Πρώτη φορά ΚΚΕ

Όπως λέγαμε σε ένα προηγούμενο κείμενο…

Αν τα δημοψηφίσματα μπορούσαν να αλλάξουν την ΕΕ, θα ήταν μονομερής ενέργεια. Κι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες. Κι όλοι μαζί, ομαδικά, θα είχαμε βγει στην παρανομία, με τόσες κάλπες τον τελευταίο χρόνο.

Κι αν θα μπορούσαν τον κόσμο να άλλαζαν, θα ξαναέβαφαν γαλάζια τη θάλασσα. Και θα είχαμε τόσο κοσμογονικές αλλαγές, που τώρα θα ψάχναμε το επόμενο στάδιο εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, μετά από τον κομμουνισμό.

(Παρεμπιπτόντως, είναι αρκετά κωμικό να αρνείσαι την εξέλιξη τόσο στην κοινωνία, όσο και στη φύση. Κι είναι αρκετά αντιφατικό που οι κοινωνικοί δαρβινιστές δέχονται στο πρώτο σκέλος μόνο την «ανθρωποφαγία», ότι άνθρωπος έναντι ανθρώπου, ίσον λύκος, αλλά αρνούνται τη διαδοχή των κοινωνικών συστημάτων στην ανθρώπινη ιστορία. Απ’ αυτή την άποψη, ο μεσαιωνικός σκοταδισμός που αρνείται εντελώς κάθε έννοια εξέλιξης, μοιάζει να έχει τουλάχιστον κάποια εσωτερική λογική συνέπεια).

Οι εκλογές λοιπόν είναι εκείνη η περίσταση, όπου μπορείς να ακούσεις άτομα που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ στη ζωή τους το Κόμμα, να γκρινιάζουν γιατί αυτό είναι κολλημένο στο 5%. Ή να απαντήσεις σε όσους έμαθαν να παπαγαλίζουν πως το Κκε δε θέλει να κυβερνήσει, ότι πρέπει να το τιμωρήσουν και να το βγάλουν επίτηδες πρώτο κόμμα, για να δούμε τι θα κάνει. Ή να τους λες αυτό που λέει κι ο Πάνος με το σκίτσο του.

Οι εκλογές είναι ευκαιρία για μαζικό άνοιγμα, για να πιάσεις δεκάδες συζητήσεις, χωρίς το σκόπελο άλλων φορών που συναντούσαμε τοίχο στα αυτιά των άλλων. Τώρα όμως ο κόσμος διψάει να μάθει, να λύσει απορίες, ακόμα και τις πιο χαζές ή τις πιο σύνθετες. Σου ανοίγει από μόνος του κουβέντα, όπως ένα παιδί που είναι γεμάτο ερωτήσεις και τις παράγει με ρυθμό πολυβόλου. Ή μπορείς εναλλακτικά να πηγαίνεις πχ ξεκάρφωτος σε μια στάση με ένα σφο και να πιάνετε τη σκηνή, που έχετε προβάρει από πριν: που λες τάδε εγώ το σκέφτηκα. Δεν είμαι ΚΚΕ, εγώ τους κομμουνιστές, ούτε να τους δω δε μπορώ. Αλλά να σου πω κάτι; Μόνο αυτό πέφτει μέσα σε ό,τι μας λέει. Γι’ αυτό σου λέω, Κουκουέ.

Είναι η περίσταση όπου πρέπει να μάθεις να κωδικοποιείς μια πρόταση εξουσίας σε ατάκες, τίτλους και συνθήματα. Αρκεί να μη σου μείνει κουσούρι, όταν θα πρέπει να τα αναλύσεις.

Οι εκλογές μπορούν να σε κάνουν να χαρείς με το ποσοστό του κόμματος ή να μελαγχολήσεις άμα σκεφτείς πόσο μεγαλύτερο θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι. Αλλά ούτως ή άλλως οι εκλογές από μόνες τους δε λένε τίποτα. Μια σημαντική ενίσχυση μπορεί να εξατμιστεί όσο εύκολα έρχεται, αν δεν ατσαλωθεί με άλλους δεσμούς (προσωπικούς και κινηματικούς) και μείνει μόνο στην απρόσωπη, συγκυριακή επαφή-συνάντηση της κάλπης.

Είναι αφορμή για να δεις πόσο επηρεάζει ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα το δικό μας κόσμο, το στενό μας περίγυρο και να καταλάβεις πως οι εκλογές, ως μέσο, κάθε άλλο παρά ξεπερασμένες είναι για τη μέση συνείδηση, ακόμα και των δικών μας ψηφοφόρων. Κάτι που φαίνεται πολλές φορές και στη δική μας καμπανιακή δράση (πχ στις συχνότερες αναρτήσεις της κε του μπλοκ, για να μη βγάζω έξω τη δική μου ουρά).

Οι εκλογές είναι ευκαιρία για τρελό, αστικό πατατάκι, ατάκες, πολιτικές συζητήσεις, για να καλύψεις το έλλειμμα όλης της χρονιάς, που γίνεται μια κουβέντα τη βδομάδα και αν (κι αυτή δεν έχει πάντα δικό μας εκπρόσωπο). Αν και στη διαδρομή μπορεί να μελαγχολήσεις με το πόσο μη πολιτικές είναι οι περισσότερες τοποθετήσεις, με τις άδειες λέξεις, τα κούφια συνθήματα. Αύριο-μπροστά… Και οι δύο τελευταίες (στην κυριολεξία) λέξεις της μόδας. αφήγημα-διακύβευμα. Το διακύβευμα είναι ποιος μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο, με πιο ήπια προσαρμογή και περισσότερη βαζελίνη, ή ποιος θα έχει το πιο πειστικό αφήγημα για τον κόσμο που διψάει να ακούσει παραμυθάκια.

Παράλληλα όμως είναι ευκαιρία να χορτάσεις τους δικούς μας εκπροσώπους, που συνήθως δεν τους βλέπεις ούτε με κιάλια στα κανάλια, να γκρινιάξεις λίγο με αυτούς που δε σου αρέσουν ή δεν τα λένε όπως θα ήθελες, και στο τέλος να ανέβει το ηθικό σου με την προεκλογική συγκέντρωση, που είναι η πιο μεγάλη απ’ όλες. Η ελπίδα είναι εδώ. Κι ας μην της δίνουμε πάντα φανταχτερό περιτύλιγμα…

Οι εκλογές είναι βαθιά μελαγχολία για όλο αυτό το πανηγυράκι, τους τηλεοπτικούς όρους, τα πλαστικά χαμόγελα, το χαρτομάνι, τα πεταμένα «οράματα» στο χώμα, αλλά κυρίως για τον κόσμο που θα βρεθεί να τα πιστέψει και να τους δώσει την ψήφο του. Είναι η μελαγχολία (και προφανώς δεν είναι τυχαία η τόσο συχνή επανάληψη της λέξης για τους όρους σε αυτό το γήπεδο που γέρνει εναντίον μας) ενώ προσέρχεσαι να ψηφίσεις ή είσαι εκλογικός αντιπρόσωπος και κόβεις φάτσες γύρω σου, πέφτοντας στο μοιραίο λάθος του φυσιογνωμισμού. Αυτός ο κάγκουρας μοιάζει με χρυσαυγίτη… η άλλη κυράτσα, σιγά να μην είναι δική μας… κοκ. Δεν ανταποκρίνονται βλέπεις στα δικά σου στερεότυπα για το πώς πρέπει να είναι και να φαίνεται η γυναίκα του καίσαρα, για να είναι ελπιδοφόρα στην όψη, να έχει γεννηθεί πχ με μούσια, φισεκλίκια, μαύρα, σγουρά μαλλιά, (που) τα ανέμιζε ο αέρας στα ζερβά...

Οι εκλογές είναι τέλος ευκαιρία για «στοιχηματικό» πατατάκι, να κάνεις προβλέψεις, να δεις ποιος θα πέσει πιο κοντά από την παρέα σου. Τι ρε τόσο λίγο μας βάζεις. Και τα λοιπά τα βγάζεις 10%; Σαν πολλά δε σου περισσεύουν;

Οι εκλογές έχουν γίνει συνήθεια που δεν πρέπει να γίνει λατρεία, και έχουν μέσα τους το σπέρμα της ανάθεσης. Μόνο που στην περίπτωση του κόμματος, είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να ξεπεράσει κανείς για να το ψηφίσει πρώτη φορά, οι προκαταλήψεις και οι φόβοι που πρέπει να νικήσει, ώστε να είναι όντως ένα πρώτο, μικρό βήμα (που δεν πρέπει να μείνει μετέωρο σαν του πελαργού) για την χειραφέτησή του.

Για αυτό λοιπόν, πρώτη φορά Κουκουέ…

Τα μυστικά του βάλτου

Η ιστορία, ως γνωστόν, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή τραγωδία κι ενίοτε ως φαρσοτραγωδία, με έντονη δόση τραγική ειρωνείας. Το 08’ η συγχώνευση μέρα κι ενάντια στο μετωπικό σχήμα της ανταρσυα, και βασικά η παρουσία του σεκ, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις και τελικά την αποχώρηση του μισού μέρα (εεκ, οκδε σκέτο). Ο σάββας ήταν κομμουνισταράς και δεν παρέδωσε ποτέ σε σεκ, αραν, αρας. Για να ‘ρθει όμως έξι χρόνια μετά και να παραδώσει, κατά τα φαινόμενα σε μια πολύ χειρότερη εκδοχή συμφωνίας, που θα περιλαμβάνει και τον αλαβάνο. Δηλ το μέτωπο αλληλεγγύης κι ανατροπής, δηλ το σχέδιο β’, δηλ την πρωτοβουλία για την αριστερή συμπόρευση, δηλ τον αλέκο, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ενώ το σεκ, που ήταν η πέτρα του σκανδάλου και για το οποίο όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε μια φαιδρή ιστορία πολιτικής γραφικότητας να θυμηθούμε (μπους-μπους-μπους-μπους, σαρόν… μη στύβετε ανθρώπους, στύψτε πορτοκάλια… πασόκ χωρίς αυταπάτες) είναι η μόνη οργάνωση (η ανταρσυα δεν έχει συνιστώσες) μαζί με την οκδε σπάρτακος, που αντιδρά στις φαστ-τρακ διαδικασίες εκλογικής ενοποίησης και φαίνεται να εκπροσωπεί στην παρούσα φάση τη φωνή της λογικής.

Και γιατί λέμε πως επαναλαμβάνεται η ιστορία; Γιατί το 07’ το ναρ, νιώθοντας πως χάνει τους προνομιακούς του συμμάχους στα εαακ (αραν, αρας) που σχημάτισαν με το σεκ την ενάντια, φλέρταρε με μια ευρύτερη εκλογική σύμπραξη. Που ναι μεν δεν ευδοκίμησε τότε (το σεπτέμβρη του 07’), αλλά μπήκε η μαγιά για τις επόμενες εκλογές του 09’, με την ανταρσυα να παρουσιάζεται, όχι ως ένα αποτέλεσμα συμφωνιών κορυφής από χώρους που δε συναντιούνται καν στο κίνημα, αλλά ως ώριμος καρπός του δεκέμβρη και τέκνο της οργής του και της ανάγκης.

Κατ’ αντιστοιχία, κι ακολουθώντας το ίδιο εθιμοτυπικό, ο εκλογικός αρραβώνας με τον αλαβάνο, δεν έκλεισε τελικά στις τελευταίες ευρωεκλογές, που η ανταρσυα κόντεψε να διασπαστεί για το 0,2% που έπιασε ο αλέκος, αλλά μπήκαν οι βάσεις για να κλείσει η συνεργασία μες στο 15’, από τα πάνω, χωρίς την τυπική έστω έγκριση κάποιας συνδιάσκεψης –που στην τελική μπορεί να είναι το τελευταίο αλλά είναι συνάμα κι ενδεικτικό για την ποιότητα και το βάθος αυτών των συμμαχιών.

Τι άλλαξε όμως από την περασμένη άνοιξη; Υπήρχαν προγραμματικές μετατοπίσεις ή διεργασίες που ωρίμασαν; Η μία πλευρά λέει πως ο αλαβάνος συμφώνησε στο ίδιο ακριβώς κείμενο-πλαίσιο, που είχε απορρίψει αρχικά πέρσι –που εμένα μου θυμίζει λίγο ως τακτική το περίφημο «και εις τη λαοκρατίαν πιστεύομεν» του παπανδρέου. Η άλλη υποστηρίζει πως ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν τόσο σημαντικές διαφορές, ήδη από πέρσι –θυμίζω την αξεπέραστη καλτ ανακοίνωση της αρας «βρείτε τις διαφορές και κερδίστε μια μετωπική συμπόρευση». Σε κάθε περίπτωση, θα ‘ταν μάλλον ματαιοπονία για έναν αμύητο εξωτερικό παρατηρητή, να προσπαθήσει να ερμηνεύσει σε αμιγώς προγραμματική βάση τις τελευταίες εξελίξεις. Μπορεί κάποτε το ναρ που αγαπήσαμε (επί χαριτάσης) να ξεψείριζε κάθε ντοκουμέντο του κκε, για να δει πόσες φορές και πόσο ρητά αναφέρεται ο στόχος της εξόδου-αποδέσμευσης κι αν αυτή είναι από αντικαπιταλιστική σκοπιά ή όχι, αλλά η σημερινή μετεξέλιξή του φαίνεται τελικά πρόθυμη να συμφωνήσει σε μια... σαφή διατύπωση, που να περιλαμβάνει «έξοδο από την ευρωζώνη – ρήξη κι έξοδο από την εε». Που στην επόμενη διεύρυνση μπορεί να γίνει «από ρήξη έως ενσωμάτωση» για να χωρέσει τον ύστερο μπιτσάκη και τα ύστερα του κόσμου.

Το βασικό σκεπτικό της συνένωσης απορρέει από το αντικειμενικό γεγονός πως η πορεία του σύριζα προς την αυτοδυναμία θα πιέσει ασφυκτικά, στο όριο της εκλογικής επιβίωσης οτιδήποτε κινείται στα αριστερά του –και πρωτίστως την ανταρσυα. Συνεπώς επισπεύδονται κάποιες εκλογικές συγκολλήσεις που κολλούσαν στις λεπτομέρειες για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται. Αλλά το πιθανότερο σενάριο είναι πως, παρά τις όποιες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την ανταρσυα κοντά στο 2%, δεν μπορούν να σώσουν πολλά. Κι έτσι απλά θα φορτωθούν τη συμμαχία με έναν πολιτικό αριβίστα, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και χωρίς να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο που θέλουν να αποφύγουν.

Δεν είναι μόνο πως μετά το δελαστίκ, η ανταρσυα αποκτά ένα δεύτερο τηλεαστέρα, για να λέει τα δικά του δεξιά κηρύγματα για το σχέδιο β’ και το εθνικό νόμισμα που θα επανεκκινήσει την ελληνική οικονομία. Το βασικό πρόβλημα είναι η πολιτική στόχευση του αλαβάνου –που η ανταρσυα είτε την αγνοεί αφελώς, είτε γίνεται συνένοχή της- που χρησιμοποιεί ως όχημα αυτή την εκλογική σύμπραξη, για να αποκτήσει υπόσταση και να ξαναμπεί στο παιχνίδι, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα: τις αναταράξεις στον κυβερνητικό σύριζα και τον πολιτικό φορέα έκφρασης της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων του κι όσων φύγουν από τα αριστερά του. Η πολιτική εκτίμηση της κομεπ και του κόμματος για τη συγκρότηση ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου, που θα κληθεί να καλύψει το κενό που άφησε η ολοκλήρωση της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του σύριζα, μπορεί σε κάποιους να έμοιαζε με θεωρία συνωμοσίας, αλλά επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τις εξελίξεις.

Το ερώτημα είναι αν έχει θέση σε αυτή την εκλογική σύμπραξη το εεκ, που θα δώσει μεθαύριο την τελική του απάντηση. Το βασικό αγκάθι φαίνεται να είναι ο αλαβάνος και ο πατριωτικός πολιτικός του λόγος, αλλά αυτό ντύνεται ιδεολογικά προς τα έξω με τη θέση για τις «ενωμένες, σοσιαλιστικές πολιτείες της ευρώπης» -που όσο κι αν προτάσσεται προσχηματικά, είναι εξίσου λάθος να υποβαθμίζεται και να αντιμετωπίζεται ως ζήτημα χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Παραφράζοντας άλλωστε μια άλλη, παρεμφερή λενινιστική θέση, που κολλάει γάντι με την περίσταση: «οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου είναι είτε απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές».

Θέση σε αυτό το μετωπικό εγχείρημα φαίνεται να έχουν και τα μέλη του κορδάτου (σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος), ενώ είναι ζήτημα τι θα γίνει με την απεύθυνση στο ικεα και τη μεταξύ τους διαμάχη, που συμπυκνώνεται στο δίπολο φραξιονισμός-οπορτουνισμός. Οι μεν τηρούν δηλ μια τίμια (οπορτουνιστική) στάση, διαχωρίζοντας οριστικά τη θέση τους από τα τεκταινόμενα στο κκε κι αφήνοντας μόνο του το ικεα να φραξιονίζει για να αλλάξει τα πράγματα μες στο κόμμα. Οι δε όμως φραξιονίζουν, γιατί εξακολουθούν να αντλούν την ελπίδα τους από το δυναμικό και τη δυναμική του κόμματος κι όχι από τον οπορτουνιστικό χυλό με τον οποίο συμμαχούν οι πρώτοι.

Κι εμείς, με ποιον είμαστε; (Με κανέναν).

Υπάρχει επίσης μια δευτερεύουσα διαπάλη στο εσωτερικό της αραν, με την κίνηση των χιλίων που (έχει το βασικό της πυρήνα στην πάτρα και γκεστ σταρ το λαπαβίτσα και) δεν αρκείται στα ενωτικά βήματα της ανταρσυα με τον αλαβάνο, γι’ αυτό δηλώνει απευθείας εκλογική στήριξη στο σύριζα. Υπ’ όψιν πως η συγκεκριμένη διαμάχη κι οι πόλοι της δεν μπορούν να αποτυπωθούν σχηματικά έστω με όρους του στιλ «δεξιά κι αριστερή αράν», καθώς το τελευταίο ουσιαστικά δεν υφίσταται. Υπάρχει δηλ μόνο κεντροδεξιά αραν (που ήθελε εξ αρχής τον αλαβάνο) και ακροδεξιά αραν, η οποία ενδίδει στην κρυφή γοητεία της σοσιαλδημοκρατίας.

Κι αν η κίνηση των χιλίων δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη με τις επιλογές της, δεν ισχύει το ίδιο και για την κο ανασύνταξη του μπατίκα, που έβαζε εδώ και καιρό το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εύκολα πως θα έβλεπε την υλοποίησή του –ή έστω την προσέγγισή του- μέσα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του σύριζα. Και θυμάμαι σαν χτες τον πι-πι, σε ένα πηγαδάκι στη βιβλιοπαρουσίαση του μπατίκα να λέει πως ο κώστας, εάν ζούσε σήμερα, μπορεί να πήγαινε με το κκε, που έχει γίνει τελείως αριστερίστικο. Δυστυχώς δεν είχε τότε τη διορατικότητα ο πι-πι για να προβλέψει αυτή τη μετατόπιση προς το σύριζα και προς τις δικές του απόψεις για το ενιαίο-λαϊκό μέτωπο και την κυβέρνησή του, που «χωρίς το σύριζα δε γίνεται και χωρίς το κκε και την ανταρσυα δεν μπορεί να πετύχει»! Ό,τι περίπου έλεγε δηλ για το ζέρβα και για τον άρη ο γουντχάουζ, νομίζω, σχετικά με την επιχείρηση του γοργοποτάμου.

Και μες σε αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα, η κινητικότητα στο δάσος και την κινούμενη άμμο του οπορτουνιστικού βάλτου, όπου στοιχειώνει κάθε είδους αυταπάτη, συνεχίζεται αμείωτη, με τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς, από μέρα σε μέρα..

Προεκλογική καντάδα

Σύντομες θεματικές ενότητες από την χτεσινή μέρα, που όπως θα ‘λεγε και το λαϊκό στρώμα –αν δεν είχε βγει στη σύνταξη- προσφερόταν για μπόλικο αστικό πατατάκι.

Οι φημολογούμενες δυσκολίες στον αρραβώνα αλαβάνου-ανταρσύα εν όψει των προσεχών εκλογών, μου θύμισαν ένα παλιότερο γηπεδικό σύνθημα με τον μπιν λάντεν κι άρχισα να δουλεύω στο μυαλό μου μερικά στιχάκια για να το διασκευάσω. Για να δούμε..

Ρε συ χάγιο, τι να κάνω;

Που δε θέλω να ψηφίσω αλαβάνο

Στον παφίλη θα το ρίξω,

Και το εμπόδιο της δούρου θα πηδήξω

(εντάξει, δεν είμεθα και σεξισταί..)

Θα το ρίξω στον παφίλη

Στην ευρώπη ένα μήνυμα να στείλει

Θα το ρίξω στο θανάση

Είκοσι τοις εκατό να φτάσει

Θα το ρίξω στον κουτσούμπα

Και οι κνίτες θα φωνάζουν ντάμπα-τούμπα

Θα το ρίξω μαργαρίτη (πιθανό ευρωψηφοδέλτιο)

Γιατί ο αλέξης σας το έκλεισε το σπίτι

Πάμε κι άλλη μία εκδοχή

Ρε γκαργκάνα τι θα γίνει;

Που στο βήτα γύρο ψήφισες καμίνη

Θα το ρίξω σοφιανό

Κόντρα στον χριστόφορο

Θα το ρίξω στο λιλάκι

Και στο δήμο πειραιά στην παντελάκη

Θα το ρίξω στον τζατζάνη

Ιστορίες να μου λέει για λαφαζάνη

Θα το ρίξω στον πρωτούλη

Για να γίνουνε αφεντικά οι δούλοι

Θα το ρίξω και στον ζιώγα

Και ο μητσιάς θα τραγουδάει την πιρόγα

(εντάξει, υπάρχουν κι άλλες ρίμες, αλλά δε μου έβγαιναν πολύ καλές κι ευπρεπείς και πέρασαν από λογοκρισία)

-.-.-

Χτες βράδυ στο πάνελ του ενικού είχε συζήτηση για την οικονομία: το πρωτογενές πλεόνασμα (όπου δεν έχεις λεφτά για να πάρεις γάντια πχ, οπότε κόβεις τα χέρια σου κι έχεις και περίσσευμα)· για την ανάπτυξη που έρχεται –πήρε τηλέφωνο να πει ότι κόλλησε στην κίνηση και θα αργήσει λίγο- αλλά δε μας λένε για ποιον και με τι όρους· και για τη βιωσιμότητα του χρέους, που μεγαλώνει, μεγαλώνει… (γερά παιδιά) και τελικά μια χαρά βιώσιμο είναι –αφού θα ζήσει να δεις και θα μας θάψει όλους στο τέλος.

Κι αν θυμάσαι εκείνο το απόφθεγμα ενός παλιού κομμουνιστή για την κρίση –που είναι λέει ένα μακρύ παλούκι που έχουν οι αστοί στον πισινό τους και θέλουν να το χώσουν στο δικό μας- μπορείς να καταλάβεις σφε αναγνώστη πόσο αποτελεσματικές είναι κάποιες λύσεις τύπου επιμήκυνσης… του χρέους και τι ακριβώς συμφέροντα εξυπηρετούν.

Ο χατζηνικολάου συνεχίζει πάντως να αποδεικνύει ότι είναι έξυπνος επιχειρηματίας, που ξέρει να κρατάει ισορροπίες. Καλεί μια εβδομάδα μετά την τηλεοπτική εμφάνιση του κουτσούμπα, σοφιανό και μπογιόπουλο αλλά τους ανεβάζει στην πίστα, όταν έχει αδειάσει το μαγαζί απ’ όσους δουλεύουν κι έχουν πολύ πρωινό ξύπνημα. Κι ενώ περιμένουν καρτερικά μια πάσα για δευτερολογία στο τέλος, αυτός κλείνει  με ένα γραφικό από το κοινό στο στούντιο (καλύτερο φινάλε δεν μπορεί να υπάρξει, λέει) κι απαντά ειρωνικά στις διαμαρτυρίες: ορίστε κύριε σοφιανέ, κάντε εσείς καλύτερο φινάλε αν μπορείτε.

Εντάξει, εγώ αν ήμουν ο σοφιανός, θα σηκωνόμουν να τραγουδήσω «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά». Κι αν μπορούσε, ας έβρισκε καλύτερο φινάλε από αυτό. Κι έτσι όμως, μια χαρά τα είπαν.

Παρεμπιπτόντως, η realnews προσφέρει κάθε κυριακή ένα βιβλίο της διδώς σωτηρίου και αυτή τη βδομάδα, αν δεν κάνω λάθος, δίνει την εντολή, που είναι στην ουσία η ιστορία της σύλληψης και της εκτέλεσης του μπελογιάννη και των συντρόφων του –συνεπώς αξίζει να το πάρει κανείς, αν τυχόν δεν το έχει διαβάσει μέχρι τώρα.

Την ίδια στιγμή (αφού μέχρι και οι διαφημίσεις μπαίνουν ταυτόχρονα, κατόπιν συνεννόησης) στην ανατροπή είχε πρόγραμμα μαγειρικής, με την καθιερωμένη, μηνιαία δημοσκόπηση.

-Δηλ μπαμπά, ο σαμαράς είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός;

-Όχι αγόρι μου, πρετεντέρη βλέπουμε…

Ο σοφιανός θα έχει πάντως πολύ δύσκολο έργο στη διεκδίκηση του δήμου, αν ευσταθεί ένα σενάριο που κυκλοφόρησε χτες και βρει απέναντι του μια στιβαρή πολιτική υποψηφιότητα σαν και αυτή του χριστόφορου παπακαλιάτη, με στήριξη νδ! Ένα πολιτικό φλερτ, που αν τελικά ευδοκιμήσει, θα δώσει υλικό στο τουίτερ για πέντε χρόνια και στον χριστόφορο για ένα ακόμα σίριαλ. Που θα μπορούσε να έχει για τίτλο κάτι σαν «η νουδούλα η καλή» για να παραπέμπει στην παλιά θρυλική ατάκα από τους απαράδεκτους για την αλέκα.

Τελευταία θεματική ενότητα στο σημερινό μαγκαζίνο, ο –επίσης καθιερωμένος- εβδομαδιαίος λίβελος του σταυρόπουλου στο βήμα, που γίνεται αυτόκλητος (;) υπερασπιστής του λαφαζάνη, ως αγαπημένου παιδιού του χαρίλαου, απέναντι στις «μικροπρέπειες» του περισσού και το «κουτσομπολιό» του κουτσομπόλη κουτσούμπα. Τάδε έφησαν (αν είναι δόκιμος ο όρος) ο λαφαζάνης και ο καρτερός στην αυγή. Και τα αναπαράγει ο σταυρόπουλος, σπεύδοντας να προσθέσει ότι η απάντηση του ρίζου με αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις τους σε μια κρίσιμη ολομέλεια του 90’ δε φανερώνει εχθρικές διαθέσεις ή προσωπική εμπάθεια πέρα από τις αναμενόμενες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές.

Κι εντάξει, ο σταυρόπουλος χαφιές είναι, γι’ αυτό πληρώνεται –κι όχι για να μπορεί να ξεχωρίσει δυο λογιών άχυρα και στοιχειώδεις πολιτικές έννοιες. Αλλά το δράμα του εκάστοτε οπορτουνιστή είναι ότι συγχέει μια πολιτική κατηγορία, όπως τη φράση «εκφραστές του επιστημονικού οπορτουνισμού» με την εμπάθεια, το κουτσομπολιό και τις προσωπικές επιθέσεις. Έτσι η ενότητα, δε σκοντάφτει σε πολιτικούς λόγους και διαφορές, αλλά στο αδικαιολόγητο μίσος του κακού σεχταριστή, που δεν είναι φιλικός κι ενωτικός σαν κι εμάς. Η ενότητα δηλ είναι πρωτίστως ζήτημα χαρακτήρα και διάθεσης.

Γιατί…

Αν όλοι οι αριστεροί της γης πιάναν σφιχτά τα χέρια

Σταλίνες, τρότσκες στη σειρά και στήνανε χορό

Το μέτωπο θα ήτανε πολύ-πολύ μεγάλο

Κι ολόκληρη κυβέρνηση θα έφτιαχνε θαρρώ…

Υστερόγραφο

Σα λερναίες ύδρες είναι τελικά αυτά τα μπουμπούκια.

Κομμουνιστές υπάρχουν πολλοί. ΚΚΕδες λίγοι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η κατακλείδα από το νέο πόνημα του χαραλαμπόπουλου στο ανφόλοου...
Κι ο οπορτουνιστικός κατήφορος συνεχίζεται

Κάθαρση

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το κράτος σκηνοθετεί. Οι πρωταγωνιστές μπάτσοι ερμηνεύουν κι εκτελούν. Μετά οι μπάχαλοι βάζουν τα οπτικά εφέ. Κι οι θεατές στον καναπέ τρώνε ποπ κορν και πατατάκια. Κοινωνία του θεάματος. Άνευ άρτου.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Καμιά φορά και τα δυο μαζί.

Χτες η μηχανή του χρόνου ασχολήθηκε με ένα απ' τα πρώτα σίκουελ, τη δολοφονία του μιχάλη καλτεζά.
Οι ομοιότητες με το σήμερα δε σταματάν στην ηλικία των δυο παιδιών. Είναι πολλές και... σατανικές. Τόσο, που ακόμα κι απ' το χαζοκούτι αναδεικνύονται.

Ο μελίστας δολοφόνησε τον καλτεζά εν ψυχρώ μετά από μία επίθεση αναρχικών σε αστυνομική κλούβα. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που κατέθεσαν ότι τον είδαν να γονατίζει και να σημαδεύει με το πιστόλι του.
Η σωματική ακεραιότητα του μελίστα δεν κινδύνευε. Τον πυροβολισμό τον έριξε την ώρα που οι αναρχικοί τρέπονταν σε φυγή και απομακρύνονταν τρέχοντας. Για αυτό και η σφαίρα βρήκε τον μιχάλη από πίσω στο κεφάλι.
Ωστόσο στο δικαστήριο επικράτησε η γνωστή θεωρία περί εξοστρακισμού, που δε στεκόταν με τίποτα.

Οι μαρτυρίες δε μέτρησαν και βιντεάκια τότε δεν υπήρχαν. Κρίμα γιατί ήταν απίστευτη δεκαετία με μεγάλες στιγμές. Αλλά αν υπήρχαν [βιντεάκια] ίσως να μην ήταν τόσο ωραία νοσταλγική. Εδώ με το βίντεο και της έμεινε η ρετσινιά του κιτς. Φαντάσου με την προηγμένη γενιά.

Την υπεράσπιση του μπάτσου την ανέλαβε (και) τότε ένας μεγαλοδικηγόρος, ο γνωστός δεξιός λυκουρέζος. Αυτός αντί για τη βατίδου είχε τη λάσκαρη, αλλά είναι ακόμα μαζί. Παρά το τρελό αλά αϊνστάιν μαλλί είναι απείρως πιο σοβαρός απ' τον κούγια. Αν και έμπλεξε (και αυτός) με το ποδόσφαιρο διατελώντας πρόεδρος της επαε για ένα φεγγάρι.

Η υπεράσπιση του μελίστα κινήθηκε στη γνωστή άθλια γραμμή για τη διαγωγή και τον χαρακτήρα του νεκρού.
Αυτή είναι η εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Σε τέτοιες δίκες, με αυτά που λέγονται, το νεκρό τον σκοτώνουν και δεύτερη φορά.

Ο μιχάλης ήταν ταραχοποιό στοιχείο. Τρανή απόδειξη το ότι φορούσε σκουλαρίκι.
-Με την έγκρισή μου, απαντάει ο πατέρας.
Αλλά ο λυκουρέζος επιμένει.
-Τα παιδιά στο σχολείο λενε πως ήταν ροκάς!
-Το παιδί μου δεν ήταν αναρχικός, ήταν διαμάντι...

Την επομένη του φόνου ο ελέυθερος τύπος κυκλοφόρησε με πηχυαίο τίτλο: ΤΑ ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΧΡΟΝΟ.
Δύο υπουργοί (κοίτα να δεις συμπτώσεις) υπέβαλαν την παραίτησή τους, αλλά ο παπανδρέου δεν τις έκανε δεκτές. Ο ένας από αυτούς ήταν ο κουτσόγιωργας.
Εδώ με τον κοσκωτά, όλόκληρο κίνημα κόντεψε να στείλει στον τάφο ο ανδρέας για χάρη του μένιου. Σιγά μη θυσίαζε τον κολλητό του για μια απλή δολοφονία.

Οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι πέφταν σε κραυγαλέες αντιφάσεις. Ο εισαγγελέας της πρώτης δίκης που ήταν τίμιος άνθρωπος εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό που διέταξε τη σύλληψη ενός για ψευδομαρτυρία.
Ήταν ο ίδος άνθρωπος που έστειλε στο εφετείο την υπόθεση θεωρώντας προκλητικά μικρή την ποινή που επιβλήθηκε πρωτόδικα.
Το πνεύμα του σαρτζετάκη ζούσε ακόμα.
Εξάλλου ο χρηστάρας ήταν τότε ΠτΔ. Ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας που λέει κι ο χαρούλης.

Στο εφετείο η δουλειά φάνηκε από νωρίς πως βρωμούσε. Την ημέρα της ανακοίνωσης της απόφασης κανένας από την οικογένεια του μιχάλη δεν πήγε στο δικαστήριο γιατί δεν ήθελε να ζήσει από κοντά την κοροϊδία.
Οι ποινές ήταν με αναστολή κι ο μελίστας δεν έκατσε ούτε μέρα στη φυλακή.
Οι νομικοί όροι προκαλούν την κοινή λογική: καταδικάζεται για οπλοχρησία και υπέρβαση καθήκοντος.
Κακό δηλ είναι που ξόδεψε τη σφαίρα, όχι που σκότωσε το παιδί. Εξάλλου, αυτό ήταν το καθήκον του, απλώς το παράκανε.

Η απόφαση βγήκε γενάρη του 90. Με το που μπήκε η αποφράδα δεκαετία. Και με κυβέρνηση οικουμενική.
Σκάσαν κάποια γκαζάκια για την τιμή των όπλων, αλλά το πράγμα πέρασε στο ντούκου. Το κίνημα -κι οι κουκούλες- ήταν σε τέλμα.

Τέσσερα χρόνια πριν, η εικόνα ήταν άλλη. Η δολοφονία του μιχάλη ξεχείλισε την οργή του κόσμου. Κι αυτός με τη σειρά του τους δρόμους.
Το αφιέρωμα δε στέκεται πολύ σε αυτό το σημείο. Υποθέτω πως τα χριστούγεννα παίξαν και τότε το ρόλο τους στην εκτόνωση. Κι οι αυταπάτες για τον ανδρέα επίσης.

Κι όμως, θεωρητικά η συγκυρία ήταν βολική.
Το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, τα μέτρα του σημίτη, το δούλεμα με την ΑΤΑ ήταν νωπά στις μνήμες των εργαζομένων. Ο καλτεζάς δεν ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Έριχνε τις μάσκες, γκρέμιζε το τείχος που υπήρχε θεωρητικά ανάμεσα στο πασοκ και την ανάλγητη, αντιλαϊκή δεξιά.
Το πασοκ (...) κι έδερνε. Το κίνημα ήταν στους δρόμους κι ήταν δυνατό. Τι έλειψε από αυτό το κίνημα για να είναι νικηφόρο;
Βασικά δεν έλειψε, περίσσεψε. Οι αυταπάτες για το Κίνημα, που λέγαμε πριν.

Με το πέρας της εκδίκασης (το κα με ήτα) ο μελίστας επέστρεψε κανονικά στο σώμα του. Με ευνοϊκή μετάθεση για την πάτρα που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο χατζηγάκης τις προάλλες στη βουλή ουσιαστικά προανήγγειλε αντίστοιχη απόφαση για τον κορκονέα. Της ανεξάρτητης κατά τα άλλα δικαιοσύνης.

Ο μελίστας τουλάχιστον ζήτησε συγνώμη.
Έστω υποκριτική, για τα μάτια του κόσμου.
Σήμερα είναι εξαφανισμένος, εδώ κι ένα χρόνο στο εξωτερικό κατά την επίσημη πληροφόρηση, όπου τον βρίσκουν μόνο οι ερινύες.

23 χρόνια μετά φτάσαμε σπειροειδώς στο ίδιο σημείο αλλά σε εξελιγμένη μορφή.
Ο κορκονέας δε ζητά καν συγνώμη. Δε νιώθει καν την ανάγκη να παίξει το ρόλο της μετανοούσας μαγδαληνής. Δεν τον ενδιαφέρει η εξιλέωση κι η "κοινή γνώμη". Έχει πλάτες και το ξέρει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά σαν τραγωδία.
Κι οι θεατές απ' τον καναπέ ζουν στο πετσί τους την ύβρη του δράματος και περιμένουν την κάθαρση.
Που αν δεν την κάνουν οι ίδιοι και περιμένουν από τον σκηνοθέτη, θα είναι επανέκδοση αυτής του 89.
Για να 'χει μέσα και το στοιχείο της φάρσας.