Η νιότη του κόσμου

Ποιο είναι το κυρίαρχο δίπολο που επιχειρούν να στήσουν σε αυτές τις εκλογές;

Από τη μια το λεγόμενο «κόμμα της νεολαίας» (που υποθήκευσε τις ζωές και των γενιών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα), με την αμελητέα οργάνωση νεολαίας, που έγινε ακόμα πιο ανύπαρκτη μετά την αποχώρηση της πλειοψηφίας των στελεχών της (από τα οποία όμως, ένα μικρό μόνο μέρος πήγε με το Λαφαζάνη). Κι από την άλλη, η αισθητική (που εκπίπτει από μορφή κοινωνικής συνείδησης σε αυτή την περίπτωση) της Δαπάρας, κι η αποτύπωσή της στο σύνθημα «Βαγγέλα σέξι, πήδα τον Αλέξη». Παλιοί και νέοι μνημονιακοί (από τους οποίους, παρεμπιπτόντως κανείς δεν είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο) σκιαμαχούν για το παλιό και το νέο, για το ποιος μπορεί να φτιασιδώσει καλύτερα και πιο πειστικά τον σάπιο κόσμο της εκμετάλλευσης και της οργανωμένης αδικίας, ποιος θα καταφέρει να ανακόψει την ορμή της πραγματικής νιότης του κόσμου και της κοινωνίας του μέλλοντος.

Η οποία νιότη έδωσε χτες βροντερό παρών στη συγκέντρωση της Κνε στο Θησείο, που οφείλει στην πραγματικότητα το όνομά του σε μια παρεξήγηση (για το ναό του Ηφαίστου). Χώρια οι ορθογραφικές παρεξηγήσεις, που παραπέμπουν στις θυσίες του λαού –αν και οι μόνες που έχουνε αξία, είναι στον αγώνα και την προοπτική για άλλη κοινωνία. Κι όσο για το Θησέα και το Μινώταυρο της κρίσης: με κάτασπρο πανί ένα καράβι, απ’ το πενήντα έχει να φανεί, δίπλα στο σταθμό του ηλεκτρικού (Θησέα). Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να γίνεις Αιγέας και να βουλιάζεις στο αρχιπέλαγος της απελπισίας και της αδράνειας, ίσα-ίσα.

Μαζί με τη νιότη του κόσμου και κάποιοι ελαφρώς μεγαλύτεροι, που συμπεριλαμβάνονται καταχρηστικά σε αυτήν, με τη διασταλτική ηλικιακή έννοια του όρου. Αν και το κόμμα είναι πιο γαλαντόμο σε αυτά και ανεβάζει το όριο στα 40, για να μας χωράει ακόμα. Τελικά είναι πιο εύκολο να είσαι τμήμα της νεολαίας, παρά της εργατικής τάξης, με αυστηρά κριτήρια. Άσε δηλαδή που και ο προλετάριος δεν είναι ποτέ πλήρως απαλλαγμένος από τις διάφορες μικροαστικές αυταπάτες –κι ας μην είναι ίδιον της δικής του τάξης.

Αυτή η ηλικιακή διεύρυνση δεν έχει να κάνει με την παράδοση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τους 50άρηδες γραμματείς κομμουνιστικών νεολαιών. Ούτε με τον ασπρομάλλη Νίκο Σοφιανό, που ήταν έτσι από τα είκοσί του –κι αναρωτιέσαι τι θα του εύχονταν στο γενέθλιο τραγουδάκι οι φίλοι και σύντροφοί του: μεγάλος να γίνεις με.... με...

Αν κι αυτό οφείλεται μάλλον σε όσα τράβηξε η γενιά του, η γενιά της ανασυγκρότησης, που έχτισε την οργάνωση από το μηδέν (κόμμα κάτι), τη στιγμή που η άλλη, φερώνυμη Κνε του ρεύματος απέδειχνε στη ζωή πως η νεολαία δεν μπορεί να γίνει πρωτοπορία στη θέση της εργατικής τάξης –γιατί δεν είναι τάξη η ίδια- ούτε πολύ περισσότερο να γίνει ο κορμός για τη συγκρότηση του κόμματός της. Αυτό που μπορεί να γίνει αντιθέτως είναι η αντιστοίχηση της βάσης (κοινωνική σύνθεση) και του μικροαστικού στοιχείου με έναν οργανωτικό χυλό στο εποικοδόμημα (τη δομή της οργάνωσης: μπάτε σκύλοι αλέστε και βγείτε όποτε θέλετε).

(Ας σημειωθεί παρενθετικά, σε αυτό το σημείο, πόσο απολαυστικός είναι ο Σοφιανός στα προεκλογικά τηλεοπτικά πάνελ που συμμετέχει και πόσο έχει εξελιχθεί όλα αυτά τα χρόνια. Κλείνει η παρένθεση).

Αυτή η ηλικιακή διεύρυνση, λοιπόν, έχει να κάνει με τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης νεολαίας και την αντικειμενική τάση να μην ανεξαρτητοποιούνται και να μη φεύγουν από το πατρικό τους, γιατί δε τα βγάζουν πέρα οικονομικά. Φαντάσου πόσο μακρινές μοιάζουν στο σημερινό νέο του 21^ου αιώνα οι κατακτήσεις των νέων στις σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς τη μάστιγα της ανεργίας, τη φτώχια, το φόβο να σταθούν στα πόδια τους και να φτιάξουν σπιτικό και οικογένεια. Κι έλα μετά να συζητήσουμε πού θα ‘ταν προτιμότερο να ζει κανείς, πού ήταν υψηλότερο το βιοτικό επίπεδο (ακόμα και αν το συγκρίνεις με αυτές τις κοινωνίες, του περασμένου αιώνα) και ποιο μπορεί να είναι το όραμα που προσφέρει ο καπιταλισμός σήμερα στους νέους, στους επιστήμονες, κτλ.

Στη διασταλτική έννοια χωράει ακόμα κι ο ΓΓ, που γίνεται μικρό παιδί με τα συνθήματα, τη μουσική ή όταν παρακολουθεί μια παράσταση. Και ήταν γνήσια παιδικό το παράπονό του, στην εκπομπή στο Βήμα FM, (αυτή με την επίμαχη φράση για τις Σκουριές, που έγινε σουξέ με μία μέρα καθυστέρηση, όλως τυχαίως), όπου διάλεγε ο ίδιος τα τραγούδια και στο τέλος είπε πως δεν του έβαλαν και λίγο Μίκη. Ενώ άλλες φορές σου δίνει την εντύπωση πως θα πάρει αυτός το μικρόφωνο να τραγουδήσει.

Κι η Αριάδνη έχει μουγγαθεί...

Μόνο που τώρα πρέπει να μάθει και να ραπάρει εν όψει ντιμπέι, να μην ξεκινά να αναλύει τα ζητήματα απ’ τη γέννηση του κυττάρου (όπως κάθε σφος που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να εκλαϊκεύσει), γιατί ο χρόνος των δύο λεπτών και οι τηλεοπτικές εντυπώσεις είναι αμείλικτες.

Νεολαιίστικη νότα είχαν κι οι ατάκες που συμπεριέλαβε ο κειμενογράφος του Κούτσι, πχ για τις 50 αποχρώσεις των κομμάτων και των κυβερνήσεων του συστήματος –που αφήνει σπόντα και για τις (σαδο)μαζοχιστικές τάσεις του εκλογικού σώματος. Αν και, βασικά, το αστικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να κινείται στον αστερισμό του Πασοκ και στις δικές του 50 αποχρώσεις, που δεν είναι όμως παρά φτηνές απομιμήσεις.

Αλλά το κορυφαίο ίσως σημείο της ομιλίας του ήταν η ανακοίνωση της διεξαγωγής του (Οκτωβριανού) Φεστιβάλ της οργάνωσης στην Αθήνα μετά τις εκλογές και ο αυθόρμητος ενθουσιασμός του κοινού, μολονότι η είδηση ήταν κοινό μυστικό για τους περισσότερους. Άλλο να το ξέρεις όμως κι άλλο να το ακούς.

Βέβαια η ημερομηνία διεξαγωγής είναι άκρως επίφοβη για τις καιρικές συνθήκες (βροχή και κρύο). Και όπως κάθε Φθινόπωρο, δεν έχουμε να φοβηθούμε παρά μόνο μη τυχόν πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας, σε υγρή μορφή. Αλλά μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια και τις βροχές. Κι έχω την εντύπωση πως οι τέσσερις εποχές του Βιβάλντι (αν κατάλαβα καλά) που έπαιξαν σε κάποια φάση οι String Daemons, στη συναυλία που ακολούθησε, ήταν βασικά η σημειολογία για το Κόμμα (και την Οργάνωση) παντός καιρού...