Μέχρι τέλους

Για όσους νόμισαν πως τελειώσαμε, αυτή ήταν η αρχή του τέλους τους. Μέχρι τέλους! Σε αυτά δε χωράνε οπαδικά -ούτε χουλιγκανικά, με κουκούλες και μολότοφ. Κι όπως είπε στην ομιλία του ο ξάδελφος της Αγάπης -της σφισσας που έχασε τη ζωή της στα 23 της χρόνια- μαζευτήκαμε εδώ ανεξαρτήτως χρώματος, κόμματος και ομάδας.

Και όχι, δεν είναι πάντα ένα. Το βασικό όμως είναι να μην έχεις πολιτική αχρωματοψία και τα βλέπεις όλα ίδια, σαν μια μουτζούρα -που έχει τα τρένα στην εποχή του μουτζούρη. Και βασικά να μπορείς να ξεχωρίσεις το κόκκινο. Και όταν λέμε για τον σφο με το μουστάκι -που είχε την τιμητική του και στη βουλή, λόγω της ημέρας-, δεν είναι ο Αναστόπουλος -που το έχει τσουρομαδημένο. Κι αν σε συγκινεί η ιστορία του Μπαρτζώκα, που μεγάλωσε στις διαδηλώσεις, κατέβα και εσύ στον δρόμο, ΓΤΧΜ, μην περιμένεις την αλλαγή στον πάγκο, ενώ αλωνίζει στη θέση σου κάθε κατεργάρης.

Διαλεγμένες μία προς μία οι ομιλίες. Μια φοιτήτρια, δυο σιδηροδρομικοί, μια υγειονομικός από το Ασκληπιείο Βούλας, εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Γονέων, ένας συνήγορος των συγγενών των θυμάτων -έχουμε και εμείς τους δικούς μας, αλλά δεν το διαφημίζουμε. Δυο συνδικαλιστές εργάτες στο κλείσιμο, από τα ΕΚ Αθήνας και Πειραιά. Κι ενδιάμεσα, οι στίχοι ενός εργάτη (η βία του κέρδους σου κόβει το νήμα/ «αντίο παιδί μου» γράφει το μνήμα) και οι ΚΘ επί σκηνής, χωρίς τέλειο ήχο, χωρίς πλήρη σύνθεση και προετοιμασία, αλλά τι σημασία έχει; Δεν έχουν μάνατζερ, δεν είναι επαγγελματίες, δεν έχουν κλείσει καν τα 30, αλλά πόσοι έχουν τόση αναγνώριση και τέτοια παράσημα -να παίζουν παντού τα τραγούδια τους, σε κάθε διαδήλωση ή ακόμα και στα κανάλια;

Η υγειονομικός ήταν από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί όταν θέλουμε, Αστερίξ, είμαστε πολύ ευπρεπείς, ενωτικοί και τρυφεροί, σαν τραγούδι των ΚΘ (για τον Παύλο και τον Ζακ και όλες τις παρα-κρατικές δολοφονίες) και του Φοίβου για τα Τέμπη, που θα τον ξαναδούμε μετά από καιρό (ξέρεις γιατί), στην εκδήλωση των φοιτητών στο Πάντειο -με Καρυστιανού κ.ά. δικούς μας- την άλλη βδομάδα.

Αντίστοιχα συγκινητικές ήταν οι στιγμές στη Λάρισα, όπου διάβασε το προσκλητήριο των νεκρών η αδερφή ενός θύματος -να σου παγώνει το αίμα. Και στη Σαλούγκα, που εσχάτως μοιάζει άλλη πόλη, αγνώριστη! Τόσο που μπορεί να βγούμε πρώτη δύναμη στο Εργατικό Κέντρο, αν δεν πέσουν πάνω μαύρα εργοδοτικά κοράκια, με νύχια γαμψά και τις γνωστές νοθείες -γιατί τι νόημα έχει το όνειρο, χωρίς αυτές. Οι καπνεργάτες του Μάη του '36 να ψηφίζουν άραγε;

Πυκνές προσυγκεντρώσεις -σχεδόν σαν απεργιακές-, γεμάτη η Αμαλίας, με βάθος προς όλες τις κατευθύνσεις (πλατεία, Στύλους, Σοφίας κτλ), πολλά σωματεία και πινελιές εξωκοινοβουλίου στις γωνίες. Σταδιακά έφτασε ο χύμα κόσμος και άρχισε να ζορίζει το σήμα στα κινητά. Δεν πλησίαζε τον όγκο των πρόσφατων συγκεντρώσεων, αλλά ήταν ίσως το μεγαλύτερο απογευματινό συλλαλητήριο των πολλών τελευταίων ετών. Κι αυτή είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους νομίζουν πως οι απεργίες δε συγκινούν τα πλήθη και ότι οι κινητοποιήσεις γίνονται στον ελεύθερο χρόνο (που δεν έχουμε).

Τι χύμα κόσμο είχε; Πχ κάτι τύπους με μπάφους -παιδιά, μαστούρια και λιβάνια στη συγκέντρωση της Νίκης, όχι εδώ. Έναν κυριούλη που έλεγε πως είναι δεξιός, ενώ ο Μητσοτάκης όχι. Και μια κυρία που ρωτούσε «τι είναι το ΠΑΜΕ» για να της πουν «το ΚΚΕ». Κοιτάξτε, όχι ακριβώς, το ΠΑΜΕ είναι ένα μέτωπο σωματείων, στο οποίο συσπειρώνοντ... Τέλος πάντων, ό,τι σου είπαν και ό,τι κατάλαβες, δεν πειράζει.

Δεν ξέρω πόσα τους έμειναν από τις ομιλίες και τις ανακοινώσεις, πάντως θέλουν διαφορετική προσέγγιση -τραγούδια ΚΘ, στιχάκια, παλμό, συνθήματα, δρώμενα με φαναράκια κτλ-, αλλά όχι σαν σχολική γιορτή, ούτε μνημόσυνο. Χρειάζεται παιδική ψυχολογία, σα να έχεις να κάνεις με μαθητές στα πρώτα τους βήματα στον δρόμο, la strada, στράτα-στρατούλα, κι αυτοί ψαρωμένοι, σαν τον Γιάννη τον καιρό έκανε τα δικά του πρώτα βήματα -traveling- στο ΝΒΑ. Και δεν πειράζει αν δε μάθουν με την πρώτη το πικ εν ρολ, ας ξεκινήσουν με τα βασικά και το μπάσιμο -πχ στη βουλή.

20,000 points. 20,000 memories.

Keep changing the narrative, Giannis. pic.twitter.com/emriUUrzG3

— Milwaukee Bucks (@Bucks) March 6, 2025

Στο τέλος πηγαίναμε πάλι σημειωτόν στην Πανεπιστημίου, σαν μετα-πορεία. Κι ίσως έπρεπε να έχει γίνει μία, όπως στη ΛΔ του Βορρά, που κατευθύνονται στον ΟΣΕ. Το έβλεπες στο βλέμμα του κόσμου πως δεν ήθελε να φύγει, περίμενε κάτι παραπάνω, μια κορύφωση -δεν του έφτανε πως θα ξαναβρεθούμε την Παρασκευή. Και αφού δεν ήθελε να φύγει μόνος του, ανέλαβαν οι Μπαλούρδοι να τον διαλύσουν. Η διαφορά είναι πως φέτος «από σεβασμό» κρατάνε τα προσχήματα, και χτυπάνε στο τέλος με χημικά, για να μην μπορεί να μείνει κανείς.

Στη Βουλή ο Παφίλης κατήγγειλε την καταστολή και το σχέδιο διάλυσης, θυμίζοντας πως το ξύλο έχει δυο πλευρές κι αν το πιάσει ο λαός, θα τρέχουν όλοι τους να κρυφτούν. Από το στόμα του και στου ΓΓ το αυτί. Αλλά τα καλύτερα τα ’χε πει πιο πριν, σαν υπονοούμενο ή μάλλον σαν ερώτημα (;).

Η Βουλή όμως δεν είναι το δικό μας γήπεδο, γιατί λειτουργεί σαν τσίρκο με πυροτεχνήματα. Λέει ο ΓΓ για τη συγκάλυψη, για τις ποινικές ευθύνες του Μητσοτάκη, ποιος να σε ακούσει Μήτσο μ’ -ιδίως αν τα διαβάζεις από μέσα. Αλλά η Πλεύση και η Λύση (σαν Μπόλεκ - Λόλεκ, σε αστική version) λένε να αρθεί το απόρρητο του τηλεφώνου του και ο Φάμελλος φωνάζει προς το μέρος τους αν θα τολμήσουν να έρθουν στην προανακριτική (;), σπουδαία παράσταση, η μπάλα στα θεωρεία, ψάξε δε θα την βρεις.

Βάζει ο Κουτσούμπας όλο το πακέτο (ιδιωτικοποιήσεις, ΕΕ, ευθύνη υπουργών, ανάδειξη δικαστών), λιώνει την καραμέλα της αξιολόγησης, που όλα τα σφάζει, τα μαχαιρώνει -πλην της ασυλίας των υπουργών. Πετάει ο Μητσοτάκης πως η Ζωή τιμάει τον Στάλιν (!), ενώ εμείς είμαστε ευπρεπείς, δεν τον διακόπτουμε, ούτε διακινούμε σενάρια. Πλακώνει ο στρατός των συριζοτρόλ: «δεκανίκια, ψάλτες, δεν ψήφισαν την πρόταση μομφής, μια ζωή απόν το ΚΚΕ». Μπετόν αρμέ ο όχλος του καναπέ και η κυβέρνηση, έτοιμα τα στρατόπεδα για την εικονική μάχη.

Έκλεισε τα 57 ο Κυριάκος, η Ζωή είχε 57 σημεία (!) στη σύντομη παρέμβασή της. Τι να τους πουν τα 57 φαναράκια στην πλατεία και τα 93 εξώδικα των σιδηροδρομικών, πριν το έγκλημα στα Τέμπη! Τι να τους πούμε κι εμείς; Για το 57-53 της ΚΕ, στο 13ο Συνέδριο, που είχε και επέτειο πριν δυο βδομάδες; Ο Δραγασάκης έφυγεν, ο Δραγασάκης πάει! Κακό χωριό τα λίγα σπίτια και τα άσχημα αριστεροχώρια, άσχημα καίγονται -εκ των έσω. 

Τι να τους πει και το Ρεξόνα ή ο σφος με το μουστάκι; Ούτε μηνύσεις, ούτε καρδούλες έκανε. Και αν πρέπει να ακούς για δυο ώρες τη Ζωή να απεραντολογεί, βάζεις από μόνος σου «Πλεύση» για το αρχιπέλαγος και δε σε τρομάζουν τα γκούλαγκ.

Το βασικό είναι ότι η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα των μεγαλύτερων διαδηλώσεων από τον καιρό της απελευθέρωσης (και την ίδρυση της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης) και απαντάει με απελευθέρωση των σιδηρόδρομων (!), άρση της μονιμότητας και αξιολόγηση για το Δημόσιο! Που δεν αφορά την εγκληματική της αμέλεια, βύσματα και «σταθμάρχες», τρένα που παρασέρνουν μαθητές, και αφύλαχτες διαβάσεις, αλλά όσους φυλάνε Θερμοπύλες. Πχ εκπαιδευτικούς που δε θέλουν την κατηγοριοποίηση -σχολεία πολλών ταχυτήτων και παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Κι αν ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει να ενώσει (σχεδόν) όλη την κοινωνία εναντίον του, αυτή τη φορά μάλλον την δίχασε. Οι μισοί απορούν αν είναι εξωγήινος, χωρίς καμία επαφή με τον πραγματικό κόσμο κι οι άλλοι μισοί τρολάρουν:
-Ήμουν και εγώ στο μπλοκ που φώναζε ρυθμικά «Α-ξιο-λό-γηση, α-ξιο-λόγηση».
-Εγώ ήμουν σε αυτό που χειροκροτούσε για το 112 και τη σύνδεση με το POS.
Άξιος, άξιος...

Κι όμως, το πήραν το μήνυμα! Δεν είναι τόσο φευγάτοι, που βρίσκουν καταφύγιο στις ιδεοληψίες τους, πριν έρθει η ώρα του όπου φύγει-φύγει. Ούτε επιλέγουν μια «φυγή προς τα μπρος», για να αντιστρέψουν την ατζέντα. Απλώς κατάλαβαν ότι πιθανότατα έχουν τελειώσει πολιτικά και τακτοποιούν ό,τι προλαβαίνουν και κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες, πριν παραδώσουν πνεύμα και σκυτάλη -όποτε και αν γίνουν εκλογές.

Αλλά την τελευταία λέξη δεν την έχουμε πει ακόμα -και δε θα είναι εκλογική. Η συνέχεια επί της οθόνης στον δρόμο την Παρασκευή...