Πραξικόπημα στο Ατέχνως

Στις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ έληξε, σε ό,τι μας αφορά ως “Οικοδόμο” και “Σφυροδρέπανο”. Καταλήφτηκε ανοίκεια, αιφνιδιαστικά και χωρίς προηγουμένως κήρυξη πολέμου από τον ως τώρα συνταξιδιώτη Ηρακλή Κακαβάνη, που μπορεί να μας κατηγορήσει άδικα ―ήδη δεν είναι η πρώτη φορά― ότι δε σταθήκαμε Ηρακλείς στο στέμμα του. Ουδέποτε είχε θρόνο το ΑΤΕΧΝΩΣ. Τώρα αποχτά και παύει να είναι ΑΤΕΧΝΩΣ.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης επιχειρεί να μετατρέψει το ΑΤΕΧΝΩΣ σε μαγαζί, χωρίς τη δική μας σύμφωνη γνώμη, για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του φιλοδοξιών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα συνεργασίας και τις αρχές στις οποίες βασίστηκε το ΑΤΕΧΝΩΣ, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, μέχρι που μας ανακοίνωσε ως άλλος Ανδρέας: “Θέσατε εαυτούς εκτός περιοδικού”.

Όταν ξεκινήσαμε ούτε λεφτά είχαμε στο κεφάλι μας, ούτε επιχειρηματικά σχέδια, μόνο την ελπίδα ότι χάρη στη συμβολή τόσων και τόσων συνεργατών, που αγκάλιασαν το ΑΤΕΧΝΩΣ με την ανιδιοτελή, εθελοντική συμμετοχή τους και γέμισαν τις σελίδες του με δουλειά, φαντασία, μεράκι, την αφειδώλευτη και χωρίς υλικά ανταλλάγματα προσφορά τους, μπορεί κάποια μέρα να μετατραπεί σε μεγαλύτερη και πιο επαγγελματικοφανή ιστοσελίδα.

Τρεις άνθρωποι δε μπορούν να συμφωνούν πάντα, ούτε να διαφωνούν συνεχώς. Έτσι για παράδειγμα όταν τρεις άσχετοι τεχνικά με το διαδίκτυο, ανακαλύψαμε ότι το domain το ’χει στο όνομά του ο κατασκευαστής της ιστοσελίδας, και είπαμε να το πάρουμε, προσφέρθηκε ο Ηρακλής Κακαβάνης να το πάρει αυτός. Για μας ισοδυναμούσε ότι το είχαμε ως η καλώς εννοούμενη «τρόικα» του ΑΤΕΧΝΩΣ. Για τον Ηρακλή Κακαβάνη το domain ισοδυναμεί με dominium (κυριαρχία).

Τώρα πώς και γιατί ένα πρωί ο Ηρακλής Κακαβάνης μάς αφαίρεσε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στην ιστοσελίδα του ΑΤΕΧΝΩΣ για να μη μπορούμε να κάνουμε αναρτήσεις, άλλαξε τους κωδικούς των λογαριασμών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τους κωδικούς του προφίλ του περιοδικού στο facebook, καθώς και τους κωδικούς των σελίδων του ΑΤΕΧΝΩΣ στο facebook και στο twitter, εκπαραθυρώνοντας ουσιαστικά τους δύο από τους τρεις συνδημιουργούς του περιοδικού από το σπίτι τους, είναι και κρίμα και άδικο. Το κρίμα άντε να το επιμερίσουμε στους λαιμούς των τριών μας, το άδικο αφορά στον Ηρακλή Κακαβάνη που δεν άντεξε προφανώς τη συλλογικότητα, όταν ονειρευόταν τη θέση του διαδικτυακά και όχι μόνο.

Αν το κρατήσει μόνος του θα το δούμε. Από δω κι εμπρός, δυστυχώς, εμάς δεν θα μας αφορά γιατί δεν μετρήσαμε ποτέ, ούτε αποτιμήσαμε υλικά αριθμό αναρτήσεων, προσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις με συνεργάτες, σχέδια και προτάσεις, με αντίληψη ένα… ΕΣΠΑ που έσπασε τα αυγά και κανείς δεν τρώει ―Ατέχνως― ομελέτα.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης οφείλει να δώσει λόγο, όχι σε εμάς, αλλά στους συνεργάτες και τους αναγνώστες του περιοδικού γιατί διέσπασε το ΑΤΕΧΝΩΣ και ποια κίνητρα δικαιολογούν τις κινήσεις του. Και το κυριότερο, τι θεωρεί ότι εκπροσωπεί και υπερασπίζεται, στο όνομα του ΑΤΕΧΝΩΣ και από ποιον, ενεργώντας αυθαίρετα και πραξικοπηματικά.

Από τις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ της συντακτικής του ομάδας και των δεκάδων συνεργατών του. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ που εμπιστεύτηκαν οι χιλιάδες αναγνώστες και οι φίλοι του. Εξακολουθεί να υφίσταται τυπικά και να 'χει το ίδιο όνομα.

Συμμεριζόμαστε απόλυτα τη δύσκολη θέση των συνεργατών (έχουν ήδη ενημερωθεί) και των φίλων του περιοδικού που ξαφνιάζονται δυσάρεστα από όσα μαθαίνουν σήμερα. Αυτή η κατάληξη μάς στενοχωρεί περισσότερο από τον καθένα. Έχουμε όμως καθαρή τη συνείδησή μας ότι εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο, προτού αναγκαστούμε να καταγγείλουμε ανοιχτά αυτές τις ενέργειες.

Θα μας λείψει, μας λείπει ήδη, και από αυτό το μετερίζι δεν αποχαιρετάμε κανέναν. Άλλωστε η θάλασσα είναι πολύ πλατιά, και χάριν των όσων ζήσαμε από τον Γενάρη του 2015 ως τώρα, αφήνουμε παρακαταθήκη στο αρχείο του ΑΤΕΧΝΩΣ ό,τι μας αφορά, φτάνει να μην αλλάξει η χρήση του.

Βασίλης Κρίτσας (Σφυροδρέπανο) – Νίκος Πουρναράς (Οικοδόμος)

Αρνητικοί συσχετισμοί

Το λεύκωμα “αρνητικοί συσχετισμοί” του Πάνου Ζάχαρη κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις “Τόπος” στα βιβλιοπωλεία, περιλαμβάνοντας λίγες επιλεγμένες γελοιογραφίες της τελευταίας τριετίας που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “το Ποντίκι” και στο δικό μας ηλεκτρονικό περιοδικό, το “Ατέχνως”.

Το να σκιαγραφείς και να γελοιογραφείς κάτω από αρνητικούς συσχετισμούς, μοιάζει κάπως με το δύσκολο καθήκον της αγωνιστικής δράσης σε μη επαναστατικές συνθήκες. Αλλά και με το γέλιο που (μας) δίνει διέξοδο από μια μίζερη καθημερινότητα, που παραμένει πεισματικά ίδια και απαράλλαχτη, όσο δεν παίρνουμε εμείς πρωτοβουλία να την αλλάξουμε.

Στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης, ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, παρομοιάζει τους σκιτσογράφους με τερματοφύλακες που “παρατηρούν, καταγράφουν και προετοιμάζονται για τη στιγμή που θα τους χρειαστούν” ενώ “κάθε σκίτσο τους είναι μια απόκρουση, αντίδραση, σωτήρια κι αναγκαία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει σύνθεση και ζωή δίχως σύνθεση, είναι μισή”.

Αλλά το βασικό για έναν τερματοφύλακα, είναι να έχει καλές εξόδους (από την εστία του, την ΕΕ, το σύστημα και όχι εξόδους του Μεσολογγίου), να είναι αποφασισμένος για αυτές και να μην τις αφήνει στου δρόμου τα μισά, μπες-βγες κι ήξεις-αφήξεις. Στο άλμπουμ του Πάνου Ζάχαρη, υπάρχει μια ειδική ενότητα για τη μεγάλη ιδέα της καπιταλιστικής Ευρωλάνδης, τη λυκοσυμμαχία, που “δεν πρέπει” να εγκαταλείψουμε, για να… μη μας φάει ο λύκος.

Μόνο που ένας τερματοφύλακας-σκιτσογράφος μπορεί απλώς να μας προσφέρει μικρές καθημερινές (δι)εξόδους κι όχι τη νίκη στο πιάτο. Γι’ αυτήν πρέπει εμείς μόνοι μας να παλέψουμε. Αυτό ακριβώς αναδεικνύει η τελευταία θεματική ενότητα του άλμπουμ, που εστιάζει στις δικές μας ευθύνες. Κανείς δε γίνεται πρόβατο επί σφαγή, χωρίς τη δική του συναίνεση. Όταν δηλαδή φοβάται ακόμα και να βελάξει, μη τυχόν προκληθεί νευρικότητα στις αγορές από την αντίδρασή του -όπως το προβατάκι στο εξώφυλλο της έκδοσης.

Θυμάμαι πως ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, όπου ζήτησα το αλμπουμάκι, θυμόταν την έκδοση αλλά όχι το ράφι στο οποίο βρισκόταν, και ψάχνοντας στον υπολογιστή, πληκτρολογούσε στην αρχή λάθος, ανορθόγραφα, τον τίτλο, πιστεύοντας ενδόμυχα πως θα υπήρχε κάποιο λογοπαίγνιο με το πρόβατο στο εξώφυλλο και τον τίτλο: “αρνι-τικοί συσχετισμοί” ή κάτι αντίστοιχο. Κι ίσως να είχε δίκιο, γιατί τα πρόβατα που προσπαθούν να αποφύγουν το λύκο της ΕΕ είναι συχνό μοτίβο στα σκίτσα του Ζάχαρη, χωρίς να είναι όμως αθώα του αίματος, ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό τους, τη δική τους σφαγή, εφόσον στοιχίζονται στη λογική “σφάξε με αγά μου να αγιάσω” και αποφεύγουν συνειδητά το μαζικό αγώνα, για να μη γίνουν “κοπάδι”.

Γιατί αρνητικοί συσχετισμοί; Γιατί το άλμπουμ πάει ενάντια στο ρεύμα και τις συλλογικές αυταπάτες μιας χώρας, όπου κάποιοι μαγεύτηκαν με τις 17 ώρες (διαπραγμάτευσης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Κι οι άλλοι μισοί τους “αντιπολιτεύονται” από τη σκοπιά του γαλάζιου “σανσεξ στόρι” . Ή ακόμα χειρότερα υψώνοντας φράχτες στα σύνορα, που “μποδίζουν τους ανθρώπους να βαδίσουν” και στρώνουν το έδαφος για το νεοναζί ζόμπι που πλανάται κάτω από την Ευρώπη.

“Και γιατί να αγοράσω το άλμπουμ, αφού έχω δει ήδη τα περισσότερα σκίτσα του στο διαδίκτυο;” μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί κανείς. Όχι, δεν είναι μόνο για να στηρίξει την προσωπική δουλειά του Πάνου και το πρώτο προσωπικό του λεύκωμα, ούτε γιατί είναι φίλος και σύντροφος, και δημοσίευσε εδώ μερικά σκίτσα.

Είναι γιατί τα σκίτσα του μοιάζουν με ένα άλμπουμ πολιτικών αναμνήσεων, που το ξεφυλλίζεις και θυμάσαι διάφορες στιγμές και ψηφίδες της τελευταίας τριετίας. Τόσο εύστοχα που αποδίδουν και συμπυκνώνουν το κλίμα των ημερών, αλλά αρκούντως διαχρονικά για να μην τα καταπιεί, σαν κινούμενη άμμος, η επικαιρότητα και ο εφήμερος χαρακτήρας της.

Αξίζει να το πάρει κανείς για τον εαυτό του, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δε σου έχει ξεφύγει κάτι από τη σατανική έμπνευση του σκιτσογράφου, που κρύβεται -σαν το διάβολο- στις λεπτομέρειες (πχ στο όνομα του “Συριζαίου πολιτευτή” Άρης Τερίδης, που αγανακτεί υποκριτικά με τον εαυτό του και τις δικές του δηλώσεις).

Ή ως δώρο για φίλους, ακόμα και τους λιγότερο μυημένους, σαν ένα πακέτο πολιτικών προκηρύξεων στην ελκυστική συσκευασία των σκίτσων, με αιχμηρά μηνύματα που εντυπώνονται πολύ πιο εύκολα από ό,τι μια βαριά ανάλυση, ένα τσιτάτο ή ένα σύνθημα.

Κλείνουμε με την ανυπόμονη ευχή να είναι καλοτάξιδο το λεύκωμά του, τόσο που να πειστεί να βγάλει σύντομα και δεύτερο (πχ με την πετυχημένη σειρά του Working Dead ή κάποια από τα εξίσου πετυχημένα μοντάζ του). Και με τον επίλογο που διάλεξε ο Ζάχαρης για τη δική του έκδοση, δανειζόμενος έναν άκρως επίκαιρο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη:

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Όσα επέζησαν στη μνήμη - οδοιπορικό μιας ζωής

Το περιοδικό ΑΤΕΧΝΩΣ (atexnos.gr)

σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου

Όσα επέζησαν στη μνήμη… Οδοιπορικό μιας ζωής,

του Χρήστου Ι. Νταβαντζή

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν:

Χρήστος Τσιντζιλώνης, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ)

Κώστας Μαραγκουδάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Περίθαλψης Ηλικιωμένων «Το Σπίτι του Αγωνιστή»

Νίκος Πουρναράς, συνεκδότης του περιοδικού ΑΤΕΧΝΩΣ, επιμελητής του βιβλίου

Θα διαβαστούν αποσπάσματα από το βιβλίο. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο συγγραφέας.

Κυριακή 9 Οκτώβρη 2016, στις 18:00

Κινηματογράφος Αλκυονίς

NEW STAR art cinema

Ιουλιανού 42-46, πλατεία Βικτωρίας

Τηλ: 210 8220 008

Είσοδος ελεύθερη

Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Νταβαντζή.

-.-.-

Με την οπισθοχώρηση των ΕΔΕΣιτών ο Ζέρβας, που ήταν στο Βουργαρέλι, έφυγε κατευθυνόμενος προς την Πλάκα. Περνώντας απ' τη Χώσεψη, στη θέση Αμπέλια, εμείς που ήμασταν στο παρατηρητήριο τον είδαμε καβάλα στ' άλογο με την ακολουθία του. Ο Γιάννης Αγγέλης που ήταν μεγαλύτερος από εμάς λέει: "Πάμε στον Κεδράκη να στήσουμε ενέδρα, να τους καθαρίσουμε;" "Να πάμε!", λέμε όλοι μαζί με μια φωνή.

Τρέχουμε γρήγορα και φτάνουμε στη θέση Κεδράκης. Σχεδόν πενήντα μέτρα από εκεί που θα περνούσε ο Ζέρβας με τους δικούς του ήταν ένας λοφίσκος με μικρά δέντρα. Εκεί πιάνουμε θέσεις, μαζεύουμε γρήγορα πέτρες και φτιάχνουμε πρόχειρα προχώματα. Ο Γιάννης είχε ένα αυτόματο με δυο δεσμίδες, ο Μάνθος ένα μάουζερ γερμανικό "ταμ τουμ", εγώ είχα μια αραβίδα ιταλική και ο Λευτέρης ένα μαυροβούνικο πιστόλι και δυο χειροβομβίδες, μια ιταλική καπνογόνου και μια εγγλέζικη "μιλς". Κρυφτήκαμε και περιμέναμε να φτάσουν στο σημείο που είχαμε στήσει την ενέδρα. Το τουφεκίδι στα Λαύρα και τον Άγιο Κοσμά συνεχιζόταν. Λίγο προτού φτάσουν ο Ζέρβας με το επιτελείο του, λέει ξαφνικά ο Γιάννης:

-Ξέρετε, αυτό που πάμε να κάνουμε είναι παράνομο. Αύριο θα μας περάσουν από ανταρτοδικείο και θα μας κρεμάσουν στην πλατεί.
-Τι είναι αυτά που λες Γιάννη; του λέω.
-Πρέπει να έχουμε εντολή για να κάνουμε τέτοιες πράξεις. Δεν μπορούμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες.

Και έτσι ματαιώθηκε η ενέργειά μας. Παραμείναμε στη θέση μας. Μετά από λίγο πέρναγε ανυποψίαστος ο Ζέρβας από μπροστά μας κι εμείς τον βλέπαμε και βράζαμε από μίσος.

Ο Γιάννης Αγγελής αργότερα πέρασε στο ΔΣΕ. Όταν γύρισε από την Τασκένδη, το 1979 περίπου, συναντηθήκαμε στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Αφού χαιρετηθήκαμε η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Χρήστο, αν σκοτώναμε τότε το Ζέρβα, ίσως το κίνημα να είχε κέρδος. Ας μας σκοτώνανε κι εμάς μετά". Ο Ζέρβας το 1947 έγινε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και μάζεψε τους κομμουνιστές σε ξερονήσια και φυλακές.

-.-.-

Όταν ο Κορνήλιος Κλωναρίδης πήρε σύνταξη, συνέχισα στο ιατρείο με την κόρη του, Ηρώ Κλωναρίδη. Κάποια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και ζήτησε ραντεβού με την κυρία Κλωναρίδη. Της έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα και ήρθε.

(...)

Τότε τη ρωτάει η κ. Κλωναρίδη:
-Είστε υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων;
-Ναι, θα με ψηφίσετε; της απάντησε με ερώτηση η κ. Μπακογιάννη, αλλά η γιατρός χαμογέλασε και δεν απάντησε. Τότε πήρα εγώ το λόγο.

-Κυρία Μπακογιάννη είστε μια κυρία καθώς πρέπει αλλά ανήκετε στην άρχουσα τάξη. Εγώ δε θα σας ψηφίσω. όταν γίνετε Δήμαρχος, δε θα έρθετε στο Νέο Κόσμο να δείτε τα χάλια της περιοχής μας, θα πάτε Κηφισιά, Φιλοθέη, Ψυχικό.

Γέλασε και μου έδωσε το χέρι της. Μου λέει: "Είσαι ειλικρινής". Της ευχηθήκαμε καλή επιτυχία και έφυγε.

-.-.-

Κάποια μέρα ο Γιάννης Παπανικολάου με ειδοποίησε να βρεθώ στις εννιά το βράδυ στα γραφεία, στον τρίτο όροφο. Όταν πήγα βρήκα αρκετούς μέσα στην αίθουσα, γύρω στα πενήντα άτομα. Ο Γιάννης Παπανικολάου ήταν ο εισηγητής. Το θέμα ήταν η κατάργηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ ή όχι. Η συζήτηση ήταν ταραχώδης, ιδιαίτερα με δυο-τρία στελέχη από τα Γιάννενα. Τράβηξε πάρα πολύ, μέχρι αργά τη νύχτα. Η πλειοψηφία ήταν υπέρ της κατάργησης. Φεύγοντας από εκεί ο Γιάννης κι εγώ δεν ήμασταν καθόλου ικανοποιημένοι με την απόφαση που πάρθηκε. Στη συνέχεια ξεκίνησαν στα συλλαλητήρια από Πανεπιστήμιο μέχρι Ομόνοια. Τα πράγματα δεν εξελίσσονταν ομαλά.

Γίνεται μια συνέλευση στα γραφεία της ΕΔΑ, στην Αριστείδου, στον τέταρτο όροφο και το θέμα ήταν τι γίνεται με την κατάσταση των συλλαλητηρίων, πού πάμε; Υπήρξαν δυο-τρεις εισηγητές και θυμάμαι ήταν και ο Ηλιού που παρακολουθούσε τη συνέλευση. Από τις εισηγήσεις και θέσεις ορισμένων στελεχών έβγαινε ότι καλλιεργούταν θέμα πραξικοπήματος και ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε. Ο Ηλιού κάπνιζε ατάραχος το πούρο του σε μια γωνιά. Σηκώνεται, παίρνει το λόγο και λέει: "Τι είναι αυτά που λέτε συναγωνιστές; Δεν μπορούν να κάνουν πραξικόπημα". Του απάντησαν ότι η εφημερίδα Αθηναϊκή προμηνύει τέτοιες εξελίξεις. "Μην τα πιστεύετε. Αυτά είναι για να μας τρομοκρατήσουν", είπε. Συνεχίστηκε ο διάλογος μεταξύ των συαγωνιστών και στελεχώων και κατά τις έντεκα η ώρα διαλυθήκαμε. Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών εκδηλώθηκε στις 12 η ώρα της ίδιας μέρας.

-.-.-

Το 1977 ταξιδέψαμε για δεύτερη φορά σε χώρες του σοσιαλισμού. Εγώ και ο γιατρός Μπαλάφας με την οικογένειά του, με δυο αυτοκίνητα. Εκτός από τη Ρουμανία, πήγαμε στη Βουλγαρία και στην Ουγγαρία και φτάσαμε μέχρι τη Βουδαπέστη. Παρατηρούσαμε στις χώρες αυτές τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Άλλη ζωή ο κόσμος εκεί, άλλος πολιτισμός. Μας έκανε εντύπωση που τα βλέπαμε και τα σχολιάζαμε, γιατί πριν δούμε με τα μάτια μας είχαμε ορισμένες αμφιβολίες αν είναι τόσο καλά τα πράγματα εκεί. Η αντίδραση προπαγάνδιζε τα αντίθετα εδώ.

(...)

Στην επιστροφή περνώντας από τη Βουλγαρία περάσαμε από τη Βάρνα. Σε ένα τεράστιο και πεντακάθαρο πάρκο, βλέπουμε μια ομάδα από Έλληνες. Επικεφαλής φαινόταν μια γυναίκα πολύ ζωηρή. Μόλις μας αντίκρισε μας φωνάζει:

-Έλληνες είστε;
Ναι, Έλληνες, της λέμε.
-Είστε και εσείς τουρίστες, όπως εμείς;
-Βεβαίως.
-Να σας κάνω μια ερώτηση; Σε όλη την Ελλάδα μπορείς να βρεις ένα πάρκο σαν αυτό που βλέπουμε εδώ πέρα;
-Φυσικά και όχι! της λέμε. Εμείς ερχόμαστε από τη Βουδαπέστη και είδαμε και εκεί πολύ ωραία πράγματα. Όπως και στη Ρουμανία.
-Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, εγώ είμαι Νεοδημοκράτισσα, όμως όταν θα γυρίσω στην Αθήνα θα τους βρίσω τους δικού μου, για να μην πω ότι θα τους φτύσω. Γύρισα όλη τη Βουλγαρία και έμεινα κατενθουσιασμένη από τα έργα της και αυτοί οι κύριοι στην Αθήνα μας λένε χοντρά ψέματα...

Αυτή η Ανάσταση καθόλου δε μ’ αγγίζει

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

Να το, το βλέπω να έρχεται…

-Επ…
-Έλα, λίγο ακόμη…
-Επ…
-Κι άλλο λίγο…
-Επ…
-Τίποτα, τίποτα, δεν το σταματά.
–Καλή επ-ανάσταση.
Να το! Αναπόφευκτο σα νομοτέλεια.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεθεί κάποιος σύντροφος, ενσαρκώνοντας το σύνθημα “η φαντασία στην εξουσία”, (μόνο που η εξουσία φθείρει τα πάντα όπως θα ξέρεις), που να μην κρίνει σκόπιμο να σε καταπλήξει με κάτι τόσο πρωτότυπο, αυτές τις μέρες, όπως η παραπάνω ευχή. Αλλά αν η επανάσταση καταργεί τη δύναμη της συνήθειας, της αδράνειας, κι ό,τι φαινόταν ως τώρα αναγκαίο και αιώνιο, αν αποτελεί την πιο πλούσια συμπύκνωση της ανάγκης που γίνεται ιστορία, αν είναι το πιο πρωτότυπο γεγονός (θα έλεγα και συμβάν, αλλά ας μην μπλέξουμε με τον Μπαντιού και την ορολογία του) που δεν μπαίνει σε καλούπια… δεν υπάρχει πιο χιλιοφορεμένο, τετριμμένο καλούπι, πιο αναμασημένο και προβλέψιμο κλισέ από αυτή την ευχή: καλή επ-ανάσταση! Ούτε καν δηλ λαός επ-ανέστη, έτσι για μια αλλαγή.

Λες και μπορεί να υπάρξει και κακή επανάσταση (δηλ αντεπανάσταση). Είναι σαν τον πλεονασμό στην “καλή τύχη” που ευχόμαστε πολλές φορές στα δικά μας πρόσωπα, πριν από μια δοκιμασία. Αν και η τύχη μπορεί να είναι κακή (κακοδαιμονία), ου μην και ανήθικη. Γιατί όπως έγραφε ο φασίστας Τσιάνο (ο υπουργός εξωτερικών του Μουσολίνι) στο ημερολόγιό του για μια ευνοϊκή συγκυρία στον ισπανικό εμφύλιο: η τύχη δεν είναι ένα τρένο που περνάει κάθε μέρα την ίδια ώρα. Αλλά μια πόρνη που σου προσφέρει για λίγη ώρα τις υπηρεσίες της και μετά φεύγει για να βρει άλλον πελάτη… Κάτι αντίστοιχο δηλ με την περίφημη φράση του (προπονητή) Όσιμ για την πόρνη μπάλα. Θεά (Τύχη) η μία, (στρογγυλή) θεά κι η άλλη, μπορεί να έχουν θέσεις δίπλα-δίπλα, στο Πάνθεον.

Ο Καμί έλεγε βέβαια πως το ποδόσφαιρο του δίδαξε όλα όσα είχε μάθει στη ζωή του περί ηθικής. Αλλά δεν είναι τυχαίο που όσοι μπλέκουν στα δίχτυα της στρογγυλής θεάς, ή αδυνατούν να τη στείλουν εκεί, τη θεωρούν πρόστυχη και άτιμη, σαν την κοινωνία (εικόνα σου είμαι και σου μοιάζω). Η ζωή από την άλλη, είναι ένας αγώνας διαρκείας, που σπανίως έχει παρατάσεις (κάτι σαν δυαδική εξουσία) και συνηθίζει να σε στήνει στα 11 μέτρα για εκτέλεση της εσχάτης των ποινών (πέναλτι). Το βασικό όμως είναι να πάρεις την τύχη στα χέρια σου ή έστω στα πόδια σου, αλλιώς θα μένουμε πάντα με το παράπονο και θα χάνουμε άνευ αγώνα. Ενώ η ζωή είναι ένας αγώνας χωρίς τέλος, είτε για επιβίωση, είτε για πιο σύνθετα πράγματα, άσχετα αν δε μας εγγυάται κανείς πως θα έχει χάπι εντ.

Όσοι υπομένουν αγόγγυστα το Γολγοθά και περιμένουν να κλείσει φέτος η επταετία της κρίσης και των παχιών αγελάδων, για να ξεκινήσει αυτομάτως η ανάκαμψη, είτε ομνύουν στην ιερή αγελάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης (προσμένοντας άμεσα οφέλη) είτε θα δουν το τρένο της να περνάει από πάνω τους κι από τα εργασιακά τους δικαιώματα, ψάχνοντας να βρουν τι τους χτύπησε.

Το πιο φοβερό πάντως είναι η ακατανίκητη ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε κάτι και να βρει ένα σωτήρα που θα το λυτρώσει από το Γολγοθά του, να τον πιστέψει ως Μεσσία, ακόμα κι αν ολοφάνερα δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Περίπου όπως γίνεται και στην ταινία των Μόντι Πάιθον, η Ζωή του Μπράιαν, ο οποίος (θέλοντας και μη) κηρύσσεται ως ο έχων το χρίσμα (Χριστός). Στα καθ’ ημάς, αντιθέτως, ο Αλέξης πήρε το χρίσμα δια της κάλπης, φόρεσε το “ακάνθινο στεφάνι” για 17 ολόκληρες ώρες διαπραγμάτευσης, που τον κατέστησαν συμπαθή και στην τελευταία πιστή γιαγιά, ενώ οι φρούδες ελπίδες που (ξε)πούλησε, πήγαιναν από τον Άννα στον Καϊάφα, πότε με την ΕΚΤ και πότε με το ΔΝΤ, αφού όλοι είναι φίλοι μας (κι οι Γερμανοί ακόμα) και προπαντός εταίροι.

Ενδιάμεσα βέβαια, έταξε πράγματα και θάματα, όχι τόσο με την έννοια της παροχολογίας, όσο ότι θα σκίσει το μνημόνιο, θα το αποσυνδέσει από τη δανειακή σύμβαση, θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην ΕΕ, και στο τέλος θα περπατήσει και στην επιφάνεια της θάλασσας. Εδώ και τώρα όμως, όχι ξέρω εγώ στη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού, όπως ευαγγελίζονται οι δογματικοί της (κομμουνιστικής) ορθοδοξίας, που αρνήθηκαν σεχταριστικά τέτοια ιστορική ευκαιρία, να ψηφίζουμε όλοι μαζί μνημόνια, και να ξεπλένουμε τη “Δεύτερη Φορά Αριστερά”.

Η κυβέρνηση της ΔΦΑ δεν πρόλαβε ή δεν τόλμησε τελικά να φέρει μες στο Πάσχα τα νομοσχέδια για ασφαλιστικό και φορολογικό, για να μην περάσει αυτή μια βδομάδα Παθών, με το λαό στους δρόμους. Δεν πειράζει, όμως. We ‘ll always have Paris. Θα έχουμε για πάντα να θυμόμαστε το τρίτο μνημόνιο μες στο 15αύγουστο.

Τη φετινή σταύρωση όμως δεν πρόκειται να την ακολουθήσει η λύτρωση, παρά μόνο νέα αντιλαϊκά μέτρα, που μπήγουν πιο βαθιά τα καρφιά της… δημοσιονομικής προσαρμογής (όπως βαφτίζεται κατ’ ευφημισμόν η τόνωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας). Και δεν υπάρχει καμία εύκολη λύση για το ποίμνιο, όσο παραμένει τέτοιο, εντός της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας. Όσο περιμένει τον καλό ποιμένα και μια άνωθεν σωτηρία, είτε αυτό το άνωθεν αναφέρεται σε μεταφυσικά όντα, είτε (ακόμα πιο μεταφυσικά) σε κάποια αστική κυβέρνηση. Η μόνη επίγεια λύση είναι η επουράνια έφοδος (κι όχι ανάληψη, με capital control, κτλ) κι η επ-ανάσταση, για να κλείσουμε όπως ακριβώς αρχίσαμε.

Τελικά το πρόβλημα με αυτήν την ευχή, καλή επ-ανάσταση, δεν είναι τόσο στο λογοπαίγνιο. Αλλά ότι μένουμε στα ευχολόγια και δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό για να γίνουν πράξη.

Από το Πέραμα δεν έχει πέρασμα

Ανδημοσίευση από Ατέχνως

Το Πέραμα ηχητικά είναι πολύ κοντά με το πέρασμα κι ας μην υπάρχει κανένα (πέρασμα) πια. Ούτε για το τραμ, που έχει αφήσει απλώς τα ίχνη του, για να μπορεί ο κόσμος να κάνει μια σχετικά άνετη βόλτα, εκεί που ήταν κάποτε οι γραμμές του, ούτε -πολύ περισσότερο- για το λαό του, που είναι στο περιθώριο, γεωγραφικά και κοινωνικά. Κάθε μετακίνηση από το Πέραμα προς την Αθήνα είναι ένα μικρό ταξίδι, που διαρκεί κοντά στη μία ώρα με το λεωφορείο, και μπορεί να σε εξουθενώσει, αν χρειάζεται να το κάνεις σε καθημερινή βάση, δημιουργώντας στον επιβάτη μια αίσθηση ματαιότητας. Δεν είναι όμως λόγω της μεγάλης απόστασης που μοιάζει τόσο ‘εξωτικό’ και άγριο το Πέραμα στα μάτια ενός επισκέπτη.

Το Πέραμα συγγενεύει ηχητικά και με το πείραμα. Κι ίσως για αυτό να αντιμετωπίζουν παραδοσιακά οι αρχές τους κατοίκους του σαν πειραματόζωα. Και σαν πρώτης τάξης (εργατικής) φολκλόρ σκηνικό για την ανέξοδη φιλολαϊκή λεζάντα του αριστερού πρωθυπουργού προ μερικών μηνών, όταν διαφήμιζε το παράλληλο πρόγραμμα, επιχειρώντας να παρουσιάσει μια ρόδινη, παράλληλη πραγματικότητα. Κι όπως βλέπεις απέναντι τη Σαλαμίνα, πηγαίνει η ψυχή σου στην Κούλουρη από τόση αταλάντευτη αριστεροφροσύνη και σκέφτεσαι την ατάκα του Αντωνίου στους απόντες του Γραμματικού: σήμερα παιδί μου δεν ξέρεις ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός…
Αυτή τη φορά, αντί για χάντρες και καθρεφτάκια, ο Αλέξης κουβαλούσε μαζί του για τους ιθαγενείς ένα πακέτο υποσχέσεων, όπως πχ για την ανακαίνιση και την επαναλειτουργία του κολυμβητηρίου, που κουβαλά μια αμαρτωλή ιστορία.

Υπήρχε όμως κι άλλη μια σκοπιμότητα πίσω από τη συγκεκριμένη επιλογή, καθώς το Πέραμα ήταν παραδοσιακό κόκκινο προπύργιο. Μόνο που το πολιτικό στοιχείο έχει ξεθωριάσει κάπως με το πέρασμα του χρόνου κι έχει μείνει το κόκκινο όπιο του Ολυμπιακού, να τα σκεπάζει όλα, όπως ένα σύνθημα σε ένα μεγάλο τείχος προς την είσοδο της πόλης, που λέει κάτι σαν: δεν έχει νόημα να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό.
Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως το όπιο δεν είναι μόνο μια ουσία που πλασάρουν οι κρατούντες για να ναρκώνουν συνειδήσεις, αλλά και το παυσίπονο που αναζητά ο λαός, για να αντέξει τη σύγχρονη κοιλάδα των δακρύων.

Το ξεθωριασμένο κόκκινο λοιπόν έδωσε ένα ροζ Συριζαίο δήμαρχο, που υποδέχτηκε τον Τσίπρα στη φιέστα που του ετοίμασαν. Ό,τι πιο κοντινό μπορεί να σκεφτεί κανείς με τα Αγροτικά και το γνωστό στίχο για τον πολιτικάντη που διαφημίζει την ταξική του καταγωγή:κι εμένα οι παππούδες μου ήταν αγρότες, εργάτες, κτλ…
Το Πέραμα επίσης είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο δεν είχαν λουφάξει οι φασίστες μετά από την καθολική κατακραυγή για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το Χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Εκεί είχε γίνει εξάλλου, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία, η οργανωμένη δολοφονική επίθεση-ενέδρα κατά ενός συνεργείου μελών του ΠΑΜΕ που έκαναν αφισοκόλληση.
Τα γραφεία των φασιστών είναι λίγο πιο πάνω από αυτά του Κόμματος στον κεντρικό δρόμο, και μαζεύουν δυστυχώς ακόμα και σήμερα ουρές από κόσμο, όταν διενεργούν τα συσσίτιά τους, με τα οποία εξαγοράζουν τη συνείδηση και την αξιοπρέπεια των απελπισμένων.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους συντρόφους είναι η δυσκολία να πιάσουν επαφή με τα νέα παιδιά, να πιάσουν τον παλμό τους, σπάζοντας το τείχος της αδιαφορίας και της απάθειας για την πολιτική και τα κοινά σε έναν κόσμο που δε σε λυπάται. Και για αυτό χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, υπομονή και πολλές πρωτοβουλίες, στην ίδια κατεύθυνση με την πολύ πετυχημένη εικαστική έκθεση “άνθρωποι και σίδερα”, που διοργανώνεται σε ετήσια βάση, αλλά κι άλλες αντίστοιχες κινήσεις της τοπικής οργάνωσης.

Μια βασική αιτία της υποχώρησης, βέβαια, από όπου πηγάζουν αντικειμενικά κι οι δυσκολίες, έχει να κάνει με την παρακμή και τη συρρίκνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, που κάποτε απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, αλλά σήμερα αυτός ο αριθμός έχει μειωθεί δραματικά.
Παρόλα αυτά παραμένουν κάποιες διαχρονικές σταθερές, όπως η κεντρική είσοδος της Ζώνης, με το επιβλητικό μνημείο για τους νεκρούς μεταλλεργάτες, μπροστά από τα γραφεία του ταξικού σωματείου. Υπάρχει όμως και ένα -ας το πούμε- σωματείο “μόνο για Έλληνες”, που έστησαν οι φασίστες, λίγο έξω από τα όρια της ζώνης, προκειμένου να πλασάρουν καλύτερα τη φοβερή πρότασή τους για μεροκάματα πείνας 15 ευρώ και να προωθήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Την κατακλείδα του κειμένου μας τη δίνει μια εικόνα με σχεδόν καλτ στοιχεία, ενός σπιτιού κοντά στο λιμάνι, όπου ο ιδιοκτήτης του έχει αναρτήσει ένα πανό με το σύνθημα “μόνο ο Χριστός σώζει“. Αλλά σε μια περιοχή, όπου οι ντόπιοι φαίνεται να είναι ξεχασμένοι από το θεό και τις αρχές, κανείς δεν πρόκειται να τους σώσει πέρα από τον εαυτό τους. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ‘σακατεμένη μοίρα τους’, αν δεν καταλάβουν πως πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, γιατί ως γνωστόν, συν Αθηνά και χείρα κίνει…

Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα

Μέρος Ι

Η δύναμη του ψέματος βασίζεται πρακτικά στη δική μας θέληση να το πιστέψουμε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα κι η μεγάλη δύναμη του όπιου της θρησκείας, που λειτουργεί σαν παυσίπονο σε μια κοιλάδα ατελείωτων δακρύων. Εκτός από τα ιερατεία και τους εμπόρους ελπίδας που εκμεταλλεύονται το φόβο και την ανάγκη του κοσμάκη, για να βγάλουν κέρδος, υπάρχουν οι χρήστες που θα το καλλιεργούσαν ευχαρίστως και μόνοι τους για προσωπική χρήση, ή μπορεί να γινόντουσαν βαποράκια.

Κι αυτό δείχνει πόσο σαθρές είναι μερικές 'μεγάλες αλήθειες' που επαναλαμβάνονται σαν κλισέ και δίνονται παρηγοριά στον άρρωστο. Πχ ότι μπορεί κανείς να κοροϊδεύει πολύ κόσμο για λίγο καιρό ή λίγο κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά όχι πολλούς και για πολύ καιρό. Ή ότι ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Μετά όμως μπορούν να αλλάξουν με δημοκρατικές διαδικασίες και να αναβαπτιστούν, για να αντικαταστήσουν τον αντικαταστάτη τους. Και πάει λέγοντας...

Το πρόβλημα είναι πως ο λαός συνεχίζει να ερμηνεύει επιφανειακά την πολιτική με όρους ηθικής κι ειλικρίνειας. Πιστεύει βασικά πως το πρόβλημα είναι οι κλέφτες κι οι ψεύτες χωρίς να καταλαβαίνει τη νόμιμη κλοπή στα πλαίσια του συστήματος και την ψευδή συνείδηση που αναπτύσσει, ζώντας σε αυτό. Πληγώνεται γιατί ο Σύριζα του είπε ψέματα (και όντως του είπε) για όσα μπορούσε να κάνει ενάντια σε δανειστές και μνημόνια. Αλλά αρνείται να δει πως ανεξαρτήτως ειλικρίνειας και προθέσεων, ακόμα κι αν έχεις ειλικρινά τους καλύτερους σκοπούς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, χωρίς να έρθεις σε ρήξη με το γενικό πολιτικό κάδρο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε απλώς τα πρόσωπα, αλλά το σύστημα. Γιατί το ψέμα, όπως ακριβώς και τα σκάνδαλα, είναι ενσωματωμένο στη σάπια, εκμεταλλευτική φύση του.

Παρόλα αυτά ο λαός συνεχίζει να αναζητεί τον τίμιο, ειλικρινή πολιτικό ηγέτη, που θα 'ρθει καβάλα στο άσπρο άλογο να τον σώσει. Κι η πλάκα είναι πως συνεχίζει να εμπιστεύεται αυτούς ακριβώς που τον κορόιδεψαν, σαν τα θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, που ερωτεύονται το βιαστή τους ή σαν την απατημένη ερρωμένη, που πιστεύει -ξανά και ξανά- τις ψεύτικες υποσχέσεις του συντρόφου της πως θα αλλάξει και ότι μπορούν να κάνουν μια καινούρια αρχή. Σαν το συνθέτη του τραγουδιού στον τίτλο της ανάρτησης, που επέλεξε να συμβιβαστεί με τις αρχές, για να κάνει μια καινούρια αρχή στην καριέρα του.
Συνένοχο στο φόνο θα τον έχουνε...

Κι αφού λοιπόν καταλαβαίνει ότι εμείς του λέμε την αλήθεια και τον έχουμε προειδοποιήσει για τη θύελλα που ερχόταν και όσα θα βρούμε μπροστά μας, γιατί δε μας εμπιστεύεται; Καταρχάς, γιατί η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη -πολύ περισσότερο αυτός που στη λέει, σαν τους αγγελιοφόρους κακών ειδήσεων στα παλιά χρόνια. Και επίσης γιατί είναι εκπληκτικό τι θεωρεί τελικά ρεαλιστικό ο απατημένος λαός και πώς έχει μάθει να σκέφτεται.

Πού υπάρχει αυτό που λέτε; Πού εφαρμόστηκε και πέτυχε;
Λες και ο καπιταλισμός έχει πετύχει, όπου εφαρμόστηκε, και είναι θέσφατο. Είναι όμως η μοναδική -καταθλιπτική πλην υπαρκτή- πραγματικότητα, την οποία μπορεί να καταλάβει εμπειρικά κάποιος. Κι αυτό είναι σα να δικαιώνει αναδρομικά κατά μία έννοια το σχήμα του Σουσλόφ για τον υπαρκτό (σοβιετικό) σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τους τρίτους, ευρωκομμουνιστικούς δρόμους, που οδήγησαν κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης, αν δεν έμπλεξαν απλώς σε αντιφάσεις και αδιέξοδα.

Αλλά ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Κάπως σαν το λογικό που είναι πραγματικό, όπως θα έλεγε και ο (κάθε άλλο παρά σοσιαλιστής) πατέρας της διαλεκτικής, Χέγκελ.

Μέρος ΙΙ

Ένα  κείμενο της Λιάνας Κανέλλη που δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Περί απωλείας τρέχοντος προσανατολισμού

Πόσο πάει ο έρωτας σε ποινή στον καιρό της τζιχάντ και των πενήντα αποχρώσεων του γκρι; Πριν καλά καλά στεγνώσουν απ’ τον υπαρκτό τεχνητό τρόμο τα αόρατα μελάνια των ιστοτόπων, πριν ακόμα βραχνιάσει η φωνή των τρομοτελάληδων στις γόνδολες των καναλιών της αγοράς, η αεροπειρατεία λόγω έρωτα, δείχνει πού μπορεί να πάνε τα παραμύθια των αθλίων σύγχρονων ημερών.

Ξέρω, κόστισε πολύ και πολλά! Με όρους αγοράς. Με όρους πάθους, τίποτα! Ευτυχώς. Ούτε μια τρίχα, όχι μια ζωή ή και πολλές, όπως κοστίζουν εκείνοι οι σκοτεινοί έρωτες με θεούς-δυνάστες των παθών.

Όχι δεν θα ψάξω παραπέρα, δημοσιογραφικώς, τις… ψυχιατρικές λεπτομέρειες, τα επίπεδα σεροτονίνης, το βυθόμετρο κατάθλιψης ή τα παιδικά χρόνια του παρά κάτι εξηντάρη. Αυτού που έπιασε την υστερία των ημερών σαν ταύρο απ’ τα κέρατα, σ’ ένα χορό σύγχρονων ταυροκαθάψιων, για να φέρει ένα γράμμα στα πόδια της συζύγου, της τέως αγαπημένης και νυν και αεί μάνας των παιδιών τους. Έχω κατ’ επιλογήν, αποχρώσες ενδείξεις παραμυθίας περί την αποκοτιά του…

Ω! διεθνείς κι ιθαγενείς Αρχές! Συγχωρείστε τον άμεσα! Χορηγήστε του άσυλο δι’ ερωτικούς λόγους. Μην τον κλείσετε σ’ ένα μπουντρούμι, προσπαθώντας να τον κάνετε να μετανοιώσει που δεν κράτησε μόνο μέσα του τον έρωτα. Δώστε του το ένα εκατοστό απ’ τα προνόμια του Μπρέιβικ της νορβηγικής εκατόμβης και το ένα δέκατο της δικονομικής νομιμότητας του φονιά Ρουπακιά με το στιλέτο σβάστικα.

Μην του στήσετε άγαλμα. Μήτε αγχόνη. Και προπάντων μην ξεφτυλίσετε την επιστολή του, το ραβασάκι του. Ο φερόμενος ως ερωτευμένος κύριος καθηγητής, είναι ο πιο χρήσιμος αεροπειρατής που εμφανίζεται στον 21ο αιώνα, πιο χρήσιμος κι απ’ τους βαρβάρους του Μεγάλου Αλεξανδρινού. Ένας σιτεμένος Ρωμαίος, χωρίς Σέξπηρ και δίχως Ιουλιέτα. Έλεος επιδείξτε μέγα! Θέσατέ τον εκτός Αγοράς και προστατέψτε τον απ’ την “απώλεια τρέχοντος προσανατολισμού”. Έστω ως ερωτικόν είδος “μονάχος- μονάχος μου”, εναντίον όλων μας των χεσμένων απ’ το φόβο για τη ζωή…

Υ.Γ. Καταθέτω με ρίσκο την ανωτέρω εκδοχή μου, στο τρέχον χρηματιστήριο ανθρωπιστικών αξιών, ως μη μέλος μη κυβερνητικής μη οργάνωσης…

Ο καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Κάποιοι ήταν αριστεροί, γιατί τους άρεσε ο μύθος του Μαραντόνα. Η Νάπολι, ο φτωχός ιταλικός νότος, η σύγκρουση με το κατεστημένο της ΦΙΦΑ, η Κούβα, το τατουάζ με τον Τσε στο μπράτσο.

Κάποιοι έγιναν δεξιοί, γιατί τους άρεσε το αρχοντικό στιλ του Πελέ κι οι καλές του σχέσεις με τους εκάστοτε άρχοντες. Το αστραφτερό χαμόγελο, οι χορηγοί, το υπουργιλίκι, τα βραβεία για το αμφίβολο ρεκόρ τερμάτων με τη δημιουργική λογιστική.

Και σε κάποιους εναλλακτικούς, άρεσε ο Κρόιφ κι έγιναν παιδιά των λουλουδιών και φανατικοί οπαδοί των οράνιε, με σήμα την τουλίπα.

Υπάρχει μια (σχεδόν υλιστική) ανάλυση για το πώς ανέπτυξαν οι Ολλανδοί το “ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο”. Ζώντας σε μια χώρα, που ένα μεγάλο τμήμα της βρίσκεται κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τη σημασία του χώρου και της αξιοποίησής του, μεγαλώνοντας τις διαστάσεις του γηπέδου στην επίθεσή τους και μειώνοντάς τες, όταν αμύνονται. Κάτι που φαίνεται να αντίκειται στα όρια της τυπικής λογικής, αλλά φλερτάρει με τα όρια της διαλεκτικής.

Η δεύτερη βασική αρχή του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου είναι ότι όλοι οι παίκτες, ανεξαρτήτως θέσης, πρέπει να ξέρουν να επιτίθενται και να αμύνονται, θυμίζοντας κάπως τη σταδιακή εξάλειψη του καταμερισμού εργασίας σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, που κάποιοι το βάφτισαν “ολοκληρωτικό” για τους δικούς τους λόγους, αλλά πιθανότατα αγνοούν την καθοριστική τεχνική-προπονητική συμβολή του στη διαμόρφωση του total football.

Ο Κρόιφ ήταν σημαιοφόρος κι ιεραπόστολος αυτού του ποδοσφαίρου, χτίζοντας μια ιστορία με πολλά, παραμυθικά στοιχεία.

Ήταν παιδί μιας καθαρίστριας του γηπέδου του Άγιαξ, που κατάφερε να αναδειχθεί και να γίνει η μεγαλύτερη φυσιογνωμία στην ιστορία του Αίαντα.

Έβαλε τη σφραγίδα του σε όλους στο διαστημικό ποδόσφαιρο που παίζει η Μπαρτσελόνα, στον πρώτο της μεγάλο ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά και σε όσους ακολούθησαν, καταφέρνοντας να την αλλάξει επίπεδο και να την κάνει όντως κάτι παραπάνω από έναν απλό σύλλογο (mes que un club).

Άφησε όμως την “οράνιε”, την εθνική Ολλανδίας, βασίλισσα χωρίς στέμμα, που να σφραγίζει την ανωτερότητά της, σαν τους μεγάλους καλλιτέχνες που αφήνουν τα έργα τους ημιτελή.

Ήταν αντικομφορμιστής, φανατικός καπνιστής μέχρι να υποβληθεί σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, κι ιδεολόγος, που απείχε πχ από το Μουντιάλ του 78′ στην Αργεντινή, για να μη νομιμοποιήσει το καθεστώς του Βιντέλα.

Είχε ένα μεγάλο αντίπαλο στην εποχή του, το Φραντς Μπεκενμπάουερ, που κατάφερε να κατακτήσει Μουντιάλ σαν παίκτης και σαν προπονητής με τη Γερμανία, αλλά δεν έφτασε ούτε ένα κλάσμα της καταλυτικής επιρροής του Κρόιφ και των ιδεών του στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου ως τις μέρες μας.

Ο Κρόιφ εκτός από χορευτής ήταν ένας ποδοσφαιρικός φιλόσοφος, που έλεγε μεταξύ άλλων πως το να παίξεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, αλλά το να παίξεις απλό ποδόσφαιρο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Και πίστευε πως δεν είναι απαραίτητο να τρέχεις συνέχεια πίσω από την μπάλα, αρκεί να έχεις την κατοχή της και να τη βάλεις να τρέχει αυτή αντί για σένα.

Δεν είναι πως του έλειπαν οι φαντεζί ενέργειες, τα θεαματικά γκολ κι οι περίτεχνες ντρίπλες που ζαλίζουν τον αμυντικό. Πρέσβευε ένα ποδόσφαιρο όπου το θέαμα ήταν πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα και προϋπόθεσή του, χωρίς να είναι ένας κινηματογραφικός υπερήρωας, τύπου Κρ. Ρονάλντο, που τρέχει, σουτάρει, πηδάει καλύτερα από τον καθένα, με υπερφυσική δύναμη κι αφήνει πίσω τους αμυντικούς, σαν προπονητικές κορίνες.

Ο Κρόιφ ήταν ένα από τα μεγάλα αστέρια που ερίζουν δικαίως για τον τίτλο του κορυφαίου άσου όλων των εποχών. Βλέποντας λοιπόν αυτό το αστέρι να πέφτει από τον ουρανό, δε μένει παρά να κάνουμε μια ευχή: να είναι ή να γίνει το σύγχρονο ποδόσφαιρο τόσο θελκτικό και θεαματικό, σαν αυτό που δίδασκε ο ιπτάμενος Ολλανδός και τα δημιουργήματά του, που πέρασαν χτες στην ποδοσφαιρική αθανασία…

Υγ: στο σύνδεσμο αυτό είναι συγκεντρωμένα τα καλύτερα στιγμιότυπα που χάρισε ως παίκτης. Τα προπονητικά επιτεύγματα και η συνολική συνεισφορά του όμως δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε στιγμιότυπα και βιντεάκια.

Ο γέρος και το περιστέρι

Επειδή σήμερα η κε του μπλοκ τρέχει και δε φτάνει μια πρόωρη αναδημοσίευση από το Ατέχνως και μια λογοτεχνίζουσα προσπάθεια που δέχεται κάθε καλόπιστη κριτική.

Είχε λίγη ώρα για σκότωμα κι είπε να χαρεί την ανοιξιάτικη λιακάδα. Διάλεξε ένα παγκάκι σε μία από τις πλατείες του κέντρου, όπου βρίσκει καταφύγιο, σαν είδος υπό εξαφάνιση, η παλιά παραδοσιακή Αθήνα, που παρακμάζει, γερνάει και πεθαίνει. Χάζεψε τις γειτονικές φιγούρες, που ξαπόσταζαν στη σκιά της εκκλησίας του Παντελεήμονα, ράθυμες, καλοσυνάτες, πρόθυμες να ελεήσουν τους πάντες, όσους είχαν ανάγκη, αρκεί να μη διέφεραν στο χρώμα και τη θρησκεία τους.

Το βλέμμα κόλλησε σε μια γλυκιά κοπέλα, που θα μπορούσε να είναι κι η Βάσια Παναγοπούλου στα νιάτα της, σε εκείνη την ταινία που ονειρευόταν ξύπνια κι έβλεπε το Γαρδέλη με φωτοστέφανο, στη θέση του άγιου. Η κοπέλα απέναντί του όμως αγνοούσε τον ωραίο νοερό παραλληλισμό του, ακόμα και την ταινία ίσως, λόγω ηλικίας, κι είχε αφοσιωθεί σε ένα περιστέρι που περνούσε κοντά της προς αναζήτηση τροφής, λες και την προκαλούσε να το πιάσει, για να ποζάρουν για μια κόπια του Πικάσο, από τον κλασικό πίνακα.

Και το δικό του μυαλό όμως ήταν χίλια κομμάτια, μια μικρογραφία της Γκερνίκα -που ελάχιστοι τη λένε έτσι- και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, για να απολαύσει το ωραίο. Σα να ενοχοποιούσε ασυνείδητα τη χαρά και να κατέστελλε κάθε υποψία της.

Το περιστέρι κινήθηκε λίγο προς τα δεξιά, όπου ένας γέρος κρατούσε ψωμί και το έκοβε σε ψίχουλα, για να ταΐσει τα πουλιά. Άρτος και θεάματα, σε διπλανά κάδρα, με τη βιολογική ανάγκη να υπερισχύει, πάντα, της αισθητικής.

Εστίασε κι αυτός με τη σειρά του στο γέρο. Γενικά έβλεπε τη φιλοζωία ως ομολογία αποτυχία στις σχέσεις με τους ανθρώπους, που έχουν σοβαρά συγκριτικά μειονεκτήματα. Έχουν άποψη, αντιρρήσεις και δε θα σου δείξουν ποτέ την προσοχή που σου δίνει ένα ζωντανό, όταν κρατάς την τροφή του, εκτός αν φτάσουν στα όρια της αποκτήνωσης, όπως συνέβαινε συχνά σ’ αυτή τη γειτονιά. Από την άλλη μπορεί να ήταν απλώς η ανάγκη ενός παππού να συνεχίσει να δώσει, να κρατηθεί στη ζωή μοιράζοντάς την.

Πρόσεξε το στόμα του που είχε μείνει ανοιχτό, την παιδική αφέλεια στο γερασμένο πρόσωπο, το συμβολισμό με το σουσάμι από το ψωμί που κρατούσε στα χέρια. Υποψιάστηκε μια δόση ανέμελης ευτυχίας πίσω από την εικόνα και ένιωσε προς στιγμήν σαν Αλή Μπαμπάς που ήθελε να την κλέψει, για να τη χαρεί αυτός.

Πάντα θα βρεθεί όμως μια μικρή λεπτομέρεια της πραγματικότητας να σου χαλάσει έναν ωραίο συλλογισμό. Μια ξερακιανή ασπρομάλλα, που μπορεί να ήταν κι η γυναίκα του γεράκου, από αυτές που υπάρχουν για να τους φταίνε τα πάντα και λες πως δεν “έχουν τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει”, τον πλησίασε και άρχισε να του φωνάζει, γιατί λες; Επειδή έριχνε τα ψίχουλα κάτω, σα να λέρωνε το νοερό, τσιμεντένιο τραπεζομάντιλο που είχε στρώσει με τόσο κόπο στο μυαλό της. Κι έστησαν έτσι ένα μίζερο, ανούσιο καβγά, μάλλον για να τη σπάσουν ο ένας στον άλλο, παρά για να βγάλουν άκρη. Ό,τι έκαναν δηλαδή λίγο πιο πέρα για ένα κομμάτι ψωμί, δυο τροφαντά περιστέρια, που ήταν κάποτε πιτσουνάκια. Αλλά αυτά τουλάχιστον είχαν κίνητρο.

–Πού πας χωρίς αγάπη, στον ήλιο, τη βροχή…

Ξύπνησε απότομα από την ονειροπόληση με τις φωνές κι αναρωτήθηκε τι μπορεί να είχε ζηλέψει πριν από λίγο σε αυτό το θλιβερό θέαμα και σε ένα ανοιχτό στόμα, φαντασιακό σύμβολο του λαού κατά μία έννοια, που κατάπινε αμάσητο ό,τι παραμύθι της Χαλιμάς του σέρβιραν οι σαράντα κλέφτες και νανούριζε την ταξική του συνείδηση, με εύκολες υποσχέσεις για ένα χαρούμενο, παιδικό τέλος.

Και ζήσανε οι αστοί καλά, και μη χειρότερα…

Τραβηγμένος συνειρμός, σκέφτηκε μέσα του. Ίσως τελικά το μόνο που ζήλεψε πραγματικά να ήταν η ανεμελιά που πηγάζει από την απουσία τέτοιων συνειρμών, την υποχρέωση να υπάρχει κάποιο νόημα σε όλα: τη σκοτωμένη ώρα, τα περιστέρια της πλατείας, τον καβγά τους για ένα κομμάτι ψωμί, τους Κατσιμιχαίους, και τη δεξιά πορεία τους για να το πάρουν. Ένα στόμα που χάσκει ανοιχτό, τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, το σπήλαιο του Πλάτωνα, το πλατωνικό ενδιαφέρον του για την κοπέλα απέναντι, που βαρέθηκε να περιμένει την κίνησή του, και είχε φύγει.

Μα δεν είναι όλα σοσιαλιστικός ρεαλισμός σε αυτή τη ζωή, για να έχουν νόημα. Πώς να είναι δηλαδή ρεαλισμός με τόση ανάγκη για μια διέξοδο στα παραμύθια; Και πώς να είναι σοσιαλιστικός εξάλλου, χωρίς να έχουμε σοσιαλισμό;

Είδε μπροστά του δυο άλλα περιστέρια να μαλώνουν σα μικρά αρπακτικά, κι ας είναι το σύμβολο της ειρήνης. Άνοιξε πάλι το κουτί με τους συνειρμούς και άρχισε να πλάθει συμβολισμούς και νοήματα στο μυαλό του.

Κώστας Πουρναράς (Μπόσης): Στρατευμένος στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων

«Ήταν ο δάσκαλος που δεν περιορίστηκε στα στενά δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα αλλά έσκυψε με συμπόνια στον πάσχοντα άνθρωπο. Βοήθησε τον αδύνατο, πάλεψε για το δίκιο του αδικημένου και συμπαραστάθηκε στον ταπεινό και καταφρονεμένο. (…) Ακόμα και σήμερα τον θυμούνται με συγκίνηση στα χωριά που δούλεψε. Θυμούνται το δάσκαλο με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά που περίμενε να πληρωθεί για να μοιράσει το μισθό του σε φτωχούς και ανήμπορους ενώ αυτός ζούσε ασκητικά…».
Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) αντιτάχτηκε στην «κανονικότητα» της εποχής του που ήθελε τον δάσκαλο κρίκο της αλυσίδας που κρατούσε δεμένο το λαό, στο σκοτάδι, γιατί έτσι βόλευε τα συμφέροντα αυτών που λυμαίνονταν τον ιδρώτα του και όριζαν τις τύχες του.
Μπροστάρης ανάμεσα στους πρωτοπόρους αγωνιστές, τους «σκαπανείς των καινούργιων ιδεών» που φύσηξε στα πέρατα του κόσμου ο άνεμος της Οχτωβριανής Επανάστασης. Συγκαταλέγεται σε αυτούς που, «κατέβαλαν πολλές και επίπονες προσπάθειες να διαδώσουν στο λαό τις καινούργιες ιδέες, την ιδεολογία και τις αρχές του ΚΚΕ».
Με το λογοτεχνικό του έργο εξέφρασε τους πόθους του λαού, ύμνησε τους αγώνες του για λευτεριά, ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, για τον σοσιαλισμό. Ο συγγραφέας του Αη Στράτη, της Αντίστασης, του Γράμμου, της πολιτικής προσφυγιάς, αφιέρωσε την προσωπική του ζωή και το έργο του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των καταπιεσμένων. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε, εξορίστηκε, πολέμησε με το τουφέκι και το μολύβι, τραυματίστηκε, έζησε στην αναγκαστική υπερορία και «έφυγε» αταλάντευτα πιστός στις ιδέες και στα ιδανικά του.

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) γεννήθηκε το 1908 στη Χώσεψη (Κυψέλη) Άρτας. Μετά το Γυμνάσιο αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ιωαννίνων και υπηρέτησε ως δάσκαλος στη Θράκη και στην Ανέζα Άρτας. Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ από το 1930 και γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Άρτας πριν τη δικτατορία του Μεταξά. Με την κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας συλλαμβάνεται και καταδικάζεται ως «επικίνδυνος για την δημόσια τάξη». Στέλνεται στις φυλακές της Κέρκυρας και στη συνέχεια εκτοπίζεται στον Αη Στράτη. Εκεί θα τον βρει μαζί με άλλους αγωνιστές η Γερμανική Κατοχή, αφού η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους απελευθερώσει και να πολεμήσουν τους ναζί καταχτητές, όπως κατ’ επανάληψη αιτούνταν οι εξόριστοι.
Το χειμώνα του 1941-42 θα ζήσει την τρομακτική εμπειρία της μάχης με την πείνα, από την οποία θα χάσουν τη ζωή τους 33 κομμουνιστές εξόριστοι, αρνούμενοι να προδώσουν την ιδεολογία τους, που θα μεταφέρει αργότερα στο μνημειώδες έργο του “Αη Στράτης, η μάχη της πείνας των πολιτικών εξορίστων στα 1941”. Στις 17 Ιούνη του 1943, συμμετέχει στη μεγάλη απόδραση από τον Αη Στράτη και καταφεύγει στη Χαλκιδική, όπου θα ενταχτεί στον ΕΛΑΣ και θα του ανατεθεί ο τομέας πολιτικής διαφώτισης των ανταρτών. Παράλληλα αρθρογραφεί στον αντιστασιακό τύπο.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν είναι λίγες οι φορές που βασανίστηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε για τη δράση του. Το 1947 καταφέρνει δραπετεύοντας από τόπο εξορίας να βγει στο βουνό και να ενταχτεί στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Πολιτικός Επίτροπος της 107ης Ταξιαρχίας και παράλληλα ανταποκριτής-αρθρογράφος στα έντυπα του ΔΣΕ, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι. Σε μια από αυτές τραυματίζεται βαριά στο κεφάλι με αποτέλεσμα να χάσει την όραση από το ένα του μάτι. Μετά την ανάρρωσή του σε νοσοκομείο της Λ.Δ. Ουγγαρίας επιστρέφει στο Γράμμο.
Με την λήξη του εμφυλίου πολέμου βρίσκεται πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη της ΕΣΣΔ. Μεταβαίνει στη Μόσχα όπου κάνει ανώτατες σπουδές και από εκεί στη Λ.Δ. Ρουμανίας όπου τοποθετείται στο εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, στον Λογοτεχνικό Κύκλο (επιτροπή λογοτεχνών που γνωμοδοτούσαν για τα υπό έκδοση βιβλία), στον ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ συμμετέχει στην μεταφραστική ομάδα που ασχολείται με την μετάφραση κλασικών έργων του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε αταλάντευτα πιστός στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Πέθανε στο Σιμπίου της Ρουμανίας στις 2 Απρίλη του 1994. Η τέφρα του μεταφέρθηκε με τη φροντίδα της γυναίκας του Ιλεάνας Μπιρσάν και τάφηκε, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, στον τόπο που γεννήθηκε.
Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του:
1)  «Αη Στράτης, η μάχη της πείνας των πολιτικών εξορίστων στα 1941» (Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1947 ― Ιστορικές Εκδόσεις, 1977 ― Αθήνα 1994.)
2) «Εμείς θα νικήσουμε» (Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1953)
3) «Δύσκολες μέρες» (Πολιτικές & Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1956)
4) «Αναμνήσεις» (Αθήνα 1978)
5) «Ο Θωμάς ο Καρατζάς» (Σύγχρονη Εποχή, 1978)
6) «Ο Κραβαρίτης» (Σύγχρονη Εποχή, 1983)
7) «…Και το τραίνο τραβούσε για τα ξεχερσώματα» (Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1962 ― Σύγχρονη Εποχή, 1998 και β΄ έκδοση 2013).

Το λογοτεχνικό έργο του Κώστα Μπόση, από τα εξέχοντα της αγωνιστικής λογοτεχνίας μας, δεν έχει ακόμη τη θέση που του αξίζει· στο μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι ακόμα γνωστό. Άδικο για κάποιον που αφιέρωσε όλη τη ζωή και το έργο του στον αγώνα για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Που δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων. Που υπηρέτησε και εκπλήρωσε το χρέος του προς το λαό με τη στάση ζωής του και την τέχνη του.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες να γίνει ευρύτερα γνωστό το έργο και η προσωπικότητα του Κώστα Μπόση και σε αυτό έχει συμβάλει θετικά και το διαδίκτυο. Στην κατεύθυνση αυτή, της γνωριμίας μας με τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το συγγραφέα, της διάδοσης του έργου και της απόδοσης τιμής για την προσφορά του κινείται η εκδήλωση που διοργανώνουμε ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας, ο Σύλλογος Γυναικών Αμβρακικού και το περιοδικό μας (ΑΤΕΧΝΩΣ).

Η εκδήλωση θα γίνει το ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΓΕΝΑΡΗ 2016, στις 6 το απόγευμα

στην ΑΝΕΖΑ ΑΡΤΑΣ, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο (δίπλα στην εκκλησία)

ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑΣ (ΜΠΟΣΗΣ)
ο δάσκαλος, ο συγγραφέας, ο αγωνιστής

Ογδόντα χρόνια μετά, η Ανέζα θυμάται και τιμά τον αγωνιστή δάσκαλό της
και λογοτέχνη, στο χώρο όπου δίδαξε τα παιδιά της, στον τόπο όπου έταξε
τη ζωή του στην υπόθεση του δίκιου και της προκοπής του λαού.

Θα χαιρετήσουν:
– Γιώργος Μαργώνης, πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας
– Ελένη Χουλιάρα, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Αμβρακικού
Θα μιλήσουν:
– Νίκος Πουρναράς, οικοδόμος, συνεκδότης του περιοδικού ΑΤΕΧΝΩΣ
– Σοφία Χατζηκυριάκου – Βώττη, εκπαιδευτικός
– Χρήστος Νταβαντζής, αντιστασιακός, συναγωνιστής και φίλος του Κώστα Πουρναρά (Μπόση)
• Συμμετέχει μουσικό συγκρότημα φοιτητών από το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου
• Μέλη του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας θα διαβάσουν αποσπάσματα από έργα του συγγραφέα
• Θα προβληθεί βίντεο για τη ζωή και το έργο του Κώστα Πουρναρά (Μπόση), ενώ στο χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και έκθεση με βιβλία του συγγραφέα
Θα συντονίσει ο Λάμπρος Θεμελής, μαθηματικός, υπάλληλος του ΚΕΠ Αμβρακικού

Στο τέλος της εκδήλωσης θα προσφερθούν ηπειρώτικες πίτες και τσίπουρο

Πώς θα έρθετε (με αυτοκίνητο) στην εκδήλωση:
Από την Εθνική Οδό Άρτας-Ιωαννίνων: Στο ιστορικό Γεφύρι της Άρτας θα στρίψετε αριστερά (αν οδηγείτε με κατεύθυνση προς Γιάννενα) ή δεξιά (αν οδηγείτε με κατεύθυνση προς Άρτα) στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη).
Από την Εθνική Οδό Αγρινίου-Άρτας:  Μπαίνοντας στην Άρτα η οδός μετονομάζεται σε Περιφερειακή Άρτας. Στο ιστορικό Γεφύρι θα στρίψετε αριστερά στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη).

Από την Ιονια Οδό: Έξοδος προς Άρτα. Ακολουθείτε την Εθνική Οδό Άρτας-Τρικάλων και στον κόμβο στρίβετε δεξιά στην Περιφερειακή Άρτας. Στο ιστορικό Γεφύρι θα στρίψετε αριστερά στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη)

Διαβάστε στο ΑΤΕΧΝΩΣ για τον Κώστα Πουρναρά (Μπόση)
(“κλικ” πάνω στους τίτλους):
Βιογραφικά στοιχεία
Κώστας Πουρναράς (Μπόσης): Στρατευμένος στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων
Για το έργο του
1) Παραμονή Χριστουγέννων
2) «Όποιος δεν είναι έτοιμος να πεθάνει σήμερα ούτε αύριο θα ’ναι…»
3) Πόσο όμορφη θα είναι αύριο η ζωή
4) Η περιπετειώδης απόδραση των εξόριστων κομμουνιστών του Αη Στράτη στις 17 Ιούνη του 1943
5) Δύσκολες Μέρες (παρουσίαση του ομότιτλου βιβλίου του)
6) Η πολιτική σκέψη του Κώστα Μπόση στο μυθιστόρημα “Ο Θωμάς ο Καρατζάς”
7) [Το γράμμα…]
Στο ΑΤΕΧΝΩΣ θα συνεχίσουμε με εκτενές αφιέρωμα μέχρι τη μέρα της εκδήλωσης. Δεσμευόμαστε ότι η προσπάθειά μας αυτή δεν θα σταματήσει με την εκδήλωση, θα έχει και συνέχεια.

Λόγω της ημέρας

Η χτεσινή μέρα ήταν φορτωμένη με κάποιες μαζεμένες σημαντικές επετείους, που επιβάλλουν κατά τη γνώμη μου, την αναδημοσίευση δυο κειμένων -έστω και με μια μέρα καθυστέρηση.

Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε στους παρακάτω συνδέσμους ένα κείμενο για δύο άλλες δημαντικές επετείους.
Τα γενέθλια του ποιητή Νασίμ Χικμέτ
Και το θάνατο του κομμουνιστή γιατρού Πέτρου Κόκκαλη

Η κόκκινη Ρόζα

Η κόκκινη Ρόζα. Η Ρόζα μας.

Που έπεσε νεκρή μια μέρα σαν και σήμερα από τους τραμπούκους των ξεπουλημένων σοσιαλιστών ηγετών (Έμπερτ, Νόσκε), που τέθηκαν στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.
Που έζησε στο κορμί της, μαζί με το σύντροφό της, Καρλ Λίμπκνεχτ, την προδοσία των ρεφορμιστών και πώς αυτή στρώνει το δρόμο στο φασισμό.
Που μπήκε επικεφαλής στο πιο δυνατό, το πιο ωραίο κίνημα της γερμανικής ιστορίας, που δεν ήταν δυστυχώς αρκετά ώριμο, αλλά αν κατάφερνε να νικήσει, θα άλλαζε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας.

Που άφησε πίσω της πολύτιμη παρακαταθήκη με το θεωρητικό της έργο, και μια σειρά αξιόλογες και επίκαιρες μπροσούρες, όπως το «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», σαν πρωθύστερο «κατηγορώ» σε όσους καπηλεύτηκαν το όνομά της, και το έδωσαν σε ένα ίδρυμα του ευρωκομμουνιστικού αναθεωρητισμού.
Που ήταν η πιο φλογερή και συνεπής πολέμιος του σωβινισμού και του μιλιταρισμού. Και διέθετε οξυμένο, κριτικό πνεύμα, ακόμα κι απέναντι στην ίδια την επανάσταση, ακόμα κι όταν λάθευε. Όπως είχε πει για αυτήν ο Λένιν, ήταν ένας από τους αετούς της επανάστασης, ακόμα κι αν πετούσε κάποτε πολύ χαμηλά, εκεί που φτάνουν οι κότες.
Που είχε πλακουτσωτή μύτη και μάλλον καχεκτικό σώμα, αλλά ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία στους συντρόφους και τους συνομιλητές της, όχι με την εμφάνιση, αλλά με το επαναστατικό πνεύμα, τις ικανότητες και την αφοσίωσή της στον αγώνα.

Που η ακτινοβολία της φτάνει ως την εποχή μας και τη φωτίζει με το παράδειγμά της.
Που εμπνέει πολλούς γονείς να βαφτίσουν προς τιμήν της τα κορίτσια τους με το όνομά της.
Που την τραγούδησαν ο Μητροπάνος κι η Δημητριάδη. Ενέπνευσε τον Καζαντζάκη, το Μικρούτσικο και τον Αλκαίο με τη Ρόζα του, που τον κοιτούσε μουδιασμένο να βλέπει πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, αλλά οπισθοχωρεί καμιά φορά, και γίνεται σιωπή…

Η δική μας Ρόζα, η κόκκινη Ρόζα Λούξεμπουργκ –τι σου ‘χω φυλαγμένα…


Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Το Ατέχνως ήρθε στο διαδικτυακό αέρα στις 15 Γενάρη του 2015, συμπτωματικά μόλις δέκα ημέρες πριν τα πολιτικά «εγκαίνια» της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστερά, που τρίτωσε τα μνημόνια. Προφανώς αυτό το μεσοδιάστημα δεν ήταν οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, όπως δεν τον συγκλόνισαν ούτε και οι δώδεκα μήνες που ακολούθησαν, είτε στην πραγματική ζωή, είτε στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Θέλουμε να πιστεύουμε όμως πως συγκριτικά με την κυβέρνηση τουλάχιστον, κάτι παραπάνω καταφέραμε να αλλάξουμε ως περιοδικό, φέρνοντας κάτι καινούριο και διαφορετικό.

Το Ατέχνως επιχείρησε να καλύψει ένα κενό στο διαδικτυακό χάρτη, χωρίς να παραβλέπει τα δικά του κενά και τις διάφορες ελλείψεις του, που δεν περιλαμβάνουν πάντως τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την πρωτότυπη κριτική ματιά. Και το βλέπουμε έκτοτε να αναπτύσσεται καθημερινά, σαν ένα μικρό μωρό ενός έτους, που ακόμα μπουσουλάει, αλλά έχει κάνει και πολλά ποιοτικά άλματα. Και λέει τις πρώτες του λεξούλες, αλλά επιδιώκει να αρθρώνει έναν ποιοτικό εναλλακτικό λόγο, που είναι κι ο βασικός λόγος της ύπαρξής του.

Δεν είναι ωραίο να περιαυτολογεί κανείς, αλλά αυτή η συστολή υποχωρεί κι αναστέλλεται, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο, συλλογικό εγχείρημα, με μια σειρά αξιόλογους γραφιάδες, που έκαναν πράξη τη βασική μας δέσμευση για πρωτότυπη ύλη, με ποικίλη θεματολογία και καθημερινή ροή κειμένων. Με την αφορμή αυτή νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους τους συνεργάτες μας που έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια του περιοδικού, έστω και αν αυτό ήταν ένα μόνο κείμενο, ακόμα κι αν στο ενδιάμεσο έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας.

Κυρίως όμως οφείλουμε μια ειδική αναφορά στο αναγνωστικό κοινό του Ατέχνως, που μας υποδέχτηκε ζεστά από την πρώτη στιγμή και ανανεώνει καθημερινά την εμπιστοσύνη του στο περιοδικό. Συνηθίζουμε να μιλάμε με όρους κινήματος, για βαθιές ρίζες κι ακατάλυτους δεσμούς με τον κόσμο. Για εμάς αυτά δεν ήταν καθόλου αυτονόητα, συνεπώς θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την καθημερινή επαφή και την ανάδραση, με τις παρατηρήσεις σας, τις συμβουλές-προτάσεις σας, τα σχόλια, κτλ. Και να σας προτρέψουμε να γίνετε πιο αυστηροί μαζί μας, στις υποδείξεις σας και την κριτική σας, για να συμβάλλετε με κάθε πιθανό τρόπο στη βελτίωση της ύλης του περιοδικού.

Κουβαλάμε την πείρα του πρώτου χρόνου, όλες τις ευχάριστες και τις όποιες αρνητικές στιγμές, και συνεχίζουμε με όρεξη και θέληση να κάνουμε ακόμα περισσότερα, να έχουμε πιο ενεργή παρουσία κι εξωστρεφή δραστηριότητα, με ανοιχτές εκδηλώσεις κι άλλες ιδέες που σκοπεύουμε να εντάξουμε στο σχεδιασμό μας.

Ένα χρόνο μετά, είμαστε όρθιοι πάνω στη σχεδία μας και συνεχίζουμε το ταξίδι μας, μαζί με πολλούς συντρόφους που (σε αντίθεση με αυτούς του ομηρικού Οδυσσέα) αυξάνονται και πληθύνονται. Κι όπως λέει, παραφρασμένος, ο στίχος που επιλέξαμε στον τίτλο.

Ατέχνω(ς) ακόμα μάτια μου, Ατέχνω(ς)

Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Μου τη δίνει που όλοι ψοφάνε να βρουν μια αφορμή να χαρούν και να γλεντήσουν, ενώ κατά βάθος είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης, βουτηγμένοι στη μιζέρια.

Μου τη δίνουν τα οικογενειακά συλλαλητήρια, τα επίσημα ρεβεγιόν κι οι Στρουμφίτες με τα λούσα.

Μου τη δίνουν τα ψεύτικα, φορεμένα χαμόγελα, και τα φιλιά με τις θεί(τσ)ες.

Μου τη δίνει η φτιαχτή συγκίνηση για τη θεία γέννηση, ενώ η πόλη είναι γεμάτη αυτοσχέδιες φάτνες, με άστεγους, μετανάστες, και ψυχρούς περαστικούς, που νοσταλγούν τον Ηρώδη για να τους μαζέψει.

Μου τη δίνουν οι συγγενείς μου, γιατί σε αντίθεση με τους φίλους μου, αυτούς δεν τους έχω διαλέξει.

Μου τη δίνουν κι οι φίλοι μου, γιατί προτιμούν τους δικούς τους συγγενείς, αυτές τις μέρες.

Μου τη δίνουν τα μικρά διαγγέλματα στις ευχές, που θυμίζουν τυποποιημένες απαντήσεις υποψηφίων σε καλλιστεία -για την παγκόσμια ειρήνη, κτλ.

Μου τη δίνει η υποκρισία των ημερών, που φοράμε υποτίθεται τον καλύτερο εαυτό μας, για να δικαιολογούμαστε να βγάλουμε το χειρότερο δυνατό, τις υπόλοιπες 350, που δεν είναι άγιες σαν και αυτές.

Μου τη δίνουν οι ψεύτικες υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας, για τη νέα χρονιά, πιο πολύ για το έθιμο, παρά γιατί πιστεύουμε πως θα τις τηρήσουμε.

Μου τη δίνει που δε βρίσκουμε τι μας φταίει και του χρόνου, πάλι τα ίδια, πάνω-κάτω, θα λέμε και θα ευχόμαστε.

Μου τη δίνει που το 15′ δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο. Πρώτη φορά αριστερά, 5η φορά (και μισή) 5,5%.

Μου τη δίνει ο Άγιος Βασίλης και το “χο-χο-χο” (χολέρα κακιά)! Και που εθιζόμαστε από μικροί στο ψέμα και την ανάθεση, να μας φέρει έτοιμο κάποιος άλλος αυτό που θέλουμε.

Μου τη δίνουν τα κάλαντα, που έχουν γίνει μια χρηματική συναλλαγή, κι όλα τα εκφυλισμένα έθιμα.

Μου τη δίνει η εμπορευματοποίηση, και τα μαγαζιά που στολίζονται από το Νοέμβρη, ενώ είναι ακόμα καλοκαίρι.

Μου τη δίνουν οι φιλανθρωπικές δράσεις-εκδηλώσεις μπροστά στις κάμερες.

Μου τη δίνει το κρύο και ότι κλεινόμαστε σπίτι μας, και γενικώς στο καβούκι μας. Ενώ τα μισά σπίτια είναι χωρίς σταθερή θέρμανση κι ο κόσμος στήνει, στην κυριολεξία, τρικούβερτο γλέντι, μπας και ζεσταθεί λίγο, κάτω απ’ τα σκεπάσματα.

Μου τη δίνει που το καλοκαίρι αργεί ακόμα κι η μέρα παραείναι μικρή.

Μου τη δίνουν τα κιτς φωτάκια-στολίδια, που κάνουν θόρυβο, και το μπαλκόνι σου σαν τσίρκο.

Μου τη δίνουν τα ρεπορτάζ για το πώς κινήθηκε η αγορά, κι οι συμβουλές για το πώς θα χάσουμε τα περιττά κιλά των γιορτών.
Και ποιος σου είπε ότι είναι περιττά ρε φίλε; Μπορεί εγώ να έχω κάνει επένδυση για την κρίση και το δύσκολο χειμώνα που έρχεται…

Μου τη δίνουν τα κείμενα στο διαδίκτυο, για το πόσο γαμάτα, μοναδικά και μαγικά είναι τα Χριστούγεννα.

Μου τη δίνει που οι κουραμπιέδες λερώνουν πολύ εύκολα τα μαύρα ρούχα, και τα μελομακάρονα κολλάνε στα χέρια.

Μου τη δίνει που κόβεται το πρωτάθλημα. Και περισσότερο, που μετά θα ξαναρχίσει.

Μου τη δίνει ο Καμίνης και τα αυτάρεσκα διαγγέλματά του, κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος.

Μου τη δίνουν τα προκάτ, ανέμπνευστα “εορταστικά προγράμματα” των καναλιών από τα σκυλάδικα με τις φίρμες.

Μου τη δίνουν οι χριστουγεννιάτικες (και όχι μόνο) διαφημίσεις του Τζάμπο.
Τζά-μπο, η εκμετάλλευση είμαστε εμείς…

Μου τη δίνει που παίζουν πάντα οι ίδιες ταινίες (όχι άλλο “Μόνος στο σπίτι”, το αποστηθίσαμε) και τα ίδια τραγούδια, σαν πλύση εγκεφάλου.
Δε θα το πετύχω πουθενά αυτό το /*&#@ ελαφάκι, το Ρούντολφ; Θα το λιθοβολήσω μέχρι θανάτου.

Μου τη δίνει ο στάνταρ ηλίθιος, που θα βρεθεί πάντα να ρίξει τις στρακαστρούκες του στις δώδεκα παρά πέντε, προτού αλλάξει ο χρόνος, για να είναι ο πρώτος. Ενημερωθήκατε πρώτοι από το δικό μας κανάλι…

Εντάξει, υπάρχουν και κάνα δυο πράγματα που μου αρέσουν, αλλά προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι και με αποπροσανατολίσουν…

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

25 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

Πας λοιπόν στο χωριό μερικές μέρες, για να κάνεις ένα διάλειμμα από τους κρύους, αποξενωμένους ανθρώπους της πόλης, και συναντάς τελικά μια μικρογραφία τους, πιο γκροτέσκα, ίσως και πιο χαριτωμένη, αν έρχεσαι μαζί της σε επαφή, λίγες φορές το χρόνο. Κι αναρωτιέσαι πότε χώρεσε τόσο πολλή πόλη μες στο χωριό και δεν το πήρες είδηση.

Ώσπου κάθεστε να δείτε τις ειδήσεις κι εκεί βλέπεις το φως το αληθινό για τη βασική πηγή του σκοταδιού. Γιατί πιάνουν να αναλύσουν οι ασώματες κεφαλές ένα ζήτημα και οι πιστοί υπήκοοι-τηλεθεατές αρχίζουν από κάτω να αναμασούν τηλεπαθητικά τα μηνύματα, που ακούν τόσο καιρό, τα έχουν εσωτερικεύσει, και τα πιστεύουν τώρα για δικά τους, δικές τους απόψεις και συμπεράσματα, όπου έφτασαν μόνοι τους, αυθόρμητα. Γιατί μπορεί το μυαλό του τηλεοπτικού υπηκόου να σταματάει και να πέφτει σε λήθαργο, αλλά δεν παύει εντελώς να λειτουργεί κι έχουμε έτσι μια μορφή υπνοπαιδείας, με το από οθόνης κήρυγμα να αποθηκεύεται υποσυνείδητα. Κι είναι πολύ τυπική στάση να δανείζεσαι την κυρίαρχη άποψη των δελτίων, που την έχεις αποστηθίσει κι εμπεδώσει, για να μη φανεί πως δεν έχεις δική σου στην ομήγυρη του καφενείου ή στην παρέα με τις γειτόνισσες. Κι έτσι γίνεται διανομή ρόλων, ο ένας Ευαγγελάτος, ο άλλος Πρετεντέρης, κόβοντας και ράβοντας για όποιο θέμα προκύψει.

Βγαίνει πχ ένα ρεπορτάζ για το δημόσιο χρέος και τις δόσεις, κι αρχίζει ο παππούς για τις αποδείξεις που δεν κόβουμε, τους υπεράριθμους διορισμούς και τα βύσματα στο δημόσιο, που έκαναν όλη τη ζημιά. Συμπληρώνει η γιαγιά για τους άχρηστους δημόσιους υπαλλήλους που τους πληρώνουμε για να τα ξύνουν ολημερίς. Κι αποσώνει ο θείος με στόμφο για το σπάταλο, αμαρτωλό παρελθόν, όταν καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παράγαμε. Κι ας μην κατανάλωναν τίποτα σοβαρό οι χωριανοί όλα αυτά τα χρόνια, κι ας παράγουν λιγότερα από ποτέ με την ΚΑΠ και τις ευλογίες της ΕΕ, όπου θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, και θα πουλούσαμε τα προϊόντα μας στην κοινή αγορά, αντί να τα θάβουμε σε χωματερές. Κι άντε να ανατρέψεις εσύ την εδραιωμένη Παγκαλική λογική, όλοι μαζί τα φάγαμε, και να ξύσεις τη σκουριά τόσων χρόνων, για να εξηγήσεις μετά ποιος δημιούργησε το χρέος, πόσες φορές το έχουμε πληρώσει και αν στην Ελλάδα έχουμε υπεράριθμους γιατρούς κι εκπαιδευτικούς ή το ακριβώς αντίθετο. Ακόμα κι αν τους πείσεις, όμως, τους μιλάς πολιτικά μια στο τόσο και όχι σε καθημερινή βάση, όπως τα δελτία ειδήσεων (κι όχι μόνο). Κι αύριο που θα φύγεις, για αυτούς θα είναι μια καινούρια μέρα, όπου θα ξεχάσουν όσα ήξεραν, για να χωρέσουν αυτά που θα τους πει η τηλεόραση κι οι ασώματες κεφαλές των δελτίων.

Επόμενο θέμα οι πρόσφυγες και το μεταναστευτικό. Αρχίζει ο παππούς να γκρινιάζει πως γεμίσαμε ξένους κι αραπάδες (άντε πες αυτό βγαίνει από το Άραβες, και δεν το εννοεί τόσο ρατσιστικά). Συνεχίζει η γιαγιά πως είναι σχέδιο να μας κάνουν όλους Μουσουλμάνους και να απαρνηθούμε την πίστη μας, και κορυφώνει ο θείος πως μας παίρνουν τις δουλειάς –αν και πολλές φορές, κι ο ίδιος προτίμησε να δώσει φτηνά, μαύρα μεροκάματα σε μετανάστες, για να του μαζέψουν τις ελιές, και να μειώσει το κόστος εργασίας. Χωρίς να τον απασχολεί ιδιαίτερα πως όταν δε δίνεις ένσημα, είναι σα να μη δίνεις απόδειξη και –κατά τη δική του λογική- αυτά μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.

Αν και εδώ (που είμαστε σήμερα) υπάρχουν κι οι γιαγιάδες της Λέσβου (ή μήπως της Μυτιλήνης;) για να τους πιάσεις στο φιλότιμο και να τους δείξεις την άλλη πλευρά. Άσε που τις έκανε σύμβολο σύσσωμο το μιντιακό σύστημα, για να κρύψει πίσω από την ανθρωπιά τους, την απανθρωπιά και τις εγκληματικές ευθύνες των υπόλοιπων.

Κι αυτή, για να μην πολυλογούμε, είναι μια συνηθισμένη εικόνα της ελληνικής επαρχίας, που την είχε τραγουδήσει κι ο Παπακωνσταντίνου 40 χρόνια πριν, στα Αγροτικά του Μπακαλάκου: στην τηλεόραση το βράδυ η κυρα-Λένη, κοιτώντας σίριαλ θα κλάψει από συγκίνηση. Και την είχε αποτυπώσει πολύ καλά ο Χάρρυ Κλυνν στο Αλαλούμ, στη σκηνή που ο δαίμονας της τηλεόρασης εισβάλλει στο χωριό (ρόμβοι, τρίγωνα, εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα), κι αναστατώνει τους κατοίκους, για να τους κατακτήσει στο τέλος.

Αυτή είναι κι η μεγάλη σκοταδιστική προσφορά της ιδιωτικής τηλεόρασης, που επέτεινε όλα τα παραπάνω στο πολλαπλάσιο, και αυτόν τον καιρό διαφημίζει τα 25 χρόνια της, με ένα ενιαίο, πανηγυρικό σποτάκι.

Και για να το πιάσω, από εκεί που το άφησε χτες ο 2310net, από το σλόγκαν «άσε το θείο, πιάσε το τζόκερ».
Άσε το τζόκερ, πιάσε την ταξική πάλη.
Κι άσε την τηλεόραση και πιάσε ένα βιβλίο.

Κράσνι Οκτιάμπρ κι άλλες ιστορίες

Έχοντας μπει σε διακοπική διάθεση, παρά το ότι ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα σήμερα (κι αυτό στις μέρες που έχει προγραμματιστεί πορεία αγγίζει τα όρια της νομοτέλειας) η κε του μπλοκ κάνει μια τεμπέλικη αναδημοσίευση του χτεσινού της κειμένου από το Ατέχνως, για να μη μείνει κενή η μέρα και επιφυλάσσεται για κάτι πιο φρέσκο από αύριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του Φθινοπώρου και το Οκτώβρη. Ο οποίος αποτελεί έναν ιδιαίτερο μεταβατικό μήνα, που πατάει με κάθε πόδι σε άλλη βάρκα. Ο Χειμώνας προμηνύεται αλλά δεν έχει επικρατήσει ακόμα, για να εκτοπίσει το Καλοκαίρι που φεύγει, για να παραφράσουμε αυτό που έλεγε ο Γκράμσι για την εποχή των τεράτων, μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μήνα θαυμάτων, που τα συνδυάζει αρμονικά όλα.

Τα τελευταία μπάνια στη θάλασσα και τα ανοιχτά υποδήματα, για όσους θέλουν τα πόδια τους να αναπνέουν, και (τα) νιώθουν να πνίγονται, όταν τα φυλακίζουν…
…με τα πρώτα κρύα/χιόνια στα βόρεια και ορεινά. Κι είναι ίσως η καλύτερη εποχή για μια εκδρομή σε μέρη όπως το Πήλιο ή η ορεινή Αρκαδία, για να χαρείς ένα κίτρινο, φυσικό χαλί από τα πεσμένα φύλλα και τη φύση, που είναι ωραία, ακόμα κι όταν πεθαίνει.

Μπορείς, αν είσαι τέτοιος τύπος, να κολλήσεις με παλιές ή νέες τηλεοπτικές σειρές, που αρχίζουν ξανά αυτό το μήνα. Αλλά βασικά μπορείς να ακόμα να βγεις έξω και να καθίσεις έξω, και να χαρείς γιατί ζεις σε ένα τόπο με τόσο γλυκές βραδιές –κι ας καραδοκεί η αντιλαϊκή βαρυχειμωνιά.

Μπορείς επίσης, αν είσαι τέτοιος τύπος να απολαύσεις αθλητική δραστηριότητα στο φουλ, στο κόκκινο, όπως δηλ ο ρώσικος, μπασκετικός «Κόκκινος Οκτώβρης» με τον οποίο έπαιξε πρόσφατα η ΑΕΚ. Και να διασκεδάσεις με τη θανάσιμη αγωνία των απανταχού προπονητών, που φοβούνται μη τυχόν δεν προλάβουν την παρέλαση.

Κι είναι επίσης μήνας γεμάτος ιστορικές αναμνήσεις.
Από την απελευθέρωση, κι ας κάνει ό,τι μπορεί η «αριστερή Περιφέρεια» για να αλλοιώσει την ιστορική μνήμη.
Από το πραγματικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, που όπως και σήμερα, κάποιοι «ναι-ναι-κοι» το καπηλεύτηκαν για να το αλλάξουν.
Από την προβοκάτσια της 20ής Οκτώβρη και το χαμό του Κοτζαρίδη.
Ακόμα κι από την επανάσταση που φέρει το όνομά του, κι ας πέφτει Νοέμβρη σε εμάς. Και που τη γράφουμε με χι, Οχτωβριανή, όπως οι πρώτοι δημοτικιστές, για να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες.
Έτσι κι αλλιώς, ετυμολογικά προέρχεται από το αριθμητικό τακτικό του οχτώ, και ας είναι ο δέκατος μήνας του χρόνου –αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το πιο βασικό είναι να μην μπερδευτείς και του παρεμβάλεις ένα «μι», χωρίς να χρειάζεται.

Οι εποχές κι οι καιροί είναι ενδιαφέροντες, αν και εμείς τους κάνουμε να είναι. Γιατί όπως λέει ο Κάρολος, οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις συνθήκες που τους διαμορφώνουν. Και ένας συννεφιασμένος, απαισιόδοξος σύντροφος δε θα βοηθήσει πολύ να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα. Όχι το βαμμένο ήλιο του ΠΑΣΟΚ και των υποκατάστατών του, αλλά τον πραγματικό ήλιο. Κι αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία, που μας περιμένει να τη γράψουμε…

Ο πάγος έσπασε…

…ο δρόμος χαράχτηκε
στο τελευταίο δημοψήφισμα.

Αλλά αν τα δημοψηφίσματα μπορούσαν να αλλάξουν την ΕΕ, θα ήταν μονομερής ενέργεια.
Κι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες.
Κι όλοι μαζί, ομαδικά, θα είχαμε βγει στην παρανομία, με τόσες κάλπες τον τελευταίο χρόνο.

Κι ενώ οι εκλογές εξελίσσονται σε συνήθεια, που δεν πρέπει να γίνει λατρεία, το Ατέχνως επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, με τον παγοκόφτη στα δόντια, για να σπάσει τον πάγο, να χαράξει δρόμο και να σχολιάσει ό,τι κινείται, ό,τι πέφτει κι ό,τι ανεβαίνει στον εκλογικό μαραθώνιο της Κυριακής, με τον αιχμηρό λόγο και τις ατάκες των συνεργατών του.

Ζήσε κι αυτές τις εκλογές με το κύρος και τα παγάκια του Ατέχνως…

Ερνέστο τονε λέγανε ή Παύλο

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως

Τα χρόνια έχουν περάσει, δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τονε λέγανε ή Παύλο
Κι ακόμα δε θυμάμαι αν τον σκοτώσανε
Σε Πέραμα, Αμφιθέα ή στον Ταύρο

Θα ήταν βολικό να ήταν απλώς ένας τυχαίος θάνατος πάνω σε έναν καβγά για το ποδόσφαιρο (όπως έσπευσε τις πρώτες ώρες να το παρουσιάσει ο συνήθης ύποπτος ΣΚΑΙ). Έλα όμως που δεν ήταν. Θα τους βόλευε πολύ να ήταν απλώς ένα «άμαχο», αθώο θύμα που θα έμπαινε στο φτηνό, μελό καλούπι εκείνου του αφιερώματος του Σταύρου Θεοδωράκη και των άνευρων, απολίτικων Πρωταγωνιστών του (σε μια από τις τελευταίες εντεταλμένες υπηρεσίες του στην τηλεόραση, προτού «μετατεθεί» στο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης). Ή να μην ήταν συνειδητοποιημένος, με ενεργό αντιφασιστική δράση και ιδέες που περνούσαν και στα τραγούδια του. Έλα όμως που ήταν…

Και τότε μπήκε σε εφαρμογή το εφεδρικό σχέδιο. Η κυβέρνηση και τα κανάλια φόρεσαν την Αντι-Φα στολή τους, ανακάλυψαν την Αμερική των Χρυσαυγίτικων ταγμάτων κρούσης, την εγκληματική της δράση, θέλησαν να μπουν επικεφαλής της οργής, όχι προφανώς για να την εκφράσουν, αλλά για να την ελέγξουν, να την αφήσουν να ξεθυμάνει, να απονευρωθεί από κάθε επικίνδυνη συστημική αιχμή της. Προφυλάκισαν προσωρινά τα κεφάλια του ναζιστικού μορφώματος, πιο πολύ για να τα προστατέψουν και να τα αφήσουν πάλι ελεύθερα να αλωνίζουν σήμερα, νουθετώντας τα παράλληλα να συγκροτήσουν μια σοβαρή κι εξημερωμένη εκδοχή της φασιστικής Ακροδεξιάς, που θα ενταχθεί ομαλά στο αστικό πολιτικό σκηνικό, σαν οργανικό του κομμάτι.

Από κοντά σε αυτή την προσπάθεια εξαγνισμού και νομιμοποίησης των φασιστών η πρώτη φορά μνημονιακή Αριστερά, που σπιλώνει τα ιδανικά του χώρου (όσο θολά τον έχει ο κόσμος στο μυαλό του, σαν κάτι ενιαίο) κι οι περίεργες δημόσιες σχέσεις της απερχόμενης Προέδρου της Βουλής, που ‘δωσε έμμεσα πλην αφειδώς στο αυγό του φιδιού αντιμνημονιακά παράσημα. Για όλους αυτούς ο Φύσσας δεν είναι παρά ένα σύμβολο που βολεύει για τις προεκλογικές ομιλίες και την άντληση εκλογικής υπεραξίας.
Ο ρηχός, θολός αντιφασισμός (στον οποίο εξαντλούν πολλές δυνάμεις τις αριστερές τους αναφορές) δείχνει τα όριά του, αδυνατώντας να πετύχει κάτι έστω και σε αυτό το πεδίο που (υποτίθεται πως) αναδεικνύει, την αναχαίτιση του φασισμού, εφόσον αφήνει άθικτη τη ρίζα του και τα θεμέλια του συστήματος που τον γεννάνε, σκύβει ευλαβικά στα ιερά και τα όσιά του, την (υγιή βεβαίως-βεβαίως) επιχειρηματικότητα και τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα.

Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το αυγό του φιδιού παραμένει χρυσή εφεδρεία των αφεντικών, συνεχίζει να εκκολάπτεται στο παρασκήνιο, κι ίσως μεθαύριο πετύχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που να πιστοποιεί πως οι επίσημες Αρχές δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να τον χτυπήσουν. Ίσα-ίσα…

Το λόγο τον έχει λοιπόν το λαϊκό κίνημα. Σήμερα το απόγευμα στις 19.00, εργατικά σωματεία του Πειραιά διοργανώνουν στο Κερατσίνι (πλατεία Ζαρντέν στην Αμφιάλη) συγκέντρωσης καταδίκης της ναζιστικής, εγκληματικής Χρυσής Αυγής και σημειώνουν μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή τους:

Οι εργαζόμενοι, ο λαός της περιοχής του Πειραιά δεν πρέπει να ξεχάσουν ποιος είναι ο ρόλος της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης, ιδιαίτερα τώρα όπου συνολικά οι δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να την ξαναφέρουν στο προσκήνιο και μάλιστα στο όνομα της «δημοκρατίας», όπου δήθεν «όλοι χωράνε και όλοι πρέπει να έχουν λόγο».

Λίγες ώρες αργότερα γνωστοί ράπερ (μεταξύ των οποίων ο Τοτέμ και ο Μέγας) διοργανώνουν ραπ συναυλία στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στις 9μμ, με το λιτό πολιτικό σύνθημα «όταν ψηφίζεις τους Ναζί, γίνεσαι συνένοχος στα εγκλήματά τους». Η είσοδος είναι δωρεάν, ενώ τα έσοδα της συναυλίας (από το μπαρ και την πώληση ενός αναμνηστικού T-Shirt) προορίζονται για τη διάθεση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες, στα σημεία υποδοχής τους.
Όσο για το Σκοπευτήριο, ως μέρος διεξαγωγής της συναυλίας, έχει σαφή και γνήσια αντιφασιστικό συμβολισμό –καμία σχέση δηλαδή με όσους επικαλούνται το συναίσθημα, γυρεύοντας να το εξαργυρώσουν στην κάλπη.

Ρωτώντας πας στην πόλη

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

(κι ευκαιρία για σχολιασμό των όσων βλέπουμε/είδαμε)

Τι πρόκειται να δούμε σήμερα στο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών; Ας πάρουμε μια πρώτη γεύση με κάποιες τυχαίες, υποθετικές ερωτήσεις.

Πρώτος γύρος

Κύριε Τσίπρα, εκτός από τον Αυριανισμό πιστεύετε πως υπάρχει κάτι άλλο που να σας συνδέει με το ΠΑΣΟΚ των χρόνων της Αλλαγής;

Κύριε Μεϊμαράκη, τελικά «στήθος ή μπούτι»;

Κύριε Λαφαζάνη, εφόσον είστε πιστοί εκφραστές και συνεχιστές του προγράμματος του Σύριζα, ισχύει η δήλωση του στελέχους σας, Κώστα Λαπαβίτσα, πως το πρόγραμμα του Σύριζα (κατά συνέπεια και το δικό σας) δεν είναι παρά ένας μετριοπαθής κεϊνσιανισμός;

Κύριε Θεοδωράκη, πώς νιώθετε που η αστική τάξη φαίνεται να επιλέγει τελικά το Λεβέντη αντί για το δικό σου καμένο χαρτί;

Κύριε Κουτσούμπα, δε θα απογοητευτείτε αν δε σας ρωτήσουμε κάτι για τη Λαϊκή Ενότητα και γιατί δε συνεργάζεστε μεταξύ σας;

Κυρίε Καμμένο, έχετε κάποια πρόταση συνεργασίας από τα Τζάμπο, σε περίπτωση που δεν εκλεγείτε στη νέα Βουλή;

Κυρία Γεννηματά, από τα μεγάλα κόμματα ποιο υποστηρίζετε;

Δεύτερος γύρος

Κύριε Τσίπρα, γιατί βάλατε στα ψηφοδέλτιά σας τη Ραλλία Χρηστίδου κι όχι τη μεγάλη Άντζυ Σαμίου, που έχει δώσει τόσο αγώνα στο Τουίτερ για την πρώτη φορά Αριστερά;

Βαγγέλα σέξι, αν σκίσεις τον Αλέξη, πώς θα συνεργαστείς μετά μαζί του;

Κύριε Λαφαζάνη, πώς καταφέρατε να συγκεντρώσετε στους συνδυασμούς σας, τόσο ανιδιοτελή στελέχη, που δε νοιάζονται για την έδρα και την προσωπική τους καριέρα;

Κύριε Θεοδωράκη, τα διόδια σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας δεν είναι μια πρωτοποριακή ιδέα, που μόνο το Ποτάμι θα μπορούσε να υλοποιήσει;

Κύριε Κουτσούμπα, για το Λαφαζάνη σας ρωτήσαμε; Δε σας ρωτήσαμε…

Κύριε Καμμένο, μας ψεκάζουν, μας σκουπίζουν ή μας τελειώνουν;

Κυρία Γεννηματά, φιλοδοξείτε να πεθάνει το Πασόκ στα δικά σας χέρια; Και τέλος πάντων, γιατί το καθυστερείτε;

Τρίτος γύρος

Κύριε Τσίπρα, είχατε πει πως δεν είστε πρωθυπουργός παντός καιρού και δε θα μπορούσατε να υπηρετήσετε ένα σχέδιο με το οποίο δε συμφωνείτε. Από τη στιγμή που φέρατε το τρίτο μνημόνιο, υποθέτουμε πως συμφωνείτε να το υπηρετείτε ως πολιτικό σχέδιο;

Βαγγέλα σέξι, εσύ θα σκίσεις μνημόνια ή μόνο τον Αλέξη;

Κύριε Λαφαζάνη, τι θα κάνετε, αν μπει ξαφνικά στο ταξί η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το πάει όπου θέλει αυτή;

Κύριε Θεοδωράκη, τι πιστεύετε πως σας κάνει πιο φασίστες και πιο αντιπαθητικούς κι από τους Χρυσαυγίτες;

Κύριε Κουτσούμπα, δεν είναι μια καλή ευκαιρία να σας ρωτήσω και για το κολέγιο όπου πήγε η κόρη της Αλέκας Παπαρήγα; Εσείς αλήθεια έχετε παιδιά; Με τι ασχολούνται και πού σπούδασαν;

Κύριε Καμμένο, συμφωνείτε πως το πολύ το χάλι-γκάλι κάνει το παιδί Χαϊκάλη;

Κυρία Γεννηματά, πιστεύετε ότι τα σημερινά πρωτοκλασάτα στελέχη σας μπορεί να τα αναγνωρίσει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους;

Συνολικά προβλέπονται έξι γύροι, αλλά κατά βάθος όλοι το ξέρουν πως ο τρίτος γύρος είναι ο τελικός. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Θα τα καταφέρουμε

Αναδημοσίευση από το Ατέχνως 

Τις τελευταίες μέρες διέρρευσε στα ΜΜΕ πως μία από τις σκέψεις για το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα είναι το (βαθιά πολιτικό, σαν σλόγκαν διαφήμισης) «θα τα καταφέρουμε». Την ίδια στιγμή, το Ποτάμι πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα σε αυτή τη μανατζερίστικη λογική και αντιγράφει το “Yes we can” του Ομπάμα, με το «εμείς μπορούμε».

Αλλά για ποια κατορθώματα γίνεται λόγος; Λες και δεν έχουν καταφέρει ήδη πολλά.
Να περάσουν το τρίτο (και μακρύτερο), πιο βάρβαρο κι αντιλαϊκό μνημόνιο, σχεδόν χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Να κατεδαφίσουν ό,τι απέμεινε όρθιο από το ασφαλιστικό και τις συντάξεις, που συντηρούν ακόμα και τους νεότερους. Να «απαλλάξουν» τους αγρότες από τον αργό τους θάνατο και να τους απειλούν με άμεση εξαφάνιση. Να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής, δίνοντας στο πιάτο των μονοπωλίων τα ελληνικά αεροδρόμια. Να καταστούν πολιτικά παχύδερμα μπροστά στο δράμα των Σύριων προσφύγων και τις απάνθρωπες συνθήκες διαμονής τους στη χώρα μας, χωρίς να καταγγείλουν το Δουβλίνο ΙΙ. Να κάνουν το περιβόητο πρόγραμμμα της Θεσσαλονίκης (που ξεκίνησε ως άμεσο πρόγραμμα των πρώτων 100 ημερών, για να αποκτήσει εν μια νυκτί ορίζοντα τετραετίας και βασικά Δευτέρας Παρουσίας) να φαίνεται σχεδόν μαξιμαλισμός μπροστά σε όλα όσα γίνονται. Να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία (τώρα πλέον οι εμποροϋπάλληλοι θα βλέπουν πιο συχνά τις Κυριακές τα εκλογικά τμήματα απ’ ό,τι τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους).

Να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. Να του σκορπίσουν απογοήτευση, αντί της ελπίδας που ευαγγελίστηκαν. Να αδειάσουν λέξεις από το περιεχόμενό τους, να λερώσουν έννοιες όπως «αριστερά» και «αντίσταση». Κατάφεραν να πλασάρουν με νέο γυαλιστερό περιτύλιγμα την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά, να προσχωρήσουν στη νεοφιλελεύθερη λογική πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική (ό,τι ακριβώς έλεγαν δηλ και… οι προηγούμενοι). Να εγκλωβίσουν το λαό σε ψεύτικα διλήμματα. Να υφαρπάξουν τη συναίνεσή του, καθώς αυτός πίστευε ότι έδινε εντολή για ρήξη και τερματισμό των μνημονίων.

Και τι θέλουν τώρα; Γιατί ζητάνε εκ νέου τη λαϊκή εντολή; Γιατί δεν μπαίνουν εκούσια στο περιθώριο, ώστε να μην εφαρμόσουν μια πολιτική και ένα σχέδιο, που θεωρητικά δεν πιστεύουν;
Μα για να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν. Ή μάλλον αυτό που συνέχισαν, πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Για να βάλουν ταφόπλακα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού και του εργατικού κινήματος. Και να τα κάνουν όλα αυτά έχοντας αποσπάσει τη συναίνεση του λαού, σφάξε με αγά μου να αγιάσω, με ένα μείγμα διαπραγματευτικής περηφάνιας για το απολύτως τίποτα (σημασία ξέρετε έχει το ταξίδι, όχι το αποτέλεσμα), και φόβου με τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα.

Θα τα καταφέρουν λοιπόν; Εδώ ακριβώς είναι ο κόμπος του ζητήματος. Να μην μπορέσουν να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, να μπει εμπόδιο η δράση του λαού, για να τα σταματήσει. Γιατί ο λαός έχει κάθε λόγο να παλέψει για να αποτύχει η «κυβερνώσα αριστερά» κι όσες δυνάμεις είναι σύμφωνες με τη στρατηγική της, με τη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα και την πολιτική διαχείριση του συστήματος. Κι εφόσον πάψει να βασίζει τις ελπίδες του σε άνωθεν σωτήρες και εύκολες λύσεις εντός του συστήματος, όταν καταλάβει και πιστέψει στη δύναμή του, τότε μπορεί αυτός να τα καταφέρει.

Δυο μέτρα και σταθμά

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

-Δεν είναι κατάσταση αυτή ρε φίλε, έχει παραγίνει το κακό.
Έχουμε γεμίσει ξένους λαθρομετανάστες. Τι πάει να πει έχουνε πόλεμο; Γιατί δεν κάθονται να υπερασπιστούν την πατρίδα τους κι έρχονται όλοι εδώ σε εμάς; Γιατί φεύγουν στην πρώτη δυσκολία; Και να σου πω και κάτι; Τι πρόσφυγες μου λες; Επιλογή τους είναι να φύγουν. Δεν τους βλέπεις που έρχονται με κάτι κινητάρες, νέα μοντέλα κι ιστορίες; Άσε τώρα. Και να μη σ’ αφήνουν να απολαύσεις και τις διακοπές σου. Καταστρέφουν τον τουρισμό μας, τη βαριά βιομηχανία της χώρας…

-Α πήγατε διακοπές;

-Όχι ρε, πού να πάμε, τρελός είσαι; Μαζεύουμε κάτι λεφτά για έξω, γιατί δε βγαίνει άκρη εδώ, έτσι που κατάντησαν την Ελλαδίτσα μας, να μας παίρνουν κι οι ξένοι τις δουλειές. Λέμε να δοκιμάσουμε στο εξωτερικό, να ψάξουμε εκεί καμιά δουλειά και να ‘χουμε κάτι στην άκρη για τους πρώτους μήνες που θα ‘ναι δύσκολοι…

-…