Ο εντιμότατος φίλος μου

Σήμερα η κε του μπλοκ θα κινηθεί σε αθλητική θεματολογία. Αρχικά θα βρείτε ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του Φιλέρη, στη μνήμη του Βασίλη Σακκόπουλου, παράγοντα του Σπόρτινγκ και αμετανόητου κομμουνιστή, όπως αναφέρει το κείμενο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο στον παρακάτω σύνδεσμο.

Και σε δεύτερη φάση ένα δικό μου κείμενο από το Ατέχνως για το θάνατο του Μάκη Ψωμιάδη και τις παλιές αγαπούλες που πάνε στον παράδεισο, αφού το σκάσουν πρώτα από την κόλαση.

Αμετανόητος κομμουνιστής από την εποχή της δικτατορίας, όπου τον κυνηγούσε η ασφάλεια, την "Πρώτη" λόγω του ότι ήταν "εφημερίδα της Αριστεράς" την ένιωθε δική του. Όπως και τους ανθρώπους της. Ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν, ή όχι μαζί του, σε ιδεολογικό επίπεδο. Δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Το μεγαλοπρεπές τηλεφώνημά του μετά τον περίφημο ημιτελικό Σ.Ένωσης-Γιουγκοσλαβίας όταν οι σοβιετικοί ανέτρεψαν τη διαφορά των 9 πόντων μέσα σε 45'' αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου: "Σύντροφε, έχω βγάλει στους δρόμους τις κομματικές οργανώσεις Πατησίων και Νέας Ιωνίας πανηγυρίζοντας τη μεγάλη νίκη της σοβιετίας..."

Αυτός ο διαστροφικός συνδυασμός μπασκετικός συν ΚΚΕ, πολλές φορές μας εξυπηρετούσε. Με δικές του, άλλωστε, ενέργειες πηγαίναμε στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" για να δούμε μέσω δορυφορικής τηλεόρασης, τα ντέρμπι του σοβιετικού πρωταθλήματος ανάμεσα σε Ζαλγκίρις Κάουνας και ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Εκεί είχε βρει άλλο μέτωπο να "τσακώνεται". Με τους συναδέλφους του εξαιρετικού αθλητικού τμήματος του "Ρ".

Εθνικός και ΚΚΕ, αλλά και τρελός!

Στο ποδόσφαιρο ο Σακκόπουλος ήταν ... Εθνικός. Εκεί ολοκληρωνόταν η διαστροφή. Γι αυτό όπως έγραψε ο Κώστας Σορώτος χθες στο fb μια φορά στο Καραϊσκάκη, όταν τον είδε του είπε για να τον πειράξει: "Βασίλη είσαι ΚΚΕ, Σπόρτιγκ και Εθνικός άντε να δεις χαρά με αυτά που υποστηρίζεις!". Ο Σακκόπουλος, δεν έχασε την ευκαιρία και απάντησε με νόημα: "Σορώτο όταν έρχεται όμως μία στις τόσες να ξέρεις τη χαίρομαι περισσότερο από όλους σας γιατί κάθε σπάνιο είναι τόσο πολύτιμο".

Αγαπούλα μου Ουαι κι αλίμονο

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

Οι παλιές αγαπούλες πάνε στον παράδεισο.
Κι αν υπήρχε φυλακή στον παράδεισο, ο Μάκης Ψωμιάδης θα έβρισκε κι εκεί τις κατάλληλες διασυνδέσεις και κάποιο παραθυράκι, νομικό ή κανονικό, για να το σκάσει κι από εκεί και να στήσει εμπόριο λαθραίων ειδών με την κόλαση.

Εξάλλου ήταν παπαδοπαίδι του κατηχητικού, που προσαρμόστηκε γρήγορα στις συνθήκες και τα δεδομένα αυτού του ηθικού, αγγελικά πλασμένου κόσμου και έδρασε αναλόγως. Μπορεί καμιά φορά να παραβίαζε το γράμμα του επίγειου νόμου και των εντολών του αλλά ήταν πάντα μέσα στο πνεύμα του. Χουντικός, απατεώνας και άνθρωπος της νύχτας, με χρυσοφόρες μπίζνες, διασυνδέσεις και διαχρονική ατιμωρησία επί όλων των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων, εξέφραζε ιδανικά το “ελληνικό όνειρο”, το επιχειρηματικό δαιμόνιο του νεοέλληνα και το ιδανικός της θεάρεστης κι αγαστής ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Χώρια που η αργκό του δρόμου και το ιδιότυπο παρουσιαστικό του με την πουράκλα, τη μουστάκα και το κομπολόι τον καθιστούσαν μια σχεδόν λαϊκή (και βασικά λούμπεν) συμπαθή μορφή, στα μάτια μιας μερίδας κόσμου. Κι οπωσδήποτε αρκετά γραφική και φαιδρή, για να χωρέσει ακόμα και στους χαρακτήρες με τις χιουμοριστικές μιμήσεις του Μητσικώστα.

Σε αυτό το τελευταίο συνέβαλε ίσως κι η σύγκριση με τους κατηγόρους του, και η εντυπωσιακή απορρόφηση από το σύστημα ενός ειδώλου, όπως ο Ντέμης, που ως παίκτης πρωταγωνίστησε σε μια σύγκρουση με τον τότε πρόεδρο της ΑΕΚ και ενσάρκωσε την πιο ισχυρή αντιπολίτευση στις μαφιόζικες μεθόδουςτου, προτού αποκτήσει ενεργό ανάμειξη ο ίδιος με τα διοικητικά του δικεφάλου.
Όταν ο κόσμος βλέπει το ποιόν και τις προθέσεις όσων στηλιτεύουν τον Ψωμιάδη με το δημόσιο λόγο τους (για να κάνουν πολλές φορές τα ίδια και χειρότερα στις ιδιωτικές πράξεις τους), καταλήγει να απενοχοποιεί μέσα του τον τελευταίο, με την ίδια λογική που κάποιοι νομιμοποιούν υποσυνείδητα τους Χρυσαυγίτες

Αν ο Ψωμιάδης ήταν απλώς ένα κατακάθι της κοινωνίας, αλλά αναδείχτηκε στον αφρό της για τρεις και πλέον δεκαετίες, αυτό λέει πολλά και για τη δική μας κοινωνία, τις αξίες και τα ιδανικά που επικρατούν.

Παρεμπιπτόντως, δεν είναι τυχαίο που ο Ψωμιάδης, όπως και πάρα πολλοί άλλοι “ευυπόληπτοι επιχειρηματίες, προεξάρχοντος του Κοσκωτά, δραστηριοποιήθηκε ως παράγοντας στο χώρο του αθλητισμού, που πρσοφέρεται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και ύποπτων ονομάτων, που αποκτούν όμως δημοφιλία, εμπλεκόμενα με κάποια ομάδα, επειδή καταφέρνουν πχ να κερδίσουν με τον παρά τους και τη μαγκιά τους, με κάθε θεμιτό ή παρασκηνιακό μέσο. Ενώ στη διαδρομή, μπορεί να τους κάτσει να γίνουν και τοπικοί άρχοντες, σε κάποιο δήμο της χώρας, με βάση τη λαϊκή, οπαδική ετυμηγορία.
Η αστική δημοκρατία στα καλύτερά της και στα χέρια των πιο άξιων εκπροσώπων της.

Σε κάθε περίπτωση, όσο μακάβριο ακούγεται αυτό για το “Μάκαρο” και με δεδομένο ότι ο ιστός του νόμου πιάνει μόνο τα μικρά έντομα και αφήνει τα μεγάλα να περνάνε ανενόχλητα, η τσιμπίδα του Χάρου ήταν πιθανότατα η μόνη που μπορούσε να τον πιάσει και να τον κρατήσει. Αλλά αν η επικύρωσή του εξαρτάται από τις ελληνικές αρχές, είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί μια απλή περίπτωση νεκροφάνειας, και να βρει τρόπο να το σκάσει ο Μάκης μέσα από την κάσα.

Μπορείτε να δισβάστε κι ένα κείμενο του Καρύδα στο Κόντρα όπου λέει πως ο Ψωμιάδης του ορκίστηκε ότι είναι Αριστερός και πως ήταν και στο Πολυτεχνείο -πιθανότατσ, βαρώντας φοιτητές