Σαν το μικρό φαντασματάκι

Ο Γεωργίου έλεγε παλιά στους ακροατές του «σοφή η μ... (μουσμουλιά) σου». Ένας εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας απαντούσε «ενδιαφέρον και πρωτότυπο» κάθε φορά που το ρωτούσαν πώς του φάνηκε κάτι (μια εκδήλωση, το θέμα μιας εργασίας, και πάει λέγοντας). Κι η κε του μπλοκ λέει συνήθως «πλάκα έχει» για ό,τι της φαίνεται πράγματι ενδιαφέρον και της αρέσει –αν και μπορεί να προκαλέσει παρανοήσεις ως φράση και να πιστέψει ο άλλος πως τον κοροϊδεύεις.

Τελευταία συμβαίνουν λοιπόν διάφορα πράγματα που «έχουν πλάκα», με τη διαφορά πως στην πραγματικότητα έχουν πολύ σοβαρές προεκτάσεις. Για την ακρίβεια, το μόνο που έχει πλάκα είναι η προσπάθεια του Πετρόπουλου να παρουσιάσει ως σφοδρή και «οξύτατη ιδεολογικής σύγκρουση» τη συντροφική ανταλλαγή απόψεων μεταξύ ΚΕΚΡ και ΚΚΕ, όπου όντως υπάρχει διάσταση, αλλά αυτό απέχει πολύ από τη σύγκρουση. Και το μόνο οξύ που υπάρχει δεν είναι το κοφτερό μυαλό (δηλ η κουτοπονηριά) του συντάκτη, που προσπάθησε μάταια να βγάλει λαβράκι με ένα θέμα που υφίσταται από την Άνοιξη, αλλά η οξεία περίπτωση οσφυοκαμψίας του ίδιου και της γκρούπας του, ένα μικρό δείγμα της οποίας είναι κι η συστημ(ατ)ική αρθρογραφία του στην ανεπίσημη εφημερίδα της κυβερνήσεως.

Αλλά κάπως έπρεπε να τραβήξει κι αυτός –πχ με ένα βαρύγδουπο τίτλο- το ενδιαφέρον των αναγνωστών της ΕφΣυν, που είναι ζήτημα αν κατάλαβαν πολλά από το κείμενο. Το βασικό που μένει στο τέλος είναι ότι ο Πετρόπουλος προβάλλει αυτά που θεωρεί πως δικαιώνουν τη δική του θέση για τον ιμπεριαλισμό-φασισμό, ενώ ο μέσος Συριζαίος (πχ ο Σαραντάκος, που αφενός έχει στενές σχέσεις με τον Πετρόπουλο, αφετέρου είχε πάει να ανοίξει πέρυσι ένα αντίστοιχο νήμα, με αφορμή το ΚΚ Πορτογαλίας) μένει απλά με την εντύπωση πως το ΚΚΕ χάνει και τους τελευταίους συμμάχους του στην Ευρώπη, βουλιάζοντας στο σεχταρισμό του, την ίδια στιγμή που η ευέλικτη, ενωτική πολιτικής της κυβέρνησης αποκτά νέους θαυμαστές και συμμάχους, όπως τον Μπιλ Κλίντον.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους (θεωρητικά) πιο μυημένους φίλους της Ανταρσυα, που ποστάρουν κι αναπαράγουν το κείμενο του Πετρόπουλου, χωρίς να καταλαβαίνουν για ποιο λόγο χαίρονται. Εκτός και αν (όπως σχολίασε κι ένας σφος αναγνώστης) έγιναν ξαφνικά υπέρμαχοι των Λαϊκών Μετώπων, του Στάλιν, της θεωρίας των σταδίων κι άλλων τινών παρόμοιων. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς σε αυτή τη ζωή, όπου τα πάντα ρει κι αλλάζουν, ακόμα κι αν τελικά κάνουν απλώς κύκλους.

Δεν ξέρω πόσοι σφοι αναγνώστες είναι εξοικειωμένοι με ένα παιχνίδι της παρέας, τις ψείρες (όχι αυτές με την μπάλα, τις άλλες), όπου στην τελική φάση του παιχνιδιού, όσοι αποβάλλονται από το παιχνίδι, γιατί συμπληρώνουν πέντε ψείρες, γίνονται φαντάσματα και προσπαθούν να τρολάρουν τους άλλους, για να αποσπάσουν την προσοχή τους και να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Αλλά όσο ενοχλητικοί κι αν γίνονται, τόσο αποφασισμένοι να τους αγνοήσουν πρέπει να είναι οι εναπομείναντες παίκτες. Κι αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει με τα φαντασματάκια του Πετρόπουλου, της Ανταρσυα (ή κάποιων σχολιαστών του μπλοκ) και όσων άλλων βαυκαλίζονται πως πλανώνται πάνω από το Κουκουέ, γιατί εκκρεμεί μια πολύ σοβαρή συζήτηση στο εσωτερικό του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το οποίο καλείται να δείξει τη δύναμή του, διεξάγοντάς την απρόσκοπτα, συντροφικά και (εν μέρει) δημόσια.

Παρακάτω η κε του μπλοκ αναφέρεται ακροθιγώς και κωδικοποιημένα σε κάποιες πτυχές του ζητήματος.

-Εύκολα διαπιστώνει κανείς πως στη συζήτηση διαπλέκονται το ζήτημα της αντίληψης για τον ιμπεριαλισμό με τον ορισμό του φασισμού. Κάτι απολύτως φυσιολογικό, εφόσον ο φασισμός εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο ακριβώς την περίοδο της εδραίωσης του ιμπεριαλισμού, ως καπιταλισμού που σαπίζει. Ο Φασισμός Α.Ε. (όπως λέγεται και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου, φέροντας τη σφραγίδα του Μαργαρίτη) βασίστηκε κατεξοχήν μονοπώλια και η εμφάνισή του δε θα νοούταν χωρίς αυτά.

-Ο κλασικός ορισμός του Ντιμιτρόφ για το φασισμό (που απορρέει από το πιο αντιδραστικό κι επιθετικό τμήμα του χρηματιστικού κεφαλαίου) και η τακτική των αντιφασιστικών Λαϊκών Μετώπων πρέπει (επιτέλους) να ιδωθεί ιστορικά, ως απάντηση στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και τα ερωτήματα της εποχής, κι όχι ως διαχρονική στρατηγική, που πρέπει να την αποδεχτούμε ή να την απορρίψουμε συλλήβδην. Ο διαχωρισμός της διεθνούς κι εγχώριας αστικής τάξης σε λιγότερο ή περισσότερο αντιδραστικά τμήματα (και των κρατών σε λιγότερο ή περισσότερο ιμπεριαλιστικά) έχει ελάχιστα πράγματα να μας προσφέρει σήμερα, που δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση. Ενώ το έργο του τριτοδιεθνιστή Ντατ μπορεί να μη διέβλεπε τον τακτικό ελιγμό των ΛΜ, αλλά περιέχει κρίσεις και διαπιστώσεις που είναι πολύ πιο γόνιμες για τη σύγχρονη ανάλυση του φασιστικού φαινομένου.

-Ποια είναι η καρδιά της μπροσούρας του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό; Ότι μια χούφτα ιμπεριαλιστικά κράτη καταληστεύουν κι εκμεταλλεύονται τα υπόλοιπα; Ή η συγκρότηση του μονοπωλίου, το πέρασμα στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και τα πέντε βασικά γνωρίσματα που δίνει ο Βλαδίμηρος;

-Η διάσταση μεταξύ ΚΚΕ και ΚΕΚΡ για την αντίληψη της έννοιας του ιμπεριαλισμού αντανακλάται και στην αντιμετώπιση της περίπτωσης της Ουκρανίας, στην εκτίμηση της θέσης και του ρόλου της Ρωσίας και τη συγκεκριμένη ανάλυση πχ για το αντιφασιστικό καραβάνι;

Από την άλλη όμως, η χτεσινή είδηση για τη στοχοποίηση ελλήνων κομμουνιστών (με «επικεφαλής» το Ζαριανόπουλο, που μόνο από την Ιντερπόλ δεν καταζητείται πια) δείχνει ίσως τη πραγματική διάσταση αυτής της διάστασης (τη διάσταση, ω διάσταση) απόψεων και τα σχετικά όρια των όποιων διαφορών.

Σε κάθε περίπτωση, έστω και με αυτή την αφορμή, αναδεικνύονται τα εξής στοιχεία:

-Η κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η διαπάλη που αναπτύσσεται στις γραμμές του και η δυσκολία της ανασυγκρότησης ενός ενιαίου, κομμουνιστικού πόλου, με κοινή αντίληψη και χαρακτηριστικά.

-Η ανάγκη εμβάθυνσης, εξειδίκευσης, κτλ, της αντίληψης του κόμματος για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό και μιας ολοκληρωμένης, σχετικής επεξεργασίας, που να διευκρινίζει μια σειρά ζητήματα.

-Το επιτακτικό καθήκον της μελέτης του επίμαχου τεύχους-αφιερώματος στον ιμπεριαλισμό της Διεθνούς Κομεπ, ως προϋπόθεση για το άνοιγμα οποιασδήποτε συζήτησης. Το πρωτότυπο είναι πάντα καλύτερο από τις απομιμήσεις...