Ένας είναι ο εχθρός

Η κε του μπλοκ είναι η τελευταία που θα επέκρινε τον πρωθυπουργό για τις γνώσεις του στην Αγγλική και το επίπεδο lower που μετά βίας πιάνει. Αυτό εξάλλου μπορεί να είναι στα όρια του επικοινωνιακού τεχνάσματος, για να τον καταστήσει συμπαθή στη μέση γιαγιά πχ, που έχει αντίστοιχη εξοικείωση με τις ξένες γλώσσες και μπορεί να τον (ξανα)ψήφισε στις εκλογές από συμπάθεια, γιατί το καημένο το παιδί το είχαν κλεισμένο 17 ώρες, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Είναι αξιοσημείωτο πάντως πως παρά το πέρασμα των Πασοκ και των γενεών, που θεωρητικά μιλάνε καλύτερα αγγλικά από άλλοτε (ξεχνώντας ενίοτε τα ελληνικά τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), ο αρχηγός του Πασοκ της εποχής μας μιλάει πολύ χειρότερα αγγλικά (κι ελληνικά δηλ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) από τον αρχηγό του αυθεντικού Πασοκ, που τα μιλούσε σχεδόν σα μητρική του γλώσσα. Για να μην πούμε και για το Γαπ, που ήταν κι αυτός στο κοινό του Clinton Global Initiative, και τα είχε όντως ως μητρική του γλώσσα. Οι προσπάθειες του Αλέξη να απαντήσει στα αγγλικά είναι σχεδόν το ίδιο κωμικές με τις προσπάθειες του Γαπ να αναπτύξει τη σκέψη του στα ελληνικά.

Τα αγγλικά του Αλέξη (που μπορούν να χρησιμεύσουν πχ στην επόμενη προεκλογική καμπάνια του Καμμένου) ήταν πάντως το μικρότερο πρόβλημα στη συζήτησή του με τον Κλίντον –άσχετα αν προσφέρονται για ανελέητο τρολάρισμα από τους τουιτεράδες, που είχαν ενθουσιαστεί από την άλλη πχ με το Βαρουφάκη και την τέλεια προφορά του.

Ιδιαίτερο συμβολισμό είχε επίσης μια φωτογραφία από τα ατίθασα νιάτα του διαδηλωτή Τσίπρα κατά την επίσκεψη Κλίντον στην Αθήνα. Μια εικόνα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις (δηλ περίπου μια μέση ανάρτηση), με το Σοφιανό στο βάθος να κοιτάει με νόημα τον μακρυμάλλη τότε Τσίπρα, που ήταν πρόεδρος της νεολαίας Συνασπισμού. Πόσο άλλαξες, πόσο δεν άλλαξα, τα όνειρά μου κόκκινα. Τα όνειρά σου πάλι, ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ. Ακόμα και η εμφάνιση του Σοφιανού δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου, με τα άσπρα μαλλιά ως σήμα κατατεθέν, να του έχουν ασπρίσει ήδη από τότε, με όσα είχε περάσει εκείνη η γενιά της ανασυγκρότησης.

Τη φωτό αυτή την κερδίζει στο νήμα πάντως ένα άλλο στιγμιότυπο της εποχής, σπάνιο ντοκουμέντο από τις ακόμα πιο σπάνιες αντιιμπεριαλιστικές πορείες του Συνασπισμού, με όλους τους παράγοντες να ποζάρουν πρώτη αλυσίδα-πίστα. Από τον ακροδεξιό Κουναλάκη ως τον αριστερό Αλαβάνο και ο Κωνσταντόπουλος, με το casual κοστούμι στη μέση για τα δακρυγόνα, ως ενωτικό στοιχείο.

Η πλάκα είναι πως σε εκείνη την επίσκεψη ο Κλίντον είχε ζητήσει συγνώμη εκ μέρους των Ηπα για την επιβολή της (αμερικανοκίνητης) χούντας, αλλά υπολόγιζε χωρίς τη νεολαία του Σύριζα που τότε ήταν θεωρητικά στο δρόμο και διαδήλωνε, αλλά μιάμιση δεκαετία αργότερα αφαιρούσε κάθε αιχμή ενάντια τον αμερικάνικο παράγοντα από την ανακοίνωσή της για το Πολυτεχνείο. Κι είναι κρίμα που δεν έγινε αυτή η συνάντηση στην Ελλάδα, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός, για να δούμε τι στάση θα κρατούσαν τώρα αυτοί οι νεολαίοι.

Ωραίους συμβολισμούς πρόσφερε και το στελεχικό δυναμικό που ακολούθησε τον Αλέξη σε αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι, που μας εντυπωσιάζει πηγαίνοντας από το καλό (Τέξας) στο καλύτερο, κάθε φορά που περνάει απέναντι (πώς είναι ο συμβολισμός με τον νεαρό Τσε που πήγαινε στην άλλη όχθη με τους λεπρούς, για να γιορτάσει μαζί τους; Καμία σχέση). Η Γιάννα Αγγελοπούλου -Δασκαλάκη που τον παρουσίασε με τα πιο θερμά λόγια (έρχεται έχοντας μαζί του την καρδιά και τις ελπίδες του ελληνικού λαού), η Λούκα Κατσέλη, ο Γαπ κι ο Θέμος Αναστασιάδης στο κοινό, ο Τζορτζ Σόρος και τα άλλα παιδιά, σαν εθνική ομάδα (μόνο ο Γκάλης κι ο Ζουγανέλης έλειπαν) διαπραγμάτευσης, που πολλοί την υποσχέθηκαν προεκλογικά, αλλά μόνο ο Αλέξης κατάφερε να συγκροτήσει, με πολλούς υποψήφιους νατουραλιζέ μάλιστα (η Σαρλίζ Θερόν, ο Κλίντον, ο Ιταλός Ρέντζι για το μέτωπο του ευρωπαϊκού νότου, ο Στίγκλιτς, ο Ομπάμα που ακολουθεί, κτλ). Κι είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον να ακούς τη Λούκα πχ να υπερασπίζεται τη λειτουργικότητα του τρίτου μνημονιακού προγράμματος και το Στίγκλιτς να της αποδεικνύει, για τους δικούς του λόγους, πως δε βγαίνει.

Η ουσία όμως δε βρίσκεται ούτε στους συμβολισμούς, ούτε στα αγγλικά του Τσίπρα. Αλλά στις διαβεβαιώσεις του πως η Ελλάδα θα γίνει ένας ελκυστικός προορισμός για τους επενδυτές, με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις και πως η χώρα χρειάζεται επενδύσεις ως παράγοντα σταθερότητας.

Για του λόγου το αληθές:

Η Ελλάδα θα γίνει σε λίγα χρόνια ένας προνομιακός προορισμός ξένων επενδύσεων, είναι η άποψή μου και η επιθυμία μου

Οι ξένοι επενδυτές είναι καλοδεχούμενοι και θα έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση με καθαρή εντολή να φέρει αλλαγές στην χώρα

Η Ελλάδα θα αποτελέσει έναν πολύ ελκυστικό επενδυτικό προορισμό στο μέλλον

Ο πρωθυπουργός, μετά από μερικάδευτερόλεπτα σιωπής, και επικαλούμενος τις εξελίξεις στην Ουκρανία, τη Λιβύηκαι το προσφυγικό, κάλεσε την παγκόσμια κοινότητα "να επενδύσει ώστε ναπαραμείνει η Ελλάδα σταθερή. Χρειαζόμαστε επενδύσεις για να επιστρέψουμε στηνμεταρρυθμίσεις και να δημιουργηθεί κοινωνική συνοχή. Ώστε η δημοκρατία ναγυρίσει στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας (…)

Όχι μόνο δηλ υπόσχεται πως θα ισοπεδώσει μισθούς και δικαιώματα για να καταστήσει την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο για τους «ευεργέτες»-επενδυτές, αλλά τους θεωρεί και παράγοντα σταθερότητας για τη χώρα. Γιατί προφανώς τον πόλεμο στην Ουκρανία και στη Συρία πχ δεν τον προκάλεσαν επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά η απουσία τους (ή τέλος πάντων η ανεπαρκής παρουσία τους).

Η ουσία είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση παίρνει θέση στην οξυμένη ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς τυχαίο το «κομπλιμέντο» του Κλίντον για τους Έλληνες εργαζόμενους που δουλεύουν περισσότερο από τους Γερμανούς και τις αναφορές στην αναδιάρθρωση του μη βιώσιμου χρέους. Ή ακόμα, σε ευρύτερη κλίμακα, τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο με τους μετρητές της Φολκσβάγκεν. Κι εμείς στο ρόλο του βατραχιού, να περιμένουμε το φιλί της πριγκιπικής μεταμόρφωσης, ενώ τα βουβάλια στο βάλτο συνεχίζουν τον άγριο χορό τους. Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…

του Πάνου Ζάχαρη