Σοβιετικό απολίθωμα

Είναι παράνοια να συμπαθεί κανείς -κριτικά έστω- τη σοβιετία και την ίδια στιγμή να στήνει το κόμμα απέναντι και να το βρίζει. Αφού είναι το ίδιο πράγμα!

Το κάνουν αυτό αρκετοί αναγνώστες, που μια χαρά σύντροφοι είναι, δεν τους τη λέω. Αλλά σα σκεπτικό θυμίζει λίγο τα κριτήρια που έχουμε στο κίνημα για αλληλεγγύη.
Ό,τι είναι μακριά το στηρίζουμε εύκολα κι ανώδυνα. Το ίδιο πράγμα εντός των τειχών, αν δεν είναι δικό μας, είναι από ύποπτο έως προδοτικό.

Αν υπήρχε μετεμψύχωση το κόμμα στην επόμενη ζωή του θα ήταν ο μιχαήλ σουσλόφ. Με όσα καλά και κακά συνεπάγεται αυτό. Ηρωικό και γραφειοκρατικό. Δημιουργικό και δογματικό. Λύση και πρόβλημα μαζί.

Το κόμμα έζησε και μεγάλωσε μαζί με τη σοβιετία. Αν και προς λύπη πολλών δεν πέθανε μαζί της. Που είναι το ιδανικό τέλος για έναν μεγάλο έρωτα.

Μαζί της πέρασε όλα τα στάδια ανάπτυξης κι όλες τις αρρώστειες, παιδικές και γεροντικές. Σαν το ανδρόγυνο που είναι μαζί από το δημοτικό.
Γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά κι έχουν δέκα μέρες διαφορά στα γενέθλια.
Έφτασαν στην κορύφωσή τους την ηρωική δεκαετία του 40. Να έχουν κάτι επαναστατικό να διηγούνται στα εγγόνια τους για να τα πείθουν.

Μετά, το κόμμα έζησε τη δική του αποσταλινοποίηση με το ζαχαριάδη. Τη δική του μπρεζνιεφική στασιμότητα στα ποσοστά του μεταπολιτευτικά, με τις απαραίτητες αυταπάτες(;) για ειρηνικό πέρασμα με τις δυνάμεις της αλλαγής. Την περεστρόικά του με τον ανανεωτή ανδρουλάκη που ήταν το παιδί θαύμα του περισσού. Σαν τον μπουχάριν ένα πράγμα. Ο οποίος αποκαταστάθηκε το 88, 50 χρόνια μετά το θάνατό του (από μη φυσικά αίτια). Την χρονιά του πορίσματος κκε-εαρ, έργο ζωής για τον μίμη.

Κόμμα και μαμά πατρίδα έζησαν μαζί τις διπλές ανατροπές το 89 και το 91, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αυτές της σοβιετίας σφράγισαν και τις εγχώριες.
Το αντίστροφο δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό. Η κομσομόλ-ναρ κι ο λιγκατσόφ που διαφώνησε με τον τζανετάκη ήταν η μόνη μας ελπίδα. Αλλά τους έφαγαν νωρίς.

Ο ράφα (ένας είναι ο ράφα) λέει ότι ο μπρεζνιεφισμός ήταν σταλινισμός χωρίς αίμα. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι η αλέκα είναι σαν τον στάλιν χωρίς μουστάκι. Απ' τα καλύτερα κοπλιμέντα που μπορείς να πεις σε συντρόφισσα παλιάς κοπής.

Δεν έφταιγε όμως ο σύντροφος με το μουστάκι στην κορυφή. Αυτός καλός άνθρωπος ήτανε κατά (πολύ) βάθος.
Οι διάφοροι ζντάνοφ από τα κάτω [Του] και δεξιά φταίγανε. Που βγάλαν τις μάζες απ' το προσκήνιο κι εφαρμόζαν σοσιαλισμό χωρίς αυτές. Από τα πάνω και κεντρι(στι)κά.

Σήμερα το κόμμα έμεινε χωρίς μαμά πατρίδα, το τελευταίο μπρεζνιεφικό απολίθωμα στην ευρώπη. Αλλά από τότε που ορφανέψαμε, μάλλον καλύτερα πατάμε. Καμία σχέση με την παιδική χαρά του 91.

Όποιος του ασκεί κριτική σήμερα πρέπει να τα 'χει όλα αυτά κατά νου. Κι ας πει μετά ό,τι θέλει.
Ας μας πει κομμουν-προδότες ή κομμουν-φασίστες. Ας γράψει το αρχιπέλαγος κολοζόφ και τη λιμνοθάλασσα γόντικα. Ας πει ότι συνεργαζόμαστε με ακροδεξιούς και φασίστες, όπως έκαναν οι σοβιετικοί στο μολότοφ-ρίμπεντροπ. Ή πιο μετά με βιντέλα και αμίν νταντά.
Ας πει ότι η σοβιετία είχε κρατικό καπιταλισμό κι ότι το κκε είναι αστικά υπεύθυνο κόμμα. Ας κάνει διασκευή τον μπεζαντάκο τραγουδώντας: οι αστοί τρομάξανε και κόμμα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών.
Ας αγαπήσει ή ας μισήσει το κόμμα μαζί με τη σοβιετία.
Αλλά όχι να τα διαχωρίζει μετά θάνατον (ο μόνος που τα χώρισε) και να κρατάει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αφού το ίδιο πράγμα είμαστε!

Αν είναι συνεπής σε αυτό, ας πει μετά ό,τι θέλει.
Πολλοί από όσους μας βρίζουν εξάλλου, κατά βάθος μας αγαπάνε. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης.
Αν δε μας αγαπούσαν θα αδιαφορούσαν.

Ειρηνική συνύπαρξη

Σήμερα μόνο πρόλογος. Η ανάλυση σε επόμενο κείμενο.
Πρόγευση με ένα ιστορικό πρωτοσέλιδο. Πραγματικά εμπνευσμένο.
Από τα κορυφαία στην ιστορία του αθλητικού -και όχι μόνο -τύπου. Μετά από αυτό έχω όνειρο να γνωρίσω από κοντά το σηφάκη, ή τέλος πάντων όποιον έχει την ευθύνη για τους πρωτοσέλιδους τίτλους στην ώρα.

Για τους μη παροικούντες.
Μπορώ να πω πού αναφέρεται το πρωτοσέλιδο.
Στον πρώην και νυν προπονητή της αεκ μπά(γ)εβιτς και τις σχέσεις (στ)οργής με το διχασμένο κόσμο της αεκ, που σε μεγάλο ποσοστό τον θεωρεί προδότη.
Δε μπορώ όμως να εξηγήσω γιατί είναι πετυχημένο. Άμα στο εξηγούν χάνει την πλάκα του.

Ποιος είναι ποιος όμως; Έλα ντε.
Ή αλλιώς, ποιος-ποιον, για να το θέσουμε ταξικά.

Νομίζω ότι ο μαυροβούνιος μπάγεβιτς ήταν τιτοϊκός. Κι από τη στιγμή που είναι διάσημος προδότης, έχει όλα τα φόντα να κάνει τον χρουτσόφ.
Αν και όταν έφυγε από την αεκ, στα 40χρονα του 20ού συνεδρίου του κκσε, χρειάστηκε ολόκληρη αποσταλινοποίηση για να τον ξεχάσουν.
Κι αυτό όχι πλήρως, όπως φάνηκε.
Επανήλθε σύντομα το 2002 (η σύντομη σταλινική -sic- παλινόρθωση επί μπρέσνιεφ) αν και τίποτα δεν ήταν όπως πριν.
Και τώρα (με τη σταλινική μας στροφή που μας καταλογίζουν όλοι) επιστρέφει για τον τρίτο γύρο.
Που θα είναι ο τελικός.

Νίκη πάντως το σοσιαλιστικό στρατόπεδο της αεκ έχει να δει πριν απ' το 20 συνέδριο. Από τότε που έφυγε ο ντούσαν δηλ.

Το πρόβλημα είναι στην άλλη μεριά. Δε βρίσκω ποιος μπορεί να κάνει τους αμερικάνους.
Αν κι ο ντέμης είχε όλα τα φόντα για ομπάμα. Αλλά τη στιγμή που ανέτελλε το αστέρι του μπάρακ, έδυε διοικητικά το δικό του.
Ειρωνεία της ιστορίας...
Δεν υπάρχει πιο πικρή (το ζήσαμε από πρώτο χέρι όσοι δηλώνουμε κομμουνιστές).

Υγ: πόσοι αναγνώστες της ώρας κατάλαβαν άραγε το πρωτοσέλιδο;
Αν και πολλοί ακετζήδες δηλώνουν σύντροφοι...