Ρεπορτάζ υγείας

Χτες η κε του μπλοκ βρέθηκε από σπόντα στο υπουργείο υγείας στην αριστοτέλους και στην πανυγειονομική απεργιακή κινητοποίηση, και παραθέτει σύντομα και κωδικοποιημένα μερικά βασικά σημεία από τις εντυπώσεις της.

Καταρχάς, υπάρχει μια βασική αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που καλλιεργείται στον κόσμο για τις αντιδραστικές συντεχνίες που ενδιαφέρονται απλώς για τη διάσωση κάποιων προνομίωντους και στην πραγματικότητα, καθώς η υποβάθμιση-διάλυση της δημόσιας υγείας μας πλήττει όλους και πιο άμεσα τα φτωχά, λαϊκά στρώματα. Αυτό δεν αναιρεί τα έντονα συντεχνιακά χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στον ιατρικό κλάδο, ήδη από το πανεπιστήμιο –δεν είναι ίσως τυχαία η παρουσία των φοιτητών της νοσηλευτικής στην κινητοποίηση σε αντίθεση με το σύλλογο της ιατρικής. Η υπέρβαση αυτής της συντεχνιακής νοοτροπίας για έναν κλάδο ωστόσο, δε σημαίνει πως θα πάψει να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αλλά ότι θα συντονίσει τον αγώνα του με άλλους κλάδους, καθιστώντας τον παλλαϊκή υπόθεση.

-Οι κλασικοί εργατοπατέρες της ομοσπονδίας (ποεδην) απεύθυναν, με τη δύναμη της συνήθειας, το λόγο σε μια ανύπαρκτη λαοθάλασσα, την οποία και χαιρέτισαν. Ένας μουλάς συνδικαλιστής στη συνέχεια έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, για να ‘χουμε και μια συναίσθηση του τι μας γίνεται, λέγοντας πως πρόκειται για συγκέντρωση αρκετών φοιτητών και συνταξιούχων (ξέχασε τους ηρωικούς αμεα) και ολίγων υγειονομικών. Από μια άλλη σκοπιά, ήταν μια συγκέντρωση αρκετών μελών του παμε και λοιπών αδελφών συσπειρώσεων, μερικών εξωκοινοβουλευτικών και μιας χούφτας εργατοπατέρων και σημαιών του μετά. Κι είχε μια πλάκα να προσπαθείς να ξεχωρίσεις στο βήμα αυτούς τους τελευταίους ανάλογα με τους όρους και τα σημεία που έβαζαν.

Μια συριζαία για παράδειγμα σήκωνε το φλάμπουρο του αγώνα, αλλά όχι ενάντια στην κυβέρνηση με τις κούφιες εξαγγελίες της, καθώς είδε με χαρά να καταργείται το πεντάευρω για την είσοδο στα νοσοκομεία και να μην εφαρμόζεται ο νόμος για την αξιολόγηση (να ρε αχάριστοι, κατακτήσεις)! Οι πασόκοι (για πάντα στην ψυχή, ανεξάρτητα από το πού έχουν βρει κομματική στέγη) εργατοπατέρες βγήκαν κι αητοί στις επάλξεις, στα κεραμίδια, να σηκώσουν ξανά το αγωνιστικό λάβαρο. Και αν δεν τους ήξερε κανείς και τους άκουγε πρώτη φορά, μπορεί και να τρόμαζε με την πυγμή τους και με το άκαμπτο αγωνιστικό τους φρόνημα (μόνο λίγο καιρό ξαπόστασαν και ξανά στον αγώνα τραβάν). Εν προκειμένω όμως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να θυμίσουν την πολύμηνη νιρβάνα και την –κατά δική τους ομολογία- περίοδο χάριτος, που έδωσαν στη συγκυβέρνηση, που τώρα κατακεραυνώνουν γιατί αθέτησε τις υποσχέσεις της.

Ακόμα κι έτσι πάντως, ήταν καθολική κι εντυπωσιακή σε ένταση η οργή απέναντι στους κυβερνώντες, τα παχιά λόγια και την ωμή κοροϊδία με το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, που –όσο και αν προς το παρόν περιορίζεται σε φραστικό επίπεδο- εκφράζει μια ευρύτερη απογοήτευση, ακόμα κι από όσους έτρεφαν αυταπάτες, βλέποντας προεκλογικά μόνο αυτό που ήθελαν να δουν. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο ρυθμός διάψευσης προσδοκιών εκ μέρους της συγκυβέρνησης, υπερβαίνει ίσως κάθε προσδοκία και σχετική εκτίμηση.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι η πρώτη απεργιακή κινητοποίηση επί κυβέρνησης της αριστεράς (πρώτη φορά απεργιακά), με τετράωρη στάση εργασίας σε όλο το δημόσιο, κι από αυτή την άποψη αποτελεί σταθμό, αρκεί να μην είναι τερματικός –με την έννοια ότι χρειάζεται να δοθεί συνέχεια.

Από τις ομιλίες των δικών μας εκπροσώπων, πρόλαβα στο τέλος τον χαιρετισμό του λαμπρούλη εκ μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας, μια αποστροφή από το λόγο του κουμπούρη –εκπροσώπου των συνταξιούχων απόμαχων της δουλειάς, αλλά όχι του αγώνα- για τα χρέη των ιδιωτών προς τα ταμεία και το δημόσιο που δεν μπαίνουν ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παρά μόνο για να χαριστούν. Και την παρέμβαση της σιάντου (αν συγκράτησα καλά το όνομα) εκ μέρους του παμε υγειονομικού, που ξεκίνησε με μια αναφορά στο έγκλημα στα ελπε, που βαφτίστηκε εργατικό ατύχημα, για να μη θιγεί η επιχείρηση κι η κερδοφορία της). Ενώ στη συνέχεια, προτάθηκε από κάποιον άλλο συγκέντρωση διαμαρτυρίας των υγειονομικών έξω από τα ελπε.

Στα ευτράπελα της ημέρας καταχωρείται ένα πλακάτ με τον χάρτη της κω και το σύνθημα «το νησί μας νοσεί», που από μακριά έφερνε κάπως στον χάρτη της κούβας. Αλλά δεν κολλούσε το σύνθημα γιατί οι κουβανοί, παρά τις στερήσεις και τα μυριάδες προβλήματα που τους προκαλεί το εμπάργκο, έχουν ένα από τα καλύτερα υγειονομικά συστήματα παγκοσμίως. Εκτός και αν ήταν μια μεταφορική φωνή διαμαρτυρίας για τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.Τελικά όμως όχι. Και τα περισσότερα νησιά του αιγαίου –και όχι μόνο- έχουν μια πικρή ιστορία να διηγηθούν για τα νοσοκομεία που κλείνουν και τα υποστελεχωμένα κέντρα υγείας.

Μαζί με αυτό στα ευτράπελα της ημέρας μπορούν να μπουν.Το… «και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει» (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) «ο λαός το χρέος δεν πληρώνει».Τα πλακάτ του κόκκινου δικτύου «100% απόρριψη του μνημονίου» (ή κάτι παρόμοιο). Δεν χώρεσε να μπει όμως το «110% σύριζα».Η σφίσσα από τη νοσηλευτική, που δεν κατάφερε να κατεβάσει το μικρόφωνο και πατούσε στις μύτες της για να το φτάσει και να ακουστεί.Κι οι τελευταίοι ομιλητές που μιλούσαν στο κενό, σε άδειο δρόμο, γιατί θα ξεκινούσε η πορεία από στιγμή σε στιγμή κι ο κόσμος είχε προχωρήσει μπροστά.

Στο καπάκι έπιασε και μια ωραία, καλοκαιρινή μπόρα, ινά πληρωθεί το ρητό «ήλιο-ήλιο και βροχή, που παντρεύονται οι φτωχοί». Ναι, αλλά που νοσηλεύονται, άμα αρρωστήσουν, είναι το θέμα…

Ο επίλογος θα μπορούσε να έχει ένα γενικότερο προβληματισμό-καμπανάκι για το ασφαλιστικό, που (αν κι είχε λυθεί μέχρι το 2030 σύμφωνα με παλιότερους υπουργούς) θα ξανανοίξει (πρώτη φορά αριστερά ρε).

Αλλά το μείζον θέμα των ημερών ήταν ο απόηχος από την κατάληξη των δύο εργατών και την ολοκλήρωση του εγκλήματος στα ελπε. Για αυτό και αναδημοσιεύονται οι παρακάτω στίχοι από το ατέχνως

Ανθρώπινο λάθος

Λένε, και περιγράφουν έναν αγωγό πεπληρωμένο ακατέργαστης βενζίνης.
Μα αυτό, είναι έγκλημα εκ προμελέτης.
Σ” αυτούς τους τόπους δεν έχει ξέχασα.
Κάθε ξέχασα είναι κι ένα πεθαίνεις.
Το ξέρουν αυτό οι μάστορες.
Τους θυμάμαι να μετρούν χρόνους και κινήσεις.
Αυτοί λάθη δεν κάνουν.
Τους κάνουν.

Χρήστος Ε. Δημάκης

Το κόκκινο νοσοκομείο

Αν είσαι στο κέντρο της αθήνας και κατευθύνεσαι πχ από την πατησίων προς τον ευαγγελισμό (χοντρικά μισή ώρα απόσταση), περνάς πρώτα από τη συνοριακή ζώνη μεταξύ εξαρχείων και κολωνακίου, που είναι καλά φυλαγμένη από κλούβες των ματ, ιδίως στα φυλάκια πέριξ των παλιών και των καινούριων γραφείων του πασόκ (ένα είδος δικού μας τσάρλι πόιντ), ακριβώς δίπλα από τα γραφεία του ναρ (σε αυτό το ρεύμα που στα δυο έχει σκιστεί), όπου ένα βράδυ οι μπασκίνες βρήκαν ευκαιρία για επίδειξη αυταρχισμού. Και διασχίζεις το τρίγωνο της σκομπίας, με την καθημερινή να αντικαθιστά την εφ-συν, απλωμένο σεντόνι σε κάθε τρίτο τραπέζι, λες και πέρασε συνεργείο του σκάι και έκανε εξόρμηση με το (δικό τους) όργανο, για να φτάσεις στο μαλακό υπογάστριό της και την είσοδο του ευαγγελισμού από τη μαρασλή.

Που έχει τη φήμη του κόκκινου νοσοκομείου, όχι εξαιτίας του μεγάλου ομόχρωμου κτιρίου –θα δούμε στη συνέχεια τι είναι- αλλά επειδή το παμε είναι πρώτη δύναμη στους εργαζόμενους του ευαγγελισμού, με επικεφαλής το σιώρα, που είναι κατά γενική ομολογία μεγάλη μορφή του κινήματος και είχε γίνει ο κακός δαίμονας του κεκράκτη άδωνη, που θυμόταν πάντα τη σοβιετία και τα γκούλαγκ, κάθε φορά που στριμωχνόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Στους πίνακες ανακοινώσεων επικρατούν οι δικές μας αφίσες, ενώ στους διαδρόμους μπορείς να πετύχεις σφους, παλιούς γνωστούς από τη σπουδάζουσα, γιατρούς που λένε για τις εντυπώσεις τους απ’ το φεστιβάλ στο ίλιο, ασθενείς που βλέπουν το ρίζο και ξεθαρρεύουν για να εκδηλωθούν και να σου πιάσουν κουβέντα (τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία). Ή μπορείς να δεις πχ την αναισθησιολόγο σου στα πλάνα με την επέμβαση των ματ στο προαύλιο του νοσοκομείου(!) (και τις αντιδράσεις για τη φιέστα που είχε στηθεί για αυτό το κόκκινο κτίριο, που θα δούμε στη συνέχεια) και να περιμένεις να δεις αν θα τη συλλάβουν και χρειαστεί να πάει πίσω η εγχείριση (και για να προλάβω λάθος συνειρμούς και συμπεράσματα, όχι δεν μπήκα εγώ στο χειρουργείο· μην αρχίσετε στα σχόλια ευχές για περαστικά, σιδερένιος, κτλ).

Αν ρωτήσεις βέβαια τους δικούς μας, θα σε προσγειώσουν στην πραγματική εικόνα για την κατάσταση στο νοσοκομείο, επισημαίνοντας πχ τα μικρά ποσοστά συμμετοχής σε κάποιες απεργίες. Στοιχείο που δείχνει πόσο πίσω από τις ανάγκες είναι το επίπεδο οργάνωσης και συνειδητοποίησης των εργαζομένων, ακόμα και σε χώρους όπου μπορεί να υπάρχουν πιο ευνοϊκοί συσχετισμοί και μερικές εκλογικές πρωτιές στα σωματεία.

Δεν παίζουν φυσικά μπάλα μόνοι τους οι δικοί μας. Υπάρχουν πχ κι οι δακίτες, που πήραν το μέρος της διοίκησης του νοσοκομείου για την επέμβαση των ματ και αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας από το προεδρείο του σωματείου. Η αρσυ του εξωκοινοβουλίου (με κάποια στοιχεία αντάριζα λόγω και του κλάδου) στους γιατρούς, όπου δραστηριοποιείται μεταξύ άλλων κι ένας αρανίτης, που είχε γίνει μούρη το μαϊούνη, βγαίνοντας στα δελτία ειδήσεων να μιλήσει ως εκπρόσωπος των φοιτητών -και σε μια εκδήλωση οι αναρχικοί του πήγαν στο βήμα ένα ματσάκι μαϊντανό με ένα τηλεκοντρόλ, για να τον τρολάρουν. Ενώ στις εκλογές που διεξάγονται τώρα στον ιατρικό σύλλογο αθηνών) έκαναν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους (όχι στον ευαγγελισμό αλλά στον κλάδο γενικά) κάτι φασισταριά με δικό τους συνδυασμό και αφίσες που καλούν σε στήριξη των ελλήνων ιατρών (χωρίς γάμα, απλώς γάμα τα, με κεφαλαία γράμματα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν στο διαδίκτυο οι φασίστες, για να φωνάξουν).

Η χαρτογράφηση των δυνάμεων όμωως δεν είναι πολύ εύκολη για έναν αμύητο (σαν εμένα καλή ώρα), εξαιτίας και της εντυπωσιακής πολυδιάσπασης του προσωπικού σε διάφορους κλάδους και σωματεία, με την αλάνθαστη συνταγή του διαίρει και βασίλευε, που στην προκείμενη πατάει ίσως λίγο και στο «τουπέ» κάποιων γιατρών (με γάμα) που ως επιστήμονες δε θεωρούν πως βρίσκονται στην ίδια θέση και έχουν τα ίδια προβλήματα με τους κοινούς θνητούς-εργαζόμενους του νοσοκομείου ή και με τους ειδικευόμενους συαδέλφους τους.

Ο ευαγγελισμός είναι από τις λιγοστές μονάδες που έχουν απομείνει στο κέντρο της αθήνας, με αποτέλεσμα να γίνεται το αδιαχώρητο, κάθε φορά που εφημερεύει και δέχεται μεγάλο όγκο έκτακτων περιστατικών, και να λείπουν πολλές φορές και τα πιο στοιχειώδη. Αν χρειαστεί πχ να κάνεις εισαγωγή για κάποια προγραμματισμένη επέμβαση, μπορεί να σε ρωτήσουν αν σκοπεύεις να διανυκτερεύσεις εκεί, για να στρώσουν σεντόνι, αλλιώς να κάνουν οικονομία –εφόσον έρθεις την άλλη μέρα κατευθείαν για την εγχείριση. Αλλά αυτό είναι γενικό φαινόμενο σε όλες σχεδόν τις νοσοκομειακές μονάδες. Μου έλεγε πχ μια σφισσα για ένα άλλο νοσοκομείο, όπου έμπαινε κάθε τόσο μια κυρία από το προσωπικό κι έψαχνε τα ντουλάπια, χωρίς να τους λέει τι θέλει, προφανώς για να ελέγξει τα υλικά (κλινοσκεπάσματα, αναλώσιμα, κτλ) που είχε χρεωθεί, αν ήταν εκεί ή αν της τα είχαν σουφρώσει.

Πολλά κενά του συστήματος καλύπτονται από διάφορους αετονύχηδες ιδιώτες που μοιράζουν ανενόχλητοι διαφημιστικά φυλλάδια και κάρτες με τις υπηρεσίες τους, νοικιάζοντας έναντι (ενός καθόλου αμελητέου) αντιτίμου τηλεοράσεις για τους ασθενείς, πτυσσόμενες καρεκλοξαπλώστρες για συνοδούς, ως κι ασθενοφόρα για μεταφορές (!), με την ταρίφα για να πας από τον ευαγγελισμό στο κρατικό της νίκαιας να φτάνει τα 40 ευρώ, όπως πληροφορηθήκαμε. Όλα αυτά ουδόλως φαίνεται να ενοχλούν κάποιον απ’ τη διοίκηση του νοσοκομείου (σα να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας) και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους. Άντε το πολύ να απασχολούσαν το υπουργείο οικονομικών (λέμε τώρα) γιατί τα εν λόγω παράσιτα σπανίως κόβουν αποδείξεις –κι αυτό φταίει που φτάσαμε ως χώρα ως εδώ, με την κρίση, κτλ..

Κι αν ρωτήσετε κάποιο δικό σας γιατρό (που να είναι και δικός μας κατά προτίμηση), θα σας πει πολλές αντίστοιχες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Οι οποίοι γιατροί-χειρούργοι εν τω μεταξύ, χωρίζονται βασικά σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που απαιτούν φακελάκι μπροστά, για να κερδίσεις την προσοχή τους και να μη λιώσεις στην αναμονή. Σε αυτούς που δεν το ζητάνε, αλλά δε θα σου πουν και «όχι», αν επιμείνεις. Και σε αυτούς που το αρνούνται κατηγορηματικά και δε σηκώνουν συζήτηση. Ανάμεσά τους και οι δικοί μας γιατροί, που έχουν και μία έγνοια παραπάνω, γιατί η δράση τους μπαίνει στο μικροσκόπιο, από κάθε άποψη, κι αν χρηματίζονταν, θα τους την είχαν στημένη και θα γινόταν βούκινο.

Στέλεχος του παμε πιάστηκε επ’ αυτοφόρω...

Κι από πίσω η τσιριχτή φωνή του άδωνη: στα γκούλαγκ, στα γκούλαγκ.

Οι κυβερνώντες προφανώς πιάνουν μόνο την πρώτη κατηγορία για να ενισχύσουν το γνωστό στερεότυπο (λαμόγια-βολεμένοι-εργατοπατέρες), όπου τους τσουβαλιάζουν όλους, και να κερδίσουν την εύνοια της κοινής γνώμης για τις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις που διαλύουν ό,τι απέμεινε. Παράλληλα στήνουν φιέστες-παράτες, πχ για την καινούρια πτέρυγα του ευαγγελισμού (το κόκκινο κτίριο που λέγαμε), που είναι δωρεά της εθνικής τράπεζας (!) και δεν είναι πολύ καθαρό ακόμα με ποιον τρόπο θα αξιοποιηθεί, ποιος ακριβώς θα έχει πρόσβαση και με ποια κριτήρια. Αρχικά ήταν μάλιστα να παρευρεθεί ο σαμαράς στη φιέστα αυτή, αλλά τελικά τον προφύλαξαν, για να μη τσαλακωθεί η εικόνα του και έφεραν αντ’ αυτού τα ματ, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις των εργαζόμενων, που ζουν καθημερινά την κατάσταση που περιγράψαμε αδρομερώς παραπάνω και μόνο ως πρόκληση θα μπορούσαν φυσικά να εκλάβουν τέτοιες πανηγυρικές τελετές.

Κι αν η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, αυτό δε συμβαίνει λόγω κάποιου κακού σχεδιασμού, αλλά ακριβώς σύμφωνα με το σχέδιο πλήρους απαξίωσης και κατεδάφισης της δημόσιας υγείας, για να παραδοθεί ο τομέας στα νύχια της.. ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στην ίδια ρότα στοχεύει κι η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων (προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλιστικών) που καλύπτουν ολοένα και λιγότερες θεραπείες-επεμβάσεις-εξετάσεις, κτλ. Οπότε μελλοντικά –κι ήδγη από τώρα ως ένα βαθμό- θα (προσ)εύχεσαι να μη σου τύχει να αρρωστήσεις βαριά και χρειαστεί να πας σε γιατρό. Ενώ οι γιατροί σύντροφοι μπορεί να χρειαστεί να μιμηθούν στο άμεσο μέλλον το παράδειγμα του πρωταγωνιστή από το «πίσω από τις ράγες» και να προσφέρουν αμισθί στο λαό τις υπηρεσίες τους.

Γράμμα στον Άι-Βασίλη

Απ' το αρχείο ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της κε του μπλοκ

Αγαπητέ σφύρο, λόγω των χριστουγέννων και εξαιτίας της ατμόσφαιρας, εγώ που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η παράδοση να την κάνει τέτοια, ενώ σκέφτομαι χιλιάδες κομμουνιστικές αηδίες για ευχές, τρολιές, πικρόχολα αστεία για τη δεξιά, αναπηρικά καροτσάκια για το ΠΑΣΟΚ, λεκάνες με νερό για να πλύνουν τα χέρια τους οι κνίτες, φέτος στο μυαλό μου αντιστοιχεί μία μόνο ευχή. Πες με γριά, πες ότι ξαφνικά γέρασα, ότι με βλέπεις να πλέκω μπροστά σε μπουρζουα τζάκι, αλλά εγώ από μέσα μου για όλον τον κόσμο που συναντώ σκέφτομαι μόνο μία ευχή. Υγεία σύντροφε, αδελφέ, ξάδερφε, γιαγιά, μάνα, συναγωνιστή, κουμπάρε, φίλε.

Και η αλήθεια είναι πως η αριστερά σαν ώριμο φρούτο έπεσε και έκατσε πάνω στην επανάσταση και δεν λέει να σηκωθεί πάνω από αυτό το ζεστό χώμα της επαναστοσυζήτησης, της αριστεροσύνης του εργατικού "είναι", του εργατισμού των ψυχο"φθόρων" μαζών, του εργατοπατερισμού της αθυρόστομης οργάνωσης που τιτλοφορείται "ο κλέψας του κλέψαντος" και καλεί τον "δέσποτα" στις 13 Ιανουαρίου για να κάνει αγιασμό και να κόψει την πίτα μαζί με τους χιλιάδες άλλους συλλόγους που μαστίζουν την terra τούτη την incognita.

Δεν φταίει αγαπητέ σφύρο που διάβασα Κουμανταρέα, ούτε η Σώτη φταίει, ούτε ο Γιώργος Νταλάρας. Φταίει που η αριστερά δεν μίλησε ποτέ για την καθημερινότητα. Φταίει που η αριστερά μιλάει για τα εργατικά δικαιώματα σαν την SCARLET OHARA στο όσα παίρνει και ξεπουπουλιάζει ο άνεμος. Σαν να ακούς την αμερικανική ιστορία το 2010 από το στόμα του Θείου Βάνια, όχι ότι αυτός ήταν κάπου καλά καθήμενος και εξιστορούσε παραμύθια, αλλά να, την ακούς λες και έρχεται από τον προηγούμενο αιώνα. Και μπορεί οι ανάγκες του λεηλατημένου λαού να μην άλλαξαν στον αιώνα, αλλά πως να το κάνουμε, ακούγεται ρετρό την ίδια στιγμή που το δεκαπεντάχρονο αγγλάκι περιδιάβασε τις online οθόνες της ελληνικής αριστεροσύνης, ακούγεται σαν κομμουνιστική elctro όσο κι αν δε σ’ αρέσει.

Και επειδή λοιπόν μείναμε στην επανάσταση, στην αναδιανομή, στην κρατικοποίηση, στην εθνικοποίηση, στην πολτοποίηση και στην εξαθλίωση (κούφιες λέξεις όταν δεν τους δίνεται ο αριστερός συνειρμός) εγώ έχω να προτάξω το φαινόμενο της υγείας. Έτσι θα ξεφύγουμε λίγο από τον αριστερό μιλιταρισμό της ανάκτησης των αλύτρωτων δικαιωμάτων και θα προτάξουμε λίγο την ανάγκη της καθημερινότητας. Πέρα λοιπόν από τις Δ.Ε.Κ.Ο. που μας είχαν ανάγκη να προασπίζουμε τον αγώνα τους σαν άλλες Καρέννινες, πέρα από τον δύστυχο συνδικαλισμό που έπεσε πάνω του σαν σάπιο βατόμουρο και έκανε ανεξίτηλο λεκέ το ΠΑΣΟΚ (το λε με άλφα), πέρα από τον ντετερμινισμό της ελληνο-χατζιδακικής εξουσίας τύπου "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ Μητσοτάκ" εγώ έχω να μιλήσω για τους καρκινοπαθείς της καθημερινότητας που μαστίζονται από το δολιομνημόνιο της ανέχειας και της παραπληροφόρησης, του καπιταλισμού σύσσωμου και των αξιών του.

Το λένε και το ξαναλένε οι ξανθοί πράκτορες των κουρελοκάναλων στα νήπια κοινά τους όταν μιλάνε για τον καρκίνο : -"μας φαίνεται ότι δεν θα το ζήσουμε ποτέ και ότι δεν θα χτυπήσει ποτέ την πόρτα τη δική μας και των αγαπημενων μας". Ας σνιφάρουμε την κόκα μας προς το παρόν. Λοιπόν χτυπάει και χτυπάει σαν μαστίγιο -από κει και η μάστιγα που δεν είναι ψέμα αλλά αδιάσειστη αλήθεια. Και κει που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι, αρπάζει κλέβει το όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι..

Ας φανταστούμε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά έναν κοινωνικό πρωταγωνιστή, καρκινοπαθή, την κυρία Γιάννα για παράδειγμα την καθαρίστρια της πολυκατοικίας μας, τα χριστούγεννα του 2010. Ο μακρυμάλλης θα πει πως είναι σαν τα μελό του ριζοσπάστη, αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Η κυρία Γιάννα, ανασφάλιστη πασόκα, με καρκίνο μεταστατικό, στήθος, πνεύμονα , κεφάλι, συκώτι, και δεν δίνει κουπόνια και συμμετοχές σε κόμμα εκτός από την άμεμπτη ψήφο της. Πριν 10 μέρες στον Α. Σάββα της είπαν πως το 2010 βγαίνουν νέα φάρμακα για τον πνεύμονα και αυτό είναι αλήθεια.

Γιατί όμως άργησαν τόσο κυρία Γιάννα ενώ τα φάρμακα εφευρέθηκαν στην Ελλάδα εν έτει 2008 και φτάνουν στα χεράκια σου τώρα? Γιατί κυρία Γίάννα έπρεπε να νοσηλευτείς 2 μήνες για τις πρώτες χημειοθεραπείες που σου τάραξαν το είναι στο παπανικολαόυ και ήταν και άχρηστες γιατί δεν επιβράδυναν κανένα στέλεχος του ιού? Γιατί κυρία Γιάννα ξέμεινες ανασφάλιστη σε δωμάτιο του νοσοκομείου το προηγούμενο πάσχα μακριά από τους δικούς σου σε οκτάκλινο δωμάτιο ενώ η ιατρική συμβουλή ήταν απομόνωση τριών ημερών και μετά κόλλησες εκείνη την βαριά μόλυνση που σου ανέβασε τον πυρετό στα 39 και έφτασες δια ζώσης να συναντήσεις τον αδερφό σου τον Λουκά που πέθανε στα Βριλήσια το 1973 από καρκίνο στο πάγκρεας και συ ακόμη νομίζεις πως έφταιγε η μάνα σου που δεν τον βύζαινε μέχρι τα πέντε? Γιατί κυρία Γιάννα ανέβασες τη φωνή της τηλεόρασης στο δίκλινο πλέον κίτρινο απ τη μούχλα δωμάτιο του Σωτηρία όταν άκουσες τον Τραγόπαπα στη ΝΕΤ να σε διατάζει να πιστέψεις "εις έναν κύριο ποιητή" -ποιος νόμιζες ότι ήταν, ο ελύτης που τραγουδούσες ολόχαρη το 73' στο στάδιο ειρήνης και φιλίας; Και έσπρωξες τα σκεπάσματα και έφυγες από το Σωτηρία που ο άντρας σου ο Τάκης είχε βρεί λαδώνοντας τον μπατζανάκη του τον Θόδωρο που δουλεύει γραμματέας στην Πολεοδομία για να σου βρει το ρημαδοδωμάτιο και πήγες στην Παναγία τη Σουμελά για να προσευχηθείς με επιληψίες βαριές και με φωνή που τρεμόσβηνε;

Κυρία Γιάννα τέρμα τα αστεία, σ’ αγαπάμε γιατί γουστάρεις τη ζωή λές και είσαι η Εύα, τρέμεις μήπως δεν δείς τον γιό σου τον Ανέστη πολιτικό μηχανικό να διαπρέπει με τις δυο του κόρες στο πλευρό του (και καμαρώνεις για τις θυσίες και τα σκατά που έκαμες παξιμάδι 25 χρόνια τώρα), φοβάσαι μήπως ο Τάκης βρει άλλη γυναίκα και κείνο το μικρό κουμπούρι σου πάει και το φάει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, τι θα πει και η κυρία ελένη απ το καθαριστήριο που γλώσσα δεν βάζει μέσα, καταριέσαι και το ρημαδοκράτος που τους στέλνει όλους "κουτσούς στραβούς στον Άγιο Παντελεήμονα" που τώρα έχει γίνει μετερίζι κοινωνικής εξέγερσης, αλλά ίσα με εδώ.

Κυρία Γιάννα το ζήτημα της υγείας δεν είναι ατομικό σου θέμα. Τα αντικαρκινικά νοσοκομεία άρχισαν να κλείνουν εδώ και 2 μήνες με αποτέλεσμα χιλιάδες ασθενείς να μένουν χριστουγεννιάτικα στο έλεος του «αι βασίλη» και του «αι τράβα» χωρίς να συμπληρώσουν τις χημειοθεραπείες τους και τις ακτινοβολίες επειδή πλέον τα νοσοκομεία δεν διαθέτουν την υποδομή ούτε καν για προληπτικές αξονικές και λοιπές φωτογραφίες.. Το ζήτημα θέλει συλλογικό αγώνα από αυτούς που πραγματικά αναγκάζονται να παλέψουν για τη ζωή τους.

Εγώ κυρία Γιάννα μου, που λες, πιστεύω ότι όταν προσπαθούν να αφαιρέσουν από τον άνθρωπο τη ζωή του, εκείνος λες και θυμάται κάτι ξαφνικά από το βιβλίο της ανθρωπολογικής του ιστορίας, τότε που όταν αρπάζαν από τη φυλή το ελάφι που είχε κυνηγήσει δέκα μέρες στον παγετό, γινόταν ο ίδιος ο κυνηγός λιοντάρι γιατί καταλάβαινε ότι το ελάφι ήταν η αναγκαία τροφή για να τον κρατήσει στη ζωή..
Έτσι λοιπόν συλλογικά σαν άλλη φυλή , ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε δια ζώσης αυτούς που μας κρατάνε καλά κρυμμένη την ελπίδα μας για ζωή. Όχι για κανέναν άλλον λόγο αλλά για την αγάπη μας για τη ζωή..

Cundu luna

Απάντηση σφύρου:

Υγεία να ‘χουμε, για να μη μπλέξουμε ανασφάλιστοι με ό,τι έχει απομείνει από αυτό το σύστημα υγείας και μας ξεζουμίσουν. Οι εποχές που οι κολασμένοι της γης πέθαιναν αβοήθητοι στους δρόμους, γιατί δεν είχαν να πληρώσουν την περίθαλψή τους, δεν είναι μακριά. Είναι δίπλα μας. Ο μεσαίωνας περπατάει στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, στο μεροκαματιάρη που αρρωσταίνει και δεν τολμάει να λείψει για να μην χάσει τη δουλειά του, στις απολύσεις των εγκύων, στα εργατικά ατυχήματα, θυσία στο μολώχ της υπεραξίας. Κι ανάμεσα στο αρχιπέλαγος της δυστυχίας, προκλητικές νησίδες χλιδής που στενεύουν διαρκώς και χωράνε ολοένα και λιγότερους.

Κι αφού είναι η υγεία πάνω απ’ όλα, πώς γίνεται να μαθαίνουνε από την κούνια τους να μισούν την χώρα των σοβιέτ, όπου το πιο πολύτιμο αγαθό ήταν δωρεάν για όλους; Αν η ασφάλεια είναι η υπέρτατη αξία που μας πλασάρουν, πώς ανεχόμαστε να ζούμε ανασφάλιστοι, βουτηγμένοι στην ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον μας;

Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι το κοινωνικό κράτος ήταν ένας τακτικός ελιγμός των αστών για να μην τα χάσουν όλα, συνυφασμένος με τον σύντομο εικοστό αιώνα των επαναστάσεων κι άρχισε να γκρεμίζεται μαζί το τείχος του βερολίνου και τον σοσιαλισμό; Τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και τώρα μοιάζει μακρινή ανάμνηση, όπως θα είναι σε μερικά χρόνια κι οι εργατικές κατακτήσεις, αν οι κυρίες γιάννες που μένουν στη ζωή, δεν ενώσουν μαζί μας τη φωνή τους, για να μοιραστούν τον αγώνα μας. Αλλιώς θα μοιραστούνε την ήττα μας και μια ζωή εν τάφω, που στην πρώτη αφορμή θα πάψει να είναι ζωή και θα μας μείνει μόνο ο τάφος.

Κι άμα δεις βρικόλακες κόκκινους φιλάθλους/
ψήσ’ τους για να βάλουν σφυροδρέπανα στους τάφους

Ένα μικρόβιο πλανάται πάνω από τις αλλοτριωμένες μάζες. Είναι το μικρόβιο του κομμουνισμού. Κι όσο κι αν τους δίνει το σύστημα ασπιρίνες για να χρυσώσουν το χάπι και τις αλυσίδες τους, όσο κι αν τα μέσα τις αποστειρώνουν και βάζουν τις ιδέες μας σε καραντίνα, στο τέλος θα τις κατακτήσει. Κι αν μεταλλαχτεί και γίνει παιδική αρρώστια, δεν πειράζει, κι αυτή δική μας είναι.

Χο-χο-χο, κυρία γιάννα. Χο-χό, όπως λέμε χωρίς. Γιατί…
Χωρίς εσένα, γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.

Η θάλασσα μέσα μου

Ιπποκράτειο. Πόνος. Όχι πολύς όμως, θα τον αγνοήσω.
Μπα, δε γίνεται, πονάει συνέχεια. Χτυπάει παντού, γεμίζει το μυαλό, κάθε κύτταρο, υπάρχει μόνο αυτό, τίποτα άλλο.
Το μεσουλίντ είναι το όπιο του λαού που τον λυτρώνει.
Αν μπορεί, ας κάνει χωρίς αυτό.

Φίλε, μήπως σου βρίσκεται καμιά τζούρα παυσίπονο;
Κάπου εκεί ο ασθενής συναντά την ξεχασμένη πίστη του στο θείο κι οι τραγόπαπες πελατεία για δούλεμα.
Οι σακατεμένοι κι οι μελλοθάνατοι είναι ιδανικό τάργκετ γκρουπ για εξορμήσεις με το σωτήρα και το όργανο του κσ τους.

Δεν είμαστε μάρτυρες του ιεχωβά, ή από κάποια αίρεση, είμαστε από την οργάνωση τάδε...
Μπράβο σύντροφε, κι εγώ με τους ορθόδοξους είμαι, τους αντισοβιετικούς ποτέ δεν τους πήγαινα.

Αν πας ως ιεχωβάς θα σε πιάσουν για προσηλυτισμό.
Κι αν είσαι ναρκομανής, όπως οι άστεγοι που έψαχναν στο ισόγειο καταφύγιο από το ψοφόκρυο, θα έρθουν να σε μαζέψουν οι μπάτσοι, να μη χαλάς την αισθητική του νοσοκομείου.
Αλλά αν ανήκεις σε παραεκκλησιαστική οργάνωση, σε καλύπτει το άσυλο και παίρνεις σβάρνα τα αμφιθέατρα για παρέμβαση και βιογραφικά.

Ο σοβιετικός κυριούλης πρόλαβε πάντως να τσακωθεί σε ένα επισκεπτήριο με έναν δικό τους γιατί απαίτησαν ησυχία να απαγγείλουν στους ασθενείς το ευαγγέλιο και του είπαν να κόψει το διάγγελμά του.

Όπως την κόβω τη δουλειά ο ν.509 του μέλλοντος, όταν βγει, θα απαγορεύει τον πολιτικό προσηλυτισμό και θα μας κλείνουν μέσα δέκα-δέκα. Αν έχει και καμιά παράγραφο για το πρήξιμο, θα είναι εντελώς φωτογραφικός.

Ο αστός άθεος από την άλλη, μπροστά στον πόνο, ανακαλύπτει την απελπισία και τον εαυτούλη του. Όπως ο ήρωας του όργουελ στο 1984.
Μακριά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι. Και στη σύντροφό μου ακόμα, αρκεί να μην είναι σε μένα.

Η οπτική του όργουελ δεν χωρούσε τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόνο και τα βασανιστήρια.
Κάποιοι σήμερα τους θεωρούν θρησκόληπτους νέου τύπου. Το κόμμα ήταν ο θεός απ' όπου αντλούσαν δύναμη για να αντέξουν.
Η ελληνική είναι εξαιρετικά πλούσια γλώσσα. Για τα κρεμαστάρια υπάρχουν ένα σωρό συνώνυμα.
Όποιος εξακολουθεί να μη βλέπει καμία διαφορά μπορεί να διαβάσει (ξανά) την απολογία του μπελογιάννη.

Χειρουργείο. Γύρω μου μασκοφόροι που έχουν δώσει τον όρκο του χασάπη. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
Γιατί δε βγάζετε τις μάσκες σας δειλοί; Προβοκάτσια...

Εκεί δε βοηθάν ούτε θεός, ούτε κόμμα. Αναρχία σκέτη.
Το μόνο που κινείται είναι το βλέμμα. Το σώμα δεν υπακούει σε καμιά εντολή.
Τα νεύρα απονεκρώθηκαν μαζί με το κράτος. Οι ιμάντες μεταβίβασης κρατικών εντολών τέθηκαν εκτός λειτουργίας μαζί με τα συνδικάτα. Ο κεντρικός σχεδιασμός παραλύει. Τα άκρα αυτονομούνται σα βαλτικές δημοκρατίες. Δεν κινείται τίποτα. Μπρεσνιεφική στασιμότητα.

Νιώθω σαν τον μπαρδέμ στο η θάλασσα μέσα μου.
Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι κι εγώ στη θέση του μάλλον ευθανασία θα ήθελα.
Η ζωή θέλει αξιοπρέπεια. Ό,τι κι αν λεν οι γύρω σου είναι εκ του ασφαλούς. Εσύ ξέρεις πως την έχεις χάσει.
Το ναρκωτικό φτάνει στο κεφάλι και φέρνει το τέλος.
Λυτρώσεις υπάρχουν πολλές. Η ευθανασία σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά.

Κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση και ξυπνάς βρώμικος είκοσι χρόνια πριν.
Την παρθενιά μας επανορθώσανε σφιχτά με ράμματα.
-Μα αδερφή, μερική νάρκωση δεν είπατε θα μου κάνετε;
-Σου έβαλαν ένα επισκληρίδιο να κοιμηθείς, να μη φρικάρεις με τα αστεία που θα λένε, μου είπε χαμογελώντας. Ανάμεσα στα δόντια της είχε μείνει ένα κομματάκι δυόσμο από τα ντολμαδάκια.

Υπήρχε και συνέχεια. Μετά τις συναινέσεις, έρχονται οι ενέσεις. Η μία πίσω απ' την άλλη. Δεν είχε μείνει φλέβα απείραχτη. Άρχισα να πιστεύω πως την τελευταία θα μου την κάνουν στη γλώσσα.

Οι πιο πολλές ήταν αντιπηκτικές. Για το αίμα υποτίθεται. Αν και μέχρι στιγμής το μόνο που δεν πήζει και παραμένει σταθερά υγρό -παχύρρευστο στην καλύτερη- είναι ό,τι εξέρχεται δια της γνωστής οικωλογικής μεθόδου στην τουαλέτα.
Κατά τα άλλα πήξαμε στην ξάπλα και στη στασιμότητα τόσες μέρες στο κρεβάτι.

Άμεση συνέπεια ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουν ένιωθα σαν διαλεκτική που την πήραν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και τη γύριζαν όρθια. Το κεφάλι βαρύ, το αίμα έτρεχε ποτάμι προς τα κάτω κι η φλέβα που είχε μάθει αλλιώς, φούσκωνε και πρηζόταν.
Οπότε ξαναγινόμουν οικειοθελώς εγελιανός με τα πόδια πάνω και τον μαρξ τον θυμόμουν μόνο για τουαλέτα και φαΐ.

Έχει και τα καλά της όμως η υπόθεση.
Καταρχήν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων.
Να νιώσεις πως σε αγαπάν τα δικά σου άτομα (μαλακία που στο δείχνουν τότε, αλλά τι να γίνει). Να εκμαιεύσεις λίγο περισσότερη αγάπη απ' όση σου αναλογεί.

Αν το παίξεις έξυπνα μπορείς να γίνεις μέχρι και χαϊδεμένο. Ανιάν στη θέση του ανιάν. Κάνοντας να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια γύρω σου (μικρά και μεγάλα). Που θα παν μετά σπίτι τους και θα βροντήξουν τη τσάντα τους στο πάτωμα φωνάζοντας:
Είναι άδικο. Γιατί να μη μπορώ να σπάσω κι εγώ το χέρι μου όπως ο κλοτέρ;
Κι όποιος μπόρεσε κατάλαβε.

Συν τοις άλλοις ήταν ευκαιρία να νικήσω έναν από τους τελευταίους φόβους μου, το νυστέρι. Πλέον μένουν η ανεργία, η μοναξιά κι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Α, και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Τους δύο πρώτους ειδικά δε βλέπω να τους νικάω τώρα στα κοντά.

Γενικά το πήρα ελαφρά, σαν εμπειρία που έπρεπε να ζήσω. Με μια χαζοχαρούμενη διαλεκτική διάθεση, να βλέπω το θετικό διαλεκτικά δεμένο με την ατυχία.
Σαν τον κόκορα του αρκά, που πέφτει πάνω στον σκατζόχοιρο, χαμογελάει με τα αγκάθια στη μούρη γιατί έχει αποφασίσει να είναι αισιόδοξος κι ο σκατζόχοιρος λέει: πάλι σε ηλίθιο έπεσα.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Με κάτι τέτοια πάντως ο κόσμος καταλαβαίνει το αυτονόητο. Η υγεία είναι σπουδαίο πράγμα.
Αν προχωρούσε λίγο ακόμα τη σκέψη του, θα καταλάβαινε ότι το ασφαλιστικό είναι σπουδαίο θέμα, η πρόνοια σπουδαίος θεσμός κι η σοβιετία που τα είχε λυμένα όλα αυτά σπουδαία χώρα με σπουδαίο σύστημα,
Αλλά αυτός το παίρνει αλλιώς και καταλήγει στο ότι ο θεός είναι μεγάλος...
Στα αποσιωπητικά ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει.

Το αυτό ισχύει και για τους άθεους αγωνιστές.
Το σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα, που κάποιες χώρες το δίνουν και κάποιες όχι. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι είναι θέμα πολιτικής οικονομίας.
Πίσω από την εγχείριση που κάνεις και δεν πληρώνεις βρίσκονται ολόκληρες οικονομικές σχέσεις. Δεν είναι κάτι απλό για να το προσπερνάμε έτσι.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν σκέφτεσαι τι ποσά θα πλήρωνες για την επέμβαση αν ήσουν ανασφάλιστος και δεν σε κάλυπτε το ταμείο σου.

Η επαφή με τους συγκρατούμενους στο θάλαμο είχε την πλάκα της. Κι ας γινόταν θάλαμος αερίων με τις οβίδες κρότου-οσμής που πετούσαν μετά το φαγητό.
Πνιγηρή μπόχα, αλλά άμα είσαι μέσα το συνηθίζεις. Και με τη ζωή κάπως έτσι γίνεται.

Αυτό που δεν παλευόταν ήταν όταν πήγαινε η κουβέντα στα πολιτικά.
Όλοι ίδιοι είναι...
Τον ξέρουμε και τον φλωράκη και τα καράβια που είχε (εγώ δεν τα ήξερα, μάλλον έμεινα πίσω από τις ιξιλίξεις που λέει κι ο σάμις).
Η οικουμενική με τον ζολώτα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση. Γι' αυτό τη ρίξανε.
Eκεί ο εγκέφαλός μου λιποθύμησε και δεν πρόσεξα παρακάτω.

Το κκε δε θέλει να κυβερνήσει (λες να το λέει για τη βάρκιζα);
Μόνο να φωνάζει θέλει. (Α, έτσι. Είπα κι εγώ).
Κι ο σύριζα; Αυτοί φωνάζουν περισσότερο.
Τι να πεις; Εδώ υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί που το πιστεύουν στα αλήθεια, αυτοί θα με πειράξουν;
Τις επόμενες μέρες φόρεσα ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει Τι πλαστήρας, τι παπάγος κι οι βλακείες κόπηκαν μαχαίρι.

Με τους γιατρούς ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί είχαν κι απεργία.
Το πρωί μιας απεργάσιμης ήρθε να μας εξετάσει ένας γιατρός πριν φύγει για καφέ στην παραλία όπως έλεγε.
-Ναι, αλλά πρώτα στο γεννηματά, του είπα, όπου καλούσε το σωματείο για αποκλεισμό.
Ναι, ναι, συμφώνησε απρόθυμα, προσπαθώντας από μέσα του να θυμηθεί πότε άνοιξε μαγαζί στην παραλία με αυτό το όνομα.

Κάποιοι ίσως περιμένουν υλικό για τις φαντασιώσεις τους με νοσοκόμες. Λυπάμαι, αλλά θα τους απογοητεύσω.
Σε μια ιστορία από τον ισοβίτη απειλούν έναν ασθενή να πάψει να γκρινιάζει γιατί θα του φέρουν τη μορφίνη να τον κοιμίσει. Η μορφίνη ήταν μια χοντρή νοσοκόμα που ερχόταν με ένα σφυρί και χτυπούσε στο κεφάλι όποιον είχε αϋπνίες.
Είμαι πεισμένος ότι η μορφίνη υπάρχει. Δουλεύει στην ορθοπεδική κλινική στο μπλε κτίριο στο ιπποκράτειο.
Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πώς τη λένε.

Υπάρχουν βέβαια και πολύ όμορφες κοπέλες.
Αν και δε βλέπω τι το ρομαντικό -ή σεξουαλικό- μπορεί να υπάρχει σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου σου αλλάζουν τον καθετήρα κι η απλυσιά σου μυρίζει από το δίπλα κρεβάτι.

Το υλιστικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η κε του μπλοκ είναι ότι μετά το κείμενο για την ιατρική της αθήνας οι γιατροί με έβαλαν στο μάτι, με καταράστηκαν κι άντε να ξεμπλέξεις από αυτούς.
Εδώ ούτε ο στάλιν δεν πρόλαβε να τους εξοντώσει (βλέπε υπόθεση των γιατρών λίγο πριν πεθάνει). Ήταν οι μόνοι που του ξέφυγαν -αν όχι αυτοί που τον σκότωσαν.
Βοήθειά μας.

Κατά συνέπεια κρίνω σκόπιμο, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη για το κείμενο συνομιλίες με την κρούπσκαγια. Οι απλουστευτικές διατυπώσεις που στρέβλωσαν την αλήθεια και τα όσα είπε η ναντιέζντα βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και είναι ποιητική αδεία υπερβολές, απόρροια της δημιουργικής δημοσιογραφίας και της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής με τις αρχές της οποίας γαλουχήθηκα από τα μικράτα μου.

Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας συνομιλίες με το στάλιν, από το οποίο ήταν εμπνευσμένος ο τίτλος του ποστ, το τρίτο και τελευταίο μέρος του φέρει τον τίτλο απογοητεύσεις.
Δε μπορούσα παρά να συμπεριλάβω κάτι αντίστοιχο για το κοινό.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει ακόμα και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης στο μέλλον πάνω στην υπόθεση των γιατρών, είναι το εξής: το μπούτι, γιατί έπρεπε να μου το ξυρίσουν κατά τη διάρκεια της εγχείρισης;

Υστερόγραφο
Στα σχόλια κατά τη διάρκεια της απουσίας μου θα απαντήσω σταδιακά. Ευτυχώς είχα την άνεση να τα διαβάσω πολλές φορές και να τα χωνέψω, γιατί αλλιώς θα κατέφευγα σε κλισέ μελό ευχαριστίες από την πολλή συγκίνηση.

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως θα διαψεύσω όλες τις πρσδοκίες, από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Ο θάλαμος δεν αεριζόταν πολύ λόγω κρύου, σε μπαλκόνι έχω να βγω κάτι εβδομάδες και γενικώς ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργεί καλά.
Για καθαρό αέρα θα πάμε μια και καλή στο τέλος...