Έχει η πλάση κοκκινίσει;

Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει...

Να δεις τι σου ’χω για μετά, τα-τα-τα...

-Αύριο φτάνουμε. Ο Πειραιάς μας περιμένει.
Ο Πανοραμίξ περίμενε, αλλά η σιωπή δεν ήταν αυτό που περίμενε.
-Κι εγώ που περίμενα ότι...
Ο Οβελίξ διέκοψε τη σκέψη του και ρώτησε.
-Πανοραμίξ. Ποιος είναι αυτός ο Πειραιάς;
-Α, μάλιστα...

Σκηνή από το «Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» -πριν γίνει ταινία-παρωδία- με επίκεντρο την Ελλάδα, όπου όλοι είναι ξαδερφάκια -ακόμα και τα άλογα στο τέθριππο- και καταργούν σιωπηλά την ταξική πάλη, για να μην πολεμήσουν ενάντια στο αίμα τους (μα Έλληνας να ντουφεκάει Έλληνα;). Και όλοι έχουν περίεργα προφίλ, σκυθρωπά με αυστηρές γωνίες στις μύτες, όπως στα ερυθρόμορφα αγγεία. Ενώ αυτά στο ερυθρόμορφο ΦΒ ξεχειλίζουν ευτυχία και χαβαλέ. Όχι σαν εμάς τους αδιάφορους...

Λοιπόν, Οβελίξ, θρυλείται ότι ο Πειραιάς είναι ένα μπουρδέλο -με το συμπάθιο- χωρίς Τρούμπα (που κάνει ρίμα με την Τούμπα), γεωγραφικά και κυκλοφοριακά μιλώντας -από τότε που έβαλαν το τραμ- και για κάποιους εμπαθείς οπαδικά. Γιατί δε γίνεται να είσαι σε ανηφόρα και από πίσω να βρίσκεις θάλασσα, δεξιά και αριστερά σου να έχεις θάλασσα και να μην μπορείς να προσανατολιστείς. Αλλά ο χειρότερος αποπροσανατολισμός είναι να χάσεις τον μπούσουλα και τα ταξικά γυαλιά σου, κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις γωνιές μιας χώρας, γεμάτης (μαλακο)μαγνήτες.

Και χτες καιγόταν και μύριζε ακόμα γιασεμί η πόλη. Για την αντιφασιστική νίκη των λαών. Ή μήπως όχι; Μπορεί να ’ταν και για την Παλαιστίνη, δεν ξέρω.

Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε;
Και η πλάκα είναι πως ο Μίσσιος διέγραφε μια πορεία, βάζοντας τον ανθρωποφύλακά του να είναι πρόσχαρος και μεγάθυμος, που του ζητούσε κάτι απλό κι ωραίο, ενώ αυτός στριφνός και μνησίκακος, καπετάν-Μιζέριας, ούτε ένα χαμόγελο στους βασανιστές του, ούτε ένα σύνδρομο της Στοκχόλμης. Λίγη ανθρωπιά, ρε, που την θέλατε και πανανθρώπινη, με τον Απαντρόποφ σας...

Μα χαμογέλα επιτέλους, τόσες αφορμές έχεις. Γιουροφάν, θρυλοφάν, σεϊλοφάν, πώς του πάνε τα μπουφάν (φαν-φαν-φαν), ανάποδα τα φλάι. Φανατικός κάποιου εφοπλιστή ή βιομήχανου, κάποιου πανηγυριού, κάποιας γριάς ηπείρου που βρικολάκιασε, κάποιας ένωσης κρατών-δολοφόνων ή απλά σιωπηλά συνένοχων, κάποιου φτηνού θεάματος, χωρίς άρτο... Το ανώτατο στάδιο της παρακμής της Ρώμης, που θα ’λεγαν κι οι κριτές στην Ολυμπία.

Αχ, να χαρείς, όχι πάλι μιζέρια και κόμπλεξ. Σταματήστε πια να ενοχοποιείτε τη χαρά. Την Ωδή στη Χαρά. Την ΕΕ που την έχει για ύμνο. Τον Κύρκο που την τραγουδούσε, σφυρίζοντας στο κελί του.
Μη στοχοποιείτε την ανάγκη του κόσμου να ξεσκάσει. Τη Γιουροβίζιον και το χαβαλέ. Το όπιο -σε κάθε πιθανή μορφή- και τους εξαρτημένους. Την οργανωμένη αποβλάκωση. Την αυθόρμητη βλακεία. Τους χρήσιμους βλάκες. Την αποθέωση της βλακείας και τους θεούς που προσκυνά το έθνος. Μπράβο Τζιμάκο, καλά τα έλεγες, όχι σαν αυτούς τους κολλημένους.

Και δεν είστε πουθενά...
Μια ζωή στο 5% -και ας έγινε 7, σαν τη θύρα.

Ναι μωρέ, κι εγώ οπαδός είμαι, τα ίδια μάλλον θα έκανα. Αν σπάσει την κατάρα ο Άρης και πάρει Κύπελλο, για μια μέρα θα είμαι στα σύννεφα, πρόβα για την έφοδο στον ουρανό. Αλλά θα ξεφύγω μέσα μου, δε θα ψάχνω πολιτικό άλλοθι για τη χαρά μου, σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, μα η ζωή λεχώνα, κύπελλο γέννησε...

Μα τι λες τώρα. Αφού κοκκίνισε (κοκκίνισε) ολόκληρη η Ευρώπη, που ένα φάντασμα πλανάται (πλάνην οικτράν) πάνω της. Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει... Και ο πατέρας του Μπαρτζώκα, ξέρεις, που το ’σκασε από τα Βούρλα, θα ζήλευε τον γιο του για την απόδραση από τη Βαρκελώνη. Και εμείς θα κάνουμε τον τελικό στα Βούρλα -και όλοι μαζί καμένα, χωρίς ελπίδα και προοπτική. Και ο Μαρινάκης τα κατάφερε, με τέτοια ΕΠΟ και τέτοια κυβέρνηση, μάγκας Πειραιώτης, ένας αλλά θρυλέων, παράνομος αγωνιστής στο κλαρί, σαν Κλάρας και αυτός, θρύλος των βουνών και των λιμανιών, του σαλονιού και του αλωνιού, ου μην και μαρμαρένιου.

Μα η κίτρινη φυλή ξεσηκώνεται να υπερασπιστεί τα ιερά και όσια, να αποτρέψει την άλωση της Πόλης και της Opap Arena -για το πόπολο Αγια-Σοφιά. Σώπασε κυρα-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι του πολυχρονεμένου μας Τίγρη θα ’ναι. Και το κυριότερο, είμαστε (όλοι-όλες-όλ@) βιόλα από μκρά παιδιά. Να δούμε μόνο πότε θα ξεμπερδέψουμε με τις βιόλες και τον κάθε (χαζο)βιόλη, που μπλέκει τα δικά του συμφέροντα με αυτά του (εκάστοτε) προέδρου.

Κι η πράσινη φυλή πάτησε τους Σιωνιστές της Μακάμπι, γέμισε το ΟΑΚΑ με σημαίες της Παλαιστίνης (και καλά έκανε) και το διαδίκτυο με εικόνες από το ΟΑΚΑ με τις σημαίες της Παλαιστίνης. Τον δρόμο τον γεμίζουμε πιο σπάνια, αλλά το καλοκαίρι θα φάμε -μες στον συμβολισμό- και ένα καρπούζι στα χρώματα της σημαίας και θα αποθεώνουμε τον Τράκη, γιατί -να σου πω κάτι;- και αυτός ενάντια στους εβραιομασώνους είναι, αν τον ρωτήσεις δηλαδή, και τους μαφιόζους της Ευρωλίγκα, που δεν πέταξαν έξω τη Μακάμπι -με τη σύμφωνη γνώμη όλων των μελών της βέβαια. Αντίσταση παντού...

Καμία σύγκριση τουλάχιστον με τη δημοκρατία της Γιουροβίζιον, που στην επέτειο της αντιφασιστικής νίκης ημέγα της Ευγώπης έδειξε ότι δε θέλει «ου» και ότι έχει τεχνολογία ενάντια στις αποδοκιμασίες για το Ισραήλ. Και έχει πάρα πολλές ευαισθησίες, προωθώντας την ελεύθερη έκφραση, αρκεί να μη διαφωνεί με τη γραμμή και να μην έχει μηνύματα για την Παλαιστίνη.

Όσο για το Μαρινάκι (με γιώτα, όπως ο Χατζιδάκις παλιά), που σαν το ζάρι μας μπεγλέρισε -εμάς, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη- τα είπε νομίζω καλά και ψύχραιμα το βίντεο του Ατζαράκη. Αλλά εγώ προτιμώ το άλλο που έκανε με τα παιδιά της ΚΝΕ, που έρχονται από πολύ μακριά και κατέληξαν εγκλωβισμένα σε μια ταράτσα με τον χουντόθειο.

Κι αν δεν πάρουμε τη Γιουροβίζιον, δεν πειράζει, ήταν αντίξοες οι συνθήκες. Ο στίβος ήταν βαρύς και τα αγριογούρουνα είχαν φάει κάτι αηδίες -και ξέρετε δα πόσο ευαίσθητα ζώα είναι. Κανονικά, όχι σαν τα παχύδερμα της Γιουροβίζιον, που θέλει αποστειρωμένο θέαμα, χωρίς αλληλεγγύη και μηνύματα που νοθεύουν το δικό της.

Λοιπόν, ανακεφαλαιώνοντας το κυρίαρχο δόγμα. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Δε θέλουμε πολιτική στα αθλητικά και τη Γιουροβίζιον. Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, εκτός και αν είναι τηλεοπτικά, οπότε ενδείκνυνται. Δε θέλουμε Ρώσους να μολύνουν τις διοργανώσεις μας. Και κόκκινες, σοβιετικές σημαίες να μολύνουν την παρέλαση της 9ης Μάη και το μήνυμα του ηγέτη του ξανθού γένους για τη «μαμά Ρωσία». Δε θέλουμε ελεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά. Θέλουμε μόνο να χαμογελάτε -η βλακεία είναι μεταδοτική- και να σιωπάτε με τις πράξεις σας. Ας γράφετε ό,τι θέλετε, δημοκρατία λέμε ότι έχουμε. Και να διοχετεύετε όλη σας την ενέργεια για τις ΠΑΕ και την παράγκα -εκεί κάτω, που δεν κλείνει καλά η πόρτα της και δεν την φυλάει κανείς τα βράδια...

Οπότε εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Τη σούπα με μανιτάρια! όπως θα απαντούσε αναδρομικά ο Οβελίξ στον Βλαδίμηρο, σε κάποια έφοδο στον ουρανό, που φοβόμαστε μόνο μην πέσει πάνω μας, όπως το ’91, με γκολ και ανατροπή στις καθυστερήσεις, σαν τη Ρεάλ, και τον Γκόρμπι στο VAR, να απαντά στην τύχη το δεύτερο στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή VARβαρότητα».

Και τέλος πάντων, ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει και εννοείται πως είναι ελεύθερος να χαίρεται με ό,τι μπορεί να του δώσει μικρές χαρές στην κοιλάδα των δακρύων. Και ο αθλητισμός μπορεί να μας δώσει σπουδαία μαθήματα για τη ζωή -ο οπαδισμός πάλι όχι. Και ο Πειραιάς είναι μια χαρά πόλη, αν και δύσκολη, αν τον συνηθίσεις -και με ωραίο φαγητό.

Ζήτω η αντιφασιστική νίκη των Λαών και ό,τι δε χωρά στα αταξικά τους καλούπια. Λευτεριά στην Παλαιστίνη και τις εγκλωβισμένες συνειδήσεις μας. Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Θα φροντίσουμε εμείς να είναι από ζωή -όχι από τα φτηνά της υποκατάστατα που υπηρετούν τη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Δελτίο Κομινφόρμ 11

Ας μαζέψουμε μερικές ειδήσεις της εβδομάδας για το αρχείο.

Χτες διεξήχθη η Γιουροβίζιον, γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα, με μια σειρά πανομοιότυπα τραγούδια, και νικητή έναν Πορτογάλο (Εαακίτη, όπως λέει το Λαϊκό Στρώμα) που ήθελε να φορέσει ένα μπλουζάκι με ένα σύνθημα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τον άφησαν οι γιουροβιζιονικές αρχές, γνωστές για τις ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες και τη δυσανεξία τους στα πολιτικά μηνύματα, που δεν αφορούν τον αντισταλινισμό, κι άλλες τέτοιες πανανθρώπινες ευρωπαϊκές αξίες.

Εντύπωση προκάλεσε πάντως κι ο αποκλεισμός της ρωσικής συμμετοχής, γιατί λέει η τραγουδίστριά της επισκέφτηκε "παράνομα" την Κριμαία, που η φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας τη θεωρεί δικό της έδαφος υπό ρωσική κατοχή.

Τα τελευταία χρόνια, η αγαπημένη ασχολία του κοινού της εκάστοτε διοργανώτριας ήταν να δείχνει τον ευρωπαϊκό του πολιτισμό, αποδοκιμάζοντας τη ρώσικη συμμετοχή. Τώρα τους απέκλεισαν εξ αρχής για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Κι επειδή τους τραγουδιστές δεν μπορούν να τους βγάλουν ντοπέ, όπως τους αθλητές πέρσι στο Ρίο, βρίσκουν άλλες μεθόδους, που παραπέμπουν σε "ψυχροπολεμικές" εποχές, κι ας μην υπάρχει πια Σοβιετική Ένωση.

Αν τυχόν, πάντως, κάποιοι μπερδεύονται και ξεγελιούνται πχ με τις εικόνες από την πολυπληθή, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στη Μόσχα, έρχονται κάποιες ειδήσεις, όπως αυτή με τις συλλήψεις μελών του ΚΕΚΡ-ΕΚΚ, για να τους χαλάσει έναν ωραίο συλλογισμό και να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας.

Όσο για το θεσμό-διαγωνισμό, μπορείτε να διαβάσετε εδώ ένα χορταστικό αφιέρωμα του μονίμως αχόρταστου Λαϊκού Στρώματος, σε δύο μέρη. Κι όχι, να μην περιμένετε τρίτο, επειδή νίκησε ο Εαακίτης...

-Σε άλλα νέα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ζήτησε να αλλάξει η μέρα της απεργίας, επειδή συνέπιπτε με τις φοιτητικές εκλογές, που είχαν οριστεί για τις 17. Κι η ΔΑΠ ξέρει να ορίζει τις προτεραιότητές της και να καταλαβαίνει τι είναι πραγματικά σημαντικό. Σε επόμενο επεισόδιο, μπορεί να ζητήσει την αναβολή της διεξαγωγής της επανάστασης, επειδή είχε προγραμματίσει τις ίδιες μέρες μια εκδρομή στη Μύκονο -όπου μπορεί να μείνουν πολιτικοί εξόριστοι, μετά την επικράτησή μας.

Την ίδια στιγμή, η ΠΑΣΠ της Πάτρας (όχι πως έχουν βασικές διαφορές μεταξύ τους από πόλη σε πόλη, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του: της Πάτρας, κοντά στο "ηρωικό Καλέντζι") καταγγέλλει την Πανσπουδαστική για την παρακάτω φοβερή προεκλογική αφίσα της και την αδιαφάνεια στο δήμο, με την κόκκινη δημοτική αρχή και τα "δικά μας παιδιά" που μπήκαν από το παράθυρο. Να γελάνε και τα τσιμέντα που διόρισε ο Ανδρέας...

Κι η έμπνευση των συντρόφων συνεχίζεται, πηγαίνοντας από το καλό στο καλύτερο, καλώντας τους φοιτητές να μαυρίσουν τον παλιό κακό δικομματισμό (ΔΑΠΑΣΠ) για... καθαρά αγωνιστικούς λόγους.

Αλλά τι τα θες, οι Κνίτες δεν έχουν χιούμορ, αφού.

Όσο για τις φοιτητικές εκλογές, τελικά αναβλήθηκαν αυτές για μια βδομάδα, κι όπως ανακοινώνει η νεολαία της ΛαΕ -δηλ βασικά Αραν κι Αρας, που γεφύρωσαν το ιστορικό (;) χάσμα- θα κατεβούν σε αυτές κανονικά ως ΕΑΑΚ -για όσους τυχόν διατηρούσαν αμφιβολίες- αφού ατσάλωσαν την ενότητα με ξύλα (μεταξύ τους) κι αγώνες.
Πώς δενότανε το σχήμα...

Κρατήστε στα υπόψη και μια πρόσφατη δημοσκόπηση, που δείχνει την Ανταρσυα κοντά στο 2%, πάνω από ΛαΕ και Πλεύση, σε ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο, με τη ΛαΕ στη μέση, και το στόχο του 3% ως διακύβευμα κι επίδικο μαζί. Αλλά δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία...

Στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος, αξίζει μια αναφορά και στο πρωτοσέλιδο του Δρόμου της Αριστεράς, με ένα άρθρο του Τζ. Πέτρας που λέει "ομόφωνα στον Τσίπρα το βραβείο του προδότη της χρονιάς". Και σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι βραβείο αξίζει σε αυτούς που πίστευαν τον Τσίπρα για δικό τους και προδόθηκαν από την πορεία του...

-Μία από τις ειδήσεις των ημερών είναι κι η συνέντευξη του ΓΓ στη Lifo, που συνήθως κυκλοφορεί με περιεχόμενο επιπέδου Σώτης, αλλά αυτή τη βδομάδα είχε ένα διαφορετικό τεύχος, με συνέντευξη Θεοδωράκη κι αναφορά στη Φρίντα Κάλο (όπου ευτυχώς είχε τα γνωστά αντισταλινικά στερεότυπα και μας έφερε στα ίσια μας).

Η συνέντευξη σχολιάστηκε για χίλιους δυο άλλους λόγους, εκτός από το περιεχόμενό της. Αξίζει να σταθεί κανείς με προσοχή στις απαντήσεις του Κουτσούμπα για το άνοιγμα της Κούβας στις αγορές, το μισθό που παίρνει, το... "κλειστό καταστατικό" του κόμματος, και το σύμφωνο συμβίωσης (ή την επιφύλαξη του κόμματος για το δικαίωμα της υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια)

-Στο τζημερικό μέτωπο, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι πάθαιναν ΣΚΑΪ, ήρθε το (τρισάθλιο κατά τα άλλα) δίδυμο Λυριτζή-Οικονόμου να κάνει την έκπληξη και να κόψει το επικοινωνιακό σόου του "πολιτικού μάνατζερ" στον αέρα, για να τον βάλει στη θέση του, όπως κανείς άλλος μέχρι τώρα. Και αν δεν το πιστεύετε, υπάρχει το βίντεο (κι η περιγραφή εδώ) όπου ομολογώ πως περίμενα να 'ρθει μια ανατροπή, ο Πρετεντέρης έστω, μια κωλοτούμπα, ένα χάπι εντ όπου θα τα βρούνε στο κοινό μέτωπο της λογικής... Αλλά τελικά όχι.
Τα ύστερα του κόσμου (της εκμετάλλευσης).

Μας έφερε όμως στα ίσια το συγκρότημα Αλαφούζου, με τον αρθρογράφο του Πάσχο, που πάσχει από ανίατο αντικομμουνισμό, και δεν τάσσεται μεν υπέρ του Τζήμερου, αλλά δεν μπορεί να πιστέψει κιόλας αυτούς που λένε ψέματα για το Καλίν -όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Εννοεί προφανώς το γνωστό αστικό μύθο για το Κατίν, αλλά μπορεί να τον επηρεάζει το (γεωστρατηγικής σημασίας) Καλίνινγκραντ της Ρωσίας (που όλως παραδόξως δεν έχει αλλάξει όνομα) ή ακόμα κι η Καλίνκα.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε εδώ τον αξιοσημείωτο συντονισμό φασιστοειδών και Τζήμερου, που σχολιάζει ο χτεσινός Ρίζος.

-Στο ΚΚΛΙ, εν τω μεταξύ, η διάσπαση είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, και το ρήγμα βαθαίνει με νέα επεισόδια. Κι αν τα δύο τμήματα που διεκδικούν τον τίτλο, τα έντυπα και τα χρήματα του κόμματος θυμίζουν κάπως την κατάσταση που επικρατούσε μετά τη διάσπαση του 68' με το λεγόμενο "εσ." σε εμάς, η κρίση αγκαλιάζει και τη νεολαία, με σκηνικά που παραπέμπουν συνειρμικά στην κρίση της ΚΝΕ το 89'.

Η πιο συνεπής πτέρυγα φαίνεται να έχει την πλειοψηφία στις τάξεις της νεολαίας κι εμπόδισε την απόπειρα σύγκλησης ολομέλειας της νεολαίας στα γραφεία της Μαδρίτης από την άλλη πτέρυγα, που έχει βγάλει μάλιστα κι αφίσα καταγγελίας κατά της φράξιας, όπως την ονομάζει, σε ανακοίνωσή της όπου την κατηγορεί για μαφιόζικες μεθόδους...

Υγ: για τον τραγικό εκτροχιασμό του τρένου έξω από τη Θεσσαλονίκη, μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο στην Κατιούσα

Και ποτάμι θα σας φέρουμε

Ποια νοηματική γέφυρα μπορεί να συνδέει τις δραματικές εξελίξεις στην ουκρανία με το ποτάμι του σταύρου θεοδωράκη και τα υπόλοιπα θέματα της επικαιρότητας μεταξύ τους; Το κλειδί τη απάντησης που ζητάμε είναι οι περιβόητες μη κυβερνητικές οργανώσεις (μκο). Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι απ’ την αρχή.

Το 2004 η ελλάδα ζούσε το «μεγάλο καλοκαίρι» της, με το χρυσό φαγοπότι των ολυμπιακών και ορεκτικό την κατάκτηση του euro από την εθνική ποδοσφαίρου. Μπορεί ο ρουβάς να έχασε τη γιουροβίζιον και το τρεμπλ στις λεπτομέρειες, αλλά πήραμε την επόμενη με τη παπαρίζου, μαζί με το ευρωμπάσκετ στο βελιγράδι. Η ισχυρή ελλάδα νικά και θριαμβεύει…

Ποιος είχε πάρει όμως τη γιουροβίζιον το 2004; Η ουκρανία με τους άγριους χορούς (wild dances) της ρουσλάνα, σε μια γκροτέσκα εκδοχή της τηλεοπτικής ζήνα· την ίδια χρονιά με την απονομή της χρυσής μπάλας στον ουκρανό αντρέι σεβτσένκο και με την πορτοκαλί επανάσταση της τιμοσένκο. Δέκα χρόνια μετά, οι μεγάλες δυνάμεις στήνουν άγριο, ιμπεριαλιστικό χορό στην ουκρανία και χορεύουν στο ταψί τους λαούς της περιοχής.

Τα παραπάνω μπορεί να είναι απλές συμπτώσεις, μπορεί και όχι –δεν ωφελεί σε κάτι να αρχίσουμε τις θεωρίες συνωμοσίας. Το σημαντικό είναι να δούμε πίσω από τις διαδηλώσεις του κιέβου και το αντ-επαναστατικό υποκείμενο των διάφορων πολύχρωμων επαναστάσεων, τις δυνάμεις που το υποκινούν, το εξοπλίζουν και καθορίζουν το πολιτικό στίγμα των διεκδικήσεών του. Κι οι μκο έχουν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση συνειδήσεων και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.

Οι μκο αποτελούν χρυσή μπίζνα για το παρασιτικό κεφάλαιο, μία απ’ τις μεγαλύτερες βιομηχανίες «παραγωγής κέρδους» παγκοσμίως, προσφέροντας και παράπλευρα οφέλη –πχ φιλανθρωπική βιτρίνα «κοινωνικής ευθύνης» στους καπιταλιστές, κάλυψη σε πράκτορες μυστικών υπηρεσιών για τις υπόγειες δραστηριότητές τους, κτλ.

Ο όρος «μη κυβερνητικές οργανώσεις» ανήκει στην κατηγορία της λέξης «οχυρό», που ισχυρίζεται ψευδώς πως δεν έχει ρο. Έτσι και το «μη» προσπαθεί συνήθως κάτι να κρύψει ή να στρογγυλέψει: πχ να πλασάρει τα ιδιωτικά (μη κρατικά) πανεπιστήμια με έμμεσο, εύσχημο τρόπο ή εν προκειμένω να αποκρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, που χρηματοδοτούνται με παχυλά κονδύλια από τον ετήσιο προϋπολογισμό και είναι καθαρά κυβερνητικές οργανώσεις.

Η δήλωση του ρόντου μάλιστα για τον γιωργάκη που ως υπεξ ήθελε να αξιοποιήσει τις μκο για να τις ελέγξει, θυμίζει πολύ το επιχείρημα του παπανδρεϊκού πασόκ για την αναθεώρηση του άρθρου 16 –πριν υποχωρήσει με ελαφρά πηδηματάκια για… διαδικαστικούς λόγους: ότι δηλ εφόσον υπάρχουν ντε φάκτο τόσα ιδιωτικά ιεκ, κολέγια, σχολές, εργαστήρια σπουδών, κτλ, πρέπει να νομιμοποιηθούν, για να μπορούν να ελεγχθούν, να τεθούν κανόνες κι ένα ρυθμιστικό πλαίσιο στη λειτουργία τους.

Η ειδοποιός διαφορά αυτών των… μη κρατικών ιδρυμάτων είναι ότι –όπως ακριβώς και οι μκο- έχουν πλήρη κρατική στήριξη και χρηματοδότηση, σε αντίθεση με το δημόσιο πανεπιστήμιο που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του και αποσυντίθεται.

Το άλλο βασικό χαρακτηριστικό των μκο είναι το ευρύ φάσμα στόχων, αγαθοεργιών και λοιπών ευγενών σκοπών, από τον εκχριστιανισμό του πληθυσμού της λδ κορέας, μέχρι τον επαναπατρισμό τσετσένων προσφύγων στη ρωσία και την κατασκευή αλιευτικών σκαφών στη σρι λάνκα. Η ευρηματικότητα των καπιταλιστών και διάφορων αετονύχηδων προκειμένου να εισπράξουν τα κρατικά κονδύλια βαφτίζεται επιχειρηματικό δαιμόνιο και η ζωή συνεχίζεται με την αγορά να ευημερεί.

Μας λείπει μόνο μια γεννήτρια (generator) παραγωγής μκο με ευφάνταστα αντικείμενα –σαν κι αυτή που είχε φτιάξει κάποιος για τις διάφορες… επαναστατικές σέχτες του «αντάρτικου πόλεων».

Θα μπορούσαμε να έχουμε πχ μια μκο για τη καταπολέμηση της ανεργίας και τη διάδοση της φτηνής εργασίας στην ελλάδα –που ούτως ή άλλως γίνεται και τώρα σε κάποια πεντάμηνα προγράμματα του οαεδ για ανέργους. Μια μκο για τη διάσωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του κουκουέ ενάντια στην τροτσκιστική ηγεσία του –αλλά για στάσου, αυτό υπάρχει ήδη. Ή εναλλακτικά μια μκο ενάντια στους «λαϊκιστές, τους εθνικιστές και τους ευρωσκεπτικιστές». Αλλά όχι, πρόλαβε και την έφτιαξε ο σταύρος θεοδωράκης.

Υποψιάζομαι πως αν δεν είχαν μπει στο στόχαστρο με τις ελεγχόμενες αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών, ο θεοδωράκης, ένας τζήμερος της κεντροαριστεράς με σακίδιο, όπως γράφτηκε εύστοχα σε μέσα κδ (κοινωνικής δικτύωσης), θα προτιμούσε να φτιάξει μια μκο αντί για κόμμα. Έτσι και αλλιώς τα βασικά της χαρακτηριστικά παραμένουν και στο ποτάμι, μόνο το όνομα αλλάζει.

Κυρίαρχο στοιχείο παραμένει η εικόνα, η λαμπερή φούσκα της ανανέωσης και του «καινούριου» που πάει να φτιαχτεί με τα πιο σάπια υλικά του παλιού κόσμου, με τον εκσυγχρονισμό του (σημιτικού) εκσυγχρονισμού –όπως κάποτε ο κύρκος ζητούσε από τον ανδρέα την «αλλαγή της αλλαγής». Όσο για το περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας από τους άπειρους παραπόταμους του πασοκ και του συστήματος εν γένει. Που αν ποτέ στερέψει από ιδέες και τρόπους να εγκλωβίζει το λαό, δε θα διστάσει να φτάσει ως και σε μια εκτροπή, αλά ουκρανικά, για να καθαρίσει τάχα τον κόπρο του αυγεία από τη διαφθορά που αυτό δημιούργησε. Να ξεβρομίσει ο τόπος βρε αδερφέ, όπως λέει και η σοβαρή χρυσή αυγή.