Στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν και συζητιόταν το πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατών της Ρωσίας, αντιπαρατέθηκαν ο Λένιν και ο Πλεχάνοφ.
Ο Πλεχάνοφ, γράφοντας το σχέδιο προγράμματος του ΣΔΕΚΡ προσδιόριζε σαν στόχο του σοσιαλισμού την προγραμματισμένη οργάνωση της κοινωνικής παραγωγιής διαδικασίας για την ικανοποίηση των αναγκών τόσο ολόκληρης της κοινωνίας, όσο και κάθε μέλους της ξεχωριστά.
Τι πιο φυσικό σε μια εποχή που το βιοτικό επίπεδο των ρώσων ήταν τραγικό, στα όρια της επιβίωσης, ως κύριος στόχος πάλης έμπαινε η εξάλειψη της πείνας και της εξαθλίωσης, και ούτε σκέψη δεν μπορούσε να γίνει για τη δημιουργική εργασία ως στόχο -δεν διαφαινόταν καν ως προοπτική στον ορίζοντα.
Κι όμως ο Λένιν αντιτάχτηκε με το εξής σκεπτικό:
"Αυτό δεν φτάνει. Μια τέτοια οργάνωση θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, ίσως, ακόμα και τα τραστ. Πιο συγκεκριμένο θα ήταν να λέγαμε... όχι μόνο για την ικανοποίηση των αναγκών των μελών, αλλά για την εξασφάλιση πλέριας ευημερίας και ελεύθερης, ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας".
Η ολόπλευρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας. η δημιουργική εργασία. Αυτό είναι πάνω απ' όλα το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτή είναι η κύρια, ειδοποιός διαφορά με τον καπιταλισμό και την "ευημερία" που προσφέρει. Ακόμα κι αν υποθέταμε ότι ξεπερνούσε τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του και εξασφάλιζε για όλη την ανθρωπότητα, για όλα τα μέλη της κοινωνίας το βιοτικό επίπεδο που έχουν κατακτημένο ο αναπτυγμένος δυτικός κόσμος.
Υγ:επειδή αυτά τα διάβασα σε βιβλίο του σοβιετικού δημοσιογράφου ρόζενταλ, που γράφτηκε περί τις αρχές της λατρεμένης δεκαετίας του 80, θα είχαν ακόμα μεγαλύτερη αξία αν δεν γράφονταν για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητα χαμηλό σε κάποιους τομείς επίπεδο της σοβιετικής παραγωγής και κοινωνίας.
2 σχόλια:
νομιζεις οτι ειναι φυσιολογικο αυτο που κανεις βασιλη? και ενοω το αλλο σου το blog το στρειδακι.Βεβαια δεν περιμενω να μου απαντησεις παντα θα κρυβεσαι. Οτιδηποτε θα μπορουσα να στο συγχωρησω οχι οτι την χρησιμοποιησες για να ταισης τον αρωστημενο εγωισμο σου. Ποτε δεν την αγαπησες πραγματικα οτι γραφεις εκει ειναι αρωστημενο και ψευτικο. Την εκθετης ηλιθιε μονο για να
" εκφραστης ". Σε λυπαμαι πραγματικα και που το εκανες prive ειναι υποκρισια. Αλλα δεν σε νοιαζει μονο να παρουσιασης το μεγαλο σου εγω σε ενδιαφερει και χρησιμοποιεις τους ανθρωπους για αυτον τον σκοπο. Αν πραγματικα ενιωσες κατι για αυτην κατεβασε το αλλο σου το blog ουδαλως αποδικνυεις οτι εχω πει. GET A LIFE
Σόρι που στο χαλάω και απαντάω.
Το ποιος κρύβεται και ποιος όχι είναι εμφανές, έτσι δεν είναι γαβριήλ μάρκο;
δεν μπορείς να ξέρεις ούτε τους λόγους που έφτιαξα το στρειδάκι, ούτε τις συνθήκες που με ανάγκασαν να επιλέξω το συγκεκριμένο μέσο.
Και πιο αρρωστημένη συμπεριφορά από άτομα που διάβαζαν κάτι αυστηρά προσωπικό, χωρίς να τους αφορά, προσωπικά δεν ξέρω.
Το ότι με γνωρίζεις, δε σημαίνει ότι ξέρεις πραγματικά ποιος είμαι. Ούτε μπορείς να κρίνεις την ανάγκη μου να εκφραστώ. Πόσο μάλλον την αγάπη μου για αυτήν. Κι ούτε με ενδιαφέρει η δική σου άφεση αμαρτιών, παρά μόνο η δική της συγχώρεση. Και το κύριο λάθος ήταν ότι είμαι μπούφος στα του ίντερνετ και της τεχνολογίας και δεν έκανα εξ αρχής πριβέ το στρειδάκι γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο χυδαίος και διεστραμμένος κόσμος κυκλοφορεί.
Αντίθετα εγώ χωρίς να σε ξέρω -και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω ποιος είσαι- μπορώ να σε κρίνω απλά και μόνο από τη συμπεριφορά σου. Από το ότι ανακατεύτηκες εκεί που δεν έπρεπε, σε κάτι που δεν σε αφορούσε σε καμία περίπτωση. Και δε φτάνει ότι το είδες, της το κοινοποίησες κιόλας για να την κάνεις να νιώσει ότι ξεφτιλίζεται.
Αλήθεια όμως, σε ποιον ανήκει η ξεφτίλα;
Ευχαριστώ για τη λύπηση, χάρισμά σου. Ζωή θα δυσκολευτώ να ξαναβρώ με όλα αυτά που γίναν, αλλά θα προσπαθήσω. κι ελπίζω να μην είναι ψεύτικη και αρρωστημένη σαν τη δική σας. Αλλιώς να μου λείπει το βύσσινο...
Δημοσίευση σχολίου