Κι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει

Προεκλογικά στιγμιότυπα

Η προεκλογική περίοδος ολοκληρώθηκε επίσημα χτες τα μεσάνυχτα –αν και οι σφοι συνεχίζουν να τρέχουν μέχρι την τελευταία σταγόνα της προθεσμίας και των δυνάμεών τους, για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό. Και ευτυχώς που ήταν σύντομη από μια άποψη, πριν προλάβει να αυξηθεί κι άλλο η πίεση από τις συμπληγάδες του δικομματισμού.

Από την άλλη όμως τελείωσε πολύ νωρίς, πριν δηλ προλάβουμε να χορτάσουμε το αστικό πατατάκι και κάποιες μοναδικές στιγμές που άφησε πίσω του. Εκ των οποίων τις καλύτερες επιχειρώ να παρουσιάσω σύντομα παρακάτω.

Η εμφάνιση του γγ στο μέγκα, όπου ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει να το διακόψουν και συνέχιζε απτόητος, παρά τις.. ομορφιές και τις απεγνωσμένες προσπάθειες των οικοδεσποτών του.

Κύριε κουτσούμπα! Κύριε κουτσούμπα. Καλέ, ου-ου…

Λίγες μέρες αργότερα στον αντένα, ήταν ελαφρώς βραχνιασμένος από τη συγκέντρωση στον πειραιά και άλλο που δεν ήθελε κι η χούκλη, που βρήκε ευκαιρία να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα και να τον απαλλάξει ευγενικά. Έτσι νόμιζε… Ο κούτσι συνέχισε απτόητος, χωρίς να του κοπεί η φόρα, ενώ η άλλη είχε κάνει ήδη την αποφώνηση.

Σε ένα αντίστοιχο σκηνικό με το πρωινό δίδυμο του σκάι και το συνήθη διαχωρισμό του «καλού» (λυριτζής) και του κακού μπάτσου που τρολάρει και διακόπτει (οικονόμου), η μπαλλού έβαλε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, με αριστοτεχνικό τρόπο, κάνοντας τη ρένα δουρου-τι να αναρωτηθεί ρητορικά με αντίστροφο σεξισμό: γιατί ρε αλεξάνδρα τους τον δίνεις τόσο άσχημα;

Μπορεί να το ‘χει το όνομα…

Μια ατάκα του νεοδημοκράτη αραβανιτόπουλου, αν θυμάμαι καλά, στο έψιλον, απέναντι στη νάντια βαλαβάνη, με το αμίμητο: δεν κινδυνολογούμε εμείς, αυτοί είναι ο κίνδυνος.

Όχι, δεν το μεταφέρω με δόση υπερβολής. Και όχι δεν το είπε χαριτολογώντας.

Η περιβόητη εμφυλιοπολεμική ομιλία του βορίδη με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του σαμαρά στο βάθος να τον δείχνουν λες και είναι καταζητούμενος εγκληματίας. Όπως περίπου δηλ θα το βλέπουν, μετά το αυριανό αποτέλεσμα, που θα ανοίξει ο ασκός του αιόλου και η κούρσα της διαδοχής του.

Οι συγκεντρώσεις νεοδημοκρατών σε σπίτια, με τη συριζαία μάλλον άντζυ σαμίου (ναι ακόμα κι αυτή) να τους παίρνει στο ψιλό και να σχολιάζει πως μοιάζουν με επιδείξεις τάπερ.

 Το σύνθημα κάτι πασπιτών στην ομιλία του γαπ.

Εμείς για σένα και εσύ για μας. 
Για αξίες πολεμάμε, για αξίες πολεμάς!

Όταν ο άλλος βάζει αυτογκόλ, τι άλλο σου μένει να πεις…

Μια επίδειξη γνώσεων, μόρφωσης και καλλιέργειας της πασόκας αλ σάλεχ, σε μια αντιπαράθεσή της με τη βαλαβάνη, για την εκλογή πτδ. Όπου το κλασικό επιχείρημα της συγκυβέρνησης ήταν πως την περασμένη δεκαετία υπήρχε ως κεκτημένο η συναινετική εκλογή του, και το κλασικό αντεπιχείρημα του σύριζα έλεγε πως στην ιστορία της μεταπολίτευσης μόλις τρεις από τις εννιά συνολικά –αν δε με απατά η μνήμη μου- εκλογές ήταν αποτέλεσμα ευρείας συναίνεσης, συνεπώς η δική τους στάση δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές, όπως αντιμετωπίστηκε υποκριτικά από πολλά μμε.

Η αλ σάλεχ ζήτησε συγκεκριμένα στοιχεία για του λόγου το αληθές. Η βαλαβάνη της πρότεινε ενδεικτικά ένα άρθρο του δελαστίκ, εκείνης της μέρας, που καταπιανόταν με το θέμα, για να πάρει τη φοβερή απάντηση:

-Δε διαβάζω δελαστίκ! (ούτε εγώ κοπελιά, αλλά άλλο σου λέει).

Κι όταν η (κάποτε) τίμια νάντια άρχισε να της το εξηγεί με πιο απλά λογάκια, η αλ σάλεχ –γνωρίζοντας πως αυτό που βολεύει το δικό της επιχείρημα είναι μόνο η περασμένη δεκαετία- είπε το απαράμιλλο, το ασύλληπτο:

-Να μας πείτε όμως για τώρα, πρόσφατα, όχι… πριν τη μεταπολίτευση.

Κι η βαλαβάνη, φανερά κουρασμένη με τη συνομιλήτριά της, της είπε με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει.

-Πριν τη μεταπολίτευση είχαμε άλλο πολίτευμα, δεν εκλέγαμε πτδ. Δε βλάπτει να διαβάζουμε και λίγη ιστορία.

Στην ίδια εκπομπή, ο πρωτούλης έλεγε στην τοποθέτησή του για τη διαδικτυακή συνέντευξη τσίπρα στο τουίτερ, που είχε προηγηθεί την ίδια μέρα και την είχε παρακολουθήσει με κάτι φίλους του. Και σχολίαζε τα διάφορα μαργαριτάρια της, καθώς ο αποστειρωμένος και καλοσιδερωμένος προεκλογικός λόγος του αλέξη δεν άφηνε κανένα περιθώριο… ριζοσπαστικών παρερμηνειών. Πχ θα παραμείνουμε στο νάτο, μακελεύοντας τους λαούς, αλλά θα το κάνουμε λεβέντικα, με το κεφάλι ψηλά.

Οπότε σε κάποια στιγμή η σαράφογλου, που προφανώς δεν τον πρόσεχε και είχε πάει στο ενδιάμεσο νοερά για τσιγάρο, βγάζει το αήττητο συμπέρασμα, που το είχε προφανώς έτοιμο από πριν.

-Δηλ εσείς λέτε πως ο σύριζα θα αθετήσει όσα λέει προεκλογικά.

Το ότι ο πρωτούλης συγκράτησε την ψυχραιμία του και της απάντησε σοβαρά, τον καθιστά στα μάτια μου άξιο πολλών συγχαρητηρίων.

Οι δύο κλασικές –πιο πολύ κι από τους μαρξ, ένγκελς- και τόσο μονότονα επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις προς τους δικούς μας τηλεοπτικούς εκπροσώπους.

Γιατί δε συνεργάζεστε με το σύριζα;

ή εναλλακτικά

Θα δίνατε ψήφο ανοχής στο σύριζα;

και

Γιατί δεν κερδίζετε εσείς από τη δυσαρέσκεια του κόσμου;

Σαν sosάκια στις εξετάσεις, τις είχαν μάθει απέξω οι δικοί μας κι απαντούσαν τυφλοσούρτη.

Οι σπάνιες ομαδικές εμφανίσεις της φυλής του εξωκοινοβουλίου σε τηλεοπτικά πάνελ. Κι είναι κρίμα που δεν ήταν υποψιασμένοι –ή απλά δεν τους ενδιέφερε- οι συντονιστές των τραπεζιών, για να τους ρωτήσουν πχ τις μεταξύ τους διαφορές και να γίνει το έλα να δεις.

Σε μία απ’ αυτές λοιπόν –που δυστυχώς δεν ανέβασε ο άλφα στη σελίδα του, για να υπάρχει στο αρχείο, μνημείο στους αιώνες- ο γραφικός αϊβαλιώτης του λαος, έβγαλε ένα κόκκινο βιβλιαράκι και έβγαλε, λέει, κόκκινη κάρτα στο σάββα μιχαήλ, νομίζω, για όσα έλεγε. Για να κοκκινίσει στο καπάκι κι ο σάββας απ’ τα νεύρα του και να περιλάβει το φασίστα.

Η άλλη εμφάνισή τους ήταν στο σταρ, μαζί με ένα σωρό εξωτικά φρούτα, από τον χαρίζω οικόπεδα, που περιμένει από τους ψηφοφόρους να κρατήσουν την υπόσχεσή τους και να ψηφίσουν τον κανένα, γιατί αυτός λέει είναι ο κανένας…

Όχι δεν είναι αυτός ο κανένας

 …μέχρι τον ιπποκράτη σαβούρα και τον ελ.λά.δα, που έλεγε πως αν δε βρουν οι πιστοί ψηφοφόροι του τα ψηφοδέλτιά τους, μπορούν να πάρουν ένα λευκό χαρτί από το δικαστικό αντιπρόσωπο και να γράψουν πάνω του το όνομα του συνδυασμού.

Σαν τιμωρία, στην πτέρυγα με τους τροφίμους του ψυχιατρείου για τους αντιφρονούντες..

Και μες σε αυτόν τον πανικό, ο μεν βητάς-μαρς να λέει, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ότι στόχος τους είναι να μπουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό· κάποιος από τους τρότσκες –νομίζω η οκδε- να κάνει λόγο για.. επανεκκίνηση της οικονομίας –τι λες τώρα. Ενώ ο μουλάς είπε κάτι για το σάξες στόρι, με τον τόνο στο άλφα, γιατί προφανώς του υπέδειξαν να μην τονίζει όλες τις ξενικές λέξεις στη λήγουσα, ιντερνέτ, φεϊσμπούκ, κτλ, όπως κάνουν οι παλαιοκομμουνσιτές, κι αυτός το παράκανε.

Τα σποτάκια είναι μια ειδική κατηγορία-ανάρτηση από μόνα τους και θα ήταν κρίμα και άδικο να τα στριμώξουμε εδώ σε μια παράγραφο. Αλλά η παιδόφιλη καμενιά του καμμένου κέρδισε στο νήμα, πιστεύω, όλα τα υπόλοιπα. Εκτός συναγωνισμού παίζουν το σποτάκι του γκλέτσου, της ελλάδας και του γιαγκόναν, που εντάσσονται στην κατηγορία: παρατράγουδα, της ανίτας πάνια.

Κι εγώ ξαναρωτώ: πού βρήκε ρε σεις τόσα λεφτά η οκδε για το σποτάκι της, που έπαιζε σε όλα τα κανάλια και σε ώρες αιχμής;

Νεότερη ενημέρωση: Με βάση την ενημέρωση από το παρακάτω σχόλιο και την καλοσύνη που είχαν από την ΟΚΔΕ να μου στείλουν διευκρινιστικό μήνυμα σχετικά με το θέμα, διορθώνω το παραπάνω σημείο και αντιγράφω το εξής:

Το πιο πιθανό είναι ότι δεν το γνωρίζεις αλλά υπάρχει κάποιος δωρεάν διαφημιστικός χρόνος στα πανελλαδικά κανάλια εκτός από τα δεκάλεπτα (20% του συνολικού χρόνου) που κατανέμεται ισομερώς και στα 22 κόμματα που κατεβαίνουν. Με βάση αυτόν έγινε ο προγραμματισμός για το μικρό σποτ της ΟΚΔΕ. Επιλέχτηκαν μικρό σποτ (20") και λίγες προβολές στις πιο καλές ζώνες.

Από την ΟΚΔΕ δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ... 

Ιδού και το σχετικό ΦΕΚ:

http://www.odigostoupoliti.eu/vouleftikes-ekloges-2015-provoli-kommaton-sta-mme/#sthash.QnUXIBwZ.dpbs

Κατά συνέπεια, ζητώ συγνώμη για τις λανθασμένες εντυπώσεις που άφηνε το παραπάνω σημείο και επαναδιατυπώνω σε διαφορετική βάση το ερώτημα, που αποτελεί -όπως και το προηγούμενο εξάλλου- ειλικρινή απορία.

Γιατί δεν αξιοποιούν και οι υπόλοιπες οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου αυτή τη δυνατότητα, εφόσον προφανώς δε διαθέτουν αρκετά χρήματα, για να ακριβοπληρώσουν τηλεοπτικό χρόνο;

-.-.-

Η νέο-πασοκική αλαζονεία των συριζαίων, που διέκοπταν τους πάντες, παντού και πάντα, για να τα σχολιάσουν όλα. Κι όπως λέει κι ο sniper, σε κάποια φάση είχα την αίσθηση πως στη μέση από το δικό μας σποτάκι, όταν το πετύχαινα, θα χωνόταν ξαφνικά ένα σποτάκι του σύριζα να το διακόψει, έτσι για τη φάση…

Το περιβόητο «πρόγραμμα της θεσσαλονίκης», που χώρια από την κριτική που μπορεί να του κάνει κανείς, αναφέρεται ξανά και ξανά, λες και είναι καμιά σπουδαία επεξεργασία, πχ σαν το πρόγραμμα της γκότα. Που ακόμα και της ερφούρτης δηλ, πιο προχώ και συνεκτικό το λες.

Η άτυπη κόντρα για τον τίτλο του «κόμματος των δημοσιογράφων», με βάση τη σύνθεση των ψηφοδελτίων, μεταξύ ποταμιού και ανταρσυα-ναρ (όπου είναι περίπου νόμος να δημοσιογραφείς, για να γίνεις στέλεχος).

Με την ευκαιρία, να κάνουμε μια ειδική αναφορά στην υποψηφιότητα σε μια καλτ «δημοσιογραφική» υποψηφιότητα από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο (ναρ, τι άλλο;), με σπάνια σεμνότητα και παντελή έλλειψη διάθεσης αυτοπροβολής..

Διαβάζουμε πχ σε αυτόν το σύνδεσμο (με πληροφορίες παρμένες από συντρόφους του –δηλ από τον ίδιο- στον ανταρσυα).

Τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια και τα χρέη ενίοτε πιάνει τον εαυτό του να σιγοτραγουδάει τους στίχους του ΕΑΜ «θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».

Ναι αλλά μη βιάζεστε. Έχει και καλύτερο.

Υποστηρίζει με σθένος ότι η αριστερά δεν πρέπει να διαφημίζει προσωπικές υποψηφιότητες, αλλά πολιτικές θέσεις.

Όμως την τελευταία φορά που σκέφτηκε έτσι στις Δημοτικές, δεν το είπε ότι κατεβαίνει, ούτε στους παλιούς του συμμαθητές, και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε την έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο για 35 ψήφους. Την έδρα, δε, έλαβε ένας Πασόκος νεοφιλελεύθερος εργοστασιάρχης που το παίζει δήμαρχος, αλλά βασικά είναι τσιράκι των αφεντικών και δεν διστάζει να δεχτεί χορηγίες από την Κόκα Κόλα παρότι αυτή άφησε ανέργους τόσους συμπολίτες μας.

Καταλάβατε δηλ; Το κάνει για να μην χάσει η ανταρσυα την έδρα, όχι για τη δική του προβολή. Μικρή λεπτομέρεια: αυτή τη φορά η ανταρσυα είναι μόλις καμιά 150αριά χιλιάδες μακριά από το όριο του 3% και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που μετράει είναι η έλλειψη αυτοπροβολής. Πάνω απ’ όλα.

Λες να κατέβω και για πρωθυπουργός ή όχι ακόμα;

Και με αυτό, ας βάλουμε μια τελεία (αλά γκλέτσος), για να μην ξεχειλώσει και τρέχουμε μετά να το μαζεύουμε σφοι.

Το στριπτίζ του Χρυσαυγίτη

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας, το πρόγραμμα κύλησε κανονικά και έγινε το ‘έλα να δεις’ από την προσέλευση του κόσμου. Κι αν ο βετεράνος σφος, που παρέδωσε μια παλιά κομματική σφραγίδα σαράντα χρόνων στο γγ, δεν έβρισκε λόγια να περιγράψει την εικόνα του κόσμου που συνέρευσε τη δεύτερη μέρα, φαντάσου τι (δε) θα ‘λεγε το σάββατο, που ο κόσμος ήταν τριπλάσιος.
(Να πω παρενθετικά πως όσο αλύγιστος και να είσαι, δε γίνεται να μην υποκύψεις στον πειρασμό να σχολιάσεις πως η εικόνα της κομματικής σφραγίδας με τη θέση μας για το νόθο δημοψήφισμα της χούντας, ήταν κατευθείαν βγαλμένη –με σχήμα πρωθύστερο- από τα σατιρικά σποτάκια της ελληνοφρένειας για το κόμμα).

ΚΚΕ - ΟΧΙ

Στην κεντρική σκηνή με το μικρούτσικο γινόταν ο απόλυτος πανικός. Αλλά την ξεχωριστή νότα, το κάτι διαφορετικό, το έδιναν δύο άλλα σημεία του προγράμματος. Η πρώτη ομιλία του κουτσούμπα ως γγ σε φεστιβάλ κι η πρώτη συναυλία των γκόιν θρου στο φεστιβάλ της πόλης. Ας ξεκινήσουμε με το δεύτερο που είναι και ήσσονος σημασίας, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχε ασχοληθεί η αυγή να φτιάξει κλίμα για να μαζευτεί κόσμος.
Γιατί πέρσι στην αθήνα που ξεχείλισε η νεανική σκηνή, οι μισοί ήταν το κλασικό κοινό της μπάντας και οι άλλοι μισοί σύντροφοι που δεν ήξεραν τα τραγούδια και είχαν έρθει από περιέργεια να ακούσουν την ομιλία της, γιατί αυτά που θα έλεγε είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτά που τραγουδούσε.

Αυτή τη φορά ο βουρλιώτης αφιέρωσε απλώς το κλασικό σουξέ (μαζί μου ασχολείσαι) στον αλέξη, που την ίδια μέρα και στην ίδια πόλη ανέπτυσσε στις παραγωγικές τάξεις τον τρίτο δρόμο του προς το πρωτογενές πλεόνασμα. Κι ένα ακόμα στους χορηγούς της χρυσής αυγής, παίρνοντας πάσα από τον πρόλογο του dj rico περί τραμπούκων κι οργανωμένης συμμορίας. Ο οποίος ντιτζέι ρίκο είναι οργανωμένος σφος και φαίνεται πως βάζει σε μια πολιτική ρέγουλα και τους άλλους, όταν χρειάζεται.

Ο κόσμος πάντως είχε καλό κριτήριο και δε γέμισε τον χώρο της νεανικής-μαθητικής. Αλλά μπορούσες να δεις πολλά μικρά παιδιά (ε και μερικά μεγαλύτερα) να ραπάρουν εκστασιασμένα και νεανικές συνειδήσεις που δεν ξέρεις να πεις με όλα αυτά αν είναι χαμένες ή κερδισμένες, αλλά βρίσκουν τουλάχιστον μια αφορμή να προσεγγίσουν την οργάνωση.

Κι εδώ μπαίνει το ζήτημα –που θα είναι και θέμα εκδήλωσης στο φεστιβάλ της αθήνας: «υπάρχει μη στρατευμένη τέχνη;» Κι επειδή προφανώς πρόκειται για (αρνητικά) ρητορικό ερώτημα (όχι σφοι, δεν υπάρχει), προκύπτουν εύλογα κι αυθόρμητα μια σειρά άλλα ερωτήματα.

Με ποια μεριά είναι στρατευμένη η τέχνη των γκόιν θρου, νέβμα και των υπόλοιπων; Μήπως κάποιοι στίχοι τους –πχ για αυτούς που παίρνουν το βιβλίο απ’ το μαθητή και του πλασάρουν το νίτρο- περιέχουν κάποια δόση αυτοσαρκασμού; Ναι αλλά τι γίνεται με την τέχνη που θεωρείται στρατευμένη χωρίς να είναι, αν και αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια –και στα φεστιβάλ ακόμα; Και σε πόσες άλλες συναυλίες ακούσαμε κάτι τόσο καθαρό για την χρυσή αυγή ή στίχους σαν αυτούς του μέγα; Μπορεί να υπάρχει στρατευμένος στίχος χωρίς στρατευμένο τραγούδι και καλλιτέχνη; Εκτός και αν η βασική αμφιβολία μας δεν έγκειται τόσο στον όρο στρατευμένη, όσο στο αν μπορεί να χαρακτηριστεί (μη) τέχνη. Ναι αλλά έτσι δε γινόμαστε φορμαλιστές από την ανάποδη, μακριά από τις καινούριες μορφές που συγκινούν τη νεολαία και τη συνείδησή της, που πρέπει να τη μετασχηματίσουμε; Και πού ακριβώς μπαίνει το όριο σε αυτούς τους πειραματισμούς και τις ερωτήσεις μας;

Πιο πριν ο κουτσούμπας είχε κάνει μια κάπως μεγάλη (για τα δεδομένα ενός φεστιβάλ) ομιλία, που προσέγγισε τη μία ώρα. Πολιτικό στίγμα και περιεχόμενο μπορείτε να τα βρείτε στα ρεπορτάζ του ρίζου και του 902. Εγώ θα ξεχωρίσω την προσπάθεια του γγ να φρεσκάρει το λόγο του με κάποιες φράσεις πιο αργκό και νεανικές, που μας έδωσαν μεγάλες προλεκάλτ στιγμές, όπως για τη γενιά των -αντα, και τους άλλους δρόμους που είναι μούφα…!

Σημείωσα επίσης μια φράση του που θα μας δώσει και το έναυσμα για το δεύτερο μισό του κειμένου για το λαό που πρέπει (όχι μόνο) να απομονώσει (αλλά) και να ξεφτιλίσει τους φασίστες της χρυσής αυγής. Την επομένη ξεφύλλιζα το πριν του άβερελ κι ένιωσα dejavu πέφτοντας πάνω σε ένα κείμενο για έναν άλλο λαό με τίτλο: ο λαός του παοκ ξεφτιλίζει την χρυσή αυγή. Λες αυτό να εννοούσε και ο γγ; Τι ομάδα λες να ‘ναι;

Το κείμενο υπογράφει ο γνωστός μας κοντόχοντρος, προσπαθώντας στην καλύτερη να μας δείξει πόσο παοκ είναι, κάνοντας το άσπρο-μαύρο κι όλα μαζί πουτ… δηλ ασπρόμαυρα. Σε κάποια φάση αναγκάζεται βέβαια να αναγνωρίσει πως με μια πρώτη ανάγνωση των ανακοινώσεων, φαίνεται να θέτουν τον παοκ πάνω απ’ όλα, από την δεξιά και την αριστερά, από οποιαδήποτε πολιτική κι άρα ταξική κατεύθυνση. Αλλά αν σκύψει κανείς στα κύρια σημεία τους θα δει πέρα από την καταδίκη της ναζιστικής οργάνωσης αντικυβερνητικές αιχμές, αντιρατσιστική κουλτούρα καθώς κι ότι φώτισαν τους κυριότερους διαχωρισμούς της κοινωνίας.
Τα μυαλά μας πονάνε…

Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω κάτι αντίστοιχα ελαφρύ για τον σούπερ 3, όπου το τριάρι παραπέμπει στην τρίτη διεθνή, η δομή του συνδέσμου με το γγ στο κόμμα νέου τύπου και η αυστηρή πειθαρχία των μελών του συνδέσμου στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με το ανώτατο σοβιέτ της λέσχης, και άλλα τέτοια γραφικά για να περνάει η ώρα, αυστηρά και μόνο για χαβαλέ χωρίς πολιτικές αξιώσεις.

Δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι ή να μειώσω τη σημασία των αντιφασιστικών αντανακλαστικών στα γήπεδα, όπου οι χρυσαυγίτες κάνουν στοχευμένη δουλειά και στρατολογούν πολλά από τα μπουμπούκια τους. Αλλά για να μην τρελαθούμε δηλ, ο «λαός του παοκ» που τα γράφει όλα στην ομάδα του, όπως όλοι οι «υπέροχοι λαοί» με τους συνδέσμους τους άλλωστε, μπορεί κάλλιστα να καλλιεργήσει έναν απολίτικο υφέρποντα φασισμό, όσες ανακοινώσεις κι αν εκδώσει κατά της χρυσής αυγής. Είναι μεγάλη κουβέντα πώς και γιατί έφτασαν σε αυτό το σημείο τα πράγματα, αλλά δεν ωφελεί να αρνιόμαστε να αντικρίσουμε την αλήθεια και να ζωγραφίζουμε στη θέση της μια εικόνα με τα χρώματα των επιθυμιών μας.

Αλλά το χειρότερο είναι πως σε αυτή τη λογική διαφαίνονται κάποια ευρύτερα χαρακτηριστικά και συλλογικά χαρίσματα του χώρου. Η υποσυνείδητη βεβαιότητα πως ο φασισμός θα τσακιστεί με ένα μαζικό ντου στους δρόμους κι όρους συλλογικής εκτόνωσης, όπου ξαφνικά θα παρέμβουν με το μαγικό τους ραβδάκι οι επίδοξες πρωτοπορίες, για να προσδώσουν ταξικό περιεχόμενο επιδιώκοντας πχ έναν εργατικό δεκέμβρη, ένα γύρο με ταξικές πλατείες, ή ένα εργατικό αμπαλαέα. Καθώς επίσης και μια υστερική σχεδόν εμμονή να ανακαλύπτει παντού μικρές νίκες και κατακτήσεις του κινήματος, που πάει τρένο από κορυφή σε κορυφή.

Ίσως πρέπει να τους προβληματίσει βέβαια γιατί ενώ αυτού του είδους οι νίκες αυξάνονται εκθετικά, τα πράγματα εξακολουθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ή όπως εύστοχα τέθηκε, πώς γίνεται να πολλαπλασιάζονται γύρω μας οι λογής-λογής αντιφασίστες και να θεριεύει ο φασισμός. Κι έτσι αντί για το στριπτίζ του χρυσαυγίτη που είδαμε και στην πάτρα, να αναρωτιόμαστε τι έγινε και κοντεύουν να μας πάρουν τα σώβρακα οι φασίστες.

Η κε του μπλοκ δεν έχει να προτείνει κάποια έτοιμη συνταγή ως εύκολη λύση. Πιστεύει όμως πως το κλειδί για να τσακίσουμε το φασισμό δε βρίσκεται γενικά κι αόριστα στις αντιφασιστικές δράσεις και τα πλατιά μέτωπα με αντίστοιχο περιεχόμενο. Αλλά στη θετικά προσδιορισμένη δράση που αφαιρεί ζωτικό χώρο από τους φασίστες και θα τους κρατάει στο περιθώριο –εκεί που μένουν δηλ κάθε φορά στις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις. Κι ένα αλάνθαστο εργαλείο για να προσδιορίσουμε θετικά τον χαρακτήρα αυτής της δράσης που απαιτείται είναι να βρούμε τα αντίστοιχα αντί για τη συμμορία της χρυσής αυγής. Η οποία δεν είναι φυσικά αντισυστημική ή επικίνδυνη για την αστική δημοκρατία, που την τρέφει και την έχει ανάγκη. Αλλά στρέφεται πρωτίστως ενάντια στους κομμουνιστές και την εργατική τάξη, ή τους μετανάστες –ως οργανικό κομμάτι της τελευταίας.

Κι αυτό είναι που καθορίζει εν τέλει την ουσία. Αφενός δηλ τις δικές μας προτεραιότητες, που είναι η ενίσχυση του εργατικού, κομμουνιστικού κινήματος που θα τσακίσει το φασισμό –και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο για κάθε συνεπή αντιφασίστα. Κι αφετέρου την υποκρισία του κυρίαρχου αντι-φασιστικού λόγου των αστικών μέσων, που κηρύσσει παράλληλα «διμέτωπο» ενάντια στα ολοκληρωτικά άκρα. Έτσι πλάι στο στριπτίζ της χρυσής αυγής και το ξεγύμνωμά της ως απροκάλυπτο δεκανίκι του εφοπλιστικού κεφαλαίου, έρχεται να προστεθεί και το στριπτίζ των ‘ναζί με πολιτικά’ δημοσιολόγων της αστικής τάξης, που νιώθει έτοιμη να αποβάλει τα ταμπού και το δημοκρατικό φύλο συκής της, όπως στην περίπτωση του γνωστού μας μπάμπη.

Στάλιν εσύ που ανθίζεις τα σπαρτά

Δεν υπάρχει εαακίτης που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει δει το Zeitgeist. Κι αν δεν το έχει δει, τότε δε σέβεται τον εαυτό του και κανονικά θα έπρεπε να διαγραφεί από το σχήμα. Η διαγραφή όμως θα τον δικαίωνε και θα τον έκανε ήρωα. Κι επιπλέον θεωρείται «σταλινική μέθοδος».

Φτάνουμε έτσι στην ουσία του σημερινού κειμένου που είναι ο σύντροφος με το μουστάκι, με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του, στις 21 δεκέμβρη. Αλλά για να πάμε στο ζουμί πρέπει να περάσουμε απ’ το Zeitgeist. Το οποίο σχεδόν κανείς εαακίτης δεν προφέρει σωστά, αλλά γι’ αυτό δεν χρειάζεται να σέβεται κανείς τον εαυτό του, ή να διαγραφεί.

Όλοι λοιπόν γνωρίζουν ότι τα χριστούγεννα είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν ηλιούγεννα. Και ο λόγος για τον οποίο τα γιορτάζουμε στις 25 δεκέμβρη, είναι γιατί αυτή η μέρα βρίσκεται πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο (21 δεκέμβρη) που σηματοδοτεί το μεγάλωμα της μέρας και την αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό της άνοιξης.

Στη σοβιετική σημειολογία βέβαια, το γλυκύ έαρ συνδέεται με το εικοστό συνέδριο, το νικήτα και το λιώσιμο των πάγων που άνοιξαν το δρόμο για την άνοιξη της πράγας και την ελληνική διάσπαση του 68’ που σε βάθος χρόνου έφερε την έαρ του κύρκου. Κι έτσι έκλεινε ένας διαλεκτικός κύκλος κι άνοιξε ένας νέος, φαύλος, με το κοινό πόρισμα του 88’ κι όσα ακολούθησαν την επόμενη τριετία.
Ο πάγος έλιωσε, ο δρόμος πλημμύρισε. Τα κάναμε μούσκεμα.

Ο ήλιος όμως είναι δεμένος σημειολογικά με το σύντροφο με το μουστάκι και κατά δεύτερο λόγο με τον ιλίτς το δεύτερο (δηλ το μπρέζνιεφ). Για τον οποίο ο ραφαηλίδης έγραψε ότι ήταν ένας δεύτερος στάλιν χωρίς αίματα, αλλά ο σοβιετικός κυριούλης λέει: θα ‘θελε. Δηλ πολύ θα ήθελε ο μπρέζνιεφ να είχε τις ικανότητες του στάλιν, αλλά δεν του έμοιαζε στο παραμικρό.

Εδώ κολλάει κι εκείνο το ποίημα που ‘χει αποστηθίσει ο κοντόχοντρος και το διαδίδει παντού, από συντονιστικά και συνελεύσεις, μέχρι και σε σκονάκια εξετάσεων.
Στάλιν εσύ που ανθίζεις τα σπαρτά…
Αλλά δε θυμάται τη συνέχεια και μας κόβει πάνω στο καλύτερο.
Αν κι ίσως να ταυτίζεται περισσότερο με τους στίχους του βαρδή: είσαι ο ήλιος που καίει την πατρίδα μου… και την επιδερμίδα μου (κι αυτή του κοντόχοντρου είναι εξαιρετικά ευαίσθητη).

Η προσωπολατρία δεν ενδείκνυται για τους κομμουνιστές. Αλλά δικαιούνται κι αυτοί να έχουν ένα θείο βρέφος (που φοίτησε και σε θεολογική σχολή όταν έγινε έφηβος) και τα δικά τους ‘κονίσματα. Για τα οποία χωριστήκαμε στα δύο το 91’, όπως στο βυζάντιο, σε εικονολάτρες κι εικονομάχους. Και νίκησαν ευτυχώς οι ορθόδοξοι γιατί αλλιώς δε θα είχε μείνει τίποτα όρθιο, στους καιρούς της ισοπέδωσης που ζούμε.

Συνεχίζουμε στο ίδιο ύφος, με τους στίχους του μιχάλκοφ.

Κι αν πληγωθείς από βόλι πικρό
Κι όταν σιμά σου γροικάς το χαμό
Σφίξε τα δόντια, τα μάτια στητά
Τ’ άγιο του τ’ όνομα πες το γλυκά
Θάρθει κοντά εκείνος βοηθός
Θες σαν ποτάμι μπορεί και σαν Φως
Όμως θαρθεί! Κι όταν γι’ άθλο, γερά
Σφίγγουν το χέρι σου χέρια πολλά
Ξέρε πως μέσα στο σφίξιμο αυτό
Κείνου το χέρι θα νιώσεις ζεστό.

Το ποίημα αυτό φέρει τίτλο Τ’ όνομα τ‘ αρχηγού και το βρίσκουμε στο αναγνωστικό της δ’ τάξης για τα παιδιά των ελλήνων που βρέθηκαν στην υπερορία. Στο αλφαβητάρι της πρώτης τάξης μπορεί να βρει κανείς ένα μικρό πεζό για το σύντροφο με το μουστάκι:

Όλοι οι εργαζόμενοι αγαπούν μ’ όλη τους την καρδιά το σύντροφο στάλιν. Ο στάλιν αγαπάει πολύ τα παιδιά και φροντίζει πολύ για να ζουν ευτυχισμένα.
Πέρασα χώρες, πολιτείες και χωριά, που τα φώτιζε ο ήλιος κι η χαρά. Και ρωτούσα: -Πού ζει ο στάλιν, παιδιά μου;
Κι ο καθένας μ’ απαντούσε: -Στην καρδιά μου!
Πήγα και σε χώρες σκλαβωμένες. Πήγα και στην χώρα τη δική μας! Και μου είπανε: -Ζει μέσα στην ψυχή μας!

Στο αναγνωστικό της έκτης –του 54’- βρίσκουμε κι ένα ελληνικό μοιρολόι.

Βογγά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέται ο πάνω κόσμος
Μεσοπελάγου στάθηκε καλάρμενο καράβι
«Γι’ ανέβα βρε ναυτόπουλο στο μεσιανό κατάρτι
και δες τι νάν’ η συφορά που πλάκωσε τον κόσμο;»
Ανέβη το ναυτόπουλο στο μεσιανό κατάρτι
κ’ είδε θολό τον ουρανό κ’ η μέρα αργούσε ακόμα…
Ο ουρανός –εσύναξε στις δέκα παραδέκα-
ο ουρανός εσύναξε τα’ αστέρια τ’ ένα μ’ ένα:
-Εχ, ουρανέ τι μάζεψες τα λαμπερά σου τ’ άστρα;
Τι ναν’ τα κάνω τ’ άστρα μου το πιο λαμπρό μου λείπει
Κ’ η μέρα στάθηκε κι αυτή –στις δέκα παραδέκα-
Κ’ η μέρα στάθηκε κι αυτή δε λέει να ξημερώσει:
-Μέρα γιατί δε βιάζεσαι και συ να ξημερώσεις;
-Τι να το κάνω να βιαστώ μια κ’ έχασα τον Ήλιο.
(…) Ο Καπετάνιος πέθανε!... Ο Καπετάνιος πάει!...
Πάει το Αστρί κι ο Φάρος μας! Τις άγκυρες στο φούντο
Ο Καπετάνιος πέθανε!... Ο Καπετάνιος πάει!

Η συχνή επανάληψη της ώρας (δέκα παρά δέκα) παραπέμπει στην ώρα που ξεψύχησε ο στάλιν.
Η μποντίλα στέκεται με ειρωνεία στους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στο στάλιν. Παρουσιάζεται στο ποίημα ως Ήλιος, Ποτιστής του κάμπου, Αστρί και Φάρος, το πιο Λαμπρό Αστέρι, όλα γραμμένα με κεφαλαία. Εδώ βγάλαμε τη βουγιουκλάκη το πιο λαμπρό αστέρι κι αυτήν την πείραξε ο στάλιν.

Αυτά όμως αλλάζουν μετά το 54’ στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης.
Στο αναγνωστικό της δ’ του 62’ παρατίθεται ένας θρύλος του λαού του τατζικιστάν, το γαλάζιο χαλί.
Έπειτα ο καπνός σκορπίστηκε, η φωτιά έσβησε και στη γη άρχισαν να δουλεύουν ελεύθεροι άνθρωποι Κι ο ραχίμ είδε πως πρασίνιζαν οι κάμποι, πως άνθιζαν οι κήποι κι υψώνονταν γαλάζιες πολιτείες.

Το αναγνωστικό του 62 σταματάει εδώ, ενώ αυτά του 51 και του 53 συνεχίζουν.
Και τότε έδωσαν στους ανθρώπους έναν καινούριο νόμο.
Έτσι τέλειωσε το τραγούδι του ο τραγουδιστής.
Κι έπειτα έκλαψε για Τρίτη φορά ο ραχίμ την ημέρα εκείνη.
-Γιατί κλαις; Τον ρώτησαν οι χωρικοί.
-Κλαίω, από ντροπή, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν ήμουν μαζί σας. Αλλά πέστε μου, σας παρακαλώ, ποιος είναι ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους μεγάλους ανθρώπους που μας έδωσε τον καινούριο νόμο του κόσμου;
Έχεις δίκιο πατέρα, είπε η κόρη του. Είναι ο μεγαλύτερος μέσα στους μεγαλύτερους, που έδωσε τον καινούριο νόμο στον κόσμο. Και τ’ όνομά του είναι: Στάλιν.

Τα σχολικά βιβλία φαίνονται να δικαιώνουν με τις αναφορές τους τη θεωρία των αλτουσεριανών για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει κι αντίπαλο δέος με κάποια ανάλυση για το ιδιότυπο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο στον κρατικό καπιταλισμό της σοβιετίας, από τις υπόλοιπες συνιστώσες του χώρου.

Όλα αυτά μπορούμε να τα βρούμε σε ένα βιβλίο από τις εκδόσεις μεταίχμιο. Συγγραφέας είναι η μαρία μποντίλα (!) που μελέτησε από αστική σκοπιά τα σχολικά βιβλία αυτών των παιδιών κι είχε την τύχη να κάνει τη διδακτορική της διατριβή βιβλίο, με τον καλτ τίτλο: Πολύχρονος να ζεις μεγάλε στάλιν! Φράση παρμένη από το ποίημα του δ.ρεντή με τίτλο: για τη γιορτή σου σύντροφε στάλιν.

Πολύχρονος να ζεις Μεγάλε Στάλιν
τη Νίκη, που σμιλεύεις να τη δεις,
τους πόθους μας ν’ αράζουν σ’ ακρογιάλι
και την ειρήνη ανάμεσά μας να χαρείς.

Μήπως όμως αυτή η λαϊκή εξύμνηση αφορά μόνο τα αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας;

Πολυσέβαστέ μας πατέρα, δάσκαλε κι οδηγητή, (…)
η υποστήριξη που βρίσκει το κίνημά μας από τη σοβιετική ένωση, τις λδ, όλα τα κκ και την προοδευτική ανθρωπότητα, έχουν πείσει το λαό μας ότι ο μεγάλος στάλιν είναι και μαζί μας, γιατί ο αγώνας είναι δίκαιος κι αυτό αποτελεί την πιο γρανιτένια εγγύηση και στερεώνει ακλόνητα την πίστη μας ότι παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, η τελική νίκη θάναι δική μας.
Γιατί όπου ΣΤΑΛΙΝ εκεί και ΝΙΚΗ.
Ζήτω ο καλύτερος φίλος και δάσκαλός μας, αρχηγός των εργαζομένων όλου του κόσμου, ο στάλιν.

Μήνυμα της 3ης συνδιάσκεψης του κκε –αυτή που ασχολήθηκε με τα πρώτα συμπεράσματα από τον «εμφύλιο» και εκκαθάρισε βαφειάδη και παρτσαλίδη. Η παραπομπή της μποντίλα είναι σε μια έκδοση του 88’ από το γλάρο. Θα ψάξω να δω αν υπάρχει και στην καινούρια από τη σύγχρονη εποχή.

Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι η προσωπολατρία έρχεται κατά παραγγελία από έναν ηγέτη. Οι λαοί της σοβιετίας κατέβασαν το θεό τους από τον ουρανό στη γη κι έπαιρναν δύναμη για να κάνουν θαύματα, σαν την αντιφασιστική νίκη, που ήταν τόσο σημαντική, όσο κι ο πανθεϊσμός του σπινόζα από φιλοσοφική άποψη.

Η προσωπολατρία έχει να κάνει με το επίπεδο της συνείδησης ενός λαού και για την εποχή που μιλάμε ήταν περίπου αναπόφευκτη. Ένας άλλος ήρωας του σύντομου εικοστού αιώνα των επαναστάσεων, ο γκεβάρα, απέφευγε συστηματικά τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Κάτι που δεν απέτρεψε ωστόσο τους χωρικούς της κούβας να τον λατρεύουν σα θεό μετά θάνατον και να πιστεύουν ότι έχει αναστηθεί και βρίσκεται σε κάποια βουνοκορφή της σιέρα μαέστρα. Όταν εξαντλούνται οι ελπίδες στον πραγματικό κόσμο, μόνο η μεταφυσική μπορεί να δώσει άμεση διέξοδο.

Το ζήτημα είναι αν ο ηγέτης καλλιεργεί επίτηδες αυτές τις τάσεις ή φροντίζει για την εξάλειψή τους. Η μποντίλα παραθέτει δύο ενδεικτικά αποσπάσματα από κείμενα του στάλιν. Το ένα είναι απάντηση στην επιστολή ενός κομματικού μέλους.

Μιλάτε για αφοσίωσή σας σε μένα. Μπορεί να σας ξέφυγε αυτή η φράση. Μπορεί.. Αν όμως δεν είναι μια τυχαία φράση, θα σας συμβούλευα να πετάξτε στο καλάθι των αχρήστων την αρχή της αφοσίωσης σε πρόσωπα, δεν είναι κάτι το μπολσεβίκικο. Μη συγχέετε την αφοσίωση στην εργατική τάξη το κόμμα της, το κράτος της με αυτό το ευτελές κι άχρηστο διανοουμενίστικο μπιχλιμπίδι.

Το δεύτερο είναι προς τους συγγραφείς των αφηγήσεων για τα παιδικά του χρόνια.
Τάσσομαι κατά. Το βιβλίο έχει την τάση να εμφυτεύσει στη συνείδηση των παιδιών τη λατρεία των αρχηγών, των αναμάρτητων ηρώων. Αυτή είναι επικίνδυνη, εσέρικη θεωρία. Οι μπολσεβίκοι απαντούν ότι ο λαός φτιάχνει τους ήρωες. Σας συμβουλεύω να κάψετε το βιβλίο αυτό (φλεβάρης 38’).

Η μποντίλα πάντως δεν ξεχνά να συμπληρώσει ότι αυτή ήταν η εικόνα στα επίσημα γραπτά του για να συντηρήσει το μύθο του σεμνού ηγέτη, ενώ στην πραγματικότητα επέτρεπε τέτοιες καταστάσεις και ενίοτε τις υποδαύλιζε.

Ομολογώ πως δεν ήταν πολύ έξυπνο να ανοίξω στο τέλος ενός τόσο μεγάλου κειμένου το –ακόμα πιο μεγάλο- θέμα της προσωπολατρίας. Θα πω απλώς κάτι τελευταίο υπαινικτικά, αντί επιλόγου.

Στη ζωή του ο καθένας από εμάς έχει δεχτεί κατά καιρούς διάφορα κοπλιμέντα που τον έφεραν σε αμηχανία. Ο κανόνας λέει ότι τα πιο εγκωμιαστικά ήρθαν από αυτούς που τελικά δεν τα πίστευαν. Σκεφτείτε το, ο καθένας για τον εαυτό του, κι ύστερα κάντε και τις απαραίτητες προεκτάσεις στο θέμα μας.

Σα βγω από αυτή τη φυλακή

Κανείς δε θα σε περιμένει. Εκτός από τα προβλήματά σου που θα έχουν μείνει ακριβώς εκεί που τα είχες αφήσει. Μιζέρια, μοναξιά, ανεργία, δντ.

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα δέκατη και τελευταία

Οι διοργανωτές μοιράζουν ερωτηματολόγια, αλλά τα αφήνω ασυμπλήρωτα. Έχω κακή εμπειρία από τότε που συμπλήρωνα πληρεξούσια στην οργάνωση ως αντιπρόσωπος.
Προέρχεσαι από εργατική οικογένεια;
Κοίτα να δεις. Ο άβερελ είναι οικοδόμος, αλλά δε συμμετέχει στα του σωματείου, γιατί έχει συνεργείο και δε θέλει να κάνει τα ίδια –λέει- με τους κουκουέδες υπεργολάβους. Μάλλον όμως θεωρητικοποιεί την τεμπελιά του. Κι η μάνα μου είναι καθηγήτρια αλλά τις προάλλες μίλησα με έναν μουλά και μου είπε πως δεν παράγει υπεραξία.
Οπότε και ναι και όχι.

Τώρα ο άβερελ είναι άνεργος, ο θηλυκός γονιός βγήκε στη σύνταξη κι εγώ αυτά τα ‘χω λυμένα. Αλλά τότε μου την είπανε και με πείραξε. Μετά ο γραμματέας μας είπε πως ό,τι είναι να ειπωθεί πρέπει να ειπώνεται και τουλάχιστον σιγουρεύτηκα για τη δική του ταξική καταγωγή.

Μας διάβασαν το τελικό κείμενο της διακήρυξης κι η συνέλευση διαλύθηκε εγκρίνοντας. Εάν τα έκανε αυτά το κόμμα στην ελλάδα, θα ήταν πρώτο θέμα συζήτησης τα επόμενα δέκα χρόνια. Αλλά εδώ τα κατάπιαμε αμάσητα και φουσκώσαμε με διεθνιστικό ενθουσιασμό.

Έξω φωνάζουνε όλοι σα σκύλοι και στα μπαλκόνια σιωπούν οι φίλοι
Κι εγώ που θέλω να κλείσω μάτι, έχω μείνει χωρίς κρεβάτι.
Οι τουρκογερμανοί παρέμειναν απάλευτοι μέχρι τέλους. Το τελευταίο βράδυ άνοιγαν στην ψύχρα σκηνές στο γιουνάν μαχαλά και ξυπνούσαν τον κόσμο για να πουν: brothers, we need alkohol. -Όχι αρκαντάς, δε χρειάζεσαι. Κι έτσι λιώμα είσαι.
Κι άντε εμάς μας έβρισκαν μέσα και μας ξυπνούσαν. Άμα δε βρίσκαν κανένα, τι ακριβώς έκαναν;

Φεύγοντας αφήσαμε πίσω ένα απέραντο σκουπιδαριό, δείγμα πολιτισμού κι αυτό-οργάνωσης. Καθώς κι ένα σωρό κεντροφόρες μέλισσες αντί αξίνας, αιχμή –συμβολική- για τους τροτσκιστές που θα έπαιρναν μετά από εμάς τον χώρο.
Η ελληνική αποστολή ήταν λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα. Αφήσαμε μόνο κάτι σκηνές, αλλά πήραμε μαζί μας όλα τα έμψυχα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Γενικά θα μπορούσε να γίνει ένα παζάρι μόνο με αυτά που έμειναν πίσω άκλαυτα, από μαξιλάρια μέχρι ρακέτες.

Στο πούλμαν για τον τσεσμέ, αρχίσαμε με τον κοντόχοντρο τα αποφθέγματα.
Αν τρέμεις από φόβο, όταν πέφτουν δακρυγόνα.
Αν τρέμεις από οργή κι αγανάκτηση όταν πέφτουν τα δακρυγόνα κι αντί για σένα, τα τρων οι μπάχαλοι κι οι αριστεριστές.
Αν τρέμεις από οργή κι αδικία όταν πέφτουν δακρυγόνα και τα τρως εσύ, αντί να τα φαν οι μπάχαλοι.
Τότε είμαστε όλοι σύντροφοι. Τα λέει κι ο γκεβάρα, μία σελίδα πριν το απόφθεγμα με τις κουκούλες.
Κι αν κάποιες φορές τρέμουμε τον ίσκιο μας, κατά βάθος ξέρουμε πως θέλει αρετή και τόλμη η συνείδηση της αναγκαιότητας. Δηλ η ελευθερία.

Επινοήσαμε από κοινού και την έννοια του ηθικού σωσία για συμπεριφορές και χαρακτήρες. Και βρήκαμε ότι ένα σωρό κόσμος είναι φτυστός ο κάουτσκι, που πρώτα ήταν λεβέντης, μαρξιστής αλλά ύστερα έγινε λακές και δε συμμαζεύεται.
Και η πίτσα στέκει μακριά κι αδιάφορη. Όχι για μένα. Αλλά για το αλάνθαστο πολιτικό κριτήριο του κοντόχοντρου, που μου ‘βαλε την ιδέα.

Στο πλοίο της επιστροφής παίξαμε κρυφτούλι με τους υπαλλήλους που κυνηγούσαν όποιον ήθελε να ξαπλώσει και δεν είχε πληρώσει για καμπίνα. Εντάξει αρχηγέ με βρήκες. Σειρά σου να κρυφτείς τώρα.
Κι άντε να του εξηγήσω τι είπε ο λένιν, όταν τον ρώτησαν γιατί ταξίδευε πρώτη θέση. Εμείς σύντροφε την τρίτη θέση θέλουμε να καταργήσουμε, όχι την πρώτη.
Κι εμείς να φανταστείς ρε βλαδίμηρε ούτε καν πρώτη δεν πήγαμε. Στη δεύτερη παρεισφρήσαμε μπας και βολευτούμε, αλλά δε μας αφήσανε.

Στο τελωνείο της χίου σταμάτησαν μερικούς δικούς μας, βρήκαν τις κούτες απ’ τα duty free κι είπαν να βγάλουν εύκολο κέρδος, γιατί κανονικά το αφορολόγητο όριο είναι δύο πακέτα!
Όσοι είχαμε μείνει πίσω μαζευτήκαμε κι έγινε ένας μικρός χαμός σα συντονιστικό. Αλλά η συνδικαλιά που κέρδισε τη συνέλευση ήταν ότι δέκα μέρες στην τουρκία δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί μας παίρνουν τον τουρισμό οι τούρκοι. Λίγο μπροστά με διαφορά στήθους από το είμαι πολίτης και πρέπει να με υπηρετείτε που ‘πε ο ρασκόλνικοφ σε ένα λιμενομπάτσο και το επιχείρημα της άγνοιας, γιατί τώρα με το δντ, δεν ξέρουμε τι φορολογείται και τι όχι.
Τελικά το λύσαμε με όρους κινήματος, γιατί ερχόταν κι άλλο καράβι και μας άφησαν για να αρμέξουνε τους επόμενους.

Νου-κου-α αφορολόγητα/ κι όνειρα ανομολόγητα (στο ρυθμό του συνθήματος νΚα χωρίς πουκάμισα)

Βγαίνω μια βόλτα στην αθήνα και σκοντάφτω σε κάθε τετράγωνο στα ίδια πρόσωπα. Δέκα άτομα που ξεμείναμε 15αύγουστο στην αθήνα μαζί με τα κορόιδα και τους μπάτσους και έπρεπε να αποφασίσουμε σε ποια απ’ τις δυο κατηγορίες ανήκαμε.

Εμείς ανήκουμε στον homo ομιλίτικους, είδος άκρως ομιλητικό, που μες στο κατακαλόκαιρο είχε κάτι σαν ολομέλεια στα γραφεία του βιβλίου-χάρτου που είναι γεμάτα με αναρχικά βιβλία κι αφίσες. Ποιος είπε ότι οι αναρχικοί δεν κάνουν πολιτική δουλειά;

Μπαλόνια με ήλιο που ξεμακραίνουν, χάνουν επαφή με τα εγκόσμια και μπερδεύουν την εποπτεία με την αφ’ υψηλού θεώρηση. Περνάν τα πάντα από κόσκινο, αλλά δε θέλουν να ζυμώσουν στις πλατειές μάζες. Κι απλώς απλώνουν την κουβέντα σαν τραχανά, σαν αυτόν που έφερε μαζί το παπαγαλάκι του κρεμλίνου. Φοβερή σημειολογία.

Κι ένας γιατρός γκασταρμπάιτερ να μας λέει για τους σουηδούς που επέμεναν να κάνει το εμβόλιο για τη γρίπη. Μέχρι που τους είπε ότι δε θέλει να το κάνει για πολιτικούς λόγους κι αυτοί πήγαν πάσο. Γιατί στη σουηδία το πολιτικό είναι προσωπικό. Και στην κοινωνία του μέλλοντος η πολιτική θα απονεκρωθεί μαζί με το κράτος.

Κι η επόμενη μέρα; Οπορτουνιστικές αγαπούλες με τη μπρέζνιεβα. Πολλή ιταλοντίσκο για να συνέλθουν τα αυτιά. Κουβέντα για τις πυρκαγιές στη μόσχα και την τοποθέτηση της οακκε. Κι απόηχος με τον πατριώτη κομάντο, μια τραμπούκο νΚαπελεύθερη με αδύναμους κρίκους και την κλασική ερώτηση: πώς πέρασες;

Τι απαντάς τώρα; Περίμενε να τα διαβάσεις στο μπλοκ;
Η πρώτη λέξη που σου ‘ρχεται στο μυαλό είναι περίεργα. Και μετά προσθέτεις, πολύ ωραία. Το περίεργα όμως υπερέχει. Πρώτα μπαίνει αυτό και μετά όλα τα άλλα.

Μια δεύτερη απάντηση που με κάλυψε είναι το κάπως συγκλονιστικά. Οι δέκα μέρες που ψιλοσυγκλόνισαν τον κόσμο. Εμπειρία μοναδική κι αναντικατάστατη, αλλά φτάνει τόσο. Ήταν απλώς συμπαθητικά και με αρκετές στιγμές βαρεμάρας. Στη νάξο προσωπικά πέρασα καλύτερα. Αλλά τη νάξο τη ξαναβρίσκεις. Ενώ αυτό το πανηγύρι λαών πολύ δύσκολα. Ειδικά στη γειτονιά σου.

Έφτιαξαν κι ένα βιντεάκι με τις εντυπώσεις των μελών της ελληνικής αποστολής. Ζήτησαν κι από μένα, αλλά τι να τους έλεγα; Για την πάλη των τάξεων και την επαναθεμελίωση που μένει ιστορικά αδικαίωτη;
Ή μήπως το άλλο το ποίημα που λέει ο κοντόχοντρος; Στάλιν εσύ που ανθίζεις στα σπαρτά... Κι αν το καλοσκεφτείς ποιοι συμμετείχαν στο κάμπινγκ ταιριάζει κιόλας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι τούρκοι δεν είναι οι καλύτεροι διοργανωτές. Μην κοιτάς τους ναρίτες που εντυπωσιάστηκαν. Είναι σαν την ινδή απ’ τον φιλέα φογκ που δεν είχε ξαναδεί χιόνι. Και με μια νιφάδα θα είχε ενθουσιαστεί.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά ανέλαβαν και το μουντομπάσκετ (όχι οι ναρίτες, οι τούρκοι).

Κι αυτό που θα μου λείψει περισσότερο είναι η ελληνική αποστολή. Ο καψιμιτζής που παίζει να είναι και μέλος του εμεπ. Ο τολιάτι που ως είδος τελεί υπό εξαφάνιση –όχι ως αρανίτης, αλλά ως μπασκετικός οπαδός του παοκ. Ο φρανκ ριμπερί, ο παπακαλιάτης με τα ανοιχτά πουκάμισα που χαλούσε την πιάτσα και το σύνθημα, ο σύντεκνος οβελίξ με τη φράμπαλα που είναι οικονομική και δεν τρώει πολύ, τα δυο κοριτσάκια που έλεγαν τον κοντόχοντρο κύριε χρήστο κι αυτός είναι επαρκής λόγος για να αφήσουμε το ένα από τα δύο να ζήσει. Το τασάκι που αψήφησε την ιδεολογική μοναξιά κι ήρθε μαζί μας. Και πιο πολύ αυτοί που δεν ανέφερα καν.
Με αυτούς ζήσαμε πράγματα και δεθήκαμε περισσότερο. Οι άλλοι σε ένα μήνα από τώρα θα είναι απλά ένα όνομα στο χαρτι με ένα μέιλ ή ένα φέις μπουκ που δεν έχω.

Κλείνω τα ημερολόγια με ένα ιντριγκαδόρικο κουίζ της κατηγορίας σωστό-λάθος.
-στη σμύρνη ένας αριστοκράτης νΚαπελεύθερος έβαλε έναν λουστράκο να του καθαρίσει έναντι αμοιβής τα παπούτσια του.
-το ναρ κι η νΚα –ως υπεύθυνοι για την αποστολή της σμύρνης- ειδοποίησαν από τις άλλες οργανώσεις μόνο τη νεολαία αράν.
-στο καράβι της επιστροφής, γνωστός ναρίτης που ανήκει στην πλειοψηφία, εθεάθη να διαβάζει με ζήλο το βιβλίο του χόλογουέι, πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.
-κατά την παραμονή της στην τουρκία το μόνο είδος μπάνιου που έκανε η κε του μπλοκ ήταν με νεράκι της θάλασσας.
-η αγαπημένη τούρκικη τράπεζα των μελών της αποστολής ήταν η ΑΚ ΒΑΝΚ.
-κανένα μέλος από την ελληνική αποστολή δεν έκανε διεθνιστικές επαφές στενού τύπου με μέλη άλλων αποστολών.

Σε όλα τα παραπάνω υπάρχουν το πολύ δύο λάθη. Εκ των οποίων το ένα είναι μάλλον προφανές. Καλή τύχη.