Η ζωή σου να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη

Θάνατος είναι η Ζωή που χτυπιέται στης Βουλής τα έδρανα. Η πολιτική κόντρα μαζί της είναι θανάσιμα βαρετή, σαν παρτίδα πλακωτό με πιασμένη παραμάνα. Κι αλίμονο αν περιμέναμε από την αρχηγό της Πλεύσης να ζωντανέψει τον κοινοβουλευτικό μας βίο. Το πολύ να μας δώσει υλικό για λογοτεχνικές ασκήσεις πάνω στο δίπολο ζωής - θανάτου. Αλλά κάθε θάνατος, είναι μια νέα ζωή. Και η Πλεύση θα γίνει σύντομα κοπριά για το επόμενο προσωποπαγές κομματίδιο από τα εφεδρικά κεφάλια της αστικής Λερναίας Ύδρας, που χωρίς επικεφαλής, είναι σαν ακέφαλες Στυμφαλίδες κότες και πεθαίνουν στον αέρα έρποντας προς τη δύση τους.

Μια βδομάδα μετά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όσους εθελοτυφλούν. Αν η Κωνσταντοπούλου ήθελε να καταθέσει κάτι χρήσιμο - κρίσιμο στα πρακτικά της Βουλής, θα το είχε επιχειρήσει σε κάποια επόμενη συνεδρίαση -αλλά η παράστασή της είχε τελειώσει. Όποιος δεν το βλέπει, είναι γιατί δε θέλει. Δεν έχει πειστεί από τη Ζωή -που είναι κάτι σαν ρόλος, με γραμμένα λόγια, χωρίς πολιτικό λόγο. Απλώς έχει αλλεργία στο ΚΚΕ, όποιος και αν είναι απέναντί του.

Κι όμως, όλοι αυτοί αξίζουν μια δόση συμπάθειας, παρά τις άπειρες δόσεις εμπάθειάς τους: έχουν τουλάχιστον πολιτικό σκεπτικό και μια «θαυμαστή» συνέπεια στα εξαρτημένα αντανακλαστικά τους προς το ΚΚΕ, ανεξαρτήτως προσώπων. Μακάρι να είχαν όλοι σταθερό πολιτικό κριτήριο για τα πράγματα, αντί να περιμένουν τον Γκοντό ή έναν εκλεγμένο σωτήρα, κι αντί να αλλάζουν γνώμη για το κόμμα ανάλογα με τον ΓΓ, τις ατάκες του και το γκελ που κάνει στα ΜΜΕ ή στο Luben.

Υπάρχει και μια τρίτη, «ψαγμένη» κατηγορία, με το μασημένο συμπέρασμα που διάβασε σε μια παραπολιτική στήλη, πως το ΚΚΕ μαλώνει με την Πλεύση για τα ψηφαλάκια των Τεμπών. Σα να λέμε, δηλαδή, ότι ο Λαμπρούλης περίμενε στη γωνία την Κωνσταντοπούλου για να ανοίξει καβγά, με κάποιο τυπικό πρόσχημα, και να της πάρει ψήφους. Ή ότι η Ζωή κάνει μήνυση στην Κανέλλη για τα κουκιά και μόνο. Υπέροχο σενάριο, αξίζει μια καρδούλα.

Τούτες τις μέρες -που ο άνεμος μας κυνηγά- είδα πολλούς σφους να ποστάρουν ιστορίες από το παρελθόν της Κωνσταντοπούλου, πρόσφατο και απώτερο. Η Ζωή ως Καλπογιάννης -με μια φοιτητική κάλπη ανά χείρας-, ως συνήγορος βιαστή όσο ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, ή να κάνει γλυκά μάτια στους ναζιάρηδες Χρυσαυγίτες ως ΠτΒ, να ψηφίζει τα Ωνάσεια σχολεία και άλλα κυβερνητικά νομοσχέδια. Κι όλα αυτά για να δείξουν πως δεν είναι αριστερή -ούτε η ίδια, ούτε η Πλεύση. Κάτι εξ αρχής γνωστό, απ’ όταν βγήκε η σύνθεση της παρούσας Βουλής, με πέντε ακροδεξιά κόμματα: Νίκη, Λύση, Σπαρτιάτες, ΝΔ και Πλεύση.

Μπορεί η κυρά-Ζωή να μην έχει την παραμικρή επαφή με το κίνημα, τα ήθη και τη νοοτροπία του, μπορεί να είναι πιο δεξιά και από τον Πασόκο πατέρα της, αλλά ποιον ενδιαφέρει αυτό; Πάντως όχι την ίδια κι όσους την ψηφίζουν. Η ίδια προτιμά να ψαρεύει σε θολά πατριωτικά νερά, παρά στη συρρικνωμένη δεξαμενή των ορφανών Συριζαίων -άλλο αν πάρει μεταγραφή κάποια τρολ του εν όψει της απεργίας- και αποφεύγει συνειδητά τις αναφορές σε Αριστερά και άλλες κακές λεξούλες.

Παραμένει εντυπωσιακό, βέβαια, πώς γοητεύει μια μεγάλη μερίδα στο αριστεροχώρι, που... υγραινόταν με τη σκηνή Κράκεν έξω από τη Βουλή ή με την ψυχρή, αυστηρή φωνή: «Τι είπατε;» -περίπτωση ψυχολογικής μελέτης, ανάλογης με τους ψηφοφόρους του (εκάστοτε) Μητσοτάκη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αλλά δεν είναι η πρώτη -ούτε η τελευταία- φορά που πατάει μια αστική μπανανόφλουδα η «κινηματική» συμμαχία των προθύμων.

-Ναι αλλά είναι η συνήγορος των οικογενειών των θυμάτων και τους έχει αναλάβει αφιλοκερδώς.
Αμισθί ναι, αφιλοκερδώς όχι ακριβώς, καθώς υπολογίζει σε άλλου είδους οφέλη. Κι είναι ζήτημα πόσο ωφελεί τελικά την υπόθεσή τους, με όσα υπονοεί για τον μηχανοδηγό της εμπορικής αμαξοστοιχίας -χάνοντας εντελώς το δάσος για την ευθύνη της κυβέρνησης.

Σε κάθε περίπτωση, η Ζωή από μόνη της δεν έχει κανένα ενδιαφέρον -εφόσον είναι με κεφαλαίο και με εξ ορισμού το κεφάλαιο. Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι τα κίνητρα, η χρονική συγκυρία της επίθεσής της και τι σηματοδοτεί.

Καταρχάς υπάρχει μια διάχυτη αγωνία, σε διάφορες «ετερόκλιτες» πλευρές, να αποδείξουν πως το ΚΚΕ είναι συστημικό κόμμα. Γιατί είναι δεκανίκι της ΝΔ -αλλά όχι ενός πολιτικού συστήματος που κουτσαίνει χωρίς σοσιαλδημοκρατία. Γιατί βάζει απεργία και θέλει να καπελώσει τη διαδήλωση! Γιατί θέλει να καταργήσει τα ΜΑΤ! Γιατί φέρεται σεξιστικά στη Ζωή! Γιατί καπηλεύεται τους μεγάλους συνθέτες -πήγε τόσο καλά αυτό το αφήγημα, που είχε και συνέχεια! Όσο πιο φαιδρό σκεπτικό, τόσο καλύτερα. Σημασία έχει να εμπεδώσουμε το συμπέρασμα δια της επανάληψης -πες-πες, κάτι θα μείνει, ιδίως αν το ακούς να επαναλαμβάνεται μονότονα από πολλές πηγές: τη Νίκη, την Πλεύση, τα κανάλια, τα συριζοτρόλ, τον Μπάμπη τον Σουγιά, τον Νίκο τον Πεταλούδα...

Βασικά υπάρχει μια αγωνία να επιλέξουν -και να φτιάξουν- έναν βολικό αντίπαλο -πχ στη Βουλή, ακόμα και σε συνεντεύξεις Τύπου. Η Πλεύση είναι ιδανική επιλογή -ούτε παραγγελιά από τη Στέγη-, με αστική ευγένεια, στόχους και εντυπωσιακά πυροτεχνήματα για το κοινό. Παίρνει ανέλπιστα παράσημα που δεν αξίζει, όταν ο Γεωργιάδης τσιρίζει «όποιος διαδηλώσει, στηρίζει Κωνσταντοπούλου». Αλλά αυτές οι υστερικές αντιδράσεις είναι -εν μέρει- μέρος του σχεδίου, γιατί στη ΝΔ έχουν υπολογίσει πως βγαίνουν κερδισμένοι από την πόλωση και τα οξυμμένα τεχνητά διλήμματα -μόνοι μας και όλοι τους...

Βρισκόμαστε πρακτικά στο εξής σημείο.
Η λαϊκή οργή βράζει, ξεχύνεται στον δρόμο αλλά δεν υπάρχει κανένα ασφαλές κανάλι να διοχετευτεί, ούτε κάποιο κόμμα να τη μαζέψει -όπως κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους αγανακτισμένους. Κι όσο μένει αδέσποτη, παραμένει το κύριο πρόβλημα του συστήματος και είναι ανοιχτό προς κάθε πιθανή εξέλιξη, ένα πεδίο πολυπαραμετρικό και με αρκετές δυνατότητες από τη δική μας σκοπιά.

Η μεγαλύτερη αγωνία τους λοιπόν είναι να μην κατέβει ο κόσμος στους δρόμους. Επιστρατεύουν ό,τι μπορούν: ψέματα, υστερία, φόβο. Σχέδια αποσταθεροποίησης, «Μητσοτάκης ή τανκς», hashtag (ετικέτα, μάνα) «δε θα πάω», «μένουμε σπίτι», «θα μείνουν με τον παίδαρο -τι γκόμενος είσαι εσύ», «θα γίνει νέα Μαρφίν» -κι εσύ αναρωτιέσαι αν κινδυνολογούν ή απλώς μας ενημερώνουν για το σχέδιο του παρακράτους, όπως με τη μαγική σφαίρα του Κυριάκου που προέβλεψε τα βίντεο με το εμπορικό τρένο.

Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, οι υστερικές τσιρίδες φέρνουν μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα. Όλα δείχνουν πως η διαδήλωση της Παρασκευής θα είναι κάτι μεγάλο, τεράστιο και ίσως ανεξέλεγκτο -πολιτικά μιλώντας. Με άπειρους μαζικούς φορείς, συνδικάτα, οργανώσεις, και με άπειρο χύμα κόσμο, ανυποψίαστο αλλά αποφασισμένο.
Όταν κλείνουν επιχειρήσεις, θέατρα και μπουζούκια κι αναβάλλονται καρναβαλικές εκδηλώσεις, όταν παίρνουν θέση δημόσια υπέρ της συγκέντρωσης συστημικοί καλλιτέχνες υπεράνω υποψίας, σκέφτεσαι πως δε θα βουλιάξει μόνο το κέντρο και μερικές πόλεις, αλλά και η εξουσία στην απόγνωση. Οπότε αυξάνεται ο πανικός τους, η υστερία, οι τσιρίδες, και ο φαύλος κύκλος σφίγγει τον κλοιό του.

Η τελευταία γραμμή άμυνάς τους είναι μία ακόμα αγωνία: να μη γίνει απεργία ή τουλάχιστον να μη δώσει τον τόνο. Ας μείνει μια σεμνή τελετή, σαν μνημόσυνο για τα δυο χρόνια, βουβό πένθος χωρίς στόχους και αιτήματα, που δε δίνει τρόπο στην οργή. Ό,τι δεν αποκτά βάθος και χαρακτήρα (πολιτικό, κινηματικό), μένει τυφλό και ξεθυμαίνει, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω του.
Αλλά αυτό δεν το θέλει μόνο η κυβέρνηση. Το λέει και η υπεύθυνη αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, τα ορφανά -χωρίς κιμά και τσίπ(ρ)α- συριζοτρόλ.

Πώς τα βρίσκουν οι αστοί μεταξύ τους, είναι τρομερό...

Ο φόβος και ο τρόμος τους δεν είναι το σημερινό ΚΚΕ -με αυτόν τον συσχετισμό δύναμης. Είναι ο δρόμος. Οι πολιτικές εξελίξεις που μπορεί να γεννήσει. Οι νέες συνειδήσεις που γεννάει. Και οι οποίες μπορεί να βρουν το ΚΚΕ στην πορεία και να το ενισχύσουν σε απρόβλεπτο βαθμό.

Αυτή είναι η μεγάλη αγωνία του συστήματος. Μπορεί να μην είναι ακόμα θανάσιμη, αλλά ας φροντίσουμε εμείς να γίνει. Αλλιώς μπαίνει σε κίνδυνο -θανάσιμο- η δική μας ζωή, αντιμέτωπη με χιλιάδες Τέμπη και το σύστημα που τα γεννά, επικηρύσσοντας τις ζωές μας για το κέρδος.
Η ζωή σου να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη. Το ίδιο και η οργή σου...