ΠΑΜΕ Μαξίμου

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κι έγινε θέμα συζήτησης σε όλα τα πηγαδάκια και είδηση σε όλα τα πρωινά ενημερωτικά. Καμιά εκατοστή μέλη του ΠΑΜΕ κατάφεραν να παρακάμψουν τον αστυνομικό κλοιό του Μαξίμου και να συγκεντρωθούν μπροστά στο Μαξίμου για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο νόμο-λαιμητόμο  του ασφαλιστικού, που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση.

Οι (όχι και τόσο) παλιότεροι ανέσυραν από τη μνήμη τους την προηγούμενη φορά, όταν μικρές παρέες συνταξιούχων και σφοι, που παρίσταναν τα ζευγαράκια, βγήκαν τη συνεννοημένη ώρα από τον Εθνικό Κήπο και σχημάτισαν μια μικρή διαδήλωση μπροστά στο Μαξίμου. Έκτοτε οι κρατούντες έχουν κλειδωμένη τη συγκεκριμένη έξοδο, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Αυτή τη φορά, το τέχνασμα ήταν διαφορετικό και περιείχε ένα είδος κινηματικού τουρισμού, καθώς η διάβαση μπροστά από το πρωθυπουργικό μέγαρο επιτρέπεται μόνο σε τουριστικά λεωφορεία. Έτσι οι σφοι κατάφεραν να ξεγελάσουν τα λαγωνικά που φυλάνε τα αφεντικά τους, παριστάνοντας τους τουρίστες. Αλλά ο πρωθυπουργός δεν εκτίμησε την επίσκεψή τους, για να βγει να τους προϋπαντήσει και να βγάλουν μια ομαδική σέλφι, για ενθύμιο.

Σπαράζω μέσα μου, για την ενότητα της Αριστεράς και τον αδιόρθωτο σεχταρισμό του πρωθυπουργού, που απομονώθηκε από τις μάζες και δεν υπηρετεί αυτή την ιερή υπόθεση με τη στάση του. Εκτός κι αν ήθελε μια αριστερή, κυβερνητική συνεργασία, για να συνδιαμορφώσουμε μαζί του το τρίτο μνημόνιο και να αποφύγει ακριβώς τέτοιες κινηματικές... εξαλλοσύνες! Αλλά αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο για τον Αλέξη, που είναι τόσο καλό, συμπαθητικό παιδί και διαπραγματευόταν επί 17 ολόκληρες (να είναι οι) ώρες (του).

Οι υπόλοιποι συγκεντρωθήκαμε στο προκαθορισμένο ραντεβού στο Υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν κι οι πενταμηνίτες με τις σκηνές τους, που βρίσκονται σε κινητοποίηση αυτό το διάστημα. Απλήρωτη εργασία, πεντάμηνα παντού, αυτή είναι η σαπίλα του καπιταλισμού.
Αλλά μπάστα παιδιά, μη λέτε 'καπιταλισμός' γιατί τρομάζουν οι μάζες και φεύγουν. Να μιλάμε απλά και κωδικοποιημένα, όπως ο Γκράμσι στα τετράδια της φυλακής, για να ξεγελάσει τη λογοκρισία της, ή όπως η σημερινή κυβέρνηση, για να κοροϊδεύει το λαό.

Ο κόσμος πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις χιλιάδες, πάρα πολύς για το εργάσιμο της ώρας και της μέρας. Αν μάζευε η ΓΣΕΕ πχ τόσο στις απεργιακές της συγκεντρώσεις, θα έβγαζε πανηγυρική ανακοίνωση. Εξάλλου για αυτούς κι η απεργία εργάσιμη είναι. Ποιον πείθουν δηλ να απεργήσει, για να το φέρουν και στη συγκέντρωσή τους;

Τον τόνο τον έδιναν οι συνταξιούχοι κι οι μαζικές οργανώσεις τους, αλλά υπήρχε κόσμος κάθε ηλικίας, και το κεντρικό πανό στην κεφαλή το κρατούσαν νεολαίοι, για να σπάσει αυτή η παγιωμένη στρεβλή αντίληψη πως το ασφαλιστικό αφορά μόνο τους ηλικιωμένους -οι άλλοι έτσι κι αλλιώς, δε θα δούνε ποτέ σύνταξη.

Φτάνουμε στα λουλουδάδικα, όπου μας περιμένουν για την υποδοχή οι πρώτες κλούβες. Ο Πέρρος τους εξηγεί ότι δεν ήταν ανάγκη και καλεί τις αρχές να αποσύρουν τα ΜΑΤ, γιατί η πορεία θα κατευθυνθεί ούτως ή άλλως προς το Μαξίμου. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι αιφνιδιάστηκε ή ότι δεν είχε προειδοποιηθεί. Όπως ούτε και εμείς εξάλλου δε διατηρούσαμε το δικαίωμα στην έκπληξη για τη δική τους αντίδραση και τα δακρυγόνα σε άμαχους διαδηλωτές και συνταξιούχους.

Κάποτε βέβαια ο Σύριζα, ως αντιπολίτευση, αγανακτούσε με τα δακρυγόνα που σημάδευαν τον 90χρονο (και βάλε) Γλέζο, μαζί με άλλους διαδηλωτές. Έκτοτε όμως έχουν αλλάξει πολλά. Αυτά είναι αλλιώτικα χημικά που μοσχομυρίζουν, όπως πχ το αριστερό κόψιμο των συντάξεων που είναι καλύτερο από τα προηγούμενα 11 και το αριστερό μνημόνιο, που δεν είναι σαν τα άλλα μνημονιακά σκατά. Όσο για το Γλέζο, πλέον θεωρείται ένας αλλοπαρμένος γέρος, που τολμάει μες στην παραφροσύνη του να εναντιώνεται στις βουλές της κυβέρνησης και ενός τόσο σοφού ηγέτη.

Το σκηνικό ήταν σχεδόν κινηματογραφικό. Από τα μεγάφωνα έπαιζε Θεοδωράκης και μετά Ξυλούρης. Έχει η πλάση κοκκινίσει (είτε από ζωή είτε από θάνατο) άλλος ήλιος έχει βγει (ροζ, χωρίς τις ακτίνες του ΠαΣοΚ). Και στο φινάλε Κατσιμιχαίοι, ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά.
Κι ύστερα σιωπή, πριν την καταιγίδα: ντου-κρότοι-ελιγμός.
Ο αστυνομικός κλοιός της αριστερής κυβέρνησης σπάει από τα δεξιά στα Λουλουδάδικα κι οι Ματατζήδες τρέχουν να στήσουν νέο μπλόκο πιο κάτω, που θα μπορούσε να είναι και της Κοκκινιάς, έτσι κατακόκκινη και φιλεργατική, που είναι η κυβέρνησή μας.

Το βαθύ κυβερνητικό τουίτερ αγανακτεί με την κόκκινη προπαγάνδα για Ματ και χημικά. Προφανώς κάτι κεφάλια άνοιξαν μόνα τους και λούστηκαν με κέτσαπ, τα δακρυγόνα δεν άντεξαν στη συγκίνηση κι έσκασαν από μόνα τους κι αυτά, οι τόσοι Μπαλούρδοι ήταν κομπάρσοι της Ελληνοφρένειας και οι κλούβες ενώθηκαν αυθόρμητα σε αλυσίδες, μόλις μας είδαν, για να μας προϋπαντήσουν με αγωνιστικό φρόνημα.

Φτάσαμε στη στροφή του Μαξίμου (προς τα δεξιά), όπου υπήρχε διπλή, ενισχυμένη στρώση με κλούβες κι απορούσαμε τι ακριβώς έχει να φοβηθεί μια τόσο δημοφιλής και φιλολαϊκή κυβέρνηση, για να κρύβεται πίσω από τους Πραιτωριανούς της. Ενώ ακούγαμε πίσω τους τα συνθήματα των συντρόφων που βρίσκονταν ακριβώς μπροστά στο Μαξίμου. Τους περιμέναμε να κάνουν τον κύκλο από την πίσω πλευρά και ενωθήκαμε με αγκαλιές, συνθήματα και χειροκροτήματα, για να αποχωρήσουμε λίγο αργότερα, με τιμητική συνοδεία τα ΜΑΤ, από τα πλάγια.

Η τάξη έχει αποκατασταθεί στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας του νότου και η Σκωμπία επιστρέφει σιγά-σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς. Μέχρι την επόμενη απεργία...