Κατάληψη για πάντα

Κατάληψη από κατάληψη διαφέρει. Άλλο πχ να γίνεται με χρυσαυγίτικους μαιάνδρους και χουντικά συνθήματα, όπως στη λεβεντομάνα Κρήτη, που καμαρώνει ότι είναι δημοκρατικό νησί κι απομονώνει τους φασίστες –όπως στα Ανώγεια. Και άλλο να γίνεται στο Υπουργείο Εργασίας από ταξικά τα σωματεία του ΠΑΜΕ, ενάντια στο τσάκισμα των συντάξεων και στη διάλυση του ασφαλιστικού (ή μάλλον ό,τι είχε μείνει όρθιο απ’ αυτό). Άλλο αν κάποιοι θέλουν να τα βάζουν στο ίδιο τσουβάλι της θεωρίας των δύο άκρων, που «πλακώνονται» μεταξύ τους, όπως προχτές στη Βουλή.

Παρεμπιπτόντως, τα περισσότερα ΜΜΕ ακολούθησαν την «ορθώς πολιτική» κάλυψη: «προκλητική επίθεση της Χρυσής Αυγής κατά του ΚΚΕ», βάζοντας μέσα και το Σκουρλέτη, για να εισπράξει μερικά παράσημα, που του χρειάζονται. Αλλά αν ξύσεις την επιφάνεια, ή μάλλον, ακριβώς επειδή όλοι σχεδόν μένουν στην επιφάνεια και βλέπουν απλώς το  βίντεο με τα επίμαχα στιγμιότυπα, όπου οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν ακούγονται σχεδόν καθόλου και φαίνεται μόνο ο Λαγός (του συστήματος) να γαβγίζει με ασύνδετες αντι-ΚΚΕ ατάκες σε στιλ τουίτερ (πώληση 902, ποσοστά Β’ Πειραιά, τσιράκια του συστήματος), οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πως ο καβγάς ξεκίνησε για τα οικονομικά του ΚΚΕ. Ενώ οι πιο «ψαγμένοι» αριστεριστές, αποτυγχάνοντας πλήρως να δουν το δάσος, προσθέτουν με νόημα ότι το ΚΚΕ έδωσε πάτημα, με τη συναλλαγή του με μια οφ-σορ εταιρία.

Ναι αλλά πού ακριβώς κολλάνε αυτά με τη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο; Και με ποια αφορμή άνοιξε το θέμα; Για όλα αυτά μένουμε στο σκοτάδι.

Αυτό που δε θα μάθει κανείς εύκολα από τις κυρίαρχες πηγές ενημέρωσης είναι πως η επίθεση ξεκίνησε μετά από μια δική μας αναφορά στους εφοπλιστές και τη φοροδιαφυγή τους (ή τη νόμιμη φοροαπαλλαγή τους). Τα μαντρόσκυλά τους ένιωσαν την ανάγκη να απαντήσουν με υπονοούμενα για τη Siemens και το «βρώμικο 89’» (κι άλλοι που ξύνονται στην ίδια γκλίτσα, μες σε λίγες μέρες, μετά το Λεβέντη). Ο Παφίλης υπενθύμισε την αδρή χρηματοδότηση της Siemens στο Χίτλερ, τον ιδεολογικό ηγέτη των φασιστών, και αυτοί –χωρίς να παραδεχτούν τι τους έθιξε, γιατί είναι κότες, όπως τονίζουμε τελευταία και στο δημόσιο λόγο μας- άρχισαν να πετάνε λάσπη κατά ριπάς. Το ζήτημα είναι πως η βρωμιά χρειάζεται μια στιγμή και μια ατάκα, για να απλωθεί, αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να την καθαρίσεις.

Κλείνει η χρυσαυγίτικη παρένθεση (ας μην ξοδέψουμε άλλο σάλιο γι’ αυτούς).

Το ΠΑΜΕ κι οι άλλες συσπειρώσεις (σε φοιτητές, συνταξιούχους, κτλ) πήραν αυτές τις μέρες μια σειρά πρωτοβουλίες, όπως στον ΟΑΣΑ (όπου η πρόταση του υπεύθυνου ήταν να συλλαμβάνονται όσοι φοιτητές δε χτυπάνε εισιτήριο) και στην περιφέρεια Πάτρας, με ένα φέρετρο να συμβολίζει τον ενταφιασμό των τελευταίων λαϊκών κατακτήσεων. Και φυσικά η κορύφωση ήταν η διήμερη κατάληψη του υπουργείου. Εκεί που μπορούσε να καταλάβει κανείς πως έχουμε «αριστερή κυβέρνηση», γιατί η κλούβα των ΜΑΤ μας παρακολουθούσε διακριτικά από τη γωνία, και δεν επέμβαινε να μας συλλάβει. Ούτε είχαμε το γνωστό σόου με τις κάμερες –κοιτάξτε τους βανδαλισμούς, το χάλι, τα φλάιερ που άφησαν πίσω τους οι κομμουνιστές στο πεζοδρόμιο.

Να ρε αχάριστοι, αυτή είναι η διαφορά της Αριστεράς. Κι ότι χτες οι βουλευτές της ψήφιζαν σκέτο «ναι», χωρίς να λένε το γνωστό ποίημα «ναι σε όλα».

Κι επειδή μια διήμερη κατάληψη δε βγαίνει ξεροσφύρι, νέτη-σκέτη...

Θέλει και την παραδοσιακή της φασολάδα (κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει) κι ας μην κάνει ακόμα τόσο κρύο.

Θέλει τη μουσική της –κι ας έπαιξε ακόμα και το «1^η του Μάη και πώς...» που αργεί ακόμα, κάνα εξάμηνο.

Θέλει πήγαινε-έλα κόσμου, φορέων και συνεχείς ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα για τις αποφάσεις εν όψει της άλλης βδομάδας. Η ομάδα (ούτε καν σύλλογος) γυναικών της Νέας Μάκρης (που μπορεί να είναι ο κύκλος επιρροής της Αλέκας). Και το σωματείο Καρφούρ-Μαρινόπουλος (παύση), παράρτημα Θεσσαλονίκης.

Θέλει τα ενθαρρυντικά κορναρίσματα περαστικών οδηγών που κοψοχολιάζουν πιθανότατα τον μπροστινό τους.

Τους οδηγούς των τρόλεϊ που κάνουν «μια στάση εδώ», για να μπουν σύντροφοι και να μοιράσουν πληροφορίες και υλικό.

Και τα τουριστικά λεωφορεία, που κάνουν το γύρο της πόλης με τα αξιοθέατα, με τους ανυποψίαστους επιβάτες να γουρλώνουν τα μάτια τους προς το πανό και την κατάληψη.

Δις ιζ γκρικ ιδιαιτερότητα. (Όπως λέμε «this is Anfield). Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ (δεν είναι Μπανανία).

Ή για να το πούμε με όρους (γ)Lifo. Δις ιζ λονγκ γουοκ εξπίριενς.

Καμία σχέση με το τρέντι ιβέντ «eye contact experience» και τους χάνους που πήγαιναν να κοιταχτούν (σε κάνα γιατρό) σα χρυσόψαρα, χωρίς μνήμη και συνείδηση, μερικά μέτρα πιο πέρα από την κατάληψη, το βράδυ της Πέμπτης.

Περνάμε και στα της συγκέντρωσης.

Αυτή τη βδομάδα, αφότου τελείωσε το Φεστιβάλ και το ξεστήσιμο, η Αθήνα έζησε ένα μικρό καλοκαίρι μες στο Φθινόπωρο, με υπέροχες, ηλιόλουστες μέρες. Χτες που ήταν η μέρα της συγκέντρωσης, τα σύννεφα ανακατέλαβαν με τακτικό ελιγμό τον αττικό ουρανό και άφησαν μερικές προειδοποιητικές ψιχάλες να πέσουν σαν (αστυνομική) αύρα πάνω μας, προτού διαλυθούν ησύχως, σα διαδηλωτές. Προς το τέλος έκανε την εμφάνισή του κι ένα ουράνιο τόξο, για ένα φεγγάρι, ενώ ακολούθως βγήκε αυτοπροσώπως (και ετερόφωτο, όπως πάντα) και το ίδιο το φεγγάρι.

Βρε πότε θα κάμει, πότε θα κάμει ξαστεριά...

Οι προσυγκεντρώσεις δε στάθηκαν καθόλου στην Ομόνοια, αλλά συνέχισαν στη Σταδίου, για να παραλάβουν τους καταληψίες συντρόφους. Από εκεί η πορεία κατευθύνθηκε προς το Σύνταγμα και σχημάτισε μέσω της Φιλελλήνων το σύνηθες Πι, σα φιδάκι, με την κεφαλή στην Αμαλίας, στο ύψος του τραμ, περίπου και την ουρά (του κινήματος) στο κάτω τμήμα της πλατείας. Ο χώρος μπροστά από τη Βουλή είχε πλημμυρίσει από κάποιες λίγες ηρωικές και πένθιμες εκατοντάδες διαδηλωτών του εξωκοινοβουλευτικού χώρου –με τη ΛαΕ να συμπεριλαμβάνεται επισήμως πλέον σε αυτόν, διαθέτοντας μάλιστα και «ένοπλο τμήμα» με Αραν-σ-ίτες κοντοξυλοφόρους.

Από μια άποψη, η εικόνα ήταν ελαφρώς καλύτερη από το 15αύγουστο και τη μέρα ψήφισης του μνημονίου, όταν δεν είχαν κλείσει καν το δρόμο. Από την άλλη, τότε είχαν τουλάχιστον το άλλοθι ότι το κίνημα είχε πάει διακοπές και γέμιζε τις μπαταρίες του για το χειμώνα που έρχεται. Ενώ τώρα... Τώρα απλώς αποδεικνύεται πως αυτό το περίφημο «όχι μέρχι τέλους» του δημοψηφίσματος πηγαίνει από νίκη σε νίκη, και κινητοποιεί ευρύτερες μάζες.

Κι ο κλήρος, για πολλοστή φορά, πέφτει στους γενναίους, για να οργανώσουν την απεργία του Νοέμβρη και γενικότερα την αντίσταση.

Όσο για το αδιάφορο κοινοβουλευτικό σόου, αξίζει να κρατήσουμε πως η ΝΔ ψήφισε όχι επί της αρχής, εξαιρώντας το άρθρο 14 που θάβει τις συντάξεις (το ΠΑΣΟΚ εξαίρεσε από το όχι του και το 17, που ξεπουλάει τον ΟΣΕ, αν δεν κάνω λάθος, ενώ το Ποτάμι το 10). Ξέρουν ότι πρέπει από τώρα να διαφοροποιούνται, για να αποκαθαρθούν και να προετοιμάσουν τη διάδοχη λύση και να εξασφαλίσουν πως θα τους περιλαμβάνει.