Για το Φεστιβάλ

-Και για το φεστιβάλ; Τι έχεις να μας πεις για το φεστιβάλ;
Ένα κουβάρι αναμνήσεις και συναισθήματα. Δως του κλώτσο να αρχινίσει.

Εκεί ένιωσα τι θα πει σταχανοφισμός όταν είχα βγάλει φουσκάλα στο πόδι, αλλά πήγα να βοηθήσω να ξεστήσουμε. Αλλά και τι πάει να πει ανθρωπιά, όταν ο υπεύθυνος με απάλλαξε και μου είπε, πήγαινε σπίτι σου.

Ένιωσα απανθρωπιά με τη νιφάδα που καθόταν δύο τραπέζια πιο πέρα και δε μιλούσαμε. Εγώ την κάρφωνα με κλεφτές ματιές κι αυτή με αδιαφορία. Κι απανθρωπιά νέου τύπου με τους οικονομικούς μας υπεύθυνους να έχουν στο βλέμμα τους το σήμα του χρήματος και να κοιτάν κάθε λίγο τι θέση έχει ο τομέας στην άμιλλα.

Κατάλαβα τι θα πει γραφειοκρατία όταν τους είδα να σπαν το κεφάλι τους πώς θα κόψουμε περισσότερα εισιτήρια. Σκέφτηκαν τις καφετέριες στη μελενίκου, αλλά οι ίδιοι δεν πήγαιναν ποτέ εξόρμηση. Με τον καιρό ωρίμασαν και τώρα έγιναν στελέχη περιωπής.
Κι είδα τι είναι να υπερβαίνεις τη γραφειοκρατία με τους συντρόφους που κόβουν εισιτήρια, γίνονται ένα με τις μάζες, βρίσκουν πατέντες και δημιουργικό πνεύμα για να ξεπεράσουν αναποδιές και προβλήματα.

Τότε η τιμή ήταν στο ένα χιλιάρικο και τα εισιτήρια έφευγαν σα ζεστά ψωμάκια. Τώρα έχει γίνει 100% αύξηση μες σε δέκα χρόνια και προσπαθώ να σκεφτώ αν έχει γίνει το ίδιο και με τους μισθούς. Μάλλον όχι, αλλά τι ψάχνεις να βρεις τώρα.

Ψύλλους στα άχυρα ψάχνουν να βρουν κι όσοι βλέπουν κρυφά κι ανάστροφα μηνύματα στο ότι το φεστιβάλ της αθήνας έγινε τριήμερο, από τέσσερις μέρες που διαρκούσε μέχρι τώρα. Κάποια πράγματα είναι εμφανή και κολαούζο δε θέλουν. Όπως την χρονιά που το φεστιβάλ από κνε-οδηγητή έγινε κνε-κκε. Αλλά τώρα το πιο σημαντικό είναι που άλλαξε γειτονιά και πήγε στις δυτικές συνοικίες. Όπως κι εδώ σε εμάς που άφησε το πανεπιστήμιο και πήγε στη σταυρούπολη, όπου θα μας κλείσουν όλους μια μέρα.

Έχω νιώσει επίσης τι σημαίνει να έχεις άτομο υπ’ ευθύνη σου, με το θείο μου που είναι μια χαρά παιδί, αλλά έχει νοητική αναπηρία και το μυαλό δεκάχρονου κι έπρεπε να προσέχω να μην κάνει τράκα τσιγάρα απ’ τους άλλους.
Έζησα για πολλά χρόνια το νόμο του μέρφι με τα πρωτοβρόχια και τα πρωτοκρύα που πέφτουν πάντα πάνω στις μέρες του φεστιβάλ. Και φέτος που άρχισαν λίγο νωρίτερα έχω αρχίσει να ανησυχώ.

Είδα συντρόφους που έκαναν τα πάντα για να μπουν περιφρούρηση στα μωρά στη φωτιά και να χτυπηθούν στην πρώτη σειρά μαζί με το πλήθος. Και στο ενδιάμεσο να φωνάξουν κομματικά συνθήματα που ξενέρωναν τους μισούς κι είναι το απόλυτο αντι-αφροδισιακό για τους πωρωμένους.
Θυμάμαι σε ένα αποκριάτικο πάρτι στη λέσχη που ο κόσμος δεν έφευγε με τίποτα ο σύντροφος ντι τζέι έβαλε τον ύμνο της σοβιετίας και μπήκαν όλοι στο παρασύνθημα. Σαν το τζιγκλάκι της κρατικής τηλεόρασης που θα μας λέει καληνύχτα όταν θα νικήσουμε και θα ‘χουμε σοσιαλισμό.

Από τραγουδιστές ξεχωρίζω το λάκη με τα ψηλά ρεβέρ, που είναι σόουμαν βαρέων βαρών και με το ζόρι στέκεται πια όρθιος πολλή ώρα πάνω στη σκηνή. Παρόλα αυτά το παλεύει. Κι είναι κι ο βασίλης που διαρκώς επαναλαμβάνεται κι είναι κάθε χρόνο και χειρότερος. Έβαλε πολλή κόκα κόλα στο κρασί του κι είναι σαν αναψυκτικό που ξεθυμαίνει. Αλλά το παρελθόν του μενει αξεπέραστο. Κι είναι απ’ τους βασικούς τρόπους να καταλάβω πόσο κνίτης είμαι.

Ένιωσα αμηχανία με τον άβερελ να κάνει το βαρύ πεπόνι, αλλά τελικά να αγοράζει εισιτήριο και να πιάνει κουβέντα με παλιούς γνωστούς του. Και το ίδιο ακριβώς συναίσθημα όταν μια τότε ναρίτισσα –και νυν ξεκρέμαστη κουκουέ- που είχε πάρει από μένα εισιτήριο ήθελε να μου πουλήσει απ’ τα δικά της για τις αναιρέσεις. Κι εγώ έπρεπε να της πω ότι δε μου άρεσε το πρόγραμμά τους και δεν ήθελα να τους ενισχύσω οικονομικά.

Φέτος με το σκληρό διαλεκτικό πήγα πρώτη φορά εκεί κι έμεινα με την ίδια περίπου εντύπωση, αλλά διαλεκτικά επικαιροποιημένη, γιατί είχα κι αρκετούς γνωστούς που τους συμπαθούσα. Αλλά αυτά θα μας απασχολήσουν μάλλον στο επόμενο κείμενο.

Είδα εκ πείρας πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να κάνεις κάτι χρήσιμο κι ενδιαφέρον στα περίπτερα που είναι δίπλα στις συναυλίες. Όσοι και να ‘ρθουν δεν πρόκειται να ακούσουν τίποτα.
Την πρώτη χρονιά το είχα πάρει με ζήλο κι είχα γράψει ένα κείμενο για τα ριάλιτι και το μπιγκ μπράδερ που ήταν το φρούτο της εποχής, μαζί με μια ατάκα του λέανδρου απ’ την χωματερή: μακάρι να ήταν απλώς μια μαλακία.
Κάπου μετά τα είκοσι μαθαίνεις και συμβιβάζεσαι. Κι απλώς εύχεσαι το περίπτερό σου να είναι δίπλα στη σκηνή με τους καλλιτέχνες που θέλεις να ακούσεις.

Θυμάμαι τις προετοιμασίες του χώρου μαζί με τους γιατρούς που ήταν σταχανοβίτες χωρίς σύνορα, αν και κάποιες φορές μαζί με τη νόρμα έχαναν και το μέτρο. Είχαν την πιο ζόρικη εξεταστική απ’ όλους, αλλά έρχονταν το ίδιο συχνά με μένα που ζούσα φοιτητική ζωή στα μμε και δεν χρωστούσα κανένα μάθημα.
Εκεί ανακάλυψα τον καταναγκασμό και τη δουλειά με μουσική υπόκρουση σκυλάδικου από τη ντροπή της μαύρης φυλής –που κατά τα άλλα ήταν τζιμάνι παιδί. Κι αναστοχαζόμουν φιλοσοφικά αν η υποκουλτούρα γεννιέται από την χειρωνακτική δουλειά ή από την ιατρική.

Κι υπάρχουν κι οι άσχημες στιγμές.
Τα νεύρα με τους συντρόφους που αρχίζουν να ξεστήνουν την τελευταία μέρα πριν καν τελειώσει το πρόγραμμα. Η κούραση του θανατά την τελευταία φορά που το φεστιβάλ είχε πέσει μαζί με την έκθεση. Τότε είχαμε πει πως το πάθημα έγινε μάθημα, αλλά φέτος είπαμε να το ξανακάνουμε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Κι η απογοήτευση κάθε φορά που ακυρώνεται το φεστιβάλ λόγω εκλογών. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η καλύτερη προεκλογική δουλειά είναι το φεστιβάλ κι ίσως να έχουν δίκιο. Αλλά όταν δεν τραβάς εσύ το λούκι όλα φαίνονται εύκολα.
Υπάρχει και μια ιστορία με τον υποψήφιο περιφερειάρχη, αλλά αυτή μετά τις εκλογές.

Στο τέλος όμως μένει πάντα μια γλυκιά γεύση στον ουρανίσκο της μνήμης. Κι η συλλογική περηφάνια ότι είσαι κομμάτι μιας πολιτείας. Το φεστιβάλ είναι τόπος συνάντησης για ένα σωρό κόσμο. Τόσο πολύ που συνήθως δε βρίσκεσαι και πολύ εύκολα με τον κόσμο που θες.

Η μεγάλη γιορτή της κομμουνιστικής ορθοδοξίας που εκτός απ’ τους πιστούς συγκεντρώνει πολλούς αιρετικούς, ή απλό κόσμο που δεν πολυπιστεύει και πηγαίνει σπάνια για προσευχή και κατάνυξη. Κάπως σαν τις εκκλησίες στην ανάσταση. Κάποιοι μένουν μόνο στη συναυλία και δεν περιμένουν να πάρουν το δεύτε λάβετε φως από τη διαφωτιστική ομιλία του μέλους του πγ. Γι’ αυτό κι εμείς τη βάζουμε πιο νωρίς.

Κι όταν έρθει στο τέλος η ώρα να τα ξεστήσουμε νιώθεις σαν το παιδί που του μαζεύουν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Κι αν τα αφήναμε έτσι όλο τον χρόνο;

Υστερόγραφα:
-όλα τα λεφτά η αλέκα στο φεστιβάλ της πάτρας, όπου είπε μεταξύ άλλων για την εργατική, λαϊκή εξουσία. Περιμένοντας ανταπόκριση από το σχιζοφρενή οικοδόμο, παραπέμπουμε στο ρεπορτάζ του χτεσινού ρίζου.
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/9/2010&id=12503&pageNo=8&direction=1 Κάπου στη μέση κάτω από τις φωτογραφίες, στο κομμάτι με τίτλο αντίσταση και ρήξη για το σοσιαλισμό.

Με το κουκουέ υπάρχει λύση. Αλλά κάποιοι έχουν ένα πρόβλημα για κάθε μας λύση. Και κάνουν λογοπαίγνια με την τελευταία λέξη. Με το κουκουέ υπάρχει στύση, πλύση κι ό,τι ο καθένας λαχταρίσει. Πάνω απ’ όλα με το κουκουέ υπάρχει έμπνευση, για όλους.

-Κυριακή, λουίς και σκόλα, να ‘ταν στη ζωή μας όλα.
Απίθανος παίκτης.

Γενέθλια

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
Σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
Ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
Να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα

Σήμερα το σφυροδρέπανο κλείνει ένα χρόνο ζωής.
Κάποιοι του εύχονται να τα εκατοστίσει και κάποιοι άλλοι να ψοφήσει το ταχύτερο δυνατό. Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν και βρίσκουν ότι ο γιωργάκης είναι πιο συμπαθής και γλυκούλης από τον κωστάκη. Δεν πιστεύουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αποτελούν λύση. Σε αντίθεση με τα γκούλαγκ που είναι ο πρώτος σε δημοφιλία θεσμός μπροστά από το μαυσωλείο του λένιν και τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Ένα διόλου αμελητέο 8,2% πιστεύει ότι η ζωή του έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο που υπάρχει το σφυροδρέπανο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να απαντάει ότι επί στάλιν ζούσε καλύτερα (89,91%). Σταλινικά ποσοστά…

Σε αυτό το παχύρρευστο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται η κε του μπλοκ νιώθει την ανάγκη να καταφύγει στα κείμενα των κλασικών και να υπενθυμίσει τι λέγαμε στην ιδρυτική διακήρυξη του σφυροδρέπανου, ένα χρόνο πριν.

Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες.

Μένοντας πάντα πιστοί σε αυτή την βαθιά μας πεποίθηση ένα χρόνο μετά μπορούμε να κοιτάξουμε το αναγνωστικό μας κοινό στην οθόνη και να του απαντήσουμε:
α. κουκιά σπέρνουμε β. θύελλες θερίζουμε. γ. χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία.

Σε έναν χρόνο καταφέραμε πολλά.
Ρήξη στη σχέση με την οργάνωση και με πολλούς συντρόφους. Στενές επαφές τρίτου τύπου με το σώμα ηλεκτρονικής δίωξης της θρυλικής KGB. Χαμηλά νούμερα αναγνωσιμότητας. Και το άνοιγμα μιας μεγάλης αγκαλιάς από κάθε τι μη κομματικό. Από απλό εξω~ μέχρι κι ανοιχτά αντι~.
Δείξε μου τον αναγνώστη σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός σουσλόφ και μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.

Μπορούμε όμως ακόμα περισσότερα. Να διαψεύσουμε όσους λένε χειρότερα δε γίνεται. Να αιφνιδιάσουμε τη λογική.
Τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε. Οι κακές επίσης πέρασαν. Οι ακόμα χειρότερες έρχονται. Μαζί με τις ακόμα καλύτερες που υποσχέθηκε το πασοκ (που το ίδιο πράγμα λέει, αλλά με άλλη διατύπωση).

Στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στα 1χρονα του μπλοκ, η κε δίνει στη δημοσιότητα αποσπάσματά από το κείμενο με τις θέσεις της για τα μπλοκ, το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό μπλοκ που είναι η διαλεκτική υπέρβαση των δυο, ούτως ώστε να εγκριθεί και να συζητηθεί (με αυτή τη σειρά ακριβώς).

(…) Γιατί έκανες το μπλοκ σύντροφε;
Δε γύρευε απάντηση αυτός που ρωτούσε, μεταμέλεια πιο πολύ.
Ξέρω εγώ ρε σύντροφε; Έχω πράγματα να πω. Βλακείες ίσως, αλλά έχω. Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα;

Γιατί δε ρωτάς τους σφους που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν γιατί δε μίλησαν ποτέ σε καμιά όβα τόσα χρόνια; Αυτό δε μας πειράζει; Επειδή δεν έχουν μπλοκ;

Στέκονται στωικά σε κάθε όβα παριστάνοντας τους μουγγούς. Κατά βάθος όμως είναι χειρότεροι. Γιατί μπορούν να μιλήσουν και δεν το κάνουν. Κι αντί για μουγγοί μπερδευόμαστε και γινόμαστε μόγγολοι στο τέλος. Που ετυμολογικά την ίδια ρίζα πρέπει να έχουν.

Γράφοντας όμως δημόσια τις σκέψεις σου, έγραψες τα όργανα στα όργανά σου.
Σωστά, δεν πρέπει να συζητάς εκτός οργάνων. Δεν πρέπει να φεύγει τίποτα παραέξω. Αν έχεις κάτι να πεις, κράτα την ανάσα σου μέχρι την επόμενη οβα.
Σαν τον πέπε, τον πιτσιρίκο στον αστερίξ που την κρατούσε μέχρι σκασμού, ώσπου να του κάνουν το χατίρι.
Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να έρθει ο κομμουνισμός.

Έτσι όμως ο εγκέφαλος σταματάει να οξειδώνεται και μαζί αχρηστεύονται ζωτικές λειτουργίες με πρώτη την κριτική ικανότητα.
Μαζεύεις έναν χείμαρρο σκέψεων και ξαφνικά μπλο(γ)κάρεις γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
-Σόρι, πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Όλοι κουνάν το κεφάλι με συγκατάβαση. Αλλά ξέρουν πως έτσι έγινε και την προηγούμενη και την παραπροηγούμενη. Κι αυτοί εκεί ήταν και κάναν το ίδιο με σένα.

Έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις. Βασικά έχεις ξεχάσει να μιλάς, ο εγκέφαλος έχει ατροφήσει.
Ψάχνεις κάποια κλισέ, κάποια δανεική σκέψη.
Ω, τι ανακούφιση! Είναι ήδη εκεί στην εισήγηση, που τα βάζει όλα. Το βάζει κι η εισήγηση.
Μπράβο ρε σύντροφε, αλλά αφού το βάζει, εσύ γιατί μας το ξαναλές; Τη διάβασα κι εγώ, μαζί ήμασταν.

Από αυτό λοιπόν χίλιες φορές καλύτερα τα τσιτάτα των κλασικών. Πάει να πει, τους διάβασες τουλάχιστον. Είναι κάτι κι αυτό στις μέρες μας.
Αλλά όχι σύντροφοι, δεν είναι σωστό να επικαλούμαστε την αυθεντία και τα τσιτάτα. Γιατί όπως είπε κι ο μαρξ…

Τους πιο έντιμους συντρόφους, τους πνίγουν οι τύψεις και δε μιλάν καθόλου. Σαν τη νιφάδα μου.
Γι' αυτό σύντροφε κι εσύ δεν τους ρωτάς γιατί δε μιλάνε. Κατά βάθος ξέρεις.
Εντάξει αυτοί. Το θέμα είναι ο άλλος. Πώς γλίτωσε αυτός;

Φαντάζεστε σύντροφοι να είχαμε όλοι από έναν ριζοσπάστη και να έγραφε ο καθένας τη γνώμη του;
Πραγματικά αυτό θα μας πήγαινε κατευθείαν πίσω στην εποχή του μανιαδάκη με τις τρεις κε. Αν ήξερα σε τι ολισθηρό κατήφορο έμπαινα, σε τι βούρκο καταλήγει στο τέλος, δεν θα είχα φτιάξει ποτέ μπλοκ.

Κάποιος να το πει και στους συντρόφους που βγάζουν περιοδικά της πκσ στις σχολές (όχι πολλά, ευτυχώς). Ή στο εμπρός της λδ της λέσβου που ποδοπατά βάναυσα τις αρχές του δ.σ. Υποκαθιστά το όργανο και γράφει εκτός οργάνων, γράφοντας το όργανο και τα όργανα.

Φαντάζεσαι όμως σύντροφε να γράφαμε εμείς τον ριζοσπάστη;
Έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται; Κάθε σύντροφος να είναι ανταποκριτής για το όργανο; Να αγκαλιάσουμε το ρίζο, να τον κάνουμε δική μας υπόθεση;

Θα καταργούσαμε και τον τηλέπαθο με την πραγματικά εμπνευσμένη γραφή. Που μας κάνει κάθε μέρα να κλαίμε μέχρι δακρύων.

(Συνεχίζεται…)

Ερωτογραφία της κνε

(στη συντροφισσούλα που σ' έχει ερωτευτεί...)

Μικρή μου νιφάδα,

σε έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί.
Μα εσύ ξεχύθηκες στον αγώνα και τρέχω να σε φτάσω. Ενώ το κόμμα έχυσε την καρδάρα με τις ψήφους. Σε μια βδομάδα μέσα.

Δε ζητάς πολλά, τα θέλεις όλα. Και μαζί με αυτά τον εαυτό σου. Να καταλάβεις τον κόσμο, να σε βρεις μέσα σε αυτόν, να βρεις μια πυξίδα κι ένα μπούσουλα.
Γιατί αν κοιτάμε τον εαυτό μας έξω απ' όλα τ' άλλα, θα τον βρούμε φτωχό και άδειο.

Λες πράγματα σκόρπια που κάπου άκουσες, αλλά δεν τα κατέχεις.
Μαζεύεις φράσεις, τσιτάτα, συνθήματα. Αλλά όσο δεν τα συνθέτεις να φτιάξεις μια εικόνα, θα παπαγαλίζεις.
Μαζεύεις τα κομμάτια σου, από όπου μπορείς. Τα πατάς για να ταιριάξουν, νομίζεις ότι μπήκαν.
Όλα τα παιδιά το ίδιο λάθος κάνουμε.

Έχεις να μάθεις πολλά ακόμη. Πάνω απ' όλα να φτιάχνεις δικές σου εικόνες. Αντί να ψάχνεις κομμάτια που σου λείπουν στις εικόνες των άλλων.

Πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι διαλεκτικά.
Να μη λύνεις απλώς απορίες σα να βρίσκεις κομμάτια που σου λείπουν.
Να λύνεις μία και να σου έρχονται άλλες δέκα. Η γνώση είναι λερναία ύδρα.
Αφήστε όλα τα κεφάλια να ανθίσουν...
Μην τα κόβετε. Δεν είναι πρόβλημα οι απορίες, είναι υγεία. Πάει να πει πως ο κόσμος σκέφτεται.

Το πιο δύσκολο είναι να αρχίσεις να συνδέεις κομμάτια, να καταλάβεις ποια είναι λάθος. Να σκέφτεσαι τι εικόνα φτιάχνεις, πώς θα την εμπλουτίσεις. Να τη βλέπεις σε βάθος, να βρίσκεις καινούριες διαστάσεις, πράγματα που δεν είχες προσέξει πριν.

Εσύ όμως ενθουσιάζεσαι με πράγματα που δεν καταλαβαίνεις.
Κι όταν τα καταλάβεις χάνεις ό,τι ενθουσιασμό είχες.
Αλλά μήπως αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Κι εγώ εχω ξενερώσει τη ζωή μου βλέποντας τον κόσμο γύρω μου.
Αλλά συνεχίζω να ερωτεύομαι γυναίκες...
Κι ήσουν η μόνη που καταλάβαινα, αλλά αγαπούσα ακόμη.

Ψάχνεις κατευθείαν για όλη την εικόνα. Και σου αρέσουν ινστρούκτορες που την έχουν στο περιτύλιγμα.
Δεν ψάχνεις κάποιον να ενωθείς, θέλεις κάποιον που να θαυμάζεις. Να γίνεις κομμάτι της εικόνας του, του εγωισμού του. Που είναι πιο δυνατός απ' το δικό σου.

Δεν υπάρχουν όμως αυτάρκη άτομα. Υπάρχουν κομμάτια που ψάχνουν να βρουν το άλλο τους μισό. Κάποιον που να ταιριάζουν για να φτιάξουν μαζί μια εικόνα. Και μετά να την κάνουν καλύτερη.
Αλλιώς μένουν κομμάτια. Κι η εικόνα μισή κι ανέσωτη.
Και ψάχνει το καθένα να φωτίσει τις αιτίες που τ' αφήνουνε μισό.

Το καλό είναι πως είμαστε όλοι κομμάτια στο ίδιο παζλ.
Και δεν χωράνε ατομικές λύσεις αν θέλουμε να φτιάξουμε κάτι.
Όσοι νοιάζονται για τη δική τους εικόνα, ας πάν στα κομμάτια. Και στους ιματζμέικερ.

Πρέπει όμως να είσαι κομμάτι για να μπορείς να δείξεις κάτι. Νά έχεις προσωπικότητα, κριτήριο, δική σου άποψη. Δική σου, όχι δανεική.
Αλλιώς γινόμαστε άχρηστοι. Το πολύ χρήσιμοι ηλίθιοι. Χίλιοι τέτοιοι να μαζευτούμε εικόνα δε θα φτιάξουμε. Μόνο χιονάκια.

Πάψε να αλλάζεις σχήμα μόνο και μόνο για να χωρέσεις κάπου.
Μην κάνεις σαν το υγρό που παίρνει το σχήμα απ' το δοχείο που μπαίνει. Μούσκεμα θα τα κάνουμε έτσι.

Θα βρεθούμε στους δρόμους του αγώνα γλυκιά μου.
Ελπίζω μόνο να μην είμαστε απέναντι.

Σε φιλώ...

Υγ: το βιβλίο του γαλανού δε λέει πολλά. Καλά έκανες και μου το επέστρεψες χωρίς να το διαβάσεις.
Ψιλοβαρετό. Μόνο κανά κνίτη μπορεί να ενδιαφέρει.

Υγ2: Ζητούμενο δεν είναι το μελό της υπόθεσης. Είναι να περιγράψω κάτι πραγματικό, να φτιάχνει συνειρμούς σε όποιον το διαβάζει.
Αν το κατάφερα, είναι ένα ζήτημα.
Έτσι κι αλλιώς η νιφάδα δεν πρόκειται να το διαβάσει.

Η συγκέντρωση της αντι-εφεε

Στο δρόμο για το πολυτεχνείο είχα ηθικό. Από μέσα μου τραγουδούσα την συγκέντρωση της εφεε του σαββόπουλου.
Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χει κάτι απ'τις φωτιές...

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο είχα συνήθως και μια κατακόκκινη νιφάδα.
Μία παλιά μου νιφάδα -που εσχάτως το παίζει και καλά αναρχική- με ρώτησε χτες πριν λιώσει:
-Και γιατί να μη λέει μαυροκόκκινη;
-Ξέρω εγώ; Γιατί..., γιατί κκε.
Ε, μα τι να της πω τώρα.

Αυτή τη φορά είχε κρύο, κυρίως μέσα μου, αλλά τη βγάλαμε χωρίς χιόνι. Η πρώην νιφάδα μου ήταν εκεί, αλλά πέρα βρέχει και χιονίζει. Σα να μην υπήρχα.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία εφεε -διαλυμένη χρόνια- και καμία συγκέντρωσή της. Η συγκέντρωση ήταν τελείως αντι-εφεε, σε εντελώς άλλο κλίμα.
Όλοι μαζί στο αντι-εφεε μέτωπο. Εαακ φάση.

Τα οποία εαακ πήγαν μετά πολυτεχνείο.
Εκεί παραδίπλα είχε η πρυτανεία τον αγγελάκα που τραγούδησε μία ώρα. Τέτοια κοροϊδία ούτε ο παπακωνσταντίνου στα φεστιβάλ μας.
Μετά πήγαμε πολυτεχνείο που είχε ρεμπέτικο γλέντι και τραγούδησαν το παράτα τα του άσιμου. Για τον οποίο ένας σύντροφος με ενημέρωσε έγκυρα και υπεύθυνα ότι ήταν ασφαλίτης.
Να, για αυτό μας ερωτεύτηκα. Για το ανοιχτό μυαλό και τους ευρείς μας ορίζοντες.
(σ.σ: αν δεν είχε τα χαριτωμένα για γαιδάρες κι αναρχικούς, το παράτα τα έμπαινε μέχρι κι εθνικός ύμνος).

Η γραμμή να μην πάμε πολυτεχνείο δε με πιάνει πια. Ούτως ή άλλως το προτιμούσα απ' το να πάω σπίτι απ' τις επτά. Ή απ' το να πάω στα γνωστά αγωνιστικά ουζερί για τα μεθεόρτια.
Μεθεόρτια εκ της εορτής. Γιατί όπως λέει και μία κοπέλα από τις εστίες.
-Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Αφού είναι γιορτή.
Ναι, θα κάνουμε κι εκδήλωση στο σχολείο. Χάνουμε και μάθημα.

Κι εκεί είναι που βρέθηκα να μιλάω για την εφεε.
Με μια εαακίτισσα που ακόμα ψάχνεται και δεν ανήκει στο αντι-κκε μέτωπο. Προς το παρόν δηλ.
Κι είπα πράγματα που δεν ξέρω αν τα πιστεύω, αλλά κολλούσαν στην αντιπαράθεση. Επιχειρήματα που δεν ήταν δικά μου, αλλά τα δανείστηκα. Χωρίς να ξέρω αν τελικά τα θέλω.

Διότι σύντροφοι και φίλοι τι τη θέλουμε εμείς την εφεε σήμερα; Τι ρόλο μπορεί να βαρέσει και κοπτόμαστε να συσταθεί; Που και να γίνει, περιμένουμε να βγει κάτι καλό;
Εδώ το 79 που είχε και γαμώ τους φιλολαϊκούς συσχετισμούς, με πσκ -όπως τη θυμούνται οι βετεράνοι- ρηγάδες και μουλάδες με 10% και πάνω και την πασπ στις δυνάμεις της αλλαγής και δεν έπαιξε προωθητικό ρόλο με το νόμο 815.
Και θα τον παίξει τώρα;

Απ' την άλλη βέβαια συντονισμός χρειάζεται κι απ' τα πάνω κι απ' τα κάτω. Κι αν η χάβρα στα συντονιστικά τους θεωρείται συντονισμός, άλλο τόσο είμαι εγώ γραμμωμένος κνίτης.
Τα εαακ ειδικά θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστα αν δεν παρατούσαν την εφεε ακριβώς τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα ποσοστά τους. Γιατί ως το 95 συμμετείχαν κανονικά.

Όλοι τριγύρω λοιπόν πεισμένοι και χαρούμενοι.
Η αγωνία αυτού του τόπου είναι το χτεσινό οσφπ-παοκ στο ποδόσφαιρο.
Ενώ εγώ μάταια ψάχνω πληροφορίες κι υλικό.
Κι ανάθεμα αν ξέρω ακόμα γιατί νιώθω μισός κι η ζωή μου είναι σκυφτή.
Η πορεία ξεκινάει σε λίγο. Θα τα σκεφτώ και στο δρόμο.

Οι υπόλοιποι πλην λακεδαιμονίων περιμένουν να φύγουμε οι λακεδαιμόνιοι για να πάρουν τη θέση μας. Αν και ο σφος από τον σφεα καμιά σχέση με λακωνίζειν. Ψοφάει για λόγο μπροστά σε τόσο κοινό. Κι ας μην τον προσέχει αυτό φανατικά.

Με το που τελειώνει, η σφίσσα απ' το μικρόφωνο φωνάζει με βαριά ταξική φωνή ότι ξεκινάει η μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία. Όταν έφτασε στο "θα καταλήγει στο αμερικάνικο προξενείο" η φωνή έγινε τσιρίδα.
Την ίδια στιγμή ο συναγωνιστής από το αντι-σπαρτιατικό μέτωπο ούρλιαζε σε μία ντουντούκα ότι η πορεία των φοιτητικών συλλόγων ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΩΡΑ. Μη τυχόν μπερδευτεί κανείς και φύγει.
Κι εμείς συνθήματα στη διαπασών για να τον σκεπάσουμε.

Σκέτη κοροϊδία δηλ. Γιατί η δική μας κατέληξε τελικά στο βρετανικό προξενείο εκατό μέτρα πιο πάνω. Μας εξαπάτησαν.
Κι οι αναρχικοί μπερδεμένοι αντί να ακολουθήσουν τους άλλους ακολούθησαν -από απόσταση η αλήθεια είναι- εμάς.
Κι ενώ πέρασαν μπροστά απ' το τμήμα λευκού πύργου, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Χάλασε ο κόσμος...

Αφού πορευτήκαμε ησύχως, πιάνει το μάτι μου στο τέλος τη νιφάδα μου. Πιάνει κι αυτή το βλέμμα μου και πετάει δηλητήριο με λοξές ματιές.
Βρίσκει έναν γνωστό κι ακολουθεί το κλασικό θεατρικό μα πόσο χαρούμενη είμαι με αγκαλιές, φιλιά και πλατιά -σαν ολομέλεια- χαμόγελα.
Το έργο παίζει σε επανάληψη, το 'χω ξαναδει και βαριέμαι, αλλά άντε να αλλάξεις κανάλι. Δε μπορώ.

Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.
Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.
Ψάχνω κάτι να ξεσπάσω. Μια πέτρα κι ένα τζάμι ίσως.
Αλλά δε γίνεται. Μια χρονιά δεν έγινε τίποτα για να δείξουν οι ρουφ-συνάδελφοι. Και θα τους το δώσω εγώ;
Πήρα ένα πιτόγυρο στο χέρι για το δρόμο.
Κλασική πεπατημένη διέξοδος.

Ο έρωτας παίζει και να είναι επανάσταση.
Η επανάσταση σίγουρα είναι ερωτική κατάσταση.
Αλλά εμείς τον παίζουμε σύντροφοι και φίλοι.
Ενωμένοι στο μέτωπο των ξενέρωτων.

Έλα μωρέ, τι να ξέρει κι ο σαββόπουλος ο ρεφόρμας.
Εφεε κι ιστορίες...