Πιο μαζικά Λόλα - Να ένας γίγας λαός

28/2, Αγαπητό ημερολόγιο,

Πρωινό ξύπνημα. Σήμερα θα ζήσουμε κάτι μεγάλο. Για κάποιους θα είναι σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο: Λόλα, να ένα μήλο, να μια διαδήλωση, να ένας χαφιές και μια κρατική προβοκάτσια. Πιο χαμηλά Λόλα, πιο χαμηλά -κάνε θεμου να βρει ένα παγκάκι ο Μαραβέγιας για το κορίτσι του. Θα σπάσει ο υμένας, κάτι τζάμια, μερικές πέτρες από τούτα εδώ τα μάρμαρα -που κακιά σκουριά δεν πιάνουν-, ίσως έχουμε λίγο αίμα -θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Αλλά το βασικό είναι να ’μαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, να μην επανορθώσουμε (ξανά) την παρθενιά της σφιχτά με ράμματα.

Πρώτα χτυπήματα εκ των έσω.
-Να σταματήσουμε για καφέ; -Το απόγευμα έβαλα πιλάτες. -Έχω κλείσει τραπέζι για το βράδυ.
Όχι σήμερα γμτσμ. -Μη βρίζεις τα θεία. -Δεν τα βρίζω. Γαμώ τον σοσιαλισμό μου εννοούσα.
Είσαι ΠΑΣΟΚ και δε χωράς.

Από κοντά το κομμωτήριο με το συμβολικό ένα λεπτό σιγής και το φροντιστήριο με το επαναλαμβανόμενο λεπτό σιγής ανά δίωρο -κλιμακώνουμε με πεντάλεπτα αφωνίας. Οκ, ό,τι μπορεί ο καθένας, αλλά ας μην το ανακοινώνει περήφανος στα ΜΚΔ. Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες θα μας πείσουν να φοράμε περιβραχιόνια στη δουλειά αντί να απεργούμε -εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιαπωνία. Ή να το δηλώνουμε με νέα φωτό προφίλ, πχ je suis απεργός. Α όχι, αυτό συμβαίνει ήδη με έναν τρόπο.

Σημασία έχει πως νέκρωσαν τα πάντα, μαγαζιά ή κύτταρα σκέψης, εγκεφαλικά νεκροζώντανων που επιβραβεύουν δολοφόνους με την ψήφο τους και την απραξία τους. Αλλά αυτοί είναι λίγοι και δε δίνουν τον τόνο.
Κλειστές βιτρίνες με αφισάκια «μέχρι τέλους» -έχει η πλάση κοκκινίσει. Ένα (επιχειρηματικό) δαιμόνιο καφέ μένει ανοιχτό και μαζεύει όλη την πελατεία. Περνάει από το μυαλό σου η προβοκάτσια της Μαρφίν και όλα τα «μακάρι». Αλλά θα κλείσει, λέει, από τις 11 ως τις 2.

Κινούνται μόνο μετρό και μερικά ταξί, για όσους ψάχνουν τρόπο να φτάσουν στο κέντρο -το δικό μας προσωπικό ασφαλείας. Παρεισφρέουν σε αυτό απρόσκλητοι γνωστοί-άγνωστοι μαρκουτσοφόροι (κάπου τους έχεις πετύχει αλλά ούτε ξέρεις πώς τους λένε) και τα κανάλια. Που κάποτε νέκρωναν στις απεργίες, αλλά το έσπασαν τη μέρα της Μαρφίν, τάχα να... «μας ενημερώσουν για τις εξελίξεις», και έκτοτε δεν κοίταξαν ποτέ πίσω -ούτε κάλυψαν ποτέ μια απεργία. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα που 'χαν ολοήμερες ζωντανές συνδέσεις, ανταποκρίσεις, σχεδιαγράμματα και μουσική υπόκρουση ΚΘ, αλλά ούτε ένα ολόγραμμα με κουκούλα και μπουκάλι για τον Νίκο Ευαγγελάτο -πόσο κρίμα.

Η ΕΛ.ΑΣ. απαγορεύει τα drone -για λόγους ασφαλείας- και οτιδήποτε ιπτάμενο παραπέμπει στην επουράνια έφοδο -για να μη φανεί το μέγεθος της συγκέντρωσης. Ευτυχώς επιτρέπονται τα μπαλόνια...

Κι αν δε θέλετε drone, υπάρχει και δορυφόρος. Και φαντάσου ότι εδώ δε φαίνεται καν όλο το μήκος της συγκέντρωσης...

Ο «Οδηγητής» γράφει την απαγόρευση στα παλιά του τεύχη (με το δαγκωμένο μήλο) κι ακολουθεί το ΜΕΓΚΑ γιατί breaking the law και υπεράνω νόμου. Μια γελοία, αδύναμη κυβέρνηση φαίνεται από τις γελοίες απαγορεύσεις και την αδυναμία της να τις επιβάλει.

Ναι αλλά νιώθει δικαιωμένη απ’ το πόρισμα στο ζήτημα της συγκάλυψης! Η πρώτη διάγνωση κάνει λόγο για πανικό, άρνηση και ελλιπή οξείδωση εγκεφαλικών κυττάρων (δεν έχω οξυγόνο). Κι αν το καλοσκεφτούμε, οι χτεσινές συγκεντρώσεις παίζει να ήταν υπέρ της κυβέρνησης που χτυπά θαρραλέα κι αλύπητα τη συγκάλυψη. Αλλά μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του κράτους, μόνο η ΠΦΑ έχει καταφέρει ως τώρα -και μπράβο της.

Είχε βρέξει αποβραδίς, δε φυσούσε, δεν είχε κρύο: ιδανικές συνθήκες για διαδήλωση. Οι δύο πλευρές παρατάσσονται χωρίς απουσίες: από τη μια σωματεία, φορείς, οργανώσεις, χύμα κόσμος, παιδιά και οικογένειες. Από την άλλη Μπαλούρδοι, χαφιεδότσουρμο, παρακρατικοί και χρήσιμοι ηλίθιοι. Στη μέση ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος -μέσος, και ας μην είναι μεσαία τάξη όπως βαυκαλίζεται-, πότε μαζί μας πότε συνένοχος-αδιάφορος, πότε Βούδας πότε Κούδας, σύστημα Περσεφόνης και Ντι Στέφανο. Αλλά τι μπαλάρα παίζει, όταν κατεβαίνει αποφασισμένος...

Η σημερινή μέρα είναι άκρως διαφωτιστική… Εύχομαι να έρθει η μέρα που αυτά τα παρτάλια θα τρέμουν να κατεβαίνουν με κουκούλες ανάμεσα στον κόσμο! ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ! ΑΛΗΤΕΣ! pic.twitter.com/uLCGUTq1VN

— Stefanos Damianidis (@dstefanos) February 28, 2025

Αρχίζει το ματς, και η φάση είναι σαν το (άλλο) τραγούδι του Λουκιανού: αν κοιμηθώ νωρίς, ξυπνήσω νωρίς, πάω στο Σύνταγμα νωρίς, κανείς δε θα με περιμένει και θα πιάσω θέση στην πλατεία. Αλλιώς δε θα πλησιάσεις καν την Βουλή και είναι ζήτημα αν/πόσα θα ακούς από τα μεγάφωνα.

Οι δικοί μας είναι παντού, κυκλωτική κίνηση-Ματ (κι άσε να σκούζουν για ΚΝΑΤ). Σταδίου και Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Σοφίας, Φιλελλήνων και στην Πλατεία, είμαστε παντού. Συναντάμε το πανό του νεοσύστατου Σωματείου στα Μακ Ντόναλντς. Μια μέρα (εκείνη δε θα αργήσει), να το δεις, σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, ο κόσμος δε θα στριμώχνεται σε ουρές για πλαστικές τροφές που δεν τρώγονται, αλλά για να γραφτεί στο σωματείο του.

Πετυχαίνουμε λίγο εξωκοινοβούλιο και το ΣΕΚ, με τα πλακάτ για την κυβέρνηση των δολοφόνων.
-Mariori, πιστεύεις ότι αναδεικνύουν τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για το έγκλημα; -Βεβαίως, όσο και οι Αρασίτες που φωνάζουν «κάτω η Νέα Δημοκρατία».
Φτιάχνουν αλυσίδα, φωνάζουμε δίπλα-δίπλα με (όχι και τόσο) ευγενή άμιλλα, ο καθένας τα δικά του. Ένας σφος συγκινήθηκε, είχε να το κάνει από τα νιάτα του στο Πολυτεχνείο. Μένουμε πάντα παιδιά - φοιτητές.

Το σήμα στα κινητά αρχίζει να χάνεται από τις 10 -αν είναι δυνατόν οι αλήτες, δεν εισάκουσαν την έκκληση του Λαζόπουλου. Δίνεις τηλεφωνικό ραντεβού, στείλε όταν φτάσεις, πού να φτάσει και πώς να στείλει... Υποψιάζεσαι πως γίνεται κάτι μεγάλο, πρωτοφανές, αλλά κανείς δεν ξέρει -ακόμα- πόσο ακριβώς. Ρουφάς άπληστα οξυγόνο μες στις ασφυκτικές γραμμές του πλήθους -ασφυκτικό, σαν σε βαγόνι του μετρό στην πανδημία. Ή σαν το 14 μετά από ματς στην Τούμπα. Αλλά πολλαπλάσιο και χωρίς χαζά συνθήματα.

Στα μεγάφωνα παίζουν Κοινοί Θνητοί και τα άπαντα των τραγουδιών που βγήκαν για τα Τέμπη. Μέχρι και ένα σε στίχους Βαξεβάνη -για να μη νιώθει μοναξιά το στιχουργικό ταλέντο του Βαγγέλα στον επιχειρηματικό κόσμο...

Αρχίζουν οι ομιλίες, άλλος δικός μας, άλλος λιγότερο, όλοι καλά τα λεν. Ένας γονιός εξηγεί πώς είναι πλημμέλημα η δολοφονία κατά συρροή εξ αμελείας (πχ μια κυβέρνηση) αλλά κακούργημα η παρακώλυση συγκοινωνιών (πχ μια διαδήλωση) και ζητά να αλλάξει ο τρόπος εκλογής των δικαστών. Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για το Κόμμα και την πρόταση που έκανε;

Όλοι περιμένουν την Καρυστιανού, που ξεκίνησε λέγοντας «θεέ μου, πόση ομορφιά» για τον κόσμο. Αλλά η πιο συγκινητική στιγμή ήταν μακράν η μητέρα της Κυριακής που δολοφονήθηκε έξω ακριβώς από το τμήμα των Αγίων Αναργύρων, γιατί «το περιπολικό δεν είναι ταξί» -κανείς ταρίφας δε θα άφηνε αβοήθητη μια γυναίκα, όπως ένας μπάτσος. Μιλάει από καρδιάς, λαχανιασμένη, με αναφιλητά -δεν έχει οξυγόνο.

Ξέρω τι είναι να θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Να πνίγεις τον πόνο σου σε ένα μαξιλάρι, για να μη σε ακούσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας. Ξέρω πώς είναι να πονάς, να ακούς ένα ηχητικό με το παιδί σου να ζητάει βοήθεια και γύρω να σφυρίζουν αδιάφορα. Αυτό που δεν ξέρω είναι πόσο βάθος έχουν 57 ψυχές. Εγώ το δικό μου παιδί το νεκροφίλησα. Πώς είναι όμως να παίρνεις ένα δάχτυλο, ένα ρολόι ή ένα κάρβουνο να θάψεις; Πώς είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα;

Αρχίζουν να έρχονται οι πρώτες εικόνες από άλλες πόλεις, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Όγκος που τρομάζει -ιδίως αν υπηρετείς το καθεστώς. Στη Σαλούγκα η αστυνομία δίνει εξαψήφιο νούμερο(!), στη Λάρισα κατέβηκε η μισή πόλη, στη Μυτιλήνη βούλιαξε η προκυμαία. 

Κόσμος παντού, σε πόλεις, κάμπους και βουνά, σε χωριά και κωμοπόλεις υπεράνω υποψίας, σε πόλεις που είχαν πρακτικά ολομέλεια και τον πληθυσμό τους στον δρόμο -αθροιστικά πάνω από εκατομμύριο σε όλη τη χώρα. Ιστορικές συγκεντρώσεις, μεγαλύτερες από τον Γενάρη, οι μεγαλύτερες στα χρονικά της μεταπολίτευσης, οι πιο ιστορικές από την απελευθέρωση -και από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης. Το ίδιο και στο εξωτερικό, κόσμος παντού, από τη λαζομάνα Μελβούρνη ως τη λαομάνα Ισλανδία και τα εργατονήσια Κέιμαν!
Τι έγινε, ρε παιδιά; Βρήκαμε υλικό για επανάσταση;

Τελειώνουν οι ομιλίες, το σχέδιο είναι να ΠΑΜΕ ως την Hellenic Train, αλλά είναι πρακτικά αδύνατο, επικρατεί το αδιαχώρητο. Φεύγει κόσμος από το Σύνταγμα, σημειωτόν ως την Ομόνοια για ένα μισάωρο -και όλες οι κάθετες γεμάτες κόσμο- ενώ πίσω μας ακούμε την κόλαση του Δάντη, μπαμ και μπουμ, και κουμπουριές για κάνα τρίλεπτο, γιατί είμαστε πολλοί και πρέπει να φτάσουν για όλους. Μας ψεκάζουν, μας ραντίζουν, μας ευλογούν, το δροσερό αεράκι της δημοκρατίας με τις αύρες. Μας κερνάνε μπόλικο οξυγόνο, μαζί με υδρογόνο 2.

Μια ομάδα καπουτσίνων φτάνει στη Βουλή και πετάει μολότοφ ανενόχλητη. Habemus προβοκάτσια και μαύρους καπνούς. Ξέφυγαν από χιλιάδες αστυνομικούς ή ξεπήδησαν από μέσα τους -διαλέγεις και παίρνεις. Η κυβέρνηση βρίσκει οξυγόνο μόνο στα χημικά και την καταστολή. Το πλήθος την πνίγει και την τρομάζει, μορφή οξείας αγοραφοβίας, εκτός και αν μιλάμε για την ελεύθερη.

Ποιο ήταν το επιτελικό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ.; Όποιος ρίχνει χημικά στο ψαχνό, πρακτικά ψάχνει νεκρό. Στο πλήθος, με παστωμένο κόσμο, χωρίς εύκολη διέξοδο διαφυγής και μάσκες. Μίνιμουμ στόχος να διαλυθεί το πλήθος και να το ξαναδιαλύσουν -πάλι και πάλι- μην αφήνοντας κανένα μπλοκ να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει για πολλή ώρα. Και το εκτέλεσαν στην εντέλεια. Το σχέδιο πέτυχε, ο εντολέας του έχασε, σε κάθε επίπεδο: τις εντυπώσεις, τη μάχη, το μέτρο τα αυγά και τα πασχάλια. Ακόμα και όσους δικούς του βρέθηκαν σήμερα στον δρόμο.

Γυρνάς σπίτι, κάνεις ζάπινγκ και σε αιφνιδιάζει η τιβί, με κινηματικές ανταποκρίσεις. Κοίτα να δεις τελικά που τα κανάλια μπορούν να διακρίνουν πότε υπάρχει προβοκάτσια, απρόκλητη επίθεση, σχέδιο να διαλυθεί μια διαδήλωση και πως τα μπάχαλα δεν αξίζουν προβολή και να επισκιάσουν τις τεράστιες συγκεντρώσεις! Είτε έπιασαν το κλίμα, είτε χτίζουν πιο έξυπνη γραμμή άμυνας -πως όλοι αυτοί κατέβηκαν μακριά από κόμματα, δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά. Είτε είναι απλώς υπάλληλοι και χορεύουν στον ίδιο ρυθμό με το ντέφι του αφεντικού.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα, σφοι;
Καταρχάς, Κεμάλ, δεν έχεις παράπονο. Αυτή τη φορά κόσμος μπορεί να αλλάξει, να ’ρθει ανάποδα μονομιάς, και το κατάλαβαν όλοι.

Τώρα είμαστε σε εκείνο το σημείο που η ποσότητα ζητά να γίνει ποιότητα, ένα νέο πολιτικό μέγεθος, να γεννήσει κάτι νέο. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξει συνέχεια -οι γέννες αυτές δε βγαίνουν μια και έξω. Η άλλη βδομάδα -μετά το τριήμερο- θα είναι πυκνή σε εξελίξεις. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι αυτές τις γεννά - πυροδοτεί ο δρόμος.