Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Πράξη και θεωρία

Συνηθίζουν να αντιπαραθέτουν τον μαρξισμό με το λένιν, με κάποια έργα του ένγκελς, με τον ίδιο το (νεαρό) μαρξ. Κι είναι κι ο ίδιος ο μαρξ που το ‘λεγε. Αν όλα αυτά είναι μαρξισμός τότε εγώ δεν είμαι μαρξιστής.
Ποιο είναι όμως το υποκείμενο της πρότασης; Ποιοι είναι αυτοί;

Παίρνεις το ‘αυτοί’ όπως είναι, βγάζεις το(ν) ύψιλον, παίρνεις κι ένα απ’ τα τρία σίγμα του κόμματος απ’ το ρούση κι έχεις έτοιμη την απάντηση: οι αστοί.
Ναι αλλά όχι μόνο αστοί. Είναι κι αυτοί που τον αντιπαραθέτουν απόλυτα με την πείρα της σοβιετίας. Και λένε για τον πατερούλη (του), το σύντροφο με το μουστάκι, που (του) κυβερνούσε τη μαμά πατρίδα. Κι έτσι που το έκανε, γέμισε τον κόσμο αίματα. Λέρωσε τα λευκά κι άσπιλα ιδανικά μας και μας βγήκε το όνομα. Αλλά εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με όλα αυτά.
-Με το σοσιαλισμό καμιά σχέση; -Απλή συνωνυμία, που λέει κι ο χαρούλης.

Ήταν όμως κι οι κλασικοί αντιφατικοί από μόνοι τους. Ο σύντροφος με το μουσάκι πχ σταμάτησε να γράφει το κράτος κι επανάσταση τον οκτώβρη που εξεγέρθηκαν τα σοβιέτ. Κι αφού νίκησε η δεύτερη και καταλάβαμε το πρώτο, άρχισε να διορίζει μονοπρόσωπες διευθύνσεις στα εργοστάσια και να κάνει άλλα πράγματα από αυτά που έγραφε.

Έγραφε πχ ο λένιν ότι πρέπει να γίνουν όλοι με τη σειρά εκ περιτροπής γραφειοκράτες, για να μη μείνει κανείς τέτοιος στο τέλος. Κι οι σύντροφοι πήραν αυτό το όλοι τοις μετρητοίς κι η γραφειοκρατία άρχισε να διογκώνεται ανεξέλεγκτα. Πιο πολύ κράτος για να μην υπάρχει κράτος. Διαλεκτική ομοιοπαθητική.
Κι έφυγε ο βλαδίμηρος με αυτόν τον καημό, βλέποντας τον κίνδυνο να ‘ρχεται.

Ο λένιν βέβαια τα έγραφε όλα αυτά έχοντας κατά νου ότι η επανάσταση θα νικήσει στην ευρώπη, ή τουλάχιστον στη γερμανία. Άλλες καταστάσεις περίμενε να βρει κι άλλη βρήκε. Σύνθετη, πρωτότυπη και μοναδική. Που δεν μπορούσε να χωρέσει σε φόρμουλες και συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος.

Η πράξη πρέπει να προσαρμόζεται στη θεωρία και στα υλικά της πραγματικότητας, που δεν είναι πάντα φρέσκα κι αγνά σαν τα ιδανικά μας. Καλούμαστε να φτιάξουμε έναν καινούριο κόσμο με υλικά από τον παλιό –που έχει μπαγιατέψει και σαπίζει. Να τους βάλουμε επαναστατική μαγιά και να τα αλλάξουμε.

Αρκεί να μη φουσκώσει πολύ το γλυκό και σκάσει στα μούτρα μας, όπως το 89’ που τη στρουμφίσαμε.
Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι τα στρουμφάκια έχουν ιδιαίτερη κομμουνιστική σημειολογία και κρυφά επαναστατικά νοήματα, όπως η κοινοκτημοσύνη της στρουμφίτας κι η αντίθεση στρουμφοχωριού-στρουμφοπόλης. Τηρουμένων των αναλογιών, η περεστρόικα ήταν το δώρο-έκπληξη του χαχανούλη κι ο γκόρμπι ένας πολιτικός χάχας, σκέτη νούλα.

Ή (είναι) ακόμα σαν το ζωμό που έφτιαχνε ο πανοραμίξ, όταν τον πλάκωσε το μενίρ κι είχε χάσει τα λογικά του. Ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια μας την ώρα που κάναμε έφοδο. Και ο δοκιμαστής της κλεοπάτρας έπεσε από το γλυκό μας του θανατά, χωρίς να βρεθεί αντίδοτο.
Ποιος έχει όμως την ευθύνη; Φταίνε οι συνταγές ή οι μάγειρες που τις παράκουσαν και τις εφάρμοσαν λάθος;

Οι απλοϊκές συνειδήσεις ρέπουν μεταφυσικά στην αναζήτηση του σεφ που έριξε στο γλυκό το δηλητήριο. Είτε για να πουν ότι πριν την προδοσία το φαγητό ήταν μια χαρά –κι ας μην χωνεύονται εύκολα κάποια λάθη κι υπερβολές. Είτε για να πουν ότι η σοβιετία ήταν μια προδομένη συνταγή με πολύ χοιρινό λίπος, από τα γουρούνια της φάρμας των ζώων, που μεταλλάχτηκαν σε γραφειοκράτες κι εκτίναξαν τον θερμιδωρ-μετρητή στα ύψη.

Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για προδοσία, για να μην ταυτίσουν την τύχη του μαρξισμού με το θάνατο της σοβιετίας και τις σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το ίδιο έξυπνο με το να κατηγορούμε τις ανθρωπίδες και τους νεάντερνταλ για προδοσία του ανθρώπινου είδους, επειδή τελικά εξαφανίστηκαν.

Ο πραγματισμός της ήττας ελάχιστη σχέση έχει με την υπεράσπιση του μαρξισμού. Κανένα κοινωνικό σύστημα δεν επικράτησε από τη μία στιγμή στην άλλη και δε νίκησε με τη μία.

Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι η ήττα των σοβιετικών ήταν η πιο πιθανή έκβαση. Ήταν πιθανό να χάσουν αμέσως μετά τον οκτώβρη, στον εμφύλιο πόλεμο με την ιμπεριαλιστική επέμβαση, στην κρονστάνδη, στα χρόνια της κολεκτιβοποίησης, στο βήτα παγκόσμιο, στην περίοδο του ψυχρού πολέμου. Αλλά τελικά η επανάσταση είχε τέτοια δυναμική που άντεξε και επέζησε για εβδομήντα και πλέον χρόνια.

Πολύ σωστά. Το θέμα όμως είναι ότι έχασε ακριβώς τη στιγμή που έμοιαζε να έχει λυμένα τα της επιβίωσης και να ασχολείται με το ευ ζην και το πέρασμα στον κομμουνισμό. Πώς να μην ψάχνεις μετά για δούρειους ίππους και τον προδότη που τον πέρασε εντός των τειχών του βερολίνου;

Η πραγματικότητα πάντα προδίδει την επαναστατική μας φαντασία. Προσεγγίζοντάς της όμως με τέτοιους όρους, δύσκολα θα την καταλάβουμε κι ακόμα πιο δύσκολα θα την αλλάξουμε.

Η πράξη είναι το μέτρο της θεωρίας, το κριτήριο που δείχνει την ερμηνευτική ικανότητα και τα όριά της. Ο ίδιος ο λένιν είδε στην πράξη τα όρια της λογικής του ροτέισον στα κρατικά πόστα και διόριζε μόνος του τους βασικούς. Αλλά δε σταμάτησε στιγμή να ανησυχεί για τη διόγκωση της γραφειοκρατίας και την πολιτική της αντιμετώπιση.

Σήμερα όμως τι γίνεται; Θεωρία έχουμε, λέει το κόμμα. Κάτι σαν τον υπαρκτό μαρξισμό. Σε αντιπαράθεση με τους υπαρξιστές, τους μεταμοντέρνους και κάτι νέο-αριστερούς που τον επικαλούνται για να του αλλάξουν τα φώτα. Τον επικαιροποιούν, τον επαναθεμελιώνουν, ανακαλύπτουν καινούρια στάδια..

Επαναθεμελίωση όμως σημαίνει ότι τον αλλάζεις από τα θεμέλια και χτίζεις σε άλλα σαθρά, παλάτια και βασίλεια της ελευθερίας πάνω στην –κινούμενη, ιδεολογική- άμμο. Σαν πύργος της βαβέλ, όπου ο καθένας μιλάει τη δική του γλώσσα, ανάλογα με τον χολογουέι που διάβασε τελευταίο. Κι έτσι μένει μισός κι ανέσωτος, σαν την έφοδό μας στον ουρανό.

Κάθε σώμα και συντονιστικό περιέχει υψηλή κοπτοραπτική που θυμίζει τζένγκα. Ο καθένας βγάζει τα κομμάτια που δεν του αρέσουν και σκεπάζει τα υπόλοιπα με τα δικά του. Ο πύργος γέρνει προς τα κάτω κι αριστερά και προχωρά ετοιμόρροπος σαν αυτόν της πίζας.

Βγάλε κι αυτό του λένιν για το κόμμα νέου τύπου (διάβασ’ τον πρώτα όμως πριν τον επαναθεμελιώσεις).
Ποια είναι όμως η λυδία λίθος που αν εκλείψει καταρρέει όλο το οικοδόμημα; Τα ‘γραφε ο λένιν στο κράτος και επανάσταση (αυτό που σταμάτησε εξαιτίας του οκτώβρη και μετά έκανε άλλα από αυτά που έγραφε). Την ταξική πάλη την παραδέχονται κι οι αστοί. Μαρξιστής είναι μόνο όποιος έφτασε να παραδέχεται τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κι αυτό δε σημαίνει να της δίνει καλλιτεχνικά ψευδώνυμα για να τη στρογγυλεύει.

Εμείς χτίζουμε μονολιθικά κτίρια, συμπαγή κι αδιαπέραστα, σαν το τείχος του βερολίνου. Αλλά την κερκόπορτα τη φυλούσε ο γκόρμπι, θυμίζοντας ότι το βασικό ερώτημα είναι ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες.
Ο ιούδας πάντως φυλούσε υπέροχα. Κι άσε τους επικριτές μας να λένε ότι τα κτίριά μας ήταν φαραωνικά κατασκευάσματα σαν αυτά του νουμερομπίς –ακόμα και πρώτοι μπροστά απ’ τις ηπα σε μερικούς τομείς- που κατέρρευσαν μαζί με τις ατσαλένιες νομοτέλειες και τους μπετοναρισμένους συντρόφους μας.

Θεωρία λοιπόν έχουμε, δεν είμαστε αγνωστικιστές. Αρκεί να μην την κλείσουμε σε τείχη και κλουβιά και κολλήσει πάλι στο βούρκο της απολογητικής και της στασιμότητας. Το κόμμα φροντίζει να μην ξεκόβουν τα θεωρητικά του στελέχη από την πολιτική δουλειά, βάζει κομματικές σχολές και ιδεολογικά μαθήματα. Αλλά η θεωρητική δουλειά δεν έχει μόνο το κομμάτι της ιδεολογίας. Σημαίνει και περαιτέρω ανάπτυξη. Εν τω μεταξύ όμως το κμε φυτοζωεί εν τάφω.

Υπάρχουν κι αυτοί που βγάζουν διαλέξεις περί διαλεκτικής, αλλά δεν ξέρουν ποιο κόμμα να διαλέξουν γιατί τους πνίγει ο πρακτικισμός. Μα η ζωή προχωρά χωρίς να κοιτάζει τη δική τους φιλοσοφία. Κι εσύ τρέχεις ξωπίσω της να προφτάσεις, μοιράζοντας προκηρύξεις αλαφιασμένος σε όποιον συναντάς στο δρόμο.

Το πουλί της σοφίας του χέγκελ πετάει μόνο το σούρουπο. Τότε που βγαίνει η κούραση όλης της μέρας και κάθεσαι σε ένα κουτί γεμάτο ούφο που φιλοδοξεί να σε κάνει και σένα ένα.
Ανοίξαμε το χαζοκούτι κι έγινες ένας από εμάς.

Απογοητευμένος από τα εγκόσμια, ξαπλώνεις σε μια αιώρα για να μην τα ακουμπάς κι αιωρείσαι σαν πολιτικό εκκρεμές, χαμένος στη μετάβαση, την καθαρότητα των ιδεών σου και τις αντιφάσεις σου. Πετάς μόνος προς τον κομμουνισμό. Το πρωί μπλόγκερ, το μεσημέρι αμπελοφιλόσοφος, το βράδυ άεργος και στο τέλος της μέρας τίποτα απ’ όλα αυτά. Κι ένα τίποτα γενικώς..

18 σχόλια:

Red Baron είπε...

Μην σε παίρνει από κάτω. Είμαστε μαζί σου! Δεν απαντάς όμως στα μεγάλα ερωτήματα. ¨Ηταν ανατροπή ή κατάρρευση; ¨Ηταν σοσιαλισμός ή μια προσπάθεια που έμεινε μετέωρη έχοντας σοσιαλιστικά αλλά και καπιταλιστικά στοιχεία;

Ανώνυμος είπε...

na prosexeis mi se diagrapsoun...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άμα γράφω έτσι δε σημαίνει ότι με έχει πάρει από κάτω. Τουλάχιστον δε συνάγεται το ένα από τ' άλλο. Κι εγώ μαζί μου είμαι, αλλά όχι πάντα.

Ήταν σοσιαλισμός, δηλ μεταβατικό στάδιο από το παλιό (που πεθαίνει) στο καινούριο. Κι επειδή το παλιό δεν είχε πεθάνει ακόμα είχε πολλά κατάλοιπα, όχι μόνο καπιταλιστικά αλλά και προταξικά ακόμα (πχ στις ασιατικές δημοκρατίες).

Μια διαλεκτική τρίπλα -που δεν είναι απλή τρίπλα- είναι να πεις ανατροπή σε συνθήκες κατάρρευσης. Ανατράπηκε, αλλά δε θα μπορούσαν να την ανατρέψουν αν δεν είχε και εσωτερικές αδυναμίες.
Στα περί κατάρρευσης η κε του μπλοκ έχει τοποθετηθεί παλιότερα σε ένα από τα πρώτα της κείμενα που δεν είναι πολύ εμπνευσμένο αλλά την ουσία την έχει. Θα το βρεις μαζί με μερικά ακόμα, αν επιλέξεις στη δεξιά στήλη την ετικέτα κατάρρευση.
Να μιλάς για κατάρρευση νέτα σκέτα είναι σα να έχεις μπροστά σου ένα δολοφονημένο πτώμα και να ψάχνεις τα φυσικά αίτια του θανάτου του.
Ο όρος αντεπανάσταση είναι πλήρης και μάλλον μας καλύπτει όλους.

Στο παρόν κείμενο την κατάρρευση την χρησιμοποιώ κάπως ειρωνικά και τη δανείζομαι από την ορολογία των άλλων, δεν την υιοιθετώ.

-Θα προσέχω. Από τι;

Ανώνυμος είπε...

Ίσως είναι από τα κείμενα σου που μου άρεσαν περισσότερο...
Και διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο δεν νιώθω μόνος.Απλά εσύ το περιγράφεις καλύτερα!

Και σύμφωνα με πληροφορίες στο στρουμφοχωριό ο σπιρτούλης ήταν ο Τρότσκι!

Ανώνυμος είπε...

Και φυσικά ο μπαρμπα-Στρουμφ ήταν ο Στάλιν που ήταν συγκεντρωτικός και έπαιρνε όλες τις αποφάσεις...
Και είναι και αυτός ο μουντός καιρός με τη ζέστη που μας παίρνει όλους από κάτω.
Τελικά πότε είναι ο κατάλληλος καιρός για ξεσηκωμό?

kolokotronis είπε...

Όταν πετύχει ο δρυϊδης τον ζωμό.

Trolletarios είπε...

Συμφωνώ με τον σ/φο Απολίθωμεφ. Ο σοσιαλισμός, ως διαδικασία μετάβασης στον κομμουνισμό, κουβαλάει αναπόφεκτα στοιχεία της παλιάς κοινωνίας. Το σημαντικότερο και πιο επικίνδυνο απ'αυτά είναι φυσικά το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση, δηλαδή η εξουσία του προϊόντος της εργασίας πάνω σε αυτή. Αυτό εκφράζεται μέσα από ένα κάρο δυσάρεστα πράγματα όπως ο ιεραρχικός καταμερισμός της εργασίας, ο οποίος οδηγεί στην γραφειοκρατία η οποία αποκτά τα δικά της συμφέροντα και μετατρέπεται σε εστία αντεπανάστασης. Αυτό ήταν το κύριο πρόβλημα που δεν κατάφεραν να λύσουν οι σοσιαλιστικές κοινωνίες. Το ότι δεν τα κατάφεραν βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν ήταν σοσιαλιστικές.

Οι διάφοροι Χόλογουεϊ καλό θα ήταν να προσπαθήσουν να βρουν λύσεις στα ιστορικώς υπαρκτά προβλήματα που αντιμετώπισε το κίνημα μας στην εξουσία, αντί να αυτο-ικανοποιούνται με διάφορες αερολογίες περί "ραγισμάτων" (cracks) του καπιταλισμού.

Επίσης θα συμφωνίσω με τη χρήση του όρου "αντεπανάσταση". Είναι περισσότερο ιστορικός και περιλαμβάνει και την ανατροπή και την κατάρευση. Η άποψη μου είναι ότι όντως ανατράπικε ο σοσιαλισμός από τα στοιχεία που μετά αποτέλεσαν την αστικομαφιόζικη τάξη. Το ζήτημα όμως είναι γιατί η εργατική τάξη που θεωρητικά ήταν στην εξουσία δεν υπερασπίστικε το κράτος της.

Ανώνυμος είπε...

Το ζήτημα όμως είναι γιατί η εργατική τάξη που θεωρητικά ήταν στην εξουσία δεν υπερασπίστικε το κράτος της.

Κατά την οικοδόμηση ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα αναβαθμίζεται.
Αν ο υποκειμενικός παράγοντας αποπροσανατολιστεί (δεξιά στροφή στο κόμμα), ο αναβαθμισμένος ρόλος του στο πολιτικό προτσές καθοδηγεί στρεβλά τις μάζες προς την αδιαφορία, αντί να τις διαπαιδαγωγεί κομμουνιστικά.

Πάντως, πρόσφατα είδα στην wikipedia αυτό:

According to a 1983 speech given by Kim Il Sung to education ministers of nonaligned countries in P'yongyang, universal, compulsory higher education was to be introduced "in the near future."

(http://en.wikipedia.org/wiki/Education_in_North_Korea)

Και λέω, γαμώτο, αυτοί εκεί τη δεκαετία του '80 ήταν πιο μπροστά και από την ΕΣΣΔ ακόμα!
Τους έφαγε μετά η διεθνής συγκυρία σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές.

ΥΓ: Η καινούργια ΚΟΜΕΠ έχει άρθρο για την Κίνα! Ντου να την αγοράσουμε πριν εξαντληθεί!!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο καιρός γαρ εγγύς. Και στην τελική μια χαρά είναι, με τραπεζάκια έξω δεκέμβρη μήνα.

Μοπρείς επίσης να τραγουδάς το είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Trolletarios είπε...

Ναι ανώνυμε αλλά γιατί δεν βρέθηκε κανείς να αντιπολιτευθεί στο κόμμα για την δεξιά στροφή του; Μήπως τελικά θα έπρεπε να χουμε τις καταλλήλες δομές ώστε αν το κόμμα ή ηγεσία του παραστρατίσουν να μην πέσουμε όλοι στο γκρεμό;

Αναυδος είπε...

έλεγε ο Μολότοφ κάποτε "...αυτός είναι πράκτορας". Τι εννοείς τον ρώτησαν. " δεν εννοώ κατάσκοπος ή χαφιές αλλά πρακτορας του εχθρού στις γραμμες μας"
Αν η ιστορία είναι η πάλη των τάξεων τότε η ανατροπή ήταν αποτέλεσμα ταξικού αγώνα . Αυτό δείχνει 2 πράγματα:
- ήταν σοσιαλισμός
- υπήρχε λαθραία αστική τάξη που επιβίωνε παράλληλα και είχε καταλάβει το κόμμα (Γιακοβλεφ, Σεβαρνάτζε. Γιέλτιν κλπ ήταν οι εκπρόσωποι της).

Αρα αν ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες ας τις αναζητήσουμε στην οικονομια πρώτα από όλα

Gabby είπε...

Με αυτά τα Καππικά που γράφεις βρε σύντροφε που θυμίζουν την κριτική στο σοβιετικό σχηματισμό το ΝΑΡ είναι στα ίσα με το ΚΚΕ στα τρία γράμματα που φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά

Κ.Μ.Ε. είπε...

Ο σοσιαλισμός όταν διαρκεί 70 χρόνια δεν είναι σοσιαλισμός. Χάνει,αντικειμενικά, τη μεταβατική του διάσταση. Και μη πει κανείς τις μαλακίες του κομφούκιου-Μάο για τα δέκα χιλιάδες χρόνια.. Ας είμαστε σοβαροί. Εφ'όσον το '91 είχε ήδη χάσει τη μεταβατική του διάσταση δεν μπορούμε να μιλάμε για ανατροπή (εκτός κι αν ο όρος χρησιμοποιείται μεταφορικά) παρά για παλινδρόμηση προς τα πίσω, δηλαδή κατάρρευση των σοσιαλιστικών θεσμών που όντως είχαν δημιουργηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο σοβιετικός κυριούλης έχει δίκιο ότι η ήττα ήταν το πιθανότερο. Δεν μπορούσε, κατα τη γνώμη μου, να υπάρξει άλλη εξέλιξη εκτός από αυτήν την ιδιόρρυθμη επιμήκυνση του σοσιαλιστικού (μη-)μεταβατικού (τελικά) σταδίου γιατί με μηδαμινές παραγωγικές δυνάμεις/σπάνη αγαθών και με μηδαμινή παράδοση αστικοδημοκρατικών θεσμών δεν μπορείς να οικοδομήσεις κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ο φαλακρός δικηγορίσκος με τη γραβάτα έπρεπε να περιμένει και να μεταθέσει για αργότερα το ντου στα χειμερινά ανάκτορα. Καλά έκανε. Πήρε τα ρίσκα του.
Αλλά οποιαδήποτε συζήτηση για το συγκεκριμμένο θέμα δεν γίνεται να μην παίρνει ως σταθερές τις δύο σημαντικότες ανεπάρκειες της Ρωσσίας που έβαλα παραπάνω.

Trolletarios είπε...

Και γιάιντα ρε σ/φε ΚΜΕ δεν μπορούμε να μιλάμε για σοσιαλισμό που έχει διαρκέσει 70 χρόνια; Μια διαδικασία μετάβασης δεν είναι ποτέ σταθερή και γραμμική. Έχει ανηφόρες κατηφόρες κύκλους καθυστερήσεις άλαμα και ότι θες.

Οι θεσμοί δεν κατέρευσαν. Ανατράπηκαν σχεδιασμένα και με συγκεκριμένες πολιτικές. Δεν "κατέρευσε" ο κεντρικός σχεδιασμός μια μέρα. Πάρθηκε συνειδητή απόφαση αποσυναρμολόγησής του.

Όσο για τις ανεπάρκειες της Ρωσσίας... αυτή ήταν η αντικειμενική πραγματικότητα στο μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου εκείνη την εποχή και παραμένει η πραγματικότητα σε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη ακόμα και σήμερα. Η ιστορική πείρα έδειξε ότι κατάρευση της αστικής εξουσίας ήταν (και μάλλον είναι) πιο πιθανή σε χώρες με τέτοιες συνθήκες.

Επομένως, όσοι αρνούνται να επεξεργαστούν την πείρα της οικοδόμησης από θετική σκοπιά μάλλον θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση των σ/φων με τα διαφόρων ειδών μουσ(τ)άκια που βρέθηκαν στην εξουσία και μετά έψαχναν στα τυφλά για το τι θα κάνουν.

Ανώνυμος είπε...

Η πολιτική και το πρόγραμμα του Ενιαίου Μετώπου σήμερα


(...)


Αυτή η πολιτική συναίνεσης, μια μακρόχρονη συμφωνία της Βάρκιζας με τον καπιτα-λισμό, απομαζικοποίησε τα κινήματα κι’ έστειλε φυσικά ένα σωρό αγωνιστές στην ιδιώτευση. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς όχι μόνο για το ΚΚΕ αλλά και για την εκτός ΚΚΕ αριστερά: Κινούμενη ελεύθερα σ’ ολόκληρο το φάσμα από τον ρεφορμισμό ως τον άκρατο σεχταρισμό δεν μπόρεσε να διαφοροποιηθεί από το ΚΚΕ σε οτι αφορά τις πρακτικές προτάσεις. Η αριστερά έπρεπε να είναι επαναστατική χωρίς να είναι σεχτα-ριστική, έπρεπε να είναι διεκδικητική χωρίς να διαλύει την πολιτική στο άμεσο διεκδι-κητικό, χωρίς να διαλύει το Όλο στο Μέρος, και σ’ αυτό απέτυχε είτε από συνειδητή επιλογή (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) είτε από αντικειμενική αδυναμία (η λεγόμενη άκρα ή αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά).

Η αριστερά με άλλα λόγια δεν είχε ένα μεταβατικό πρόγραμμα διεκδικήσεων που να οδηγούν από τους σημερινούς αγώνες στην κατάκτηση της εξουσίας, δεν είχε τη θέληση ή τη δυνατότητα να δώσει πολιτικό χαρακτήρα στους επιμέρους αγώνες, να τους συ-ντονίσει και να τους γενικεύσει ή κλιμακώσει σ’ ανώτερο επίπεδο. Αυτή είναι σήμερα η κρίση της αριστεράς, που είναι για την ακρίβεια κρίση ενός ορισμένου μοντέλου της ρεφορμιστικής αριστεράς, της αριστεράς που δεν ήταν πολιτική αλλά αυστηρά συνδι-καλιστική και διεκδικητική. Αν η αριστερά δεν μπορεί να υψωθεί πάνω απ’ το τρέχον επίπεδο των μαζών, να τις καθοδηγήσει και να δώσει μια πολιτική έκφραση στις αγω-νίες τους, αλλά παραμένει στο επίπεδο αυτό και το συντηρεί, τότε δεν μπορούσε να είναι και αποδείχτηκε τελικά οτι δεν είναι το κόμμα της εργατικής τάξης.


(......)



★ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ & ΠΡΑΞΗ
www.theorystudies.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

Η πολιτική και το πρόγραμμα του Ενιαίου Μετώπου σήμερα


(...)


Αυτή η πολιτική συναίνεσης, μια μακρόχρονη συμφωνία της Βάρκιζας με τον καπιτα-λισμό, απομαζικοποίησε τα κινήματα κι’ έστειλε φυσικά ένα σωρό αγωνιστές στην ιδιώτευση. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς όχι μόνο για το ΚΚΕ αλλά και για την εκτός ΚΚΕ αριστερά: Κινούμενη ελεύθερα σ’ ολόκληρο το φάσμα από τον ρεφορμισμό ως τον άκρατο σεχταρισμό δεν μπόρεσε να διαφοροποιηθεί από το ΚΚΕ σε οτι αφορά τις πρακτικές προτάσεις. Η αριστερά έπρεπε να είναι επαναστατική χωρίς να είναι σεχτα-ριστική, έπρεπε να είναι διεκδικητική χωρίς να διαλύει την πολιτική στο άμεσο διεκδι-κητικό, χωρίς να διαλύει το Όλο στο Μέρος, και σ’ αυτό απέτυχε είτε από συνειδητή επιλογή (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) είτε από αντικειμενική αδυναμία (η λεγόμενη άκρα ή αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά).



(......)



★ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ & ΠΡΑΞΗ
www.theorystudies.blogspot.com

Κ.Μ.Ε. είπε...

Η έννοια της κατάρρευσης αποδίδει πολύ πιο εύστοχα αυτό που λες: δεν έγινε σε μια μέρα η δουλειά.
Η έννοια της ανατροπής προμοτάρει αυτό που αρνείσαι: αποφάσισε σε κάποια φάση κάποιος προδότης να διαλύσει το κεντρικό σχεδιασμό και το έκανε.
Είναι ένα ζήτημα επίσης το αν ήταν η ΑΣΤΙΚΗ εξουσία που κατέρρευσε στη ρωσσία, στο Κογκό, στη Κίνα, ή προαστικές ημιφεουδαλικές κλίκες και αυλές. Και πως αυτή η υπανάπτυξη πολιτικών θεσμών και κουλτούρας (αστικων, αλλά με την προοδευτική φόρτιση που είχε η έννοια τον 18ο-19ο αιώνα στη δυτική ευρώπη) επηρρεάζει την οικοδόμηση σοσιαλιστικών πολιτικών θεσμών.

Ψιλά γράμματα για τους ανευ όρων υπερασπιστές του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε..

Ανώνυμος είπε...

ωTα στρουμφάκια ήταν όντως μια αλληγορία για το δρόμο προς το σοσιαλισμό. Αλλά την στρουμφίτα μόνο ο μπαμπαστρουμφ την είχε δεν την μοιραζόταν με τους άλλους. Μην ξεχνάμε ότι η στρουμφίτα δεν είναι κανονικό gay στρουμφάκι αλλά ήταν ένα κόλπο του Δρακουμέλ για να τους αλλοτριώσει και να τους βάλει να τσακωθούν μεταξύ τους. Θυμάμαι ένα επεισόδιο όπου συνεχώς ρωτάγαν τον αρχηγό με το μουσι: "Έχει πολύ ακόμα δρόμο μπαρμπαστρουμφ;" Και αυτός απαντούσε διαρκώς "όχι πολύ, όχι πολύ" και ας ήξερε ότι το μονοπάτι ήταν δύσβατο. Ωστόσο ο μπαρμπαστρουμφ ακόμα και όταν είχαν γίνει εξεγέρσεις επέλεγε το δρόμο της συμφιλίωσης και όχι τη λογική της καρατόμησης του συντρόφου με το μουστάκι.

Αλλά το καλύτερο Asterix ήταν η μεγάλη τάφρος. ¨Οπου στην άλλη πλευρά ήταν ο οπορτουνιστής Διασπαστίξ.