Η σούπα με τα μανιτάρια

Ο Τσερνισέφσκι το έθεσε, ο Βλαδίμηρος το απάντησε οργανωτικά στον καιρό του κι αυτό επανέρχεται αμείλικτο σε κρίσιμες καμπές: (και τώρα) τι να κάνουμε;

Τη σούπα με τα μανιτάρια, θα έλεγε ο σφος με τα μενίρ (Οβελίξ), παρά τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις που ζητούσαν να τα σοτάρουμε, να τα κάνουμε ομελέτα και να τα κρατικοποιήσουμε. Αλλά πώς μπορείς να φτιάξεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά, ενάντια στο κράτος; Είναι τρελοί αυτοί οι δεξιοί αριστεριστές...

Ποταμός συνειρμών, αγριοκούλουμα -δε θέλω τα ψάρια τους, Αστερίξ-, χαρταετός, ο Κολιτσιδάκης στον ΟΦΗ, Όμιλος, σοβιετικός κυριούλης, η μπάλα στην κερκίδα, τα παιδιά η μόνη σου ελπίδα, ο σφος με το μουστάκι (χωρίς μενίρ), εκατομμύρια στον στίβο να παίζουν και 22 να βλέπουν σαν ασφαλίτες.

Με ποιο δικαίωμα λέτε τους προβοκάτορες ασφαλίτες; ρωτάνε στα ΜΚΔ για τους καπουτσίνους χούλιγκαν. Οκ, να τους λέμε τότε παρακρατικούς; -Μα δεν τους οργανώνει το κράτος. -Αλλά...; -Οι πρόεδροι των ΠΑΕ. Εφοπλιστές, λαθρέμποροι, μαφιόζοι και λοιπές ευγενείς τάξεις. -Σωστά, έχει τεράστια διαφορά...
Να παραφράσουμε και εκείνο το ρατσιστικό ανέκδοτο με την πόντια Εταίρα.
Γιατί αυτοκτόνησε ο τελευταίος Πόντιος προβοκάτορας; Έμαθε ότι οι άλλοι πληρώνονταν (από το κράτος).

Μα γιατί αναλώνεστε στην προβοκατορολογία; Κατά πρώτον, δεν το κάνουμε. Κατά δεύτερον, είδαμε ένα (παρα)κρατικό σχέδιο διάλυσης της μεγαλύτερης διαδήλωσης στα χρονικά της μεταπολίτευσης. Κι αν κάποιοι συμμετείχαν σε αυτό ως χρήσιμοι ηλίθιοι-συνεργοί ή ως εκτελεστικός βραχίονας, μικρή σημασία έχει -για όσους δεν έχουν ξεχάσει βασικές έννοιες, όπως παρακράτος και τι εστί αντικειμενική προβοκάτσια.

Είναι σαν τη άμιλλα Βέλγων και Γαλατών στο Αστερίξ, που πλακώνουν στις μπούφλες Ρωμαίους, για να αποδείξουν ποιος είναι πιο γενναίος, αλλά χρειάζονται μάρτυρες για τον Καίσαρα, οπότε πιάνουν από το αυτί κάποιον σακατεμένο λεγεωνάριο και του συστήνονται αναδρομικά.
-Εμείς είμαστε Βέλγοι. -Χαίρω πολύ...
Και στο επόμενο καρέ-λεγεώνα.
-Εμείς είμαστε Γαλάτες. -Γοητευμένος...

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, όταν ξοδεύεις χρόνο και ενέργεια για να υπερασπιστείς το δικαίωμα του κάφρου στην εκτόνωση, δηλαδή τον «κινηματικό» αυνανισμό -τη μαλακία για να μην πολυλογούμε-, είναι ότι δε σου μένει φαιά ουσία να σκεφτείς πώς θα τους σταματήσεις ή τι είναι, τι θέλει και γιατί χρειάζεται η περιφρούρηση.

Η κυβέρνηση βλέπει, σαν τον Μάντη (Αστερίξ νο 8, το ξέρουν όλοι με αυτό), τα μελλούμενα στα εντόσθια: μακάρι να υπάρξουν βίντεο... θα γίνουν μεγάλα επεισόδια την Παρασκευή. Επειδή όμως εμείς δεν έχουμε τη μαγική γυάλα των δολοφόνων, η επόμενη μέρα μας βρίσκει αντιμέτωπους με το ερώτημα: και τώρα τι (να) κάνουμε;
-Τη σούπα με τα μανιτάρια...

Αλλά δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές για μανιταρόσουπες και την κουζίνα του μέλλοντος, οπότε χρειάζεται δημιουργική φαντασία και ευέλικτος αυτοσχεδιασμός, με βάση τα υλικά της συγκεκριμένης κατάστασης.
Ακολουθούν μερικές πρόχειρες σημειώσεις, εν είδει απάντησης-εισαγωγής.

Κάποιοι ζουν ακόμα στον απόηχο της Παρασκευής -και φυσιολογικά- αλλά δε γίνεται να τρεφόμαστε με αναμνήσεις. Άλλους τους πιάνει μεθεόρτια μελαγχολία χωρίς κίνημα, νιώθουν ένα είδος επιλόχειας κατάθλιψης -και ας είμαστε ακόμα στα κοιλοπονήματα κάτι νέου που είναι σε εμβρυακή κατάσταση και πασχίζει να γεννηθεί, χωρίς τερατογένεση, στην εποχή των τεράτων.

Εντάξει, δύσκολα θα δούμε ξανά τέτοιο πλήθος, τόσο πάθος, τόσο ευνοϊκές διαθέσεις -ακόμα και από μερίδες της εργοδοσίας και των ΜΜΕ, για τους δικούς τους λόγους. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα υπάρξει συνέχεια. Τον ίδιο ακριβώς προβληματισμό μπορεί να είχαμε μετά την 26η Γενάρη ή μετά τις απεργίες της άνοιξης του ’23. Και τώρα τι;
Η συνέχεια δεν ήταν ευθύγραμμη, αλλά η δυναμική ήταν τέτοια που δίνει καρπούς μέχρι σήμερα. Κι αυτή η σπορά είναι το παν. Πόσους βρήκαμε πριν, πόσους θα βρούμε μετά (και στην απεργία, αλλά άντε να βρεθείς με τόσο κόσμο), τι δεσμούς χτίζουμε. Αφορμές να θρέψουν την οργή πάντα υπάρχουν, το βασικό είναι να της δώσουμε τρόπο.

Ρουφηξιά καφέ, βαριά τζούρα τσιγάρο, μεγάλη ανάσα, νταλγκάς, βαρυσήμαντο διάγγελμα στον διαδικτυακό καφενέ.
-Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Στρίψιμο μουστάκας. Άκου που σου λέω -επιχείρημα υπερατού, δε χάνει ποτέ.
Βλέμμα στο κενό, ο μπαρουτοκαπνισμένος Μήτσος παίρνει τη σκυτάλη, βροντοχτυπά τα ζάρια, τα πούλια, κόβει την τράπουλα και ράβει με το πληκτρολόγιο.
-Δεν υπάρχει Αριστερά. Πού είναι μωρέ; Τι κάνουν τόσο καιρό; Ο κόσμος βράζει και περιμένει...

Πολύ καλή ερώτηση, κ. μπαρουτοκαπνισμένε, ευχαριστώ που μου την κάνατε.
Αν μιλάμε για το ΚΚΕ, σημειώνουμε πρόχειρα τα εξής. Έχει καταθέσει δικό του πόρισμα με απόδοση συγκεκριμένων ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα. Έχει κάνει πρόταση να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Και έχει βάλει το ζήτημα να αλλάξει ο τρόπος ανάδειξης των δικαστών, που διορίζονται από την κυβέρνηση. Με δυο λόγια, έχει βάλει συγκεκριμένα όσα ζητάν οι συγγενείς των θυμάτων για να μην υπάρξει συγκάλυψη του εγκλήματος.

Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, οι δυνάμεις του έτρεξαν τον απεργιακό σχεδιασμό, πίεσαν τη ΓΣΕΕ να συρθεί πίσω από την απόφαση για την απεργία -που θα γινόταν είτε με είτε χωρίς τη σφραγίδα της-, οργάνωσαν την επιτυχία του αγώνα, εξορμούν μαζικά στους χώρους δουλειάς και έχουν βάλει νέες κινητοποιήσεις, αρχής γενομένης από αύριο.

Αρκούν όλα αυτά; Ποτέ δεν είναι αρκετά. Τι άλλο μπορεί να γίνει; Καλή ερώτηση, που δεν απαντιέται εύκολα -και σίγουρα όχι με ύφος παντογνώστη ή κουνώντας το δάχτυλο σε όσους τρέχουν πρωί-βράδυ. Μπορεί όμως να χρειάζεται κάτι πέρα απ’ τα καθιερωμένα -μαζί και συμπληρωματικά προς αυτά-, μια σειρά κινήσεων και πρωτοβουλιών σε διάφορα επίπεδα. Δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο κατά νου, ίσως είναι ώρα όμως για νέες ιδέες -ακόμα και αν φαίνεται να μην έχουν τίποτα να προσφέρουν.

Ίσως πρέπει πχ να ανοίξει, τώρα αλλά και με ορίζοντα προοπτικής, πιο δυναμικά ένα μέτωπο ενάντια στην κρατική καταστολή. Τον αυταρχισμό, τις τρομοκρατικές προσαγωγές-συλλήψεις (όποιον και αν αφορούν, δικούς μας ή από άλλους χώρους), τον ρόλο των ΜΑΤ, τα χημικά, τη δολοφονική χρήση τους σε μια κατάμεστη πλατεία με άμαχο πληθυσμό. 

Μπορεί να διακινηθεί-αξιοποιηθεί ευρύτερα και ο οδηγός του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών για διαδηλωτές, νομικούς και μετανάστες -για τα δικαιώματά μας απέναντι στις αρχές και τα όργανα καταστολής. Αν και θυμάμαι ένα παλιό σχόλιο του Σχιζοφρενή Οικοδόμου με το Καδρόνι στο μπλοκ, που διηγούνταν μια σχετική εμπειρία. Είχε κάθε δικαίωμα να αρνηθεί να τον ψάξουν και αυτοί το «δικαίωμα» να τον πάνε εκδικητικά στο τμήμα για... «εξακρίβωση στοιχείων». Στο τέλος προφανώς τον άφησαν και προσφέρθηκαν να τον πάνε σπίτι -γιατί καμιά φορά το περιπολικό είναι και ταξί. Αλλά το θέμα είναι πόσοι έχουν χρόνο και όρεξη να μπουν σε αυτή διαδικασία.

Μήπως πρέπει- μπορεί να γίνει καλύτερη παρέμβαση στον Σύλλογο των συγγενών των θυμάτων; Ενδεχομένως, αλλά καλύτερα όχι, για μια σειρά λόγους. Στην τελική, δε γίνεται να έχουμε (και) άλλες απαιτήσεις από αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν κάνει ήδη πολλά, παρά τα τσακισμένα όνειρα και το ψυχικό φορτίο που κουβαλάν. Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση τους, μπορεί να είχε βουλιάξει στην απόγνωση ή να είχε κλονιστεί από την κρατική αναλγησία και τη χυδαία προσωπική στοχοποίηση. Ο σύλλογος δεν πρόκειται να καλύψει τυχόν δικές μας αδυναμίες, ούτε έχει ρόλο κάποιας οργανωμένης πρωτοπορίας -παρά τα υπονοούμενα κάποιων δημοσιολόγων, που φωτογραφίζουν την Καρυστιανού ως δυνητική επικεφαλής ενός πολιτικού μετώπου με αντικυβερνητικό χαρακτήρα...

Μήπως χρειάζεται (ακόμα) πιο δυναμική κοινοβουλευτική παρουσία, αυτές τις μέρες; Ίσως. Υπάρχει όμως η μπανανόφλουδα του σόου και των επικοινωνιακών τρικ του αντιπάλου, και απέναντί τους είναι μάλλον πιο χρήσιμο να αποφεύγεις τα πυροτεχνήματα, αναδεικνύοντας την πολιτική ουσία.

Αυτή η εβδομάδα μπορεί να είναι πυκνή σε εξελίξεις -συζήτηση στη Βουλή, πρόταση μομφής κτλ- και να δώσει ειδήσεις. Αλίμονο όμως σε όποιον ξεχνά πως αυτές τις πυροδοτεί το κίνημα και ο δρόμος, όχι σαν καταλύτης αλλά ως γενεσιουργός αιτία. Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει σοβαρά ότι οι σπασμωδικές αντιδράσεις του Μητσοτάκη (αναρτήσεις, κλείσιμο ΟΣΕ κτλ) είναι καρπός του φόβου του για την πρόταση μομφής του Ανδρουλάκη και όχι για την οργή εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών.

Γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι και περιμένοντας τις συνθήκες να ωριμάσουν. Βασικά καλούμαστε να μάθουμε μια σειρά πράγματα -μαζί με τους «μαθητές» μας στο μεγάλο σχολείο του κινήματος, που τους λείπει η πείρα αλλά όχι το κριτήριο.
Καλούμαστε να μάθουμε στην πράξη πώς περνάμε στην επόμενη πίστα, πώς βρίσκουμε κρίκους να ανεβάσουν το επίπεδο της συνείδησης, πώς να κερδίζουμε καλύτερες θέσεις σε επιμέρους μάχες -και ας μην είμαστε ακόμα έτοιμοι να κερδίσουμε τον πόλεμο.

Να μην περιμένουμε από τα πάνω, τις εξελίξεις στο κεντρικό επίπεδο, να αλλάξουν το κλίμα. Να μην αφήνουμε τις πρωτοβουλίες από κάτω σκόρπιες και ασύνδετες, χωρίς κεντρική πολιτική έκφραση. Αν δεν είχε βγει η απεργία στις 28 Φλεβάρη, αν δεν είχε πολιτικό περιεχόμενο, θα ήταν απλώς ένα μαζικό μνημόσυνο -το μεγαλύτερο της ιστορίας, αλλά δε θα μπορούσε να γράψει ιστορία.

Η αγωνία για την επόμενη πίστα -την ποσότητα που ζητά να γίνει (ποιότητα)-, δεν είναι μικροαστική ανυπομονησία. Υπάρχει, ξέρεις σφε αναγνώστη, και η εργατική, λαϊκή ανυπομονησία για το επόμενο βήμα, για κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι καταναλωτισμός μεγάλων, ιστορικών στιγμών, ούτε περιμένει τις εκπτώσεις να ξεσαλώσει. Ίσα-ίσα έχει βαρεθεί τις εκπτώσεις στα όνειρά του, να ζει σε μια απέραντη κοιλάδα δακρύων και εγκλημάτων. Και ζητά κάτι παραπάνω, μια συνολική πολιτική πρόταση που να δικαιώσει τους πόθους και τις ανάγκες του.

Μπορεί ο κρίκος αυτός να είναι η πτώση της κυβέρνησης; Ίσως, αλλά πρέπει να πεις τι θα έρθει στη θέση της. Μπορεί να είναι ο στόχος για δημόσιες και ασφαλείς συγκοινωνίες; Ναι, αλλά πρέπει να αναλύσεις πώς θα τις διασφαλίσεις -με ποιο κράτος και σε ποιο σύστημα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα που σκοτώνει για το κέρδος, που δε μας αφήνει οξυγόνο, που μας πνίγει με τα αδιέξοδά του. Και αν δε μιλήσουμε σήμερα για την ανάγκη να χτίσουμε έναν άλλο κόσμο, πότε θα βρούμε αφορμή και θάρρος να το κάνουμε; (Αλλά ίσως χρειαστεί να επανέλθουμε στο ζήτημα).

Για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι, άλλωστε. Κι όπως θα έλεγε ο σφος με τα μενίρ, μοιράζοντας μπούφλες και περιμένοντας τις σχετικές οδηγίες: Αστερίξ, να μου πεις μετά τι ακριβώς κάνουμε. Μου αρέσει να ξέρω γιατί παλεύουμε...