Η επόμενη μέρα

Η νύχτα των εκλογών βρήκε τους Σ-ανελ να πανηγυρίζουν σαν ένα κόμμα, μια ψυχή, και τους Ανελ σαν ψεκασμένη συνιστώσα της Κουμουνδούρου. Ενώ οι δύο αρχηγοί πανηγύριζαν κι αγκαλιάζονταν, χωρίς να φιληθούν (κρίμα…) και το κολλούσαν (χάι-φάιβ) με το δεξί, γιατί το αριστερό είχε σπάσει. Η επόμενη μέρα συμπυκνώνεται σε δύο εικόνες από εκείνη τη βραδιά. Αυτή του Καμμένου να ανασκουμπώνεται και να ανεβάζει τα βρακιά του, προϊδεάζοντάς μας για αυτό που θα ακολουθήσει. Και στην τουιτεριά του Τσίπρα, που έχει και έναν συμβολισμό για την αξία των δεσμεύσεών του: μη φας έχουμε γλάρο. Του Τσίπρα που είπε πανηγυρίζοντας στα Προπύλαια πως ο Σύριζα ήταν πολύ σκληρός για να πεθάνει. Και τώρα ετοιμαζόμαστε να δούμε στην πράξη μέσα μας, πόσο σκληρός είναι και αν θα μας πεθάνει στα μέτρα..

Κρατάμε επίσης την προσπάθειά τους να προσεταιριστούν το Πασόκ της Φώφης, γιατί φοβούνται πως οι 155 δε θα τους φτάσουν, αρκεί να απαλλαχτεί από τα βαρίδια του παρελθόντος, δηλ από το Βενιζέλο –και τι βαρίδιο, ε;- λες κι όλοι οι υπόλοιποι έχουν προκύψει από παρθενογένεση.

Κάποιες θεωρίες συνωμοσίας (ή αντιπληροφόρηση, όπως προτιμούν να αυτοπροσδιορίζονται) είχαν σημαδέψει την 23η Σεπτέμβρη ως ημερομηνία-κλειδί, υποψήφια για το τέλος του κόσμου ή κάτι άλλο που θα το προετοίμαζε. Η επόμενη μέρα των εκλογών μπορεί να μην περιελάμβανε το τέλος της Ελλάδας, του πλανήτη και της ιστορίας, αλλά σχεδιάζει σίγουρα το τέλος των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, κτλ. Η επόμενη μέρα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών κι έχει ως μενού την ικανοποίηση των προαπαιτούμενων της συμφωνίας και μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα, που περιγράφονται αναλυτικά στις σελίδες του Ρίζου.

Η επόμενη μέρα δεν έχει καν περιθώρια για λίγη πλάκα με αστικό πατατάκι της προκοπής, ζυμώσεις και κόντρα ζυμώσεις για τους υποψήφιους κυβερνητικούς εταίρους, συναλλαγές στο παρασκήνιο, κτλ. Η Νδ ξεκίνησε τις διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου της, με τη Ντόρα να αναγνωρίζει πως έχασε το τρένο και να παραχωρεί τη σειρά της στον Κυριάκο, τον επόμενο της οικογενειακής επετηρίδας, που έσπευσε να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του κι ότι έχει προσόντα (επώνυμο, διασυνδέσεις και καλές συνδέσεις με τηλεφωνικό κέντρο). Ο Βορίδης φαντάζει ως η σοβαρή ακροδεξιά επιλογή. Ενώ η βάση περιμένει τον Καραμανλή και τις δικές του πρωτοβουλίες, ως το μαρμαρωμένο βασιλιά, που χωνεύει ακίνητος…

Αλλά το δεξιό πατατάκι δεν έχει τόση πλάκα κι ίντριγκα. Όπως θα μπορούσε να έχει πχ το πατατάκι της ΛαΕ, οι αποχωρήσεις κάποιων παραγόντων που θα ψάξουν να συνεχίσουν αλλού την καριέρα τους, οι «δημοκρατικές διαδικασίες» σε ένα κόμμα (;) – μέτωπο, που φτιάχτηκε αποκλειστικά για τις εκλογές, και το φλερτ με την Ανταρσυα, ως τελικό στάδιο, εκτός κι αν τους προλάβουν πάλι οι εξελίξεις, με νέες εκλογές, προτού προχωρήσουν στα ενδότερα.

Η επόμενη μέρα περιελάμβανε τη χτεσινή πορεία για τους μετανάστες, που μπορεί προεκλογικά να είχε περάσει αντικειμενικά σε δεύτερη μοίρα, αλλά αποδεικνύει πως η ζωή κι ο αγώνας (δηλ η ταξική πάλη) δε σταματάει στις κάλπες ή σε ένα μέτριο προς άσχημο αποτέλεσμα (κι αλίμονο αν σταματούσε εκεί, ακόμα κι αν ήταν καλά τα αποτελέσματα). Και το προσφυγικό ζήτημα είναι από τα πιο φλέγοντα που μπαίνουν μπροστά μας, στο επίκεντρο της προσοχής μας.

Στις χώρες τους πολέμοι, στις θάλασσες πνιγμένοι, οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι.

Η επόμενη μέρα ενέχει προφανώς τον κίνδυνο της κινηματικής νηνεμίας και κατάθλιψης (που μας είχε πλακώσει μετά τη «νικηφόρα ελπίδα» του περασμένου Γενάρη), φέροντας τη σφραγίδα των καταθλιπτικών εκλογικών συσχετισμών, και την επίγνωση πως αυτή τη φορά, ο κόσμος δεν ξεγελάστηκε από υποσχέσεις, δεν έχει το άλλοθι πως άλλο έριξε μες στην κάλπη κι άλλο του προέκυψε στην πορεία, αλλά έβγαλε αυτό ακριβώς που θα δει στη συνέχεια –κι ας μην έχει συνειδητοποιήσει πλήρως τι έχει αυτή η συνέχεια.

Η επόμενη μέρα έχει στο πρόγραμμα το σταθμό του Φεστιβάλ, για να ανέβει το ηθικό, (αν μας λυπηθεί ο καιρός) και το Πολυτεχνείο. Αλίμονο όμως αν περιμένουμε τέτοιους μεγάλους σταθμούς για να ξεγελάμε τη μονοτονία και να τη σπάμε, ως εξαίρεση στον καταθλιπτικό κανόνα.

Η επόμενη μέρα ή θα είναι με όρους λαϊκού κινήματος ή αλλιώς θα είναι κατάμαυρη και για κάποιους από εμάς δε θα υπάρξει (στην κυριολεξία). Θα είναι δηλ μία από τα ίδια, αν δε γράψουμε εμείς την ιστορία της, για να μη μας τρομάζει πια «ένα (κερδίζουμε το) αύριο που μοιάζει με χτες» και με τις χειρότερες στιγμές του.