ενότητα;
Ναι. Να ντύσει την απελπισία ελπίδα, που θα διαψευστεί παταγωδώς, για να τροφοδοτήσει εκ νέου τη μαυρίλα. Τόση φρούδα ελπίδα από το ’15 είχαμε να δούμε! Καλά πήγε και αυτό... Τόσο κοντινό και τόσο μακρινό συνάμα, στις μνήμες του αριστεροχωρίου. Κι ας υπάρχουν ακόμα και χρυσόψαρα με αμυδρές μνήμες από τότε, που τοποθετούνται ψηλότερα στη βιοπολιτική αλυσίδα από τα πολιτικά ασπόνδυλα.
Ελλάς - Γαλλία - αμνησία...

Μακάρι να γίνουν και εδώ τα ίδια. Να ενωθεί το ΠΑΣΟΚ, το νέο ΠΑΣΟΚ, το όλον ΠΑΣΟΚ, τα εκκολαπτόμενα ΠΑΣΟΚ από τις ακαδημίες, όσοι θέλουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ όταν μεγαλώσουν, όσοι ξεπλένουν διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ, όσοι θέλουν να ενωθούν μαζί του, οι 50 αποχρώσεις της κεντροαριστεράς, οι Νέστορες του χώρου, ο Σημίτης, ο Τζουμάκας, ο Σταμάτης Μαλέλης, ο Σταμάτης Γαρδέλης και όσοι ζουν από τις ηρωικές βιντεοκασέτες. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Πασοκιά...

Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει,
έχει η πλάση πρασινίσει
Πράσινος ήλιος έχει βγει,
εκεί στην Κυανή Ακτή...

Να ενωθεί η «Αριστερά», που έχει γίνει χίλια κομμάτια, μεταμοντέρνα. Οι σοσιαλιστές, οι ριζοσπάστες, οι αριστεριστές, τα γκρουπούσκουλα. Να ενωθούν οι δέκα υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και τα καπετανάτα τους, οι Στεφανικοί με τους Τσιπρικούς που σφάζονται, Βοναπάρτηδες και Αντουανέτες, οι νεο-αριστεροί που δεν επιστρέφουν τις έδρες, το ΜέΡΑ25 με το δικό του ενωτικό κάλεσμα. Να πάρουν όσους καραμανλικούς δεν έχουν πάρει ακόμα (εκτός από τον Σπηλιωτόπουλο και τον Αντώναρο), το υγιές κομμάτι της Δεξιάς (Δένδια κτλ), να βρουν τον Καμμένο της νέας εποχής. Να φτιάξουν μια νέα ΕΑΔΕ, μια νέα Ένωση Κέντρου, κάτι ενιαίο τέλος πάντων. Και να φτιάξουμε μετά έναν πόλο εναντίον τους...

Να τελειώνουμε επιτέλους με όσους χρειάζονται μια Δεξιά, για να φαίνονται αριστεροί, αλλά καταλήγουν να την ταΐζουν πολιτικά. Με όσους λένε να στρίψουμε το τιμόνι (λιγάκι) αριστερά -όχι πολύ όμως, για να μη μας φύγει το κέντρο. Και δε διαφωνούν με την κατεύθυνση, τους στόχους και τον προορισμό, αλλά έχουν μικροδιαφωνίες για τη διαδρομή και πώς θα φτάσουμε ταχύτερα.

Είσαι η φροντίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας
Είσαι η ελπίδα μας, πήδα-πήδα-πήδα μας...

Είστε δηλαδή με τη χρεοκοπημένη λογική «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;
Το σύνθημα αυτό το είπε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν μεταπήδησε από τη μια παράταξη στην άλλη, για να σιγουρέψει την έδρα του -πάνω από όλα οι αρχές. Και φρόντισε ο Πλαστήρας να το επιβεβαιώσει στην πράξη, με τον Μπελογιάννη, τους συντρόφους του και τα κουτσουρεμένα «μέτρα επιείκειας». 

Δηλαδή είστε μηδενιστές; Δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά;
Κάθε άλλο. Η ελπίδα είναι στον δρόμο, στους εργάτες που απεργούν λίγες μέρες πριν τους Αγώνες του Παρισιού και χαλάνε τη σούπα της «εθνικής ενότητας». Στα πανίσχυρα συνδικάτα με την πλούσια ιστορία (παλιά και πρόσφατη) μαζικών ταξικών αγώνων και σκληρών αναμετρήσεων. Στην εργατική τάξη που οργανώνεται και νικάει, ακόμα και αν δεν υπάρχει μια πολιτική έκφραση στο ίδιο ύψος. Ακόμα και αν έχει μείνει πίσω η οργανωμένη πρωτοπορία, ο κομμουνιστικός πόλος που μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος.

Όποιος ζηλεύει όσα γίνονται στη Γαλλία, ας πάρει το παράδειγμα για να δώσει μάχες στον δρόμο. Όλα τα άλλα είναι καλτ ιστορίες από ταινία του Τσιώλη. Ας περιμένουν οι σωτήρες -και το «Λαϊκό Μέτωπο»...