Το γκρίζο κύμα που μας πήρε και μας σήκωσε

Σαν χτες μου φαίνονται εκείνες οι Αναιρέσεις, που ο Πι-Πι έλεγε να στήσουμε «μικρά Στάλινγκραντ» απέναντι στον αντίπαλο, που δε θυμάμαι ακριβώς αν ήταν ο φασισμός, ο καπιταλισμός που τον γεννά, ο νεοφιλελευθερισμός γενικά και αόριστα ή γενικώς -και ακόμα πιο αόριστα- οι κακοί. Θυμάμαι όμως ένα βιβλίο του που προσδιόριζε με έναν περίεργο τρόπο τους καλούς: το μέτωπο που ήθελε, χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να γίνει και χωρίς το ΚΚΕ δεν μπορούσε να πετύχει. Ή κι αντίστροφα (και κάπου κολλούσε σε όλα αυτά κι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ). 

Και μετά ο Πι-Πι έφυγε σιωπηλά από το ΝΑΡ, πήγε βοηθός του Λαφαζάνη στο ντιμπέι του ’15 και χάσαμε τα ίχνη του από την πολιτική ζωή του τόπου, σε αντίθεση με το άχαστο πολιτικό του κριτήριο, που δείχνει εδώ και χρόνια την αντίθετη πλευρά από εκεί που πρέπει να πάμε. Κρίμα, γιατί κάποτε ήταν το «παιδί-θαύμα» της ΚΝΕ -κάτι σαν τον Μπουχάριν, σε πιο μικρή κλίμακα- με γλωσσομάθεια, λέγειν και πολλές ικανότητες.

Σαν χτες μου φαίνεται, επίσης, που μιλούσαμε για τον φασισμό και πώς θα τον αντιμετωπίσουμε -πάνω από όλα ως γέννημα-θρέμμα (και μαντρόσκυλο) του συστήματος και όχι του μικροαστικού συρφετού ή όσων άλλων αποτελούν τη μαζική του βάση. Αλλά μιλούσαμε τουλάχιστον για φασισμό, όχι για ακροδεξιά -γενικά και αόριστα πάντα- ούτε για «μεταφασισμό».

Σαν χτες μου φαίνεται, τέλος, η εποχή που το μπλοκ είχε συχνή ροή κειμένων και φιλοξενούσε συχνά και απόψεις - κείμενα της βάσης του μπλοκ.

Τώρα, όμως, έρχεται να συνδέσει (διαλεκτικά) το παρόν και το μέλλον αυτό το κείμενο της Ματριόσκας της Κόκκινης για μια βιβλιοπαρουσίαση του Πι-Πι. Που ανεξάρτητα από επιμέρους ή συνολικές διαφωνίες και συμφωνίες έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον και δίνει τροφή για προβληματισμό και συζήτηση για το θέμα του βιβλίου.

Διαβάστε, απολαύστε υπεύθυνα και κρίνετε -για να κριθείτε με τη σειρά σας.

Τις προάλλες βρέθηκα στη βιβλιοπαρουσίαση του Πέτρου Παπακωνσταντίνου το «Γκρίζο κύμα. Η ακροδεξιά και οι συνεργοί της» κι έφυγα με πολλές σκέψεις στο κεφάλι μου.

Η εκδήλωση έγινε στην ΕΣΗΕΑ. Για όσους δεν έχετε διαβεί το κατώφλι της, θα σας πω ένα εντυπωσιακό πράγμα: Είναι πολύ καθαρό κτίριο, εν αντιθέσει με το τι μπορεί να συναντήσεις εκεί μέσα... Το στόμα μου δε θα το ανοίξω καθότι δε θέλω να φάει μηνύσεις η κε του μπλοκ. Κρίμα είναι. Έμεινα όμως με την απορία, γιατί μπαίνει στο καταστατικό της ΕΣΗΕΑ ηλικιακό όριο, τα 40 χρόνια, για τα υποψήφια μέλη της.

Μαζευτήκαμε, λοιπόν, όλοι εκεί συμπούρμπουλοι, που λένε και στο χωριουδάκι μου. Ανάμεσα στο κοινό και εξέχοντα πρόσωπα της αριστερής παράταξης αυτού του βασανισμένου τόπου: Ο κ. Κοτζιάς, που θα τον θυμάμαι πάντα να τραγουδά το «We are the world» με τον ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Τσαβούσογλου. Αξέχαστες μνήμες, πραγματικά, και για τους Τούρκους και για μας...
Ο Στρατούλης, το ανήσυχο αυτό τέκνο της Αριστεράς, που ήταν ΚΚΕ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, τώρα γραμματέας της Λαϊκής Ενότητας, η οποία ορφάνεψε όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αποφάσισε να αρχίσει τους εναγκαλισμούς με τους «Σπαρτιάτες» και να λέει σε ακροδεξιά podcast «Δεν υπάρχει Αριστερά σήμερα»... Γυρίζοντας στο ανήσυχο πνεύμα του Στρατούλη -που στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος του Βαρουφάκη, ως γραμματέας της ΛαΕ- δεν μπορείς να μη θαυμάσεις την ασίγαστη φλόγα ενός επαναστάτη που πάει από κόμμα σε κόμμα, προσπαθώντας να βρει τη θέση του. Αφού έχουμε φτάσει να λέμε τον Αλέξη Τσίπρα μεγάλο ηγέτη της Αριστεράς, και εγώ μπορώ να γράφω όσα ανέκδοτα θέλω. Γούστο μου και καουμπόικο καπέλο μου. Σαν εκείνο του Κοτζιά, σε άλλη αξέχαστη στιγμή του... Νομίζω πως τον θυμάμαι κάπου και με πόντσο;
Το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος: στην εκδήλωση ήταν και ο Χαρίτσης της «Νέας Αριστεράς», ο οποίος θυμάμαι να φωνάζει σε πάνελ στην Κανέλλη: «Εσύ και το ΚΚΕ θέλετε να φτωχοποιήσετε τον λαό», το οποίο αποδεικνύει πως όλοι ξαφνικά μπορεί να πάθουμε παράκρουση εκεί που καθόμαστε, στα καλά του καθουμένου. Μην το γελάτε...
Είχαμε πει κάτι για μηνήσεις, ε;

Τώρα, αν και εσάς σας έχει πιάσει η απελπισία και βαστάτε το κεφάλι σας, επειδή σκέφτεστε πώς αυτές οι εκφάνσεις της Αριστεράς μπορούν να αντιπαρατεθούν στα σοβαρά με το φαινόμενο της ακροδεξιάς, το οποίο πραγματεύεται το βιβλίο, έχω να σας γράψω:
Ηρεμήστε...
Ο λαός σώζει τον λαό. Αυτός θα φάει, με συγχωρείτε, όπως πάντα το σκατό και αφού ματώσει απέναντι στην ακροδεξιά, κάποιοι θα μοστραριστούν να πάρουν τα εύσημα.
Ας ωριμάσει και αυτός ο λαός να τα δώσει εκεί που πρέπει και όχι αλλού. Κυρίως στον ίδιο.

Μπήκαμε όλοι μαζί στην πραγματικά κατάμεστη αίθουσα. Ομιλητές ήταν ο Διονύσης Τσακνής, η Φωτεινή Βάκη, ο Θανάσης Καμπαγιάννης και φυσικά ο συγγραφέας. Συντονίσρια η Τζούλη Τσίγκα.

Αντικειμενική ως προς τον συγγραφέα δεν μπορώ να είμαι, καθότι εμένα ο Παπακωνσταντίνου μ’ αρέσει ως γραφή και όταν τον πετυχαίνω στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο τον ακούω με ενδιαφέρον. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του, σας το συνιστώ. Είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα που
ανατρέχει την ιστορία της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες, κυρίως της Ευρώπης, λιγότερο της αμερικανικής ηπείρου, αν και... εδώ είναι η πρώτη μου ένσταση. Παρότι το αναφέρει και ο ίδιος πως παντού «πλανάται το φάντασμα της ακροδεξιάς», η αλήθεια είναι πως έχω κουραστεί να διαβάζω ξανά και ξανά διάφορα βιβλία για την ακροδεξιά με επίκεντρο την Ευρώπη.
Διαμορφώνεται εκεί έξω ένας πολυπολικός κόσμος, όπου η Ευρώπη -να με συμπαθάτε- δεν πρόκειται παρά να έχει ρόλο κομπάρσου. Γνώμη μου.
Θα 'ταν πολύ καλό για την ελληνική βιβλιογραφία να αρχίσει κάποιος να ασχολείται με την ακροδεξιά στην Ινδία, στην Ταϊβάν ή στην αφρικανική ήπειρο, γιατί φοβάμαι πως συχνά αυτή παραβλέπεται, ενώ θα φανεί μπροστά μας τα επόμενα χρόνια, πιθανόν πιο άγρια από την ευρωπαϊκή ακροδεξιά.

Γυρίζοντας στο βιβλίο, εκείνο που μ’ άρεσε διαβάζοντάς το ήταν πως δεν πέφτει στο λάθος να θεωρήσει πως ο αναγνώστης του είναι ήδη γνώστης του ακροδεξιού φαινομένου, της ιστορίας του και πού πάει τη βαλίτσα. Έτσι δε χρειάζεται να έχεις από τη μια το βιβλίο και από την άλλη να ψάχνεις για την ορολογία ή το θεωρητικό.
Οι ομιλητές είχαν ως προς αυτό την ίδια άποψη. Είναι ένα απλό αλλά ταυτόχρονα μεστό βιβλίο, φτιαγμένο να το καταλάβει ο λαός. Είπαμε, άλλωστε, πως αυτός θα φάει στα μούτρα την ακροδεξιά.

Το βιβλίο ανατρέχει σε 32 χώρες, εξηγεί τις ρίζες των πρώτων ακροδεξιών κινημάτων και κομμάτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εισάγει την έννοια των μεταφασιστικών κομμάτων, τα οποία διαφέρουν σε πολλά σημεία από τους φασιστικούς τους προγόνους και γι’ αυτό μπορούν να ελίσσονται, να μεταμορφώνονται, να μας «κρύβονται», μέχρι να φανερωθούν μπροστά μας, με όλη τη γνωστή, μισητή τους μορφή.
Ας μην ξεχνάμε πως ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον και πως οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, αλλά όχι και το μίσος του για μένα.

Ο Διονύσης Τσακνής περισσότερο στη βιβλιοπαρουσίαση έδωσε αυτό το στίγμα, του απλού ανθρώπου, ο οποίος διαβάζει ένα βιβλίο, όπως ο καθένας μας.
Σε αντίθεση, όπως ήταν φυσικό, με την καθηγήτρια κ. Γάκη, η οποία με πολύ σαφή και μελετημένο τρόπο ανέλυσε τη δομή του βιβλίου, αναδεικνύοντας τον πλούτο γνώσεων που περιέχει.

Ο κ. Καμπαγιάννης στην έναρξη της ομιλίας του σχολίασε τη βράβευση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ως «Παγκόσμιου πολίτη» από το Ατλαντικό Συμβούλιο (από τα χέρια του κ. Μπούρλα της Pfizer. Τίποτα δε γίνεται τυχαία... Υπέροχο κομμάτι της Μαρινέλλας και περαστικά της), ενώ η άλλη εξίσου βραβευμένη ήταν η Τζόρτζια Μελόνι, την οποία αποκάλεσε και φίλη του -ο Μητσοτάκης, όχι ο Καμπαγιάννης, που πιθανότατα δε θα ’θελε να την δει ούτε καν μπροστά του, ούτε πίσω του.

Συνέχισε την ομιλία του, πιάνοντας τη «δική μας» ακροδεξιά -αναμενόμενο εφόσον ήταν συνήγορος των θυμάτων της Χρυσής Αυγής- και διέτρεξε ένα μικρό ιστορικό εκείνης της περιόδου.
Είχα δύο διαφωνίες ως προς την ομιλία του. Η μία ήταν η πεποίθηση πως η ραχοκοκαλιά της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι η μεσαία τάξη. Δεν το νομίζω. Πικρό ποτήρι, αλλά βρίσκει πολλά ερείσματα και στην εργατική τάξη.

Το άλλο σημείο ήταν πως «Η πλατεία δε γέννησε την ακροδεξιά». Και μάλιστα ελπίζει ο Ριζοσπάστης να ανακαλέσει αυτήν την άποψη που διατυπώθηκε σε μια σειρά άρθρα του.
Διαφωνώ, καθότι έζησα εκείνα τα γεγονότα. Αυτό το απολιτίκ που καλλιέργησε η Πλατεία ήταν το τέλειο έδαφος πάνω στο οποίο φύτρωσε όχι μόνο η Ακροδεξιά αλλά και πολλά θολά αναχώματα και κινήματα της εποχής, που εξαφανίστηκαν αργότερα έχοντας κάνει τη βρωμοδουλειά τους. Ηθελημένα ή αθέλητα.
Όπως είπα, είναι δικές μου διαφωνίες.

Τέλος, για να μη μακρηγορώ άλλο, το βιβλίο δίνει τις δικές του κατευθύνσεις για το τι πρέπει να κάνουμε. Θέλω να σας αφήσω με το σασπένς, να το διαβάσετε μόνοι σας, αλλιώς τι νόημα θα ’χει αν σας το κάνω σπόιλερ;

Θα πω μόνο το εξής, επειδή γυρίζοντας σπίτι έβαλα να ακούσω militaire.gr, τον καθηγητή Οικονομικών του ΕΚΠΑ Νίκο Στραβελάκη, που είναι αισιόδοξος πως η Αριστερά κερδίζει την Ακροδεξιά, αναφερόμενος στα γεγονότα στη Γαλλία και πως ο κόσμος ξεσηκώνεται παντού και βάζει πλάτη, ώστε να σταματήσει την Ακροδεξιά στην Ευρώπη.
Μια συζήτηση που έγινε και στη βιβλιοπαρουσίαση, με εντελώς διαφορετική οπτική βέβαια, του «ναι, η Αριστερά, έστω και κατακερματισμένη, κατάφερε να αναδειχτεί πρώτο κόμμα, αλλά ο ίδιος ο Μακρόν με ταχυδακτυλουργίες έχει καταφέρει να κρατήσει την καρέκλα του, ενώ κυβερνά στις σκιές η Λεπέν, μη αναλαμβάνοντας στα φανερά καμία πολιτική ευθύνη, και σχεδόν προαλείφεται μια άνοδός της στην Προεδρία, όποτε και αν γίνουν εκλογές. Τουλάχιστον με τα ως τώρα δεδομένα και ποσοστά της».

Θεωρώ πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δε συμμερίζομαι την υπεραισιοδοξία του κ. Στραβελάκη, αλλά ούτε την, εν μέρει, απαισιοδοξία της βιβλιοπαρουσίασης.
Έχω την εντύπωση πως τον κόσμο τον σπρώχνουν προς την Ακροδεξιά. Είναι κάτι που διαφαίνεται στις σελίδες του βιβλίου αλλά ίσως να μην αναφέρθηκε τόσο έντονα στην παρουσίαση (διάβασα το βιβλίο αργότερα, αφού είχα ακούσει τον Στραβελάκη), πως τόσο η Δεξιά όσο και το Κέντρο ευνοούν περισσότερο την ακροδεξιά, όταν μάλιστα έχει δώσει εγγυήσεις πως θα αφήσει πίσω της «τα πολύ ναζιστικά», όπως έλεγε και ο Βελόπουλος.

Κατά τη γνώμη μου, δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας δυνατής Ακροδεξιάς, απλώς σπρώχνοντας δικούς τους ψηφοφόρους προς τα εκεί, ίσως και με κάτω από το τραπέζι συνεννοήσεις, ώστε ο κόσμος να οδηγηθεί σε μια πόλωση, με απώτερο σκοπό αυτές οι τεράστιες πολιτικές δυνάμεις που δε συμμετέχουν στις εκλογές να μπουν στο παιχνίδι, και κόμματα μετριοπαθή, που τώρα έχουν φθαρεί από τα σκάνδαλα και την εξουσία, να φανούν αργότερα πιο «υγιείς» και «σταθερές» επιλογές, αφού πρώτα έχουν αφήσει την πολιτική ζωή να μπει σε ακραίες περιπέτειες.
Ένα απλό πτυχίο Πολιτικών Επιστημών έχω, μπορεί να λέω και αρλούμπες, μη με πάρετε σοβαρά υπόψη σας...

Σε γενικές γραμμές ήαν μια ευχάριστη και σύντομη βιβλιοπαρουσίαση, που διέτρεξε αρκετά σημεία του βιβλίου, χωρίς να φανερώσει το περιεχόμενό του.
Ας πούμε πως με το μολυβάκι μου σημείωσα και 1-2 σημεία που θα έπρεπε να είχαν αναφερθεί, αλλά οκ, στις βιβλιοπαρουσιάσεις δεν πας, για να πας σελίδα-σελίδα το βιβλίο. Πας για να τιμήσεις το πρόσωπο του συγγραφέα, να πάρεις μια γεύσεις τι θα διαβάσεις μόνο σου και τέλος να δεις ποιοι πάνε.

Σωτηρία από την ακροδεξιά υπάρχει, απλά δεν είδα και πολλή εκεί μέσα, για να είμαι ειλικρινής...

Χαμένοι στη μετάφραση - Δυο ξένοι

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Πριν από μερικές βδομάδες έλαβε χώρα στην Καλλιθέα μια εκδήλωση για τα 80 χρόνια από τη Συμφωνία του Μονάχου. Πέρα από το ενδιαφέρον θέμα, περισσότερο ενδιαφέρον προσέδιδε η σύνθεση στο πάνελ των ομιλητών και η παρουσία του Ελισαίου Βαγενά -του οποίου την ομιλία αναδημοσιεύσαμε εδώ– σε μια ομιλία που διοργάνωνε η Ρωσική πρεσβεία.

Ένας σύντροφος έλεγε πως κάποια σημεία της εκδήλωσης του θύμιζαν σκηνές από τους “Δυο Ξένους”, όπου η Ντένη Μαρκορά και η Μαρούσκα (“ντα γκασπαζά”) λένε τα δικά τους, η καθεμιά στη γλώσσα της και καταφέρνουν τελικά με έναν περίεργο τρόπο να βγάζουν μια χαρά συνεννόηση μεταξύ τους. Έτσι έγινε και στην εκδήλωση, με εξαίρεση όσους περιμέναμε να βγάλουμε άκρη από τη μεταφράστρια στα ακουστικά μας, που έτρεχε ασθμαίνοντας πίσω από τους ομιλητές να τους προλάβει, σα χαμένος συνασπισμός στην κούρσα των εξοπλισμών. Κι εμείς μαζί της, χαμένοι στη μετάφραση, να νιώθουμε “δυο ξένοι” στην ίδια εκδήλωση.

Και δεν ήταν απαραίτητα η γλώσσα το βασικό εμπόδιο στην πολιτική συνεννόηση -έτσι κι αλλιώς ο Βαγενάς και κάποιοι ακόμα δε χρειάζονταν ακουστικά και διερμηνεία. Ούτε και τα επίσημα κοστούμια των ανθρώπων της πρεσβείας, σε αντίθεση με το φοιτητικό ντύσιμο κάποιων συντρόφων της Σπουδάζουσας (και κάποιων άλλων που δεν είναι πια, εδώ και χρόνια φοιτητές ή στην ΚΝΕ).

Δυο διαφορετικοί κόσμοι, σα να λέμε καπιταλιστικός και σοσιαλιστικός. Ή μάλλον, η αντίθεση μεταξύ των κομμουνιστών και όσων βλέπουν τη Ρωσία όπως 30 χρόνια πριν -ή και 80 χρόνια πριν, για να το συνδέσουμε με το θέμα της εκδήλωσης, για τη Συμφωνία του Μονάχου και το ιστορικό της πλαίσιο. Σα να είναι η Ρωσία υποψήφιος σύμμαχος, για να συμπήξουμε μαζί της “δημοκρατικό, αντιφασιστικό Λαϊκό Μέτωπο”. Και να σκεφτείς πως τριάντα χρόνια πριν όλοι αυτοί ήταν Σοβιετικοί και πιθανότατα σύντροφοι, οργανωμένοι στο ΚΚΣΕ. Για το οποίο ίσχυε αυτό που είχε πει ο Ραφαηλίδης πως σε ένα ΚΚ μπορείς να βρεις τα πάντα, ακόμα και κομμουνιστές… Σημεία των καιρών.

Η πρώτη εντύπωση από το χωρό της εκδήλωσης ήταν εντυπωσιακή -κι ας μοιάζει ταυτολογία αυτό. Ανιχνευτής μετάλλων στην είσοδο, έδρανα με υποδοχή για ακουστικά, φορητά ακουσικά με μπαταρία που την καθιστούσαν περιττή. Και η βεβαιότητα πως οι Ρώσοι μπορεί να άργησαν αλλά έπιασαν τελικά το τρένο της ΕΤΕ (επιστημονικοτεχνική επανάσταση), αν ήταν δηλαδή δικός τους ο εξοπλισμός και όχι της αίθουσας του Υπουργείου. Μέχρι που άρχισε να χάνεται κατά διαστήματα η επαφή με τα ακουστικά, μαζί με τις φράσεις που έχανε η μετάφραση, και διαλύθηκε η ψευδαίσθηση, μαζί με κάθε ειρμό. Ακούγαμε πχ τον κύριο ομιλητή (Α. Μπορίσοφ) να κάνει χαριτωμένες παρεμβάσεις για τους vegan και τα γαϊδουράκια στη Σαντορίνη, που προφανώς σε κάποια συμφραζόμενα εντάσσονταν για να βγει νόημα, αλλά άντε να βγάλεις άκρη χωρίς αυτά… Κατά συνέπεια, είναι πρακτικά αδύνατο να γίνει ουσιαστική αποτίμηση σε όσα είπε, πέρα από σκόρπιες σκέψεις και σημεία που ξεχώρισαν.

Ότι ο Λόιντ Τζορτζ είχε χαρακτηρίσει το Χίτλερ ως τον Τζορτζ Ουάσιγκτον της Γερμανίας. Ότι στη Σοβιετική Ένωση αναφέρονταν στη “Συνωμοσία” -και όχι στη συμφωνία- του Μονάχου. Ότι σε κάποιες χώρες που βρέθηκαν υπό ναζιστική κατοχή, υπήρχαν δυνάμεις που ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία τον πόλεμο, πχ για να μην καταστραφεί η μεσαιωνική Πράγα, να μη βουλιάξει η Ολλανδία κοκ -καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται, ακόμα κι αν είναι για να προστατευτείς απέναντι στους φασίστες…

Για το όχι και τόσο υψηλό επίπεδο πολιτικής ετοιμότητας της χιτλερικής μηχανής σε εκείνο το σημείο, καθώς τα μισά χιτλερικά τανκς δεν έφτασαν καν στην Πράγα. Για τη διαμάχη Στάλιν-Τρότσκι και το χαμηλό διανοητικό επίπεδο του πρώτου (;!). Για την αίσθηση που είχε ο Τσάμπερλεϊν πως με αυτή τη συμφωνία, το ζήτημα της ειρήνης είχε λυθεί θετικά για τα επόμενα εκατό χρόνια (!), που θυμίζουν συνειρμικά τις αντίστοιχες “εκτιμήσεις” για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος μετά από κάθε “μεταρρύθμιση”. Για τα υπόλοιπα, πιθανόν να έχουμε διαφορετική προσέγγιση σε αρκετά ζητήματα, αλλά δεν μπορούμε να πούμε σε τι έγκειται αυτή η διαφοροποίηση, αν δε γνωρίζουμε ουσιαστικά τι είπε -κάτι ανέφερε πάντως ο Βαγενάς στη συνέχεια.

Από τα παραπάνω πάντως προκύπτει η πιθανότητα να αναλύθηκαν και πιο ζουμερά σημεία, χωρίς να μας βρίσκουν απαραίτητα σύμφωνους, καθώς και η ώριμη πια ανάγκη για ανασύσταση ενός ελληνοσοβιετικόυ συνδέσμου φιλίας, που έκανεε κάποτε δωρέαν μαθήματα ρωσικών. Εξίσου φανερή ήταν και η βαριά ρώσικη προφορά που παρεισέφρυε σε κάποιες φράσεις του συντονιστή και κάποιων από τους θεατές, όπως το “διαργκανωτές” και τα “πλούτα” (που παράγουμε). Ενώ, παρεμπιπτόντως, δύο άλλα σχεδόν καλτ σημεία από τη μετάφραση, ήταν ότι “αν δεν μπορείς να αποφύγεις τη βία, ξάπλωσε κι απόλαυσέ την” και η απόδοση “συμμετείχε στην απόπειρα [κατά του Τρότσκι] που τελικά δεν έγινε (τι μας κρύβουν;)…

Υπήρχαν όμως πολύ πιο σοβαρά σημεία, για να σταθεί κανείς. Ο πρώτος ομιλητής έκανε μια εισαγωγική ομιλία για τους βασικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής της Βρετανίας, σημειώνοντας εύστοχα πως δεν αποτελούσε προσωπική επιλογή του Τσάμπερλεϊν η τακτική του κατευνασμού, καθώς και ότι η Τσεχοσλοβακία, που πρακτικά δόθηκε δώρο στο Χίτλερ με τη Συμφωνία του Μονάχου, κάθε άλλο παρά στρατιωτικά αμελητέα δύναμη ήταν.

Από τις παρεμβάσεις του Βαγενά, πιο πολύ ζουμί είχαν δύο σημεία στη συζήτηση που ακολούθησε, όπου στην ερώτηση στα ελληνικά, γιατί δεν αντιδρά το ΚΚΕ ενάντια στη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας και την υποτέλεια του Τσίπρα, θυμίζοντας τις πρόσφατες, μαζικές αντι-ιμπεριαλιστικές, αντι-ΝΑΤΟϊκές κινητοποιήσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, όπου υπάρχει ή σχεδιάζεται να γίνει βάση. Και σημείωσε τη βασική διαφορά με τον προηγούμενο ομιλητή για το αν μπορούν να ασκήσουν ανεξάρτητη πολιτική οι ενδιάμεσες-μικρότερες χώρες και αν “προδίδουν” οι κυβερνήσεις-αστικές τάξεις τα “εθνικά συμφέροντα”, συμμετέχοντας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή αν θεωρούν πως έτσι μπορούν να επωφεληθούν και να τα υπηρετήσουν καλύτερα.

Ενδιαφέρον είχε επίσης το σημείο όπου αναφέρθηκε στις 17 Νατοϊκές επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στις οποίες συμμετέχει ο ελληνικός στρατός, για να τον διακόψει ένα καραβανάς με κεραμιδί μαλλιά και να πει ότι είναι μόλις πέντε, γιατί οι άλλες έχουν την αιγίδα του ΟΗΕ. Ε, τότε αυτό τα αλλάζει όλα…

Το κομμάτι της συζήτησης έκλεισε σχετικά γρήγορα, γιατί όπως είπε κι ο συντονιστής, ακολουθεί δεξίωση με μπουφέ. Εκεί όπου χαλαρώνουν λίγο τα πνεύματα κι οι αντιθέσεις, και μπορεί να θυμηθείς τα παλιά, τους υπαρκτούς -σαν τον υπαρκτό- δεσμούς, που δεν ήταν όμως ακατάλυτοι (ούτε και ο υπαρκτός σοσιαλισμός, άλλωστε), γιατί είναι πρωτίστως πολιτικοί, όσα κοινά βιώματα κι αν υπάρχουν με το (σοσιαλιστικό) παρελθόν της Ρωσίας. Το αίμα νερό δε γίνεται ίσως πει κανείς. Αλλά αυτό ακριβώς δεν έκαναν όσοι κοιμήθηκαν μια ημέρα κομμουνιστές-κόκκινοι και ξύπνησαν αντισοβιετικοί σε μια νύχτα; Κι αν δε βρίσκουμε πια κοινό σημείο επαφής, δεν είναι η γλώσσα το πρόβλημα.

Άσε με να σε χτυπάω, Τζήμερο

Σημειώσεις με αφορμή τα χτεσινά.

Οτιδήποτε αξίζει να ειπωθεί για την περίπτωση του φιλελε-φασίστα διαφημιστή, Τζήμερου, ως περσόνας και ψυχολογικού προφίλ, το έχει γράψει ο Μώμος σε ένα θαυμάσιο κείμενο, από το οποίο δε θα πείραζα ούτε μία λέξη εκτός ίσως από το "ντροπαλός" στον τίτλο. Εξάλλου το "Τζήμερος" έχει καταλήξει να είναι η χειρότερη βρισιά, πιο βαρύ από κάθε άλλο χαρακτηρισμό.

Το βασικό που αξίζει να κρατήσει κανείς, είναι η αντίφαση ανάμεσα στη φιλελέ αντίληψη περί αριστείας και το χάσμα της με την πραγματικότητα. Ο Τζήμερος είναι ένα άτομο που δεν κατάφερε καν να τελειώσει τη σχολή του και να πάρει πτυχίο, ενώ ως πολιτευτής έχει μείνει σε ρηχά νερά, αλλά εκφράζει τους ομοίους του, πιστεύοντας πως για τις αποτυχίες του φταίνε κάποιοι άλλοι και βασικά το σύστημα. Αλλά με αυτό δεν εννοεί τον καπιταλισμό που δε δίνει ίσες ευκαιρίες, αλλά πχ τις κομματικές νεολαίες στο πανεπιστήμιο (που δεν τον άφησαν να αποφοιτήσει), την αναξιοκρατία που δεν επέτρεψε να επιβραβευτεί η ποιότητά του, κοκ.

Η αντίληψη περί αριστείας δεν περιέχει μόνο το κομμάτι του κοινωνικού δαρβινισμού, των πλούσιων κι ισχυρών που ζουν το δικό τους σαξές στόρι, αντίθετα με τους υπόλοιπους που γαντζώνονται πάνω τους και τους κρατάνε πίσω, καθώς κατρακυλάνε στον κοινωνικό Καιάδα. Και προφανώς δε βρίσκει απήχηση μόνο στους "άριστους" και "πετυχημένους", αλλά κυρίως στις παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες που περιφέρουν το μεγαλείο τους αδικαίωτο, σαν την πάλη των τάξεων, που δεν τους απασχολεί βέβαια, γιατί δεν είναι ένα με την πλέμπα.

Κατά τα άλλα, όποιος θέλει να δει τι σημαίνει η θεωρία των δύο άκρων στην πράξη, δεν έχει παρά να εξετάσει την τακτική πολλών ΜΜΕ και ειδικότερα του Χατζηνικολάου (παλιού ρουφ στο κουρμπέτι) στο δελτίο ειδήσεων που παρουσιάζει. Η ουσία της θεωρίας αυτής δεν είναι οι ίσες αποστάσεις -είναι λάθος να το πιστεύουμε αυτό. Αυτές χρησιμεύουν μόνο, για να εξιλεωθεί το φασιστικό άκρο και να νομιμοποιηθεί, ώστε να βγει στον αφρό.

Ο Χατζηνίκος παριστάνει τον αντικειμενικό κι ουδέτερο που ψάχνει στοιχεία και αποδείξεις για την αλήθεια, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες και προκαταλήψεις. Στην πράξη ωστόσο διακόπτει την Μπαλού, όταν χαρακτηρίζει πολιτικά τον Τζήμερο "φασιστοειδές" -δε δέχεται χαρακτηρισμούς, λέει- αλλά είχε αφήσει πριν το φασιστοειδές (Γκαζέτα να περάσει, δε βρίζω) ανενόχλητο να λέει ό,τι θέλει για φασίστες, τραμπούκους, κτλ. Ίσες αποστάσεις σημαίνει πως δεν είναι σωστό να λέμε τους φασίστες, φασίστες, τους κομμουνιστές όμως μπορείς να τους λες ό,τι θες, έχοντας το ακαταλόγιστο.

Στο ίδιο μήκος κύματος, η Τσαπανίδου ζήτησε το πρωί από την Μπαλού να καταδικάσει -όχι την επίθεση που δέχτηκε, αλλά- τη βίαια απομάκρυνση του Τζήμερου από την αίθουσα. Καταδικάζουμε τις ίσες αποστάσεις, από όπου κι αν προέρχονται. Αλλά την ίδια στιγμή, ο Τζήμερος έχει το ελεύθερο να μιλάει για φασιστικό κόμμα, τραμπούκους, κοκ.

Μπορεί επίσης να δει κανείς στην πράξη τα όρια της αντίληψης των φιλελεύθερων για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και τις αφίσες. Η ανοχή του συστήματος σταματά εκεί που αρχίζει η αμφισβήτησή του. Κι η ελευθερία στους χώρους δουλειάς σταματά εκεί που ξεκινά η απεργία.

Ίσως για κάποιους αυτό να περνάει στα ψιλά, μες στην αναμπουπούλα, αλλά ο Τζήμερος δεν έσκισε ένα τυχαίο υλικό του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ, που είναι κόκκινο πανί για οποιονδήποτε φασίστα ή φιλελέ ταύρο του Μάνου. Έσκισε αφίσες που καλούσαν στην απεργία στις 17 Μάη κι αποτελούν κόκκινο πανί για το σύστημα και τα τσιράκια του -ακόμα κι αυτά με δημοκρατικό μανδύα.

Δοκιμάζονται επίσης στην πράξη, η στοιχειώδης επαφή της προπαγάνδας των φιλελέδων με την πραγματικότητα, που εφόσον δε συμφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Ως διαφημιστής μάλιστα, ο Τζήμερος ξέρει πώς να τη φέρει στα μέτρα του και να τη διαστρεβλώσει. Μπαίνει πχ ένα βίντεο με την αντίδραση -όπου τον πετάνε έξω από την αίθουσα όλοι μαζί, κι όχι ένα μπουλούκι του ΚΚΕ, όπως καταγγέλλει), αποσιωπώντας τη δική του δράση (να πάλι ο Μάνος) που την προκάλεσε.
Αυτός, σου λέει, πάντα κατεβάζει αφίσες, γιατί λερώνουν το δημόσιο χώρο -λες και είναι ο δικός του ιδιωτικός χώρος, για να το κρίνει. Οι άλλοι λοιπόν έπρεπε να τον εμποδίσουν; Ε όχι. Απαγορεύεται να απαγορεύεις -εκτός κι αν πρόκειται για αφίσες κι απεργίες.

Είναι αξιοσημείωτο, τέλος, το δίπολο "θύτης-θύμα" που χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και σε διάφορα επίπεδα ο Τζήμερος. Αφενός θέλει να εμφανίσει τον εαυτό το ως θύμα των "σταλινικών τραμπούκων" και των συνοδοιπόρων τους, για να κερδίσει τη συμπάθεια των ουδέτερων. Αφετέρου ξέρει πως δεν πρέπει να φανεί αδύναμος -που είναι το χειρότερο ελάττωμα για τη φυλή των Αρίων και των Αρίστων- αλλά ως δύναμη κρούσης και αιχμή του δόρατος κατά των κομμουνιστών, των απεργιών και κάθε λαϊκής, συλλογικής κινητοποίησης. Κι αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα που θέλει να περάσει με τη θρασύδειλη μαγκιά του και τα κωμικά του σχόλια -πχ, όταν θέλω να σπρώξω κάποιον, μπορώ να σπρώξω οποιονδήποτε.

Πόσο μάλλον γυναίκες, στις οποίες δείχνουν αδυναμία αλλά και τη "δύναμή" τους όλα τα φασιστοειδή, λες κι έχουν άμιλλα, αφού νιώθουν πως μόνο εκεί τους παίρνει να το κάνουν και πως θα κερδίσουν το θαυμασμό κι άλλων θρασύδειλων φασιστών του είδους τους.

Το πιο ανησυχητικό πάντως δεν είναι τόσο ο Τζήμερος αυτός καθαυτός, αλλά η χαζοχαρούμενη, σεξιστική (ή οτιδήποτε άλλο) αποδοχή της στάσης του από διάφορους κρυπτοφασίστες, που τώρα εκδηλώνονται. Κι είναι εντυπωσιακό πως μπορούν να πιστέψουν τα πάντα για το Στάλιν, τα σκυλιά του Κιμ, τους πυροβολισμούς στη Βενεζουέλα, κοκ, απλά και μόνο επειδή τα άκουσαν κάπου, αλλά για τον Τζήμερο χρειάζονται βίντεο, αποδείξεις κι ονόματα, πριν ψελλίσουν μια τυπική καταδίκη.

Οι συνθήκες ωρίμασαν

Μεταπολεμικά, στη σκέψη κάποιων κομμουνιστών, μπορούσε να διακρίνει κανείς μια βεβαιότητα πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα το έδαφος κι οι συνθήκες για την ανάπτυξη κι εδραίωση ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, όπως στις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης. Μορφώματα τύπου ΣΚΕΛΔ (Σβώλος, Τσιριμώκος κλπ) έμειναν περιθωριακά κι απέκτησαν οντότητα μόνο μες στο ΕΑΜ. Ενώ η Ένωση Κέντρου ήταν βασικά ένα συμπλήρωμα της Δεξιάς, όσο κι αν η ΕΔΑ έτεινε να γίνει ουρά της, ψάχνοντας εναγώνια δημοκρατικές δυνάμεις, για να τις βαφτίσει με το ζόρι σύμμαχες.

Αλλά το ΠαΣοΚ ως κεντροαριστερά εκκολαπτόταν ήδη στις τάξεις της Ε.Κ. του 60' και ήρθε στη Μεταπολίτευση να τα σαρώσει όλα, μαζί με τις δικές μας... χαμηλές προσδοκίες για τις δυνατότητες ανάπτυξης εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας.

Μεταπολιτευτικά, όπως και μετά τις ανατροπές και το τέλος της μεταπολίτευσης, πολλοί εξέφραζαν τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα το έδαφος κι οι συνθήκες για την ανάπτυξη σημαντικού φασιστικού μορφώματος, όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ΕΠΕΝ απορροφήθηκε γρήγορα από τη ΝΔ, που αφαιρούσε διαχρονικά το ζωτικό χώρο από κάθε αντίστοιχη δύναμη που επιχειρούσε να εμφανιστεί και να ευδοκιμήσει στα δεξιά της -πχ η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου. Οι μνήμες από την επταετία της δικτατορίας ήταν ακόμα νωπές, κι ο πολιτικός απόηχος του Πολυτεχνείου πολύ ισχυρός, για να αφήσουν το φασισμό να σηκώσει κεφάλι.

Αλλά το αυγό του φιδιού εκκολαπτόταν, πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας. Οι ευνοϊκές συνθήκες κι η φασιστική νοοτροπία υπήρχαν ήδη από τη δεκαετία του 90' στην ελληνική κοινωνία -όπως εξάλλου κι ο μετέπειτα φορέας υποδοχής τους, η χρυσή αυγή. Ήταν απλώς ζήτημα χρόνου και συγκυριών (έξαρση του μεταναστευτικού, οικονομική κρίση κτλ) να γιγαντωθούν και να εκδηλωθούν, αποκτώντας οντότητα κι επίσημη έκφραση.
Κι αυτό μολονότι δεν υπάρχει στις μέρες μας ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα, που να εξηγεί τη στροφή του συστήματος σε τέτοιες λύσεις. Ο φασισμός δεν αναπτύσσεται μόνο ως προληπτικό μέσο αντιμετώπισης των κομμουνιστών, αλλά και στο κενό της απουσίας τους, της ήττας τους.

Κατά μία έννοια, προκύπτει ως συμπέρασμα ότι είμαστε καταδικασμένοι να πάθουμε ό,τι ακριβώς φοβόμαστε ή μάλλον αυτό που δε βλέπουμε να έρχεται κι εφησυχάζουμε, χωρίς να πάρουμε μέτρα για να το αντιμετωπίσουμε εγκαίρως.

Από ταξική σκοπιά, κλειδί για την ερμηνεία της εμφάνισης κι εδραίωσης της σοσιαλδημοκρατίας και του φασισμού είναι η μικροαστική τάξη: στη μία περίπτωση η ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων κι η εκτεταμένη εργατική αριστοκρατία που αναπτύσσει μικροαστική συνείδηση. Στην άλλη, ξεπεσμένα μικροαστικά στρώματα, που συντρίβονται από την κρίση. Δεν είναι τυχαίο ίσως πως αρκετοί έκαναν αυτήν ακριβώς τη διαδρομή, από το "πατριωτικό, λαϊκό ΠαΣοκ" (και όχι από τη μήτρα-αγκαλιά της δεξιάς παράταξης) στο εκλογικό σώμα της χρυσής αυγής.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που είχε παραδοσιακά εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα, που συνεχώς προλεταριοποιούνται κι όλο ανθίστανται κι υφίστανται -ή τέλος πάντων διατηρούν την προηγούμενη συνείδησή τους. Αυτό προφανώς δεν οδηγεί αυτόματα στην ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας ή του φασισμού. Δείχνει όμως πως ήταν αβάσιμη η πολιτική σιγουριά πως δεν υπάρχει καν το έδαφος για την ανάπτυξή τους.

Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι ως ένα βαθμό η σοσιαλδημοκρατία εκκολάφτηκε στις δικές μας γραμμές, υπήρχε ήδη -εν μέρει- μέσα μας, στους κόλπους της ΕΔΑ, στο τμήμα του κόμματος που ακολούθησε το ΚΚΕ εσ. και αργότερα το Συνασπισμό (και βρίσκεται σήμερα στο Σύριζα, τη ΛαΕ και τη ΔημΑρ). Οι πρώην σύντροφοι που επιζητούσαν μια ομαλότητα-νομιμότητα, μακριά από τις αιχμηρές γωνίες της παρανομίας, της επαναστατικής πάλης, της αλλαγής που δεν έρχεται με κοινοβουλευτικό τρόπο.

Ο φασισμός στον αντίποδα, δεν προήλθε βεβαίως από τους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος ή από τον εκφυλισμό του. Έχουν ενδιαφέρον, πάντως, κάποιες επιμέρους περιπτώσεις, όπως του Μπ. Μουσολίνι (που ήταν στο σοσιαλιστικό κόμμα) κι εγχώριων επίδοξων μιμητών του, τύπου Καζάκη, που φλέρταρε και με το αριστεροχώρι. Ή ακόμα η καθολική συστράτευση σε εθνικούς στόχους -πλην Λακεδαιμονίων- η ειρηνική συνύπαρξη και τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο, κοκ.

Σήμερα, ακούμε πολλές φορές την εκτίμηση -που διατυπώνεται θριαμβευτικά, ως πανηγυρικό συμπέρασμα- πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος κι οι συνθήκες για την επικράτηση και την εδραίωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Είτε γιατί υπάρχει ισχυρή μικροαστική τάξη στη χώρα μας, είτε για άλλους ιστορικούς-οικονομικούς λόγους, είτε βασικά γιατί κάποιοι εκφράζουν απλώς τους μύχιους πόθους τους και τους θεωρητικοποιούν.

Δεν είναι λοιπόν καιρός να τους δείξουμε στην πράξη πως κάνουν λάθος; Και να τους κάνουμε ένα χουνέρι, πραγματοποιώντας αυτό που θεωρούν αδύνατο και βασικά το χειρότερο φόβο τους;

Ένα ΒΗΜΑ εμπρός

...και δύο πίσω που δεν έγιναν ποτέ, γιατί αυτή η κυβέρνηση πετάει μόνο από νίκη σε νίκη. Και πάλι καλά που δεν είναι στα πολύ... αριστερά της φεγγάρια κι έτσι δε διαβάζουμε τέτοιες ωραίες συνδέσεις και λενινιστικούς παραλληλισμούς, όπως την περίοδο του τρίτου μνημονίου, δηλ του νέου Μπρεστ Λιτόφσκ. Πχ ότι ο Μουλόπουλος μπαίνει ως λαϊκός επίτροπος (κομισάριος) στην εφημερίδα, για να καθοδηγήσει το επαναστατικό προτσές και την κατάλληλη προβολή του από τις σελίδες. Και έφτασε πάνω στην ώρα για να ετοιμάσει το αφιέρωμα της εφημερίδας στα 100 χρόνια της Οχτωβριανής (και τα δύο της "αριστερής κυβέρνησης").
Στηρίζουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ελέγχουμε την εξουσία...

Δεν ξέρω αν οι θεωρητικοί του Σύριζα εκτιμούν πως η ΔΦΑ είναι στην κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καταλάβει ακόμα την πραγματική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οδεύει ολοταχώς για την άλωση της τέταρτης εξουσίας. Η τουλάχιστον του τύπου, γιατί στο τηλεοπτικό τοπίο δεν της βγήκε ακριβώς η ιστορία με τις άδειες.

Φαντάσου τώρα αυτοί οι τύποι να είχαν βάλει χέρι στην τηλεόραση του 902, για να "παραμείνει στην αριστερά", όπως ζητούσαν, και πώς θα τον είχαν διαμορφώσει. Έλειπε πολύ ένας Αρβανίτης πχ, ένας Σίλας, μια Κασίμη, μια Γιάμαλη βρε αδερφέ, που συναγωνίζονται επάξια τα πορτατίφ του Σαμαρά.

Για την τοποθέτηση-επιστροφή Μουλόπουλου στο ΔΟΛ έχουν γραφτεί διάφορα εύστοχα και χαριτωμένα. Ότι η Αυγή κρύβεται μες στο (πίσω από το) Βήμα, όπως στις δεκαετίες του 50' και του 60' με το χωροφύλακα. Ότι ο Μουλόπουλος ήταν αποσπασμένος υπάλληλος του ΔΟΛ στο Σύριζα, σε κοινοβουλευτική δουλειά και τώρα γυρίζει πίσω. Ή ότι η ΔΦΑ τα έχει πάρει όλα απ' το παλιό ΠαΣοΚ -ακόμα και το ΔΟΛ.

Έπιασε έτσι τόπο κι η έκκληση προσωπικοτήτων και (πολλών αριστερών) καλλιτεχνών για τη σωτηρία του ιστορικούς συγκροτήματος. Θα μου πεις, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κι είναι ζήτημα αν πρόκειται για κίνηση απόγνωσης του ΔΟΛ ή την τελευταία προεκλογική ζαριά του Σύριζα. Δεν αποκλείεται όμως να βουλιάξουν κι οι δυο μαζί παρέα, αγκαλιά κι αγαπημένοι.

Μέχρι τώρα πάντως, τα κυρίαρχα ΜΜΕ ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Σύριζα, αφού στρέφονταν άγαρμπα και ψυχροπολεμικά εναντίον του και τον καθιστούσαν αυτομάτως συμπαθή στις μάζες και τα αυθόρμητα αντανακλαστικά τους. Τώρα που τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα πάνε με το μέρος του (Μπόμπολας, ΔΟΛ κι όλη η παλιοπαρέα του Μέγκα, που "χαιρόμασταν" γιατί έκλεινε) θα δούμε αν χαλάσει το "γούρι" κι η γνωστή συνταγή: με πολεμάνε τα μεγάλα συμφέροντα.
Η γάτα Ιμαλαΐων τι να κάνει άραγε;

Ένα παράπλευρο συμπέρασμα-διαπίστωση από την υπόθεση είναι πως το κόμμα του Σύριζα γίνεται "βαθύ κράτος" και ας έχει μόλις δυο χρόνια στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δικό του στέλεχος που να ψάχνεται σχετικά και να μην έχει βολευτεί-τοποθετηθεί σε κάποιο πόστο για να βοηθήσει το προτσές της οικοδόμησης, ενώ περισσεύουν θέσεις και για μη δικούς του, με τις οποίες εξαγοράζει επιτυχώς συνειδήσεις, με πολύ χαμηλό αντίτυπο (πχ τα 500άρικα των συριζοτρόλ), αφού οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις χαμηλές.
Ακόμα κι έτσι όμως, λεφτά υπάρχουν κι η ενσωμάτωση πάει σύννεφο.

Κατά τα άλλα, η τηλεόραση συνεχίζει τις ηρωικές αντίφα στιγμές της, καθώς μετά την καμπάνια για τον Αντετοκούμπο και τη συμμετοχή του στο All Star Game (αγώνας επίλεκτων) του ΝΒΑ, η Τατιάνα ντύθηκε Τάκης Τσουκαλάς κι έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα ενός χρυσαυγίτη, που το έπαιζε αγανακτισμένος γονιός στο Πέραμα (τη μόνη περιοχή όπου τα φασισταριά δε λούφαξαν ούτε μετά τη δολοφονία του Φύσσα). Και φημολογείται πως ετοιμάζεται να εξαργυρώσει την τηλεθέαση και τα αντίφα παράσημά της, κατεβαίνοντας υποψήφια στις εκλογές με τη ΝΔ του  Κούλη, γιατί κανείς (celebrity) δεν περισσεύει στον "αγώνα" για "να φύγουν αυτοί-οι-οι...".

Οι χρυσαυγίτες τουλάχιστον έχουν μια φασιστική συνέπεια μες στη σκατοψυχιά τους και δεν ανέχονται μαύρους παίκτες, σαν τον Αντετοκούμπο και το Σχορτσανίτη να φοράνε τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Φοβούνται μη τυχόν η μαύρη επιδερμίδα λερώσει την εθνική τους καθαρότητα και τα σκατά που κουβαλάν στο κεφάλι τους. Ακόμα και τα σκατά όμως έχουν μια τίμια ειλικρίνεια, σε σχέση με τους συναδέλφους-ομοϊδεάτες τους που προσπαθούν να παρφουμαριστούν πολιτικά για να κρύψουν το πραγματικό τους πιστεύω.

Στην κατακλείδα θα μπορούσε ίσως να τεθεί ως προέκταση το ερώτημα για τις αλλαγές που θα έφερνε μια πραγματική επανάσταση στο κλάδο των ΜΜΕ, την τύχη των μονοπωλίων του χώρου, των δημοσιογράφων, των εφημερίδων της αντιπολίτευσης, και γενικά το ρόλο που θα κληθούν να παίξουν στην κοινωνία του μέλλοντος. Αλλά και τη μορφή που θα πάρει η ελεύθερη ή ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου, πχ με τις στρατιές των έμμισθων τρολ που διαμορφώνουν έντεχνα κλίμα και άλλα μέσα που θα μεταχειριστεί η προπαγάνδα του ταξικού εχθρού.

Αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα για να στριμωχτεί σε ένα μικρό επίλογο.

Δικαστικός, χρυσαυγίτικος σουρεαλισμός

Ή αλλιώς, στο δρόμο που χάραξε ο Τοτέμ, μαζεύοντας τα καλύτερα και τα πιο σουρεαλιστικά στιγμιότυπα από προηγούμενα δικαστικά επεισόδια.

Λες και η δίκη της Νυρεμβέργης να είχε κωμικές πλευρές; Και ποιος μας λέει πως αυτή η συγκυρία μοιάζει με Νυρεμβέργη κι όχι πχ με Βαϊμάρη και τη δίκη για το πραξικόπημα της μπιραρίας;

Η δίκη της Χρυσής Αυγής κάθε άλλο παρά φαιδρή υπόθεση είναι, έχει όμως αναπόφευκτα μια κωμική πλευρά, εφόσον μιλάμε για τη νοημοσύνη του μέσου φασίστα και των συνηγόρων τους. Όπως λέει κι ένα σκίτσο του Ι.Β.: Χρυσαυγίτη είσαι φουσκωτός, γιατί είσαι τρόμπας.

Φαντάσου επίσης -με αφορμή τον Ι.Β. και τη δουλειά του- να πρέπει να σηκωθούν όλοι τη στιγμή που μπαίνει η πρόεδρος του δικαστηρίου στην αίθουσα και να πέφτει το παράγγελμα:
-Εγέρθητι... εε... Εγέρθουτου...
ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει σκηνές κι ατάκες που θα έσβηναν το Μάτλοκ και θα έκαναν τον Τομ Κουζ στον "κώδικα τιμής" να κοκκινίσει από ντροπή, σαν τον "κόκκινο κώδικα" που διέταξε ο Τζακ ο Νίκολσον, και τον εκλογικό χάρτη της Αμερικής.
-I want the truth!
-You can't handle the truth!

Και ποια αλήθεια να αντέξει άλλωστε η ταξική δικαιοσύνη; ότι πίσω από τους χρυσαυγίτες είναι τα αφεντικά τους; Το εφοπλιστικό κεφάλαιο και όλο το πολιτικό τους προσωπικό (με αιχμή του δόρατος τα μαντρόσκυλα του συστήματος); Ότι όλοι μαζί νομοθετούν στη βουλή για τα συμφέροντά τους και θέλουν να σπάσει το "απόστημα του  ΠΑΜΕ" στη ζώνη του Περάματος;
-Επόμενη ερώτηση, παρακαλώ.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ερώτηση της υπεράσπισης (των Χρυσαυγιτών) προς τον Πουλικόγιαννη.
-Πότε γεννηθήκατε;
-Το 1973.
-Πόσων χρονών ήσασταν τη δεκαετία του 80';
Εδώ η πρόεδρος δεν αντέχει και παρεμβαίνει:
-Τον ρωτάτε δηλ αν ξέρει πόσο κάνει 80-73;

-Από 7 έως 17, απαντάει απτόητος από τη χρυσαυγίτικη βλακεία ο Πουλικόγιαννης. Και τότε με το θριαμβευτικό ύφος των Ντιμπόν και Ντιμπόν, που είναι σίγουροι πως έχουν πιάσει λαβράκι, ρωτάει ο συνήγορος:
-Και τότε πώς γνωρίζετε αυτό που αναφέρατε για το περιοδικό της Χρυσής Αυγής; (ότι δηλ υμνούσε τους ναζί σε ένα φύλλο της δεκαετίας του 80').
(Α-χα! Σ' έπιασα).
-Και για την επανάσταση του 1821 και για άλλα γεγονότα, ενημερώθηκα εκ των υστέρων, απαντάει ατάραχος ο Πουλικόγιαννης...

Δεύτερο σπαρταριστό λαβράκι. Η υπεράσπιση δείχνει στο μάρτυρα φωτογραφίες από εκδήλωση παρουσίασης πολεμικών τεχνών-αθλημάτων και δραστηριότητες της ΚΝΕ, με τη βεβαιότητα πως θα τον οδηγήσει σε αντίφαση, καθώς είχε κατηγορήσει τους χρυσαυγίτες για την πολεμική δομή και οργάνωσή τους.
-Μα εγώ δεν τους κατηγορώ ότι ασκούν πολεμικές τέχνες, αλλά γιατί το κάνουν πάνω μας, απαντάει ο Πουλικόγιαννης.

Το ενδιαφέρον σε αυτήν την υπόθεση είναι πως η υπεράσπιση των φασιστοειδών (που δε διαφέρει δραματικά από αυτούς, από πολιτική άποψη) παίρνει γραμμή από το "Πρώτο Θέμα" κι ένα σχετικό θέμα που είχε κάνει προ τριετίας, το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα κι έκλεινε με ένα σχόλιο του Κασιδιάρη! Σε αυτόν το σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε την απάντηση του 902: φαντασία μου πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα.

Τρίτη μεγάλη στιγμή η επίκληση της μειοψηφικής παράταξης στο σωματείο της Ζώνης, που αποχώρησε και προσπάθησε να στήσει δικό της "σωματείο" μόνο για Έλληνες εργαζόμενους (με 15 ευρώ το κεφάλι). Κι η ερώτηση ήταν γιατί έχει αναφορές από όλη την υπόλοιπη αριστερά πλην ΚΚΕ.
-Δεν ξέρω, γιατί δε ρωτάτε τους ίδιους; αναρωτιέται ο Πουλικόγιαννης.
Έλα ντε, γιατί δεν τους ρωτάνε; Δε θα ήταν ωραίο ξεμπρόστιασμα να κληθούν ως μάρτυρες, για να αποδείξουν το μαχητικό αντιφασισμό τους;

Εν τω μεταξύ, αν δεν κάνω λάθος, αναφέρεται βασικά στο σημερινό κυβερνών κόμμα και την ΟΑΚΚΕ, που είναι ίσως το μόνο ακροδεξιό μόρφωμα που δε βλέπει φιλικά τους Ρώσους. Αλλά εκμεταλλεύεται τις... "ενδοφιλορωσικές αντιθέσεις" και ήξερε ποιους να στηρίξει στο Πέραμα, για να μην περάσει το παραγωγικό σαμποτάζ.

Στα φαιδρά κι αξιοσημείωτα μπορούμε να συμπεριλάβουμε επίσης τα εξής:
-ότι οι χρυσαυγίτες παρουσίασαν τους εαυτούς τους σε μια συνεδρίαση ως θύματα της αστυνομικής βίας, που ξέσπασε αναίτια πάνω τους -κάτι σαν ενδοναζιστικές αντιθέσεις. Εδώ αναγκάστηκαν να συλλάβουν τελικά το Ρουπακιά, τι να λέμε τώρα...

-Η ατάκα της προέδρου ότι έχουμε ποινική κι όχι πολιτική δίκη -επειδή η υπεράσπιση θέλησε να παρουσιάσει τον Πουλικόγιαννη ως πολιτικό αντίπαλο και να μειώσει την αξιοπιστία της μαρτυρίας του.
Προφανώς και μιλάμε για κοινούς μπράβους, θρασύδειλα καθάρματα του υποκόσμου με οργανικές σχέσεις με τη μαφία της νύχτας. Αλλά αυτό δικάζεται στο πρόσωπο των φασιστών; Αλήθεια;

-Η επίκληση του indymedia (η αντιπληροφόρηση στα καλύτερά της) από τους συνηγόρους της υπεράσπισης κι η συστηματική προσπάθεια να παρουσιάσουν αυτόν και τον πολιτικό του χώρο ως επιρρεπή (τουλάχιστον) στη βία και τα επεισόδια. Κάτι που "αποδεικνύεται" με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο.
-Ποιο είναι το νόημα της φράσης "το σφυροδρέπανο καρφώθηκε στην καρδιά του φασισμού";
-Τι σημαίνει το σύνθημα "πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών"; Ή η φράση "τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς συνεχίζουμε";

Αυτό το τελευταίο ειδικά, είναι παρμένο από την ομιλία του Γόντικα στην πρόσφατη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ για το ΔΣΕ. Και τη χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για να χτυπήσει το ΚΚΕ και ένα από τα αστικά καλοθρεμμένα παπαγαλάκια του Τύπου (νομίζω ο Πρετεντέρης, αλλά δεν είμαι και σίγουρος) (σ.σ.: τελικά είναι του Κασιμάτη). Το σημειώνω, για να φανεί από πού παίρνουν γραμμή οι φασίστες...

-Σημειώνουμε επίσης τις σουρεαλιστικές ερωτήσεις -που δυστυχώς τις περισσότερες τις κόβει η πρόεδρος και δεν αφήνει να δούμε πού το πάνε οι συνήγοροι με το ακαταμάχητο σκεπτικό τους.
-Ξέρετε το paintball;
-Έχετε πάει στο Νέδα;
-Ήσασταν σύνεδρος, όταν εκλέχτηκε ΓΓ ο Κουτσούμπας;

Αλλά η κοινή συνισταμένη όλων αυτών -και η βασική σταθερά του συστήματος που υπηρετούν- είναι ο αντικομμουνισμός. Και το φοβερό επιχείρημα -που ομολογώ πως δεν κατάλαβα πού ακριβώς κολλούσε- ότι η Σοβιετική Ένωση χρηματοδοτούσε το ΚΚΕ -που καταχειροκροτήθηκε από τη χρυσαυγίτικη πλευρά του κοινού.

Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο: ερώτηση για το αγαπημένο χρώμα του Πουλικόγιαννη, τα κότερα του καπετάνιου Γιώτη (που τον αποκαθηλώνουμε), το Στάλιν, την 20ή Οκτώβρη και τις σχέσεις του ΚΚΕ με το Γερμανό.

Δικαστικό ρεπορτάζ

Κι ενώ ο Ερντογάν συλλαμβάνει για πλάκα μέλη του HDP -που είναι κάτι σαν τον τουρκικό Σύριζα και συνεργάζεται εκλογικά με το χοτζικό ΕΜΕΡ, που έχει πολύ καλές σχέσεις με το πανταολικό Ναρ- επειδή δε συνεργάζονται στις ανακρίσεις και βασικά επειδή κατήγγειλαν και τη δική του πλευρά για το πραξικόπημα κι όσα το ακολούθησαν...

Ενώ τα δυτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για την επικείμενη λύση του Κυπριακού, που είναι πιο κοντά από ποτέ, χάρη στην ομοθυμία και το πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων...

Ενώ η φοράδα βρίσκεται πάντα στο Γενί-Τζαμί και περιμένει να μας ενημερώσει για την παραμικρή εξέλιξη σχετικά με τον ανασχηματισμό -που τον προανήγγειλαν σήμερα η Αυγή κι η ΕφΣυν- και την κυβερνητική (απο)σύνθεση...

Ενώ οι συνταξιούχοι μας βάζουν τα γυαλιά από κινηματική άποψη και μας κάνουν περήφανα νιάτα (λέμε τώρα) για τα (πραγματικά) τιμημένα γερατειά...

...η κε του μπλοκ έχει ημι-αργία, καθώς σκέφτηκε να γράψει κάτι σχετικά με την πρώτη βδομάδα της δίκης των χρυσαυγιτών για τη δολοφονική ενέδρα σε ΠΑΜίτες στο Πέραμα, με κάποιες εκτιμήσεις και τα πρώτα συμπεράσματα. Αλλά δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να επαναλάβω με διαφορετική διατύπωση όσα έγραψα σε αυτό το κείμενο και αντιγράφω-παραθέτω παρακάτω.

Τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής δεν έστησαν καρτέρι στους κομμουνιστές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, επειδή είχαν πολιτικές διαφορές, γενικά και αόριστα, ή γιατί είναι αντικομμουνιστές από θέση αρχής και πολιτικής ιδεολογίας, ούτε επειδή ερεθίστηκαν από τις κόκκινες αφίσες του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Λειτούργησαν κατ’ εντολή των αφεντικών τους, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα, να τσακίσουν κάθε οργανωμένη συλλογική αντίσταση στη Ζώνη του Περάματος. Για αυτό αναζητούσαν λυσσασμένα τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου, για αυτό έλεγαν δημόσια πως πρέπει να καθαρίσουν τη Ζώνη από το απόστημα του ΠΑΜΕ, για αυτό έστησαν ένα “σωματείο” που λειτουργεί σαν υπεργολαβία, εν είδει γραφείου εύρεσης εργασίας, με εξευτελιστικούς όρους -“δουλειά για όλους τους Έλληνες με 15 ευρώ μεροκάματο" ήταν ο διακηρυγμένος στόχος τους. 

Οι φασίστες δε δρουν ως οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης, αλλά ως τάγματα εφόδου και μπράβοι της νύχτας, που χτυπάνε μαφιόζικα και φεύγουν, κατόπιν ειδοποίησης από τις αστυνομικές πλάτες που έχουν. Δεν είναι κάποιου είδους παρεκτροπή από το αστικό, συνταγματικό τόξο, αλλά ο εγκληματικός, εκτελεστικός του βραχίονας, η πιο ωμή, επιθετική έκφρασή του. Πότε ως χίτες-ταγματασφαλίτες, πότε ως βασανιστές και πρωτεργάτες της χούντας, πότε ως χρυσαυγίτες με τα σύγχρονα τάγματα εφόδου, είναι διαχρονικά το όπλο του συστήματος ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Λυσσασμένα μαντρόσκυλα, που γλείφουν τα πόδια του αφεντικού, για να τους πετάξει μερικά κοκαλάκια, και γαβγίζουν απειλητικά όποιον το απειλεί. Αλλά δαγκώνουν θρασύδειλα εκ του ασφαλούς, μόνο όταν τους παίρνει κι έχουν ευνοϊκούς συσχετισμούς. Κι ύστερα κατεβάζουν την ουρά στα σκέλια και κρύβονται στις τρύπες τους ή τους τραβάει το αφεντικό από το λουράκι, για να τους προστατεύσει. 

Ο ναζιστικός υπόκοσμος λειτουργεί συμπληρωματικά προς τον “υψηλό κόσμο” και την εξουσία του. Είναι δολοφόνοι γιατί είναι νεοναζί και τσιράκια του συστήματος που τους γέννησε, κι όχι λόγω κάποιας “εκτροπής” ή “διαστροφής” -όπως είναι δηλ η κυρίαρχη αφήγηση για τον “παρανοϊκό Χίτλερ”, τον ηττημένο του 45′ που είναι ο ιδεολογικός τους πατέρας. 

Οι οργανικές σχέσεις των νεοναζί με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής δείχνουν, από μία άποψη, και τα όρια της “ανεξάρτητης” συστημικής δικαιοσύνης, σε αυτή τη δίκη. Μπορεί τελικά να αναγκαστούν να θυσιάσουν κάποια πιόνια -πάντα έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της “κάθαρσης”- αλλά δε θα βάλουν ποτέ στο στόχαστρο το χέρι που τους όπλισε και τους μίσθωσε ή τα όργανα της (κυρίαρχης) τάξης, που τους έκαναν τις πλάτες και τους παρέχουν υψηλή προστασία σε διάφορες περιστάσεις. Εξάλλου για το δικαστήριο, δεν υπάρχουν “χειροπιαστές αποδείξεις” για αυτή τη σχέση. Οι πιθανοί μάρτυρες φοβούνται για τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό ακριβώς ήταν το βασικό μήνυμα της δολοφονικής επίθεσης στο Πέραμα. “Δες τι έπαθαν τα οργανωμένα μέλη του σωματείου και ο πρόεδρός του και φαντάσου τι θα πάθεις εσύ, μόνος κι απροστάτευτος, αν δε σκύψεις το κεφάλι, να κάνεις ό,τι σου λέμε”. 

Αυτές οι σχέσεις και η γενναία κατάθεση του Σ. Πουλικόγιαννη που τις κατέδειξε, θα υπαγορεύσουν λογικά και το περιεχόμενο της επίθεσης που θα επιχειρήσουν να του κάνουν οι φασίστες στη συνέχεια της δίκης, για να μειώσουν την αξία των όσων λέει (ήδη από τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής, διακόπτοντας συχνά τη ροή της διαδικασίας, με άναρθρες κραυγές). Και δε θα είναι τυχαίο ούτε έκπληξη αν τους δούμε να χρησιμοποιούν επιχειρήματα από όλο το φάσμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου (πχ διάφορων “αντιεξουσιαστών” για την 20ή Οκτώβρη του 11′). 

Χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη, για να μπει κανείς στο μάτι των φασισταριών και να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι σε πληρωμένους δολοφόνους και το νεοναζιστικό υπόκοσμο. Αλλά αυτή η δύναμη δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι υπεράνθρωπη, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Είναι η δική μας δράση, η χτεσινή μαζική παρουσία έξω από το δικαστήριο, η δύναμη της εργατικής τάξης, της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής οργανωμένης πάλης. Του μόνου αγώνα που μπορεί να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννάει, όπως έχει κάνει άλλωστε και στο παρελθόν.

Στα παραπάνω προσθέτω από το ρεπορτάζ της πρώτης μέρας, με τη μαζική ανταπόκριση από το αντιφασιστικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ έξω από το δικαστικό μέγαρο το "επεισόδιο" με ένα φασισταριό σε ένα στενάκι κάθετο στη Λεωφόρο, που ούρλιαζε εκ του ασφαλούς πίσω από μια αλυσίδα μπάτσων: "εσάς προστατεύουν ρε, εσάς..."

Ό,τι πιο κοντινό έχω δει δια ζώσης στη σκηνή με το Ζήκο-μπακαλόγατο (κι άλλες πολλές που την αντέγραψαν).

Κράτα με κυρά μου, κράτα με...

Κρίμα που δεν τον άφησαν όμως να γίνει όντως της κακομοίρας (που είναι κι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας).

Σε άλλη κατηγορία, υπό τη μορφή ανέκδοτου, μπορεί να μπει και το εξής. Πότε καταλαβαίνεις πως μια κινητοποίηση οδεύει προς το τέλος της και φεύγουμε; Όταν βλέπεις τους Σεκίτες της ΚΕΕΡΦΑ να τα μαζεύουν, πανό, εφημερίδες και πλακέτες (από μία ο καθένας, όπως και τα πανό άλλωστε). Σιγά μη μείνουν πίσω, να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τον οποιονδήποτε.

Κι είχαν άπειρη πλάκα (σε αντίθεση με το πλήθος τους) καθώς είχαν χρέωση ακόμα και στις εφημερίδες τους για να πουληθούν στο συγκεκριμένο σημείο ("Ε.Α. για δικαστήρια" έγραφε μια σακούλα) και προσπαθούσαν να τις πουλήσουν στους δικούς μας, με την ψευδαίσθηση-αυταπάτη πως κάνουν παρέμβαση στις μάζες.

Τουλάχιστον όμως αυτοί ήρθαν, όπως άλλωστε και κάποιοι αναρχικοί, σε αντίθεση με άλλους, που τους πέφτει βαρύ το πρωινό ξύπνημα.

Επίλογος στη σημερινή ανάρτηση με ένα άλλο στιγμιότυπο από το δικαστικό ρεπορτάζ, με την αθώωση των κατηγορούμενων για την υπόθεση Μαρφίν, που ήταν απολύτως αναμενόμενη, καθώς δεν υπήρχε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον τους. Κι επειδή η εκτίμηση του ΚΚΕ (αλλά και μερικών αναρχικών ακόμα) είναι πως η πυρκαγιά στη Μαρφίν και η δολοφονία τριών υπαλλήλων -με τη συνέργεια της διοίκησης που τους απαγόρευσε να φύγουν- ήταν μια τεράστια και προμελετημένη προβοκάτσια εις βάρος του λαϊκού κινήματος, αλλά κάποιοι (κανάλια, δημοσιολόγοι και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης) φροντίζουν επιμελώς να την αγνοούν, για να αξιοποιήσουν αλλιώς την υπόθεση, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να τους αντιστρέψουμε το αγαπημένο τους ερώτημα:

Ναι αλλά για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα...

Κόκκινος Νοέμβρης

Η ελληνική ιδιαιτερότητα δεν εξαντλείται στο "δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα". Έχει και το Πολυτεχνείο (μαζί με τον εκφυλισμό του, ως βασικό πολιτικό γνώρισμα της Μεταπολίτευσης) και την κινηματική φλόγα που δεν έπαψε ποτέ να σιγοκαίει σε αυτή τη γωνιά, όσοι πρόθυμοι και αν ανέλαβαν πυροσβεστική δράση εναντίον της. Κι όλες τις αντιστάσεις και τους αγώνες που την φουντώνουν κατά διαστήματα, την αναθερμαίνουν και την κάνουν να θεριεύει. Κι αυτοί οι αγώνες δε συμπυκνώνονται προφανώς στο δημοψήφισμα και τον έρπη του Τσίπρα, που έφτασε έρποντας σαν οχιά (εκ του "όχι") στην εξουσία. Αλλά δεν τους έχουμε αναγκάσει (τους πιο σύγχρονους τουλάχιστον) ακόμα να ζήσουν τη θανάσιμη αγωνία για το σύστημα που υπηρετούν.
Τον πιο όμορφο έρπη τους δεν τον έχουμε ζήσει ακόμα.

Και τούτο το Νοέμβριο δεν ξέρω τι με πιάνει...
Αλλά ας δούμε πρώτα πώς τελειώνει αυτός ο μήνας. Δεν είναι πως η κε του μπλοκ συμπάθησε ξαφνικά τις μπούρκες και τις παρελάσεις, αλλά δεν μπορείς παρά να χαρείς (για) την αμηχανία που χαρίζουν κάποια στιγμιότυπα στους απανταχού ρατσιστές και "δεν είμαι φασίστας, αλλά...". Αυτούς που έχουν πρόβλημα με την μπούρκα, αλλά όχι με τον εργασιακό Μεσαίωνα και το σκοταδισμό της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Βγάζουν ιλαρά με τα δύο κάπα των κομμουνιστικών κομμάτων, αλλά όχι με τα τρία κάπα της Κου Κλουξ Κλαν και των επίδοξων μιμητών της.

Κι ακόμα περισσότερο χαίρεσαι, όταν βλέπεις βίντεο με πρωτοβουλίες δασκάλων σαν κι αυτό, που ακολουθεί.



Κι είναι τόσο πορωτική η μελωδία, που είναι αδύνατο να μην κάνει γκελ στα μικρά παιδάκια.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο γεμάτο, φετινό Νοέμβρη. Έχουμε και λέμε.

Αύριο ξεκινάει η δίκη των φασιστοειδών της ΧΑ για τη δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ, που έκαναν αφισοκόλληση, στο Πέραμα. Το ΠΑΜΕ καλεί σε αντιφασιστική συγκέντρωση αύριο το πρωί στο σταθμό του Μετρό Αμπελόκηποι, στις 8.30.
Κι επειδή είναι σίγουρο πως οι φασίστες θα επιχειρήσουν να κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο μέτωπο της αντίδρασης να φανεί σαν άσπρη, αθώα περιστερά, αξίζει να θυμηθούμε τα αυτονόητα και να τα διαδώσουμε, όπου μπορούμε.

Τη σκυτάλη παίρνουν τις επόμενες ημέρες στο μέτωπο της εκπαίδευσης οι φοιτητές κι οι μαθητές (3 και 7 Νοέμβρη αντίστοιχα). Φαντάσου, σφε αναγνώστη, να θυμηθούμε και σε αυτό το μέτωπο μέρες 99' (Αρσένης, καταλήψεις, κτλ). Ή έστω τα φοιτητικά συλλαλητήρια της προηγούμενης δεκαετίας, που κάθε άλλο παρά αμελητέα ποσότητα ήταν.

Στις 7 Νοέμβρη συμπληρώνονται επίσης 99 χρόνια από την Οχτωβριανή επανάσταση (με χι, όπως και τα φύλλα του Ρίζου κάθε δέκατο μήνα του χρόνου). Και ακολουθεί ένας χρόνος μέχρι τα εκατό, που πρέπει να είναι γεμάτος πολύμορφες εκδηλώσεις και ειδικές εκδόσεις, που να τιμούν την επέτειο. Αλλά η πιο προκλητική ιδέα θα 'ταν να τολμήσει να επαναλάβει ο Σύριζα τις αντίστοιχες εκδηλώσεις που είχε διοργανώσει στα 90χρονα, το 07', λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τότε που λίγοι μπορούσαν να φανταστούν την εξέλιξη των διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό και στα μάτια πολλών φάνταζαν ως συνωμοσιολόγοι.

Παραμένουμε στο μαγικό αριθμό 99, καθώς στις 15-6 του μήνα είναι η επίσημη επίσκεψη του Ομπάμα, που συμπίπτει χρονικά με τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου. Κι αφού ο Ομπάμα επιδίδεται το τελευταίο διάστημα σε έναν επικοινωνιακό καταιγισμό, για να φτιάξει την υστεροφημία του και να αποδείξει πόσο cool κι άνετος πρόεδρος είναι (διαβάζοντας τιτιβίσματα εις βάρος του ή απαντώντας σαρκαστικά πως δεν έχει ιδέα γιατί του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης), μπορεί να παρατείνει για μια μέρα την παραμονή του και να διαδηλώσει στην αμερικάνικη πρεσβεία, φωνάζοντας: GO HOME KILLERS.

Δεν ξέρω αν θα έχουμε και το κλασικό πια σκηνικό σχιζοφρένειας με την κυβέρνηση να υποδέχεται την αμερικάνικη ηγεσία και τη νεολαία της να διαδηλώνει χλιαρά εναντίον της. Θα τους ενώνει όμως πάντα η ανακοίνωση που κάνει γαργάρα το ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα στην επταετία της χούντας και τον βγάζει λάδι. Και ο Δραγασάκης να μιμείται το "ευχαριστώ τους Αμερικάνους" του Σημίτη. Τότε για τα Ίμια, τώρα για το χρέος. Τι εκσυγχρονιστές, τι ανανεωτές, όλοι οι Πασόκοι μια γενιά.

Στο εργατικό κίνημα, υπάρχει το ανοιχτό μέτωπο για τα εργασιακά, η ανοιχτή πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΕΦ, ο σχεδιασμός και η πίεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ για προκήρυξη απεργίας στις 24 Νοέμβρη, το τρέξιμο για την οργάνωση και την επιτυχία της.

Ένας κόκκινος Νοέμβρης, που θα μπορούσε να αντιστρέψει τη γενική κατήφεια και το κλασικό ερώτημα "γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος", πετώντας το μπαλάκι στην άλλη πλευρά, που θα ανησυχεί πώς να τον συμμαζέψει και να τον κλειδώσει στον καναπέ.

Είναι ο εκφασισμός ηλίθιε

Αν υπάρχει κάτι πιο φαιδρό από το συνέδριο του Σύριζα και τις δημοκρατικές διαδικασίες του, μέχρι να συμφωνήσει δημοκρατικά η πλειοψηφία με τον αρχηγό, είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες της Νέας Δημοκρατίας (τόση δημοκρατία σε μια πρόταση απ' τη χούντα είχαμε να δούμε). Κι αν υπάρχει κάτι πιο αστείο απ' τις συνεδριακές διαδικασίες της ΝΔ, είναι το Συνέδριο του Σύριζα. Ή μάλλον όχι, αυτό της Οννεδ.

Διαβάζεις πχ ένα σύντομο ιστορικό για τα πρώτα χρόνια της Οννεδ, τους διορισμούς προέδρων και τις συντροφικές τσεκουριές (τα μαχαιρώματα είναι ήπιος όρος, για να αποδώσει την πραγματικότητα, όσο φλώροι κι ας είναι οι δαπίτες) rangers, κενταύρους, το ντέρμπι της Γλασκώβης, που ξαναγίνεται αύριο, και παίρνεις ποπ-κορν και πατατάκι για να απολαύσεις το ξύλο. Αυτό θα πει δράση και θέαμα, όχι σαν εμάς που είχαμε μόνο ένα "δε θα υπακούσω" και μια μικρή περικύκλωση-περιφρούρηση του κτιρίου της ΚΝΕ, το 89'.
Φλώρεψαν κι αυτοί όμως και τη βγάζουν τώρα με μια "επανίδρυση της Οννεδ" αντί να βγάλουν τα μαχαίρια και να σκοτωθούν.

Βλέπεις τα ονόματα των υποψηφίων και το "όραμά" τους κι αναρωτιέσαι τι διαφορές έχουν μεταξύ τους κι αν εκφράζουν κάποια εσωτερική αντίθεση, κάτι διαφορετικό, άλλα κοινωνικά στρώματα -πχ ο ένας τους τραπεζίτες και ο άλλος τους εφοπλιστές, ο μεν χασισέμπορους κι ο δε τους φουσκωτούς μπράβους, ο τάδε εκδρομές στη Σαντορίνη κι ο δείνα νύχτες στη Μύκονο (με την πανσέληνο μαζί).
Και να ακούς τον Μητσοτάκη να τους λέει: εσείς θα αλλάξετε την Ελλάδα (τόση αλλαγή από το 81' είχαμε να δούμε)

Ωραία τα λέω, μπράβο μου...

Και περιμένεις ένα κομπρεμί, όπως το 4-3-2-1 που είχαν παρατάξει για τα αποτελέσματα του πρώτου εκλογικού γύρου της ΝΔ (40% ο Βαγγέλας, 30% ο Κούλης, 20% ο Τζίτζι, 10% ο Μπουμπούκος). Ή ένα καινούριο σκηνοθετικό εύρημα για τις εκλογές, όπως στην "ηλεκτρονική εποχή" και την αστοχία της ΕΤΕ με τον Παπαμιμίκο. Να το γυρίσουν στο χειροκίνητο, με εφορευτική επιτροπή και ανοιχτή καταμέτρηση, ενώπιον όλων, γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον, ούτε καν τον εαυτό του.
Όμορφος κόσμος, δεξιός, από σκ... πλασμένος.

-.-.-

Την ίδια στιγμή, η αστυνομία έχει "εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό" (λατρεμένα κλισέ) για το φονικό στην Πανόρμου και το εν ψυχρώ καθάρισμα ενός γυμναστή από ένα συνταξιούχο αστυνομικό, γιατί έβαλε κάμερες ασφαλείας στο μπαλκόνι του (ήταν γείτονες) και κατά μια άλλη εκδοχή που γράφτηκε, γιατί του είπε να μην ενοχλεί τις πελάτισσες. Τόσο εν ψυχρώ, που πήγε σπίτι του να φέρει το πιστόλι και μετά ξαναγύρισε, ενώ χαιρέτησε ψύχραιμος έναν άλλο γείτονα.

Δεν ξέρω πόσοι πέφτουν από τα σύννεφα, αλλά ο δράστης ήταν υποψήφιος βουλευτής με τη Χρυσή Αυγή το 12' και υποστήριζε βασικά τη συγκρότηση ταγμάτων ασφαλείας στο Μελιγαλά (τι υπέροχη ιστορική ειρωνεία...) ενάντια σε αλλοδαπούς εισβολείς-εγκληματίες, τσιγγάνους-γύφτους (που είναι μάστιγα) και τους ανεπαρκείς αστυνομικούς που τους κάνουν πλάτες.

Αυτό που επίσης δεν εκπλήσσει κανέναν είναι το φονικό ξεκαθάρισμα μεταξύ διάφορων φουσκωτών, φασιστών κι υποκοσμικών στα γυμναστήρια, που αυξάνονται δραματικά το τελευταίο διάστημα, και δίνουν σε εμάς τους αγύμναστους ντεμέκ άλλοθι για να μην πηγαίνουμε: νους υγιής εν σώματι υγιεί σου λέει.

Σημειωτέον επίσης πως η "γυμναστική" έχει ετυμολογική ρίζα από τους γυμνούς αθλητές, που πάλευαν χωρίς ρούχα στην αρχαιότητα. Και δίνει μια ωραία σημειολογία για το βασιλιά που είναι γυμνός και το σάπιο σύστημα που ξεγυμνώνεται κάθε φορά και περισσότερο, ακόμα κι από τέτοια, μικρά περιστατικά.

-.-.-

Το καλό ήρθε να τριτώσει με τη διάλυση μαθητικών καταλήψεων στη Λαμία από εισαγγελέα, με την παρέμβαση της αστυνομίας, και τις προσαγωγές μαθητών που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις.
Αντιγράφω από ένα σχόλιο στο Ατέχνως.

Πριν από λίγα χρόνια, ο Σύριζα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και προσπαθούσε να καρπωθεί εκλογική υπεραξία από το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων.
Τώρα η ΔΦΑ νίπτει τας χείρας της και αφήνει τον εισαγγελέα να διαλύει, με παρέμβαση της αστυνομίας, τις καταλήψεις, προσάγοντας στο αστυνομικό τμήμα μαθητές που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. 

Πριν από μερικές βδομάδες, ο υπουργός Παιδείας καμάρωνε για το πετυχημένο ξεκίνημα της χρονιάς, που έγινε -υποτίθεται- με ελάχιστα κενά και προβλήματα.
Σήμερα πολλά ΕΠΑΛ βρίσκονται σε αναβρασμό, καθώς κάποια απειλούνται ακόμα και με κατάργηση, ενώ οι μαθητές τους προχωρούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, γιατί δεν ανέχονται την κοροϊδία. 

Πριν από λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός καμάρωνε στη Βουλή γιατί είναι “παιδί των καταλήψεων και των κινημάτων”.
Φαντάζεστε τι χαρά δίνει αυτό στους προσαχθέντες μαθητές στη Λαμία (που αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από την αντίδραση γονέων, συμμαθητών και μαζικών φορέων), αφού τους διώκει ένα κράτος όπου προΐσταται ένας… “ομοϊδεάτης” και “συναγωνιστής” τους. 

Την ίδια στιγμή, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, η ΔΦΑ υποχωρεί άτακτα στο θέμα των θρησκευτικών, ενώ στην ίδια πόλη (Λαμία) ιερείς περιέφεραν το λείψανο ενός νεκρού Μητροπολίτη, καθιστού στο θρόνο του!
Λογικό από μια άποψη. Ο (εργασιακός κι όχι μόνο) Μεσαίωνας που προωθείται συστηματικά, δε θα μπορούσε παρά να έχει και το πνευματικό του αντίστοιχο, στο εποικοδόμημα. 

Όπως υπόσχονταν καθησυχαστικά προς την άρχουσα τάξη, τα στελέχη της κυβέρνησης: το κράτος έχει συνέχεια. Δεν αλλάζει από μέσα. Κι αυτό είναι ένα βασικό και πολύτιμο μάθημα που μπορούν να πάρουν αυτές τις μέρες, οι μαθητές που αγωνίζονται.

Ναι αλλά γιατί τους αφήσατε ελεύθερους; Γιατί δε στήσατε και κάνα μαθητοδικείο, για να δέσει το γλυκό; Τολμήστε, μη φοβάστε, μην υποκύπτετε στο λαϊκισμό.

-.-.-

Το παραπάνω κολάζ της επικαιρότητας δεν έγινε στα κουτουρού, σπορά της τύχης. Πιάνει τρεις περιπτώσεις, που παραπέμπουν διαδοχικά σε αντίστοιχες, πολιτικές δυνάμεις: τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, τους φασίστες και τη (νέα) σοσιαλδημοκρατία. Και θυμίζει συνειρμικά μία από τις καλύτερες γελοιογραφίες του Ζάχαρη για τον καπιταλισμό, που παραμυθιάζει σαν σοσιαλδημοκράτης, απολύει σαν φιλελεύθερος και καταστέλλει σαν φασίστας.

Κι αν αρχίζουν να ατονούν οι μεταξύ τους διαφορές και να μπερδεύονται οι ρόλοι τους, αν η σοσιαλδημοκρατία ρίχνει τις ροζ μάσκες της κι αποκαλύπτει το φαιό της πρόσωπο, αυτό οφείλεται στην απάντηση του αινίγματος της σφίγγας: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε. Ενιαίος, τρισυπόστατος και ραγδαία εκφασιζόμενος.

Γιατί ο φασισμός δεν είναι μια διαφορετική ποιότητα, που χωρίζεται με σινικά τείχη από την αστική δημοκρατία, αλλά ως ο πιο ωμός, θρασύς και καταπιεστικός καπιταλισμός, όπως σημείωνε ο Μπρεχτ

Στιβ τα μπούτια σου

Την είδηση που έδωσε την αφορμή για το σημερινό σημείωμα, μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ -αν δεν τη γνωρίζετε ήδη. Η παράξενη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά είναι πως το αρχικό περιστατικό έγινε στην εκδήλωση για τα χίλια φύλλα της φυλλάδας "χρυσή αυγή" που προκαλεί κάποια έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς τη σχέση του μέσου φασίστα με το διάβασμα. Τη συνέχεια, που αποδεικνύει πως ο Γιατζόγλου δεν έχει μπερδέψει απλώς τα μπούτια του, αλλά είναι συνειδητός και αμετανόητος βλάκας (ή μαλάκας κατά δική του ομολογία, happy now?) μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Μα να μην έχουν λεφτά οι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία και να πρέπει να πάνε στα δημόσια, μαζί με τα προσφυγόπουλα; Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα...

Εντάξει δε θα ήταν πολύ λογικό, όλοι όσοι εκδηλώνονται πολιτικά στο χώρο να είναι μαζί μας: ψηφίζω-στηρίζω ΚΚΕ. Εξάλλου, εκτός από την ΚΟΒα μπάσκετ που θα μπορούσε να στηθεί (με Μίσσα, Παππά, Πετρόπουλο και παλιότερα τον εκλιπόντα, Μάκη Δενδρινό) φυτρώνει κάθε καρυδιάς καρύδι, με κορυφαία παραδείγματα τον Ιωαννίδη και το Φασούλα (που κι αυτός στην ΚΝΕ ήταν κάποτε). Αλλά ο Γιατζόγλου τους ξεπέρασε όλους, ακόμα και τον εαυτό του.

Δε θα υπήρχαν ίσως πολλά περιθώρια κι ελπίδες, όταν έρχεται εξ Αμερικής εν μέσω χούντας και προέρχεται από την ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ, όπου σαρώνει ο Τραμπ -που βάζει νόμους, τάξη και σύνορα, για να δώσει δουλειές, όπως μάθαμε από τον κόουτς. Κι από αυτήν την άποψη μπορεί να του βρει μερικά "ελαφρυντικά". Γιατί να πούμε αυτόν φασίστα, όταν θεωρούμε τις ΗΠΑ ηγέτιδα δύναμη του "ελεύθερου, δημοκρατικού κόσμου" που εκστρατεύει σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, για να εξαπλώσει τα ιδεώδη του δυτικού κόσμου; Ή εφόσον θεωρούμε "δημοκρατική" τη Χίλαρι Κλίντον, που ηγήθηκε της "ειρηνευτικής επέμβασης" στη Λιβύη, και αριστερό τον Τσίπρα που χτυπάει με χημικά τους συνταξιούχους.
Έχει κι ο φασίστας τα δίκια του...

Το βασικό του μειονέκτημα είναι πως δεν ξέρει (και δε θέλει) να κρυφτεί, όπως άλλοι. Κι έτσι θεωρεί πχ τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα "κακιά στιγμή", αποδεικνύοντας πως η δική του παρουσία στην εκδήλωση μόνο τέτοια δεν ήταν (με την έννοια της στιγμής και κάτι μεμονωμένου). Απορεί γιατί δε θα γινόταν ο ίδιος χαμός αν είχε πάει πχ σε κάποια εκδήλωση του ΚΚΕ. Θεωρεί τη χρυσή αυγή μια δεξιά παράταξη (της σοβαρής ακροδεξιάς, που θα έλεγε κι ο Μπάμπης), τον εαυτό του εθνικιστή (τι κακό υπάρχει σε αυτό, μου λέτε;), το Μιχαλολιάκο πατριώτη (που ξυπνάει φασίστας). Κι αρνείται να δει το προφανές, όταν του επισημαίνουν πχ πως ο αρχηγός του θεωρεί χιμπατζήδες το Σοφοκλή και τον Αντετοκούμπο, που δε θα έπρεπε να φοράνε τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Νεοναζί; Πού τους είδατε; Μια ατυχής διατύπωση ήταν μόνο...
(Και δε σκέφτεσαι Στιβ, τα παιδιά που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο μαζί του; Ποιος ξέρει αν τον είχαν εμβολιάσει ή όχι;)

Ο Γιατζόγλου είναι ένα τυπικό δείγμα του μέσου χρυσαυγίτη ψηφοφόρου. Μπορεί να μην είναι όλοι διαμορφωμένοι φασίστες, αλλά κανείς τους δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας, ότι δεν ήξερε (δε ρώταγε) τι συνέβη και τον παρέσυραν. Βλέπει μπροστά του το έγκλημα και σφυρίζει αδιάφορα ότι δεν τρέχει τίποτα -τέτοια γίνονται εκατό, αλλά εσείς μόνο το ένα λέτε.

Για το αντιαθλητικό φάουλ του Γιατζόγλου (που θα μπερδέψει τους πάντες φέτος στην Ευρωλίγκα, περίπου όπως στην ΕΕ, που στρέφεται κατά του ολοκληρωτισμού, ψάχνει να βρει πώς θα τον ορίσει -δύο άκρα, κτλ- αλλά μπερδεύεται και -κατά περίεργο τρόπο- μόνο τα κομμουνιστικά σύμβολα διώκει) γράφτηκαν πολλά, πετυχημένα και μη.

Για τη βαριά προφορά και τα ελληνικά του Στιβ, που -ακόμα κι έτσι- είναι λίγο καλύτερα από αυτά του μέσου χρυσαυγίτη-δρώμαινα.
Για το μαύρο Σκάρεϊ που του πήρε τη γυναίκα, ή τον Εβραίο Σερφ που τον αντικατέστησε και πήρε το πρώτο ευρωπαϊκό του Άρη. Πώς να μη σου βγούνε κόμπλεξ με τέτοια βιώματα...
Πόσο παράδοξο είναι πχ να βγαίνει ντούρος εθνικιστής κάποιος με το "αμερικανοτούρκικο" ονοματεπώνυμο Στιβ Γιατζόγλου.
Πόσο άτοπο είναι να πουλάς εθνικισμό, ως αθλητής και προπονητής, που ζεις και εργάζεσαι σε ένα πολυεθνικό περιβάλλον-Βαβέλ. Εκτός κι αν την επόμενη φορά -που δε νομίζω να υπάρξει μετά από αυτό- που κληθεί να αναλάβει ομάδα σε αποστολή σωτηρίας-αυτοκτονίας, κάνει την μπασκετική Αθλέτικ Μπιλμπάο και παίζει μόνο με γηγενείς παίκτες, χωρίς Αμερικανούς. Πολύ αμφιβάλλω... Κι αυτή είναι η σχιζοφρενική αντίφαση κάθε πωρωμένου εθνικιστή, που δε μένει καν συνεπής προς τις ιδέες του.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι με τους ξένους, γενικά κι αόριστα. Είναι με τους φτωχούς ξένους, όπως σημειώνει πολύ σωστά ένα χτεσινό άρθρο. Και το πιο παρήγορο-ευχάριστο στην όλη υπόθεση, μέσα σε όλα όσα γράφτηκαν, είναι τα σωστά αντανακλαστικά που έδειξαν (στη συντριπτική πλειοψηφία τους) οι άνθρωποι του χώρου, χωρίς να υπολογίσουν φιλίες, συμπάθειες και δημόσιες σχέσεις. Εδώ υπάρχουν όντως κόκκινες γραμμές, και αν τις υπερβεί κάποιος, απλώς περνάει απέναντι και... θέτει εαυτόν εκτός αθλήματος (όπως θα έλεγαν στην μπασκετική δεκαετία με τις βάτες). Μπορεί να μην είναι απαλλαγμένος από αντίστοιχους λεκέδες κι ακαθαρσίες, αλλά έχει υγιή αντισώματα.

Όπως γράφει ο Γρ. Μπάτης, για κάθε Στιβ, υπάρχουν εκατό σαν την Κατίνα Μανιταρά. Και συνεχίζει:

Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πως θα μπορέσεις αυτός ο άνθρωπος να μιλήσει στους μη Έλληνες παίκτες του; Μα είπαμε, κομμένα τα αστειάκια. Και θα μιλήσει και θα γελάσει και πανηγυρίσει. Το πρόβλημα δεν είναι ο ξένος. Το πρόβλημα είναι ο φτωχός ξένος. Το πρόβλημα είναι καθαρά ταξικό και στην πραγματικότητα το πιο μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι δεν έχουμε αντιληφθεί την ρίζα του. Αυτό το “ναι” στον τουρίστα που στ' ακουμπάει και μπορεί να σου κάψει το σπίτι και το “όχι” στον πρόσφυγα που του έκαψαν το σπίτι και τρέχει να σωθεί, είναι μεγάλο κοινωνικό πλήγμα. Είναι η τρανή απόδειξη της χρηματολαγνείας και του εκφασισμού που εξαπλώνεται, αλλά για κακή του τύχη βρίσκει απέναντί του πολύ κόσμο και ένα λαμπρό αντιφασιστικό κίνημα.

Σπάνια μπορεί να διαβάσει κανείς σε αθλητικές ιστοσελίδες τόσο εύστοχα σχόλια.

Και αν δε σας κουράζει το θέμα, μπορείτε να συνεχίσετε με αυτό, του Γ. Κογκαλίδη (που μεταξύ άλλων είναι στη συντακτική ομάδα που προσπαθεί να αναβιώσει -κάτι σαν- το παλιό, εβδομαδιαίο Τρίποντο, με το Man to Man).

Άκου Στιβ. Είπες ότι είσαι πατριώτης. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Πατριώτης ήταν κι οΝίκος Γόδας, ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, λοχαγός του ΕΛΑΣ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, που εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Μάντεψε από ποιους…

Αντανακλαστικά

Ενημερωτικό δελτίο με διάφορα μικρά νέα που απασχόλησαν την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, αναδεικνύοντας διάφορα αντανακλαστικά, υγιή και παβλοφικά, που βγήκαν ή δε βγήκαν στην επιφάνεια, ανάλογα με την περίσταση.

Όπως πχ στο γήπεδο Καραϊσκάκη, όπου την Πέμπτη, εκτός από τους φασίστες του ΑΠΟΕΛ, βρέθηκαν κι ελλαδίτικα δίποδα, όπως η κόρη του Μιχαλολιάκου κι ο Καιάδας. Αλλά δε βρέθηκε κάποιος να τους αποδοκιμάσει και να σώσει την τιμή μιας κερκίδας, που κρύβεται πίσω από το φύλλο συκής του No Politica. Και το ξεχνάει βολικά, πχ όταν κάποιοι χάκαραν την ιστοσελίδα ενός οπαδικού συνδέσμου, ώστε να εμφανίζει στην αρχική τον Παύλο Φύσσα -που στην τελική, πέραν των άλλων ήταν γάβρος. Τα κεφάλια του συνδέσμου όμως ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν -σε ποιον άραγε- για το ατυχές περιστατικό.

Κι από το ορεκτικό περνάμε στο κυρίως πιάτο και τη ΔΦΑ, που ως αντιπολίτευση φώναζε "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη" και τώρα ξεκινά με κυβερνητικό ρεαλισμό τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Πχ όπως την περασμένη Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη και την περίπτωση ενός ανάπηρου με υπεργολάβου με αυτιστικό παιδί, που υποθήκευσε το σπίτι του, αλλά δεν τον πλήρωσε ποτέ η ΕΡΤ! Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια, που απέτρεψε τον πλειστηριασμό και συγκρούστηκε με τα ΜΑΤ, υπήρχε καμιά εκατοστή κόσμος, με το κάλεσμα της Ανταρσυα, το γνωστό καπελωτικό πανό της ΛαΕ (που δεν απασχόλησε κανέναν), διάφορους φορείς και καμιά 15αριά Παμίτες, χωρίς ανοιχτό κάλεσμα, που δεν πήραν μέρος στη σύγκρουση.
Μέχρι εδώ όλα καλά, απλά και κατανοητά.

Από εδώ και πέρα δεν ψάχνουμε να βρούμε τα γεγονότα (που στην ουσία είναι απλά η αφορμή και τίποτα άλλο) αλλά την πηγή της παρερμηνείας. Ποιος, πώς και γιατί ξεκίνησε το κύμα οργής ενάντια στο ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τη στάση τους. Όπως και να 'χει το βασικό είναι να κατευθυνθεί η οργή προς τα εκεί κι όχι προς τη ΔΦΑ, που φώναζε "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη" και τώρα δίνει το πράσινο φως για τους πλειστηριασμούς.

Κι εδώ υπάρχουν δύο βασικές γραμμές άμυνας.
Η πρώτη, χυδαία, δεν ενδιαφέρεται καν για τα γεγονότα, αλλά για τη χυδαιότητα ως τέχνη. Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ δεν ήρθε ποτέ και πουθενά και πρέπει να λογοδοτήσει για αυτήν την απουσία του. Η Ένωση Δικαίων μάλιστα το πήγε ακόμα παραπέρα, με μια ανακοίνωση-μαργαριτάρι, όπου εγκαλεί τους ιδιοκτήτες του ΚΚΕ (δηλ την ηγεσία του) και το δημοσίευμα (βλ. δεύτερη γραμμή άμυνας) που παρουσιάζει ως συμμετέχοντες, αυτούς που έλειπαν επιδεικτικά. (Η Ένωση των Δικαίων νομίζω πως "έχει ιδιοκτήτη" τον Πατέλη και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν έχει διακριτή παρουσία στο Βορρά, αλλά δε θα έπαιρνα κι όρκο για έναν τόσο ρευστό χυλό).

Καθώς το ψέμα έχει μια ακαταμάχητη γοητεία, διαδόθηκε ταχύτατα. Κι όσο πιο μακριά από τα γεγονότα ήταν κανείς, τόσο πιο παθιασμένα το πίστευε και υποστήριζε (γιατί όσοι ήταν όντως εκεί, δε θα μπορούσαν να το κάνουν και δύσκολα δε θα αναγνώριζαν συγκεκριμένες φυσιογνωμίες, όπως τον πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων).

Η δεύτερη γραμμή άμυνας βασίστηκε στο δημοσίευμα του 902, ου βγήκε αργά το βράδυ και δεν ανέφερε την παρουσία του εξωκοινοβουλίου και των άλλων φορέων. Δεν το λέω ως υπερασπιστική γραμμή, αλλά έτσι λειτουργεί το portal, πολλές φορές. Δεν ανεβάζει πάντα άμεσα τα θέματα -χωρίς αυτό να υποδηλώνει διεργασίες ή κάποια άλλη σκοπιμότητα. Κι όσο για την αναφορά στους Παμίτες, αυτούς ξέρει, με αυτούς επικοινώνησε, για αυτούς έγραψε, εφόσον δεν ήταν εκεί για να καταγράψει τους υπόλοιπους -και δε νομίζω πως το έκανε για να τους καπελώσει.

Σε κάθε περίπτωση, όποιος δεν έχει social media, μπορεί να μην πήρε χαμπάρι απ' όσα συμβαίνουν σε ένα διαδικτυακό μικρόκοσμο και να ζει ευτυχισμένος. Εάν όμως έχει κάποια επαφή, θα έμενε με την εντύπωση πως το ΠΑΜΕ και οι λαϊκές επιτροπές κατάφεραν (με μαγικό τρόπο) να καπελώσουν μια κινητοποίηση στην οποία δε βρέθηκαν καν. Και με την απορία για τα δυο μέτρα και σταθμά του αριστεροχωρίου, που αν δεν πας κάπου το θεωρεί προδοσία κι αν τελικά πας, το θεωρεί καπέλωμα. Αν δεν αναφέρεις την παρουσία του είναι κάτι σαν το... "σταλινικό" ξύσιμο της φωτογραφίας. Αλλά όταν δεν αναφέρουν αυτοί τη δική σου παρουσία, σου ζητάνε και τα ρέστα, γιατί δεν ήσουν εκεί που ήσουν...

Είναι το άκρο άωτο της τραγικής ειρωνείας βέβαια να ανοίγει αυτό το θέμα ένας χώρος που πάσχει από κινηματική κατάθλιψη μετά από το δημοψήφισμα και είναι ωσεί παρών σε μια σειρά κορυφαίες μάχες (από την ψήφιση του μνημονίου μέχρι το ασφαλιστικό). Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι ποιον ακριβώς βολεύει η καλλιέργεια τέτοιων αντανακλαστικών -ή ποιος ωφελείται, με νομικούς όρους. Κι η απάντηση δεν είναι πολύ δύσκολο να δοθεί...

-Καισαριανή
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με τα λυσσασμένα πασοκικά αντανακλαστικά των Συριζαίων που καταλήγουν πάντα στο αβάσταχτο κλισέ περί "αριστερού ψάλτη της δεξιάς" και τον μπαμπούλα της ΝΔ "α ρε Σαμαράς που σας χρειάζεται", που είναι κάτι σαν το "Παπαδόπουλο που χρειάζεστε..." από την ανάποδη.

Αφορμή είναι η σημερινή εκδήλωση για την παραχώρηση του Σκοπευτηρίου στο Δήμο Καισαριανής, που είναι κατάκτηση του λαού της και των δημοτών, όχι κάποια ευγενική κυβερνητική χορηγία. Κι η απόφαση του Σταμέλου να μην παρευρεθεί στην εκδήλωση (που πάρθηκε με ευρεία πλειοψηφία από το δημοτικό συμβούλιο και τη σύμφωνη γνώμη τριών από τους τέσσερις συμβούλους της παράταξης που πρόσκειται στο Σύριζα), για να μη νομιμοποιήσει μια κυβερνητική παράτα, σε μια βδομάδα που η ΔΦΑ ξεπούλησε ό,τι είχε απομείνει όρθιο (πχ στις ΔΕΚΟ).

Το Μαξίμου έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια κι έκανε λόγο για "πολιτική σκοπιμότητα", αφού πρώτα το θέμα είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου και την ανάγκασε να πάρει θέση. Την ίδια γραμμή πήραν και τα διάφορα συριζοτρόλ του διαδικτύου (έμμισθα και μη), που βγαίνουν κερδισμένα από την υπόθεση ακόμα κι αν θολώσουν απλώς τα νερά και δημιουργήσουν στο κοινό την εντύπωση ενός "αριστερού εμφύλιου" για την κληρονομιά της αντίστασης.

Αλλά αν πανικοβάλλονται και πρασινίζουν (δηλ πασοκίζουν) τόσο από το κακό τους, με μια απλή, συμβολική πράξη, φαντάσου πώς θα κάνουν αν βρεθούν αντιμέτωποι με ένα μαζικό λαϊκό κίνημα που θα έχει τη δύναμη να τους γκρεμίσει...

Για το ζήτημα Κατίν

Για το κρούσμα ρατσισμού στο Ωραιόκαστρο, που είναι το θέμα της ημέρας, μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο στο Ατέχνως.

Εδώ η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει από το βιβλίο του Β. Σαμαρά (του πίσω μ-λ) "Γιάλτα ή Πότσνταμ;" το τελευταίο κεφάλαιο της μπροσούρας, που αναφέρεται στο διαβόητο ζήτημα του Κατίν και ανασκευάζει, με στέρεο σκεπτικό κι επιχειρήματα, διάφορους αστικούς μύθους.

(Σ.Σ.: στον παραπάνω σύνδεσμο για το βιβλίο, θα βρείτε το κυρίως μέρος της μπροσούρας, που βγήκε και σε νεότερη, εμπλουτισμένη μορφή, από όπου αντέγραψα και το σχετικό κεφάλαιο).

"Στην πολιτική αλλά και στον πόλεμο, που είναι η συνέχειά της με άλλα μέσα, τα γεγονότα και ιδιαίτερα τα μείζονος σημασίας δεν συμβαίνουν ποτέ τυχαία. Έχουν πάντα συγκεκριμένες αιτίες, συντελούνται στη βάση συγκεντρωμένων όρων και έχουν συγκεκριμένες στοχεύσεις. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν και να κατανοηθούν".

Το ίδιο ισχύει σε σχέση και με τα υποκείμενα, τους πρωταγωνιστές της πραγματοποίησης αυτών των γεγονότων. Οι αποφάσεις, οι κινήσεις τους "υπακούουν" σε συγκεκριμένα δεδομένα, όρους και προδιαγραφές. Άλλωστε με βάση αυτά τα δεδομένα έχουν αναδειχτεί στις θέσεις και τους ρόλους τους, με βάση αυτά αναλαβαίνουν να φέρουν σε πέρας τους στόχους που τους έχουν "ανατεθεί".

Μόνο σε μια τέτοια βάση, μόνο στη συσχέτισή τους με τους πραγματικούς πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, ιστορικούς όρους μέσα στους οποίους συντελούνται τα γεγονότα μπορούν να κατανοηθούν, να ερμηνευτούν, να αξιολογηθούν πραγματικά και ουσιαστικά.

Σε εντελώς αντίθετη τροχιά κινείται η αστική φιλολογία και προπαγάνδα. Ακόμα και "σοβαροί" αστοί ιστορικοί που όσο να 'ναι θέλουν να διαφυλάσσουν το όποιο κύρος τους, δε δστάζουν να καταφεύγουν σε λαθροχειρίες ιδιαίτερα όταν το ζήτημα στο οποίο αναφέρονται έχει μια ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα.


Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα σε κείμενα αστικής πολιτικής προπαγάνδας, σε υποτιθέμενες δημοσιογραφικές "έρευνες", σε τοποθετήσεις διαφόρων δημοσιολογούντων όπου εξαφανίζεται κάθε κριτήριο χάριν της πολιτικής σκοπιμότητας.

Η "λογική" που διαπερνά αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων είναι αυτή που χαρακτηρίζει στην πιο απλοϊκή και εύληπτη μορφή της τις χολιγουντιανές παραγωγές (και αντίστοιχα κόμικς). Όπου υπάρχουν οι "καλοί" και οι "κακοί". Και όπου οι καλοί είναι καλοί επειδή είναι... καλοί και οι κακοί είναι κακοί επειδή είναι κακοί. Καμιά ουσιαστική εξήγηση, καμιά συσχέτιση με πραγματικά δεδομένα ή το πολύ "εξηγήσεις" νηπιακού επιπέδου. Το κοινό που δέχεται όλον αυτόν τον βομβαρδισμό πρέπει να εθιστεί στο να μη θέτει ερωτήματα, να μην αναζητά αιτίες, όρους και εξηγήσεις. Να διαμορφώνει έναν τρόπο μη-σκέψης ώστε να καταπίνει αμάσητη όποια "αλήθεια" του σερβίρει το σύστημα.

Η μεθόδευση αυτή που επιτρέπει την παρουσίαση του άσπρου για μαύρο και αντίθετα, χρησιμοποιείται αιώνες τώρα από τις κυρίαρχες τάξεις για την υπεράσπιση της θέσης και των συμφερόντων τους.

Με τη μεγαλύτερη ένταση και συστηματικότητα χρησιμοποιείται ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και το σοσιαλισμό, τη μεγαλύτερη απειλή που εμφανίστηκε στην ιστορία για την εξουσία και τα προνόμιά τους.

Η ίδια αυτή λογική χαρακτηρίζει και την αντιμετώπιση από τη μεριά τους της υπόθεσης Κατίν. Όπου κατά τον Γκέμπελς, υπουργό προπαγάνδας του Χίτλερ, ο Στάλιν διέταξε την εκτέλεση μερικών χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών. (Ο αριθμός των υποτιθέμενων εκτελεσμένων αξιωματικών ξεκινάει από τις τρεις χιλιάδες και ανάλογα τη διάθεση των δυτικών μυθιστοριογράφων και κάθε λογής αντικομμουνιστών ανεβαίνει στις δέκα, τις είκοσι ή και τις τριάντα χιλιάδες.

Τα βασικά ερωτήματα που οφείλεται να τεθούν εδώ.
Είχε ο Στάλιν λόγους να κάνει κάτι τέτοιο; Από την άλλη μεριά, είχε ο Γκέμπελς λόγους να προχωρήσει σε μια τέτοια σκηνοθεσία και σε τι τον υπηρετούσε;

Οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα απουσιάζουν και όσες φορές γίνεται απόπειρα να δοθούν δεν έχουν ποδάρια να σταθούν. Έτσι επιστρατεύονται διάφορων ειδών "αποκαλύψεις", "πληροφορίες", "μυστικά έγγραφα" και "σημειώματα σε χαρτοπετσέτες" που υποτίθεται πιστοποιούν το γεγονός.

Όλος αυτός ο καταιγισμός "πληροφοριών", "αποκαλύψεων" και "καλλιτεχνικών προσεγγίσεων" είτε αφορά γενικά τα "εγκλήματα του κομμουνισμού" είτε ειδικά το Κατίν, στοχεύει σε ένα πράγμα.

Στην αποσύνδεση του ζητήματος από τα πραγματικά του πολιτικά δεδομένα ώστε να μπορεί να "ερμηνεύεται" κατά βούληση, στον ευνουχισμό του πολιτικού κριτηρίου ή ακόμα και της απλής λογικής.

Στο ζήτημα Κατίν υπάρχουν δύο σημεία κλειδιά που συνδέονται τόσο με το χρόνο (άνοιξη 1940) κατά τον οποίο, υποτίθεται, οι Σοβιετικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς, όσο και το χρόνο (Μάρτης 1943) που ο Γκέμπελς "ανακάλυψε" τους ομαδικούς τάφους. Πριν από αυτό ωστόσο θα θέλαμε να αναφερθούμε σε ορισμένα ζητήματα, παραλείποντας αναγκαστικά πολλά άλλα για τα οποία επίσης υπάρχουν απαντήσεις.

Αναφέρονται πολλοί σε "αποκαλύψεις" και ντοκουμέντα από τα αρχεία της ΕΣΣΔ. Τέτοια απλούστατα δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτά τα στοιχεία πράγματι επιχειρήθηκε να δοθούν στη δημοσιότητα την περίοδο Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν. Μόνο που αυτοί είδαν πως τα αρχεία τους έδιναν εντελώς άλλα πράγματα από αυτά που προσδοκούσαν. Τα ξανάκλεισαν λοιπόν βιαστικά και από τότε αυτό που έχουμε είναι όχι επίσημες ανακοινώσεις για τις οποίες κάποιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη, αλλά "ανεπίσημες πληροφορίες" που, υποτίθεται, προέρχονται από τα "αρχεία".

Ας περάσουμε όμως στις υποτιθέμενες ερμηνείες και εξηγήσεις. Ο Στάλιν λέει εκτέλεσε αυτούς τους αξιωματικούς για να αποκεφαλίσει την πολωνική αστική τάξη και τον πολωνικό στρατό μια και είχε κατά νου τον διαμελισμό της Πολωνίας. Αλήθεια, πώς και γιατί; Στην περίοδο που αναφερόμαστε για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της Πολωνίας και μαζί του και η αστική της τάξη είχε κατακτηθεί από τους Γερμανούς. Μάλιστα το τμήμα που κατείχαν οι σοβιετικοί κατοικούνταν στην πλειοψηφία του από ρωσόφωνο πληθυσμό, μια και ήταν εδάφη που είχαν παραχωρηθεί στην Πολωνία μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ. Όσο για τις "κεφαλές" της αστικής τάξης, αυτές είχαν ήδη διαφύγει στο Λονδίνο (όπως και οι δικές μας "κεφαλές" τότε).

Όσο για την άλλη "εξήγηση", δεν ήταν ο Στάλιν που ήθελε να διαμελίσει την Πολωνία (και το απέδειξε ως νικητής του πολέμου) αλλά ο Χίτλερ που προσάρτησε μεγάλα τμήματα του πολωνικού εδάφους στη γερμανική επικράτεια. Αντίθετα ο Στάλιν, όπως δήλωνε και στις συναντήσεις του με Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ (και όπως επίσης έμπρακτα το απέδειξε), ήθελε μια "ισχυρή Πολωνία για να μπορεί να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε Γερμανία και ΣΕ".

Με ανάλογο τρόπο υφίσταται και το ζήτημα του πολωνικού στρατού, όταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος του είχε αιχμαλωτιστεί από τους χιτλερικούς. Αλλά εδώ υπάρχει μια εξέλιξη άκρως διαφωτιστική. Μετά τη γερμανική επίθεση στη ΣΕ, στο σοβιετικό έδαφος συστήνονται πολωνικές μεραρχίες που πολεμούν στο πλάι του σοβιετικού στρατού. Πολλοί από τους αξιωματικούς που στελεχώνουν αυτές τις μεραρχίες και ανάμεσά τους ο διοικητής τους, ο στρατηγός Άντερς, είναι δυτικόφιλοι. Από αυτές και σε συνεννόηση με τον Τσόρτσιλ, τρεις μεραρχίες (υπό τον Άντερς) στέλνονται στο αφρικανικό μέτωπο. Μέχρι το τέλος του πολέμου συγκροτούνται στη ΣΕ έντεκα πολωνικές μεραρχίες που στο πλάι του Κόκκινου Στρατού μετέχουν στην απελευθέρωση της πατρίδας τους από τους χιτλερικούς.

Αλλά ας περάσουμε σ' αυτά που δίνουν τις πιο ουσιαστικές των απαντήσεων και για τα οποία δεν απαιτούνται απαραίτητα τέτοιες ή αλλιώτικες πληροφορίες (ή "πληροφορίες") αλλά στοιχειώδης γνώση της ιστορίας και μια σκέψη απλή, καθαρή, χωρίς ιδιοτέλειες, σκοπιμότητες και ιδεοληψίες.

Ο αναγνώστης αυτής της μπροσούρας έχει ήδη υπόψη του τις απόψεις του γράφοντος για τα δεδομένα, τα χαρακτηριστικά και τις εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Θα μπορούσε κάλλιστα μέσα σ' αυτά να βρει τις απαντήσεις και τις εξηγήσεις για το αν υπήρξε Κατίν και τη σκοπιμότητα αυτής της προβοκάτσιας. Όπως και να 'χει αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να μην επαναλάβω πράγματα που αναφέρονται πιο αναλυτικά σ' αυτή και απλά να υπενθυμίσω -επιγραμματικά και μόνο- και να επιστήσω την προσοχή σε ορισμένα βασικά στοιχεία της.

Αναφέρομαι αναλυτικά στο κείμενο, στην αποφασιστική σημασία που είχε το ζήτημα των συμμαχιών και τη "διαδρομή" που είχε αυτό μέχρι να πάρουν την οριστική τους μορφή. Ένα ζήτημα που αποτελεί και "κλειδί" ερμηνείας πολλών εξ όσων συνέβησαν στη διάρκεια αυτού του πολέμου.

Αναφέρομαι επίσης στα αίτια και τους υπεύθυνους για την έκρηξη αυτού του πολέμου. Η κυρίαρχη δυτική προπαγάνδα την αποδίδει κατά κύριο λόγο στην "τρέλα" του Χίτλερ. Πρόκειται για ένα βολικό σχήμα που στη βάση της λογικής που αναφέραμε θέλει να συγκαλύψει τα πραγματικά αίτια και τους πραγματικούς υπεύθυνου αυτής της χωρίς προηγούμενο σφαγής.

Τς ευθύνες του γερμανικού ιμπεριαλισμού, του αγγλικού, του γαλλικού, του αμερικανικού, του ιαπωνικού, του ιταλικού. Αναφέρομαι ακόμη στην κοινή επιθυμία όλων και παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αυτός ο πόλεμος να στραφεί ενάντια στη ΣΕ. Σ' αυτό το ζήτημα, πέρα από τους γεωστρατηγικούς και στρατιωτικούς υπολογισμούς της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης, υπήρχε και η κοινή επιθυμία για εξάλειψη της απειλής που συνιστούσε για το σύστημα η ύπαρξη μιας σοσιαλιστικής χώρας.

Ακριβώς γι' αυτό οι δυνάμεις της Δύσης απέρριπταν όλες τις προτάσεις που επί χρόνια τους έκανε η ΣΕ για την σύμπηξη μιας ευρύτερης συμμαχίας που θα φρενάριζε και θα εξουδετέρωνε το Χίτλερ.

Αυτές οι προτάσεις της σοβιετικής ηγεσίας δεν ήταν απλά μια επιλογή "της στιγμής" (όπως λχ το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία) αλλά συνδεόταν με ένα ζήτημα σχεδόν ζωή ή θανάτου για τους σοβιετικούς. Για το σοσιαλισμό ως κοινωνικό σύστημα. Για τη ΣΕ ως χώρα. Για τους λαούς της ΣΕ ως ζήτημα ύπαρξης (μια και ο Χίτλερ ανοιχτά διακήρυττε ότι "θα απωθούσε τους Ρώσους στη 'φυσική τους κοίτη' πέρα από τα Ουράλια").

Στην περίοδο που αναφερόμαστε (άνοιξη του 1940) το "ποιος θα ήταν" τελικά αυτός ο πόλεμος, ποιος θα συμμαχούσε με ποιον και ενάντια σε ποιον δεν είχε καθόλου κριθεί. Σε αυτή τη βάση ο Στάλιν όχι μόνο δεν είχε κανένα λόγο να προχωρήσει σε κινήσεις και ενέργειες (τύπου Κατίν λχ) που θα εξέθεταν και θα υπονόμευαν τη βασική του πολιτική κατεύθυνση και επιδιώξεις αλλά χιλιάδες λόγους για το ακριβώς αντίθετο.

Ανάλογα διαφωτιστικά είναι τα δεδομένα του χρόνου κατά τον οποίο γίνεται η "ανακάλυψη" των ομαδικών τάφων. Αυτό συμβαίνει το Μάρτη του 1943, δηλαδή λίγο μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιών στο Στάλινγκραντ. Μετά από αυτό οι Γερμανοί βλέπουν ότι χάνουν τον πόλεμο. Οι Δυτικοί βλέπουν ότι αυτόν τον πόλεμο, στον οποίο μετείχαν ως τότε "διακριτικά", η ΣΕ μπορεί να τον κερδίσει έως και μόνη της. Το ζήτημα που έμπαινε πλέον για όλους ήταν η πιθανότητα διάλυσης της -έτσι και αλλιώς- ιδιότυπης συμμαχίας ΣΕ-ΗΠΑ-Αγγλίας και αναστροφής των συμμαχιών.

Για τους Γερμανούς έμπαινε σαν ζήτημα ζωής ή θανάτου και έγινε βασικό στοιχείο των πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτό αφορούσε τόσο τη χιτλερική ηγεσία όσο και τη γερμανική αντιπολίτευση, που έβλεπε την καταστροφή να έρχεται. Από τότε πυκνώνουν οι -ήδη υπαρκτές- επαφές της με τους Δυτικούς και με αντικείμενο την ανατροπή του Χίτλερ και την αναστροφή των συμμαχιών. Σ' αυτή τη βάση το Κατίν για τους χιτλερικούς και τον Γκέμπελς που το οργάνωσε αυτοπροσώπως δεν ήταν παρά ένα ακόμα Ράιχσταγκ και με στόχο να αναστήσει τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" και να προσφέρει στους δυτικούς τα αναγκαία προσχήματα γι' αυτήν την αναστροφή.

Για τους Δυτικούς ωστόσο μια τέτοια αναστροφή δεν ήταν ούτε τόσο επιθυμητή ούτε και εύκολη. Δεν ήταν επιθυμητή γιατί ένας βασικός τους στόχος παρέμενε η συντριβή της (ανταγωνιστικής) γερμανικής ισχύος και συνολικά του Άξονα. Ταυτόχρονα στη φάση εκείνη ήταν -για πάρα πολλούς λόγους- πολύ δύσκολο να συμμαχήσουν έτσι ξαφνικά με τον Χίτλερ και να στραφούν ενάντια στη ΣΕ (μπορούμε μόνο να κάνουμε διάφορες υποθέσεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν πετύχαινε η απόπειρα του Στάουφενμπεργκ και το πραξικόπημα που επιχείρησαν οι γερμανοί στρατηγοί).

Αυτή η αναστροφή θα πραγματοποιούνταν, αλλά μετά τη λήξη του πολέμου, με τη δημιουργία του αντισοβιετικού μπλοκ στο οποίο θα συμπεριλαμβάνονταν οι δυνάμεις του τέως Άξονα (Γερμανία-Ιαπωνία-Ιταλία), αλλά πλέον με διασφαλισμένο τον κυρίαρχο ρόλο των δυτικών ιμπεριαλιστών και πάνω απ' όλα των ΗΠΑ.

Από την ώρα λοιπόν που συντελέστηκε αυτή η αναστροφή των συμμαχιών μπορούσαν πλέον και οι Δυτικοί που αρχικά είχαν απορρίψει την γκεμπελική προβοκάτσια, να την υιοθετήσουν, να την εμπλουτίσουν, να την αναπαράξουν σε μύριες εκδοχές, να την εντάξουν στο αντικομμουνιστικό ιδεολογικό τους οπλοστάσιο. Έτσι και αλλιώς πάντως αυτά είναι τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος και από εκεί και πέρα το ποιος αναζητεί σ' αυτά τις απαντήσεις και ποιος επιλέγει να καταπίνει αμάσητο ό,τι του σερβίρει το σύστημα είναι δική του υπόθεση και ευθύνη. Άλλωστε το δεύτερο είναι και το πιο βολικό. Σε απαλλάσσει από τη βάσανο της σκέψη και ταυτόχρονα σε προφυλάσσει από τυχόν συνέπειες μιας πραγματικά προοδευτικής στάσης απέναντι στα πράγματα.

Κάτι συμπαθείς φασίστες

Εντάξει, ο τίτλος είναι λιγάκι παραπλανητικός (δεν υπάρχουν συμπαθείς φασίστες) και θα μπορούσε να θεωρηθεί παγίδα για παραπάνω κλικ-επισκέπτες, αλλά είναι ασορτί με το σουρεάλ χαρακτήρα του κειμένου. Παραμένοντας σε ολυμπιακό κλίμα, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με κάτι εξειδικευμένο, που υποψιάζομαι πως αφορά ελάχιστους σφους αναγνώστες, αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς, στην καρδιά του καλοκαιριού, με το μισό κοινό να διακοπεύει και το άλλο μισό να αγανακτεί, επειδή δεν μπορεί να το κάνει, και να ζεσταίνεται υπερβολικά για να διαβάσει οτιδήποτε, ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει.

Δεν έχει ο κόσμος πια κριτήριο
Το Ρίο έγινε Αντίρριο

Θεωρητικά ο στίβος είναι ο βασιλιάς των Ολυμπιακών Αγώνων, και τα ρεπό του -μέχρι να μπει στο πρόγραμμα- τα κάνει ο υγρός στίβος. Εκεί δηλαδή που μπορείς να δεις το Φελπς πχ να παίρνει το 23ο μετάλλιο στην καριέρα του (και μάλλον θα ακολουθήσουν κι άλλα), όσα έχουν δηλ ολόκληρες χώρες, σαν τη Νιγηρία και την Πορτογαλία, σε όλους τους αγώνες μέχρι τώρα.

Για μένα πάλι, το ζουμί, το αλατοπίπερο κι άλλα τέτοια λατρεμένα κλισέ, είναι το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ, είτε συμμετέχει η επίσημη αγαπημένη, είτε όχι. Και δε θεωρώ ατραξιόν τους αμερικανούς, εκτός κι αν χάνουν κι η ομάδα-όνειρο γίνεται εφιάλτης. Η εκτός κι αν εννοούμε κάτι σαν κι αυτή τη φωτό, με τη διαφορά ύψους, όγκου και βάρους του αμερικανού Ντε Αντρε Τζόρνταν με μια συμπατριώτισσά του, γυμνάστρια.

Προσωπικά με κερδίζουν περισσότερο κάτι αγώνες σαν τους χτεσινούς. Όπου η Λιθουανία πήγε να χάσει δικό της παιχνίδι από τους 30 πόντους κόντρα στη διοργανώτρια Βραζιλία (το έχει ξανακάνει άλλωστε ο Καζλάουσκας, που βιαστήκαμε να τον βγάλουμε... Υπνάουσκας στην Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε πάρει κανένα μετάλλιο, αφότου έφυγε) κι έπεσε από τους 58 πόντους του πρώτου ημιχρόνου στους 24 -κι αυτούς με το ζόρι- στο δεύτερο. Κι η Κροατία έκανε φοβερή ανατροπή κόντρα στην Ισπανία, κάνοντας το μπασκετικό ελληνικό έθνος -που λατρεύει να μισεί τους Ισπανούς- ευτυχισμένο για μια μέρα. Το περίεργο της υπόθεσης πάντως δεν είναι η μίνι έκπληξη αλλά πως ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, ο αδερφός του Ντράζεν, που ανέλαβε αποστολή αυτοκτονίας και μας πέταξε έξω στο προολυμπιακό του Τορίνο, κατάφερε μαζί με την παλιά φρουρά (Βράνκοβιτς, Ράτζα) το αδιανόητο: να παρουσιάσει μια κροατική ομάδα, που εκτός από ταλαντούχα (αυτό είναι σχεδόν δεδομένο) είναι και ψυχωμένη! Και δεν είναι τυχαίο μάλλον που λείπει ο λιγόψυχος Τόμιτς από μια τέτοια ομάδα...

Αλλά το βασικό θέμα της ανάρτησης είναι οι Λιθουανοί. Που γεννάνε στο Sniper σοκ και δέος με τα ονόματά τους (Άρβιντας, Σαρούνας, κτλ, άσχετα που ο μικρός Σαμπόνις λέγεται Ντομάντας, για να επιβεβαιώσει -ως εξαίρεση- τον κανόνα), που του θυμίζουν μεσαίωνα (από πολιτική άποψη δεν έχει άδικο), ιππότες, κάστρα, άρχοντες κι άλλα τρομερά πράγματα. Και οι οποίοι, όσο αντιδραστικοί και βασικά αντικομμουνιστές είναι, άλλο τόσο ζουν κι αναπνέουν για το μπάσκετ, που είναι κάτι σαν το εθνικό τους άθλημα (με αξιοσημείωτη συνέπεια στα ολυμπιακά ραντεβού από το 92' και παράδοση με δύο τίτλους ήδη από το μεσοπόλεμο, προτού γίνουν σοβιετική δημοκρατία), προκαλώντας τις πιο αντιφατικές εντυπώσεις.

Να βλέπεις πχ το Σαμπόνις, να μην ξέρεις αν πρέπει να θαυμάσεις περισσότερο το μπασκετικό του μυαλό ή τη σωματική του διάπλαση (ή τη χαίτη και το μουστακάκι-χνούδι που ήταν σήμα κατατεθέν για το δικό μας μπλοκ στη δεκαετία με τις βάτες, από το Βάλτερς μέχρι τον Πολωνό Βάντσικ) ή τη διαλεκτική τους σύνδεση που του έδωσε το παρανόμι "θαύμα της φύσης". Και να αναλογίζεσαι πόσο επικές πρέπει να ήταν οι μονομαχίες του με τον -συμβατικής τεχνολογίας- τίμιο γίγαντα, Βλαντίμιρ Τκατσένκο, στα ντέρμπι της Ζαλγκίρις με την ΤΣΣΚΑ, το δίδυμο ψηλών που έκανε στη Ρεάλ με τον Αρλάουκας, τις κόντρες του με το Σακίλ (που αν μιλάμε για θαύμα της φύσης, αυτός ήταν κάτι σαν "τέρας της φύσης", με κτηνώδη δύναμη) στους τελικούς της Δύσης του ΝΒΑ, όταν πήρε μεταγραφή στο Πόρτλαντ και πήγε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, χωρίς τα αργύρια της προδοσίας, αλλά με σαφώς εξωνημένη συνείδηση. Να σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχε σακατέψει το σώμα του με διάφορους τραυματισμούς...

...και να διαβάζεις εκ των υστέρων δηλώσεις του σε παλιά, συλλεκτικά Τρίποντα της εποχής (ίσως το καλύτερο μη πολιτικό περιοδικό που κυκλοφόρησε ποτέ) του τύπου "ο κομμουνισμός μου κατέστρεψε την καριέρα". Και να λες από μέσα σου, δε μας χέζεις ρε Σαμπόνις... Εγώ φταίω που σε συμπαθούσα.

Βρε λες;

Η αλήθεια είναι πως ο αντικομμουνισμός τείνει να γίνει δεύτερη φύση για όσους μεγαλώνουν στις βαλτικές χώρες, κάνοντας τον πολιτικό βίο (και βασικά την ίδια την ύπαρξη) αβίωτο στα εκεί ΚΚ και πολλούς συντρόφους, απολιθωμένους και μη. Κι ας μην το πάμε με βάση το φυσιογνωμισμό, ότι δηλ βλέποντας τα φρύδια και τα ζυγωματικά του Γιασικεβίτσιους κι αναρωτιέσαι αν είναι νόθο παιδί του Γέλτσιν ή τους πολιτικούς συνειρμούς (που μπορεί να πέφτουν τελείως έξω) που μπορεί να γεννάει η εμφάνιση του Καβαλιάουσκας (που πέρασε κάποτε κι από τον Πανιώνιο). Θα βασιστούμε σε αληθινά κι υπαρκτά γεγονότα, πρόσωπα, τάσεις, φαινόμενα.

Έχει γούστο...

Το πιο χαρακτηριστικό από τα οποία ήταν σε ένα αγώνα της Ευρωλίγκα μεταξύ Ζαλγκίρις και Ρεάλ, στο Κάουνας, όπου το μπασκετικό σίχαμα Ρούντι Φερνάντεθ (κι ας έλεγε το Ναβάρο έτσι ο Συρίγος), κάτι σαν το χαμένο αδελφό του Κριστιάνο Ρονάλντο, άνοιξε κόντρα με την κερκίδα και πρόσβαλε θανάσιμα τους οπαδούς, γιατί τους είπε "κομμουνιστές", εξαιτίας του σοβιετικού παρελθόντος τους. Η βραδιά -αν θυμάμαι καλά- πρέπει να τελείωσε στο αστυνομικό τμήμα, με δυο σεσημασμένους νεο-ναζί χούλιγκαν που προπηλάκισαν το Ρούντι. Κι εσύ μένεις αμήχανος να προσπαθείς να απαντήσεις το προαιώνιο ερώτημα: με ποιους είμαστε; Με αυτόν που νόμιζε πως τους έβρισε, αποκαλώντας τους κομμουνιστές ή με αυτούς που προσβλήθηκαν; Με το μπασκετικό σίχαμα ή με τα πολιτικά σιχάματα;
Είναι τόσο ψευτοδίλημμα, που απορώ πώς δεν έγινε κάνα δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα.

Βρε λες;#2

Αλλά η πιο αντιφατική περίπτωση έλαβε χώρα στα μέρη μας, μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά του 95', στο κλειστό του ΟΑΚΑ, στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, στον τελικό μεταξύ της Λιθουανίας και της Σερβίας, που τότε ήταν ακόμα Γιουγκοσλαβία, γιατί είχε μείνει στην Ομοσπονδία το Μαυροβούνιο. Εκεί όπου το ελληνικό κοινό ξέχασε ελληνοσερβικές φιλίες, ομόδοξα αδέρφια και αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη, κι έβραζε εναντίον της μπασκετικής παράγκας του Στάνκοβιτς, φωνάζοντας ρυθμικά: Λιέ-του-βα, Λιέ-του-βα!

Αλλά ο Τζόρτζεβιτς έδειξε τι μπασκετικά καρύδια έχει, με μια ξεγυρισμένη 40άρα κι ο Ντανίλοβιτς μας έδειξε τα δικά του, τα συμβατικά, για να συμβολίσει ότι πήραμε το τρίτο το μακρύτερο -αν και μια ζωή τέταρτοι βγαίναμε. Ενώ οι Σέρβοι αδερφοί -που λίγα χρόνια μετά θα κατεβαίναμε παλλαϊκά στους δρόμους, για να τους υπερασπιστούμε ενάντια στη νατοϊκή επέμβαση- περικύκλωσαν οργισμένοι την ελληνική πρεσβεία -ή μήπως προξενείο;- στο Βελιγράδι και πρέπει να πέταξαν κάτι ψιλά (ντομάτες, αυγά, πέτρες).



Οι Λιθουανοί πάντως έχουν να επιδείξουν δύο μοναδικά μπασκετικά παραδείγματα. Τον χρυσοδάχτυλο Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, έναν από τους πιο ευφυείς οργανωτές που είδαμε ποτέ στα παρκέ, που λίγο έλειψε να νικήσει μόνος του τις ΗΠΑ, στον ημιτελικό του 2000 και να τους πάρει την επαγγελματική παρθενιά (από το 92' που συμμετέχουν οι ΝΒΑers), αλλά έχασε στο τελευταίο σουτ, άφησε τη δόξα της πρώτης φοράς στη μεγάλη Αργεντινή και πήρε τη δική του εκδίκηση τέσσερα χρόνια μετά στην Αθήνα.



Και τη Ζαλγκίρις του 99', τη Σταχτοπούτα του Φάιναλ Φορ του Μονάχου, που νίκησε τον Ολυμπιακό και την Κίντερ Μπολόνια, σε μια τρομερή επίδειξη για το πώς θα παίζεται το μπάσκετ του μέλλοντος και του δικού μας αιώνα. Χώρια ότι τα μέλη εκείνης της ομάδας άφησαν πίσω τους ένα σχεδόν προλεκάλτ μουσικό βίντεο.



Κλείνοντας, παρουσιάζουμε μια υποθετική ομάδα Λιθουανών επιλέκτων, από τα τελευταία χρόνια. Δεκτές ενστάσεις, προσθήκες, αλλαγές.

Πολιτική αυτοκτονία που χάσαμε την ΕΣΣΔ

Πλέι μέικερ: Γιασικεβίτσιους - Κουρτινάιτις (κι ο Καουκένας; Ο Καλνιέτις;)
Σούτινγκ Γκαρντ: Μαρτσουλιόνις - Ματσιγιάουσκας
Σμολ Φόργουορντ: Σισκάουσκας - Καρνισόβας (αλλά μένουν έξω ο Στομπέργκας κι ο Ματσιούλις)
Πάουερ Φόργουορντ: Κλέιζα και ο μικρός Σαμπόνις, όταν μεγαλώσει
Σέντερ Φορ: ο Σαμπόνις αυτονόητα και μετά Βαλαντσιούνας και Γιαβτόκας.

Αφήνουμε έτσι βέβαια έξω το χταπόδι Ζουκάουσκας, η καλτ μορφή Γκιντάρας Εϊνίκις και οι δύο Λαβρινοβιτς, Ντάριους και Κριστόφ, που είναι αδύνατο να τους ξεχωρίσει κανείς, εκτός κι αν κάνει το σύστημα του Μαυρομάτη με τους Ντε Μπουρ, ο Φρανκ ντε Μπουρ κι ο Ρόναλντ ντε Μπερ (που γιατί ήταν πάντα Φρανκ και Ρόναλντ κι όχι ανάποδα); Να λέμε πχ τον ένα Λαβρίνοβιτς και τον άλλο Λαβρινόβιτς. Και τον Κριστόφ φασίστα, γιατί είχε ζωγραφίσει κάποτε στην προπονητική του τσάντα, πάνω στο σήμα της ΝΙΚΕ το σήμα της σβάστικας.

Που αν το καλοσκεφτείς, έχει και πολύ ωραία, εύστοχη σημειολογία.