Με όσα βλέπω γύρω μου

Αν οι εκλογές ήταν πρωτοχρονιά (που πλέον έρχεται πιο αραιά από τις κάλπες), τα προεκλογικά σποτάκια των κομμάτων θα ήταν τα χριστουγεννιάτικα δωράκια, που τα περιμένουμε κάθε φορά με ευλάβεια κι ανυπομονησία μικρού παιδιού.

Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα στο οποία κατέληξε η κετουκε είναι: «τους δοκίμασες». Η κατάληξη της δοκιμής είναι ευκόλως εννοούμενη και παραλείπεται, αλλιώς θα είχαμε κάποιο άλλο σύνθημα και θα παρέμβαινε το Εσρ, πχ: «τον ήπιες! Τώρα Κουκουέ» και ένα σποτάκι με πρωταγωνιστή τον Αθερίδη.

Το πρώτο σποτάκι του κόμματος, με τους στίχους του Λουντέμη, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλό: λιτό και περιεκτικό. Το δεύτερο κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το περυσινό (δηλ φετινό, γιατί η πρωτοχρονιά αργεί ακόμα κι είναι πιο αραιή από τις εκλογές) σποτάκι με την ελπίδα και τη δύναμη, στην καρδιά και το μυαλό. Περιμένω τώρα κι άλλο ένα, κάπως πιο προλεκάλτ, για να τηρηθεί μια παράδοση χρόνων. Αν και υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός φέτος, από τόνους αστικής καλτιάς. Ας το δούμε πιο αναλυτικά.

Ο Σύριζα εγκατέλειψε τη (σκοτωμένη) ΕνΠΗΔΑ(μας) κι έκανε κάτι τελείως συμβατικό Πασόκ, κενό νοήματος, σαν σκέτο πήδα-μας. Κορυφαία στιγμή η ατάκα «συμφέρον όλων μας είναι να μη υπάρχουν συμφέροντα» που θέλει να σβήσει μονοκοντυλιά τα ιδιαίτερα ταξικά συμφέροντα που συγκρούονται στην κοινωνία, να σκεπάσει κι αυτή την ύπαρξη της ταξικής πάλης –που δεν χρειάζεται να είσαι δα κομμουνιστής, για να την παραδεχτείς. Στην τελική ευθεία, θα βγάλουν μάλλον κι άλλο ένα, πιο αρχηγοκεντρικό, γιατί θεωρούν τον Τσίπρα το δυνατό χαρτί τους κι ως γνωστόν, η προσωπολατρία είναι βασικό γνώρισμα της «πρώτη φορά Αριστεράς».

Ναι, αλλά ο Στάλιν, ξέρεις...

Το πρώτο σποτάκι της Νδ είναι στο λαϊκό στιλ του Βαγγέλα, με ταβλαδόρους και χαρτοπαίκτες στο καφενείο. Αν και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το ανεπίσημο σποτάκι της Ανταρσυα το Γενάρη, που ‘γινε φέτος ημιεπίσημο και ξαναπαίζει (κι ας μην είναι σίγουρο αν έχουν παραμείνει όλοι οι πρωταγωνιστές στο μετωπικό σχήμα) και που το υπερασπιζόμαστε κριτικά, παρά τα όσα τυχόν (χαρτοπαικτικά) λάθη του. Άσε που θυμίζει συνειρμικά τη σκηνή από την χαρτοπαίκτρα, με τον Αλαβάνο στο ρόλο της Βλαχοπούλου να δίνει όρκους πίστης στο αντι-ΕΕ μέτωπο (έχω και φόρουμ, πάμε μια βόλτα;) αλλά να σταυρώνει τα δάχτυλά του πίσω από την πλάτη του, γιατί έτσι δεν πιάνονται. Και η αραν/ς (με το νι και με το σίγμα) έχει το ρόλο του Βουτσά, που θέλει να συνετίσει την Αλέκα-ο: ψιτ, ψιτ, όχι ζαβολιές, όχι ζαβολιές. Αλλά δε μου βγαίνει η διανομή για το ρόλο της Λε-λε, με το σουτιέν και το κρυφό πολιτικό φλερτ, και για τον Μπάμια, που δεν το θέλει κανείς –και θα μπορούσε να είναι ο Δελαστίκ.

Όσο για το Μεϊμαράκη, με καφενειακούς, οπαδικούς όρους, είναι κάτι σαν τον υπηρεσιακό προπονητή, πουη αντικαθιστά τον αποτυχημένο που απολύθηκε κι αποδεικνύει ότι τελικά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, ενώ στο τέλος μπορεί να πάρει και πρωτάθλημα από το πουθενά.

Το ποτάμι έκανε την υπέρβαση βγάζοντας σποτάκι, όπου δεν πρωταγωνιστούσε ο απόλυτος πρωταγωνιστής Σταύρος. Αλλά θα έβγαζε σίγουρα πολύ περισσότερο γέλιο, αν αντί για λίστες, είχαμε τη μάχη του σταυρού και τις προσωπικές καμπάνιες, για να μας φύγει το καφάσι με την ευρηματική βλακία τους. Πχ σαν αυτή την χαμηλού κόστους και νοημοσύνης παραγωγή. 

Το Πασοκ είναι σα να προσέλαβε σύμβουλο επικοινωνίας τον Παναγιωτακόπουλο, που έβγαζε κάθε Ιούνιο τις αφίσες με τον Ανδρέα και έλεγες πως δε θα φύγει ποτέ από το Πασοκ, αλλά να που συνέβη και αυτό (εδώ έφυγε από το Σύριζα ο Λαφαζάνης, που ήταν κάτι σαν το σίκουελ –κινηματογραφική συνέχεια- του Παναγιωτακόπουλου).

Ο Λεβέντης θα μπορούσε να απαντήσει με κάτι από την ίδια περίπου περίοδο (92-93) και το επεισόδιο των Απαράδεκτων για το κολάν τιβί, ή έστω το τρέιλερ του. Και ποιος να έλεγε τότε στον Ανδρέα πως τους λεβέντες του Πασοκ θα απειλούσε να τους περάσει το Πασόκ –ή έστω η Ένωση Κέντρου- του Λεβέντη.

Έτσι κι αλλιώς, σημασία δεν έχει να κάνεις ένα καλό διαφημιστικό, αλλά να είναι αρκετά γραφικό, για να το θυμάται ο κόσμος, και να αγοράσει το προϊόν. Κι αυτή είναι η βασική λογική που διέπει τα σποτάκια του Τζάμπο και των Ανελ, που αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους εφεύρουμε, ενώ τώρα που υπάρχουν, πρέπει να τους ψεκάσουμε, για να (σκουπίσουμε και να) τελειώνουμε. Κι όταν δε θα υπάρχουν, θα τους θυμόμαστε μόνο γι’ αυτά τα σποτάκια, αλλά και μόνο γι’ αυτό άξιζε να υπάρχουν.

Κι είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις σε ποιο ψεκασμένο κοινό απευθύνεσαι και να το κάνεις με το σωστό, κατάλληλο τρόπο. Αλλά το πιο βασικό είναι να μην πάει χαμένο το υποκριτικό ταλέντο του Πι Καμμένου, τώρα που θα μείνει στα πολιτικά αζήτητα –εκτός και αν ξανακάνουν οι Ανελ τη διαφημιστική ανατροπή- και να συνεχίσει κάπου την καριέρα του, πχ στην επόμενη καμπάνια του Τζάμπο.

Το σποάκι της ΛαΕ κινείται στην ίδια περίπου λογική, κι έχει μια καλή, κεντρική ιδέα, αλλά και δύο βασικά μειονεκτήματα. Πρώτον, ότι αντιγράφει μια παλιά διαφήμιση του κόμματος για τις ευρωεκλογές του 09’, αν θυμάμαι καλά (Βρυξέλες; Εμείς πάμε αγώνα...) κι έχω την υποψία πως το κάνουν απλώς για να ρίξουν νερό στο μύλο του κλασικού ερωτήματος: πού διαφέρετε από το Κουκουέ, αφού συμφωνείτε; Αλλά δεν αρκεί ένα ταξί, για να γίνει ταξικό και φιλολαϊκό ένα σποτ ή μια πολιτική πρόταση.

Και δεύτερον, πως ο Λαφαζάνης μπορεί φαντασιακά να ποιει (αριστερό) ήθος, αλλά είναι πολύ χειρότερος ηθοποιός από τον Καμμένο. Συνεπώς δεν έχει την εναλλακτική προοπτική του Τζάμπο, και το ζήτημα είναι αν θα μπορέσει να γίνει νέο Πασόκ στη θέση του νέου Πασόκ ή αν σε μερικά χρόνια οι φίλοι και ψηφοφόροι του χωράνε, όλοι μαζί, στο ίδιο ταξί.

Αξίζει, τέλος, μια αναφορά και στο κορυφαίο προεκλογικό υλικό που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ τα μου-λου (κι ας μην είναι τίποτα παραπάνω από μια αθώα τρολιά, στην πραγματικότητα).

Τι σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά; Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Όπως είπε πρόσφατα κι ο Μίλτος Πασχαλίδης:

Με όλα αυτά που βλέπω γύρω μου... Κουκουέ και μόνο Κουκουέ.

Που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κάλλιστα και ως προεκλογικό σύνθημα

Λες τελικά αυτό να είναι το επόμενο προεκλογικό σποτάκι;