Έλα όμως που γράφεται και με ήτα. Σαν την ήττα που μας μαστίζει έκτοτε και μας άφησε με την ελπίδα παρά πόδα. Κι όσοι σύντροφοι γλίτωσαν αναγκαστικά ζητούσαν λήθη, που είναι το ακριβώς αντίθετο από την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια βγαίνει από το άλφα στερητικό και τη λήθη. Κι όσοι έχουν συμφέρον να την κρύψουν, κλείνουν τους εργάτες σε γυάλες για να τους κάνει η τηλεόραση χρυσόψαρα χωρίς μνήμη.
Είναι και κάτι σύντροφοι σαν τον Υ από το Γκράνμα που τη γράφουν με ύψιλον. Αλλά παρά τις επιμέρους ανορθογραφίες, το ‘χουν πιάσει το γενικό νόημα. Θα ‘χουμε κι εμείς μια θέση στον παράδεισο του λαϊκού μετώπου που παλεύει για τη δευτέρα παρουσία της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού.
Ο ισπανός πλησιάζει και με ρωτά σε σπαστά ελληνικά:
Συ-γνώμη, είμαι φοι-τητής από την ισπανία και μου α-ρέσει πολύ αυτή η α-φίσα. Μπορώ να την πάρω;
Έχει πέσει τόση ευρωκομμουνιστική σκουριά που πρέπει να τα μάθει όλα απ’ το μηδέν, στην αρχή συλλαβιστά. Δεν πειράζει σύντροφε, θα τη βρούμε την άκρη. Κι ας μην είμαστε από την ίδια χώρα. Ο κομμουνισμός είναι διεθνής γλώσσα.
Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε γίνει πύργος της βαβέλ και λέει ο καθένας τα δικά του στο δικό του ιδιόλεκτο. Κοινή ρίζα όμως είναι ο μαρξισμός, που είναι κάτι σαν τη γλώσσα που μιλούσαν εκείνα τα ινδοευρωπαϊκά φύλα που ξεκίνησαν από το παμίρ.
Κάτσε να δούμε αν έχει πουθενά καμία άλλη. Μπα, όχι. Δεν πειράζει μωρέ, βγάλε αυτήν που είναι στο ταμπλό να την πάρεις μαζί σου. Την κατέβασε προσεκτικά να μην τη σκίσει, είπε πολλές φορές εφκαριστό κι έφυγε.
Βεβήλωση! Αποκαθήλωση!
Ναι, αλλά την έβγαλε προσεκτικά. Κι εξάλλου ήταν για καλό σκοπό.
Σκέψου να ‘χε γίνει έτσι και με την πλακέτα. Να την έπαιρνε κάποιος για να τη βάλει σε ένα τοίχο σπίτι του, γιατί του άρεσε και τη ζήλεψε. Όπως έκαναν για το σύνθημα με τον εργάτη και το γρανάζι που δε γυρνά και το φωνάζουν τώρα στις πορείες τους.
Ή να έβαζαν κι αυτοί κάτι δικό τους και να το κάναμε εικονοστάσι επωνύμων αγίων κι οσιομαρτύρων του κινήματος.
Πώς σου ‘ρθε τώρα, εικονοστάσι; Στο τραπέζι μπροστά μου ένα τρικάκι θρησκευτικό με απολυτίκια για τη σάντα κρουζ (και το ντε μικέλις). Κι όπως το είδα από μακριά νόμισα ότι γράφει απολιτίκ και πήρα να το διαβάσω. Μουτζούρωσα με στυλό τα δυο τελευταία γράμματα και το άφησα στη θέση του. Απολυτίκ. Μια μικρή ανορθογραφία μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος.
Τηλέφωνο. –Πού είσαι; -Φιλοσοφική, στο τραπεζάκι. -Οκ, έρχομαι.
Ναι, αλλά ποιο τραπεζάκι της είπα; Της κνε; Κακώς. Μήπως είπα της πκσ; Γιατί, αυτό σωστό είναι; Και ποιο είναι το σωστό; Του μας; Της επιτροπής αγώνα; Δε βαριέσαι, το ξέρει, θα με βρει. Περιμένω.
Ξανακοιτάω τα υλικά μας. Όλοι στην απεργία με το παμε στις αρχές φλεβάρη.
Στις πόσο; Τι έγινε, διαρκείας είναι; Όχι ρε, αλλά όταν βγήκε το υλικό, δεν ήξεραν ακριβή ημερομηνία. Σήμερα όμως ξέρουμε. Δέκα φλεβάρη. Γι’ αυτό το μεσημέρι στη (συμβολική) κατάληψη της πρυτανείας η κασέτα που έπαιζε το έλεγε καθαρά: απεργία στις αρχές φλεβάρη..
Πώς το 'λεγε εκείνος ο στίχος για την ίδρυση της επόν; Στα τέλη του φλεβάρη;
Κάνω μια βόλτα στον χώρο, πέφτω στην αφίσα της δαπ. Πράσινος καναπές στο γνωστό μπλε φόντο. Μη σκέφτεσαι τι κάνει το πανεπιστήμιο για σένα. Σκέψου τι κάνεις εσύ για το πανεπιστήμιο.
Μπράβο ρε δαπ. Κι αν δε μπορείτε να το αποστηθίστε, ή βαριέστε να το πείτε ολόκληρο, κρατήστε μόνο τις δυο πρώτες λέξεις από το σύνθημα. Πιάνουν όλο το νόημα για το τι θέλετε να πείτε.
Στο δρόμο συναντάμε έναν πρώην που έφυγε από τα κάτω και δεξιά. Πώς πάει, αναδουλειές και τα λοιπά. Αρχίζει κάτι αδιάφορα κλισέ και καταλήγει στο τέλος ότι μετά τις σπουδές πρέπει να πιάσεις δουλειά. Το ρίχνω στην πλάκα.
-Ποιος το λέει αυτό;
-Το λέει η θεωρία.
-Ναι, αλλά η πράξη εμπλουτίζει τη θεωρία.
Μην ακούς μερικούς βαρήκοους που δε μπορούν να αφουγκραστούν το προτσές και πιστεύουν εξ ακοής ότι την εμποδίζει.
-Ναι, αλλά… -το σκέφτεται- η πράξη μπορεί να είναι λάθος.
-Ναι, αλλά κι η θεωρία μπορεί να είναι λάθος.
-Όχι, η θεωρία είναι σωστή.
-Γιατί;
-Γιατί είναι αξίωμα.
Α, πες το έτσι εξ αρχής ρε μεγάλε. Τι καθόμαστε και το συζητάμε αφού είναι αξίωμα. Αυτοί οι θετικιστές είναι αντιδραστικοί κι απάλευτοι. Καλά τον κάναμε (πρώην).
Άλλο αν όντως πρέπει να δουλέψεις μετά το πτυχίο. Όχι πως είναι ακριβώς στο χέρι σου. Αλλά για τους άνεργους θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο.
Καταλήγουμε σε ένα καφέ με ενότητα της αριστεράς. Κομμουνιστικής, αντί κι επίδοξης. Wannabe που λένε. Συνασπισμένοι ιδιοκτήτες, πολύ εξωκοινοβούλιο κι εμείς, όπου οι μισοί είναι κνίτες: πρώην, νυν κι επόμενοι.
Οι συνδετικοί κρίκοι αποδεικνύονται αδύναμοι και σπαν πρώτοι. Στο τέλος ο καθένας κάνει πηγαδάκι με τους δικούς του και μιλάει χώρια. Περίπου όπως στα μετωπικά σχήματα. Σύριζα, ανταρσύα...
Εγώ τη λέω σε μια γνωστή μου –δικιά τους- που δε θέλει πολύ ρομαντισμό και το έχει ρίξει στον χυδαίο υλισμό στις σχέσεις της. Μετά όμως έχετε περίσσευμα και το βγάζετε στα πολιτικά με τους ουτοπικούς σοσιαλισμούς που σας γοητεύουν.
Ποιο είναι το ταξικό επιμύθιο; Όλα αυτά είναι άθλιες γενικεύσεις. Αφαιρέσεις που χάνουν την ουσία. Πολλές συντρόφισσσες όμως νιώθουν υποχρεωμένες να ακολουθήσουν ένα στερεότυπο και να παίξουν το ρόλο του. Κι αν δεν τα καταφέρουν νιώθουν ενοχές και τις εσωτερικεύουν. Σαν τις τύψεις του τίμιου οπορτουνιστή συντρόφου, που ξέρει ότι παρεξέκλινε.
Κάτι αντίστοιχο θα ισχύει και για τους άντρες σφους, απλά εγώ δε μπορώ να το δω -ή δε με απασχόλησε τόσο.
