Η ΑΔΕΔΥ βάφτηκε κόκκινη

Σαν το χώμα. Που είναι δικό μας και δικό μας. Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Σαν την ΑΔΕΔΥ. Αν και σήμερα δε χρειάζονται πολλά λόγια και λογοτεχνικές ασκήσεις επί χάρτου και οθόνης -αυτά στα οποία ειδικεύεται δηλ η κε του μπλοκ. Γιατί είναι μια ιδιαίτερη μέρα, μιας μεταβατικής εποχής. Και μπορεί να μη φαίνεται πάντα πως η μετάβαση είναι από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, αλλά είναι φορές που καθαρίζει ο ορίζοντας και μπορείς να δεις το βάθος του ουρανού, που είναι πάντα κόκκινο, ή και την κατακόκκινη Ιθάκη, χωρίς ροζ μνηστήρες και ανιαρά πολιτικά άρλεκιν.

Πώς έγινε με τούτον τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή

Και τι δε ζήσαμε σε αυτόν τον αιώνα -τον σύντομο εικοστό και γενικώς! Πολέμους, δικτατορίες, παρανομία, φυλακές και ξερονήσια. Επαναστατική κατάσταση, γενικές απεργίες, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ -και το ΕΑΜ Αστυνομικών με τα χιλιάδες μέλη. Τον ΕΡΓΑΣ, την κόκκινη ΓΣΕΕ, την ΕΣΑΚ (που έχει ακόμα τον όρο «αντιδικτατορικός» στο όνομά της), τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ. Τα ύστερα του κόσμου, το τέλος της ιστορίας, την ταξική πάλη που δε σταματά ποτέ και συνεχίζει να γράφει ιστορία στον δρόμο. Τον δύσκολο δρόμο της ανασυγκρότησης, που τραβά την ανηφόρα, με την πείρα ως όπλο, για να μη μας ξανακυλήσει ο βράχος.

Τα έχουμε ζήσει σχεδόν όλα. ΣΧΕΔΟΝ (σαν τον Ιούλιο Καίσαρα, που είχε κατακτήσει σχεδόν όλη τη Γαλατία, αλλά μια μικρή ΑΔΕΔΥ εξακολουθούσε να «αντιστέκεται», με τη δύναμη της αδράνειας, της απάθειας, της ανάθεσης και των επτά κακών της μοίρας των μοιραίων που περιγράφει ο Βάρναλης). Αυτό που δεν είχαμε ζήσει όμως είναι την ΑΔΕΔΥ κόκκινη και τους κομμουνιστές πρώτη δύναμη. Μέχρι σήμερα, που βγήκε άλλος ήλιος...

Βλέπεις το βίντεο με την ιστορική στιγμή, τη σφισσα στο μικρόφωνο, την ανακοίνωση του αποτελέσματος, και περιμένεις να εξαγγείλει μαζί το πρώτο διάταγμα: για τη γη, την ειρήνη, την επαναφορά 13ου και 14ου μισθού, κάτι γκράντε τέλος πάντων, αντίστοιχο της περίστασης. 50+50 χρόνια περιμέναμε για αυτήν τη στιγμή! Βλέπεις βίντεο με τους σφους να πανηγυρίζουν και να χορεύουν αντάρτικα: τα οχυρά της Νάουσας δεν υπάρχουν πια κι όλοι οι Μπουραντάδες πέσαν πτώματα! (Ε-ε-ε-ε, πέσαν πτώματα). Και ρωτάς τον διπλανό σου αν έχουν μείνει άλλα οχυρά και που βρίσκονται τα πιο κοντινά, να πάμε και να τα καταλάβουμε με έφοδο. Α, ναι. Στο κτίριο της ΓΣΕΕ. Παναγόπουλε ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου...

Είναι τρομερό πάντως, αν το σκεφτείς. Ακόμα και στο Δημόσιο, που είναι βαθύ κράτος και έμοιαζε βούρκος, γεμάτος βύσματα, δήθεν βολεμένους (που είναι χειρότεροι από τους αυθεντικούς, γιατί μεγαλο-πιάνονται χωρίς καν δόλωμα και εξαγοράζονται χωρίς αντάλλαγμα), δειλά φοβισμένα ανθρωπάκια, στρατιές διορισμένων από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εργοδοτικούς «συνδικαλιστές», υπόδικες διοικήσεις δεμένες με ομερτά στην καρέκλα τους και τον εκάστοτε υπουργό (τον, την, παπάκι, Μητσοτάκη), χώρους ποτισμένους με μια μίζερη νοοτροπία (μάλλον του ραγιά, παρά δημοσιο-υπαλληλική και ρουτινιέρικη), ακόμα και στον δημόσιο τομέα που περιλαμβάνει το (πιο) βαθύ κράτος... κάτι κινείται, κάτι γίνεται! Γίνεται μαζικό, συγκροτημένο ρεύμα αμφισβήτησης, γίνεται δύναμη που αλλάζει σιγά-σιγά τους συσχετισμούς.

Κι είναι ακόμα πιο τρομερό πως πιο εύκολα τους αλλάζεις εκεί, παρά στο παραμάγαζο του Παναγόπουλου με τα σωματεία-σφραγίδες, τις ΔΕΚΟ (από το βάθος του βαθέος κράτους) και τον ισόβιο εργατοπατέρα, με την υψηλή στήριξη του ΣΕΒ και τις πλάτες της κυβέρνησης. Που αν τον ρωτήσεις να περιγράψει μια απεργία που οργάνωσε τώρα τελευταία, θα επικαλεστεί το δικαίωμα στη σιωπή ή στην αποσύνθεση του πτώματος. Και ως κοντράστ να βλέπεις τη σφισσα να λέει στη ρύμη του ενθουσιασμού της πως η νέα διοίκηση της ΑΔΕΔΥ θα συγκροτηθεί στα μπλόκα της αγροτιάς. First we take Καρδίτσα (Νάουσα κτλ), then we take ΑΔΕΔΥ...

Δηλαδή τι άλλο αντίστοιχο έχουμε ζήσει, στη ζωή μας τη σκυφτή, που μας έκανε να σηκώσουμε κεφάλι και να νιώσουμε ένα μπόι ψηλότεροι -χωρίς να φτάνουμε ακόμα στο μπόι των ονείρων μας; Κάποια Εργατικά Κέντρα, κάποιους κόκκινους δήμους, την ΟΕΝΓΕ, την ΕΙΝΑΠ. Και την Πανσπουδαστική πρώτη δύναμη στα Πανεπιστήμια μετά από 35 χρόνια. Αλλά εκεί δεν υπάρχει ΕΦΕΕ -και δεν είναι το ίδιο. Και βασικά το είχαν ξαναζήσει οι παλιοί σφοι και είχαν ζωντανές μνήμες από αντίστοιχες καταστάσεις. Δεν ήταν απάτητη κορυφή, αλλά ανακατάληψη οχυρού (όχι της Νάουσας, που δεν υπάρχουν πια) σε έναν ιδιότυπο πόλεμο, που ο Γκράμσι θα τον έλεγε θέσεων και οι σοσιαλδημοκράτες που τον αγάπησαν πίστεψαν πως εννοεί καρέκλες και αξιώματα (που τα αγάπησαν ακόμα περισσότερο). Πάμε για το επόμενο...

Για δες καιρό που διάλεξε να κοκκινίσει η ΑΔΕΔΥ. Τώρα που στενεύουν τα περάσματα, οι υπάλληλοι γίνονται γρανάζια του συστήματος, των ιδεολογικών μηχανισμών του, καλούνται να εφαρμόσουν κάθε αντιδραστικό μέτρο, και να απολογηθούν αν δεν το προχωρήσουν. Αλλά αυτό έχει και αντίστροφη ανάγνωση.

Τώρα που ξεχαρβαλώνονται μια σειρά υπηρεσίες και οργανισμοί, από το προσωπικό τους και από τον δημόσιο χαρακτήρα τους. Που βγαίνουν όλα στο σφυρί, σε τιμή ευκαιρίας (για τους «επενδυτές»). Που έρχεται νέο πειθαρχικό για υπαλλήλους-στρατιωτάκια. Που η αξιολόγηση ρίχνει στους εργαζόμενους το βάρος για τα χάλια των οργανισμών. Που οι «βολεμένοι» υπάλληλοι παίρνουν ονομαστικά λιγότερα χρήματα από ό,τι 15 χρόνια πριν, ενώ η ακρίβεια θερίζει. Και μια σειρά προβλήματα, που περιγράφουν άψογα οι εκπρόσωποι της ΔΑΣ στις απολαυστικές τοποθετήσεις τους, για ζαχαροπλάστες, φραπέδες, παράγοντες και νικητές του Τζόκερ, που σε κάνουν να θέλεις δέκα σακουλίτσες (για τον εμετό από τη σαπίλα τους).

Και τώρα που έσπασε ο πάγος στην ΑΔΕΔΥ; Τώρα που έπεσε ένα κάστρο, ανέκαθεν προχωρημένο φυλάκιο του εργοδοτικού εχθρού, που περίμενες να πέσει τελευταίο; Τώρα που έχασαν ακόμα και την ΠΟΣΔΕΠ στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχαν παραδοσιακοί δεσμοί του κατεστημένου με την εξουσία, ενώ η ΔΗΠΑΚ εξέλεξε δεύτερη έδρα χωρίς να έχει καν δεύτερο υποψήφιο στα ΤΕΙ; Το λες μήπως και (προ)επαναστατική κατάσταση; Όχι, σφοι, δεν μπορούμε να το πούμε αυτό.

Ο δρόμος χαράχτηκε, αλλά ο πάγος καλά κρατεί. Και λογικά η νέα διοίκηση της ΑΔΕΔΥ δε θα είναι κόκκινη, γιατί είναι περίπου βέβαιο πως θα έχουμε κομπρεμί ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ -το ίδιο «πολύχρωμο» μαύρο μέτωπο που είχε κοινή στάση ενάντια στην απεργία της Τρίτης.

Η πίεση θα αυξηθεί, ο εχθρός θα λυσσάξει, τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας. Αλλά τον περιμένουμε από νέες, καλύτερες θέσεις. Και αυτές καρέκλες και αξιώματα, αλλά χαρακώματα για τον πόλεμο της τάξης μας. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να φανεί στην πράξη τι σημαίνουν οι νέοι συσχετισμοί, από την απεργία της Τρίτης. Για τις προσλήψεις προσωπικού, για τις διαγραφές φοιτητών, για συμπαράσταση στους αγρότες και για όλους τους λόγους του κόσμου (της δουλειάς και αυτού που θέλουμε να φτιάξουμε).