Δε λυγάνε τα ξεράδια

Ήξερες μήπως σφε αναγνώστη ότι εκτός από τον ξύλινο λόγο υπάρχουν κι οι ξύλινες ερωτήσεις, που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτες και με μαθηματική ακρίβεια, ιδίως όταν έρχεται η σειρά του Κουτσούμπα;

-Κύριε Κουτσούμπα, ποιες είναι οι διαφορές σας από τη ΛαΕ του κυρίου Λαφαζάνη;

-Κύρια Μάρα, Όλγα και Σία, ποια είναι η διαφορά σας από την ακριβώς προηγούμενη ερώτηση που μου τέθηκε;

Ήξερες μήπως πως το επίπεδο των δημοσιογράφων έχει πέσει τόσο χαμηλά, που τις καλύτερες ερωτήσεις τις έκανε μάλλον ο Σρόιτερ; Κι ότι η Μάρα κάθεται κάθε βράδυ μαζί με το Θοδωρή και μελετάνε τους κλασικούς του Μαρ(ξ)ισμού, ανταλλάσσοντας γνώμες, απόψεις και άρες-Μάρες-κουκουνάρες, πάνω στη θέση και το ρόλο των δημόσιων λειτουργών στην κοινωνία του μέλλοντος, τον αιρετό-ανακλητό χαρακτήρα των αξιωμάτων τους και το ύψος της αμοιβής τους; Ήξερες πως παρά τη μεγάλη της θεωρητική κατάρτιση, η Μάρα μπέρδεψε μάλλον (έτσι εικάζω δηλ) τη 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη με τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία, που εξετάζει την πείρα της Παρισινής Κομμούνας (συμβαίνει καμιά φορά και στους κορυφαίους μαρξιστές διανοούμενους των καιρών μας); Ότι η 18^η Μπρυμαίρ λοιπόν κατακεραυνώνει τις συντεχνίες των ρετιρέ, την εργατική αριστοκρατία, τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τον κρατισμό; Ενώ το Κράτος κι Επανάσταση είναι ένας ύμνος υπέρ των ώριμων διοικητικών μεταρρυθμίσεων και της επανίδρυσης του αστικού κράτους; Ήξερες πως αυτοί που μας κατηγορούσαν για «κρατιστές», έφεραν τους κλασικούς στα μέτρα τους και βρήκαν πως ο Μαρξ κι ο Λένιν διαφωνούσαν με την κάλυψη των οργανικών κενών στο δημόσιο τομέα ή τις προσλήψεις γιατρών και δασκάλων, γιατί πχ είναι με την απονέκρωση του κράτους; Και τέλος πάντων, αφού μιλάει η Ζαχαρέα για Μαρξ, γιατί να μην το ρίξει στο καλαμπούρι κι ο Λάφα, μιλώντας για... σοσιαλιστικό κράτος;

Ήξερες άραγε πως ο Τσίπρας είναι πιο βαρετός κι από το Σημίτη, ενώ διαβάζει από μέσα τα σκονάκια που του έχουν δώσει, για να μην κάνει σαρδάμ; Ότι ο Βαγγέλας, παρά το γέλιο που βγάζει η αυθόρμητη, αστική του ευγένεια (να του δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι Αστερίξ; Ε, να του δείξω;), είναι πολύ έξυπνος κι επικίνδυνος –καμία σχέση με το είδος του ανόητου δεξιού, που ενσάρκωνε ιδανικά ο Σαμαράς; Ότι ο Σταύρος ζητάει κατάργηση της πολεοδομίας, για να μην μπλέκουν ασήμαντα, γραφειοκρατικά εμπόδια κι υπηρεσίες στα πόδια του αφεντικού; Και ότι το Ποτάμι δεν έχει πουθενά γραφεία, ούτε χρωστάει πουθενά, γιατί προφανώς πάνε αρκετά καλά οι δουλειές του αφεντικού;

Το ξέρεις μήπως ότι ο ηττοπαθής Λάφα Παν(αρ)ίτες παρατάχτηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ με τον Πι-πι αριστερό εξτρέμ (λέμε τώρα) κι έστησε ένα δεύτερο μικρό διάγγελμα, βγαίνοντας απ’ αυτό, κρίνοντας ίσως πως πιέστηκε από το ΓΓ; Ότι η Φώφη ήταν η βασική ευκαιρία για τον τηλεθεατή να πάει τουαλέτα, χωρίς να χάσει κάτι σημαντικό, σε μια τρίωρη εκπομπή, χωρίς διαφημιστικό διάλειμμα; Ότι όλοι τους σχεδόν ήταν τόσο σφιγμένοι και αγχωμένοι, που έπαιζαν πρώτα για το μηδέν παθητικό, μη βάλουν κάνα επικοινωνιακό αυτογκόλ, και με το αγαπημένο προπονητικό σύστημα του Λαϊκού Στρώματος: «όλοι πίσω» -κι ας λένε πως πάνε «μόνο μπροστά»;

Κι ότι ο Κούτσι είναι τόσο καλή ψυχή (λαϊκή ευγένεια), που δεν άφησε ούτε καν μια σπόντα για τις πασοκιές-Λαφαζανιές του Γλέζου (έπρεπε όμως); Αλλά δεν έχει νόημα να κρίνεις κάποιον ή να του ζητάς περισσότερα, με τέτοιες συνθήκες ακραίας επικοινωνιακής ζούγκλας, σε ενενήντα δευτερόλεπτα –που δεν είναι ούτε καν τα ενενήντα λεπτά που έχουν οι παίκτες στο ποδόσφαιρο, χώρια τα στημένα σκηνικά και οι φάσεις σαν την «κόντρα» Τσίπρα-Τρέμη. Ούτε μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα από ένα ντιμπέι, (όπως είπε κι ο γγ), παρά μόνο να συζητήσει για τις εντυπώσεις του, που είναι ως ένα βαθμό κι υποκειμενικές, ή να γελάσει με τα στιγμιότυπα που θα μείνουν στην ιστορία, όπως ο μαρξισμός της (κουτα)Μάρας.

Ξεράδια, μπορείς να μου πεις. Δε χρειαζόταν μάλλον όλη αυτή η παράσταση, για να μάθουμε πράγματα που μας ήταν ήδη γνωστά και να τα επιβεβαιώσουμε. Είναι όμως κι αυτή μέρος του εθιμοτυπικού. Το ζήτημα είναι ποιος θα μπορέσει να δει και να πάει πέρα από αυτό. Το θέμα δηλ είναι πως...

Δε λυγάνε τα ξεράδια,

και πονάνε τα ρημάδια...

Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...

Όπως (δεν) έλεγε κι ο Λένιν, σε μια συμμαχία κάποιος κάνει πάντα το άλογο και κάποιος άλλος τον αναβάτη. Και τα αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν με μαστίγιο και καρότο πως το κάρο είναι μια αμοιβαία, επωφελής συμμαχία, μέχρι να ξυπνήσουν τα υποζύγια μονομιάς και να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς...