Μηλοκλέφτες και αστυνόμοι - Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης

Τριφασική ανάρτηση, με πρώτα, κυρίως και επιδόρπια...

Ορεκτικά

Σύνδεση με τα προηγούμενα: στον απόηχο της μεγάλης συναυλίας του ΣΕΦ, μόλις μία μέρα μετά, η οροφή του σταδίου άρχισε να στάζει. Κάποιοι το απέδωσαν στις κακές υποδομές και την καταιγίδα της Δευτέρας. Στην πραγματικότητα ήταν συσσωρευμένη συγκίνηση, ψυχικό φορτίο που δεν εξατμίστηκε και τα δάκρυα του ΣΕΦ, που δεν είναι δα και από πέτρα -σαν τα πέτρινα χρόνια του Βούλγαρη και του ΟΣΦΠ- για να αντέξει.

Και αν κάποιοι ανησυχούν για τις αβαρίες του σταδίου που χρονίζουν και συσσωρεύονται, η μόνη θεραπεία είναι να το αναλάβει επιτέλους το ΚΚΕ. Κι όσοι διαφωνούν, ας δουν πρώτα το Παμπελοποννησιακό στην Πάτρα, που είναι στολίδι για τους κατοίκους της. Αλλιώς ας βολευτούν με τα πρόχειρα φουγάρα για εξαερισμό το καλοκαίρι, ίσως από κάποια ταβέρνα στη Δραπετσώνα -πια δεν έχουμε ζωή- ή από το «Ορατότης Μηδέν» και το Τζέλα Δέλτα.

Αν ο Παπαδοτζόν είχε χιούμορ, θα έγραφε κάτι αντίστοιχο για τη συναυλία-αφιέρωμα στον Θάνο. Αν έγραφε στην Αυριανή, θα το έκανε και πρωτοσέλιδο: «να αναλάβει το ΚΚΕ την τήρηση του νόμου, της τάξης, της ειρήνης και της φιλίας (των λαών)». Και αν ήταν απλώς έντιμος, ίσως έγραφε, σαν τον Κανελλόπουλο της ΕφΣυν, πως αν είχαμε εκλογές την Κυριακή, μπορεί να το έριχνε Κουκουέ, λόγω της ημέρας, του θεάματος και της συγκίνησης.

Αλλά αυτός δουλεύει στη σημερινή Αυριανή του Βαξεβάνη. Και γράφει λίβελους με οσμή Κουρή περί καπηλείας του Θάνου από το ΚΚΕ, που είναι δεκανίκι αλλά κάνει επαναστατική γυμναστική και εκμεταλλεύεται τη μνήμη του συνθέτη για να βγάλει αφορολόγητο κέρδη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας, που ήθελε κανονικά εισιτήρια και όχι άπειρες προσκλήσεις χωρίς barcode. Έπος...

Κι αν η καραμέλα για τη φορολογική ασυλία του ΚΚΕ έχει φαιά, ακροδεξιά απόχρωση; Αν ο ίδιος ο Μικρούτσικος έλεγε ότι ανήκει οριστικά εδώ, αναιρώντας τις παλιές του διαφωνίες περί της έννοιας του «εφικτού»; Αν το ΚΚΕ τίμησε με αντίστοιχο τρόπο τον Ξαρχάκο, χωρίς κομματικά κριτήρια και οφέλη; Αν η «ριγμένη» οικογένεια του Θάνου έβγαλε ανακοίνωση όπου ευχαριστούσε το κόμμα;
Τόσο το χειρότερο για την αλήθεια. Μην αφήνεις ποτέ τα πεισματάρικα γεγονότα να χαλάσουν το αφήγημα για το οποίο πληρώνεσαι...

Κυρίως πιάτο

Μαθητές-φοιτητές-εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά.

Ή μήπως «μαθητά-φοιτητά» -να μένει και η ρίμα στο «α». Να το έχουν πει ήδη -και χάσαμε την πρωτιά; Ή είναι περίπου βέβαιο πως όταν νοιάζεσαι για την κατάληξη των ουσιαστικών, χάνεις το πιο ουσιαστικό που είναι η κατάληξη των ταξικών αγώνων; Και στον αντίποδα, ένα σωρό συνθήματα, με ρίμα που το στρώνει... Αλλά σκέτο δολοφόνοι, χωρίς μπα-γου-δο -δεν κολλούσε κιόλας.

Τι είδαν - έπιασαν οι κεραίες της κε του μπλοκ την Παρασκευή, στην πανεκπαιδευτική πορεία; Πολλά και διάφορα, που θα τα δούμε στην πορεία.

Αρκετούς εκπαιδευτικούς, πολλούς φοιτητές -κυρίως ΜΑΣ, ένα μπλοκ Αρις και άλλο ένα της Αράς, που άφησε για λίγο το λημέρι στο Πάντειο. Μα πάνω απ’ όλα (πολλές) χιλιάδες μαθητές, να δίνουν τον τόνο, ερχόμενοι από κάθε γωνιά του λεκανοπεδίου, όπως είναι. Με αφάνες Γκούλιτ και Ράικαρντ -και ας μην ξέρουν ποιοι είναι. Με βερμούδες και κοντομάνικα -γιατί το αίμα βράζει, κυλά κι εκδίκηση-δικαίωση ζητά. Με κατάμαυρη γκαρνταρόμπα, αλλά όχι για το πένθος -αυτό έχει τελειώσει την ώρα που κατεβαίνεις στον δρόμο και διεκδικείς. Αλλά και με τα κατακόκκινα μπλουζάκια που έδιναν οι φοιτητές -δεν τα πουλούσαν, τα χάριζαν, γιατί ήταν πολύ λαρτζ, και όντως είχαν μόνο Large, αλλά σου ανέβαζε το ηθικό, γιατί είχε φαρδιά γραμμή, σαν XL.

Με αυτοσχέδια πλακάτ «δεν έχω οξυγόνο» -κι ας μας προσφέρουν τόσο, μες στην μπόχα των ημερών. Και με αυθόρμητα πανό, τύπου «το 26ο απαιτεί δικαιοσύνη» -η πλάστιγγα έγειρε. Και πού να ερχόταν και το 25ο, ή το 27ο...

Με συναυλιακά λάβαρα «δε θα πεθάνουμε ποτέ» -κουφάλες νεκροθάφτες. Και με συναυλιακή διάθεση, πχ με καπνογόνα ή πάνω στους ώμους άλλων συμμαθητών τους. Είχε βγει κι ο Μητσοφού επί «σκηνής» λίγο πριν, να πει «θα αργήσω απόψε» -και έδεσε.

Μόνοι, με παρέα ή και με τους καθηγητές τους, σαν εκπαιδευτική εκδρομή στο σχολείο του αγώνα, όπως κάτι παιδιά από την Κηφισιά -γιατί στα ΒΠ πρέπει να τα προσέχεις όλα. Ή με τους γονείς τους, σαν τη μικρούλα που ήταν ωστόσο αρκετά μεγάλη για να ξέρει να κρυφτεί απ’ τον φακό, σηκώνοντας το κασκόλ της. Μα πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά...

Με κάτι σφους Κνίτες, που ήξεραν να αποφεύγουν τις μαύρες κακοτοπιές κι έλεγαν «πάμε μπροστά, με τους μαθητές...» Ή σε ένα μίζερο εξωκοινοβουλευτικό μπλοκ της «μαθητικής αντεπίθεσης», που είναι ζήτημα αν είχε 2-3 ανήλικους και τι ψυχολογία θα είχαν με τόσους μαθητές στα άλλα μπλοκ -όχι της μάζας, πάντως.

Μαθητές από σχολεία που προορίζονται για Ωνάσεια -οι μελλο-άριστοι σε χαιρετούν- που θα βιώσουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει σχολείο πολλών ταχυτήτων. Αλλά ήταν στον δρόμο και δεν μπόρεσαν να απολαύσουν τη φτηνή προβοκάτσια της Ζωής (που είναι υπέρ των Ωνάσειων) στη Βουλή που μούτζωναν.

Θα ήταν ακόμα περισσότεροι, με άλλες καιρικές συνθήκες.
-Εννοείς το ψοφόκρυο που αποθάρρυνε τους ψοφοδεείς;
-Όχι, εννοώ τον εκπληκτικό καιρό (δροσούλα, αεράκι και συννεφάκια να μη μας ζαβλακώνει ο ήλιος) που έδωσε σε πολλούς διευθυντές την αυθόρμητη ιδέα για ξαφνικό περίπατο-εκδρομούλα, εντελώς τυχαία την ίδια μέρα με το συλλαλητήριο. Κι αν γελάτε με όλα αυτά, είναι γιατί δεν είδατε τις βερμούδες στα Προπύλαια -σχεδόν για μπάνιο ήμασταν.

Θα ήταν ακόμα περισσότεροι, χωρίς τόση ενορχηστρωμένη τρομοκρατία.
Πχ από την αστυνομία. Που έκλεισε Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο το Μετρό κι έστησε μπλόκα σε όλη τη διαδρομή από Ομόνοια μέχρι Προπύλαια, για να ψάξει στοιχεία και σακίδια, αποδείξεις και ονόματα. Και είχε παραταγμένους Ματατζήδες στα πέριξ, που είτε αφιονίζονται με το ξύλο, είτε τους δίνει η υπηρεσία κάτι από όσα διακινεί -στα χνάρια των βετεράνων του Βιετνάμ και του Ιράκ.

Ή και από τις διευθύνσεις των σχολείων -γιατί όπου δεν πίπτει ράβδος μπάτσου, πίπτει λόγος, επιμορφωτικός, στο ίδιο ύφος. Που έστειλαν μαζικά μηνύματα στους γονείς για να μαζέψουν τα τέκνα τους: «κατέβηκαν στην πορεία, δεν έχουμε ενημέρωση πού είναι». Αλλά αν δεν ξέρετε, πώς ξέρετε ότι διαδηλώνουν; Κι αν το ξέρετε -που το ξέρετε- γιατί δηλώνετε άγνοια και φόβο; Εν οίδα, ότι διαδηλώνουν. Και αυτό το γνωστό-άγνωστο τους προκαλεί τρόμο...

Βλέπεις άπειρους μικρούς στον δρόμο, άπειρους αλλά πιο ψημένους από το τηλεοπτικό ποίμνιο που ψήνει τον εγκέφαλό του μπροστά σε οθόνες. Νιώθεις αμήχανα που ανεβάζεις τον μέσο όρο ηλικίας, με τόσους «μπρο» και «σις» και σις αρσενικά γύρω σου. Κάθεσαι με τη νεολαία (που δεν ξέρει τη σκηνή των Μόντι Πάιθον -ούτε ποιοι είναι οι Μόντι Πάιθον) και αναζητάς μάταια τους κώδικές της και το password της.

Κάποτε όλα ήταν απλά, μούσια, τρίχες και μαλλιά -ήξερε και ο ασφαλίτης τι να βάλει. Τους είδε μαύρους νόμιζε με φίλους πως θα κάνει, έλεγε ο στίχος του Θανάση, και ήταν μια σαφής μαυρίλα: είτε αναρχία ή κράτος. Κι ας μην χωρίζονται πάντα με σινικά τείχη...

Σήμερα βλέπεις παντού ομοιόμορφα μαυροντυμένα τσούρμα και ψάχνεις να βρεις το νόημα -ή από ποιον θα τις φας. Από μακριά σου μοιάζουν φασιστάκια, μπορεί όμως να είναι φρικουλάκια, αν δεν είναι απλώς απολίτικα όντα, τότε όμως πώς βρέθηκαν στην πορεία; Κι αν είναι συντροφάκια, που δε μαυροντύθηκαν για να ξεχωρίσουν απ’ τον κόσμο, αλλά για να σμίξουν με τη μόδα της εποχής τους; Τέτοια ανατροπή, από το ’91 έχει να γίνει. «Με κόκκινο πανί ένα καράβι, από τα 80’ς έχει να φανεί...»

Δίπλα μας τα «παιδάκια με τα μαύρα» (kids in black) φορούσαν κουκούλες με ένα μπουκάλι στο χέρι, ενώ οι φωτορεπόρτερ τούς εξηγούσαν πως απ’ την αρχή της πορείας οι ασφαλίτες θα είχαν στείλει στα κεντρικά ένα άλμπουμ ολόκληρο με τη φάτσα τους. Βλέπεις ένα μειράκιο με τον μηλοκλέφτη στο χέρι, σκέφτεσαι συνειρμικά πως θα παίξουν πάλι «μηλοκλέφτες και αστυνόμους», φτηνή σαν λογοπαίγνιο παράσταση, που θα την πληρώσει ο κόσμος. Κι όλα αυτά για παιδαρέλια, που θα έκαναν τον Γιαμάλ να νιώσει γέρος, σαν κάτι παιδιάστικα σχόλια στο Γκαζέτα, που θες να ρωτήσεις: καλά ρε φίλε, 15χρόνο είσαι; ΝΠΔΒ. Και αυτό να λέει: όχι, 14... Μα γεννιόντουσαν τότε παιδιά -μες στην κρίση;

Τα πιο σοβαρά, συγκινητικά είχαν ειπωθεί λίγο πριν, στις ομιλίες. Να ακούς για τις απολύσεις στους σιδηρόδρομους -και να μην υπάρχει καν τηλεδιοίκηση, ως πρόσχημα. Ή τη μητέρα του 29χρονου Δημήτρη να λέει στα παιδιά να παλέψουν για τη δικαίωση του δικού της και όλων των άλλων...

Βλέπεις και το πανό που αναρωτιέται «πόσο ευρώ αξίζει μια ζωή».
Εξαρτάται. Αν θες να την ζήσεις αξιοπρεπώς, είναι πανάκριβη, απαιτεί αγώνες και θυσίες. Αν την εμπιστευθείς στο κράτος και τα αφεντικά του, είναι φτηνή και αναλώσιμη. Το βασικό είναι να μην πάψεις ποτέ να ψάχνεις για οξυγόνο. Μπορεί να υποβοηθά τις καύσεις, αλλά αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς...

Επιδόρπιο

Θα πάω στον Γιάνη με ένα νι, Παναγιά μου
Θα πάω στον Γιάνη με ένα νι
Που έχει λεβέντες νέους, αριστερούς και ωραίους
Που έχει λεβέντες νέους, αριστερούς και ωραίους

Θα γίνω μέλος στην ΑΡΑΣ, Παναγιά μου
Θα γίνω μέλος στην ΑΡΑΣ
Που έχει λεβέντες νέους και μπράβους θαρραλέους
Που έχει λεβέντες νέους και μπράβους θαρραλέους
(Όπα η επανάσταση...)

Τι είναι η συμμορία του τσιμέντου; Μπαζώνει τα πάντα -Τέμπη, Ακρόπολη και ελπίδες. Παίρνει ύφος τεθλιμμένου συγγενή στις κάμερες στο Μαξίμου, ενώ στοχοποιεί συγγενείς θυμάτων πίσω απ’ αυτές. Και βλέπει παντού συμμορίτες -όπως οι πολιτικοί της πρόγονοι. Καταγγέλλει τη «συμμορία της μιζέριας» που δεν περνά φίνα και γκλαμουράτα σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο.

Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης σκίζουν πτυχία και συμβόλαια, και μας παίρνουν μάτι να μαθαίνουν τη δουλειά. Ενώ στο Πάντειο διάφοροι Ντι Κάφριο ανοίγουν βεντέτα, ψάχνοντας απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα «ποιος-ποιον» και ποιος κάνει κουμάντο στην περιοχή. Πάντα με πολιτικούς όρους, κυκλοφορώντας Τοίχο-Τοίχο -όπως στα Κάστρα της Σαλούγκας.

Η Αρας πλακώνεται με το «αναρχικό στέκι» στα μαρμαρένια αλώνια, γιατί είχε προκληθεί από μια απάντηση σε μια προηγούμενη πρόκληση, που ήταν ουρά κάποιου υστερόγραφου που χάνεται στα βάθη της πανδημίας και θυμίζει την κόντρα των Ο’Χάρα και των Ο’Τίμμις στο Λούκι Λουκ (μυταράδες και αυτάδες), που κανείς δε θυμάται πια πώς ακριβώς ξεκίνησε.

Οι παλιοί τους σύντροφοι στην ΕΑΑΚ τους καταγγέλλουν ανοιχτά, γιατί βαρέθηκαν να τρώνε μπούφλες στο γαλατικό αριστεροχώρι, χωρίς μαγικό ζωμό, κοντόξυλα και Δρ(ο)υίδη. Κάποιοι λένε πως ο συμμοριτο-τραμπουκισμός δεν έχει πολιτικό πρόσημο και άλλοθι. Οι παλιοί -που είχαν προλάβει τη «μαϊμού της ΑΡΑΣ- λένε πως ούτε τότε είχε πολιτική ουσία ο χώρος -πχ το ξύλο στην Πάτρα ή οι διασπάσεις των παρεών -που δε γράφουν ιστορία, γιατί δε γίνανε οργάνωση- με τις παθογένειες ενός μικρόκοσμου αλυσοδεμένου στις αγκυλώσεις του, που τον μποδίζουν να βαδίσει.

Κι οι οργανωμένοι σφοι υπενθυμίζουν ότι μιλάμε πρακτικά για τη νεολαία της ΛαΕ και του ΜέΡΑ25. Γιατί ο τραμπούκος μπορεί να μην έχει πολιτική σκέψη-αντίληψη, έχουν όμως όσοι τον καλύπτουν, για τους δικούς του λόγους. Και αν τους είχε αποκηρύξει ο Γιάνης με ένα «νι», δε θα είχε ούτε έναν νέο στα αμφιθέατρα και στη νεολαία του.

Κι αν υπήρχε ποτέ κάτι ελπιδοφόρο σε αυτόν τον χώρο, πήρε αποστάσεις, ξέκοψε και μας προσέγγισε. Κι αν έχει αντιφάσεις, είναι πηγή κίνησης. Δε χρειάζεται εξάλλου να συμφωνείς σε όλα. Αρκεί καμιά φορά το βασικό: μακριά και αλάργα από συμμορίτες και τραμπούκους που κακοποιούν την έννοια του συντρόφου -και όχι μόνο. Δε χρειάζονται περσότερα.