Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

Το βασικό "πρόβλημα" της χτεσινής γιορτής του ΚΚΕ, στο ΣΕΦ, ήταν πως όταν ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά από την προηγούμενη χρονιά, μπορεί να φανεί πως η φετινή προσπάθεια υστερεί, χωρίς να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, και να μη χαραχτεί τόσο έντονα στη μνήμη του κοινού. Δεν είναι εύκολο όμως να γίνεται κάθε φορά καινούριο ρεκόρ ή κάτι σαν τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων, όπως στην περυσινή παράσταση.
Αν και προσωπικά, μου θύμισαν φέτος κάτι από Ολυμπιάδα οι συνοικιακές αποστολές με τα πούλμαν, τη γερουσία και τους επικεφαλής με τις ταμπελίτσες (Βύρωνας 1, Βύρωνας 2, Καισαριανή) που ακολουθούσαν, για να μη χαθούν μες στο πλήθος, σαν παρέλαση βετεράνων της Ζεγκόβια.
-Κι η Αλεζία;
-Ποια Αλεζία; Τι Αλεζία; Χμμ... Τι τη θέλετε τέλος πάντων αυτή την Αλεζία;

Φέτος ο κόσμος στις κερκίδες πρέπει να ήταν ελαφρώς λιγότερος στις κερκίδες (από πέρσι που η γιορτή είχε εγκαινιάσει άτυπα και την προεκλογική περίοδο) και γέμισε ασφυκτικά μόνο την πλευρά που συναντούσε πρώτη, καθώς ερχόταν από το τρένο κι όχι την άλλη από τη μεριά της θάλασσας. Αλλά ήταν συγκριτικά πιο ογκώδη τα μπλοκ της νεολαίας στον αγωνιστικό στίβο (της ταξικής πάλης), που έβγαιναν ένα-ένα, κατά οργάνωση, οπότε είναι κάπως επισφαλείς οι ακριβείς εκτιμήσεις.
Ας κρατήσουμε για σιγουριά ένα γενικό πενταψήφιο (πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμος) και την ιδιαιτερότητα του ΚΚΕ. Που (μόνο αυτό) άφησε πίσω του τη θεωρία των σταδίων, όταν όλοι οι άλλοι ανακάλυπταν ξανά την κρυφή γοητεία της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που μπορεί να γεμίσει τόσο μεγάλα στάδια, ακολουθώντας τις παραδόσεις της μεταπολίτευσης και τα (σοβιετικής κοπής) ωραία φιλειρηνικά ονόματα των σταδίων που χτίζονταν τότε, πχ Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ένα άλλο πρόβλημα, όταν μπλέκεις με κομμουνιστές, σε αντίθεση με το στερεότυπο για το μέσο (ας το πούμε σχηματικά) αριστερό, πλην Λακεδαιμονίων, που λέει πχ στις 7, για να ξεκινήσει/φτάσει στις 8μιση, είναι ο υπερβάλλων ζήλος, που ξεπερνάει την έννοια της συνέπειας, με συνέπεια να υπάρχει πχ μποτιλιάρισμα, μισή και μία ώρα πριν από την ώρα έναρξης, λες και πρόκειται για κανονικό αγώνα. Όπου χρειάζεται και το λεγόμενο pre game show με ζωντανές συνδέσεις για την άφιξη των πούλμαν με τις αποστολές, ρεπορτάζ από τους επίσημους καλεσμένους (όπου ήταν και ο μικρός Κόκκαλης, εγγονός του επιτρόπου Υγείας στην κυβέρνηση του βουνού, που έβγαζε και φωτογραφίες από το κινητό του) και το κλίμα στους οπαδούς. Κι είναι κρίμα που δε γίνονται σε πιο τακτική βάση τέτοιες εκδηλώσεις στο ΣΕΦ, για να έχει κάθε περιοχή-οργάνωση τη δική της θύρα, με τα δικά της συνθήματα, πανό, και οργανωτές κερκίδας για το πέταλο των φανατικών, όπου θα ήταν οι ναυτεργάτες από το Πέραμα.

Εκτός γηπέδου, οι πλανόδιοι σφοι-πωλητές (δεδομένης της έλλειψης μιας μπουτίκ με αναμνηστικά, ημερολόγια και λοιπά είδη του κόμματος) ήταν μάλλον λιγότεροι από άλλες χρονιές, αλλά τη διαφορά την έκανε η προσφορά με πιροσκί για την οικονομική ενίσχυση του κόμματος, που ένας σφος ορκίζεται πως είδε με τα μάτια του, αλλά δεν τα αγόρασε, για να έχει και πειστήρια.

Για την ομιλία του ΓΓ θα τα διαβάσατε κι αλλού (κι αν δεν το χορτάσατε, υπάρχει και μια σημερινή τηλεοπτική του εμφάνιση στο πρωινό ενημερωτικό της ΕΡΤ). Αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν μια αποστροφή της ομιλίας του για μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης και μερίδα της γερμανικής και βάλε (sic) αστικής τάξης, που βλέπουν καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, μέσω ενός γκρέξιτ.
Αλλά είναι ζήτημα πόσο μπορεί να διατηρήσει ένας ομιλητής την προσοχή του κοινού του σε μια σχεδόν ωριαία ομιλία. Και αν δυσκολεύεσαι να περάσεις κάποια μηνύματα στο μιλητό, που φτάνει σαν μπλα-μπλα στα αυτιά του μέσου συνομιλητή, μπορείς να δοκιμάσεις και το τραγούδι, που είναι πιο άμεσο. Όχι γιατί εσύ κεκεδίζεις ή πάσχεις από κάποια μορφή δυσλεξίας, αλλά γιατί ο άλλος δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και να σε καταλάβει και σου χρεώνει συνήθως επικοινωνιακό έλλειμμα, την αδυναμία του ως δική σου έλλειψη.

Ο φασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον, καινούριο κάτι τάχα να μας φέρει, έπαιζαν τα μεγάφωνα στο στάδιο. Αλλά είναι σημάδι των καιρών και ιστορική ειρωνεία ότι πολύς κόσμος δέχεται το κλασικό στερεότυπο για τους κομμουνιστές, που έχουν μείνει στον 19ο αιώνα και δεν έχουν κάτι καινούριο ή πρωτότυπο να συνεισφέρουν.
Ο κομμουνισμός όμως έρχεται από το παρελθόν και από το μέλλον ταυτόχρονα, να τα ενώσει στο σήμερα σαν συνδετικός κρίκος, το κεκτημένο με την προοπτική. Έρχεται από τις ανασκαφές του μέλλοντος και την ένδοξη ιστορία που επιχείρησε να σπάσει την αλυσίδα της ανθρώπινης προϊστορίας, παίζοντας (και μερικές φάλτσες) νότες από τη μουσική της κοινωνίας του μέλλοντος*. Έρχεται, σαν τους συντρόφους, από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, τόσο μακριά όσο φτάνουν οι ρίζες και οι ελπίδες μας.

{*η οποία μπορεί να μοιάζει με τις κλασικές παλιές μορφές ή και με πιο νέα είδη, όπως στην προχτεσινή ηλεκτρ(ον)ική βραδιά της Κοβ Γούβας-Εξαρχείων στου Ψυρρή, όπου μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ενθουσιασμένοι νεωτεριστές και κάποιοι παραδοσιακοί ροκάδες να νιώθουν πολύ γέροι και να γκρινιάζουν, σαν αυτούς του Μάπετ Σόου, πότε θα παίξει πραγματική μουσική}.

Κι αυτό που μένει σα μελωδία στα αυτιά είναι ο στίχος του Αγγουλέ "μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή", σαν επιμύθιο από το αφιέρωμα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, που στέκουν παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς σφους, αρκεί να μη χάσουν την τακτική τους ευλυγισία, εκεί που το απαιτούν οι συνθήκες. Κι αυτό είναι ένα από τα δυσκολότερα καθήκοντα για τη σημερινή γενιά, που μπορεί να μην έχει να αντιμετωπίσει ξερονήσια κι εξορίες, αλλά την απειλεί το αναμορφωτήριο της χρόνιας ανεργίας και μιας σειράς άλλων ζητημάτων, που στέκονται σαν τείχος, σα νέος Παρθενώνας μπροστά στους αγωνιστές και τους ζητάν να "συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις", να υπογράψουν νοερά μια δήλωση ότι αποκηρύσσουν τον αγώνα, την ταξική πάλη, όλες αυτές τις εξαλλοσύνες που θα σε κάνουν να φας το κεφάλι σου, να χάσεις τη δουλίτσα σου και τη ζαχαρένια σου.
Αυτή τη συνέχεια θέλησε να δώσει κι η χτεσινή παράσταση, με τους παλαίμαχους αγωνιστές να διηγούνται τα δικά τους βάσανα για την πέτρα που έσκαβαν χωρίς σταματημό, γιατί οι βασανιστές τους νόμιζαν πως οι δικές τους αντοχές θα τελείωναν πριν από τους βράχους. Αλλά σε βεβαίωναν την ίδια στιγμή πως το δύσκολο είναι να ακούς για όλα αυτά κι όχι να σου συμβαίνουν. Και πως αν τους δινόταν η ευκαιρία να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, με τη στερνή τους γνώση, θα έκαναν τα ίδια και ακόμα περισσότερα. Για να παραδώσουν στο τέλος τη σκυτάλη στα μικρά παιδιά, τους νέους καρπούς της σποράς που άφησαν και θα κάνει τη ζωή να ανθίσει, σαν το γαρίφαλο που άνοιξε στο κέντρο της σκηνής, χτες στο ΣΕΦ.

Το καμένο χώμα βγάζει
έτσι και πέσει μια βροχή
Τα ωραιότερα λουλούδια
Που 'χω δει...