Ευημερία

Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν και συζητιόταν το πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατών της Ρωσίας, αντιπαρατέθηκαν ο Λένιν και ο Πλεχάνοφ.
Ο Πλεχάνοφ, γράφοντας το σχέδιο προγράμματος του ΣΔΕΚΡ προσδιόριζε σαν στόχο του σοσιαλισμού την προγραμματισμένη οργάνωση της κοινωνικής παραγωγιής διαδικασίας για την ικανοποίηση των αναγκών τόσο ολόκληρης της κοινωνίας, όσο και κάθε μέλους της ξεχωριστά.
Τι πιο φυσικό σε μια εποχή που το βιοτικό επίπεδο των ρώσων ήταν τραγικό, στα όρια της επιβίωσης, ως κύριος στόχος πάλης έμπαινε η εξάλειψη της πείνας και της εξαθλίωσης, και ούτε σκέψη δεν μπορούσε να γίνει για τη δημιουργική εργασία ως στόχο -δεν διαφαινόταν καν ως προοπτική στον ορίζοντα.

Κι όμως ο Λένιν αντιτάχτηκε με το εξής σκεπτικό:
"Αυτό δεν φτάνει. Μια τέτοια οργάνωση θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, ίσως, ακόμα και τα τραστ. Πιο συγκεκριμένο θα ήταν να λέγαμε... όχι μόνο για την ικανοποίηση των αναγκών των μελών, αλλά για την εξασφάλιση πλέριας ευημερίας και ελεύθερης, ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας".

Η ολόπλευρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας. η δημιουργική εργασία. Αυτό είναι πάνω απ' όλα το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτή είναι η κύρια, ειδοποιός διαφορά με τον καπιταλισμό και την "ευημερία" που προσφέρει. Ακόμα κι αν υποθέταμε ότι ξεπερνούσε τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του και εξασφάλιζε για όλη την ανθρωπότητα, για όλα τα μέλη της κοινωνίας το βιοτικό επίπεδο που έχουν κατακτημένο ο αναπτυγμένος δυτικός κόσμος.

Υγ:επειδή αυτά τα διάβασα σε βιβλίο του σοβιετικού δημοσιογράφου ρόζενταλ, που γράφτηκε περί τις αρχές της λατρεμένης δεκαετίας του 80, θα είχαν ακόμα μεγαλύτερη αξία αν δεν γράφονταν για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητα χαμηλό σε κάποιους τομείς επίπεδο της σοβιετικής παραγωγής και κοινωνίας.