Ο διπλός εκλογικός «σεισμός» του 2012 φάνηκε αρχικά να κλονίζει τον κραταιό ως τότε δικομματισμό, για να τον χτίσει από την αρχή με παλιά και νέα υλικά. Το πολιτικό σύστημα την έβγαλε τελικά καθαρή με ορισμένες αναταράξεις και απλές ανακατατάξεις στον πόλο της σοσιαλδημοκρατίας πρωτίστως- οι οποίες συνεχίζουν να τροφοδοτούν τα επαναλαμβανόμενα άρθρα στην ΚΟΜΕΠ για τις σχετικές διεργασίες στο αστικό σκηνικό.
168 διεργασίες - 2 πολιτικές.
Οι διπλές εκλογές του ’23 μοιάζουν να κλείνουν -ίσως οριστικά- έναν κύκλο και το όποιο -σεισμογραφικά και πολιτικά μιλώντας- ρήγμα της Αταλάντης και των ατάλαντων διαδόχων του Ανδρέα και της Αλλαγής. Και μπορεί κάποιοι αριστερόστροφοι σεισμογράφοι να βαράν πένθιμα για τη... συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος -που είναι πλασμένο από πηλό, χωρίς ταξική συνείδηση, που θα το καταστήσει ολοκληρωμένο υποκείμενο «δι’ εαυτόν». Αλλά το εκλογικό 2012 και οι πρωταγωνιστές - παράγοντες που το καθόρισαν δεν είχαν καμία σχέση με τους (επαναστατικούς) «σεισμούς που μέλλονται να έρθουν» -μάλλον ρόλο αντισεισμικής προστασίας παίζουν για το σύστημα. Και αλίμονο αν εκλάβουμε ως τέτοιους σεισμούς την απλή μετακίνηση των τεκτονικών πλακών της σοσιαλδημοκρατίας και λοιπών «μασονικών» δυνάμεων.
Τι μας κρύβουν; Τον τελικό σκοπό και τα αδιέξοδα του συστήματος.
Το κύμα του 2012-15 έσβησε απαλά στην αμμουδιά του ΝΑΙ και γύρισε σε άμπωτη. Ο Βαρουφάκης αποφάνθηκε ότι ανέβηκαν κοινωνικά συντηρητικά κόμματα, όπως το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τον δικό του κοινωνικό ριζοσπαστισμό για τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ και το καλό 70% των μνημονίων, ως βάση για τον σοσιαλισμό. Η Ζωή απέδειξε πως υπάρχουν ακόμα χειρότερα αντιδρ-αστικά και εθνικιστικά σπαράγματα του «Όχι μέχρι τέλους», που πριμοδοτούνται περίπου ανοιχτά από φασιστικούς κύκλους αλλά εξακολουθούν να συγκινούν τμήματα του αριστεροχωρίου -πχ όταν λένε για το ΚΚΕ που δεν έχει κάνει τίποτα εδώ και 49 χρόνια στη Βουλή.
Επόμενος κρίκος στην αλυσίδα του μέχρι τέλους, το κόμμα των Αγγελόπουλων, που βγήκε δεύτερο στην Ευρωλίγκα, αλλά κέρδισε το πρωτάθλημα. Και αν η Ζωή είχε πατέρα τον πρόεδρο του Συνασπισμού, αυτός του Μπαρτζώκα πήρε μέρος στη θρυλική (#diplis) απόδραση από τα Βούρλα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με το ποσοστό του Μάη του ’12 -και δυνητικά - προοπτικά και με αυτά που είχε πριν το ’12- αλλά δεν πρόκειται να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καθώς παραμένει χρήσιμη εφεδρεία για το σύστημα, όπως το νεκραναστημένο ΠΑΣΟΚ -που είχε βάλει στο χρονοντούλαπο τη Δεξιά, πριν την νεκραναστήσει η πολιτική του.
Εκεί πάντως, στο χρονοντούλαπο, φαίνεται να μπαίνει το διπολικό σκηνικό, χάριν του «δικομματισμού που γνωρίσαμε», έστω και με 1,5 κόμμα προς το παρόν, εφόσον το όλον ΠΑΣΟΚ παραμένει κομμένο στα δύο. Σε αυτή τη φάση το σύστημα δεν ανέχεται ή απλώς δε χρειάζεται κάποια «διπολική διαταραχή» (με ορικισμένους αντιμνημονιακούς να ψηφίζουν μνημόνια και τον μνημονιακό Άδωνη να το «σιχαίνεται», κατά δήλωσή του) ή «αναλογικότερα συστήματα» και κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αλλά η αναλογική, εκ των πραγμάτων, ή θα είναι απλή ή δε θα υπάρξει. Και όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε χωρίς περιστροφές πως η στρατηγική -sic- της απλής αναλογικής απέτυχε, στην πράξη ομολογούν οικειοθελώς πως για το κόμμα τους δεν ήταν κάποια απαράβατη θέση αρχής για την ισότητα κάθε ψήφου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αλλά εκλογικ-ιστικ-η τακτική για σχηματισμό κυβέρνησης κατά το σενάριο που πρόκρινε η Κουμουνδούρου: την ξινισμένη σούπα της «προοδευτικής διακυβέρνησης».
Ένα σενάριο καμένο, σαν «αστείο» του Φισφή, που το έκαψε μια απρόσμενη -σχεδόν σοκαριστική- διαφορά (αν και το πιο σοκαριστικό δεν είναι τόσο η πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η -έστω και μικρή- άνοδος της ΝΔ σε ψήφους και ποσοστά). Σε έναν διαλεκτικό φαύλο κύκλο, η διαφαινόμενη συντριβή ενός (πράσινου) ψοφάλογου που έπραττε άλογα σε όλη την προεκλογική περίοδο, εξηγεί τον πανικό και τις σπασμωδικές κινήσεις του μηχανισμού του (από την αυριανιστικού τύπου επιστράτευση του 99χρονου αντάρτη, μέχρι τον bro Τσίπρα, που μιλούσε στους νέους σαν 99χρονος), που με τη σειρά τους σφράγισαν και καθόρισαν την έκταση της ήττας του.
Αλλά αν πρέπει, εκ των υστέρων, να σταθούμε σε κάποια σημεία, δε θα στεκόμασταν σε επιμέρους λάθος χειρισμούς και επικοινωνιακές αστοχίες, παρά σε κάποιες βασικές πολιτικές αιτίες. Και πιο συγκεκριμένα στις εξής δύο:
-Η πείρα από την Ελλάδα -κι όχι μόνο- δείχνει πως όταν διαψεύδονται οι λαϊκές προσδοκίες κι επικρατεί κλίμα απογοήτευσης, το πολιτικό σκηνικό τείνει να μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικά διλήμματα (βλέπε και στη Γαλλία πώς φτάσαμε στο δίλημμα Μακρόν-Λεπέν).
Στην τελική, εφόσον η κυβερνητική πολιτική είναι εκ των προτέρων χαραγμένη σε συγκεκριμένες ράγες και δεν υπάρχει εναλλακτική (δόγμα ΤΙΝΑ), το εκλογικό κοινό πιθανότατα θα στραφεί στον γνήσιο, αυθεντικό εκφραστή και εκπρόσωπο αυτής της πολιτικής, σε αυτόν που την ασκεί περήφανα από θέση αρχής και όχι σε αυτόν που κλαψουρίζει πως την εφαρμόζει χωρίς να θέλει και πως δεν τον άφησαν να κυβερνήσει με βάση το δικό του πρόγραμμα, σε «συνθήκες κανονικότητας».
-Σχετικό με τις μειωμένες προσδοκίες που διαψεύδονται είναι και το δεύτερο σημείο. Μπορεί τα κουπόνια να ήταν ομολογία αποτυχίας ενός συστήματος και πολιτικό στριπτίζ της κυβέρνησης, μπορεί τα έκτακτα επιδόματα να ήταν τραγικά ανεπαρκή για να αποκρούσουν τη χιονοστιβάδα της ακρίβειας -σαν εκείνη την ομπρελίτσα παγωτού που κρατά το κογιότ, για να συγκρατήσει τον βράχο που πέφτει πάνω του- και όλα τα νοικοκυριά να γονατίζουν από την ακρίβεια, αλλά...
Αλλά, παρόλα αυτά, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε πως δημιουργήθηκε μια γενική (ψευδ)αίσθηση ότι η κυβέρνηση έριξε λεφτά (κάποιοι μάλιστα την κατηγόρησαν από τα δεξιά για «σοσιαλδημοκρατική πολιτική», με κρατικές επιχορηγήσεις και επιδόματα!) και ότι είναι η εγγυήτρια δύναμη μιας πορείας που μας βγάζει στο ξέφωτο μιας κάποιας μίζερης κανονικότητας, με σχετικά ελεγχόμενη ανεργία -χωρίς να δίνουν σημασία στους άθλιους όρους και τις συνθήκες των νέων θέσεων εργασίας...
Τα Τέμπη που κατέβασαν 2,5 εκατομμύρια οργισμένους διαδηλωτές στον δρόμο, αποσιωπήθηκαν δια μιας γενικευμένης ομερτά στην προεκλογική περίοδο, για να περάσει το μήνυμα ότι δεν «εργαλειοποιούνται» ούτε επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα του πολίτη -που εν τω μεταξύ, είναι γεμάτη μικρά και μεγαλύτερα «Τέμπη».
Για το μέτωπο της ακρίβειας, που αγγίζει αντικειμενικά το σύνολο του πληθυσμού και την καθημερινότητά του, η κυβέρνηση δεν κατάφερε απλώς να βγει από το κάδρο και να φανεί άμοιρη ευθυνών για μια... διεθνή κρίση, που την προκάλεσε ο πόλεμος κτλ, αλλά να εμφανιστεί ως δύναμη που δίνει κρίσιμες λύσεις με ασπιρίνες και άλλα χρυσωμένα χάπια! Και αυτή είναι η έσχατη συνέπεια της λογικής των μειωμένων προσδοκιών και του μικρότερου κακού, που καλλιεργείται επί δεκαετίες, οδηγώντας πάντα, νομοτελειακά, στο μεγαλύτερο.
Δεν πρόκειται απλά για μια άθλια μαζική εξαγορά ψήφων κατόπιν εορτής καταστροφής, σε περιοχές όπως η Βόρεια Εύβοια, με την ίδια συνταγή που είχε λειτουργήσει και το ’07 μετά την πυρκαγιά στην Ηλεία. Μιλάμε για την καθολική επικράτηση -σε όλες τις περιφέρεις της χώρας- της μίζερης λογικής του κουτσοβολέματος με τα ψίχουλα, ως της μόνης ρεαλιστικής λύσης...
-.-
Με αυτά τα δεδομένα, το αποτέλεσμα του ΚΚΕ μπορεί να χαρακτηριστεί ελπιδοφόρο -για την ακρίβεια, η μοναδική αχτίδα φωτός κόντρα στον ζόφο και τη μοιρολατρική αποδοχή του που του δίνει εκλογική «νομιμοποίηση». Όχι μόνο και όχι τόσο για τη μικρή ποσοτική αύξηση των 2 ποσοστιαίων μονάδων, όσο κυρίως για κάποια ποιοτικά στοιχεία που την συνοδεύουν.
Βασικό χαρακτηριστικό είναι η 3η θέση του ΚΚΕ στην Αττική και η άνοδός του σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, που με τη σειρά της σφραγίζει κατά κάποιον τρόπο το κλείσιμο ενός κύκλου. Στις εκλογές του Μάη του 2012 το ποσοστό του ΚΚΕ είχε ανοδική τάση σε όλη σχεδόν την επαρχία, για να καθηλωθεί σε πανελλαδικό επίπεδο από τις μέτριες επιδόσεις -ή και την πτωτική τάση- που είχε κυρίως σε Αττική και Θεσσαλονίκη. Μια τάση που αντιστράφηκε πλήρως στο αποτέλεσμα της 21ης Μάη του ’23 -και είναι πολύ σημαντικό να παραμείνει σε αυτές του Ιούνη και να κατοχυρωθεί.
Εξίσου σημαντική είναι η άνοδος και τα διψήφια ποσοστά του Κόμματος σε όλους τους δήμους του Δυτικού Τομέα στην Αθήνα, αλλά και σε περιοχές όπως η Βόρεια Εύβοια και ο Ασπρόπυργος -που έχει σημαντικό ποσοστό ρομά στη σύνθεση του πληθυσμού του.
Και γιατί αξίζει ειδική μνεία σε αυτές τις περιπτώσεις;
Γιατί η Βόρεια Εύβοια δείχνει ότι παράλληλα με την οργανωμένη επιχείρηση εξαγοράς ψήφων με άθλιες αποζημιώσεις και κίνητρα για... τουριστικές μπίζνες, υπάρχει και αναπτύσσεται μια άλλη διακριτή τάση, στη βάση της διεκδίκησης και του αγώνα.
Και γιατί τους ρομά, μια στερεοτυπική αντίληψη, τους θεωρεί ως τυπική λούμπεν κατηγορία χωρίς κοινωνική συνείδηση, που εξαγοράζεται εύκολα, πχ για 20 ευρώ -όπως έδειξε και η περίπτωση του Συριζαίου πολιτευτή στην Καρδίτσα, για να τονίσει εμφατικά τη διαφορά με τους κομμουνιστές και το σύνθημα «όλοι μας και μόνοι τους». Και αυτή τη φορά δεν ακούσαμε κανέναν να αναρωτιέται «μα πώς τολμάτε και λέτε ότι είναι όλοι ίδιοι...»;
Αν το ΚΚΕ πιάνει διψήφια ποσοστά σε αυτές τις περιοχές -ή έχει ακόμα και ρομά υποψήφιους, όπως στη Θεσσαλονίκη- είναι η καλύτερη απόδειξη πως εμείς τουλάχιστον δεν είμαστε ίδιοι -δεν είμαστε σαν τα μούτρα σας, που θα έλεγε και η Αλέκα, κατ’ εικόνα και ομοίωση του σάπιου κόσμου τους και του μίζερου συμβιβασμού με αυτό που ήδη υπάρχει.
Και αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη του εκλογικού αποτελέσματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου