Απεργίστας

Καταλαβαίνω πως το να παραστήσεις τον πρόσφυγα για μια μέρα προσφέρει την άγρια ομορφιά της περιπέτειας και βγάζει πιο ωραίο, φωτογραφικό υλικό για τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά αν θες πραγματικά να ζήσεις επικίνδυνα, γίνε για μια φορά απεργός, ύψωσε το ανάστημά σου στην "εργοδοσία" (πόσο υπέροχα παραπλανητική' συστημική λέξη), βάλε το κεφάλι σου στον τορβά της απόλυσης (αν δε θες να είναι διαρκώς σκυμμένο), ξύπνα νύχτα για να κάνεις την απεργιακή φρουρά σε ένα εργοστάσιο, κι έλα μετά στη συγκέντρωση, να βγάλεις σέλφι με φόντο το πλήθος και την αγουροξυπνημένη ταξική σου συνείδηση, με τα σημάδια από τον χρόνιο ύπνο της.

Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ, κι αντί για θεός ή πρωθυπουργός για μια μέρα, να γινόσουν απεργός (που έτσι κι αλλιώς μια μέρα κρατάει), φωνή λαού, οργή θεού και να γίνεις ένα με την τάξη μας, να μπερδευτείς με τους εργάτες, να πεις τον πόνο σου στις γάτες ή να παραπονιέσαι σα γκρινιαρόγατα, που τους σηκώνει όλους στο πόδι.

Δεν είναι τυχαίο όμως που όλες αυτές οι ομάδες που δανείστηκαν την κατάληξη των Ζαπατίστας, γιατί τους φάνηκε εύηχη κι εξωτική για να την ξεχειλώσουν, Ατενίστας, προσφυγίστας, Σαββατίστας, και προφανώς οι αγανακτίστας των πλατειών έμειναν καθαροί, μακριά από ταξικά πρόσημα και δεν έγιναν ποτέ τους απεργίστας, έχοντας αλλεργία απέναντι σε τέτοιες μορφές.

Όπως δεν είναι τυχαία όλα όσα γίνονται αυτές τις μέρες και θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στον περιγραφικό τίτλο "λύσσα κακιά", που τους πιάνει όλους εν όψει της απεργίας.
Καταρχάς, ο Φίλης αυτής της βδομάδας που μονοπωλεί την κυρίαρχη επικαιρότητα, κερδίζοντας τα δικά του (πολύ περισσότερα από 15) λεπτά δημοσιότητας, είναι ο Συριζαίος Λάμπρου για την υπόθεση των απειλών στον Πανούση, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας σε βαθμό που... χρ-χουρ [ροχαλητά]. Ομολογώ πως αδυνατώ να δω σοβαρά το θέμα, πέραν της πτυχής του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης (μιας κοινής, μιας πόρνης, αφού μιλάμε και για Πανούση), για να περάσουν τα μνημονιακά προαπαιτούμενα.

Και πώς περνάνε, ε; Με το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στην ιστορία σε σχέση με τα δύο προηγούμενα μνημόνια και με το μικρότερο αριθμό απεργιών (αυτή είναι μόλις η πρώτη που βγαίνει μες στο 15'), σχεδόν χωρίς να κουνηθεί φύλλο, πέρα από ό,τι προσπαθούμε να κινήσουμε εμείς. Αυτή είναι η μαγεία της "αριστερής κυβέρνησης".

Που γίνεται ακόμα πιο μαγική αν σκεφτείς την απεργοσπαστική επέμβαση των αριστερών ΜΑΤ στα Γιάννενα και τις συλλήψεις απεργών που αντιδρούν ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών (δεν είναι δα και χρυσαυγίτες, για να αποφύγουν τη σύλληψη.
Και το κάλεσμα του τμήματος εργατικής πολιτικής (ή όπως αλλιώς το λένε -και γιατί να μην το πούνε κι απασχόλησης;) του Σύριζα για την απεργία, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές πολιτικές, που προφανώς θα αλλάξουν, όταν ο Σύριζα γίνει κυβέρνηση. Ένας παραλογισμός, Κράμερ εναντίον Κράμερ, που χλευάζεται ακόμα και από αστικά ΜΜΕ, με τίτλους του στιλ: "δεν είναι τρολιά", κτλ! Εξάλλου, για κάθε κακό Συριζαίο/μπάτσο με μαστίγιο, χρειάζεται πάντα κι ένα καρότο, σαν αντίβαρο.

Την ίδια στιγμή, η ΓΣΕΕ θέτει νέα όρια γραφικότητας στην κλίμακα Λούκι Λουκ, καθώς είναι πιο ανύπαρκτη και από τη σκιά της (Λούκι Λουκ; Λούκι Λουκ; Μα πού είναι...;). Ενώ η πιο "ντούρα" ΑΔΕΔΥ, που κατέβαινε και με κεντρικό σύνθημα για τη διαγραφή του χρέους, σκιαμαχεί στην πραγματικότητα με τον εαυτό της, σε ένα χώρο, όπου η πλειοψηφία ψηφίζει το Σύριζα, γιατί έχει φάει τον Παππά ότι δε θα απολύσει κανέναν.

Κι ενώ το ερώτημα (έπρεπε να) είναι πόσο ξύλο θα έτρωγαν οι Φαρισαίοι του Σύριζα, που θα τολμούσαν να βάλουν τον κινηματικό τους μανδύα και να κατέβουν στην απεργία... κι ενώ το ΠΑΜΕ είναι αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τις παρωπίδες που έχουν κάποιοι, η μόνη δύναμη που οργανώνει την απεργιακή μάχη για την επιτυχία της, (καθώς οι Παρεμβάσεις πχ θεωρούν πως προετοιμασία χρειάζονται μόνο οι αθλητές κι οι ομάδες, κι όχι οι απεργιακοί αγώνες)... κι ενώ, παρόλα όσα, φαίνεται πως μπορεί τελικά να κατέβει αρκετός κόσμος στο δρόμο να διαδηλώσει...

...η ΕφΣυν, με την υπογραφή-εγγύηση του πάντα έγκυρου κι αντικειμενικού Πετρόπουλου, "αποκαλύπτει" εσωκομματικό ντοκουμέντο που λέει ότι ένας στους 4 οπαδούς-ψηφοφόρους διαφωνούν με την πολιτική του κόμματος. Μα γιατί λοιπόν δεν προχωράνε επιτέλους στην ίδρυση ενός κόμματος, για να στεγάσουν όλους αυτούς κι άλλους τόσους, και να μη βρίσκουν ούτε την ψήφο τους (για πραγματική παρουσία σε χώρους δουλειάς, δεν το συζητάμε καν); Και γιατί δε μας αποκαλύπτουν, όπως άλλες φορές, αυτό το τρομερό ντοκουμέντο, αλλά μας το περιγράφουν γενικά και αόριστα -κι όποιος θέλει, το πιστεύει; Τι κάνουν επιτέλους οι έγκυρες πηγές του Πετρόπουλου; Νομίζω πως ένας στους τέσσερις αναγνώστες του, πρέπει να ένιωσε απογοητευμένος από αυτό το ενημερωτικό κενό...

...και τα παιδιά με τα μαύρα ανακαλύπτουν το βασικό εχθρό στο ΠΑΜΕ, κι ένα θέμα από το πουθενά, όπου κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να καταλάβουν ένα χώρο, που προσφέρεται ούτως ή άλλως για αυτό το σκοπό (τη φιλοξενία και τη μέριμνα για τους πρόσφυγες). Αλλά αν εμείς δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε, ας μας καταλάβουν αυτοί με κατάληψη. Τα ιδεολογικά φετίχ πρέπει να τα σεβόμαστε, για ψυχιατρικούς λόγους...

Με αυτά και με εκείνα βέβαια, φτιάχνουν και μια ωραία ατμόσφαιρα, που μυρίζει 20ή Οκτώβρη, εν όψει της απεργίας και του Πολυτεχνείου. Ό,τι άφησε στη μέση το κράτος, πχ στα Γιάννενα, μπορεί να αναλάβει να το τελειώσει το παρακράτος. Κι εμείς πρέπει να έχουμε τα μάτια μας τέσσερα (δεκατέσσερα, κτλ), για να μην παγιδευτούμε στο παιχνίδι των... παιδιών (και των πατεράδων τους, που περιμένουν να αξιοποιήσουν το παραμικρό πάτημα).

Η αυριανή απεργία έρχεται ως κλιμάκωση στις πολύμορφες κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, και με ένα πολύ απλό διακύβευμα: να υψώσει το λαϊκό, εργατικό κίνημα ένα φράγμα, για να αποκρούσει την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου. Μια λογική που διαπερνάει τόσο το απεργιακό σποτάκι του ΠΑΜΕ, όσο και τα συνθήματα στις κεντρικές αφίσες.

Όχι στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη (το λες και τρολάρισμα στον Τσίπρα για τις προεκλογικές του διακηρύξεις).
Κάτω οι φόροι!
Κι άντε να πιπιλίσει τώρα κανείς τη γνωστή καραμέλα περί σεχταρισμού και για το στενό πλαίσιο πάλης, που τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό κι αποκλείει όσους δε συμφωνούν να παλέψουν για αυτόν, μπούρου-μπούρου...