Σχεδόν πενήντα χρόνια... - Το Πολυτεχνείο ζει και σπέρνει εφιάλτες...

Σχεδόν Ακριβώς πενήντα χρόνια. Στρογγυλή επέτειος. Μέγα πλήθος, μέγα πάθος, παλμός και συγκίνηση. Πάρα πολύς κόσμος να μπαίνει στα μπλοκ, από την εκκίνηση ως και τον Ευαγγελισμό. Η συγκέντρωση ανάβει και όλα είναι συνειδητά.

Αλλά αυτά θα τα είδατε και αλλού. Ή μάλλον δια ζώσης -αλλιώς πού να τα δεις. Τα κανάλια είχαν στραμμένες τις κάμερες στον μεγάλο ηγέτη, τον πρόεδρο (Yes we) Κεν, που ζούσε μια πρωτόγνωρη περιπέτεια, με βλέμμα απόγνωσης, βυθισμένο στις απορίες του.

Γιατί με πιάνουν αγκαζέ; Πού θα μας πάνε;
Πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο; Έτσι τους βασάνιζαν και στην ΕΑΤ-ΕΣΑ;
«Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει...» Μα γιατί να μη ζει; Αφού προχτές τον είδα.
(Το τελευταίο ήταν ιδέα του Γιάννη Α-Γιάννη).

Ποιος δε σκαμπάζει από Αριστερά;
Στεφ Κασσελάκης (τραγουδιστά, στον ρυθμό του Μπομπ του Σφουγγαράκη).

Τελικά ο πρόεδρος Κεν δεν είχε να χάσει παρά μόνο την αλυσίδα του με τη Ρένα Δούρου και τερμάτισε τη δική του μαρτυρική πορεία κάπου στην Κλαυθμώνος, γιατί είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν είχε υπολογίσει πόσο θα διαρκούσε το χάπενινγκ (η ίσως να είχε υπολογίσει πόσο χρόνο παίρνει να το κάνει τρέχοντας).
Ποιος διαδηλώνει για δέκα λεπτά; Στεφ Κασσελάκης.

Κι αν τα ΜΜΕ ήθελαν μια πραγματική είδηση, αυτή ήταν η εξής:"
Νέο ρεκόρ συντομότερης παρουσίας στην πορεία σημείωσε σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης. Το προηγούμενο ρεκόρ είχε ο Αλέξης Τσίπρας, που είχε στρίψει στο Hilton, λίγο πριν την τελική ευθεία.

Νέο ρεκόρ σε συμμετοχή προέδρου σε πορεία. Πήγε στα Χαυτεία και έφυγε πριν την Κλαυθμώνος, μην τον πάρει και κανένα μάτι της πρεσβείας.

— Γιάννης Α-Γιάννης (@BrazucaWhore) November 17, 2023

Αχ, Στέφανε, πόσο δίκαιο είχες -αλλά ούτε αυτό θα το διαβάσετε πουθενά. Πόσο δίκαιο είχες που δεν πορεύτηκες μαζί μας, ως σεμνός celebrity στις λεωφόρους του μέλλοντος, το οποίο διαρκεί πολύ (πάρα πολύ, υπερβολικά πολύ) και έχει μπόλικη ξηρασία. Ή μάλλον απίστευτη κίνηση. Ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Σταμάτα-ξεκίνα, γκάζι-φρένο. Σαν το τραγούδι του Γιάννη Γιοκαρίνη (λε-λε-λευτεριά στην Παλαιστίνη). Αλλάζει η αγάπη μας ρυθμόκαι τακτική...

17.00: Ηθικό ακμαιότατο, σκέψεις ότι θα συνεχίσουμε ως την πορεία του Ισραήλ, του κράτους-τρομοκράτη. Ή και ως το Ισραήλ...

Στο Ισραήλ η πορεία. Κατάληξη στο λόφο του Γολγοθά

17.15: Απαντάμε χαμογελαστά στην ευγενική συντρόφισσα ότι έχουμε προμηθευτεί ήδη το Λεύκωμα της ΚΝΕ κι ήταν πολύ ενδιαφέρον. Παλμός, συνθήματα, λευτεριά στην Παλαιστίνη.

17.30: Ο κλασικός ελιγμός Γράμμος-Βίτσι Σταδίου-Προπύλαια από την Πανεπιστημίου, περιμένουμε να περάσουν τα μπλοκ που προπορεύονται. Αναμενόμενη εξέλιξη, κλασικά εικονογραφημένα, συνηθισμένα τα βουνά από αντάρτες.

17.40: Η αναμονή συνεχίζεται με ευχάριστες συζητήσεις σε πηγαδάκια, το ηθικό παραμένει υψηλό. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

17.50: Απαντάς ευγενικά στην πεντηκοστή συντρόφισσα που σε ρωτάει για το Λεύκωμα της ΚΝΕ. Σκέφτεσαι μήπως το πάρεις ξανά, για να ανταμείψεις την επιμονή, αλλά έχεις βάλει και άλλα στο μάτι -όπως «το Κόκκινο και το Γκρίζο» του Τζιάρα.

18.00: Ακόμα περιμένουμε. Αρχίζουν οι πρώτες ενοχλήσεις στη μέση. Πετάς νοερά τάπες βαρελιών, περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

18.03: Ακόμα περιμένουμε. Αυτό δεν είναι πορεία, η μεγάλη έξοδος (στην Παλαιστίνη) είναι. Και πάμε ολοταχώς για Νάκμπα.

18.05: Επιτέλους ξεκινάμε, ηθικό ακμαίο. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

18.06: Σταματήσαμε πάλι.

18.07: Ξεκινάμε πάλ... Όχι, σταματήσαμε στο καπάκι.

18.11: Σταμάτα-ξεκίνα, σταμάτα-ξεκίνα. Μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

18.13: Ο μπροστά μου σταματάει. Κούμπωσε καισταματά.

18.16: Αλλάζει η αγάπη μας ρυθμό και τακτική.

18.17: Τη μια στο τέλος είμαστε την άλλη, στην αρχή...

18.20: Αρχίζουν οι πρώτοι απαισιόδοξοι υπολογισμοί. Εντάξει, δεν μπορεί να είναι όλα ηρωικά σε αυτή την πορεία, αλλά το τέλος θα μας αποζημιώσει.

18.21: Ποιο τέλος; Να δεις, δε θα φτάσουμε ούτε στα Λουλουδάδικα.

18.23: Στιγμιαία ηθική ανάταση. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

18.25: Μα ο δρόμος που τραβάω δεν έχει τελειωμό...

18.30: Έχουμε διανύσει 150 ολόκληρα μέτρα, σε 15 λεπτά. Νέο ρεκόρ, ζηλεύει ο Μπομπ Κασσελάκης.

18.31: Με αυτόν τον ρυθμό θα φτάσουμε στην πρεσβεία λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

18.40: Νιώθεις τη μέση σου κάπως σαν του Λάρι Μπερντ. Αν αποσυρθείς, σκέφτεσαι να ζητήσεις ένα φιλικό, προς τιμήν σου, με τους Μπόστον Σέλτικς. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

18.44: Δεν έχει καμία σημασία πού θα φτάσουμε, αρκεί να προχωρήσουμε λίγο. Ο τελικός προορισμός δεν είναι τίποτα, η κίνηση είναι το παν.

18.45: Συνειδητοποιείς ότι ο ρεφορμισμός γεννήθηκε ίσως σε κάποια πορεία προς την πρεσβεία. Και ο νόμος της βαρύτητας από ένα μήλο που έπεσε στο κεφάλι του Νεύτωνα. Ναι, αλλά όχι. Μα είναι κάτι πιο βαρύ -που με λερώνει...

18.55: Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Και σε όλους γενικά.

19.00: Το βασανιστήριο συνεχίζεται. Είσαι έτοιμος να τα ομολογήσεις όλα και να δώσεις ονόματα. Μπήκα στην ΚΝΕ το 2001. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ είναι ο Νίκος Κοτζιάς...

19.04: Μα πραγματικά, τι τις θέλουμε τις διαδηλώσεις; Σκέτη ταλαι-πορεία έχει καταντήσει.

19.05: Και να σου πω κάτι; Δίκιο είχε ο Μπομπ Κασσελάκης, που έφυγε νωρίτερα.

19.06: Να τις καταργήσουμε, εντάξει; Δίκιο είχαν η Σώτη και οι άλλοι που μισούν το Πολυτεχνείο...

19.17: Στρίβουμε στην τελική ευθεία -εκεί που έστριψε λάθος ο Τσίπρας. Το ηθικό ανεβαίνει. Και ξανά προς τη δόξα τραβά.

19.22. Αδύναμη η σαρξ -έτσι γράφει και ο Μαρξ-, αλλά το φρόνημα αλύγιστο.

19.25: Ούτε σε εξορίες, ούτε σε φυλακές. Φονιάδες των λαών. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

19.30: Φτάνουμε στο πάρκο Ελευθερίας -με το άγαλμα του Λευτεράκη, που θα γίνει κάποτε του Λένιν. Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

19.33: Ήξερες ότι στη Μυτιλήνη φωνάζουν «Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη, Μυρογιάννη...»; Το λέει και ο 902.

19.40: Συνθήματα, παλμός, ρυθμικό βήμα. Μην καρτεράτε να λυγίσουμε -μήτε για μια στιγμή.

19.41: Ποτέ δεν κάμφθηκε το ηθικό μας. Και πάντοτε είχαμε πόλεμο με την Ανατολασία. Και τις ΗΠΑ.

19.50: Η πορεία ολοκληρώνεται. Μετράς ήδη αντίστροφα για την επόμενη. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Στο τέλος φτάνουν, προτελευταίοι και καταϊδρωμένοι, διακόσιοι νοματαίοι του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκουν καταφύγιο πίσω από το δικό μας πλήθος. Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ’ τα παιδιά.
Και πίσω από τον ήλιο (που ανατέλλει), το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε πανστρατιά με 100 νοματαίους. Οι 150 χιλιάδες που ψήφισαν τον Κασσελάκη, έστριψαν φαίνεται στην Κλαυθμώνος για ποτό, μαζί με τον ηγέτη.
Οι φευγάτοι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλοι τόσοι (ίσως λίγο παραπάνω) και πιο μπροστά, με άγνοια κινδύνου, κάνοντας πράξη τις 50 αποχρώσεις της σοσιαλδημοκρατίας και το σύνθημα Ένα, δύο, χιλιάδες Πολυτεχνεία ΠΑΣΟΚ. Εμπρός για της γενιάς μας τις αυταπάτες.
Και αν τελικά διασπαστεί, όπως λένε, και η περίπου ανύπαρκτη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν διάφορες ιστορικές διασπάσεις στο εξωκοινοβούλιο -από τροτσκιστές μέχρι μαοϊκούς και αλτουσεριανούς, που αφορούσαν σίγουρα μεγαλύτερες οργανωτικές και περισσότερα άτομα.

Την ίδια ώρα η Μποφίλιου, που έχει πέσει μικρή στη χύτρα με την κομμουνιστική αισιοδοξία, το ζούσε ολόψυχα, στον δικό της ρυθμό, πηγαίνοντας με τους φοιτητές, που έχουν πάντα περισσότερο παλμό. Και στην πορεία πήγε. Και τις επιρροές της έφερε (μια σεφ από την πλατεία Αυδή, κοντά στο στέκι της). Και το «Ακορντεόν» τραγούδησε με παρέα. Και την τσάντα της με τη σημαία της Παλαιστίνης πήρε. Και ένα σωρό στόρι στο Ίνστα έκανε. Είχε πρόγραμμα (Λαοκρατία).

Και κατάφερε να εξοργίσει, άλλη μια φορά, τους δεξιούς τρόμπες, που δε χάνουν ευκαιρία να δείξουν ότι είναι εξαρτημένα μαντρόσκυλα του συστήματος, εκπαιδευμένα να γαβγίζουν σε οτιδήποτε κινείται (έστω και 150 μέτρα σε 15 λεπτά) και δε βουλιάζει στον βούρκο τους. Τώρα τρολ, τότε φιλήσυχοι πολίτες. Το παρακράτος έχει συνέχεια. Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για μένα και το Πολυτεχνείο. Και για την Μποφίλιου -τα ρούχα της, την τσάντα της...

Θα έπρεπε μια χρονιά να γιολάρουμε και να το ζήσουμε κι εμείς όπως κι αυτή. Να την πέσουμε πχ με καφέδες στα ψοφίμια της ΓΣΕΕ, που τόλμησαν και βγήκαν από τον τάφο τους. Ή να πηγαίναμε στην παγκόσμια πρωτοβουλία της Πατελικής Διεθνούς, που κατέθεσε στεφάνι, και να φωνάζαμε ρυθμικά Πού-τιν, Πού-τιν. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Βλαδίμηρος... (διπλής ανάγνωσης).

Η ώρα της αποτίμησης. Το Πολυτεχνείο ζει -και σπέρνει εφιάλτες. Σπάνια οι αστοί δημοσιολόγοι μιλάνε τόσο καθαρά, χωρίς προσχήματα, για αυτό που τους ενοχλεί και θέλουν να ξεριζώσουν. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ο γενέθλιος μύθος της αστικής δημοκρατίας τους (στην τελική, με τα γενέθλια του Κόμματος συμπίπτει χρονικά). Αλλά μια ετήσια, καθιερωμένη, μαζικότατη πορεία, που καταλήγει στην πρεσβεία με συνθήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και δεν έχει όμοιά της στον δυτικό κόσμο.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο η λάμψη εκείνης της εξέγερσης, που φωτίζει ακόμα, αλλά και η ιστορία όλων των πορειών, στην επέτειο της εξέγερσης. Ο Κουμής και η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς, η λαοθάλασσα για την επίσκεψη του Κλίντον, οι πορείες ως την πρεσβεία του Ισραήλ και τα συνθήματα για την Παλαιστίνη. Είναι όλα όσα τους ενοχλούν και θέλουν να θάψουν, μαζί με την ιστορική μνήμη.

Το Πολυτεχνείο δε ζει μόνο στο φαντασιακό όσων συμμετέχουν. «Επιζεί» ακόμα και στην κοινή γνώμη, που την κόβουν και την ράβουν στα μέτρα τους, αλλά παρά τους τόνους φασιστικών σκουπιδιών και προπαγάνδας, θυμάται και τιμά το πνεύμα της εξέγερσης.

Γνωρίζει ότι υπήρξαν νεκροί στην εξέγερση και πως οι πρωταγωνιστές των γεγονότων δεν ταυτίζονται με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Συμφωνεί με τον εορτασμό -ακόμα και με τις πορείες, με οριακή πλειοψηφία. Θεωρεί ότι η δημοκρατία στη χώρα μας λειτουργεί ολοένα και χειρότερα, αν δε μετατρέπεται σταδιακά σε αυταρχικό καθεστώς. Και ότι ο βασικός πολιτικός διαχωρισμός είναι μεταξύ των κομμάτων «του λαού και των μεγάλων συμφερόντων». (Ωστόσο, στο δημοσίευμα του ηλεκτρονικού Βήματος αυτή η κάρτα δεν εμφανίζεται πουθενά και έτσι ο αναγνώστης θα δει μόνο την «επιστημονική» εκτίμηση του Φαναρά που χαρακτηρίζει τον διαχωρισμό «λαϊκίστικο»).

Τι μας κρύβουνε...

Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές, όλα αυτά θα ήταν λόγος για τους αστούς να φοβούνται και να μισούν το Πολυτεχνείο. Τον φόβο του -και τον φόβο μας- να έχουν... Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό.

Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους...

Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακό χωριό με λίγα σπίτια (ποτέ δεν έπαψε να είναι τέτοιο) και τα στελέχη του γίνονται από δυο χωριά χωριάτες (κατακαημένο Λέτσοβο). Δεν έχει βέβαια ανάγκη από μέλη, εφόσον υπάρχουν followers. Και μπορεί να μην έχει ούτε αμυδρή σχέση με το αριστεροχώρι πλέον, αλλά τα σκηνικά στην πρόσφατη ΚΕ του παραείναι γκροτέσκα, ακόμα και για αστικό κόμμα.

Βλέποντας τον Κασσελάκη, σαν (όχι τόσο) εξελιγμένο ανθρωποειδές, με φτωχή απομίμηση ανθρώπινου λόγου και σκέψης, να αποκηρύσσει την «κομματίλα» από το β(λ)ήμα της ΚΕ ενός πολιτικού κόμματος, αναρωτιέσαι βασικά τι να πεις και τι να τραγουδήσεις. Θα είναι σα (να μπαίνει η Άνοιξη της Πράγας) να κλέβεις εκκλησία -που θα διαχωριστεί από το κράτος, για να μην κλέβουμε το δημόσιο. Ή έστω τον Πάπα, με το αλάθητο και τα αγέρωχα μούσκουλα, που ανήκουν μόνο στη βάση που τα εξέλεξε. Έξω οι βάσεις του θανάτου. Και αγάπη μόνο.

Τι να σου πω (3)/ που να μην το έχει πει κανένας σε κανέναν, που θα έλεγε αν μπορούσε και ο Λουκιανός στον Κασσελάκη, στην πρόσφατη συναυλία στον Λυκαβηττό. Και ύστερα θα έβλεπε τη Βαγενά δίπλα στον Στέφανο και θα άρχιζε να λέει το εμβατήριο της σιωπής.
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν Αριστερά...
«Τη σύγχρονη. Την κυβερνώσα. Την επαγγελματική» που λέει και ο πρόεδρος. Ας του γράψουν να λέει και μερικά τσιτάτα του Λένιν, για τα επαγγελματικά στελέχη και το κόμμα νέου τύπου, να καεί το πελεκούδι.

Τι πρέπει να πεις άραγε για κάποιον που παράγει τόσο επικοινωνιακό θόρυβο, χωρίς να λέει τίποτα. Βασικά είναι δύσκολο και να σατιρίσεις κάποιον που καταφέρνει να αυτογελοιοποιείται έτσι -πιο εύκολα κι από τον γουρλομάτη, που θα έλεγε ένα συριζοτρόλ. Οπότε είναι λεπτή η γραμμή. Ή που θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ -σιγά το κατόρθωμα- ή που θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους... 

Όπως δηλαδή ο Μητσοτάκης! Στην τελική δε λένε πολύ διαφορετικά πράγματα -από πολιτική άποψη-, κάποιες φορές ακόμα και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ...

Θυμάμαι συνειρμικά όσα έγραφε αυτοκριτικά εκ των υστέρων ο λαογερμανός ιστορικός Κουρτ Γκοσβάιλερ για τον Γκόρμπι και την«Περεστρόικα», που συνοψίζονταν βασικά σε ένα ερώτημα που έθεσαν πολλοί σφοι στον εαυτό τους -το μεταφέρω κατά προσέγγιση, με δικά μου λόγια: «Μα πώς μπόρεσα εγώ, ένας σοβαρός μαρξιστής, να δώσω βάση σε τέτοιες ανοησίες και την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά που μεταμφιέστηκε σε νέα σκέψη;»

Μόνο που το πρόβλημα, όπως ακριβώς με τον Γκόρμπι, δεν ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε ο Κασσελάκης -που στην τελική δε φύτρωσε μόνος του, ούτε κατά τύχη. Πριν φτάσουμε στην καρδιά του κρεμμυδιού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (δάνειο σχήμα από το άρθρο του Γκοσβάιλερ), είχαν προηγηθεί πολλά στρώματα.

Το «μοντέρνο» ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν ένα καταφύγιο για όσους ήθελαν να δηλώνουν ακόμα κομμουνιστές, χωρίς να είναι σε κομμουνιστικό κόμμα. Η διαδρομή του Συνασπισμού -από όταν ήταν ενιαίος ακόμα- είναι η πορεία ενός... «αριστερού» κόμματος που δίνει συνεχώς πειστήρια για το αντίθετο, από τον «ραφινάτο αντικομμουνισμό» και το Μάαστριχτ, μέχρι το Κυπριακό και τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας πορείας χρόνων -αν και το βαρέλι δε φαίνεται να έχει πάτο. «Αριστεροί» που βλέπουν τα παλιά τους ρούχα σαν βαρίδια, τα πετάνε χωρίς ταμπού και αποβάλουν τύψεις και προσχήματα, για να φανεί γυμνή η σοσιαλδημοκρατική ουσία.

Λένε πολλοί Συριζαίοι πως ο Κασσελάκης δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Και ποιος έχει δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι σχέση, ούτε one night stand, τη νύχτα του δημοψηφίσματος δεν έχουν. Τι αριστερό είχε δηλαδή η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, το τρίτο Μνημόνιο, το ψαλίδι στις συντάξεις, το ξύλο στους συνταξιούχους, η θετική ψήφος στους μισούς νόμους της ΝΔ; Όσο αριστερά είναι τα λογύδρια του Στέφανος (που δεν ξέρει καν να τα λέει από μέσα και χαμογελά με το ύφος του ανόητου που δεν κατάλαβε τίποτα), τόσο αριστερά είναι τα καπετανάτα όσων θέλουν να λένε και να κάνουν του κεφαλιού τους, βάζοντας τον εαυτό τους πάνω από κάθε συλλογικότητα.

Λένε επίσης ότι ο Κασσελάκης φέρεται σαν Βοναπάρτης, μακριά από δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Μαραντζίδης είναι έτοιμος να γράψει το βιβλίο «στη σκιά του Μουσολίνι», μόλις κατακάτσει η σκόνη και ξεχαστεί το αντικομμουνιστικό «στη σκιά του Στάλιν». Θα είχαν ένα δίκιο, αν δεν ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν να γίνει reality show η εκλογή προέδρου, αν δεν έβλεπαν τον Τσίπρα σαν το θείο βρέφος (όχι τον Λαλιώτη) που διαδέχεται τον Ανδρέα, αν δεν είχαν καταπιεί σε ένα παλιό συνέδριο τη διόρθωση του Καίσαρα Αλέξη στο κοινό του: δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ψηφίζετε ενάντια στην εισήγησή μου...

Δε χρειαζόταν να έρθει κανένας Κασέλ για να τα δούμε όλα αυτά. Όσοι δε μίλησαν τότε, γιατί τους φίμωνε η προοπτική της εξουσίας, σήμερα λούζονται τις συνέπειες της σιωπής τους. Και δε θα βρουν πολύ κόσμο να τους συμπονέσει. Γιατί όλα αυτά έχουν μπόλικο πάταγο και φαιδρότητα, αλλά ελάχιστη αισθητική και καθόλου αριστερό προβληματισμό. Και ο μόνος λόγος που τα πιάνει τώρα η κε του μπλοκ, είναι για να δέσει κάτι παλιότερες σημειώσεις για 24χρονους, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ κείμενο, αλλά ήταν κρίμα να μείνουν έτσι.

Αριστερά 24 καρατίων

Υπέρ του Ρίγκαν και της οικονομικής πολιτικής του. Υπέρ της μείωσης μισθών -για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία. Υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της άρσης του ασύλου. Υπέρ της απόλυσης (περισσότερων) δημόσιων υπαλλήλων και της λογικής να διοικηθεί η Ελλάδα σαν επιχείρηση.

Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, αν στα 24 σου δεν είσαι δεξιός, πώς θα ωριμάσεις για να γίνεις αριστερός κι επαναστάτης, όταν μεγαλώσεις. Ή κάπως έτσι...

Και η Λιάνα τι ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία; ρωτάνε τα κασελοτρόλ. Φώναζε συνθήματα στις συγκεντρώσεις της ΝΔ του Καραμανλή, είναι η απάντηση. Εν τω μεταξύ, όμως, έχουν περάσει 24 χρόνια που η Λιάνα συμπορεύεται με το ΚΚΕ, με τα (πολλά) καλά της και τα (όποια) στραβά της. Ενώ ο Κασσελάκης δεν έχει παίξει πειστικά τον αριστερό ούτε για 24 ώρες. Κοίτα να δεις όμως κάτι συμπτώσεις. Τα ίδια άτομα που γίνονται λάβρα με το δεξιό παρελθόν της Λιάνας, μιλάνε τώρα για το δικαίωμα του Κασσελάκη στην αλλαγή -και με άλφα κεφαλαίο, ου μην και σε κύκλο. Και ας μην έχουν ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα για να δείξουν ότι άλλαξαν κάπου οι θέσεις του.

(Παρένθεση: όσοι θέλουν να ξέρουν πάντως τι έκανε η δεξιά Λιάνα στα είκοσί της, μπορούν να διαβάσουν στον «Θάλαμο Ανανήψεως» της Πέπης Ρηγοπούλου -που κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες και με μια έκδοση της ΕφΣυν- τη μαρτυρία του Αστέριου Καραμήτου για το τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ακολουθεί το επίμαχο απόσπασμα.

Με το που μπήκε το τανκ και έπεσες, τρέξαμε να σε σηκώσουμε. Ήμασταν τρεις. Όμως εκεί που σε κρατούσα, ένιωσα να σε χάνω από τα χέρια μου. Αυτό ήταν. Σε έχασα. Μου φαίνεται πως έγινε όταν μας ρίχτηκαν οι παρακρατικοί με ρόπαλα. Κουβαλούσαμε κόσμο στο ιατρείο. Καθώς πηγαινοερχόμασταν, οι παρακρατικοί μας χτυπούσαν, αλλά μπήκε στη μέση ένας αξιωματικός Λοκατζής και τους σταμάτησε. Κάποια στιγμή φύγαμε και εμείς από τον χώρο. Ζητήσαμε καταφύγιο στην Ιπποκράτους 75, στο σπίτι της Λιάνας Κανέλλη. Δεν είχε τα κλειδιά, που ήταν στο ψιλικατζίδικο. Ευτυχώς η γυναίκα το κρατούσε ξημερώματα επίτηδες ανοιχτό. Μας βάλανε στο διαμέρισμα. Γύρισα στο σπίτι μετά από δύο μέρες.)

Φαντάζεσαι όμως στη ΝΔ να κοιτούσαν στα δόντια τους «γενίτσαρους» που αλλαξοπίστησαν, για να τσεκάρουν αν είναι γνήσια η στροφή τους; Τον κεντρώο αποστάτη, τον Μίκη που τους αγάπησε το ’89, τον ρηγά Λαζαρίδη, τον Τσιόδρα που ήταν κάποτε στην ΚΝΕ.

Μα ο δεξιός δε χρειάζεται πειστήρια για να δείξει ότι παλεύει για την πάρτη του. Και ο πρώην αριστερός μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι ξέχασε τις αρχές και τις αξίες που είχε. Για το αντίθετο είναι που χρειάζονται «αποδείξεις» κάθε μέρα -και δεν είναι ποτέ αρκετές.

Κι εμείς τι κάναμε στα 24 -ρωτάνε συνεχώς στα ΜΚΔ;

Η κε του μπλοκ έκανε το φανταρικό της. Κανονικό και 12 μηνο. Αν μπορούσα θα περίμενα λίγα χρόνια να γίνει εννιάμηνο, αλλά δεν είχα άλλη προοπτική μπροστά μου. Οι θέσεις αυτοδημιούργητων εφοπλιστών στις ΗΠΑ είχαν κλείσει και στον κλάδο μου δεν κοιτούσαν καν το πτυχίο της σχολής -πόσο μάλλον μεταπτυχιακά κτλ. Δε χρειάζεσαι τόσα προσόντα, για να ξεκινήσεις πρακτική απλήρωτος στη δημοσιογραφία.

Ο στρατός είναι εκ των πραγμάτων μια βίαιη διακοπή της κανονικής ροής, ένα επώδυνο διάλειμμα από τη ζωή σου. Αν έχεις γονείς να πληρώνουν, είναι κάτι σαν τις τελευταίες διακοπές της ζωής σου, μια μικρή παράταση «ανεμελιάς» πριν αρχίσουν οι αμείλικτες υποχρεώσεις της πραγματικής ζωής. Αν έχεις παιδιά να θρέφεις, είναι μια φυλακή που σε βουλιάζει γρήγορα και σταθερά στην απόγνωση. Για τον Στεφ είναι κάτι μεταξύ ίνστα στόρι και ντοκιμαντέρ. Και όσο για τις διακοπές του, την τελευταία φορά που πήγε του προέκυψε η αρχηγία ενός -ας πούμε- κόμματος.

(...)

Τη συνέχεια δε θα τη μάθουμε ποτέ -ούτε εγώ. Γιατί κάπου έχασα τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και δεν είμαι σε θέση να τις θυμηθώ τόσο καλά, για να τις ξαναγράψω. Μεταξύ άλλων έλεγαν για τους 24χρονους που αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίς επιστροφή. Και αν γράφονταν τώρα, ίσως είχαν αναφορές σε 17χρονους Ρομά που δεν είχαν σωστό χρώμα δέρματος, για 16χρονες κοπέλες που αυτοτραυματίστηκαν όταν συνάντησαν μπάτσους και για βρέφη στην Παλαιστίνη που αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί εγκληματίες -αν και το «μελλοντικοί» είναι μάλλον πλεονασμός.

Πράγματα απείρως σοβαρότερα δηλαδή από τον Κασσελάκη και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο και την αιματοχυσία στην Παλαιστίνη -κοίτα να δεις που χύνεται μόνο του αυτό το αίμα, που κυλάει...