(για να μπεις μες στο Κ-LAB...)
Σχηματικά μιλώντας το K-LAB είναι δεξιό, ενωτικό ΝΑΡ, που φλερτάρει με πρώην Συριζαίους. Πολιτικά μιλώντας είναι ακριβώς το ίδιο, κάτι σαν διαδικτυακή-πολιτική νεολαία της ιστοσελίδας Kommon. Αλλά όταν λες "σχηματικά" δίνεις μια εσάνς αμφιβολίας -όχι όμως αγνωστικισμού- και πολιτικού πολιτισμού. Προφέρεται ως Κέι-Λαμπ, αν και είναι προφανής νομίζω η παραπομπή στο κλαμπ (club) χωρίς νταμπ, που συνδεόταν με το μεταμεσονύχτιο πάρτι στο γειτονικό ΙΛΙΟΝ plus, όπως τα μπιτάκια που εισέβαλαν θορυβωδώς προς στιγμήν στο αμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ συνδέονταν με την τοποθέτηση ενός ΕΑΑΚίτη-Ανταρσυου για το διονυσιακό αυθορμητισμό του Μαϊούνη και του Φλεβάρτη -ή μάλλον των καταλήψεων του 06-07. Παρεμπιπτόντως, μπορεί οι Οακκίτες να λένε, με γραφική εμμονή, τα κομματικά μας μέλη Κνίτες -για να μην τους χαρίσουν τον τιμημένο τίτλο του Κουκουέ, αλλά αυτό θα ταίριαζε πιο πολύ στο εξωκοινοβούλιο και τους Εαακίτες, αφενός γιατί τα ΕΑΑΚ αγκαλιάζουν πλέον πολύ περισσότερους χώρους από την Ανταρσυα, που έχει ραχοκοκαλιά της το φοιτητικό (κι ας μην ταιριάζει πολύ ο όρος στον οργανωτικό χυλό των ΕΑΑΚ), πχ ένα τμήμα της ΛαΕ, άστεγους Συριζαίους, Κοετζήδες, Αλαβανικούς (που είναι ταυτόσημες έννοιες για να πεις το ίδιο πράγμα), αφετέρου γιατί "μια φορά Εαακίτης, πάντα Εαακίτης" -για να παραφράσω έναν από τους ομιλητές της εκδήλωσης. Κι έτσι εξηγείται η ανάγκη του Κ-LAB να διοργανώσει μια -ας πούμε- συζήτηση για τη στρόγγυλη επέτειο, δέκα χρόνια και κάτι ψιλά (όχι 54 ημέρες) από το φοιτητικό κίνημα του 06-07 και βασικά για τα φοιτητικά χρόνια μιας γενιάς που έχει πατήσει πια τα πρώτα -άντα ή κοντεύει να τα πατήσει ή τα είχε πατήσει ήδη όταν γινόταν ο Μαϊούνης (που κάποιοι τον λένε και Μαγιούλη) και ο Φλεβάρτης (ή μήπως Γενάρτης) στην περίπτωση κάποιων φοιτητοπατέρων και της μορφής που "τα έβαλε με τον Πρετεντέρη", όπως αναφέρεται σε μια αφίσα του Κ-LAB το οποίο ζήτησε από διάφορους πρωταγωνιστές διάφορων χώρων να γράψουν ένα επετειακό σημείωμα με τις εντυπώσεις τους, το πολιτικό στίγμα, κτλ.
Κι έτσι μπαίνουμε -επιτέλους- μετά από ένα σύντομο κι απέριττο πρόλογο στο προκείμενο, δηλ το επίδικο, δηλ το διακύβευμα. Αλλά να πω σε αυτό το σημείο πως δε σκοπεύω να μακρηγορήσω, όχι γιατί δε θα το κάνω, αλλά γιατί έτσι συνηθίζεται να λες πάντα στην αρχή της παρέμβασής σου, όχι πως ξεγελάς κανέναν, αλλά είναι σχεδόν απαραίτητο, εθιμικό δίκαιο, όπως οι βασικές κινήσεις που πρέπει να κάνεις στο πρόγραμμά σου στο πατινάζ ή στους ζυγούς -που σημαίνει πως το πρόγραμμα πρέπει να έχει άξελ, κωλοτούμπες και ταλαντεύσεις. Κι ενώ λοιπόν ο καθορισμένος χρόνος για τις παρεμβάσεις (συσπειρώσεις, τους συσπειρωσάδες και τη συσπείρωση του Σύριζα στους καθηγητές) ήταν το 7λεπτο-8λεπτο, ο πιο σύντομος πρέπει να μίλησε κάνα 12λεπτο (στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και του εξωκοινοβουλίου ο χρόνος είναι σχετικός, συμπυκνωμένος στα ιστορικά γεγονότα, και όσο πιο ξεχειλωμένος γίνεται στις ομιλίες) ενώ άλλοι έφταναν μόνοι τους έναν αγώνα πόλο, κοντά στο ημίωρο, χωρίς περιόδους -όλα ένα από την αρχή, με μια τελεία στο τέλος.
Κι αυτή ήταν η καλύτερη εισαγωγή για το κλίμα μιας εκδήλωσης που έμοιαζε με φοιτητικό συντονιστικό, ίσως γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουν την επέτειο (που πέρασε), για μια καθυστερημένη εκδήλωση που ήταν να γίνει τον περασμένο Μαϊούνη και ξεκίνησε Φλεβάρτη, με μόλις μιάμιση ώρα καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα, δείχνοντας την ωριμότητα του κινήματος (που κάποτε αργούσε δύο) με την πάροδο του χρόνου (κι εγώ πχ κρατήθηκα και δεν πήρα αγανακτισμένος το πανό να ξεκινήσω μόνος μου, γιατί κανείς δε θα καταλάβαινε το συμβολισμό να τον εκτιμήσει). Δεν πρέπει να πλησίασαν το ρεκόρ ενός 18ωρου συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη -που το πρόλαβαν λέει κάποιοι που ξεκίνησαν οδικώς από την Αθήνα- αλλά έχασαν πανηγυρικά το στόχο να μην πιάσουν τα μεσάνυχτα, που θα γίνονταν κολοκύθες. Και δεν κατάφεραν να έχουν ένα βιντεάκι με μαγιουνίτικα, κινηματικά στιγμιότυπα -που κάποτε το 'χαν πολλοί, αλλά τώρα σπανίζει.
Και αυτά δεν είναι κακίες, αλλά κυρίως αυτοσαρκασμός, αφού τα παραδέχονταν μόνοι τους και μου "έκλεβαν" τις ατάκες που είχα σημειώσει για το κείμενο, όσο περίμενα την έναρξη.
Αναρωτιέται κανείς βέβαια, αν το συντονιστικό κι οι διαδικασίες για βάλιουμ, όπου πρέπει να ομοφωνήσουν όλοι μέχρι ενός, σαν τους ενόρκους στις ΗΠΑ, και να συμφωνήσουν -πχ αν πρόκειται για μια ύφεση με κρισιακά χαρακτηριστικά ή μια κρίση με υφεσιακά χαρακτηριστικά- τότε γιατί την κρατάνε μόνο για μαζικές, κινηματικές διαδικασίες, όπου είναι υπέρτατο όπλο για την εξουδετέρωση κάθε συμβατικού αντιπάλου, και δεν το εφαρμόζουν πχ στα δικά τους εσω-οργανωτικά όπου έχουν θεωρητικά κατακτημένο ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής συμφωνίας...
Φαντάσου πχ ένα συνέδριο του Ναρ, που θα είχε εισήγηση κι αντι-εισήγηση, αλλά δε θα τελείωνε ποτέ, μέχρι να συμφωνήσουν όλοι στις ίδιες θέσεις. Και τελικά να συμφωνούσαν μόνο με την Αλέκα πως ο διάλογος έχει νόημα μόνο μεταξύ όσων συμφωνούν -στα βασικά τουλάχιστον.
Αυτό όμως έδωσε απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα των διοργανωτών και της εκδήλωσης, για τη μορφή και το περιεχόμενο: είναι πειραματική διαδικασία, συνέλευση, πώς ακριβώς θα κυλήσει; Είναι γκρουπ θέραπι, βραδιά νοσταλγίας -κι είναι καλό πράγμα η νοσταλγία;- τύπος φόρουμ, αυτοκριτική κι αποτίμηση, μια συζήτηση που δεν έγινε, φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια μες στα αμφιθέατρα, κι ας μην έχουν τη γοητεία των θερινών σινεμά του Κηλαηδόνη, οι αναζητήσεις μιας γενιάς; Ναι αλλά τι σημαίνει γενιά; Κι είναι όρος που μπορούμε άραγε να υιοθετήσουμε και να αξιοποιήσουμε -όπως πρότεινε ένας Κοετζής;
Λίγο από όλα και τίποτα από αυτά. Ήταν βασικά ένας τύπος συντονιστικού, για να θυμούνται οι πιο παλιοί -αν υποθέσουμε ότι τα έχουν ξεχάσει κι έχουν καταφέρει να τα αποβάλουν- και να σιχτιρίζουν οι νεότεροι. Αφού να φανταστείς, μέχρι κι ο Κομάντο είπε πως έπρεπε να έχει μείνει σπίτι του, για να διαβάσει. Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι...
Πες μου τι έγιναν εκείνα τα παιδιά; Σύριζα. Κάποια άλλα μετανάστες και κάποια λίγα βολεμένα στελέχη πολυεθνικώων. Πες μου τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν; Και πόσα τρένα πέρασαν έκτοτε για το φοιτητικό κίνημα; Πόσα βήματα έκανε μπροστά ή πίσω και ποια παρακαταθήκη του άφησε το 06-07; Λίγοι ασχολήθηκαν με τέτοια ζητήματα -πχ ένας μπασκετικός Παοκτζής, που έκανε μια από τις λιγότερο αυτάρεσκες -και για αυτό ενδιαφέρουσες- τοποθετήσεις.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από πιο απλά πράγματα, Όπως το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο της ενότητας. Και το Σύριζα που έχτιζε μεθοδικά από τότε την κυριαρχία του στο αριστεροχώρι και την κατοπινή του πορεία. Για να δει πολλά μπουμπούκια του να ανθίζουν σε κυβερνητικές ή κι υπουργικές θέσεις και να μαραίνονται μετά το δημοψήφισμα, για να προσεγγίσουν ξανά το εξωκοινοβούλιο, που τους δέχεται με ανοιχτές αγκάλες και μέτωπα κι ας ξορκίζουν φραστικά τη νόσο της ενωτίτιδας. Θα μου πεις, τον Εαακίτη κι αν τον πλένεις... Βρε ναι, αλλά το Συριζαίο γιατί να τον ξεπλένεις και του δίνεις βήμα, για να δώσει τον τόνο στην εκδήλωση;
Κι ήταν όλοι τους εκεί, η Καιτούλα κι ο Σταμάτης...
Ο Χρονόπουλος (μέχρι πρότινος νεολαία Σύριζα) στο άτυπο αρχικό πάνελ που κούρασε πολύ κι ανάθεμα αν άκουσε έστω κι έναν στη συνέχεια. Ο Κορωνάκης (γραμματέας της νεολαίας Σύριζα μέχρι πρόσφατα) κι ο Γκάμπριελ (Σακελλαρίδης) που ήταν υποψήφιος και το Σεπτέμβρη του 15', πριν αποστασιοποιηθεί -αφού πρώτα ψήφισε το μνημόνιο. Η Δανάη Τζίκα, βουλευτής Σύριζα στη Μαγνησία μέχρι το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 15' (ψήφισε μνημονιακά προαπαιτούμενα, προτού κάνει ...κινηματική στροφή).
Αλλά γιατί δεν αντιδρά κανείς ν τους απαντήσει; Γιατί καθόμαστε κι ακούμε κινηματικές αφηγήσεις κι ιστορίες από Συριζαίους, να παρουσιάζουν σαν κορυφαία στιγμή του φοιτητικού κινήματος τους φραξιονισμούς των νεολαίων με τον Απέκη, στο ζαχαροπλαστείο Ιπποκράτους και Ναυαρίνου γωνία;
Τι τους ακούτε, τι τους κοιτάτε...; (Και με τη Σεκουριτάτε σχετίζονταν οι πιο παλιοί, που ήταν στο ΚΚΕ εσ.). Τι ακούν τα αυτιά μας και δεν κόβονται από μόνα τους, σαν του Πάνου Δημητρίου, στην Τασκένδη;
Κι ύστερα ήρθε ο Απέκης, κι άλλοι από τη Συσπείρωση (η παράταξη των Συριζαίων στους πανεπιστημιακούς) που συνάσπισε όλη την αριστερά πλην Λακεδαιμονίων (συνεργάστηκε όμως κι η ΔΗΠΑΚ στο Δ.Σ. μαζί της για ένα διάστημα). Κι αντί να τον παρουσιάσουν πχ με επιφυλακτική συμπάθεια και τις αντιφάσεις του (γιατί μιλάει για "νεοφιλελεύθερη επίθεση" της Μπολόνια), έλεγαν για "συγκίνηση", "ηρωική ηγεσία" και "πανεπιστημιακό κίνημα" (φοιτητές-καθηγητές, ενωμένοι).
Αυτό που δεν κατάλαβα, εφόσον δεχτούμε πως αυτοί οι πανεπιστημιακοί δέχονταν πόλεμο από τους δικούς τους -και ο Απέκης μάλιστα δεν είχε εκλεγεί καν σύνεδρος το 09' στο Συνασπισμό του Αλέξη- είναι πώς κατάφερε τότε ο Σύριζα να καρπωθεί πολιτικά τον αγώνα τους; Δεν είναι κάπως περίεργη κι αντιφατική αυτή η αφήγηση;
Υπήρχε ακόμα αρκετό ΚΚΕ, που έπαιξε τελικά κάποιο ρόλο στο κίνημα, αλλά στο βαθμό που τα μέλη πήγαιναν ενάντια στη γραμμή και έναν "αδηφάγο" μηχανισμό, που (τους) έδειξε τα δόντια του στη συνέχεια. Οι Κνίτες που "δεν υπάκουσαν", οι πανεπιστημιακοί που συμμάχησαν με τον Απέκη... Και ο τότε γραμματέας του Πολυτεχνείου Αθήνας, που έγραψε -κατά πολλούς- το πιο ενδιαφέρον κείμενο για την εκδήλωση, ίσως γιατί λέει το γνωστό ποίημα για την πολιτική χρεοκοπία του ΚΚΕ μετά το 2010 -κι όλως τυχαίως αυτό ήταν το απόσπασμα της παρέμβασης που διαβάστηκε, καθώς ο ίδιος δε ζει πια στην Ελλάδα.
Ποιο ΚΚΕ και ποια Στικούδη...
Υπήρχαν αρκετές προσωπικές αφηγήσεις που έμοιαζαν με (παλιά) διαφημιστικά της Άμστελ, για συναγωνιστές που συναντιόνταν ξανά μετά από χρόνια, έχοντας αλλάξει πολιτικά μετερίζια, αλλά ένιωθαν να γνωρίζονται χρόνια, μέσα από το φοιτητικό κίνημα, και να είναι παιδικοί φίλοι. Και ένα άλλο σκηνικό, που μου διηγήθηκε μια συναγωνίστρια (που δε βιάστηκε να μπει σε μια σειρά) για τη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και τους Εαακίτες που τραγουδούσαν μες στη βροχή συνθήματα για το στόχο-φετίχ τους: πανεπιστημιακή -κι όχι ανώτατη που λέγαμε εμείς- εκπαίδευση.
Έχουμε βραχεί, μέχρι το βρακί
Εκπαίδευση για όλους, πανεπιστημιακή...
Υπήρχαν αυτάρεσκες τοποθετήσεις για τον Πρετεντέρη, που περίμενε να τελειώσει το συντονιστικό καταλήψεων, προτού βγει στο δελτίο να δώσει γραμμή. Η παρέμβαση της μορφής που τα έβαλε μαζί του, με τα περισσότερα "ας πούμε" από όσα είπαν όλοι οι άλλοι μαζί -γιατί έτσι φαίνεται ο ψημένος, μπαρουτοκαπνισμένος σε αμφιθέατρα, φοιτητο-συνδικαλιστής. Άλλοι που παραδέχονταν πως έλεγαν πράγματα χωρίς να τα πιστεύουν και να μπορούν να προβλέψουν το ξέσπασμα που ερχόταν. Κι άλλοι που σημείωναν πως τίποτα δεν προέκυψε τυχαία και μεταφυσικά, χωρίς σχέδιο, δράση, κι ένα κάποιο βολουνταρισμό -γιατί κι αυτός χρειάζεται πολλές φορές...
Και πολλά άλλα, που δεν μπορούν να στριμωχτούν σε μια ανταπόκριση, αλλά φαντάζομαι πως θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες στο διαδίκτυο, καθώς η εκδήλωση μαγνητοσκοπήθηκε. Και τα οποία με έκαναν να θέλω να γράψω πολλά πράγματα καινούρια ή γνωστά από την αρχή. Αλλά ας τα κρατήσουμε κάβα, πχ για τις 8 Μάρτη, που θα είναι τα δέκα χρόνια από το πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο και τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στο μπλοκ της Θεσσαλονίκης, γιατί η κε του μπλοκ γράφει πιο σύντομα κείμενα από τότε που σταμάτησε να έχει επαφές με το εξωκοινοβούλιο και αυτό το σημείωμα έχει ήδη ξεφύγει σε έκταση για τις αντοχές του μέσου αναγνώστη -που δεν είναι πια Εαακίτες.
Σχηματικά μιλώντας το K-LAB είναι δεξιό, ενωτικό ΝΑΡ, που φλερτάρει με πρώην Συριζαίους. Πολιτικά μιλώντας είναι ακριβώς το ίδιο, κάτι σαν διαδικτυακή-πολιτική νεολαία της ιστοσελίδας Kommon. Αλλά όταν λες "σχηματικά" δίνεις μια εσάνς αμφιβολίας -όχι όμως αγνωστικισμού- και πολιτικού πολιτισμού. Προφέρεται ως Κέι-Λαμπ, αν και είναι προφανής νομίζω η παραπομπή στο κλαμπ (club) χωρίς νταμπ, που συνδεόταν με το μεταμεσονύχτιο πάρτι στο γειτονικό ΙΛΙΟΝ plus, όπως τα μπιτάκια που εισέβαλαν θορυβωδώς προς στιγμήν στο αμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ συνδέονταν με την τοποθέτηση ενός ΕΑΑΚίτη-Ανταρσυου για το διονυσιακό αυθορμητισμό του Μαϊούνη και του Φλεβάρτη -ή μάλλον των καταλήψεων του 06-07. Παρεμπιπτόντως, μπορεί οι Οακκίτες να λένε, με γραφική εμμονή, τα κομματικά μας μέλη Κνίτες -για να μην τους χαρίσουν τον τιμημένο τίτλο του Κουκουέ, αλλά αυτό θα ταίριαζε πιο πολύ στο εξωκοινοβούλιο και τους Εαακίτες, αφενός γιατί τα ΕΑΑΚ αγκαλιάζουν πλέον πολύ περισσότερους χώρους από την Ανταρσυα, που έχει ραχοκοκαλιά της το φοιτητικό (κι ας μην ταιριάζει πολύ ο όρος στον οργανωτικό χυλό των ΕΑΑΚ), πχ ένα τμήμα της ΛαΕ, άστεγους Συριζαίους, Κοετζήδες, Αλαβανικούς (που είναι ταυτόσημες έννοιες για να πεις το ίδιο πράγμα), αφετέρου γιατί "μια φορά Εαακίτης, πάντα Εαακίτης" -για να παραφράσω έναν από τους ομιλητές της εκδήλωσης. Κι έτσι εξηγείται η ανάγκη του Κ-LAB να διοργανώσει μια -ας πούμε- συζήτηση για τη στρόγγυλη επέτειο, δέκα χρόνια και κάτι ψιλά (όχι 54 ημέρες) από το φοιτητικό κίνημα του 06-07 και βασικά για τα φοιτητικά χρόνια μιας γενιάς που έχει πατήσει πια τα πρώτα -άντα ή κοντεύει να τα πατήσει ή τα είχε πατήσει ήδη όταν γινόταν ο Μαϊούνης (που κάποιοι τον λένε και Μαγιούλη) και ο Φλεβάρτης (ή μήπως Γενάρτης) στην περίπτωση κάποιων φοιτητοπατέρων και της μορφής που "τα έβαλε με τον Πρετεντέρη", όπως αναφέρεται σε μια αφίσα του Κ-LAB το οποίο ζήτησε από διάφορους πρωταγωνιστές διάφορων χώρων να γράψουν ένα επετειακό σημείωμα με τις εντυπώσεις τους, το πολιτικό στίγμα, κτλ.
Κι έτσι μπαίνουμε -επιτέλους- μετά από ένα σύντομο κι απέριττο πρόλογο στο προκείμενο, δηλ το επίδικο, δηλ το διακύβευμα. Αλλά να πω σε αυτό το σημείο πως δε σκοπεύω να μακρηγορήσω, όχι γιατί δε θα το κάνω, αλλά γιατί έτσι συνηθίζεται να λες πάντα στην αρχή της παρέμβασής σου, όχι πως ξεγελάς κανέναν, αλλά είναι σχεδόν απαραίτητο, εθιμικό δίκαιο, όπως οι βασικές κινήσεις που πρέπει να κάνεις στο πρόγραμμά σου στο πατινάζ ή στους ζυγούς -που σημαίνει πως το πρόγραμμα πρέπει να έχει άξελ, κωλοτούμπες και ταλαντεύσεις. Κι ενώ λοιπόν ο καθορισμένος χρόνος για τις παρεμβάσεις (συσπειρώσεις, τους συσπειρωσάδες και τη συσπείρωση του Σύριζα στους καθηγητές) ήταν το 7λεπτο-8λεπτο, ο πιο σύντομος πρέπει να μίλησε κάνα 12λεπτο (στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και του εξωκοινοβουλίου ο χρόνος είναι σχετικός, συμπυκνωμένος στα ιστορικά γεγονότα, και όσο πιο ξεχειλωμένος γίνεται στις ομιλίες) ενώ άλλοι έφταναν μόνοι τους έναν αγώνα πόλο, κοντά στο ημίωρο, χωρίς περιόδους -όλα ένα από την αρχή, με μια τελεία στο τέλος.
Κι αυτή ήταν η καλύτερη εισαγωγή για το κλίμα μιας εκδήλωσης που έμοιαζε με φοιτητικό συντονιστικό, ίσως γιατί ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουν την επέτειο (που πέρασε), για μια καθυστερημένη εκδήλωση που ήταν να γίνει τον περασμένο Μαϊούνη και ξεκίνησε Φλεβάρτη, με μόλις μιάμιση ώρα καθυστέρηση από την προγραμματισμένη ώρα, δείχνοντας την ωριμότητα του κινήματος (που κάποτε αργούσε δύο) με την πάροδο του χρόνου (κι εγώ πχ κρατήθηκα και δεν πήρα αγανακτισμένος το πανό να ξεκινήσω μόνος μου, γιατί κανείς δε θα καταλάβαινε το συμβολισμό να τον εκτιμήσει). Δεν πρέπει να πλησίασαν το ρεκόρ ενός 18ωρου συντονιστικού στη Θεσσαλονίκη -που το πρόλαβαν λέει κάποιοι που ξεκίνησαν οδικώς από την Αθήνα- αλλά έχασαν πανηγυρικά το στόχο να μην πιάσουν τα μεσάνυχτα, που θα γίνονταν κολοκύθες. Και δεν κατάφεραν να έχουν ένα βιντεάκι με μαγιουνίτικα, κινηματικά στιγμιότυπα -που κάποτε το 'χαν πολλοί, αλλά τώρα σπανίζει.
Και αυτά δεν είναι κακίες, αλλά κυρίως αυτοσαρκασμός, αφού τα παραδέχονταν μόνοι τους και μου "έκλεβαν" τις ατάκες που είχα σημειώσει για το κείμενο, όσο περίμενα την έναρξη.
Αναρωτιέται κανείς βέβαια, αν το συντονιστικό κι οι διαδικασίες για βάλιουμ, όπου πρέπει να ομοφωνήσουν όλοι μέχρι ενός, σαν τους ενόρκους στις ΗΠΑ, και να συμφωνήσουν -πχ αν πρόκειται για μια ύφεση με κρισιακά χαρακτηριστικά ή μια κρίση με υφεσιακά χαρακτηριστικά- τότε γιατί την κρατάνε μόνο για μαζικές, κινηματικές διαδικασίες, όπου είναι υπέρτατο όπλο για την εξουδετέρωση κάθε συμβατικού αντιπάλου, και δεν το εφαρμόζουν πχ στα δικά τους εσω-οργανωτικά όπου έχουν θεωρητικά κατακτημένο ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής συμφωνίας...
Φαντάσου πχ ένα συνέδριο του Ναρ, που θα είχε εισήγηση κι αντι-εισήγηση, αλλά δε θα τελείωνε ποτέ, μέχρι να συμφωνήσουν όλοι στις ίδιες θέσεις. Και τελικά να συμφωνούσαν μόνο με την Αλέκα πως ο διάλογος έχει νόημα μόνο μεταξύ όσων συμφωνούν -στα βασικά τουλάχιστον.
Αυτό όμως έδωσε απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα των διοργανωτών και της εκδήλωσης, για τη μορφή και το περιεχόμενο: είναι πειραματική διαδικασία, συνέλευση, πώς ακριβώς θα κυλήσει; Είναι γκρουπ θέραπι, βραδιά νοσταλγίας -κι είναι καλό πράγμα η νοσταλγία;- τύπος φόρουμ, αυτοκριτική κι αποτίμηση, μια συζήτηση που δεν έγινε, φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια μες στα αμφιθέατρα, κι ας μην έχουν τη γοητεία των θερινών σινεμά του Κηλαηδόνη, οι αναζητήσεις μιας γενιάς; Ναι αλλά τι σημαίνει γενιά; Κι είναι όρος που μπορούμε άραγε να υιοθετήσουμε και να αξιοποιήσουμε -όπως πρότεινε ένας Κοετζής;
Λίγο από όλα και τίποτα από αυτά. Ήταν βασικά ένας τύπος συντονιστικού, για να θυμούνται οι πιο παλιοί -αν υποθέσουμε ότι τα έχουν ξεχάσει κι έχουν καταφέρει να τα αποβάλουν- και να σιχτιρίζουν οι νεότεροι. Αφού να φανταστείς, μέχρι κι ο Κομάντο είπε πως έπρεπε να έχει μείνει σπίτι του, για να διαβάσει. Θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι...
Πες μου τι έγιναν εκείνα τα παιδιά; Σύριζα. Κάποια άλλα μετανάστες και κάποια λίγα βολεμένα στελέχη πολυεθνικώων. Πες μου τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν; Και πόσα τρένα πέρασαν έκτοτε για το φοιτητικό κίνημα; Πόσα βήματα έκανε μπροστά ή πίσω και ποια παρακαταθήκη του άφησε το 06-07; Λίγοι ασχολήθηκαν με τέτοια ζητήματα -πχ ένας μπασκετικός Παοκτζής, που έκανε μια από τις λιγότερο αυτάρεσκες -και για αυτό ενδιαφέρουσες- τοποθετήσεις.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από πιο απλά πράγματα, Όπως το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο της ενότητας. Και το Σύριζα που έχτιζε μεθοδικά από τότε την κυριαρχία του στο αριστεροχώρι και την κατοπινή του πορεία. Για να δει πολλά μπουμπούκια του να ανθίζουν σε κυβερνητικές ή κι υπουργικές θέσεις και να μαραίνονται μετά το δημοψήφισμα, για να προσεγγίσουν ξανά το εξωκοινοβούλιο, που τους δέχεται με ανοιχτές αγκάλες και μέτωπα κι ας ξορκίζουν φραστικά τη νόσο της ενωτίτιδας. Θα μου πεις, τον Εαακίτη κι αν τον πλένεις... Βρε ναι, αλλά το Συριζαίο γιατί να τον ξεπλένεις και του δίνεις βήμα, για να δώσει τον τόνο στην εκδήλωση;
Κι ήταν όλοι τους εκεί, η Καιτούλα κι ο Σταμάτης...
Ο Χρονόπουλος (μέχρι πρότινος νεολαία Σύριζα) στο άτυπο αρχικό πάνελ που κούρασε πολύ κι ανάθεμα αν άκουσε έστω κι έναν στη συνέχεια. Ο Κορωνάκης (γραμματέας της νεολαίας Σύριζα μέχρι πρόσφατα) κι ο Γκάμπριελ (Σακελλαρίδης) που ήταν υποψήφιος και το Σεπτέμβρη του 15', πριν αποστασιοποιηθεί -αφού πρώτα ψήφισε το μνημόνιο. Η Δανάη Τζίκα, βουλευτής Σύριζα στη Μαγνησία μέχρι το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 15' (ψήφισε μνημονιακά προαπαιτούμενα, προτού κάνει ...κινηματική στροφή).
Αλλά γιατί δεν αντιδρά κανείς ν τους απαντήσει; Γιατί καθόμαστε κι ακούμε κινηματικές αφηγήσεις κι ιστορίες από Συριζαίους, να παρουσιάζουν σαν κορυφαία στιγμή του φοιτητικού κινήματος τους φραξιονισμούς των νεολαίων με τον Απέκη, στο ζαχαροπλαστείο Ιπποκράτους και Ναυαρίνου γωνία;
Τι τους ακούτε, τι τους κοιτάτε...; (Και με τη Σεκουριτάτε σχετίζονταν οι πιο παλιοί, που ήταν στο ΚΚΕ εσ.). Τι ακούν τα αυτιά μας και δεν κόβονται από μόνα τους, σαν του Πάνου Δημητρίου, στην Τασκένδη;
Κι ύστερα ήρθε ο Απέκης, κι άλλοι από τη Συσπείρωση (η παράταξη των Συριζαίων στους πανεπιστημιακούς) που συνάσπισε όλη την αριστερά πλην Λακεδαιμονίων (συνεργάστηκε όμως κι η ΔΗΠΑΚ στο Δ.Σ. μαζί της για ένα διάστημα). Κι αντί να τον παρουσιάσουν πχ με επιφυλακτική συμπάθεια και τις αντιφάσεις του (γιατί μιλάει για "νεοφιλελεύθερη επίθεση" της Μπολόνια), έλεγαν για "συγκίνηση", "ηρωική ηγεσία" και "πανεπιστημιακό κίνημα" (φοιτητές-καθηγητές, ενωμένοι).
Αυτό που δεν κατάλαβα, εφόσον δεχτούμε πως αυτοί οι πανεπιστημιακοί δέχονταν πόλεμο από τους δικούς τους -και ο Απέκης μάλιστα δεν είχε εκλεγεί καν σύνεδρος το 09' στο Συνασπισμό του Αλέξη- είναι πώς κατάφερε τότε ο Σύριζα να καρπωθεί πολιτικά τον αγώνα τους; Δεν είναι κάπως περίεργη κι αντιφατική αυτή η αφήγηση;
Υπήρχε ακόμα αρκετό ΚΚΕ, που έπαιξε τελικά κάποιο ρόλο στο κίνημα, αλλά στο βαθμό που τα μέλη πήγαιναν ενάντια στη γραμμή και έναν "αδηφάγο" μηχανισμό, που (τους) έδειξε τα δόντια του στη συνέχεια. Οι Κνίτες που "δεν υπάκουσαν", οι πανεπιστημιακοί που συμμάχησαν με τον Απέκη... Και ο τότε γραμματέας του Πολυτεχνείου Αθήνας, που έγραψε -κατά πολλούς- το πιο ενδιαφέρον κείμενο για την εκδήλωση, ίσως γιατί λέει το γνωστό ποίημα για την πολιτική χρεοκοπία του ΚΚΕ μετά το 2010 -κι όλως τυχαίως αυτό ήταν το απόσπασμα της παρέμβασης που διαβάστηκε, καθώς ο ίδιος δε ζει πια στην Ελλάδα.
Ποιο ΚΚΕ και ποια Στικούδη...
Υπήρχαν αρκετές προσωπικές αφηγήσεις που έμοιαζαν με (παλιά) διαφημιστικά της Άμστελ, για συναγωνιστές που συναντιόνταν ξανά μετά από χρόνια, έχοντας αλλάξει πολιτικά μετερίζια, αλλά ένιωθαν να γνωρίζονται χρόνια, μέσα από το φοιτητικό κίνημα, και να είναι παιδικοί φίλοι. Και ένα άλλο σκηνικό, που μου διηγήθηκε μια συναγωνίστρια (που δε βιάστηκε να μπει σε μια σειρά) για τη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και τους Εαακίτες που τραγουδούσαν μες στη βροχή συνθήματα για το στόχο-φετίχ τους: πανεπιστημιακή -κι όχι ανώτατη που λέγαμε εμείς- εκπαίδευση.
Έχουμε βραχεί, μέχρι το βρακί
Εκπαίδευση για όλους, πανεπιστημιακή...
Υπήρχαν αυτάρεσκες τοποθετήσεις για τον Πρετεντέρη, που περίμενε να τελειώσει το συντονιστικό καταλήψεων, προτού βγει στο δελτίο να δώσει γραμμή. Η παρέμβαση της μορφής που τα έβαλε μαζί του, με τα περισσότερα "ας πούμε" από όσα είπαν όλοι οι άλλοι μαζί -γιατί έτσι φαίνεται ο ψημένος, μπαρουτοκαπνισμένος σε αμφιθέατρα, φοιτητο-συνδικαλιστής. Άλλοι που παραδέχονταν πως έλεγαν πράγματα χωρίς να τα πιστεύουν και να μπορούν να προβλέψουν το ξέσπασμα που ερχόταν. Κι άλλοι που σημείωναν πως τίποτα δεν προέκυψε τυχαία και μεταφυσικά, χωρίς σχέδιο, δράση, κι ένα κάποιο βολουνταρισμό -γιατί κι αυτός χρειάζεται πολλές φορές...
Και πολλά άλλα, που δεν μπορούν να στριμωχτούν σε μια ανταπόκριση, αλλά φαντάζομαι πως θα κυκλοφορήσουν τις επόμενες μέρες στο διαδίκτυο, καθώς η εκδήλωση μαγνητοσκοπήθηκε. Και τα οποία με έκαναν να θέλω να γράψω πολλά πράγματα καινούρια ή γνωστά από την αρχή. Αλλά ας τα κρατήσουμε κάβα, πχ για τις 8 Μάρτη, που θα είναι τα δέκα χρόνια από το πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο και τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στο μπλοκ της Θεσσαλονίκης, γιατί η κε του μπλοκ γράφει πιο σύντομα κείμενα από τότε που σταμάτησε να έχει επαφές με το εξωκοινοβούλιο και αυτό το σημείωμα έχει ήδη ξεφύγει σε έκταση για τις αντοχές του μέσου αναγνώστη -που δεν είναι πια Εαακίτες.
