Πρώτη φορά ΚΚΕ

Όπως λέγαμε σε ένα προηγούμενο κείμενο…

Αν τα δημοψηφίσματα μπορούσαν να αλλάξουν την ΕΕ, θα ήταν μονομερής ενέργεια. Κι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες. Κι όλοι μαζί, ομαδικά, θα είχαμε βγει στην παρανομία, με τόσες κάλπες τον τελευταίο χρόνο.

Κι αν θα μπορούσαν τον κόσμο να άλλαζαν, θα ξαναέβαφαν γαλάζια τη θάλασσα. Και θα είχαμε τόσο κοσμογονικές αλλαγές, που τώρα θα ψάχναμε το επόμενο στάδιο εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, μετά από τον κομμουνισμό.

(Παρεμπιπτόντως, είναι αρκετά κωμικό να αρνείσαι την εξέλιξη τόσο στην κοινωνία, όσο και στη φύση. Κι είναι αρκετά αντιφατικό που οι κοινωνικοί δαρβινιστές δέχονται στο πρώτο σκέλος μόνο την «ανθρωποφαγία», ότι άνθρωπος έναντι ανθρώπου, ίσον λύκος, αλλά αρνούνται τη διαδοχή των κοινωνικών συστημάτων στην ανθρώπινη ιστορία. Απ’ αυτή την άποψη, ο μεσαιωνικός σκοταδισμός που αρνείται εντελώς κάθε έννοια εξέλιξης, μοιάζει να έχει τουλάχιστον κάποια εσωτερική λογική συνέπεια).

Οι εκλογές λοιπόν είναι εκείνη η περίσταση, όπου μπορείς να ακούσεις άτομα που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ στη ζωή τους το Κόμμα, να γκρινιάζουν γιατί αυτό είναι κολλημένο στο 5%. Ή να απαντήσεις σε όσους έμαθαν να παπαγαλίζουν πως το Κκε δε θέλει να κυβερνήσει, ότι πρέπει να το τιμωρήσουν και να το βγάλουν επίτηδες πρώτο κόμμα, για να δούμε τι θα κάνει. Ή να τους λες αυτό που λέει κι ο Πάνος με το σκίτσο του.

Οι εκλογές είναι ευκαιρία για μαζικό άνοιγμα, για να πιάσεις δεκάδες συζητήσεις, χωρίς το σκόπελο άλλων φορών που συναντούσαμε τοίχο στα αυτιά των άλλων. Τώρα όμως ο κόσμος διψάει να μάθει, να λύσει απορίες, ακόμα και τις πιο χαζές ή τις πιο σύνθετες. Σου ανοίγει από μόνος του κουβέντα, όπως ένα παιδί που είναι γεμάτο ερωτήσεις και τις παράγει με ρυθμό πολυβόλου. Ή μπορείς εναλλακτικά να πηγαίνεις πχ ξεκάρφωτος σε μια στάση με ένα σφο και να πιάνετε τη σκηνή, που έχετε προβάρει από πριν: που λες τάδε εγώ το σκέφτηκα. Δεν είμαι ΚΚΕ, εγώ τους κομμουνιστές, ούτε να τους δω δε μπορώ. Αλλά να σου πω κάτι; Μόνο αυτό πέφτει μέσα σε ό,τι μας λέει. Γι’ αυτό σου λέω, Κουκουέ.

Είναι η περίσταση όπου πρέπει να μάθεις να κωδικοποιείς μια πρόταση εξουσίας σε ατάκες, τίτλους και συνθήματα. Αρκεί να μη σου μείνει κουσούρι, όταν θα πρέπει να τα αναλύσεις.

Οι εκλογές μπορούν να σε κάνουν να χαρείς με το ποσοστό του κόμματος ή να μελαγχολήσεις άμα σκεφτείς πόσο μεγαλύτερο θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι. Αλλά ούτως ή άλλως οι εκλογές από μόνες τους δε λένε τίποτα. Μια σημαντική ενίσχυση μπορεί να εξατμιστεί όσο εύκολα έρχεται, αν δεν ατσαλωθεί με άλλους δεσμούς (προσωπικούς και κινηματικούς) και μείνει μόνο στην απρόσωπη, συγκυριακή επαφή-συνάντηση της κάλπης.

Είναι αφορμή για να δεις πόσο επηρεάζει ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα το δικό μας κόσμο, το στενό μας περίγυρο και να καταλάβεις πως οι εκλογές, ως μέσο, κάθε άλλο παρά ξεπερασμένες είναι για τη μέση συνείδηση, ακόμα και των δικών μας ψηφοφόρων. Κάτι που φαίνεται πολλές φορές και στη δική μας καμπανιακή δράση (πχ στις συχνότερες αναρτήσεις της κε του μπλοκ, για να μη βγάζω έξω τη δική μου ουρά).

Οι εκλογές είναι ευκαιρία για τρελό, αστικό πατατάκι, ατάκες, πολιτικές συζητήσεις, για να καλύψεις το έλλειμμα όλης της χρονιάς, που γίνεται μια κουβέντα τη βδομάδα και αν (κι αυτή δεν έχει πάντα δικό μας εκπρόσωπο). Αν και στη διαδρομή μπορεί να μελαγχολήσεις με το πόσο μη πολιτικές είναι οι περισσότερες τοποθετήσεις, με τις άδειες λέξεις, τα κούφια συνθήματα. Αύριο-μπροστά… Και οι δύο τελευταίες (στην κυριολεξία) λέξεις της μόδας. αφήγημα-διακύβευμα. Το διακύβευμα είναι ποιος μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο, με πιο ήπια προσαρμογή και περισσότερη βαζελίνη, ή ποιος θα έχει το πιο πειστικό αφήγημα για τον κόσμο που διψάει να ακούσει παραμυθάκια.

Παράλληλα όμως είναι ευκαιρία να χορτάσεις τους δικούς μας εκπροσώπους, που συνήθως δεν τους βλέπεις ούτε με κιάλια στα κανάλια, να γκρινιάξεις λίγο με αυτούς που δε σου αρέσουν ή δεν τα λένε όπως θα ήθελες, και στο τέλος να ανέβει το ηθικό σου με την προεκλογική συγκέντρωση, που είναι η πιο μεγάλη απ’ όλες. Η ελπίδα είναι εδώ. Κι ας μην της δίνουμε πάντα φανταχτερό περιτύλιγμα…

Οι εκλογές είναι βαθιά μελαγχολία για όλο αυτό το πανηγυράκι, τους τηλεοπτικούς όρους, τα πλαστικά χαμόγελα, το χαρτομάνι, τα πεταμένα «οράματα» στο χώμα, αλλά κυρίως για τον κόσμο που θα βρεθεί να τα πιστέψει και να τους δώσει την ψήφο του. Είναι η μελαγχολία (και προφανώς δεν είναι τυχαία η τόσο συχνή επανάληψη της λέξης για τους όρους σε αυτό το γήπεδο που γέρνει εναντίον μας) ενώ προσέρχεσαι να ψηφίσεις ή είσαι εκλογικός αντιπρόσωπος και κόβεις φάτσες γύρω σου, πέφτοντας στο μοιραίο λάθος του φυσιογνωμισμού. Αυτός ο κάγκουρας μοιάζει με χρυσαυγίτη… η άλλη κυράτσα, σιγά να μην είναι δική μας… κοκ. Δεν ανταποκρίνονται βλέπεις στα δικά σου στερεότυπα για το πώς πρέπει να είναι και να φαίνεται η γυναίκα του καίσαρα, για να είναι ελπιδοφόρα στην όψη, να έχει γεννηθεί πχ με μούσια, φισεκλίκια, μαύρα, σγουρά μαλλιά, (που) τα ανέμιζε ο αέρας στα ζερβά...

Οι εκλογές είναι τέλος ευκαιρία για «στοιχηματικό» πατατάκι, να κάνεις προβλέψεις, να δεις ποιος θα πέσει πιο κοντά από την παρέα σου. Τι ρε τόσο λίγο μας βάζεις. Και τα λοιπά τα βγάζεις 10%; Σαν πολλά δε σου περισσεύουν;

Οι εκλογές έχουν γίνει συνήθεια που δεν πρέπει να γίνει λατρεία, και έχουν μέσα τους το σπέρμα της ανάθεσης. Μόνο που στην περίπτωση του κόμματος, είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να ξεπεράσει κανείς για να το ψηφίσει πρώτη φορά, οι προκαταλήψεις και οι φόβοι που πρέπει να νικήσει, ώστε να είναι όντως ένα πρώτο, μικρό βήμα (που δεν πρέπει να μείνει μετέωρο σαν του πελαργού) για την χειραφέτησή του.

Για αυτό λοιπόν, πρώτη φορά Κουκουέ…