Μαζικές προσυγκεντρώσεις, στοχευμένες ομιλίες. Πολλά σωματεία, λίγες πινελιές, εξωκοινοβούλιο στις γωνίες. Αραιές γραμμές στην αρχή, μετά πολύς χύμα κόσμος, γέμισε τα κενά. Ψάχναμε ο ένας τον άλλο, που σήκωνε το αυτοσχέδιο πλακάτ, -βλέπεις ένα «δολοφόνοι»; Βλέπω πολλούς δολοφόνους παντού, αλλά τους έχουμε πολιορκήσει.
Στο τέλος ο κόσμος δεν έφευγε, ζητούσε κάτι παραπάνω, μια κορύφωση, αλλά η κάθαρση δεν είναι μονόπρακτο για της βουλής τα έδρανα. Κάποιοι θέλουν περισσότερα, κάποιοι κάνουν την γκρίνια άποψη, αλλά δεν είναι λίγα όσα έχουμε την άλλη βδομάδα. Η συναυλία, η εκδήλωση των φοιτητών, το κάλεσμα στο Εφετείο για το Μάτι -ναι αλλά για το κράτος που δε θέλει να δώσει λεφτά για αποζημιώσεις δε λέτε τίποτα...
Για στάσου, όμως. Ένα ακαταμάχητο ντεζαβί -το Μάτι σου αυτό μου είναι τόσο γνωστό. Σα να τα έχουμε ζήσει όλα αυτά, κάπου τα έχω γράψει -ακριβώς δυο μέρες πριν. Σαν τη μέρα της κινηματικής μαρμότας, αλλά δεν τιμωρεί εμάς, δεν είναι ο βράχος του Σίσυφου -βράχο-βράχο τον καημό μου. Θα τη ζούμε ξανά από την αρχή, ως τη δική τους τιμωρία, μέχρι τέλους. Ξανά λαός. Ξανά λαός...
Και τι εστί τέλος; Τέλος εστί σκοπός, που είναι η δικαίωση και έχει πολλές διαβαθμίσεις. Από τις ποινικές ευθύνες στους δολοφόνους της κυβέρνησης, ως τους δημόσιους σιδηρόδρομους, τις ασφαλείς συγκοινωνίες και τους πολιτικούς όρους που θα τους διασφαλίσουν, έξω από το σύστημα που γεννά Τέμπη και μας βλέπει σαν αριθμούς. Και αυτούς στρεβλά...
157 υπέρ, μείον 57 θύματα, περισσεύουν 100, να τα δώσουμε στους ένστολους. 100 ευρουλάκια θα πάρω από σένα, που έλεγε κι ο Μπαλούρδος -δεν έχει μόνο ο Μητσοτάκης το χάρισμα του προφήτη. Μείον ένας, που τον διέγραψαν για τα προσχήματα -κι ούτε αυτό τελικά, απλή παραπομπή με ερώτημα διαγραφής. Δύο εκατομμύρια στον δρόμο, από την άλλη, με τη δική τους πρόταση μομφής. Ξεκάθαρη πλειοψηφία η κυβέρνηση, απλά μαθηματικά.
Κάποτε ο Ντε Γκολ έλεγε πως πρεσβεύει τη μουγγή πλειοψηφία, που παλεύει για το δικαίωμά της στη νιρβάνα και το πατατάκι, και «μίλησε» στην κάλπη, ένα μήνα μετά τον Μάη του ’68 -κάπως σαν τα καθ’ ημάς με τα Τέμπη, που κάποιοι τα βλέπουν ως το νέο Πολυτεχνείο, που κάποιοι το είδαν ως τον απόηχο του Παρισινού Μάη, αλλά είχε πολύ βαθύτερο ιστορικό αποτύπωμα.
Αυτοί εδώ όμως ούτε πλειοψηφία είναι, ούτε σιωπηλοί. Ξαμολάνε μαντρόσκυλα να γαβγίζουν στις οθόνες, και όποτε ανοίγουν το στόμα τους βγάζουν οχετό ενάντια στα θύματα, τους συγγενείς -τώρα και για τις γυναίκες. Τράβα κάνε κανά παιδί, να μεγαλώσει, να το σκοτώσουν σε κάποια Τέμπη και αυτό, και να σε βρίζουν πάλι. Μια απέραντη κοιλάδα δακρύων και Τεμπών.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιμήσεις τη μέρα. Να στείλεις τη γυναίκα σπίτι, στην κουζίνα ή στο κρεβάτι για τεκνοποίηση. Να καμαρώνεις ότι είσαι η μόνη γυναίκα αρχηγός, ξύνοντας από το βιβλίο της ιστορία την Αλέκα -ακόμα και τη Φώφη. Να καμαρώνεις τη Ζωή γιατί... «έχει τα αρχίδια που δεν έχουν οι άλλοι στη βουλή». Ή να μοιράσεις λουλούδια στις γυναίκες, σαν τον ΓΓ -ή όπως έκαναν στη Σοβιετία. Γη και τριαντάφυλλα...
Μπορείς να σκεφτείς την ελευθερία σαν μια ωραία γυναίκα. Αλλά αντί να κάνεις έρωτα μαζί της, να αυνανιστείς -σαν τα μαλακισμένα που διαλύουν με μπάχαλα μια συγκέντρωση, ό,τι ώρα τους γκαβλώσει (πχ ελεύθερη ή ώρα για σπορ). Αλλά αν τα αυτιά τους δεν είναι μόνο για χάιδεμα, ίσως άκουσαν την αναφορά του γγ στον Κατσούρη και τη δολοφονία του που μπαίνει στο αρχείο -επιτέλους επιτελικό κράτος και δικαιοσύνη, όχι αστεία.
Κι είπε κι άλλα ωραία που χάνονται αν δε γίνουν βιντεάκια στο Λούμπεν -για τον Μητσοτάκη που παράκουσε στο «παραιτήσου», για την αξιολογημένη Hellenic Train, και τις θεωρίες για το φορτίο που μπορεί τελικά να ήταν νταμιτζάνες με τσίπουρα...
Θα μπορούσαμε ακόμα να διαδηλώνουμε ή να απεργούμε. Έστω όπως στην Ισπανία, που βιώνουν machismo και γυναικοκτονίες σε καθημερινή βάση. Μπορεί οι περισσότεροι να μην ξεπερνάν το ταβάνι του αστικού φεμινισμού -γιατί «αν ήταν Πούτινα, δε θα είχαμε πόλεμο», και πάρε τώρα έναν Τραμπ να ’χεις.
Τουλάχιστον όμως αντιδρούν και έχουν ένα επίπεδο ευαισθητοποίησης, που αποτυπώνεται ακόμα και στον αθλητικό τύπο, σε αντίθεση με εδώ που... Α, ναι. Υπάρχει και το Sportime. Που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εμβρύων και τη ζωή. Όλα ταιριαστά.
Σε άλλα ακροδεξιά νέα, ο Καρατζαφύρερ διαγράφτηκε από το ΛΑΟΣ -με απόφαση Καμπούρη. Αν μη τι άλλο είναι επίτευγμα να σε διαγράφουν από το κόμμα που ίδρυσες και να τελειώνει άδοξα η καριέρα σου. Αλλά και αν φεύγουν οι ζευγάδες, η σπορά (των ηττημένων του '45) μένει μωρέ και τον κόσμο βασιλεύει -Άδωνης, Βορίδης, Πλεύρης και σκατοψυχιά παντού. Και για κάθε χαμένο κεφάλι, έρχονται δύο στη θέση του, χρυσές
Πέρα από τον Βόλγα δεν υπάρχει γη. Αλλά πέρα από την ουσία υπάρχει το πατατάκι, που απειλεί να τα σκεπάσει όλα -σαν κίνημα της πατάτας. Κι αλίμονο αν ήταν απλές «πατάτες» όσα κάνει ο κυβερνητικός λόχος -που και εντολή να είχε να ανεβάσει τη Ζωή, δε θα μπορούσε να της κάνει τόσο καλή διαφήμιση. Και να πώς φτιάχνονται οι βολικές αντιπολιτεύσεις. Ψήφισε Ωνάσεια, δώσε το 16, να σου δώσω το 86 περί ευθύνης υπουργών, έκλεισε η κολεγιά και τα ιδιωτικά κολέγια.
Ρίξε και δυο δημοσκοπήσεις να φουσκώνουν Λύση και Πλεύση, καβάλα στο κύμα της οργής. Και η Ζωή να περνά (και χάνεται) στο πλήθος της συγκέντρωσης, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με το κίνημα. Έχει όμως βίντεο και δύο κάμερες να καταγράφουν το πέρασμά της και να ζηλεύουν οι υπουργοί που δεν έχουν τέτοια άνεση. Μάθε μπαλίτσα και μάρκετινγκ...
Η αντίσταση κορυφώνεται με τα τρικάκια της νεολαίας ΝεΑΡ (της ποιας;), με σύνθημα «είστε ένοχοι», αλλά ξέχασαν τον Σπίρτζη. Κι ο Μητσοτάκης να λέει πως συμβαίνουν αυτά -σε ζωντανές εκπομπές και σόου της κακιάς ώρας.
Αλλά όταν «μαλώνουν» -τόσοι γάιδαροι- στο κτίριο της βουλής, η αντιπολίτευση είναι στους δρόμους. Και είναι ωραίο να μην το λες μόνος, αλλά να το ακούς κι από τους γονείς που έρχονται να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις.
Το πρωί γέμισε όλη η Σταδίου φοιτητές και μαθητές. Τους κοιτούσαν αμήχανα κάτι τουρίστες με μπλουζάκια «I love Greece», μες στο κλίμα, γιατί εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ και ελληνική ιδιαιτερότητα, γραφικά ηλιοβασιλέματα και φοιτητικό μπλοκ Ρουβίκωνα -sic... Καλά τα ταξίδια, αλλά τι να το κάνεις το εξωτερικό και τις μητροπόλεις του άμα δεν έχει κίνημα.
Come with us για να την βρεις, να διαδηλώσουμε together.
Crisis pay the plutocracy.
Οι Υπεραστικοί είπαν θανασομάλαμα, «μες στην κοιλάδα των Τεμπών» -και μέσα ο γουγού να λέει για τσίπουρα, αλλά οι φασαίοι γουστάρουν Ζωή και θα μείνουν ως τις 4 η ώρα, να μιλάει όσο θέλει. Και στο καπάκι «ξανά λαός», «ξανά λαός». Σα θα βγούμε πάλι στους δρόμους, το σκοτάδι θα καίμε με φως!
Και οι μάνες των νεκρών να σε αφήνουν
πάλι βουβό, με ανοιχτό στόμα. Για το παιδί που
σκοτώθηκε στα Τέμπη και δεν πρόλαβε να μάθει
το «άριστα» που πήρε σε μια εργασία του, στο
Φυσικό του ΑΠΘ -αν είχαν και άλλοι το μυαλό του,
δε θα ακούγαμε τόσες ανοησίες για τα έλαια σιλικόνης.
Και για το «ευχαριστώ» που μας είπαν, γιατί είμαστε
εκεί για τα παιδιά τους. Ενώ εσύ νιώθεις τεράστια
ευγνωμοσύνη, που βρίσκουν τη δύναμη να βγουν
μπροστά και συσπειρώνουν τόσο κόσμο.
Και που σε κάνουν, επιτέλους, λίγο περήφανο για αυτόν τον λαό. Μπορεί να έχει καταπιεί τόσα, να είναι αναίτια απαθής κάποιες φορές, αλλά είναι κοιμώμενος γίγαντας. Μπορεί να τρέξει πρόθυμα να πατήσει την πρώτη μπανανόφλουδα στη γωνία, να κάνει πλάγια βήματα σαν καβουράκι η συνείδησή του και να έχει ένα σωρό αντιφάσεις -που είναι και η πηγή της εξέλιξης-, αλλά όταν αφυπνίζεται και βλέπει τη δύναμή του, είναι υπέροχος.
Ξανά λαός. Ξανά λαός!
Κράτος δολοφόνος, σάπια πολιτεία
Δεν ήτανε ατύχημα, ήταν δολοφονία
Το κράτος ο εχθρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου