Κι άλλο, κι άλλο...

Κάποια από τα στοιχεία, που προορίζονταν για αυτό το φεστιβαλικό ανκόρ έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε ένα κείμενο του Ατέχνως. Ας τα δούμε όλα μαζί συνολικά κι ανάκατα.

Το απαράδεκτο εξώφυλλο της Ουμανιτέ, στο τραπεζάκι των Γάλλων, που πανηγύριζε για τη νίκη του Σύριζα στην Ελλάδα και εκτός από το ακαταμάχητο πολιτικό τους κριτήριο, δείχνει και την ικανότητά τους να διδάσκονται από την πραγματικότητα, εννιά μήνες μετά από την «πρώτη φορά αριστερά», για να διορθώσουν μια λανθασμένη εκτίμησή τους (αυτοκριτική τελικά κάνει μόνο ο Βλαδίμηρος στο ανέκδοτο της Βιτάλη).

Ένα καινούριο περιοδικό των Ιταλών που τόνιζε το νέο ξεκίνημά του με το τεύχος 0 (και ολογράφως: μηδέν).

Το περιβόητο drone που αποδεικνύει ότι έχουμε πιάσει όχι μόνο το τρένο, αλλά και το αεροπλανάκι της ΕΤΕ, που αν το βλέπαμε μερικές δεκαετίες πριν, θα του πετούσαμε πέτρες και θα είχαμε άμιλλα, ποιος θα το ρίξεις πρώτος.

Ο Γιουγκοσλάβος σφος με το δίκοχο (άμα είσαι παιδί της γενιάς του πολέμου...) που άκουγε/διάβαζε ευλαβικά την κεντρική ομιλία, οπτικοποιώντας βασικά εκείνη τη φράση «θυελλώδικα χειροκροτήματα», που συναντάμε συχνά εντός παρενθέσεως, στις παλιές, μπολσεβίκικες μπροσούρες.

Τα ταξικά σουβλάκια της οργάνωσης, που σε αντίθεση με όσα διαδίδει η αστική προπαγάνδα δεν είναι ωμά και δεν έχουν λίπος.

Οι βετεράνοι της ταξικής πάλης, παππούδες και γιαγιάδες, που έρχονται μόνο για την ομιλία και πιάνουν από νωρίς τις μπροστινές σειρές, ακριβώς πίσω από το ΠΓ, την ΚΕ, τους πρέσβεις και τις ξένες αποστολές, με βουρκωμένα μάτια, γιατί δεν ξέρουν πόσα ακόμα τέτοια ραντεβού θα προλάβουν.

Η προσυγκέντρωση που (σου) έκλεινε σχεδόν την είσοδο της λαϊκής σκηνής, με τις γαλανόλευκες πιτσιλιές μες σε ένα κατακόκκινο πέλαγος με σημαίες –που θα μας δώσουν το νήμα για να ξεκινήσουμε την επόμενη ανάρτηση.

Τα πολλά καινούρια συνθήματα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας, που δεν έχουν κάνει το ίδιο γκελ με το «γρανάζι» αλλά είναι σαφώς προτιμότερα από τα παλιά και χιλιοτραγουδισμένα, έτσι για (εν)αλλαγή.

Το πολύ ωραίο γκράφιτι που οπτικοποιούσε το περσινό σύνθημα του Φεστιβάλ «δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται».

Η προλεκάλτ λαϊκότητα του Γραμματέα της νεολαίας, που σε κάποια αποστροφή του χαιρετισμού του, πρέπει να είπε εκτός κειμένου «οι ανθρώποι» (η έμφαση στον τόνο).

Τα διαβόητα ματσούκια-σελφιστήρια, που γενικά σε προκαλούν να τα χώσεις κάπου στον κάτοχό τους (σαν αυτό που λέει ο Ζαραλίκος γι ατον κόκκινο πλανήτη, όπου θα βρούμε το άλλο μας μισό, θα γίνουμε 11% και θα είμαστε σα δυο αιχμηρά παλούκια στον πισινό του συστήματος), αλλά είναι χρήσιμα στους συντρόφους από το πόρταλ, οπότε πάσο.

Η ατάκα που είπε επίτηδες ο Ζαραλίκος «μύρισα δυο μπάφους σε ένα περίπτερο, καθώς ερχόμουν», που μούδιασε προσωρινά το κοινό κάτω, για να συμπεράνει τρολάροντας «ωχ κατάλαβα, θα πέσουν κεφάλια, έτσι;». Και κάνα δυο σφισσες, που νομίζω πως τα είχαν πάρει μαζί του, γιατί έπαιρναν τοις μετρητοίς το τρολάρισμά του και στο τσακ δεν πήραν το μικρόφωνο να πουν: όποιος έρχεται και δε σέβεται, δε θα ξαναπατήσει...»

Η κλασική μελαγχολία για αυτό που τελείωσε και για αυτά που έρχονται: άγχος, χρέη, ανεργία, βαρυχειμωνιά. Για το 41ο που πέρασε στην ιστορία και το 42^ο (ούτε οι τίτλοι του Ολυμπιακού στην μπάλα να ήταν), που αργεί πολύ ακόμα: 340 και σήμερα. Και για τον ένα ακόμα χρόνο που φορτώθηκε στις πλάτες μας και πίσω δε γυρνα

Η κλασική αγωνία να μην πούμε από τώρα καλά χριστούγεννα, με ενδιάμεσους σταθμούς το (καλό) Πολυτεχνείο, και καμιά πορεία (ή απεργία στο τσακίρ κέφι) για τα μέτρα που θα περάσουν. Γιατί τότε η μεταφεστιβαλική μελαγχολία (κάτι σαν την επιλόχιο κατάθλιψη, όπου η μητέρα –μωρομάνα στη δική μας διάλεκτο- φεύγει από το επίκεντρο της προσοχής στο οποίο βρισκόταν διαρκώς ως έγκυος) θα αποκτήσει (πιο) μόνιμα χαρακτηριστικά.

Κι η κλασική απορία τι ψηφίζει όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται (όχι μόνο εμάς πάντως). Όπως λέει κι ο Μουζουράκης (και μεταφέρει ο Γιώργος Σαρρής στο ιστολόγιό του) «είστε πάρα πολλοί, για να είστε τόσο λίγοι». Αλλά όπως έλεγε μελαγχολικά μια σφισσα, κάποιος κόσμος μας αγαπάει, μα δεν (μας) παντρεύεται, γιατί θέλει να μείνει αδέσμευτος, σαν τον Τίτο, ενώ το κομμουνιστικό κίνημα απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή δέσμευση κι αφοσίωση σε ένα σκοπό και μια σειρά μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες. Ή γιατί ο κόσμος έχει ριζωμένη τη λογική του προικοθήρα και πηγαίνει σε αυτόν που του τάζει τα περισσότερα και ας μένει τελικά με το π... Το κλειδί στο χέρι είναι το καλύτερο μπεγλέρι, όπως μας τραγούδησε και ο Μαργαρίτης στο Φεστιβάλ.

Ίσως πάλι να τρομάζει αυτό που λέμε, γιατί δε δίνουμε λέξεις παρηγοριά, εύκολες κάλπικες (το πι με ήτα) λύσεις, ανέξοδα ευχολόγια για να γίνει ο λύκος αρνάκι, να έρθει η ανάπτυξη (πάνω από το πτώμα μας, αλλά ας μην είμαστε τόσο μίζεροι και απαισιόδοξοι, και ας δούμε μια φορά το φέρετρο μισογεμάτο). Ακόμα και στις εκτιμήσεις – αναλύσεις μας, μιλάμε για πολύπλοκα πράγματα, κουβάρια αντιθέσεων, και στο βάθος ηχούν τύμπανα πολέμου, αντί να μοιράζουμε ωτοασπίδες και κερί για τα αυτιά στον κοσμάκη ή να βάζουμε άλλου είδους Σειρήνες, αντί για τις πολεμικές, που να λένε γλυκό τραγούδι για τα μικρά πράγματα που θα φέρουν την ευτυχία. Συνεπώς πού να τρέχεις τώρα για μεγάλες, ριζικές αλλαγές...

Και στο δικό μου μυαλό το τραγούδι αυτό θα πήγαινε κάπως έτσι (προλεκάλτ διασκευή, μη δίνεις βάση).

Με ένα κορίτσι,

πηγαίναμε στο πάρκο Τρίτση

Παίζαμε Μπάρτσα, Γιουβέντους, Ρεάλ

Μα στα όνειρά μας,

Βλέπαμε πως θα έρθει η σειρά μας

Μια μέρα να παίξουμε στο Φεστιβάλ

                     

Και χιλιάδες καρδιές μες στην Αττική ενώνονται με τη φωνή σου

Και χιλιάδες φωνές μες στην Αττική ενώνονται με τη φωνή σου

Γιατί είναι ώρα για Κνε... (Φε-στι-βαλ).