Προσωπικά

Είναι γνωστό, τουλάχιστον από την εποχή του Πανούση, ότι ο ανασχηματισμός είναι να παίρνεις πχ τον Βαγγέλη από τα ντραμς και να τον βάζεις να παίξει πλήκτρα στη θέση του Γιάννη, και αντίστροφα. Αλλά ο Γιοκαρίνης δεν απάντησε ποτέ στο ερώτημα «κιθαρίστας ή ντράμερ», ίσως γιατί ήταν πληκτράς και το θεώρησε δευτερεύουσα αντίθεση, ήσσονος σημασίας.

Αλλά τα πρόσωπα έχουν σημασία -σε αντίθεση με τον καπιταλισμό-, μας λέει η Κωνσταντοπούλου, πετώντας απρόσωπες κορόνες περί μαφίας, για να κρύψει τις δικές της αβροφροσύνες πχ με τον Πιερρακάκη (για τα Ωνάσεια) και άλλους υπουργούς. Ατύχησε όμως στην κριτική της, γιατί έπεσε πάνω στο μόνο κόμμα που κατέθεσε πόρισμα και βλέπει ποινικές ευθύνες για συγκεκριμένα πρόσωπα, με προεξάρχοντα τον Μητσοτάκη -δεκανίκι να σου πετύχει.

Όσο για τον Βαγγέλη, μπορεί να μην είναι στα ντραμς ή στα πλήκτρα, αλλά πήρε το δωράκι που ήθελε με την υπουργοποίηση του Παπασταύρου στο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Να δούμε τι θα απογίνουν τώρα οι ορφανοί τηλεθεατές, που είχαν πιστέψει σοβαρά πως το MEGA σηκώνει το λάβαρο της αντιπολίτευσης και της εξέγερσης ενάντια στο κατεστημένο.
The revolution will be televised...

Πέρα από τα πρόσωπα, υπάρχουν οι συμβολισμοί και η ουσία που αναδεικνύουν.

Σε ένα πρώτο γκεστάλτ, η τοποθέτηση του Βορίδη στο Υπουργείο Μετανάστευσης παγώνει το αίμα και γεννά δυστοπικούς ιστορικούς συνειρμούς -σα να μπαίνει ο Αδόλφος υπεύθυνος μιας εβραϊκής μειονότητας. Αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα, όλος ο δυτικός κόσμος έχει μονοιάσει και δε χρειάζεται να σκαλίζουμε τη μνήμη για έναν ατυχή, αδολφοκτόνο πόλεμο.

Σε ένα δεύτερο γκεστάλτ, ο Βορίδης είναι το κατάλληλο άτομο στη σωστή θέση, για να μαζέψει τις προσφυγικές ροές και βασικά τις διαρροές από τα ανήσυχα, δυσαρεστημένα σταγονίδια που λοξοκοιτάζουν προς κάποια άλλη λύση -τελική, ελληνική κτλ- και ζητάνε φωτιά και τσεκούρι στους «λαθρο».

Σε ένα άλλο γκεστάλτ, όμως, αναρωτιέσαι πού ακριβώς διαφέρει ο τσεκουράτος από την πολιτική των ΗΠΑ (όχι μόνο του Τραμπ), που ηγούνται διαχρονικά του «κόσμου της ελευθερίας», και της ΕΕ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις επαναπροωθήσεις (από το «go back κυρία Μέρκελ» στα push back στο Αιγαίο, 17 ώρες δρόμος) και τη Μεσόγειο υγρό τάφο για χιλιάδες ανώνυμους κολασμένους της γης -και της θάλασσας.

Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως αυτά γίνονταν μόνο στη ναζιστική Γερμανία, την Ισπανία του Φράνκο και τη χώρα που γέννησε την τυραννία και έχτιζε σύγχρονους Παρθενώνες -στη Μακρόνησο- για να βρει 80 χρόνια μετά μαζικούς τάφους αταυτοποίητων εκτελεσμένων -στο Επταπύργιο της Σαλούγκας, που ήταν και εκεί μια γωνιά με ελληνόψυχους βαρβάρους.

Ή εκτός και αν το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας πιο «μετριοπαθής», «συμπαθής» υπουργός να εφαρμόσει απαθής τις ίδιες απάνθρωπες πολιτικές.

Αλλά οι κομμουνιστές δε δικαιούνται να ομιλούν, γιατί βάζουν το σύνολο πάνω από το άτομο, τα κέρδη πάνω από τις ζωές, τον κοινωνικό μετασχηματισμό πάνω από τον κυβερνητικό ανασχηματισμό και το σύστημα πάνω από τα πρόσωπα που το υπηρετούν. Αποπροσωποποιούν τις καταστάσεις και δεν καταλαβαίνουν τον ανθρώπινο πόνο. Αλλιώς θα ένιωθαν το προσωπικό δράμα τόσων μετακλητών που μένουν άστεγοι, τόσων βυσμάτων και δαπιτο-μυστικοσυμβούλων, που ξεβολεύονται με μετακινήσεις και δε βλέπουν τον ανασχηματισμό ως μια ανούσια διαδικασία, χωρίς αντίκρισμα.

Το ΚΚΕ έχει όμως το καλύτερο μάρκετινγκ με διαφορά. Βάζει κάτω τους καλύτερους επικοινωνιολόγους και προκαλεί πάντα τον μεγαλύτερο ντόρο, αρκεί αυτός να είναι εναντίον του. Σε μια ημέρα που ο Ριζοσπάστης είχε αποκλειστικές αποκαλύψεις για τα διαβόητα νατοϊκά φορτία και όλα τα κόκκινα προφίλ -οργανωμένα και μη, μποτάκια, αρβυλάκια και γόβες- προσπάθησαν να το αναδείξουν στις διαστάσεις που του αξίζει και να το κάνουν θέμα συζήτησης (trend topic, μάνα), αυτή τελικά περιστράφηκε γύρω από μια φωτό του νέου ΠτΔ (Τασούλα) με τον Κουτσούμπα και τον Παφίλη, που δε φτάνει όχι μόνο ήταν παρόντες, αλλά δεν ήταν καν βλοσυροί, σαν τον Κοκό με τους χουντικούς -που έστελνε τηλεπαθητικό μήνυμα στον λαό.
Μη χαμογελάς ρε, τι σου ζητάνε...

Τσίμπησε το αριστεροχώρι, που έχει αλάθητο κριτήριο σε κάτι τέτοια, διυλίζοντας «δεκανίκια» και καταπίνοντας τη Ζωή-, τσίμπησε και το βαθύ Τουίτερ, έτοιμο το viral και το θέμα της ημέρας. Δεν ασχολήθηκαν καν με τα Τέμπη ή τις μηνύσεις των συγγενών -ίσως γιατί περιλάμβαναν και τον Σπίρτζη. Ούτε με τη συναυλία των συλλόγων, ούτε με τη συγκινητική παρέμβαση της Μάγδας Φύσσα (σας παρακαλώ, αυτό που ξεκίνησε να μη σταματήσει), ούτε με τα ρούχα της Μποφίλιου, ούτε καν με τη φράση της -στην ανθρωπιά και στο δίκιο θα είμαστε πάντα παρόντες- να ρωτήσουν «ποιο δίκαιο» και «ποιον άνθρωπο», όπως πριν λίγα χρόνια.

Και τι να πουν άραγε; Ότι αυτοί είναι με όποιον βαράει το ντέφι στις ΗΠΑ και τώρα παρακολουθούν αμήχανοι το άδειασμα του Ζελένσκι κι έχουν καταπιεί τη γλώσσα και τις ευαισθησίες τους; Καλύτερα τουμπεκί και στοχοπροσήλωση στο βιολί για το ΚΚΕ.

Ξένισαν και κάποιοι δικοί μας με το στιγμιότυπο, για την ουσία ή για τη συγκυρία του πράγματος. Απάντησαν άλλοι δικοί μας με τα απόρρητα πρακτικά της στιχομυθίας -θα με/μας ανέχεστε για μια πενταετία- και με άλλες φωτογραφίες (Στάλιν-Τσώρτσιλ και Άρη-Ζέρβα) που μας δείχνουν πως... τίποτα απολύτως. Και όλοι είχαν ίσως ένα δίκιο από την πλευρά τους, αλλά η ουσία χάθηκε κάπου στη στρατόσφαιρα, εφοδεύοντας προς τον ουρανό.

Δεν υποτιμώ τις διαφωνίες, ιδίως τις καλοπροαίρετες και ιδίως τους διαλόγους που δείχνουν τη δύναμη να συζητάς δημόσια μια διαφορετική άποψη και να βγαίνουν όλοι σοφότεροι. Δέχομαι ακόμα και το επιχείρημα ότι τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε, αλλά θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε κάπως, γιατί έχουμε πείρα και ξέρουμε πώς λειτουργεί η επικοινωνία. Αναρωτιέμαι ωστόσο αν η κουβέντα -και η πιο πολιτισμένη, με τους καλύτερους όρους- χάνει την ουσία και πέφτει πρόθυμα και αφελώς στην τρολοπαγίδα.

Προσωπικά, δεν έχω αισθήματα για σένα, φιλικά...

Αλλά ο κόσμος που γεμίζει με σχόλια τον διαδικτυακό μικρόκοσμο αγαπά το ΚΚΕ με έναν τρόπο... εριστικό. Ρωτάει και ανησυχεί, γιατί είναι κατά της επανακρατικοποίησης του ΟΣΕ, γιατί δε θεωρεί λύση το κρατικό μονοπώλιο ή την πτώση της κυβέρνησης, και γιατί λέει τότε για δημόσιες μεταφορές, και μήπως τα παραπέμπει όλα στον σοσιαλισμό και την επανάσταση; Και αν περιμένει την επαναστατική κατάσταση, που θα προκύψει αντικειμενικά κι όχι κατά παραγγελία «εδώ και τώρα», τι άλλο πρέπει να συμβεί μετά τη μεγαλύτερη απεργία-διαδήλωση στα χρονικά της μεταπολίτευσης;
Και τι λέει για όλα αυτά η κε του μπλοκ; Ότι θα τα δούμε και σε επόμενη ανάρτηση.

Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα...

Αν μια φωτογραφία μπορεί να λέει ψέματα γιατί αποτυπώνει μια στιγμή αλλά όχι τη δυναμική της και για μια σειρά λόγους, οι δημοσκοπήσεις -που είναι φωτογραφικά στιγμιότυπα μιας ορισμένης συγκυρίας- είναι φτιαγμένες από την κατασκευή τους για να πουν ψέματα -ή μια βολική αφήγηση και μια μισή αλήθεια- ενώ η στατιστική, ως γνωστόν, είναι ο καλύτερος -πιο επιστημονικός- τρόπος να πεις ψέματα.

Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
Αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια
Ή παραίσθηση

Η αλήθεια που βλέπω πίσω από τον δημοσκοπικό αέρα στα πανιά της Πλεύσης είναι ότι:

-Η ΝΔ επέλεξε βολικό αντίπαλο και δίνει ρέστα για να τον καθιερώσει-επιβάλει στην πράξη ως «αντίπαλο δέος», αισιοδοξώντας πως μπορεί να την βγάλει καθαρή με μια πρόταση μομφής -το εξάμηνο δωράκι που λέει η Καρυστιανού- και έναν ανασχηματισμό, για να γυρίσει το παιχνίδι.

-Η Πλεύση είναι -μέχρι αποδείξεως του εναντίου- η επόμενη δημοσκοπική φούσκα, το επόμενο προσωποπαγές μόρφωμα που παίρνει τη σκυτάλη από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους, το αείμνηστο ΚΕΠ του Αβραμόπουλου και άλλα πολύχρωμα «τίποτα», που κάνουν θόρυβο -όπως τα μπαλόνια που ξεφουσκώνουν απότομα- πριν μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι φούσκες σκάνε μωρέ, το θέαμα μένει -show must go on.

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι
Το παραμύθι σου και να ’μαι
Και να φαίνομαι

-Το σύστημα πασχίζει να στήσει έναν αξιόπιστο δεύτερο πόλο για να έρθει στα ίσια του αλλά στο ενδιάμεσο κινδυνεύει να μείνει χωρίς πρώτο. Οι εφεδρείες του μοιάζουν ανεξάντλητες, αλλά καίγονται γρήγορα και δείχνουν το χαμηλό τους ταβάνι. Μελλοντικά ίσως αναγκαστεί να εγκαταλείψει τον κλασικό δικομματισμό για να μεταβεί σε άλλο διπολικό μοντέλο, αλά ιταλικά, με συνεργασίες και κυβερνητικούς συνασπισμούς. Αλλά αν καταφέρει να σταθεροποιηθεί στην παρούσα εκδοχή του, με άξονες τη ΝΔ και τη Ζωή, αυτό λέει πολλά. Όχι μόνο για τις δικές του στρατηγικές επιδιώξεις, αλλά για το κριτήριο του κόσμου και για τη δική μας αδυναμία να το επηρεάσουμε-ανεβάσουμε.

Υγ: Είχα διαβάσει καλά λόγια για την «Άγρια Ακρόπολη» του Ν. Μάντη, αλλά το φοβήθηκα. Πείστηκα να πάρω μια φυλλάδα που είχε προσφορά το δικό του σπονδυλωτό «Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί», που διαφημιζόταν ως το «μυθιστόρημα της κρίσης» αλλά τελικά ήταν απλή αναπαραγωγή ασπόνδυλων φιλελέ στερεότυπων για τις δυνάμεις του μίσους που κερδίζουν έδαφος στην κρίση -με πρώτη αλλά όχι μόνη την ακροδεξιά- και το ατελείωτο πάρτι της δεκαετίας του ’80, που προφανώς είχε ημερομηνία λήξης αλλά απέτυχε να νικήσει το μίσος μοιράζοντας αφειδώς χρήμα.

Δεν αποκόμισα αισθητική απόλαυση -αλλά αυτό είναι υποκειμενικό- και σίγουρα δε βγήκα σοφότερος από τον κοινωνικό «προβληματισμό» που βάζει. Μου φάνηκε οριακά πιο χρήσιμο το ξεφύλλισμα της φυλλάδας -για να δεις τον τρόπο σκέψης τους και πώς κατευθύνουν το κοινό τους. Και αν αυτό το υστερόγραφο φάνηκε χρήσιμο για να γλιτώσει κάποιον σφο αναγνώστη να πάρει την ίδια φυλλάδα αύριο, με το επόμενο βιβλίο του, θα έχει επιτελέσει τον σκοπό του.