Τα παιδιά κάτω στον κάμπο κυνηγάνε τους αστούς

Εντυπώσεις από μια εκδήλωση για τα Εγκλήματα.
Τα εγκλήματα ενός συστήματος που διψά για κέρδος.

Ένας φίλος που ήξερε τα κατατόπια στο Πάντειο, έλεγε πως δε θα χωρούσαν ούτε οι διοργανωτές καλά-καλά. Αυτό που δεν ήξερε είναι πως χίλοι καλοί χωράνε, σε ένα αμφιθέατρο με τη μισή -στην καλύτερη- χωρητικότητα, άλλους τόσους στο φουαγιέ, και άλλοι τόσοι απέξω, με ηχεία και οθόνη, όπου οι καρέκλες έφταναν ως τη Συγγρού και ο ουρανός έσταξε κάτι ψιχάλες συγκίνησης αλλά δεν έβρεξε, γιατί... ποτέ δε βρέχει στην Αθήνα -όπως λέει ένας φίλος που ξέρει τα αθηνέζικα κατατόπια.

Παραφράζοντας ένα meme των ημερών, η αίθουσα θα γέμιζε και μόνο με όσους ήταν Υδροχόοι με ωροσκόπο Δίδυμο. Ή μόνο με όσους ήρθαν να ακούσουν μόνο την Καρυστιανού -που μίλησε όμως στο τέλος και έτσι τους άκουσαν σχεδόν όλους. Ή μόνο με τα... «εξωπανεπιστημιακά στοιχεία», όπως είπε ο Καμπαγιάννης σε μια αποστροφή του -χωρίς αποστροφή για αυτά. Ή μόνο με τις πολιτικές μούρες, που έψαχναν θέση στην πρώτη σειρά, για τα πλάνα και τον φακό -εφόσον δεν είχαν δικό τους καμεραμαντζή, σαν την Κωνσταντοπούλου.

Όσοι είχαν υπόψη τους φοιτητικούς ρυθμούς και το έθιμο της ωριαίας καθυστέρησης -μέχρι να προσέλθουν άπαντες-, κατάλαβαν αργά το λάθος τους. Το αμφιθέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο μία ώρα πριν την έναρξη, σαν το Αλεξάνδρειο τον καιρό της Αυτοκρατορίας (των Νέγκρι-Σαουρίδη), με βάτες και γούνες -αλλά χωρίς χουντάλα και γουναράδικα. Άρης, ωραία χρόνια...

Τηρουμένων των αθλητικών αναλογιών, ήταν σα να παίζει ντέρμπι αιωνίων στο κλειστό του Σπόρτιγκ -όπου παίζει το Σάββατο και ο ΓΓ. Εντάξει, κι αυτό συνέβη κάποτε, 42-40 (σαν σκορ στην κετουκε), τον καιρό που τα έσταζε ο Ουίγκινς, λίγο πριν έρθει ο Φορντ στα μέρη μας. Αλλά ο Έντι το πιστόλι σοκαρίστηκε, γιατί το πέρασε για προπονητικό και νόμιζε πως μετά την προθέρμανση θα πήγαιναν στην κεντρική σάλα.

Και πού κολλάνε οι αθλητικοί συνειρμοί; Πουθενά. Κόλλησα από το αφιέρωμα του Οδηγητή στα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν του Ολυμπιακού και τις αναφορές στον Γόδα, τον Αναματερό, τον Μουράτη, τη Μικτή Μακρονήσου και την τραγωδία της Θύρας 7, από την οποία ήμασταν ένα τουρνικέ μακριά -και έναν συνωστισμό κοντά-, σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, όπου παραλίγο να γίνει πράξη το σύνθημα «δεν έχω οξυγόνο».

Φτάνουν ευτυχώς και άλλοι ηλικιωμένοι νέοι, ο Γκιώνης, ο Κωνσταντίνου του ΣΕΚ, μη νιώθουμε ότι ανεβάζουμε μόνοι μας τον μέσο όρο ηλικίας. Μια κοπέλα μπροστά μας λέει στην παρέα της να μετακινηθούν για να μην κόβουν τη θέα στους κύριους. Πνίγεις ένα αυθόρμητο ΓΜΤΝΤΚ -@@ τη νιότη του κόσμου- και σκέφτεσαι για αντίποινα να μοιραστείς τις γεροντίστικες γνώσεις σου που κανείς δε ζήτησε -πχ για το μπάσκετ και τους Απαράδεκτους.
Δεν ξέρεις τον Κωνσταντίνου; Τον Κωνσταντίνου δεν ξέρεις;
Οκ, την Καίτη Κωνσταντίνου τουλάχιστον;

Λοιπόν. Ο μακαρίτης Μίτσελ είναι ο πατέρας του Άντριου -αυτόν ίσως τον ξέρετε. Ο μακαρίτης Φορντ είναι σύμβολο της Ευρωλίγκα -καμία σχέση με φορντισμό και τεϊλορισμό. Ο Γκιώνης ήταν γραμματέας της ΚΝΕ, νυν μέλος κετουκε. Και ο Κωνσταντίνου από αυτούς που πανηγύριζαν διορατικά την πτώση της δικτατορίας στη Συρία και τώρα τον δικαιώνουν οι εξελίξεις τα Εγκλήματα -χωρίς Σωσώ.

-Δηλαδή Βαρουφάκης;
-Ε... όχι. Περίπου αλλά όχι ακριβώς. Αλλά ναι, μπορείς να το πεις.
-Κατάλαβα, σαν δημοψήισμα...

Βλέπουμε έναν Ισπανό -αλίμονο, ο Μάρτης στη Σαρακοστή και ο φασεϊσμός στην πόλη σας- να λέει πόσο ωραίο είναι το Πάντειο -πολιτικά μιλώντας, υποθέτω. Και φαντάσου πως -μάλλον- δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τα συνθήματα στους τοίχους. Και την αφίσα της ΠΑΣΠ, «όλοι μαζί για το αυτονόητο»- που δε μας το αναλύει, γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ή την άλλη αφίσα, με τη βασική αντίθεση της εποχής «ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες». Που ενίοτε επιλύεται διαλεκτικά και ερμαφρόδιτα.

Κάτι φασέοι, πιθανόν Εαακίτες, μπαίνουν γιολάροντας, με μπίρες και τσιγάρο στο χέρι.
  -Και πώς ξέρεις ότι είναι Εαακίτες; Ναι, είναι λίγο στερεοτυπικό, αλλά το υποθέτουμε εύλογα.
 -Όχι, εννοώ πως ξέρεις ότι είναι ΕΑΑΚ και όχι κάποια διάσπαση-συγκόλληση-μετεξέλιξη ή κάτι άλλο ελπιδοφόρο, σαν το πρόσφατο ιδρυτικό διήμερο του Δικτύου; Έλα ντε, δεν το ξέρω. Κι έχουμε χάσει την μπάλα με όλα αυτά, χρειάζεται ένα επικαιροποιημένο εγχειρίδιο για τον σύγχρονο Αριστερισμό.

Αν είσαι πάντως παλιός, ψημένος Αριστεριστής, δε μασάς από το μπούγιο στο προαύλιο, μπουκάρεις δυναμικά στο αμφιθέατρο, κάνεις αριστερισμό με έφοδο στις πρώτες σειρές, λες λαϊκομετωπικά «ούτε βήμα πίσω», μετά σαλπίζεις ηρωική υποχώρηση και την βαφτίζεις έφοδο στον ουρανό, καταλήγοντας στον εξώστη. Αλλά ξέρεις καλά τα κόλπα και πως ο καλύτερος τρόπος να ακουστείς σε ένα γεμάτο αμφιθέατρο είναι χωρίς μικρόφωνο -για να αναγκαστούν να κάνουν ησυχία και να σε προσέξουν. Και ότι πιάνουμε πάντα τον άλλο αγκαλιά από τον ώμο, για να φαίνεται σαν στοργική αγκαλιά, ενώ του πατάς τα μαλλιά και δεν μπορεί να αντιδράσει.

Αν πάλι είσαι η ντίβα Ζωή, έρχεσαι αργοπορημένη για να σε προσέξουν όλοι, με βιντεογράφο -για να σε προσέξουν και όσοι δε σε είδαν-, σπρώχνεις κόσμο αδιακρίτως και πατάς επί πελμάτων (των άλλων) για να περάσεις. Άραγε να είναι καλή ατάκα γνωριμίας το: Πρόσεξε λίγο, κυρά μου, πού πατάς;

Η εκδήλωση ξεκινάει, ο χαβαλές κόβεται απότομα και η πρώτη εικόνα είναι το πλήθος να χειροκροτεί τους ομιλητές και αυτοί να ανταποδίδουν όρθιοι το χειροκρότημα. Οι περισσότεροι θα έχετε δει ήδη τα βίντεο με τις παρεμβάσεις, οπότε θα περιοριστώ σε σύντομα σχόλια και επιλεκτική παρουσίαση κάποιων σημείων.

-Η πρύτανης του Παντείου έκανε ένα έξυπνο άνοιγμα, για το ανθρώπινο σκέλος που δεν εξαντλήθηκε στο πένθος, και το πολιτικό που έγινε ο κινητήριος μοχλός ενός κινήματος που είχαμε ξεχάσει πως μπορεί να υπάρξει. Γράφω «έξυπνο», σε αντίθεση πχ με τον πρύτανη του ΕΜΠ, που κέρδισε τη γενική κατακραυγή με την αρνητική του στάση στην προηγούμενη αντίστοιχη εκδήλωση.

-Ο Κουτσιαύτης από τους σιδηροδρομικούς, είπε πως όταν συναντιούνται φοιτητές και εργατικά σωματεία, γεννιέται μια δυναμική που δύσκολα ανατρέπεται. Μίλησε για το ιστορικό των αγώνων τους και των εξώδικων που έστελναν για θέματα ασφαλείας, και για την εχθρική αδιαφορία των ΜΜΕ για τα αιτήματά τους. Κι έκλεισε με την αμείλικτη γλώσσα των αριθμών: 5 νεκροί μηχανοδηγοί, 2.100 θέσεις στο οργανόγραμμα του ΟΣΕ, μόλις το 1/3 ήταν καλυμμένες το ’23 -και φέτος ο λόγος είναι ακόμα χειρότερος-, μόλις 1 ρεπό κάθε 15 μέρες για τους εργαζόμενους.

-Ο Μπεκρής από το ΕΚ Πειραιά και το Σωματείο στην COSCO ευχαρίστησε θερμά δυο φορές τους φοιτητές για την πρόσκληση και είπε μεταξύ άλλων: Ότι εμείς θα επιβάλουμε τη δικαιοσύνη που ζητάμε. Ότι προφανώς πρέπει να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης αλλά δε θέλουμε μια απλή εκτόνωση με αλλαγή προσώπων ή απλή κυβερνητική εναλλαγή. Ότι αυτό το κράτος - δολοφόνος δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Και ότι είμαστε σίγουροι πως θα τους πάρουμε παραμάζωμα!

Το βασικό όμως είναι ότι κατέδειξε τον ρόλο της ΕΕ για την «απελευθέρωση»-ιδιωτικοποίηση, για τα αξιολογημένα - εγκεκριμένα βαγόνια της Hellenic Train και για το μόλις 14% του ευρωπαϊκού δικτύου, που πληροί τους κανόνες ασφαλείας. Σε αντίθεση δηλαδή με το κλασικό «πότε θα γίνουμε Ευρώπη» και άλλα ρηχά στερεότυπα.

-Ο Καμπαγιάννης έκανε μια αριστοτεχνική ομιλία, που μίλησε πρωτίστως στις ψυχές όσων φώναζαν «κάτω η Νέα Δημοκρατία» -αν και δεν είπε μόνο αυτό. Ευχαρίστησε την πρύτανη, τόνισε ότι μια τέτοια εκδήλωση θα μπορούσε να γίνει μόνο σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο -με όσες παθογένειες κι αν έχει. Κι είπε ότι σκεφτόταν αρχικά μια παρέμβαση με 57 γραπτά σημεία, που θα καρφώνονταν σαν πρόκες (σε κάθε Καλαμπόκες), για να μην τις παίρνει ο άνεμος, αλλά τελικά συνόψισε τη σκέψη του σε επτά ενότητες.

Είπε ότι η εργοστασιακή ρύθμιση αυτού του συστήματος είναι να παράγει αδικία, εισάγοντας έξυπνους νεολογισμούς -πχ «η υπόθεση πήρε τον δρόμο της αδικίας» ή «αφήστε την αδικία να κάνει το έργο της». Σημείωσε ότι η αδικία Δικαιοσύνη δεν έχει τίποτα να φοβάται από το πλήθος, φοβάται όμως την εξουσία, για αυτό χρειάζεται τον Σύλλογο (των συγγενών των θυμάτων), τον λαό και τις παρεμβάσεις του, για να λειτουργήσει. Δεν μπορεί όμως να λειτουργήσει σωστά όσο παραμένουν αυτά τα άτομα στην κυβέρνηση -και έκανε αναλυτικές ονομαστικές αναφορές στους υπουργούς, τις οποίες το κοινό χειροκροτούσε. Κι αν απομόνωνες τη σκηνή χωρίς τα συμφραζόμενα, έμοιαζε κάπως σουρεάλ, σα να επευφημούνται τα στελέχη της κυβέρνησης που υποκινούν τις μαζικές κινητοποιήσεις -εγώ τουλάχιστον αυτό ακούω, που λέει και ο Μητσοτάκης.

Σημείωσε ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, όχι όμως για να επιστρέψουν οι ίδιες πολιτικές, προτείνοντας να αποσυρθούν οι μεταφορές -και όχι μόνο- από τη σφαίρα του εμπορεύματος και την επανακρατικοποίηση της Hellenic Train με εργατικό έλεγχο, για να προσθέσει στο ακροτελεύτιο σημείο ότι οφείλουμε να σκεφτούμε τι κράτος και τι κοινωνία θέλουμε, μακριά από τη λογική του κέρδους.

Πολιτικά μιλώντας, η ομιλία έμοιαζε άρτια και ολοκληρωμένη. Δεν είχε, όμως, ούτε μία λέξη κριτικής για την αντιπολίτευση και την ΕΕ.

-Ο Φοίβος Δεληβοριάς στάθηκε στο σύνθημα «δε γίνεται να ζούμε έτσι». Όχι άλλο πια, όχι στον αιώνα μας -ήδη από τα χρόνια της φούσκας του Χρηματιστηρίου και του Big Brother. Είπε ότι καταφέραμε, πέρα από κόμματα, τάξεις, ιδεολογίες και άλλους διαχωρισμούς να ενωθούμε και να συγκροτηθούμε σαν κοινωνία, ενάντια στη χυδαία προπαγάνδα για αντικοινωνική στάση που δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη και μας οδηγεί στο χάος. Μίλησε για το ατελείωτο squid game που βιώνουμε και την ατελείωτη παρέλαση προστυχιάς από τρολ, κρατικοδίαιτες γραφίδες, πρωτοκλασάτους υπουργούς, διανοούμενους κτλ -που ξεπερνά και τη δική του υβρεοπομπή. Και έκανε αναφορά στη Νέμεση, που μας μετράει με τον πήχη και το χαλινάρι, ζυγίζει τη σκέψη μας και τη δράση μας.

-Η ομιλία της Καρυστιανού είχε νομίζω σαφείς επιρροές και πρακτικά τα έβαλε όλα μαζί: Αριστοτέλη, Καζαντζάκη, ισονομία, ανθρώπινα δικαιώματα, τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών -και τους τελευταίους που είναι οι χειρότεροι-, τα γενναία γονίδια, το υπόλογο καθεστώς, τον ευτελισμό του Συντάγματος και της Δημοκρατίας, τους βουλευτές που θα μπορούσαν να παραιτηθούν αλλά δε θέλουν να ξεβολευτούν, την άρση του απορρήτου του κινητού του πρωθυπουργού, τα τοστ, την προπαγάνδα περί μιζέριας και ένα σωρό άλλα, κάνοντας το αμφιθέατρο να σείεται.

Και δεν πρόκειται να σταθεί κανείς στις όποιες αντιφάσεις της. Όχι από τακτ ή υποκριτική (=αστική) ευγένεια, ούτε επειδή έχει κάνει ήδη πολλά -πολύ περισσότερα από ό,τι της αναλογούσαν. Αλλά επειδή λέει πως ο πόνος της για το νεκρό παιδί της είναι ο μόνος δρόμος να διεκδικήσει για αυτό που έμεινε ζωντανό όσα δε διεκδίκησε για τη Μάρθη. Και ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί, να μη σταματήσουμε να διεκδικούμε στον δρόμο, για να τα αλλάξουμε όλα σε αυτή τη χώρα.

Κι αν στην τελική τσιτάρει Καζαντζάκη, για τη δικαιοσύνη που δεν έχει πόδια και θα την σηκώσουμε εμείς στους ώμους μας για να την φέρουμε, και όχι Μαγιακόβσκι για το μέλλον που δεν πρόκειται να έρθει μόνο του νέτο-σκέτο, δεν έχει και τόση σημασία. Και δε θα την κρίνουμε για αυτό.

-Πολύς κόσμος έφυγε στο καπάκι -γιατί είχε έρθει για την Καρυστιανού- και έχασε τη συνέχεια. Το μίνι συντονιστικό με τις σύντομες -για μέτρα συντονιστικού- παρεμβάσεις φοιτητών, την παρέμβαση δημοσιογράφου που έχει ζήσει περισσότερα διήμερα ΕΑΑΚ από ό,τι όλοι αυτοί μαζί και πλησίασε τον χρόνο των βασικών ομιλητών, και το τραγούδι του Φοίβου που του έδωσε όνομα καθώς ερχόταν στην εκδήλωση: Αν δε βρω το τέρμα. Και δεν πρέπει να αφήσουμε τους γονείς-συγγενείς να το βρουν μόνοι τους.

Αντί επιλόγου και ηθικού διδάγματος.

Ο Μπεκρής ήταν το κατάλληλο πρόσωπο στο σωστό σημείο -διαχυτικός, εκδηλωτικός, με παλμό και λέγειν. Ίσως οι άλλοι -και εμείς δεν είμαστε οι άλλοι, επειδή είμαστε στο ίδιο πάνελ- λένε πιο εύπεπτα πράγματα, που κερδίζουν πιο εύκολα το ακροατήριο, επιδοκιμασίες και χειροκροτήματα. Αλλά το κοινό έρχεται σε επαφή και με όσα λέμε, τα επεξεργάζεται, ακούει κάτι διαφορετικό που μπορεί να του μείνει -όπως το σύνθημα «τα κέρδη τους, οι ζωές μας». Κι ίσως δώσει ακόμα περισσότερο τον τόνο στην πορεία. Αρκεί αυτή να μην είναι μοναχική αλλά στον δρόμο.

Ή έστω στον κάμπο -και την κοιλάδα του. Όπου τα παιδιά θα κυνηγάνε πάντα τους αστούς, σαν ερινύες.