Πού να βρω ένα φιλαράκι...

...να μου πει ένα αμήχανο αστείο...

Could this BE more Chandler?

Ο πρόωρος θάνατος του Μάθιου Πέρι μες σε ένα τζακούζι είναι τόσο απροσδόκητος, τόσο τσαντλερικός, που θα μπορούσε να είναι σκηνή από τα Φιλαράκια. Πχ σαν τον ξαφνικό θάνατο του ενοχλητικού γείτονα με τη σκούπα που ενοχλούνταν από τους θορύβους και τις ζωές των άλλων. You owe me a cat.
Κι ο Τσάντλερ μας χρωστά ένα τελευταίο αστείο. Σκέφτεσαι πως μας κάνει φάρσα, ότι λείπει ταξίδι στη Υεμένη (στη Yemen street) ή έστω στην Τάλσα, για να αποφύγει την Τζάνις, και πως όλα θα τελειώσουν με ένα δικό της κακαριστό γέλιο.

Μόνο που τώρα κανείς δε χαμογελά, πικρά έστω, γιατί κανείς δεν πιάνει το αστείο. Και εσύ νιώθεις σαν τη Ρέιτσελ, στον τελευταίο κύκλο, στο προτελευταίο επεισόδιο, που μεταξύ κλαυσίγελων και αποχαιρετισμών, του λέει: έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν καταλάβαινα τα αστεία σου...
Ή ακόμα χειρότερα, σαν τον Ρος, που δεν πήρε ποτέ τον δικό του αποχαιρετισμό (από τη Ρέιτσελ) στο ίδιο επεισόδιο. Και ο Τσάντλερ μας χρωστά έναν αποχαιρετισμό. Γιατί δεν είχαμε δει να έρχεται το τέλος και δεν πήραμε τον χρόνο μας για να το ετοιμάσουμε και να ετοιμαστούμε και εμείς. Κακώς ίσως, γιατί τα αυτοκαταστροφικά σημάδια υπήρχαν παντού, ακόμα και στη σειρά ή στην έκδοση της αυτοβιογραφίας του -λες και ήξερε πως είχε γυρίσει τον τελευταίο κύκλο.

Λένε πως ήταν ηθοποιός ενός ρόλου, όπως όλοι σχεδόν (λίγο-πολύ) οι πρωταγωνιστές από τα Φιλαράκια. Αλλά αυτό τον αδικεί, πιο πολύ από ό,τι ο ίδιος τον εαυτό του και το ταλέντο του, και ας τον ήξερε όλος ο πλανήτης ως Τσάντλερ -και πολύ λιγότεροι ως Μάθιου Πέρι. Βασικά όμως είχε να υποδυθεί τον εαυτό του, στην πραγματική ζωή, και αυτός αποδείχτηκε ο πιο δύσκολος ρόλος.

Βασικά ο Μάθιου Πέρι έπρεπε να έχει έναν φύλακα άγγελο να προσέχει μη τυχόν το σκάσει από τη ζωή, όπως ο Ρος έπρεπε να προσέχει στη σειρά τον Τσάντλερ για να μη φοβηθεί και το σκάσει από τον γάμο του. Αλλά ποιος θα μπορούσε ποτέ να σταματήσει έναν τόσο αυτοκαταστροφικό Bing;

Ψάχνεις τα κατάλληλα λόγια να τον αποχαιρετήσεις, αλλά νιώθεις σαν τον Τζόι στον επικήδειο της Εστέλ, που του έφαγε τον λόγο ο συνάδελφος με το μοναδικό ταλέντο να τρώει χαρτιά -μοναδικό, με την έννοια πως δεν είχε άλλο. Σκέφτεσαι να τον αποχαιρετήσεις με ένα στιχάκι, αλλά -όπως θα μας έλεγε και η Φοίβη- τι διάολο κάνει ρίμα με τον Τσάντλερ; -Ίσως μια μπίρα Radler;

Σε τέτοιες αμήχανες στιγμές είναι που θα χρειαζόταν ένα δικό του αμήχανο αστείο, να μας βγάλει από την αμηχανία. Και αν πρέπει να το αποφύγουμε, για να σεβαστούμε το πένθος και τη μνήμη του νεκρού, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Όπως όταν ο Τσάντλερ έπρεπε να συγκρατηθεί και να μην κάνει ούτε ένα ειρωνικό σχόλιο για μια ολόκληρη βδομάδα, ό,τι κι αν έβλεπε γύρω του. Άλλο ένα χαμένο στοίχημα -με τα Φιλαράκια του, αλλά και με τον εαυτό του.

Δεν έχει νόημα να πιάσουμε την κουβέντα αν τα Φιλαράκια ήταν GOAT σειρά (η καλύτερη όλων των εποχών) ή μια τυπική αμερικανιά - sitcom των 90’ς, για να ξεχωρίζουμε οι νεο-μπούμερ από τα μειράκια, με τις αναμνήσεις μας και τα εσωτερικά τους αστεία. Όλα τα παραπάνω έχουν βάση αλλά η αλήθεια δεν είναι ούτε λίγο στη μέση, παρά μόνο στα άκρα (χωρίς τη Βίκυ Φλέσσα), που ισχύουν ταυτόχρονα, από μια άλλη οπτική γωνία. Σημασία έχει πως μαζί με τον Τσάντλερ πέθανε κάθε ελπίδα για κάθε μορφή αναβίωσης της σειράς, γιατί όλοι θα μπορούσαν ίσως να αντικατασταθούν με έναν άλλο ηθοποιό -πχ ο εκλιπών Γκάνθερ. Όλοι πλην του Τσάντλερ Μπινγκ.

Ο Sniper λέει πως όλη η σειρά ΗΤΑΝ (με αυτή την προφορά) ο Τσάντλερ και πως η παρακμή της άρχισε όταν τον έβαλαν να παντρευτεί τη Μόνικα και τον σκότωσαν σαν χαρακτήρα. Ένας από τους πολλούς θανάτους του Τσάντλερ Μπινγκ και ένα από τα πολλά μεγάλα βήματα που έκανε προς τον γκρεμό. Και ίσως αυτό να ήταν το πιο χτυπητό σημάδι για την κομφορμιστική στροφή μιας σειράς προς το αμερικάνικο όνειρο και το ιδεατό πρότυπο των πετυχημένων 40άρηδων, που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα και όσα έχουν, τα ξεπερνάν μαζί με τους φίλους τους.
I get by with a little help from my friends, που θα έλεγαν και τα Σκαθάρια, πριν το δικό τους κύκνειο άσμα, που κυκλοφορεί μες στη βδομάδα που έρχεται.

Ναι, η ζωή συνεχίζεται και βασικά έχει πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, που δε λύνονται από μια παρέα. Ναι, η ζωή μοίαζει να αρνείται τον εαυτό της και γίνεται μια φάμπρικα εγκλημάτων μαζικής παραγωγής, που βαφτίζονται αυτοάμυνα, όπως στις μέρες μας στην Παλαιστίνη. Και η μικρή οθόνη μπορεί να μας δείξει πχ το Χάνουκα των Γκέλερ, αλλά δε θα βρει πλάνα για τις μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων στις ΗΠΑ, όπου συμμετείχαν και πολλοί Εβραίοι. Μια νεκρολογία για ένα τραγικό γεγονός κινδυνεύει να γίνει τραγικά ανεπίκαιρη, αν ζει στον κόσμο της και αγνοεί τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο.

Αλλά η ζωή τα έχει όλα, ακόμα και τα δευτερεύοντα. Και αυτός είναι ένας μικρός αποχαιρετισμός εκ μέρους ενός μεγάλου πλήθους. Από τη γενιά μας, από όσους έπιαναν τα αστεία του, ταυτίζονταν με την αμηχανία και τις γκάφες του, ένιωθαν το ίδιο άβολα για να προσεγγίσουν το άλλο φύλο. Από όσους δηλώνουν ως επαγγελματική ιδιότητα «αυτοκαταστροφικοί», από όσους δεν ξέρουν τι δουλειά κάνουν και δεν υπάρχει λέξη να την περιγράψουν. Από όσους θα τον ήθελαν συγκάτοικο και φίλο και δεν ξέρουν πώς να τον αποχαιρετήσουν, με μια κουλ χειραψία ή μια ζεστή αγκαλιά ή με ένα νοερό χτύπημα στην πλάτη, σαν τους παίκτες στο ποδοσφαιράκι.
Good game, Chandler Bing!

Το πιο κατάλληλο αντίο θα ήταν, όπως είπαμε, ένα δικό του αμήχανο αστείο. Αλλά πού να βρεις ένα «Φιλαράκι» να το πει, αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί;