Με παρέσυρε το ρεύμα

Στο δεύτερο ημίχρονο ασχολούμαστε με το 5ο Συνέδριο του ΝΑΡ, που είναι ρεύμα ανάδελφο, χωρίς διεθνείς αναφορές, αδελφά κόμματα-οργανώσεις και ιδεολογικά ρεύματα, όπως οι τροτσκιστές, οι μαοϊκοί ή οι αλτουσεριανοί. Σχεδόν κατ’ εικόνα και ομοίωση του Κόμματος των τελευταίων δεκαετιών, που όμως έχει διεθνή εμβέλεια και είναι το ίδιο σημείο αναφοράς για άλλα μικρά κόμματα και γκρούπες, που θέλουν να του μοιάσουν όταν μεγαλώσουν.

Οφείλω να ομολογήσω πως εδώ και κάποια χρόνια δεν παρακολουθώ στενά τα δρώμενα στο ρεύμα, οπότε η εικόνα που έχω μπορεί να είναι λίγο μπαγιάτικη ή πολύ γενική και να χάνει από την οπτική της κάποιες πρόσφατες επιμέρους εξελίξεις. Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, μπορεί να είναι κάπως σφαιρική και να συγκρατεί το δάσος αντί να χάνεται στα παρακλάδια της εφήμερης επικαιρότητας.

Ο ιστορικός του ρεύματος/του μέλλοντος θα αναγνωρίσει στο ΝΑΡ που γνωρίσαμε -και δεν αγαπήσαμε- την ύπαρξη δύο βασικών τάσεων που καθόρισαν εν πολλοίς και την πορεία του, και που αν έπρεπε να τις ορίσουμε, κάπως απλουστευτικά και χοντροκομμένα, θα τις περιγράφαμε ως εξής: μία πιο «κινηματική» και αριστερίστικη, που μιλούσε για αντίστροφη ιεράρχηση, με τη στρατηγική στο τιμόνι, ενίοτε και για αντιθεσμούς -με κάποιες αναρχικές επιρροές. Και μια πιο «πολιτική», που μιλούσε για επαναστατική τακτική -και σύνδεση με τη στρατηγική-, μετωπικές συμμαχίες και μεταβατικό πρόγραμμα στην κρίση. Τελείως σχηματικά, αρχικά ηγεμόνευε μάλλον η πρώτη, ενώ το σκηνικό ανατράπηκε μετά το 2ο Συνέδριο (το ’06) και την αντιπαράθεση που οδήγησε στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και τη σιωπηλή διάλυση του ΜΕΡΑ, πολύ πριν σφετεριστεί τον τίτλο ο Βαρουφάκης, ως σύμβουλος του ΓΑΠ τότε.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σήμερα ένα μεγάλο μέρος και των δύο τάσεων (αν όχι η πλειοψηφία τους, σίγουρα πολλοί εμβληματικοί εκπρόσωποί τους) βρίσκεται εκτός ΝΑΡ! Η πρώτη τάση κινήθηκε προς το ΕΕΚ και την ευρύτερη αναρχία -αν και ένα κομμάτι της επαναπροσέγγισε το ρεύμα-, ενώ ένα διακριτό τμήμα της δεύτερης έφυγε με την Αναμέτρηση, η οποία ήδη από το ’15 είχε προνομιακό συνομιλητή της όσους έφυγαν από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς να είναι καν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ- και έβαζε το σύνθημα «να φτιάξουμε τον τόπο όπου θα ξανασυναντηθούμε»!

Το ΝΑΡ δεν έγινε κρανίου τόπος, αλλά ήταν ο τόπος που εγκατέλειψαν πολλοί, κάτι σαν την κοινή συνισταμένη όσων διαφώνησαν και αποχώρησαν -δεν υπολογίζω σε αυτούς, όσους έφυγαν στο ενδιάμεσο για να συνεργαστούν με το Κόμμα. Ελλείψει άλλης ισχυρής ταυτότητας, ο ετεροπροσδιορισμός από το ΚΚΕ παρέμεινε βασικός συνδετικός κρίκος, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την επίθεση στον Πελετίδη και τα πεπραγμένα της διοίκησής του στην Πάτρα ή την πολεμική στο ΠΑΜΕ, που σηκώνει σταθερά απεργιακό μέτωπο παρακάμπτοντας το γραφειοκρατικό πτώμα της ΓΣΕΕ. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να κρύψει την κρίση του τόπου/χώρου σε όλα τα επίπεδα.

Οργανωτικά, το ΝΑΡ υπέστη σοβαρό πλήγμα στις δυναμικές ηλικίες (σπουδάζουσα νεολαία και οι επόμενες κλάσεις) με τη διάσπαση της Αναμέτρησης από τα... δεξιά του (η τραγική ιστορία του ’89 επαναλαμβάνεται ως φάρσα), ενώ δεν απέκτησε ποτέ ισχυρή, μαζική παρέμβαση σε χώρους δουλειάς, πέρα από κάποιους σποραδικούς πυρήνες, κυρίως στους εκπαιδευτικούς.

Αντίστοιχη είναι η εικόνα στα διάφορα μετωπικά σχήματα που συμμετέχει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει βαλτώσει, αν δεν είναι στα πρόθυρα της διάλυσης, και αδυνατεί διαχρονικά να διασφαλίσει μια κοινή στάση των οργανώσεών της, με κραυγαλέο παράδειγμα το β’ γύρο των δημοτικών εκλογών και το παταγώδες άδειασμα της ανακοίνωσης της ΠΕ του εκλογικού μετώπου από το ΣΕΚ, που έκανε το δικό του και στήριξε πανηγυρικά, χωρίς αυταπάτες, τον Χάρη Δούκα στην Αθήνα. Αν έχεις τέτοιους συμμάχους, τι τους θέλεις τους εχθρούς...

Παράλληλα, στο φοιτητικό κίνημα γινόμαστε παρατηρητές μιας οριακής στιγμής και ενός «τέλους εποχής» για τα/την ΕΑΑΚ που γνωρίσαμε -κι ουδέποτε αγαπήσαμε, με το ΝΑΡ να παίρνει οριστικά διαζύγιο κυρίως από την ΑΡΑΣ -που είναι μια κινούμενη κακοποιητική συμπεριφορά-οργάνωση- και άλλες δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου.

Περάσαμε όμορφα και ευτυχισμένα χρόνια ψάχνοντας τον σωστό αριθμό και το άρθρο (η ΕΑΑΚ, τα ΕΑΑΚ, @ ΕΑΑΚ, ενιαία παράταξη ή δίκτυο σχημάτων) ή μαλώνοντας για το τελικό άθροισμα και τη (μη) ενιαία καταγραφή στις φοιτητικές εκλογές. Όλα όμως -είτε είναι ωραία, είτε όχι- έχουν ένα τέλος, κατά κανόνα αυτό που τους αξίζει. Ας θυμηθούμε εξάλλου το γνωστό τσιτάτο των κλασικών που λέει ότι οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου είτε δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ή θα είναι αντιδραστικές. Πόσο δίκαιο είχαν...

Ξεπερνάω με δυσκολία, δεμένος στο κατάρτι, τον πειρασμό να αναφέρω παρενθετικά κάποια επιμέρους περιστατικά - παραδείγματα (ίσως σε επόμενη ανάρτηση) και επιστρέφουμε στον πολιτικό σχεδιασμό του ΝΑΡ, που προϊόντος του χρόνου πρόσθεσε στο όνομα και το «Κομμουνιστική Απελευθέρωση» (κατοχυρωμένο από τη νεολαία του, και ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα domain στον χώρο), θέτοντας ως βασικό στόχο τη δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού φορέα -η νιότη του κόσμου, χωρίς άλλες παιδικές αρρώστιες.

Ποιοι άξονες τέθηκαν, ποιοι προχώρησαν και τι έγινε στο ενδιάμεσο προς αυτή την κατεύθυνση έκτοτε, δηλαδή τα τελευταία έξι χρόνια; Τίποτα απολύτως, αν και αυτό είναι η μισή αλήθεια. Για την ακρίβεια, έγιναν μερικά βήματα προς τα πίσω, που δεν ήταν φόρα για να κινηθούν μπροστά, ούτε υλικό για να γραφτεί μια μπροσούρα στα χνάρια του Βλαδίμηρου -ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω. Έτσι λοιπόν, στην απόφαση του Συνεδρίου, επαναλαμβάνεται με ζήλο Τραμπάκουλα ο ίδιος ακριβώς στόχος, χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής για όσα μεσολάβησαν, και με εμφανώς πιο δειλές διατυπώσεις, σαν κι αυτή:

Το 5ο Συνέδριο θέτει σαν στόχο να γίνει το αμέσως επόμενο διάστημα το αποφασιστικό ποιοτικό βήμα συγκρότησης μιας ανώτερης κομμουνιστικής οργάνωσης. (...) Το 5ο Συνέδριο αποφασίζει ένα συγκεκριμένο σχέδιο πρακτικών και πολιτικών βήμάτων που οδηγούν στην ίδρυση της νέας οργάνωσης, σχέδιο που θα αφορά τα πολιτικο-οργανωτικά βήματα και τους σταθμούς που απαιτούνται ως εκεί, με στόχο την ίδρυση της νέας οργάνωσης.

Μια εναλλακτική διατύπωση θα μπορούσε να είναι ως εξής: Το Συνέδριο αποφασίζει την έναρξη των διαδικασιών ώστε να γίνουν τα προκαταρκτικά βήματα για την πρώτη φάση του σχεδίου που θα μας οδηγήσουν στην προσέγγιση του στόχου και το ξεκλείδωμα της επόμενης πίστας. Αυτό δεν είναι συγκρότηση φορέα (που πλέον λέγεται οργάνωση) αλλά η θεωρία των σταδίων σε άλλα πεδία! Και όταν διαβάζετε στην απόφαση «το αμέσως επόμενο διάστημα», μην το δέσετε κόμπο. Αρκεί να σημειωθεί πως αρχικά το 5ο συνέδριο ήταν να διεξαχθεί τον Απρίλη του ’23 (στα 5 χρόνια από το προηγούμενο, ενώ το καταστατικό προέβλεπε να γίνεται κάθε τρία), αλλά αναβλήθηκε λόγω των πυκνών εξελίξεων (δηλαδή των εκλογών) για τους επόμενους μήνες του τρέχοντος έτους και τελικά έγινε αισίως τον Μάρτη του ’24. Ας όψεται ο πυκνός πολιτικός χρόνος.
Αλλά εμείς θα την φτιάξουμε την οργάνωση. Χαμένε, α χαμένε...!

Ως συνήθως, στον προσυνεδριακό διάλογο μπορεί να βρει κανείς περισσότερη ευθύτητα και (ωμή) ειλικρίνεια από ό,τι στις στρογγυλεμένες διατυπώσεις των Θέσεων και των επίσημων υλικών. Μπορείτε λοιπόν να διαβάσετε την επιστολή του Βασίλη Μηνακάκη, που διατηρώντας ακέραια και αθεράπευτη την αλλεργία του στο ΚΚΕ, μιλάει ανοιχτά για τις ανοιχτές πληγές του ρεύματος: οργανωτική συρρίκνωση, κρίση μετωπικών σχημάτων, λογική σταδίων, συμμαχίες από τα πάνω. Θεωρεί όμως πως το βασικό πρόβλημα είναι ότι αντέγραψαν -σε πιο αριστερή βάση- τη συνταγή του ΚΚΕ (!), ενώ παρά τη διαπίστωση ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κλείσει τον κύκλο της και δεν μπορεί να μετασχηματιστεί», παραδέχεται ότι διασφαλίζει αναγνωρισιμότητα -ιδίως στην επαρχία- και μπορεί να διατηρηθεί «απλώς ως εκλογική φανέλα και τίποτα παραπάνω», φροντίζοντας να μη γίνει μειοψηφία το ΝΑΡ εντός του μετωπικού σχήματος.

Όπως θα έλεγε και ένας άλλος Βασίλης:
Είσαι η φανέλα μας, δίνουμε το αίμα μας
Είσαι η ομάδα μας, μάδα-μάδα-μάδα μας...

Ξεχωρίζει επίσης μια άλλη επιστολή, στο σημείο που αναφέρεται στα Τέμπη και τον στόχο της εθνικοποίησης, θυμίζοντας το παιχνίδι «Βρες τη Λέξη». Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα.

Με αφορμή την κριτική στο ΚΚΕ στη θέση 29, το σύνθημα της «εθνικοποίησης» πρέπει να αφαιρεθεί από την αιτηματολογία μας. Αφενός είναι πολύ πρόσφατη η χρήση του, κυρίως μετά τα Τέμπη και υιοθετήθηκε από άρθρα συντρόφων στο ΠΡΙΝ. Δεν έχει συζητηθεί στην οργάνωση, στις ΟΒ του ΝΑΡ και της νΚΑ και πολλοί σύντροφοι/ισσες διαφωνούν με τη χρήση της λέξης και την υιοθέτηση ενός τέτοιου αιτήματος. Άρα, μέχρι να συζητηθεί, νομίζω οτι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Αφ΄ετέρου είναι λάθος πολιτικά, γιατί εμεις δεν εντάσσουμε την πάλη μας σε καμιά εθνική προσπάθεια και κατεύθυνση. Αντίθετα, θέλουμε αυτή να υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και την κρίσιμη στιγμή, κατά την επαναστατική κατάσταση, θα διαλέξουμε την ταξική και όχι την εθνική ενότητα. Από αυτή τη σκοπιά, ο όρος της εθνικοποίησης δεν βοηθά και στην προετοιμασία της τάξης. Κατά τη γνώμη μου, ούτε ο όρος κοινωνικοποίηση δεν είναι σωστός, γιατί δεν έχουμε σοσιαλισμό και τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στην κοινωνία. Δεν θα ήταν σωστός ούτε στη μεταβατική περίοδο, γιατί εργατικό ναι μεν, αλλά κράτος θα είχαμε. Με δεδομένο οτι και τώρα αστικό κράτος έχουμε, θα ήταν καλύτερος ο όρος κρατικοποίηση. ΄Η αν πει κάποιος οτι ούτε με αυτό το κράτος είμαστε, να λέμε Δωρεάν αγαθά και Υπηρεσίες για όλους και όλες, με δημόσια ιδιοκτησία των εταιρειών κοινής ωφέλειας και λειτουργίας τους με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο από τα σωματεία των εργαζομένων και τις συλλογικότητες του κινήματος. Ή κάτι τέτοιο, ας το συζητήσουμε λίγο και θα το βρούμε...

Ιδίως η τελευταία φράση ταιριάζει γάντι στην επέτειο των Τεμπών και το διαβόητο «πάμε και όπου βγει» -αρκεί να το συζητήσουμε. Τι γίνεται όμως αν το πρόβλημα είναι στη θέση και όχι στη διατύπωση; (Και δεν τα λέω όλα αυτά επιτιμώντας τον επιστολογράφο αλλά τα αδιέξοδα του χώρου και τις αντιφάσεις του αιτήματος, όταν προβάλλεται από κομμουνιστική σκοπιά).

Στις επίσημες ανακοινώσεις του Ρεύματος διαβάζουμε επίσης:

-Για τους χαιρετισμούς των άλλων οργανώσεων την 1η μέρα του συνεδρίου, όπου κάποιος σημείωσε εύστοχα την απουσία του ΜΛ-ΚΚΕ, με το οποίο το ΝΑΡ συνεργάζεται στις Παρεμβάσεις -την παράταξή του στο δημόσιο τομέα.
-Για τη σύνθεση της 51μελούς ΠΕ, όπου με μια πρόχειρη ματιά, βλέπουμε να λείπουν τα ονόματα του Μηνακάκη (η επιστολή του άλλωστε το είχε προαναγγείλει) και του Πι-Τζι (αν και αυτό μπορεί να είναι και δείγμα σοβαρότητας).
-Και ότι οι εργασίες του Συνεδρίου ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, που είναι αφόρητο κλισέ για όλους μας, σα να αφήνει υπονοούμενο πως δεν ήταν αυτονόητη κατάληξη και υπήρχαν πιθανότητες για το ακριβώς αντίθετο.

Αλλά αυτό ας το δούμε καλύτερο σε επόμενη ανάρτηση, μαζί με κάποια άλλα συμπεράσματα και υστερόγραφα, για να πιάσουμε τη νόρμα της τριλογίας.

Υγ: ευχαριστώ τον σφο "γράμματα από μακριά" που μου υπέδειξε το σημείο με το "κάτι τέτοιο και θα το βρούμε"...

ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια Μεταβατική Αναμέτρηση.

Για να σπάσει λίγο η νέκρα των τελευταίων ημερών, που σημειώνει ο ratm, βάζω ένα κείμενο του ΛΣ για τον Αριστερισμό που [δεν] αγαπήσαμε, τη Συνδιάσκεψη της Ανταρσυα και κάποιες νέες διεργασίες, που ομολογώ πως γίνονται πλέον σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, ακόμα και για τους πιο μυημένους.

Μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Ανταρσύα(ς) αναμένεται μα λάβει χώρα το διήμερο 21-22/4 στο κλειστό κέντρο πυγμαχίας στο Περιστέρι οπού θα πραγματοποιηθεί η 4η Συνδιάσκεψη της.

Στην πραγματικότητα όχι. Αυτό που μόλις διαβάσατε, όπως και ο τίτλος του κειμένου ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα impact boosting μέσω misleading wording¹ ή όπως έλεγε ο πατέρας μου: «Κάνανε την τρίχα-τριχιά². 

Ένα γρήγορο recap

Η Ανταρσύα είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και λέω ο μεγαλύτερος όχι γιατί η ΛΑΕ δεν είναι εξωκοινοβουλευτική ή γιατί δεν είναι μεγαλύτερη αλλά γιατί η ΛΑΕ ανήκει περισσότερο στον κεντροαριστερό χώρο, περίπου σαν τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ένα πράμα, αν και αισθητικά είναι περισσότερο καφενειακή και τσιπουράτη και όχι café-bistrάτη όπως ο ΣΥΝ των 90’s. Η Ανταρσύα ιδρύθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων-κομμάτων, τεχνικά «αριστερότερο» του ΚΚΕ, ενώ πέρασε μια κάπως οδυνηρή διάσπαση το Σεπτέμβρη του ’15 όταν οι δεξιότερες οργανώσεις προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Νωρίτερα είχε περάσει δεξιότερα του ΚΚΕ, ολόκληρη.

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα

Αυτό το σαββατοκύριακο λοιπόν πραγματοποιείται η συνδιάσκεψη της Ανταρσύα(ς), το ανώτατο σώμα της, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή της ανατροπής, της απαύτωσης και της ξεπάτωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προσυνδιασκεπτικός διάλογος υπήρξε ως συνήθως πλούσιος, με τα θέματα που απασχόλησαν να είναι οργανωτικής υφής αλλά φυσικά και πολιτικής. Άλλωστε όπως λέει και μια παλιά παροιμία από το Πράσινο Ακρωτήρι³ «τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικά». Το πολιτικό ζουμί λοιπόν είναι αυτό το προαιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε αριστερό σχηματισμό από το 1848 και έπειτα. Βαθύ ή Ρηχό; Στενό ή Πλατύ; «Σούπα» ή «καθαρότητα»; Απ’ τη μια έχουμε την «αριστερή» πτέρυγα υπό τους ΝΑΡ, ΑΡΙΣ αλλά και ΣΕΚ. Η πλευρά αυτή δεν αρνείται την «κινηματική» συνεργασία με τη ΛΑΕ αλλά αρνείται οριζοντιοκάθετα την κεντρική-πολιτική και επιδιώκει την εκβάθυνση και ισχυροποίηση των «κομμουνιστικών χαρακτηριστικών» της Ανταρσύα(ς).

-Των ποιών;
-Αυτών. 1-0.

Θεωρεί δε, ότι το πρόγραμμα της Ανταρσύα(ς) πρέπει να είναι αμιγώς «αντικαπιταλιστικό» και εν πάση περιπτώσει να θέτει θέμα εξόδου απ’ την ΕΕ και όχι απλώς εξόδου απ’ το Ευρώ όπως λέει η ΛΑΕ.

Απ’ την άλλη έχουμε την 5η φάλαγγα της ΛΑΕ μέσα στην Ανταρσύα με κορμό τη νέα ομαδοποίηση με τίτλο «Μετάβαση» καθώς και κάποιους ανένταχτους. Το τμήμα αυτό δεν θέλει ντούρο μπετοναρισμένο μονομπλόκ (σιγά τα αίματα) «αντικαπιταλισμό» αλλά, σύμφωνα με τους επικριτές του, μια «αντιμνημονιακή σούπα». Μια σούπα τόσο ρευστή που αποκλείεται να είναι βελουτέ. Έστι δε Μετάβαση, η πλατφόρμα/καρότσα/τρέηλερ που προέκυψε με τη συμμετοχή της ΕΠΠΔ⁴ (πρώην μερίδα ΑΡΑΝ) καθώς και των πρόσφατα αποχωρησάντων «δεξιών» (ή και δεξιών) του ΝΑΡ. Οι τελευταίοι, φέρονται να έχουν εξυφάνει το πιο περίπλοκο σχέδιο άλωσης σχηματισμού από καταβολής κόσμου, σχέδιο που θυμίζει κάτι απ’ τα τσαλίμια των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ στην εποχή του ΜΑΡΣ το ‘14-‘15, τότε που συνδιαλεγόμενοι κάθονταν και απ’ τις δύο πλευρές του τραπεζιού. Εκτός λοιπόν από τη συμμετοχή τους στη Μετάβαση που όπως είδαμε συμμετέχει στην Ανταρσύα, έχουν ιδρύσει την «Αναμέτρηση» η οποία δε συμμετέχει στην Ανταρσύα και ψιλοείναι ψιλοκανονική ψιλο-οργάνωση. Η Αναμέτρηση στα ιδρυτικά της κείμενα ζητάει να «φτιάξουμε τον τόπο που θα συναντηθούμε ξανά» αφού μετρήσουμε το αμέτρητο και ξαναμετρήσουμε το μετρημένο. Το πιο κουφό απ’ όλα όμως είναι το άλλο. Η Αναμέτρηση έχει μεν μέλη της στη Μετάβαση, άρα ασκεί πίεση στο μαλακό υπογάστριο της Ανταρσύα(ς), αλλά όλα τα μέλη της Αναμέτρησης… δεν υποχρεούνται να είναι και μέλη της Ανταρσύα(ς). Υπάρχουν δηλαδή και «σκέτοι» Αναμετρητές και Αναμετρητές «μεταβατικοί» και «αντάρτικοι»! Για τους παλιούς εαακίτες, η Αναμέτρηση είναι «εντός, εκτός κι εναντίον» (και μαζί), για τους υπόλοιπους…

Δίπλα στο κύριο ερώτημα «ολάνθιστο κρίνο ή κλειστό καβούκι» τριβές αναμένεται να προκληθούν και ανάμεσα στο ΣΕΚ και λίγο πολύ όλους τους άλλους καθότι το ΣΕΚ κατηγορείται σφοδρά από πολλούς, μέσα και έξω, για «ξέπλυμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού», υποστήριξη απάλευτων ψιλο-αλλά-όχι-ακριβώς τζιχαντοειδών στη Συρία κλπ. Η αμηχανία των πρόσφατων εξισορροπιστικών ταπανταολικών ανακοινώσεων της Ανταρσύα(ς) είναι ενδεικτική αυτών των τριβών στον τομέα αυτό.

Το φοιτητικό πολύ το αγαπώ

Παρεμπίπτον ζήτημα είναι το ζήτημα των ΕΑΑΚ που, θέλοντας και μη, είναι αντικειμενικά η λίγο-πολύ κοινή έκφραση των Ανταρσύα-ΛΑΕ στα πανεπιστήμια. Καθώς οδεύουμε προς τις φοιτητικές εκλογές στα μέσα Μάη εντείνονται οι τριγμοί στο εσωτερικό (ή μάλλον στο «εσωεξωτερικό») τους. Ένα σήριαλ με πολλά επεισόδια τα τελευταία 2-3 χρόνια καθώς οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Ανταρσύα θέλουν να δώσουν στα ΕΑΑΚ ένα σαφές στίγμα «παράταξης» της στα πανεπιστήμια, ακόμα και αν δεν το δηλώνουν φανερά, ενώ απ’ την άλλη οι δυνάμεις της ΛΑΕ προτιμούν έναν πιο μετωπικό-νερόβραστο χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας και ως όχημα τεμάχια της πρώην νεολαίας Σύριζα. Στα πλαίσια αυτά έχουν δημιουργήσει τους σχηματισμούς ΑΡΕΝ και ΑΡΔΙΝ, τίτλους τους οποίους κοτσάρουν δίπλα στον τίτλο ΕΑΑΚ. Αυτό είχε/θα έχει ως αποτέλεσμα κάποια διπλά «κατεβάσματα» τύπου ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ (ανάμικτο) και ΕΑΑΚ (σκέτο) σε κάποιες σχολές. Συχνότερα, η ηγεμονεύουσα δύναμη σε κάθε σχήμα/σχολή απλώς εκπαραθύρωνε τα άτομα απ’ τις μειοψηφούσες οργανώσεις και κατοχύρωνε το brand name. Και όταν λέμε «εκπαραθύρωνε», δεν εννοούμε κυριολεκτικά «πετούσε απ’ το παράθυρο» αν και μετά απ’ όσα έχουμε δει και ακούσει δεν αποκλείεται ανάμεσα στα σούτια και τα μπουκέτα που αντηλλάγησαν πέρσι να έφυγε όντως και κανένας απ’ το παράθυρο. Το πανηγύρι βέβαια συμβαίνει στα αποτελέσματα των τελευταίων ετών με τους εαακίτες να προσπαθούν να σώσουν τα ασυμμάζευτα. Ειδικά οι εκ της Ανταρσύα(ς) θίγονται όταν τους λες «κατεβαίνετε μαζί Ανταρσύα-ΛΑΕ αλλά όταν έρθει η ώρα προσθαφαιρούν ό,τι κινείται σε ακτίνα 500 χιλιομέτρων.

Καλά εσύ (ΑΡΑΝ) έφυγες νωρίς

Οπότε ερχόμαστε στο καταφατικά διατυπωμένο ερώτημα του τίτλου του κειμένου. Είναι πραγματικά η Ανταρσύα μπροστά σε μια μεταβατική αλλά κρίσιμη αναμέτρηση; Βραχυπρόθεσμα, σίγουρα όχι. Η δεξιά πτέρυγα είναι αδύναμη να διεκδικήσει κάτι χειροπιαστό. Η «αριστερή» απ’ την άλλη, παρότι έχει την ηγεμονία, έχει ακόμα τις δευτερεύουσες εσωτερικές αντιθέσεις της. Η πραγματική ευκαιρία των μετωπικών ήταν το ‘15 όταν αφού «εκβίασαν» ανεπιτυχώς τη συνεργασία Ανταρσύα-ΛΑΕ, κάποιοι έφυγαν και κάποιοι έμειναν. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν ιδιότυπο νόμο του Μέρφι, ο οποίος διατυπώνεται αδόκιμα στο «Λίγο μετά απ’ όταν φύγεις από μια οργάνωση/μέτωπο όπου είσαι μειοψηφία, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να την “πάρεις”». Αλλά και ένα νόμο ακόμα «Όταν είναι να φύγεις από κάπου που είσαι μειοψηφία γιατί απηύδησες που τρως φάπες και δεν αποφασίζουν και οι φίλοι σου να φύγουν, το αποτέλεσμα είναι και η δυναμική της φυγής να μικραίνει και οι φίλοι σου να μένουν ξεκρέμαστοι».

Μπορεί να ξέρουμε συνεπώς ποια πτέρυγα θα «πάρει» τη Συνδιάσκεψη (η «αριστερή»), αλλά μακροπρόθεσμα όπως λέγεται στα πηγαδάκια… «τίποτα δεν έχει τελειώσει».

1. Konnikova, M. (2014) «How headlines change the way we think», The New Yorker [online], 17 Δεκέμβρη

2. Πατέρας, Λ.Σ. (1996) «Λοιπόν κάτσε να σου πω πέντε πράγματα», ιδιωτική συζήτηση, κάμποσο Ιούλη

3. Ντουάρτε, Μ. (1978) «Αιμάτινο γραπτό»

4. Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου, πρώην «αριστερή» ΑΡΑΝ και ανένταχτοι

Δελτίο Κομινφόρμ 13

Δε νομίζω πως έχω να προσθέσω κάτι καινούριο στο "θέμα" των ημερών για τη δήλωση του Καζάκου, ούτε καν επιχειρώντας μια σύνοψη όσων έχουν ειπωθεί, ακόμα κι εδώ. Καταρχάς είναι τραγικό πως το θέμα έχει πάρει τόση έκταση και μας αναγκάζει να ασχολούμαστε ή να απαντάμε σε αυτό. Δείχνει τη διαχρονική αξία της μονταζιέρας, τη δύναμή της να επιβάλει την ατζέντα της, για μια δήλωση που έγινε μερικά χρόνια πριν και ξεθάφτηκε τώρα (και θα είχε ενδιαφέρον να ψάξει κανείς το νήμα και να βρει από πού και με ποιον τρόπο γιγαντώθηκε). Και προφανώς την ικανότητά της να απομονώνει μαεστρικά φράσεις, να διαστρεβλώνει την ουσία, ακόμα και στο γραπτό λόγο, που μένει πίσω και δεν πετάει στον αέρα, να προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, εντυπώσεις. Κι είναι πολύ ενδιαφέρον πως σε μια βδομάδα που περνάνε στη ζούλα τα μνημονιακά προαπαιτούμενα, τα social media που είναι ένα είδος θερμόμετρου της κοινής γνώμης και των μέσων που την διαμορφώνουν, έχουν αναλωθεί σε μια Καζακιάδα, ενώ η θρασύτητα της ΔΦΑ περνάει στα ψιλά, ως κάτι γνωστό και δεδομένο.

Είναι κι αυτό το ιδιότυπο μάρκεντινγκ που έχει το κόμμα, που μπορεί να λέει κάτι σωστό, επίκαιρο, να μαλλιάζει η γλώσσα του σε ώτα μη ακουόντων (πχ όταν προειδοποιούσε πως "έρχεται θύελλα"), αλλά αν πει κάτι παρεξηγήσιμο (χωρίς να είναι απαραίτητα, αρκεί να μπορεί να περάσει ως τέτοιο και να καταχωρείται στη δημόσια σφαίρα ως παρεξηγήσιμο) θα γίνει viral, θα διαδοθεί από προφίλ σε προφίλ, από στόμα σε αυτί, κανονική δουλειά μυρμηγκιού, και στη διαδρομή θα αποκτά μυθικές διαστάσεις, πχ και τρεις αρκούδες, σταλμένες κατευθείαν από την εποχή της Σοβιετίας.

Ναι αλλά γιατί μιλάμε για το ΚΚΕ αφού το "θέμα" μας είναι μια δήλωση του Καζάκου, που δεν είναι καν οργανωμένο μέλος του; Μα για αυτό ακριβώς. Ήταν όμως βουλευτής του και συνδέθηκε με αυτό -συνεπώς, δε χρειάζονται περσότερα.

Αν ο Καζάκος είχε πει κάτι εύστοχο που θα γινόταν viral αυτό θα ανήκε στον εαυτό του, θα είχε συμβεί παρά κι ενάντια στην πολιτική του τοποθέτηση, τη συμπόρευσή του με το ΚΚΕ, θα ήταν καρπός του ξεχωριστού ήθους του, της ποιότητάς του -εξ ου κι ηθοποιός- του ευρύτατου πνεύματός του, που δεν το συναντάς σε σεχταριστές και γραφειοκράτες, μη σου πω πως κατά βάθος θα ήταν και με το 15ο Συνέδριο, κι είχε και τον Μπογιόπουλο σε μια πρόσφατη παράστασή του.
Τώρα είναι ο Καζάκος του ΚΚΕ, για τον οποίο πρέπει να απολογηθεί ο ΓΓ σε συνέντευξή του, ο οποίος έχει παίξει σε σαπουνόπερες, όπως το Βέρα στο Δεξί (ούτε καν στο αριστερό, σημειολογικά) κι η προδοσία που φόρτωσε στα παιδιά που φεύγουν έξω, αντανακλά στην πραγματικότητα το κακό προδοτικό Κουκουέ, που φταίει για όλα.

Και η ουσία σε ποιο ακριβώς γκεστάλτ αρχίζει να μας απασχολεί;
Εξαρτάται τι θεωρεί κανείς ουσία κι αυτή δεν είναι να πάρουμε αποστάσεις από τη διατύπωση του Καζάκου -αυτό είναι το πλέον εύκολο. Αν τον απασχολεί η θέση του ΚΚΕ, αυτή μπορεί να την βρει πολύ εύκολα, με ένα απλό γκουγκλάρισμα, ακόμα και από την τελευταία, πολύ καλή, δήλωση του Κουτσούμπα. Κι αν αυτή είναι -επιτέλους- το θέμα της μετανάστευσης στην οποία αναγκάζονται να καταφύγουν πολλοί απελπισμένοι της δικής μας γενιάς, αυτή μπορεί να τη βρει σε διάφορα αξιόλογα άρθρα -παραθέτω ενδεικτικά αυτό, και το βράδυ θα ενημερώσω την παραπομπή και με έναν ακόμα σύνδεσμο.

Κατά τα άλλα, σε τηλεγραφικό ρυθμό, γιατί δυστυχώς η κε του μπλοκ δεν έχει χρόνο για κάτι πιο αναλυτικό.

-Η ΔΦΑ που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή θυμίζει τις χειρότερες στιγμές του δεξιού παρακράτους, διασκευάζοντας δημιουργικά στη συγκυρία το παλιό σύνθημα "κανένα σπίτι στα χέρια ασφαλίτη" που καπηλεύτηκε, και μετατρέποντάς του σε "κανένα σπίτι, δίχως ασφαλίτη".
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

-Το ΚΚΕ επιμένει στον "ξύλινο" λόγο, που καλεί τους οπαδούς να βγάλουν συμπεράσματα και να μην ταυτίζουν την αγάπη τους για την ομάδα με τα συμφέροντα του κάθε επιχειρηματία, σε αντίθεση με κάποιες εξωκοινοβουλευτικές ανακοινώσεις για τον Ηρακλή που έγιναν και πρωτοσέλιδο χτύπημα στον αθλητικό Τύπο της Θεσσαλονίκης και παίρνουν θέση υπέρ των δίκαιων αιτημάτων της ομάδας -που υποβιβάστηκε στα χαρτιά- μαζί με μια γενική αντιμνημονιακή καταγγελία.

-Το ΚΚ Βενεζουέλας στενοχωρεί τους όψιμους φίλους του -που το στηρίζουν αποκλειστικά στο βαθμό που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον του ΚΚΕ- και δεν μπαίνει στα καλούπια τους, κρατώντας κριτικά τις αποστάσεις του από τους χειρισμούς της 'μπολιβαριανής κυβέρνησης'.

-Η ΔΦΑ εντελώς αποθρασυμένη φέρνει σαν τον κλέφτη τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιολόγησης και του μνημονίου, με ένα (άσχετο) νόμο -για τα ψάρια- σε μία (ν)τροπολογία. Αυτή η πρόκληση δεν μπορεί να μείνει χωρίς απάντηση. Όλοι αύριο στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ έξω από τη Βουλή, στις 3.30. Ο εργαζόμενος λαός δεν πρέπει να ψαρώσει και να μείνει στη στάση του ροφού. Μόνο στο δρόμο θα καταλάβει τη δύναμή του και θα βρει το δίκιο του. Να μην τηρήσουμε "σιγήν ιχθύος", όπως λέει κι η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ.

Την ίδια στιγμή, το Κόμμα αποχωρεί -μετά από αρκετό καιρό από όσο μπορώ να θυμηθώ- από τη συζήτηση στη Βουλή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις φαστ-τρακ διαδικασίες που ακολουθούνται.
Ες αύριον τα σπουδαία...

Μια καμένη συζήτηση

Κάποιες φορές τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται με τον πιο κωμικό τρόπο. Αλίμονο όμως στο σφο αναγνώστη που θα πάρει τοις μετρητοίς ό,τι διαβάσει παρακάτω, χωρίς να το φιλτράρει και να το δει στα προλεκάλτ συμφραζόμενα της ανάρτησης.

Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι "μια συζήτηση που έγινε", παραπέμποντας κι απαντώντας ευθέως στο βιβλίο "μια συζήτηση που δεν έγινε" των Κοτζιά-Μπατίκα. Κι εντάξει με το μακαρίτη, αλλά με τον πρώτο, αν την είχαμε κάνει εγκαίρως τη συζήτηση, θα μαθαίναμε μια ώρα αρχύτερα πόσο πασόκος ήταν, και θα είχε φύγει πριν το 89' για να φτιάξει τη λεζάντα του, στην αναζήτηση ενός υπουργείου, ως δισκοπότηρου για τις φιλοδοξίες του.

Εδώ όμως πρόκειται για συζήτηση μεταξύ σφων και φίλων, με την ευρεία έννοια, από 15 έως 19 στην κλίμακα των συνεδρίων, σχηματικά μιλώντας, αλλά πάντως άπαντες κουκουέδες, με αντίληψες, προβληματισμούς κι απ' όλα. Παρακάτω παρουσιάζω σκόρπια μερικά αποκρυσταλλώματα από το συντροφικό σουαρέ, τα θέματα και τις αμπελοφιλοσοφίες που το απασχόλησαν. Κι όποιος δεν πάρει σοβαρά τις οδηγίες χρήσης του κειμένου στην πρώτη παράγραφο, κακό του κεφαλιού του.

-Η γραμμή των άλλων είναι ξεκάθαρη. Μια φωτεινή μαύρη γραμμή μες σε μια κατάμαυρη νύχτα, που σου λένε: περπάτα την. Παρ-ακολουθούν διακριτικά τη δική μας για να ετεροπροσδιοριστούν, ανησυχούν για τις αποχρώσεις και τα ζιγκ-ζαγκ της, αλλά έχουν σταθερό αντι-ΚΚΕ μπούσουλα για να διατηρούν το γενικό προσανατολισμό. Κι όταν λένε τη δική μας γραμμή αντιφατική, το κάνουν στα πλαίσια αυτής ακριβώς της δουλειάς που έχουν αναλάβει.

-Οι αστοί αναλυτές επαινούν κατά καιρούς του κόμμα και την υπεύθυνη στάση του για το ευρώ, όχι απαραίτητα για να το προβοκάρουν, αλλά γιατί παίζει το παιχνίδι τους, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο πλαίσιο και του δίνει αριστερό άλλοθι. Τάδε έφη το Πριν, η εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.

Με το ίδιο αήττητο σκεπτικό βέβαια, κι έχοντας πάντα υπόψη τη στάση των ΜΜΕ, πολλά κυρίαρχα ΜΜΕ επιτίθενται πολλές φορές στην κυβέρνηση επειδή χτυπάει τα μεγάλα συμφέροντα, και όχι ως μέσο πίεσης -για τους δικούς τους σκοπούς- ή για να στήσουν το κάλπικο δίπολο, που τα εξυπηρετεί καλύτερα. Η τυπική λογική στις κορυφαίες της στιγμές.

-Ναι αλλά τι λέμε στην πραγματικότητα για το ευρώ; Θα είναι όντως καταστροφή μια πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη;
Τελικά δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε ούτε καν μεταξύ μας. Μπορούμε να πάρουμε όμως τρεις βασικές παραμέτρους και να εξετάσουμε τα διάφορα ενδεχόμενα: τι ισχύει στην πραγματικότητα, τι λέει το κόμμα, και τι θα έπρεπε να λέει.

Πρώτος σφος: όντως λέμε πως εκτός ευρώ τα πράγματα θα χειροτερέψουν, κι είναι λάθος, γιατί οι μάζες τρομάζουν κι ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά του νοικοκυραίου.

Δεύτερος σφος: ναι, αυτό λέμε, και όντως ισχύει. Αλλά δε θα έπρεπε να το λέμε ή να το τονίζουμε, με την έννοια πως κι η επανάσταση, στον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας, θα αντιμετωπίσει τρομερές δυσκολίες στα πρώτα της βήματα και ίσως μια ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου λόγω του εμπάργκο που μπορεί να μας επιβάλει ο καπιταλιστικός περίγυρος ή μιας πιθανής ιμπεριαλιστικής επέμβασης -όπως το 17' στη Ρωσία.
Δεν είναι αυτά τα σημεία που θα τονίσουμε όμως για να πετύχουμε τη συσπείρωση του κόσμου και να τον πείσουμε να παλέψει μαζί μας μέχρι το τέλος, για την προοπτική της κοινωνίας του μέλλοντος

Συμπέρασμα: εκτός από το διαχρονικό υπαρξιακό ερώτημα "τι να κάνουμε" υπάρχει και το εξίσου σημαντικό "τι να λέμε" που αναζητεί απάντηση στην εκάστοτε συγκυρία.

Τρίτος σφος: αυτό που λέμε είναι ότι μια έξοδος σκέτη (χωρίς μουστάρδα, κρεμμύδι, τζατζίκι και λαϊκή εξουσία) είναι μια τρύπα στο νερό ή στο μετρό της Θεσσαλονίκης -που είναι όντως κάτι για τη δευτέρα παρουσία. Ότι η αλλαγή νομίσματος θα χαρατσώσει το λαϊκό εισόδημα, κι η παραμονή στην ευρωζώνη-ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, μία ή η άλλη φράγκο δύο.

Και το ένα επιδείνωση και το άλλο επιδείνωση -σε σχέση με σήμερα- δεν έχει να περιμένει κάτι ο εργαζόμενος λαός, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα εκ βάθρων. Το ένα είναι αυτό που ζούμε τώρα, το άλλο το περιγράφουμε με λεπτομέρειες γιατί είναι το βασικό ανάχωμα, χαλκάς κι όχι κρίκος, που εγκλωβίζει συνειδήσεις αντί να δίνει πάτημα να ριζοσπαστικοποιηθούν.
Αυτό δε σημαίνει ότι η μία επιδείνωση είναι χειρότερη ή προτιμότερη από την άλλη, και μπαίνουμε στη διαδικασία να επιλέξουμε το μικρότερο κακό. Όπως πχ σε ένα σκίτσο του Ζάχαρη, που η Ελλάδα πανηγυρίζει γιατί απέφυγε τα χειρότερα, ενώ οδεύει -και βασικά τη σέρνουν από το μαλλί- προς τα τρισχειρότερα.

-Η θέση μου είναι σαφής: λέμε όχι σε όλα τα πλαστά διλήμματα και τα δημοψηφίσματα της αστικής τάξης.#diplis
Εννοείς δηλ ότι δε συμμετέχουμε από θέση αρχής, για να μην εγκλωβιστούμε; Ή ότι θες να πάρουμε μέρος και να ψηφίσουμε το όχι;

-Αν πρέπει για λόγους τακτικής να μπαίνει αυτόνομα ο κρίκος της αποδέσμευσης της ΕΕ από το στρατηγικό στόχο, γιατί να μη γίνει το ίδιο με το νόμισμα και τον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ; Και γιατί να μην μπουν κι άλλοι τακτικοί στόχοι ως κρίκοι (στάση πληρωμών, διαγραφή ενός μέρους του χρέους, κοκ) προς άμεση υλοποίηση; Δεν είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα για τον κρίκο της ΕΕ που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πάσα νόσο και κάθε ρεφορμιστική αυταπάτη;

-Το ΚΚΕ είναι αντικειμενικά πιο αριστερά από την Ανταρσυα -ακόμα κι αν κάποιος το διαπιστώνει αυτό χωρίς αξιολογική κρίση, ή το σημειώνει αρνητικά, ότι γίνεται αριστερίστικο, μαξιμαλιστικό κτλ
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα, παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο του Βλαδίμηρου για τον αριστερό οπορτουνισμό.

Το ΝΑΡ ήταν η αριστερή τιμωρία για τα δεξιά λάθη του κόμματος τότε;
Η σημερινή Ανταρσυα είναι η δεξιά τιμωρία για τα αριστερά λάθη του κόμματος σήμερα;
Ή το ΚΚΕ είναι η αριστερή τιμωρία για το δεξιό οπορτουνισμό της Ανταρσυα;
Κι η ΛαΕ, που είναι μία από τα ίδια, ποιον ακριβώς τιμωρεί και με ποιον τρόπο; Ή είναι το "δις εξαμαρτείν" στο κυνήγι του καλού ΠαΣοΚ;

Οι διεργασίες στο αριστεροχώρι

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός, αλλά προτιμήθηκε για την κλασικότητά του. Δεν πρόκειται να εξετάσουμε τις πενήντα αποχρώσεις του ροζ (αριστεροχώρι), που τα 'βαψε μαύρα μετά το δημοψήφισμα, και τα τεκταινόμενα στο χώρο, αλλά κάποια χαρακτηριστικά σημεία και την τάση που διαμορφώνεται. Που εφόσον προέρχεται από τα κάτω κι αριστερά, δεν μπορεί παρά να κατευθύνεται προς τα πάνω (κυβερνητισμός) και δεξιά, με το μεταβατικό πρόγραμμα -αντί της στρατηγικής- στο τιμόνι.

Αφορμή για το σημείωμα είναι η πρόσφατη δημοσκόπηση, που δίνει αθροιστικά στο αριστεροχώρι -το χώρο-χωριό μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα- ένα 6%, κατά προσέγγιση. Που όσο φουσκωμένο κι αν είναι (πχ με την αναγωγή στα έγκυρα), όσο κι αν μαδηθεί προεκλογικά από την πίεση του Σύριζα, μπορεί να κρατήσει το μισό ποσοστό και να μπει στη Βουλή, αρκεί να πάψουν να είναι σκορποχώρι οι δυνάμεις του και να συγκροτήσουν το ενωμένο αριστεροχώρι.

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό, αφού η Ζωή τα έσπασε με το Unfollow, έβαλε στο στόχαστρο Π. Σωτήρη και (τη) Δ. Κουτσούμπα, και τους προσγείωσε στην πραγματικότητα -για το πρόσωπό της; Ή όταν η ΛαΕ θυμίζει ριάλιτι, όπου κάθε τόσο βγάζει κάποια ομάδα ανακοίνωση αποχώρησης και έτσι μαθαίνουμε την ύπαρξή της, που την αγνοούσαμε ως τότε -πχ η Εργατική Απάντηση;

Κι αν συμφωνούν όλες οι ανακοινώσεις σε κάτι δεν είναι (μόνο) στην πολιτική ανάλυση για το χαρακτήρα της ΛαΕ, που δεν έχει αλλάξει και θα μπορούσαν να τον εκτιμήσει εξ αρχής. Αλλά στη διαφωνία-καταγγελία του μέτρου για λήψη αποφάσεων με απλή πλειοψηφία, που σημαίνει πρακτικά ότι το πάλαι ποτέ αριστερό ρεύμα του Σύριζα μπορεί να περνάει ό,τι θέλει, χωρίς να υπολογίζει τους πολιτικούς συνεταίρους του.

Μένει λοιπόν η Ανταρσυα, που θεωρητικά θα αποκτούσε μεγαλύτερη συνοχή μετά την αποκόλληση των οργανώσεων (Αραν, Αρας) που ήθελαν παναριστερό μέτωπο και βασικά συνεργασία με τη ΛαΕ -για να καταλήξουν όντως σε αυτή. Αλλά όσο πλησιάζουν οι εκλογές, θα συνεχίσει να την απασχολεί το ίδιο "σταυρικό ζήτημα" για την εκλογική κάθοδο και την ευκαιρία εισόδου στη βουλή -αρκεί αυτή τη φορά να γίνει καλύτερη συνεννόηση για τη μοιρασιά και τον τίτλο του ψηφοδελτίου.

Με αυτήν την έννοια πρέπει, νομίζω, να δούμε και το νέο κάλεσμα της Ανταρσυα για συνεργασία και συμπόρευση των αντι-ΕΕ δυνάμεων, αλλά και όσων αντιτίθενται σε μια (φιλολαϊκή τάχα) διαχείριση του συστήματος, που θα μπορούσε -ως διατύπωση- να κλείνει το μάτι στη ΛαΕ, και βασικά αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους: και τους μετωπικούς και όσους πιστεύουν πως η ΛαΕ αποκλείεται αυτομάτως από το κάλεσμα, ως μη (συνεπής ή σκέτο) αντι-ΕΕ δύναμη.

Και ποιες είναι τότε οι δυνάμεις εκτός Ανταρσυα -ή εκτός της ΔιΕΕξόδου, όπου είναι ο Κορδάτος, ο Εργατικός Αγώνας κι άλλες προσωπικότητες του χώρου; Μήπως το ΚΚΕ; Όσο κι αν ένας σφος και φίλος, ειδικός περί αριστερισμού (δε λέμε ονόματα, αλλά φωτογραφίζουμε) λέει μεταξύ χαλαρού και αστείου πως οι Ναρίτες πηγαίνουν με τον έναν και με τον άλλον, για να ξεπεράσουν εμάς και τη δική μας άρνηση (φτύσιμο) για συνεργασία (με τους αλή-με τους αλήτες που γυρνάς...), στην πραγματικότητα, οι υπαρκτές πολιτικές φιλίες είναι αυτές που μας καθορίζουν και χαρακτηρίζουν: δείξε μου τον πολιτικό σου φίλο, να σου πω ποιος είσαι.

Κι εδώ μπαίνει μια χρόνια αδυναμία-παθογένεια του αριστερισμού, που μπορεί να έχει οργανικά συνδεμένους μαχαλάδες, με παρόμοια πολιτική αντίληψη -παρά τις διαβαθμίσεις- αποχρώσεις και κοινή πορεία-όσμωση σε διάφορους μαζικούς χώρους (από το φοιτητικό μέχρι κοινά ψηφοδέλτια σε σωματεία), αλλά αποτελείται συνάμα από δέκα χωριά (αριστερο)χωριάτες, που διατηρούν δικές τους αντιλήψεις-μαγαζάκια, και ενώνονται συγκυριακά από τα πάνω και για τις εκλογές, που είναι πάντα κομβικός σταθμός για την όποια ενότητα (και την όποια καμπάνια υπέρ αυτής), ανοίγοντας την ίδια συζήτηση από την αρχή

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα μετωπικά σχήματα του μέλλοντος, που συζητιούνται και ζυμώνονται, αλλά και για τα ήδη υπάρχοντα -πχ την Ανταρσυα, που δεν έχει κατακτήσει πλήρη ενότητα σε διάφορα κινηματικά μέτωπα (που λογικά θα έπρεπε να προηγούνται του εκλογικού) κι έχει διάφορες τοπικές οργανώσεις ανενεργές, χωρίς ουσιαστική λειτουργία και δράση.

Αυτό δείχνει και τα όρια της αντιπαράθεσης που αποκτήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο της νΚΑ (εισήγηση, αντι-εισήγηση, και... πλούτος ιδεών κι απόψεων, που συγκεράστηκαν σε ένα τούτι-φρούτι κράμα) και θα συνεχιστεί λογικά στο επικείμενο συνέδριο του Ναρ -όπως αλλιώς κι αν λέγεται μετά από αυτό.

Από τη μια πλευρά μια... "αντι-σεχταριστική αγωνία" του 'εδώ και τώρα', γιατί "μια ζωή την έχουμε..." (κι αν δεν κυβερνήσουμε, πώς θα γίνουμε ήρωες να παραγοντίσουμε). Φλογεροί ρήτορες που νιώθεις πως γράφουν, όπως ακριβώς μιλάνε,με μια ντουντούκα αντί για στιλό (ή πληκτρολόγιο) στο χέρι, να φωνάζουν παθιασμένα: εμπρός για την παναριστερά, για την είσοδο στη βουλή, για την (εργατική) κυβέρνηση!
Κι η προβολή του (εκλογικού) μετώπου που τραβάει μπροστά το κόμμα-ρεύμα (κι όχι αντίστροφα).
Ενώ ο αντίλογος είναι το ήδη κεκτημένο. Η Ανταρσυα, το μεταβατικό, δηλ όσα κάνουν μέχρι τώρα, αλλά καλύτερα, περισσότερα, πιο αποτελεσματικά.

Το ερώτημα είναι αν σε ΄λα αυτά υπάρχει κάποιος σοβαρός (ή έστω έντιμος) πυρήνας, που θα διαχωρίσει τη θέση του, βάζοντας πχ ως κόκκινη γραμμή τη συνεργασία με τη ΛαΕ. Δεν ξέρω όμως αν έχει νόημα κι ενδιαφέρον η (εργατική) απάντηση. Τι λες κι εσύ, ειδικέ;

Του Ανδρέα τα εγγόνια...

...η σαπίλα του ντουνιά.

Αυτό που στη "διάλεκτο" των διακοσίων της Καισαριανής, θα λέγαμε "σοσιαλφασίστες".

Γιατί στον τόπο μας η γλίτσα έχει όνομα και λέγεται ΠαΣοΚ. Το ΠαΣοΚ που καπηλεύτηκε αγώνες, συνθήματα και την Εαμογενή βάση, για να γίνει συνώνυμο της ενσωμάτωσης και του εκφυλισμού.
Κι ο κληρονόμος του ΠαΣοΚ (κι όχι του ΕΑΜ) έχει συγκεκριμένο όνομα: Σύριζα και "δεύτερη φορά αριστερά..."

Γιατί οι αυταπάτες μοιάζουν με όπιο, που αποκοιμίζει το λαό, και το καλλιεργούν συστηματικά οι δυνάμεις που ψάχνουν ένα καλό ΠαΣοΚ κι έναν μαλακό καπιταλισμό, που τον διαχωρίζουν από τη σκληρή και νεοφιλελεύθερη εκδοχή του.
Ούτε σκληρά, ούτε μαλακά...

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι κι από αίμα. Δεν είναι από την ντροπή των Συριζαίων, γιατί αυτοί δεν έχουν ίχνος τσίπα. Μόνο Τσίπρα -δεν κάνεις ούτε για ΠαΣοΚ. Πολιτικά -κι όχι μόνο- ανερυθρίαστοι...

Γι' αυτό έστειλαν τα (καταργημένα) ΜΑΤ να χτυπήσουν τους 150 διαδηλωτές (μα αριστεροί να χτυπάνε αριστερούς; Τι λέει να λέει για αυτό άραγε ο Βούλγαρης;).
Και ψέκασαν μια πυκνοκατοικημένη περιοχή με χημικά (για να αυξήσουν τους ψηφοφόρους των συμμάχων τους ΑΝΕΛ).
Κι έβαλαν λέει face control στις εισόδους του Σκοπευτηρίου, μη τυχόν ξεφύγει κανείς και χαλάσει τη φιέστα.

Μια φιέστα, με παχιά, αταξικά λόγια, όπως το "ουμανιστικό σύμβολο" και "τη δημοκρατία, που δεν είναι κάτι σημαντικό, είναι τα πάντα", στο φυλλάδιο του Σύριζα Καισαριανής (αυτοί γιατί υπάρχουν ακόμα;) που δεν είχε ούτε μια ξώφαλτση αναφορά στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, γιατί... "το Σκοπευτήριο δεν ανήκει ούτε στη Δεξιά ούτε στην Αριστερά, αλλά στον ελληνικό λαό. Γι' αυτό κι ο Τσίπρας στο λόγο του έβαλε στην ιστορία του λαού μας τις "ματωμένες κορφές του Γράμμου" δίπλα στα "χαμένα νιάτα της Κορέας" -όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Κι όταν αναφέρθηκε στους 200 της Καισαριανής, που "ήταν κομμουνιστές" (ευτυχώς μάθαμε και κάτι χτες) είπε ότι εκτελέστηκαν ως... "αντίποινα για τη δολοφονία ενός ναζί αξιωματικού από τον ΕΛΑΣ". Κι εσύ Αλέξη μου, γιατί θες να τιμήσεις δολοφόνους...;

Η καλή μέρα φάνηκε από την πρώτη αρχή στο αστικό.
-Συγνώμη μήπως ξέρετε πώς να πάμε στο Σκοπευτήριο;
μας ρώτησε μια καλοντυμένη μεσόκοπη -δε λέω κυράτσα, για να μη ρίξω το επίπεδο και τον πολιτικό πολιτισμό. Και για τον ίδιο λόγο δεν τη ρωτήσαμε αν πηγαίνει για εκτέλεση και καθαρό αέρα, μαζί με τους συντρόφους της -που αν όχι, θα έπρεπε.

Έπρεπε επίσης να τη στείλουμε στην αντι-συγκέντρωση, στην πλατεία, και να της πούμε ότι είναι προσυγκέντρωση για το Σκοπευτήριο, για να μπουν όλοι μαζί, με παλμό και συνθήματα (στο μπλοκ της ΛαΕ, θα σκόνταφτε και σε γνωστές φυσιογνωμίες). Αλλά ούτως ή άλλως στην ίδια στάση κατεβαίναμε όλοι, μπροστά στην εκκλησία. Κι όπως σχολούσε ένας γάμος (ή μήπως βαφτίσια;) κι έβλεπες και τους Συριζαίους να πηγαίνουν για πουρνάρια, με τα καλά τους για την περίσταση, δεν ήξερες αν ήταν στους καλεσμένους του μυστηρίου ή η αριστερά του σαλονιού.

Από την άλλη μεριά ήταν οι διαδηλωτές του εξωωκοινοβουλίου (και η ΛαΕ τυπικά τέτοια είναι). Επικεφαλής, ντουντουκιέρης ο καλλίφωνος Υπεραστικός, κι ένα πανό που έλεγε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέση με την αριστερά και τους αγώνες της.

ΣΟΚ!!!

Αλήθεια Παύλο; Το ήξερες εσύ αυτό; Και γιατί μας το έκρυβες επιμελώς τόσα χρόνια; Γιατί συναντηθήκατε στο δημοψήφισμα κι ανάμεσα στις διπλές εκλογές του 12' με αυτόν τον πωλητή; (Αλέξη θυμήσου το χώμα που πουλάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) Γιατί στις εκλογές του 15' βλέπατε στροφή προς τα αριστερά στις διαθέσεις των ψηφοφόρων; Γιατί κατεβαίνατε στις -κατ' ουσίαν- φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις το πρώτο "αναγνωριστικό" εξάμηνο της ΠΦΑ; Γιατί φωνάζετε "με την Αριστερά της ανατροπής", λες και υπάρχει κι άλλη, απλά λιγότερο συνεπής; Και θύμισέ μου, τι θέση είχατε πάρει το 15' στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Καισαριανή, με το Σταμέλο κόντρα στο Συριζαίο; Θύμισέ μου, ποιος πανηγύριζε για την εκλογή του Πολάκη στα Σφακιά, που χτες σας άδειασε πανηγυρικά με το άθλιο ποστάρισμά του για την "κινητοποίηση" της Ανταρσυα (σε εισαγωγικά); Και η ΛαΕ τι ακριβώς κάνει δίπλα σας -και δίπλα στους άλλους, με δυο πόδια σε δυο βάρκες, όπου έχει οφίτσια, γιατί η καρέκλα είναι γλυκιά; Κι αυτή είναι αριστερή μέχρι αποδείξεως του εναντίου;

Κι η ανακοίνωση γιατί είναι γεμάτη λάθη και γράφει για "βάραβρη επίθεση" και το "υπερατμείο";
-Γιατί γράφτηκε στο πόδι, λίγο βιαστικά, για να είναι έτοιμη.

Κλείνει η "αριστερή" παρένθεση, αφήνοντας ανοιχτά ερωτήματα. Επιστρέφουμε στην αφήγηση με τα καλύτερα στιγμιότυπα από χτες.

-Ένας Συριζαίος στον κεντρικό δρόμο, άκουσε την πορεία και κάθισε να δει ποιο είναι, γιατί... "υποψιάζομαι προβοκάτσια". Είδες αντανακλαστικά περιφρούρησης η ροζ-μη-αριστερά; Ποιος να το 'λεγε.
Μα αυτά τα κάνουν οι "σταλινικοί". Εσείς τι έχετε να φοβηθείτε;

-Λίγο πιο κάτω μια ηλικιωμένη (είπαμε όχι κυράτσα, κρατάμε επίπεδο) έλεγε για το Σταμέλο το δήμαρχο: αυτός ο απαίσιος...
Σε αντίθεση με τον Αλέξη, που όπως λέει κι ο Ζαραλίκος: εμάς μπορεί να μη μας φαίνεται, αλλά για αρκετές γυναίκες, αυτό είναι Γκάβλας.

Ο... γκάβλας

-Σε κάποια φάση εμφανίστηκε κι ένα ελικόπτερο, για να θυμίσει ειρωνικά το σύνθημα για τη μαγική νύχτα στην Αργεντινή.
Να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί...

-Στην ατμόσφαιρα υπήρχε λίγο γηπεδικό άρωμα, λες και περιμέναμε το πούλμαν της αντίπαλης ομάδας, για να του πετάξουμε πέτρες. Αλλά η μόνη στιγμή που εκδηλώθηκε τέτοιο κλίμα ήταν ένα μεμονωμένο "Τσίπρα μπινέ, πουτάνας γιε". (Δεν είναι βρισιά, λογοτεχνική αναφορά στο Σαραμάγκου και την ιδιωτικοποίηση είναι).

-Κατά την πορεία, ένας φοιτητής που μοίραζε την ανακοίνωση, έσκιζε από τους τοίχους ό,τι αφίσες έβλεπε από το Φεστιβάλ Σπούτνικ, δείχνοντας υγιή αντιπασοκικά ανατανακλαστικά.
Αλλά για σταθείτε ρε παιδιά, γιατί τη σκίζετε; Αφού δε λέει τίποτα, ούτε όνομα, ούτε υπογραφή, ποιανού είναι η αφίσα και τη σκίζετε;

-Σε έναν τοίχο ήταν, απέναντι από την τοιχογραφία του Τσε, ήταν γραμμένο το σύνθημα: ΚΚΕ ισχυρό, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων. Ποιος να ξέρει από ποιο συνέδριο έχει μείνει εκεί...

-Αυτή τη φορά τα συνθήματα δεν είχαν καμία Βάρκιζα.
Ένας είναι ο δρόμος λαέ για να νικάς, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς.
Και ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ.
Ενώ λίγο μετά έπιασαν και το
Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές.
Την ίδια στιγμή, στο Σκοπευτήριο, έφταναν μόνο μέχρι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Αντίσταση. Κι ο ΔΣΕ; Ο Μελιγαλάς; Η ΟΠΛΑ έστω, που ήταν το τιμωρό χέρι του λαού; Γιατί δε ρωτάτε το Χανδρινό να σας τα πει;

-Η πορεία έκανε ένα ένα πάνω-κάτω στην Εθνικής Αντιστάσεως κι έστριψε στην Πανιωνίου, για να γίνει της Σμύρνης, στη συμβολή με τη Χρυσοστόμου Σμύρνης, όπου περίμεναν παραταγμένα τα ΜΑΤ. Κι όταν κάποιος βάρεσε ένα ΣΤΟΠ της τροχαίας με το χέρι του, άρχισε (σαν έτοιμο από καιρό, σα θαρραλέο) το ψέκασμα στο ψαχνό, εξ επαφής.

-Το μπλοκ ανασυντάχθηκε κι άρχισε να τραγουδάει "πότε θα κάνει ξαστεριά". Ένας ΛαΕτζής έπιασε να πει "με το ντουφέκι μου στον ώμο" (σιγά ρε φίλε κι εσύ, μη σκίσεις κάνα μνημόνιο) αλλά δεν τον ακολούθησαν και το άφησε στη μέση.
Μετά έπιασαν το "βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα". Και σταμάτησαν σε μια στροφή για να τονίσουν με νόημα.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα.
Ναι αλλά δεν την έσπασαν. Κι η mariori λέει ότι εμείς θα τη σπάγαμε σίγουρα, αλλά δεν ήμασταν. Την επόμενη φορά...

Από το σπασμένο παράθυρο

-Και για όσους νομίζουν πως (ω με συγχωρείτε) ήταν τυχαίο, μεμονωμένο περιστατικό, ήρθε σήμερα το ξύλο και τα χημικά στους συνταξιούχους, για να το σιγουρέψει. Φαντάσου και να μην (έλεγε πως θα) καταργούσε τα ΜΑΤ ο Σύριζα τι θα γινόταν. Κι ο Τσίπρας να ζητάει εξοργισμένος εξηγήσεις για όλα αυτά. Μα ποιος κυβερνάει αυτό το κράτος Αλέξη; Του Ανδρέα τα εγγόνια, η σαπίλα του ντουνιά;

Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα

Διεεξοδος - άλλη μια ρεφορμιστική αυταπάτη
Άναυδος – Ιούλιος 2016

Η κε του μπλοκ φιλοξενεί σήμερα ένα κείμενο του Άναυδου για το νεοπαγές εξωκοινοβουλευτικό μέτωπο-πρωτοβουλία για το GRexit, που κάνει μια αναδρομή στο (κακό) προηγούμενο αντίστοιχων κινήσεων και μια ανάλυση του χαρακτήρα της τωρινής κίνησης. Καλή ανάγνωση.
Στις 3/7 έγινε η ιδρυτική συνδιάσκεψη άλλης μια μετωπικής πρωτοβουλίας της Ανταρσυας με το ευφάνταστο είναι αλήθεια όνομα που μοιάζει με νυχτερινού κέντρου ΔιΕΕξοδος. Στους υπογράφοντες η συντριπτική πλειοψηφία είναι στελέχη της Ανταρσυα που τα τελευταία χρόνια έχουν υπογράψει εκατοντάδες εκκλήσεις, παραινέσεις καλέσματα κλπ. σε μια εμφανή προσπάθεια να εξοντώσουν τους αστούς με το χαρτομάνι. Ανάμεσα στους υπογράφοντες αυτή τη φορά υπάρχουν ονόματα πρώην συριζέων και νυν της ΛΑΕ αλλά και πρώην δημοσιογράφων του Ριζοσπάστη που συσπειρώνονται πίσω από την αποκλειστικά αντικομουνιστική ιστοσελίδα Εργατικός Αγώνας.

Είναι άλλο ένα βήμα στη σειρά των μετωπικών πρωτοβουλιών της Ανταρσυα που ξεκίνησαν με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Προηγήθηκε η πρωτοβουλία αριστερών οικονομολόγων, η επιτροπή λογιστικού έλεγχου η πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων και άλλες που χάθηκαν στη λήθη. Οι πρώτες μετωπικές πρωτοβουλίες έγιναν με την αγαστή συνεργασία του Σύριζα και ο βασικός τους σκοπός ήταν να ξεπλύνουν τον Συν-Σύριζα στα μάτια ενός κατά το μάλλον ή το ήττον ριζοσπαστικού ακροατηρίου. Έτσι διαγράφηκε μονομιάς η στρατηγική συμμαχία του Συν-Σύριζα με το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 20 χρόνια όπως αυτή εκφράστηκε στις κοινές καθόδους στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην αυτοδιοίκηση. Ξεπλύθηκαν επίσης οι στρατηγικές επιλογές του Συν-Σύριζα να ψηφίσει τη συνθήκη του Μ Μάαστριχ, τις αρχικές ιδιωτικοποιήσεις ΟΤΕ και ΔΕΗ όπως και να ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν. Με την συνδρομή αυτών των πρωτοβουλιών ένα ανάχωμα της σοσιαλδημοκρατίας και του αστισμού βαφτίστηκε ριζοσπαστική αριστερά αλλά και σύμμαχος καταρχήν στο κίνημα αλλά και γιατί όχι και στο πολιτικό επίπεδο. Μάλιστα στους πρώτους μήνες της πρώτης φοράς αριστεράς η Ανταρσυα και οι μετωπικές της πρωτοβουλίες βρέθηκαν στους δρόμους να στηρίξουν τη διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης ενώ στην κορυφαία απάτη της δεκαετίας στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 έδωσαν τα ρέστα τους υπέρ του ΟΧΙ των Συριζα-Ανελ και ενάντια στη θέση του ΚΚΕ για ΟΧΙ στα μνημόνια και στην ΕΕ.

Σήμερα πιστοί στη ρεφορμιστική τους στρατηγική επανέρχονται φτιάχνοντας άλλο ένα μέτωπο ενάντια στην ΕΕ με τα εναπομείναντα ρετάλια του Συριζα. Το κείμενο ξεκινά με πολλές ορθές διαπιστώσεις για το τι είναι η ΕΕ και τι σημαίνει για το λαό η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ αλλά και με θεμελιακά σφάλματα όπως το ότι (…) τα Μνημόνια είναι συνώνυμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (…) λες και ο καπιταλισμός εκτός ΕΕ έχει άλλο τρόπο να βγει από την κρίση του πλην της λιτότητας. Έξυπνα αποφεύγει τη λέξη καπιταλισμός (χρησιμοποιείται μόνο μια φορά σαν επίθετο) που από ό,τι φαίνεται χωρίζει αντί να ενώνει το κοινό στο οποίο απευθύνεται η πρωτοβουλία.

Η κύρια θέση είναι ότι:
(…) Δεν μπορεί να υπάρξει απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τα Μνημόνια και τη φτωχοποίηση, παρά μόνο μέσα από τη ρήξη και την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αντίθεση με την κυρίαρχη προπαγάνδα, η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Μέσα από ένα κίνημα που θα θέτει το θέμα της ρήξης και αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών, ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία και την πολιτική της. Από τη σκοπιά του διεθνισμού, της ανεξαρτησίας της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, της λαϊκής κυριαρχίας, κι όχι από τη σκοπιά της “εθνικής” ανάπτυξης (….)

Ωστόσο το κείμενο διανθίζεται και από το πολιτικό πρόγραμμα της Ανταρσυα που ζητά: (…) τη μονομερή διαγραφή του χρέους, για εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό και λαϊκό έλεγχο, για την άμεση βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και την ικανοποίηση των στόχων του εργατικού και λαϊκού κινήματος (…)

Έξω από την ΕΕ με καπιταλισμό;
Η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική ένωση που ιδρύθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή ήταν στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης. Η επιλογή αυτή της ελληνικής αστικής τάξης παραμένει σε ισχύ και σήμερα αν και σαν απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης μερίδες του κεφαλαίου έχουν πλέον διαφορετική άποψη όπως αυτό αντανακλάται τόσο στην ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής όσο και στη δημιουργία του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος των Μπαλτάκου-Καρατζαφέρη.

Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αυταπάτη της πρωτοβουλίας. Πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί μια στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης χωρίς η εξουσία της να έχει ανατραπεί και το κράτος της συντριβεί. Με ποιον τρόπο θα πειστεί η αστική τάξη να αποδεχτεί την έξοδο από την ΕΕ το κείμενο δεν το ξεκαθαρίζει αλλά έμμεσα το θεωρεί πιθανό. Μάλιστα δεσμεύεται να αναλάβει να πείσει τον λαό ότι (…) υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ (…) με τους αστούς ιδιοκτήτες στα μέσα παραγωγής προσθέτω εγώ. Αρνητική έκπληξη προκαλεί και η απουσία από το κείμενο οποιασδήποτε αναφοράς για το ΝΑΤΟ και την παρουσία των αμερικάνικων βάσεων στη χώρα μας. Μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι η πρωτοβουλία πιστεύει ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι συμβατή με την παραμονή στο ΝΑΤΟ!

Στην πραγματικότητα βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα. Η μετακίνηση του Σύριζα στην άμεση υπηρεσία της αστικής τάξης άφησε ορφανό το ρόλο του αναχώματος που θα απορροφά και θα εκτρέπει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών. Τον χώρο αυτό φιλοδοξεί να καλύψει η Ανταρσυα αν και στη προσπάθεια της αυτή έχει να αντιμετωπίσει τον ισχυρό ανταγωνισμό της ΛΑΕ. Με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες πασπαλισμένες με ριζοσπαστικές κορώνες η Ανταρσυα και ο περίγυρος της πάνε πάλι να παγιδέψουν και να εκτονώσουν τις διαθέσεις του κόσμου που τους ακολουθεί σε μία ακόμη ρεφορμιστική αυταπάτη. Ακόμη χειρότερα και αφού όπως φαίνεται η έξοδος από την ΕΕ αρχίζει και αποτελεί επιλογή ευρύτερων μερίδων του κεφαλαίου (όπως δείχνει η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων σε όλη την ΕΕ) η πρωτοβουλία αυτή, πέρα από προθέσεις κινδυνεύει να αποτελέσει το φτωχό συγγενή ενός αλλόκοτου μετώπου.

Άφησα το πιο σημαντικό για το τέλος. Η νέα αυτή πρωτοβουλία έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το ΚΚΕ και τη θέση του για αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική εξουσία. Πάνω από 30 χρόνια το ΚΚΕ θέτει θέμα αποδέσμευσης από την ΕΕ αλλά και πάλης ενάντια στις συνέπειες από της πολιτικές της. Τα τελευταία 6 περίπου χρόνια το ευρωενωσιακό οικοδόμημα αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό του χαρακτήρα σε ευρύτερες λαϊκές μάζες που μέχρι τότε άκουγαν τη θέση του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ αλλά δεν πείθονταν (είτε σαν αποτέλεσμα εξαγοράς και εκμαυλισμού είτε προπαγάνδας). Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που ένα επαναστατικό κόμμα οφείλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και αφού η πρόβλεψη του γίνεται πλέον βίωμα σε ευρύτερες μάζες να τους δείξει το μοναδικό δρόμο για την απαλλαγή από τα δεσμά της ΕΕ. Και αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από το δρόμο της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή/εργατική εξουσία. Ο αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των αστών είναι ενιαίος με τον αγώνα για αποδέσμευση από την ΕΕ. Και είναι απορίας άξιο πως υποθέτει κάποιος ότι το λαϊκό κίνημα θα επιβάλλει στους αστούς την αποδέσμευση και όχι την εξουσία του. Είναι φανερό ότι οποιαδήποτε άλλη πρόταση για έξοδο από την ΕΕ χωρίς λαϊκή εξουσία είναι πέρα από προθέσεις αντεπαναστατική. Θα λειτουργήσει σαν ανάχωμα στη παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση και θα έρθει σε αντιπαράθεση στο μαζικό κίνημα με την πρόταση του ΚΚΕ.

Τροτσκισμός για αρχάριους

Όλα ξεκίνησαν από ένα διάλογο με τον «πιο παλιό» και τις απορίες του.

-Δεν είναι θετικό που κατεβαίνει το Εεκ με την Ανταρσυα;

-Εε… όχι ακριβώς ρε συ. Έχουν ματώσει οικονομικά από τόσες κάλπες συνεχόμενες, γι’ αυτό δεν κατεβαίνουν μόνοι τους. Είναι και ζήτημα επιβίωσης, εκλογικής, οικονομικής… Αυτοί συνεργάζονταν παλιά και στο Μερα, αλλά είχαν διαφωνήσει με την Ανταρσυα, μεταξύ άλλων γιατί είχαν τα ενδοτροτσκιστικά τους με το Σεκ. Τι έχει αλλάξει δηλ από τότε προς το καλύτερο στην Ανταρσυα, για να αλλάξουν κι αυτοί γνώμη;

-Έφυγαν Αραν κι Αρας.

-Ναι αλλά έμεινε το Σεκ κι όλοι οι άλλοι το προσπέρασαν από δεξιά κι έγιναν χειρότεροι.

-Και ποια είναι η διαφορά του Σεκ με το Εεκ; Το Σίγμα στην αρχή;

Κι έτσι ανοίξαμε τις πύλες του ανεξήγητου…

Μολονότι οι τροτσκιστές νιώθουν την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστούν ως ρεύμα από τις ιδέες του ιστορικού τους ηγέτη (όπως κάνουν δηλ κι οι Μαοϊκοί, αλλά όχι πλέον οι Σταλινικοί) αφενός χρειάζεται να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ των τροτσκιστών και του Τρότσκι (που δεν είχε κατρακυλήσει στο χαμηλό επίπεδο πολλών επιγόνων του), αφετέρου πρέπει να προσδιορίσουμε σε τι ακριβώς συνίσταται ο τροτσκισμός κι αν έχει λόγο ύπαρξης σήμερα ως πολιτικό ρεύμα, σχεδόν έναν αιώνα μετά την εμφάνισή του στο ιστορικό προσκήνιο, και τις συγκεκριμένες συνθήκες που την υπαγόρευσαν. Να απαντήσουμε δηλ: τι εστί τροτσκισμός (μαοϊσμός, σταλινισμός, κτλ) στον 21ο αιώνα;

-Αυτοί δεν είναι με την παγκόσμια επανάσταση; Ότι δεν μπορεί να γίνει σε μία μόνο χώρα; Ε με αυτούς είμαι εγώ, είπε ο «πιο παλιός», εκφράζοντας το «νέο».

-Μπα, μην είσαι τόσο σίγουρος. Δε θυμάσαι που όταν έλεγαν οι άλλοι τροτσκιστικό το Κουκουέ, μου έλεγες κι εσύ για την εξαρτημένη Ελλάδα, που την κάνουν ό,τι θέλουν οι Γερμανοί;

Κι έπειτα, δε λένε ακριβώς αυτό οι Τρότσκες. Λένε πως η επανάσταση ξεκινάει ή μπορεί να ξεκινήσει από μια χώρα, αλλά μπορεί να νικήσει μόνο παγκόσμια (που αν με αυτή τη νίκη εννοούσαν τον κομμουνισμό, θα μπορούσαμε και να συμφωνήσουμε). Αλλά ξέρεις, γλώσσα λανθάνουσα ταληθή λέγει. Γιατί για κάποιους (όχι μόνο τρότσκες απαραίτητα), αυτό απέχει ένα βήμα για να φτάσουν στο συμπέρασμα πως σήμερα είναι αδύνατη και η επανάσταση σε μια μόνο χώρα (γιατί θα της την πέσουν αυτόματα από τον εχθρικό, καπιταλιστικό περίγυρο), συνεπώς πρέπει να την επιδιώξουμε παγκόσμια στην κλίμακα των διαφόρων ολοκληρώσεων (πχ εντός της ΕΕ), όπως περίπου ο Τσίπρας περιμένει να αλλάξουν οι κυβερνήσεις κι οι συσχετισμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στα εισαγωγικά στοιχεία πρέπει να σημειώσουμε επίσης τη δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι τροτσκιστές ως κάτι ενιαίο, αφενός γιατί πολιτικά κάλυπταν μέχρι πρότινος ένα φάσμα από τον κυβερνητικό Σύριζα ως το εξωκοινοβούλιο ή ακόμα και την κριτική στήριξη του Κκε (ω ναι, υπάρχουν κι αυτοί)· αφετέρου γιατί οι διασπάσεις τους επέρχονται με κινηματογραφικούς ρυθμούς αμοιβάδας –και ως προς αυτό αξίζει να διαβάσει κανείς κάποια γλαφυρά στατιστικά στο σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο του Γκίκα για το Κκε και το μεσοπόλεμο: ο μέσος όρος ζωής κάθε οργάνωσης κι η μέση κομματική ηλικία του κάθε τροτσκιστή, που σπανίως ξεπερνά την τριετία.

Μετά από αυτά μπορούμε να περάσουμε στο ψητό με την τροτσκιστική ποικιλία και να ξεχωρίσουμε τα διάφορα είδη. Μια βασική διάσπαση στο διεθνές τροτσκιστικό ρεύμα είναι οι οπαδοί του Τόνι Κλιφ και της θεωρίας του κρατικού καπιταλισμού, που διαφωνεί με την κλασική, τροτσκιστική θεώρηση της ΕΣΣΔ ως εκφυλισμένου (μεν), εργατικού (δε) κράτους, και ψάχνει να τεκμηριώσει την (κρατικο)καπιταλιστική της φύση και την πραγματοποίηση κέρδους-υπεραξίας στις εμπορικές συναλλαγές με τις χώρες του εξωτερικού και στην πώληση οπλικών συστημάτων!

Από αυτή τη μήτρα προέρχεται το Σεκ (Ανταρσυα), η διάσπασή του, η Δεα (που είναι στη ΛαΕ) και μια διάσπαση της διάσπασης, το Κόκκινο, με την οποία όμως υπήρχαν ζυμώσεις για την επανένωσή τους.

-Δηλ αυτοί με τις σφυρίχτρες;

Ναι αυτοί. Με τα πλακάτ στην τσάντα, τα πανομοιότυπα πανό με τις διαφορετικές υπογραφές, με τα απαγορευτικά σηματάκια-αυτοκολλητάκια, με τις ανακοινώσεις, τις εφημερίδες, τη συλλογή υπογραφών και γενικά μη σου τύχει.

Οι μεταξύ τους διασπάσεις έχουν κατά κανόνα διεθνείς αναφορές. Το Σεκ είναι στην ουσία το ελληνικό παράρτημα του αγγλικού Swp, απ’ όπου κληρονόμησε τη λογική των καλών σχέσεων με τους εργατικούς (δηλ το Πασοκ και τη Γσεε), καθώς φαντασιώνονται πως οικοδομούν το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης. Εξ ου και το περιβόητο σύνθημα της περιόδου 93-96: ψηφίζουμε Πασοκ χωρίς αυταπάτες. Αλλά αυτοί οι Πασόκοι με τις σφυρίχτρες αποτελούν βράχο λογικής στην Ανταρσυα συγκριτικά με τους υπόλοιπους και τις μεταλλάξεις τους.

Η Δεα αντιθέτως ακολούθησε την αμερικάνικη διάσπαση του κλιφικού ρεύματος. Ενώ το Swp διερχόταν πρόσφατα μια πολύ σοβαρή κρίση, που εξ όσων γνωρίζω δεν έχει το ελληνικό της αντίστοιχο (και είναι ζήτημα πώς θα εξελιχθεί τώρα που στους εργατικούς της Αγγλίας αναδείχτηκε στην ηγεσία ένας άγγλος Τσίπρας).

Μια άλλη ομάδα οργανώσεων έχει αδελφικές σχέσεις με κόμματα του γαλλικού τροτσκισμού. Η Οκδε-Σπάρτακος έχει σχέση με τα υπολείμματα της επίσημης έκφρασης της τέταρτης διεθνούς, ενώ το Εεκ με ένα γραφείο που επιδιώκει την ανασυγκρότησή της. Η Οκδε σκέτο (ή Οκδε-Εργατική Πάλη) είναι καρπός μιας διάσπασης του 87’, με λεπτές κι αδιόρατες διαφορές σε ζητήματα διεθνισμού. Τέτοιου διεθνισμού, που το 04’ για παράδειγμα κάποια από τις δύο οργανώσεις πρέπει να είχε υποστηρίξει το Ναι, στο δημοψήφισμα Ανάν για την Κύπρο.

Η Οκδε σκέτο ήταν κι αυτή στο Μερα, μαζί με το Εεκ, το Ναρ και τους Οικολόγους Εναλλακτικούς, και αποχώρησε από την Ανταρσυα, θεωρητικά για μια φράση σε μια προεκλογική της διακήρυξη που μιλούσε για τις καλύτερες παραδόσεις του Εαμ (που ήταν όμως προδοτικό και Σταλινικό, κατά τη δική τους εκτίμηση). Στην πράξη έφυγαν, γιατί δεν τους είχαν δώσει δύο υποψήφιους στο ευρωψηφοδέλτιο κι έτσι (πίστευαν πως) αλλοιώνονταν οι συσχετισμοί. Φαντάσου δηλ να είχαν να μοιράσουν και βουλευτικές-υπουργικές θέσεις, τι είχε να γίνει…

-Δηλ αυτοί δεν ήταν με το Εαμ;

Κάποιοι λένε πως ήταν, αλλά δεν τους θέλαμε εμείς. Κάποιοι άλλοι παραδόθηκαν στους Γερμανούς από τις κατοχικές αρχές κι εκτελέστηκαν (όπως πχ ο Πουλιόπουλος). Και άλλοι διακήρυσσαν τη συναδέλφωση με τους ναζί στρατιώτες που είναι ταξικά αδέρφια μας. Ενώ υπήρχαν κι αυτοί που μετά το αντάρτικο του Δσε έδιναν συγχαρητήρια στο βασιλιά για τη νίκη του εθνικού στρατού (πχ ο πρεσβύτερος Γιωτόπουλος).

-Κι ο Σάββας που δεν παρέδωσε ποτέ;

Το Εεκ είναι μια πολύ περίεργη ιστορία, που πριν φτάσει να θεωρείται η επιτομή του μαξιμαλιστικού αριστερισμού, θέτοντας ως μίνιμουμ αίτημα τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης και τον παγκόσμιο κομμουνισμό, είχε ταχθεί υπέρ της πολιτικής της Περεστρόικα, στην οποία έβλεπε την πολιτική ενσάρκωση της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης ενάντια στο σταλινισμό, που διακήρυττε ο Τρότσκι. Σε αυτά τα πλαίσια, πρέπει να συμμετείχε για ένα φεγγάρι και στην ίδρυση του Ενιαίου Συνασπισμού!

-Στο Ναρ είναι τροτσκιστές;

Όχι ακριβώς, αλλά τροτσκίζουν σαφώς, μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Κάτι σαν το Πουμ στον Ισπανικό εμφύλιο. Και τώρα, αν εξαιρέσεις το Εκκε, οι μόνοι σύμμαχοί τους είναι τροτσκιστές. Εεκ, Οκδε-Σπάρτακος, Σεκ.

-Κι η Αραν-Αρας τι είναι;

Καμία σχέση, αυτοί είναι αλτουσεριανοί. Και διασπάστηκαν μεταξύ τους γιατί λέει οι άλλοι κρύβουν τις αντιθέσεις κάτω από το χαλί. Μη με ρωτάς ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι οι άλλοι. Το Λαϊκό Στρώμα είχε ρωτήσει μια φορά κάποιον δικό τους και του είχε δώσει αυτή την απάντηση. Μετά όμως διασπάστηκε κι η Αρας, και βγήκε η Αριστερή Συσπείρωση, που θα έπρεπε να τη λέμε ΑρΣυ, αλλά τη λέμε ΑριΣ, βασικά νομίζω για να μην τους μπερδεύουμε με την ΑρΣυ, που είναι κάτι σαν Αντάριζα στους γιατρούς. Και η Αρις κατήγγειλε τους πρώην δικούς της για παραγοντισμό, και τώρα που η Αρας έφυγε και πήγε με τη ΛαΕ, αυτοί παρέμειναν στην Ανταρσυα, ίσως για να τους ξεχωρίζει κάπως κι αυτούς ο αμύητος κόσμος (που και μυημένος να είσαι δηλ, πόσα να θυμάσαι. Και τι διάολο είναι οι 53 της Αραν; Οι διαφωνούντες που έμειναν; Και πόσο τυχαία είναι η σύμπτωση με τους 53 ντεμέκ διαφωνούντες του Σύριζα; Και με το ότι ο Στάλιν πέθανε το 53’; Τυχαία κι αυτά σύντροφοι;)

-Και το Κουκουέ γιατί το λένε τροτσκιστικό;

Έλα ντε. Κράτα το κάβα για το δεύτερο μέρος, γιατί αυτό παραξεχείλωσε…

Δεν ήξερες, δε ρώταγες

Η προεκλογική εκστρατεία της Ανταρσυα διανύει τις πιο ένδοξες στιγμές της σύντομης ιστορίας της.

Το σποτάκι της έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, χωρίς καν να παίξει στην τηλεόραση, χάρη στη δωρεάν διαφήμιση από τον όμιλο 247, που το έκανε viral.

Ενώ η συγκρότηση του Antarsya Press και η παρουσία του στο τουίτερ, άνοιξε έναν κύκλο ερωτήσεων, με την ετικέτα #askantarsya. Συνήθως τα αντίστοιχα εγχειρήματα καταλήγουν σε ανελέητο τρολάρισμα και ερωτήσεις για τη θέση όπου πρέπει να παίζει ο Μπερμπάτοφ στον Παοκ, με βάση μια πολιτική ανάλυση. Αλλά ποιος είπε πως δεν χρειάζονται και αυτά; Στην τελική, όπως έγραψε και το MaO πανηγυρίζοντας, καλύτερα να ασχολούνται μαζί σου και να σε τρολάρουν, παρά να σε αγνοούν.

Σε αυτή τη λογική λοιπόν, η κε του μπλοκ παραθέτει τη δική της συνεισφορά, περιμένοντας και τον εμπλουτισμό (πάλαι ποτέ φορτισμένη λέξη) της λίστας με τις προτάσεις της βάσης των σφων αναγνωστών.

Χωράνε Σάββας Μιχαήλ και Γκαργκάνας στην ίδια ενδεκάδα;

Ή δε θα δίνουν ούτε πάσα ο ένας στον άλλον;

Ισχύει πως οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες;

Καλή φάση το τουίτερ; Θα κάνετε μήπως και μια εφημερίδα της Ανταρσυα ή θα ήταν στα όρια του αυτοτρολαρίσματος, οκτώ ανακοινώσεις οργανώσεων για το ίδιο ζήτημα;

Περιμένετε απώλειες από τη φυγή Αραν-Αρας; Ή υποψιάζεστε πως ούτως ή άλλως είχατε και πριν διαρροές και ψήφιζαν κάτι άλλο;

Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Οκδε (Εργατική Πάλη) και Οκδε Σπάρτακος; Γιατί να μην προτιμήσω την Οκδε σκέτο;

Τι έχει αλλάξει προς το καλύτερο από το 09’, που το ΕΕΚ θεωρούσε λάθος την Ανταρσυα και τη συμμαχία με το ΣΕΚ;

Γιατί με τον Τσίπρα δεν έμπαινε το σύνθημα να πέσει η κυβέρνηση;

Τελικά είχαμε κατοχή και χούντα ή αυτό ήταν προνόμιο των Σαμαροβενιζέλων;

Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να φωνάξετε το σύνθημα:

Ούτε Ευρώ, ούτε και ΕΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου ΛΑΕ;

Πόσα ραντεβού χρειάζονταν για να καταλάβετε πως ο Λαφαζάνης δε βάζει το αντιΕΕ μέτωπο; Και βασικά, χρειαζόταν έστω κι ένα;

Η λαϊκή Ανταρσυα είναι μια θολή ψευδοέννοια, όπως λέει ο Μπιτσάκης; Μήπως η εργατική Ανταρσυα τα παραπέμπει όλα στη δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού;

Δεν είναι καιρός να κατέβουν δύο μετωπικά σχήματα Ανταρσυα, όπως με τα σχήματα Εαακ σε κάποιες σχολές;

Τώρα που ο Σάββας παρέδωσε στο ΣΕΚ, είναι ακόμα κομμουνισταράς;

Πιστεύετε πως σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα κι η Ραχήλ θα γίνει Ανταρσυα;

Μεταξύ μας τώρα. Δεν έχει δίκιο το ΚΚΕ;

Πιστεύετε πως έχετε/εκφράζετε κάποια εργατική  βάση;

Και μια σοβαρή: Η Ανταρσυα έχει κάνει τελικά λάθη κατά τη γνώμη σας; Κι αν ναι, ποια;

Αντί επιλόγου, μια επιλογή από τα καλύτερα τουί (τιτιβίσματα)-ερωτήσεις που έχουν ήδη γίνει προς το λογαριασμό της Antarsya Press.

Τι να κάνουμε;

Γιατί κάνατε συνεργασία με το ΕΕΚ, αφού ξέρετε ότι με αυτόν τον τρόπο θα χάσετε το bonus των 50 εδρών;

Θα στρίψουμε στα λουλουδάδικα;

Από τη φωτογραφία του 12’ με τον Τσίπρα, θα σβήσετε αυτούς που έφυγαν ή αυτούς που έμειναν;

Φημολογείται ότι η μόνη αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους κι όχι στης Βουλής τους διαδρόμους; Τι απαντάτε σε τέτοιους αφορισμούς;

Υγ: Λες πλάκα-πλάκα με τούτα και με εκείνα, με τόση διαφήμιση να πιάσουν τελικά τη μονάδα; Ή τους έκοψε τη φόρα η Ζωή με το χτεσινό σόου στο Μέγκα;

Ειδική σχέση

Διασπώμαι-διασπάσαι-διασπάται

Φραξιονίζουμε-σεχταρίζετε-ενώνονται...

Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε πχ να καταπιαστεί με τις συγκλονιστικές διαφορές των μνημονιακών εταίρων του σύγχρονου διπολισμού, που εκτός από τον πολιτικό τους λόγο, αποτυπώνονται πλέον και στα συνθήματά τους: «μόνο μπροστά –προς τον γκρεμό, γιατί πίσω είναι το (αριστερό) ρε(υ)μα», «Ελλάδα μπροστά», κτλ. Κι εδώ μπορεί να παρέμβει ο Νάσος Ηλιόπουλος, που βάφτισε το εναλλακτικό μνημονιακό πρόγραμμα «αντίσταση στη συμφωνία» (μα πού είναι ένα «ουάου», όταν το χρειάζεσαι...) και να τραγουδήσει: Εμπρός αδέλφια εμπρός κι είναι μαζί μας κι ο λαός... Ή να ξαναγράψει το «ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω, ιδωμένο από τη σκοπιά της εποχής μας.

Θα μπορούσε επίσης να ασχοληθεί με τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια της προσωπικής συνιστώσας της Ζωής και τα βαφτίσια της πολιτικής της κίνησης (που τελικά δεν έγιναν, αλλά το κείμενο είχε αρχίσει να γράφεται νωρίτερα, και δεν κρίνω σκόπιμο να το αλλάξω, ως προς την ουσία του), για να μπει με ειδική σχέση (και τιμές αρχηγού κράτους) στη ΛαΕ: Ζωή χαρισάμενη, ή «Ζωή και κότα», αν είχε και το Μητρόπουλο μαζί της. Που είναι ζήτημα σε τι ακριβώς διαφέρει με κινήσεις τύπου «πράττω» (Κοτζιάς), «Νέα Ελλάδα» (Μόσιαλος) –κι ένα σωρό άλλες, που κανείς δε θυμάται πια- εκτός ίσως από την αναγνωρισιμότητά της και βασικά τις φιλοδοξίες της.

Βασικά όχι στα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, σκληρά και μαλακά.

Ζωή ολόκληρη, όχι με (εκατό, σαν του νομοσχεδίου) δόσεις.

Θα μπορούσε τέλος να πιάσει την πολυφορεμένη ΛαΕ και τον παλμό του μέσου γάβρου οπαδού, που αγωνιά βλέποντας την ομάδα του να ζορίζεται απέναντι στο Λεβαδειακό του Κομπότη, για να καταλήξει στη διαλεκτική τους σύνθεση και το (διαλεκτικό) σύνθημα: Εεε-ωωω, αλλιώς ονειρευόμαστε τον καπιταλισμό (που είναι δηλ κι η βασική αγωνία της ΛαΕ).

Αντ’ αυτού όμως θα σταθεί στο τέλος της Ανταρσυας (τουλάχιστον με τη μορφή που) γνωρίσαμε και την απόσχιση Αραν-Αρας, που είναι κάτι σαν τις –κατά παράδοση λιγότερο κομμουνιστικές- Βαλτικές δημοκρατίες και πιθανόν προάγγελος γενικότερων εξελίξεων. Ενώ κάποιες άλλες φήμες έλεγαν πως Αραν κι Αρας μπορεί να είναι στα ψηφοδέλτια της ΛαΕ, αλλά να παραμείνουν με ειδική σχέση στο μέτωπο της Ανταρσυα –πώς λέμε (δηλ όχι εμείς, η ΛαΕ) εκτός ευρωζώνης, αλλά εντός ΕΕ; Κάπως έτσι.

Η Αρις (Αρσυ, ή όπως αλλιώς είναι το αρκτικόλεξο της διάσπασης της Αρας) παρέμεινε, πιθανότατα για να υπάρχει κάποιος τρόπος να την ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους κι οι μη μυημένοι. Ενώ είναι ζήτημα τι μέλλει γενέσθαι στα/στην Εαακ, που ήταν και ο βασικός κορμός του όλου εγχειρήματος. Το Ναρ/Μερα φορτώθηκε το 09’ την Εναντια και το Σεκ, κυρίως για να σμίξει με τους Εαακίτες συμμάχους του (Αρανίτες κι Αρασίτες), για να μείνει τώρα παρέα με το Σεκ, που φαντάζει σα βράχος συνέπειας και σοβαρότητας, «χωρίς αυταπάτες»συγκριτικά με τους Αλτουσεριανούς. Έχουν εξάλλου κι αυτοί το δικό τους χάσμα να κλείσουν, με το σχίσμα της Β’ Πανελλαδικής από το Ρήγα Φεραίο –πέρα δηλ από τις διασπάσεις του ΚΚΕ, 89’ και 91’, με το αριστερό και το νεοαριστερό ρεύμα.

Κι έτσι παίρνει σάρκα κι οστά το Αντάριζα, έστω χωρίς πλήρη σύνθεση (σε αυτή τη φάση). Κι αυτό είναι το γαμώτο (που θα ‘λεγε κι ο Αλέξης) από μια άποψη, γιατί δεν καίγονται μια και καλή ως εφεδρείες, αλλά κρατάνε κάβα, φροντίζοντας για τη διάδοχή τους κατάσταση. Οπότε το ιδανικό σενάριο μένει απραγματοποίητο, σαν απωθημένο –αν και ποτέ μη λες ποτέ.

Όπως σχολίασε βέβαια κάποιος εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας (από τους ενωτικούς, αγαπησιάρηδες), η απόφαση αυτή ήταν καρπός μιας απόπειρας συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι λε βρε παιδί μου; Ώστε χρειαζόταν εφαρμογή του διαλεκτικού υλισμού στις σημερινές συνθήκες, για να κλείσει η συμφωνία με το Λαφαζάνη; Γιατί εμείς νομίζαμε πως ήσασταν απλά οπορτουνιστές. Αλλά αν είναι έτσι εντάξει. Αν έχεις κάνει δηλ και ανάλυση της κυρίαρχης αντίθεσης μες στο συνολικό πλέγμα των κοινωνικών αντιθέσεων, τότε είσαι λενινισταράς, λενινισταράν κι ό,τι άλλο θέλεις...

Κάποιοι στάθηκαν με μια δόση «συντροφικού κουτσομπολιού» στη διάσταση απόψεων (κι όχι κάτι άλλο) μεταξύ της Κουτσούμπα, που παραμένει μαζί με κάποια άλλα άτομα στην Ανταρσυα, και του συζύγου της, Π. Σωτήρη, ηγετικής φυσιογνωμίας της Αραν. Αλίμονο όμως αν γινόταν αυτό κεντρικό θέμα συζήτησης ή αν διαλύονταν τόσο εύκολα τα ανδρόγυνα-ζευγάρια-ερωτικές σχέσεις (κάθε μορφής) κι ειδικά στον πολυδαίδαλο, εξωκοινοβουλευτικό χώρο, που είναι μαθημένος από χιόνια και πολιτικές αντιθέσεις (που επιταχύνουν διαλεκτικά το κοινωνικοπολιτικό προτσές...)

Αν αναφέρω λοιπόν την παραπάνω παράμετρο, δεν είναι παρά για να σχολιάσω τον άκρατο συναισθηματισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεται από αρκετούς Ανταρσυους αυτή η διάσπαση, σαν κανονικός χωρισμός ανδρόγυνου, με κλαυθμούς, παράπονα, προσωπική νοσταλγία κι εξιδανίκευση των περασμένων (της παρέας, του σχήματος, του συγχρωτισμού στα διάφορα Φεστιβάλ, στα τσίπουρα, κτλ), με ξεσπάσματα, προσωπικές καταθέσεις ψυχής και ρομαντικές εκκλήσεις για ενότητα: πάμε όλοι μαζί κι ας είναι και στο βούρκο... Όπως έγραψε κι ένας δημοσιογράφος (εργαζόμενος στο Ροσινάντε, αλλά μέλος στο μαγαζί του Σύριζα... –ή μήπως αντίστροφα;)

Νομίζω ότι έχουμε ικανό δείγμα για να συμπεράνουμε ότι στις διασπάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο μπρουτάλ και σκατόψυχοι, ενώ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιο drama-queen και ψυχούλες.

Κι είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και το κομμάτι του «αριστερού Ναρ» αντιμετωπίζει κάπως μουδιασμένα τις εξελίξεις κι όχι ως θετικό βήμα για να διαχωριστεί η παναριστερή ήρα από το στάρι. Εξάλλου η Ανταρσυα ήταν και παραμένει ένα εκλογικό κατά βάση μέτωπο, που δεν έχει ούτε τώρα (με τη μειωμένη «σφιχτή» σύνθεση) ενιαία κινηματική έκφραση, ούτε καν στην πορεία της ΔΕΘ (όπου κάθε οργάνωση θα κάνει του κεφαλιού της). Κι εφόσον το ζήτημα είναι καθαρά εκλογικό, δεν υπάρχει βασικά τίποτα σοβαρό να καταλογίσει κανείς στους Αλτουσεριανούς, που έκαναν απλώς μια καλύτερη επιλογή, με περισσότερες πιθανότητες για κάποια έδρα. Και τότε μπορούν να βάλουν σε εφαρμογή και τις θεωρίες του Πουλαντζά για το κράτος-σχέση και τη μάχη χαρακωμάτων.

Δελτίο Κομινφόρμ ΙΙ

Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά πλούσιες σε πληροφορίες κι υλικό (να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό). Ας τις δούμε μία προς μία, μαζί με ένα σύντομο σχόλιο της κε του μπλοκ.

Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη και πέφτουν πάλι πάνω στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, όπως και το 07’, που είχαμε πάρει 8,2% (βρε λες;). Αυτό σημαίνει πως αρκετά μεγάλα παιχνίδια της Εθνικής θα συμπέσουν με το προεκλογικό πατατάκι και αναγκαστικά κάτι θα χάσουμε. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλές ελπίδες να φτάσουμε στον τελικό της Κυριακής (ως Εθνική εννοώ, γιατί ως Κόμμα νομίζω πως θα ανέβουμε κι ίσως μπούμε και στην πρώτη τετράδα –λέμε τώρα- κι ας απέχει αρκετά από τον τελικό –γύρο- που ονειρευόμαστε). Αλλά ίσως παίζουμε καλύτερα χωρίς τον τίτλο του φαβορί και κάνουμε την έκπληξη –ως εθνική και πάλι, γιατί ως κόμμα δεν παίζουμε ούτως ή άλλως ποτέ ως φαβορί στο εκλογικό γήπεδο, ούτε μπορούμε να περιμένουμε κάποια μεγάλη έκπληξη (πχ η τετράδα που είπαμε). Άσε που είναι κομμάτι εκτρωματική η διοργάνωση με 24 ομάδες (κάτι σαν «εκλογές αυγουστιάτικα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», που λέει κι ο επικεφαλής της ΛαΕ). Κι έτσι που αλλάζει τώρα η συχνότητα διεξαγωγής της, μια φορά στα τέσσερα χρόνια, θα μοιάζουν τα Ευρωμπάσκετ με εκλογές. Άλλο αν εμείς εδώ τις κάνουμε πλέον πιο συχνά κι από Τσου-Λου.

Δε Τσά-α-α—μπιονς…

Ορκίστηκε υπηρεσιακή κυβέρνηση κι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας, απλά και μόνο για να σκάσει από το κακό της η Ζωή, που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή. Μπορεί να στοχεύσει όμως στον τίτλο της πρώτης ελληνίδας ΠτΔ, που έχει μείνει απωθημένο στον πατέρα της. Και τότε να δούμε αν είναι όντως πιο γραφική από το Σαρτζετάκη ή όχι…

Σχεδόν όλοι οι υπουργοί πάντως φορούσαν γραβάτες στην ορκωμοσία τους, σε αντίθεση με τους «αριστερούς, χαλαρούς» υπουργούς της «τρίτη φορά μνημόνιο Αριστεράς», που παρέδιδαν.

Οι φακοί στράφηκαν νομοτελειακά στην Πρωτοψάλτη, που ήταν μακράν του δεύτερου η πιο αναγνωρίσιμη. Θα σου έλεγα κι η πιο γραφική επιλογή, αν δεν είχαμε δει πχ στο ενδιάμεσο την υπουργοποίηση του Παύλου Χαϊκάλη κι άλλων μεγάλων πολιτικών αστέρων. Άσε που η Άλκηστις είναι απλώς υπηρεσιακή. Αν και λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων λειτουργούν κάπως σαν υπηρεσιακές, υπό προθεσμία και με ημερομηνία λήξης.

Μη μου πάρεις το σπίτι, βρε πρώτη φορά αριστερά

Δώστο στον τραπεζίτη, που παίρνει ένα σκασμό λεφτά

Α ρε Σύριζα αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς

Μη μου πάρεις το σπίτι…

Όπως σκόρπισε και το ηθικό του Μητρόπουλου, του αναπληρωτή ΠτΒ (η αλλαγή της Ζωής, με αθλητικούς όρους) που απειλούσε να αυτοκτονήσει, βλέποντας το πολιτικό του τέλος να πλησιάζει, με το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια λίγο πριν την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και της εκλογικής λίστας κάθε κόμματος. Τώρα που ανθίζουν τα σπαρτά και βγάζει η γης χορτάρι, είναι η ιδανική στιγμή για την κυβερνώσα αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τα κανάλια –που θα χτυπήσει οσονούπω αλύπητα με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες- να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με ένα βουλευτή, που της δημιούργησε αρκετά προβλήματα γιατί δε συμπεριλήφθηκε στο κυβερνητικό σχήμα, κι είπε «παρών» στην κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο. Και αν δεν υπάρχει κανείς λόγος για να λυπηθούμε για την προσωπική στρατηγική ενός Πασόκου, που φαίνεται να παίρνει την κατιούσα και μπορεί να καταλήξει στο χρονοντούλαπο, η απελπισία του, οι σπασμωδικές αντιδράσεις του, η αγωνία του να αποδείξει πως το σκάνδαλο έχει παραγραφεί (κι όχι πως δεν έγινε) και τα τετράγωνης λογικής επιχειρήματά του (δεν μπορεί να μένει έξω ένας βουλευτής με τόσους σταυρούς ή «γιατί το κάνει αυτό το κανάλι σας, που με έχει στηρίξει και το έχω στηρίξει;») δίνουν τροφή για γέλιο και συμπεράσματα, πακέτο δύο σε ένα, γιατί η μάθηση είναι χαρά. Και όχι τίποτα άλλο, φαντάσου όμως να βρει καταφύγιο στη Ζωή και τη Λαφαζανική Ενότητα (δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς κι απελπισμένοι…).

Το άλτερ έγκο της Ζωής, η Ραχήλ Μακρή, βλέπει μάλλον τον Χιώνη ως κόκκινο πανί και ευκαιρία για να χύσει αντικομμουνιστική χολή. Αφού ξέθαψε την πρώτη φορά μια διαφήμιση της Κόκα Κόλα στο Ριζοσπάστη (τετράγωνο επιχείρημα για το ξεπούλημα του αγώνα των απεργών, μιας κι η διαφήμιση ήταν κατά πολύ προγενέστερη), τώρα ξαναχτύπησε, χαρακτηρίζοντας το Κόμμα «δεκανίκι των μνημονιακών», που μόνο σαν τραγική ειρωνεία μπορεί να ακουστεί από τα χείλη μιας μέχρι πρότιν ος βουλευτή της συγκυβέρνησης Σ-ανελ. Αλλά όσο πάει, θυμίζει και περισσότερο Εαακίτη συνδικαλιστή (που αν σέβεται το είδος του και τον εαυτό του, πρέπει σε μία τουλάχιστον συνέλευση να πει το «Βάρκιζα τέλος» ή κάτι άλλο παρόμοιο). Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία, μια μέρα η Ραχήλ θα είναι Ανταρσυα.

Η οποία Ανταρσυα δε θα συνεργαστεί τελικά, στην παρούσα φάση, με τη ΛαΕ. Όχι γιατί το Ναρ πέφτει πάντα, εθιμικώ δικαίω, με τη δεύτερη (όπως είχε γίνει και με το Σεκ και με τον Αλαβάνο), ούτε γιατί αποφάσισε να υπερασπιστεί κάποιες κόκκινες, αντικαπιταλιστικές γραμμές, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αλλά γιατί οι όροι του πολιτικού προξενιού ήταν ασύμφοροι κι απαράδεκτοι. Κι ενώ ήταν η μεγάλη ευκαιρία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο διασπάσεων, του 89’ και του 91’ και να έρθει στο προσκήνιο η Παναριστερά, θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμα για τη μεγάλη εξωκοινοβουλευτική έφοδο στο κοινοβούλιο (που τώρα είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να πιάσει έστω το 0,6% της τελευταίας φοράς. Κι οι πιέσεις δεν αφορούν τον περίγυρό του αλλά τον ίδιο τον πυρήνα του μετώπου και τις οργανώσεις του).

Παρεμπιπτόντως, αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλα αυτά, είναι η πολύ σχετική αξία του γνωστού (και ξεκομμένου) τσιτάτου του Λένιν για τη συνεργασία με τους ρεφορμιστές, ακόμα και με τους πιο αμφιταλαντευόμενους ασταθείς συμμάχους, πάνω σε στέρεα προγραμματική βάση. Έχει όμως πολύ μεγάλη σημασία και η πολιτική αξιοπιστία της άλλης πλευράς, που είναι ανέκδοτο να την ψάχνει κανείς σε πολιτικούς καιροσκόπους και τυχοδιώκτες (κάτι που, εν προκειμένω, δεν αφορά μόνο το Λαφαζάνη και τον Αλαβάνο).

Κλείνω το σημερινό δελτίο με την ανοιχτή, μαζική συγκέντρωση του ΚΚΕ την περασμένη Πέμπτη, που άνοιξε την προεκλογική περίοδο. Και μια αποστροφή από την ομιλίατου ΓΓ.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι (…)

Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα.

Την απατηλή δήθεν αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή

Τη "σικέ" ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που δεν αμφισβητεί τα βάθρα πάνω στα οποία διαμορφώθηκαν: Την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Συνολικά, πρέπει να χαράξουμε άλλη ρότα. Διαχωριστική γραμμή δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ΕΕ, είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Και μια δική μου κριτική προσέγγιση, που δεν αφορά την ουσία ή την ορθότητα της θέσης, αλλά τη διατύπωση. Η γνώμη μου είναι πως ακούγεται πολύ καλύτερα η θετική αποτύπωση της παραπάνω θέσης, που δε διαχωρίζει και δεν απομακρύνει την (θολή κι αντιφατική ενδεχομένως, όμως υπαρκτή) τάση αμφισβήτησης της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη να συνδυαστεί αυτός ο στόχος και με ριζική αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας).

Πχ όπως σε μια παλιότερη προεκλογική συνέντευξη του ΓΓ στο Μέγκα.

Αν μη τι άλλο το ΚΚΕ αναγνωρίζεται απ' όλους ως ένα κόμμα με συνέπεια, συνέπεια στις θέσεις του διαχρονικά. Ζούμε μια περίοδο όπου περνάμε μια πολύ σκληρή λιτότητα και που αυτή τη λιτότητα την έχει προκαλέσει η ΕΕ. Το ΚΚΕ είναι εναντίον του ευρώ, εναντίον της ΕΕ, άρα θεωρητικά θα έπρεπε αυτή η περίοδος να είναι μια πολύ καλή περίοδος για το ΚΚΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να καταγράφει αυτή την αύξηση των ποσοστών που θα περίμενε κανείς σ' αυτή τη συγκυρία. Γιατί;

- Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσει ο ελληνικός λαός ή καλύτερα να σκεφτεί στις 25 του Γενάρη. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει με την πάλη των λαών, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αλλάξει. Και βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα πολιτικά κόμματα θεωρούν ότι αυτή η ΕΕ μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή σε κάποιες κυβερνήσεις της Ευρώπης ή στη χώρα μας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι άλλο ΕΕ, άλλο Ευρώπη. Αυτό είναι το ζήτημα που θέτουμε στον ελληνικό λαό και το οποίο το ενστερνίζεται ένα 30% απ' ό,τι βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτούς ακριβώς απευθυνόμαστε, σε αυτό το 30% που λέει ότι αυτή η ΕΕ από τότε που δημιουργήθηκε, από την ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια που μας έταζαν, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ στη συνέχεια, την ένταξη στην ΟΝΕ με τεράστιες θυσίες και τότε για το λαό, που πανηγυρίστηκε ως τεράστια επιτυχία και μετά ήρθε σε αυτή την κατάντια η χώρα μας, ο λαός μας. Δεν μπορεί να μη βγουν συμπεράσματα πλέον συσσωρευμένα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτή είναι η στιγμή που ο λαός μας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Γι' αυτό άλλωστε είμαστε εδώ, για να επικοινωνήσουμε.