Από τα στόμια βγαίνει η δύναμη

...και όχι από τα στόματα. Σύντροφοι γνωστό αυτό. Κι επιβεβαιώνεται συνεχώς κι από την εμπειρία. Αλλά βγάζουν κι αυτά τα στόματα κάποιες φορές κάτι απίθανα μαργαριτάρια, που τσακίζουν κόκαλα.

Πρώτα ήρθε το ακαταμάχητο σύνθημα του Ποταμιού για την Τουρκία: η δύναμη βρίσκεται στην παλάμη, όχι στην σκανδάλη. Αλλά δε μίλησα -εγκαίρως. Κι όταν ήρθε ο Κούλης να δηλώσει πως ήταν πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών και (πολιτικός) εξόριστος μέχρι τα έξι του χρόνια -πιθανότατα για τα πολιτικά του φρονήματα που δεν έχουν αλλάξει δραματικά και παραμένουν νηπιακά- για να γκρεμίσει το τουίτερ, συνειδητοποίησα πως δεν μπορείς να αναφέρεις το ένα χωρίς να έχεις τρολάρει το άλλο, γιατί το αδικείς.

Η δύναμη βρίσκεται στην παλάμη. Που θα μπορούσε να είναι το σύνθημα το μαλάκα. Ή μάλλον το προεκλογικό σύνθημα του Ποταμιού και μότο ζωής για όποιον μαλάκα το ψηφίσει. Κι αυτο δεν είναι bullying (που θα έλεγε κι ο Ζαραλίκος) στους Ποταμίσιους, αλλά προειδοποίηση προς κάθε ψηφοφόρο, που νομίζει ότι η δύναμή του είναι η ψήφος του και νιώθει μαλάκας-κοψοχέρης (αλλά ευτυχώς του μένει το άλλο χέρι για την επόμενη μαλακία, στην επόμενη κάλπη). Ακόμα και για τους δικούς μας ψηφοφόρους. Γιατί αν διεκδικείς επαναστατικά την εξουσία και φαντασιώνεσαι την κυβέρνηση ως ένα είδος προκαταρκτικού κρίκου, που θα πυροδοτήσει εξελίξεις, την επαναστατική στύση του κινήματος, κτλ, είναι χοντρικά η διαφορά μεταξύ του έρωτα-σεξουαλικής επαφής και της (αγχωμένης) μαλακίας (Διδυμότειχο Blues). Η οποία μπορεί να γίνει ομαδική, αν έχεις στο ίδιο δωμάτιο μια παρέα λεβέντες και το γραφικό Λεβέντη (με την καλή έννοια όμως, του αγαθού μαλάκα και με αγάπη μόνο) για οικουμενική.

Η δύναμη δε βρίσκεται στη σκανδάλη, αλά στην παλάμη αυτού που την κρατά. Όποιος στοχοποιεί το όπλο και όχι το χράστη ή το χέρι που τον οπλίζει και τον χρησιμοποιεί, είναι τηρουμένων των αναλογιών σαν να κοιτά το δάχτυλο ενώ του δείχνουν το φεγγάρι -αυτό το ρητό είναι ιδιαίτερα αγαπητό και στο φιλελέ κοινό, που μπορεί να το καταλάβει καλύτερα.

Η δύναμη είναι στην παλάμη, όταν γίνεται σφιγμένη γροθιά και λειτουργεί έτσι κι ο κόσμος και όχι όταν εκτονώνεται με αγανακτισμένες μούντζες. Αλλά στο Ποτάμι, που διαφωνούν για τελείως διαφορετικούς λόγους με τις μούντζες, εκτός κι αν είναι για το μένουμε Ευρώπη, διεκδικούν με σοβαρές αξιώσεις το βραβείο της ανοιχτής παλάμης για τις αναλύσεις τους. Εκτός κι αν τους το πάρει (μέσα από την παλάμη) ο Κούλης.

Η δύναμη της συνήθειας της παλάμης ή η αδυναμία του ψηφοφόρου (που υπόσχεται στον εαυτό του μια τελευταία μαλακία, όπως ο κόκορας του Αρκά) φαίνεται κάθε φορά και στο επίπεδο της Βουλής.
Αριστερός ο ένας (Τσίπρας) που επιβιώνει ακόμα -και για πάντα- από τον ετεροπροσδιορισμό και τη σύγκριση με τους προηγούμενους, όσο πολιτικός κρατούμενος κι αγωνιστής ήταν ο άλλος, τον ίδιο καιρό που κι η Ντόρα ακόμα ήταν λέει αριστερή (στο Ρήγα Φεραίο, αν δεν κάνω λάθος).
Πέτρινα χρόνια, το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο, παντεσπάνι αντί για ψωμί κι ο Πύργος του Άιφελ σκουριασμένος να ρίχνει πένθιμα τη μολυβένια του σκιά στα κεφάλια των πολιτικών εξόριστων, και του πάτερ-φαμίλια, που αποστάτησε για το καλό της πατρίδας του και για να αποτρέψει μια πιθανή δικτατορία.

Κατά τα άλλα, η Φώφη βρίσκει ευκαιρία να αδειάσει το Βενιζέλο (που ονειρεύεται ξανά υπουργείο), ο Σκανδαλίδης το Λεβέντη (γιατί ως εκεί φτάνει το δικό του εκτόπισμα) και ο Λεβέντης το ΠαΣοΚ, γιατί εκεί έχει φτάσει το ΠαΣοΚ.

Αλλά την καλύτερη ατάκα την έδωσε -μαζί με την ουσία- η Αλέκα στην ομιλία της: και ο πιο δημοκρατικός εκλογικός νόμος σταματάει έξω από την πόρτα του εργοστασίου. Εκεί που επικρατεί η εργοδοτική αυθαιρεσία-τρομοκρατία και παραδίδει στη... δύναμη της παλάμης κάθε γλυκερή φράση για τα "δημοκρατικά ιδεώδη" της αστικής δικτατορίας.

Σύντροφοι, γνωστό αυτό, ήταν είναι και μένει αληθινό. Κι αυτή είναι η πικρή-πολύτιμη αλήθεια της Unidad Popular (ενός αγνού ιδεαλιστικού ρεφορμισμού, που έσβησε με το όπλο στο χέρι και δεν έχει παρά απλή συνωνυμία με διάφορες τοπικές ΛαΕ).

Η φάμπρικα δε σταματά

Διακόπτουμε τη ροή αναρτήσεων για το BRexit, για να πιάσουμε κάτι άλλο που απασχόλησε πρόσφατα την επικαιρότητα, πριν μπαγιατέψει τελείως. Σημείο εκκίνησης του σημερινού κειμένου είναι ο Λεβέντης, δηλ το σημείο μηδέν, και η περίφημη δήλωσή του για το εργοστάσιο πανό που διαθέτει το ΚΚΕ και τους Πακιστανούς που κρατάνε στους πορείες τα πανό μας. Να αναρωτιέσαι δηλ ποια ζώα μπορεί να ψηφίζουν τέτοιους φωστήρες, μέχρι που κάνεις μια βόλτα στο διαδίκτυο και σου λύνεται η απορία.



Ας χτίσουμε τώρα πάνω σε αυτό το σημείο.

Ένας πρώτος πρόχειρος συνειρμός είναι με το μπεστ-σέλερ (;) (σε κάθε περίπτωση ευπώλητο και εύπεπτο, άλλο που αφήνει παρενέργειες στο στομάχι) της Σώτης Τριανταφύλλου, Εργοστάσιο Μολυβιών (δώσε βάση, πολύ νόημα), όπου επιχειρεί μια κριτική παρουσίαση του ΚΚ και των περιπετειών του, μέσα από τα βιώματα τριών διαφορετικών γενιών (πω-πω νόημα). Κι επειδή αυτοί είναι βγαλμένα από τη ζωή και τη σκέψη Βασίλης Λεβέντης - Σώτη Τριανταφύλλου (κατά το "σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ"), που έχουν αναλάβει εργολαβία από κοινού τις αντικομμουνισικές βλακείες.



Παραμένει επίσης πως διευκρίνιση αν οι Πακιστανοί απλώς φτιάχνουν τα πανό στο εργοστάσιο ή τα κρατάνε κιόλας, γιατί εμείς βαριόμαστε και τους εκμεταλλευόμαστε. Κι είναι ζήτημα αν παραμιλάει γιατί είδε πχ κάποιο μπλοκ μεταναστών με το ΠΑΜΕ και του έμεινε, ή μας μπερδεύει στο μυαλό του με τη ΓΣΕΕ, που έχει πάντα ετοιματζίδικα, βιομηχανικά πανό (από το γνωστό εργοστάσιο) ή απλώς παραμιλάει γενικά, χωρίς βοηθήματα και ερεθίσματα από τον πραγματικό κόσμο.

Κι η φάμπρικα η φάμπρικα (η αντικομμουνιστική) δε σταματά...

Μυριάδες τα αναπάντητα ερωτήματα:
το εργοστάσιο λειτουργεί με μονοπρόσωπη διεύθυνση στα πλαίσια του πολεμικού κομμουνισμού ή με τιτοϊκές, αυτοδιαχειριστικές συνταγές; Οι φανταστικοί εργάτες είναι άραγε με τα κλαδικά ή με τα επιχειρησιακά σωματεία και τον εργοστασιακό συνδικαλισμό;
Δεν υπάρχουν απολυμένοι να καταγγείλουν τη στυγνή εργοδοσία και τους στυγνούς κομμουνιστές επιχειρηματίες; Υπάρχουν άραγε επιστάτες και ποια είναι η ακριβής ταξική τους θέση; Το έχουμε πει Πουτίλοφ το εργοστάσιο ή διαλέξαμε κάτι πιο συμβατικό για όνομα; Είμαστε μονοπώλιο στο χώρο ή έχουμε ισχυρό ανταγωνισμό; Με όλες αυτές τις επιχειρήσεις που έχουμε στα λόγια, τα δημοσιεύματα κτλ, γιατί δε μας αναγνωρίζουν τουλάχιστον πως συμβάλλουμε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της οικονομίας (που όπου να 'ναι έρχεται), αν θέλουν να είναι συνεπείς με τις βλακείες που λένε;

Ένας άλλος προφανής συνειρμός είναι με το κλασικό κρύο αστειάκι, αμέσως μετά τις ανατροπές, για το κεντρικό εργοστάσιο της ΕΣΣΔ που βάρεσε διάλυση κι έκλεισε, αλλά ξέχασε την αντιπροσωπεία του εδώ ανοιχτή, προς λύπη όσων πίστευαν πως το ΚΚΕ δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως ΣΚΕ (Σοβιετικό Κόμμα Ελλάδας) και δε θα επιζούσε μετά το θάνατο της μητέρας πατρίδας.

Και με το πλεονέκτημα της εργοστασιακής πειθαρχίας, που σημειώνει ο Λένιν για τους προλετάριους έναντι των μικροαστών. Που θα τους βάλουμε όμως να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο, όπως έκαναν στην Κίνα επί Π.Ε, χίλια πανό το μήνα προσωπικό πλάνο ο καθένας, για να στρώσουν χαρακτήρα και ταξική συνείδηση.

Υπάρχει επίσης ένα ανέκδοτο (;) που πήρε το μάτι μου κάπου στο διαδίκτυο, με ένα Δαπίτη που του ζήτησαν στο αμφιθέατρο εργοστασιακό τσιγάρο στην αργκό (μήπως έχει εργοστάσιο;) κι αυτός απάντησε καταφατικά, γιατί το πήρε τοις μετρητοίς, αυτολεξεί και στην κυριολεξία. Αλλά εγώ δεν είμαι καπνιστής και δεν τα καταλαβαίνω αυτά.

Κλείνουμε με πολιτικό τραγούδι, Το οποίο περνάει τέτοια κρίση στις μέρες μας, ώστε να θεωρείται τέτοιο πχ το αντισταλινικό της Ουκρανίας στη Γιουροβίζιον ή το "αντιπολιτευτικό" του (εντελώς χίπστερ Συριζαίου στην ψυχή)) Μαραβέγια, του ίδιου που στενοχωριόταν γιατί τα επεισόδια με τα χημικά δεν τον άφηναν να χαρεί τα παγκάκια με το κορίτσι του. Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι η μοναξιά, κι εκτός από τον εαυτό μας, τίποτα άλλο στην πραγματικότητα. Ή ένα άλλο που έβαλε ο Άδωνης για τη ΔΦΑ, χωρίς να ρωτήσει το δημιουργό και χωρίς να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτό. Κι έγινε άρχοντας της τουιτερικής καρπαζιάς, για μια μέρα.



Που αν είναι έτσι δηλ κι εγώ θεωρώ πολιτικό τραγούδι τους 2002GR για την Παλαιστίνη.



Και πώς να μην έχει κρίση όμως με αυτούς που το πιάνουν στο στόμα τους τελευταία (για να το λερώσουν). Και δεν είναι μόνο ο Πολάκης με τους αστούς που τρόμαξαν. Με αφορμή ένα σχόλιο του Προλεκάλτ για εκείνο το κείμενο, έψαξα στο γκουγκλ και έπεσα πάνω σε ένα από τα πολλά διαμαντάκια των πρώτων ημερών, που είναι απολαυστικό να το διαβάζεις εκ των υστέρων. Πατήστε εδώ και απολαύστε υπεύθυνα.

Η Διεθνής παιανίζει στην Αθήνα μες το κέντρο και χιλιάδες δακρυσμένοι, χαμογελαστοί άνθρωποι, τραγουδούν με υψωμένες σημαίες και γροθιές. Σε σκοτεινές γωνιές, φανερά αμήχανοι στέκονται μερικοί αστυνομικοί - πουθενά ΜΑΤ...

Κορομηλιές

Μπορεί να ακούγεται γραφικό και μονότονο να μιλάει κανείς συνεχώς για «διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό», αλλά είναι ακριβές και μερικά πράγματα δεν μπορείς να μην τα πεις με το όνομά τους, όπως τον ιμπεριαλισμό και τις κορομηλιές στο χωριό ενός Παναγιώτη, από την ιστορία του Παφίλη για ένα αχτίφ με το Λουλέ –εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης. Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί να θεωρούμε βαρετή τη λέξη και όχι την έννοια που περιγράφει και τη διαδικασία που επιχειρεί να τραβήξει το ενδιαφέρον μας, με τα ίδια, μπαγιάτικα υλικά.

Ξεκινάμε λοιπόν τη γεωγραφική περιήγηση από τα δεξιά του χάρτη.

Στη Νδ οι υποψήφιοι πρόεδροι ακονίζουν τα μαχαίρια τους κι ετοιμάζονται να δείξουν την αστική τους ευγένεια (Αστερίξ, να τους δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι;). Και δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι ουδέτεροι, που μαζεύουν πόντους για τη συνέχεια, συνιστούν ψυχραιμία, προκειμένου να μη γελοιοποιηθεί η παράταξη. Αλλά πόσο μακριά είναι το όριο της ξεφτίλας, όταν έχουν δηλωθεί ήδη καμιά εικοσαριά υποψηφιότητες, και μία απ’ αυτές είναι του Βασίλη Κικίλια, στη λογική του νέου κι άφθαρτου προσώπου, που όμως δεν εξέφραζε το «νέο», ούτε καν ως φέρελπις παίκτης στον Πανιώνιο (πριν μεταγραφεί στην Αεκ); Αυτό είναι το φαινόμενο... (έλα ντε, πώς λέγεται;) όπου βλέπει κανείς πχ ότι ο Σαμαράς διετέλεσε πρωθυπουργός και μάλιστα με τη μεγαλύτερη θητεία της τελευταίας 10ετίας(!) ή ότι ακόμα κι ο Λεβέντης πέτυχε τελικά να μπει στη Βουλή, και σου λέει γιατί όχι κι εγώ;

Παρεμπιπτόντως, η τηλεοπτική εμφάνιση του τελευταίου στο Χατζηνικολάου, μες στη βδομάδα, φαντάζομαι να απέδειξε σε κάποια ζώα που δε μας πίστευαν πως περισσότερο από έναν ημίτρελο, γραφικό (που έχει σαφώς και τέτοια στοιχεία, όπως αποδεικνύεται κι από πρόσφατα βιντεάκια) κατάφεραν να βγάλουν στη βουλή έναν (ακόμα) αντιδραστικό και πούρο μνημονιακό πολιτικό. Να τον χαιρόμαστε.

Όσο για το πολιτικό παιχνίδι εξουσίας στη Νδ και τους κομματάρχες που προσπαθούν να το ελέγξουν, παρά την αδιαμφισβήτητη (αστική) ευγένεια της τάξης που υπηρετούν, θυμίζουν περισσότερο τους ευγενείς φεουδάρχες του Μεσαίωνα. Θα έρθουν προσωρινά σε κάποιο συβιβασμό, για να εκλέξουν ένα βασιλιά, ο οποίος όμως θα είναι πάντα υπό αίρεση κι υπό τον έλεγχό τους –πχ όπως τότε στο δημοψήφισμα, που η Ντόρα πήρε το Σαμαρά τηλέφωνο για να του υποδείξει ευγενικά να πάρει τον πούλο.

Τη σκυτάλη από τη Νδ παραλαμβάνει το Ποτάμι, που κανονικά, αντί για συνέδριο, πρέπει να το σκεφτεί και να διοργανώσει ένα τηλεπαιχνίδι-ριάλιτι με ψηφοφορίες και την αμεσοδημοκρατική συμμετοχή των τηλεθεατών-ψηφοφόρων του. Αν και η μόδα των ριάλιτι σόου (όπως και του Ποταμιού άλλωστε) φαίνεται πως έχει περάσει κι έτσι το όλο εγχείρημα οδεύει προς... καληνύχτα-καληνύχτα. Από εκεί που προαλειφόταν ως εκείνος ο πολιτικός φορέας που θα στέγαζε το «κίνημα» «Μένουμε Ευρώπη», τώρα βλέπει την πλάτη ακόμα και του νεκραναστημένου Πασοκ, στα μαγειρέματα για τη συγκρότηση του τρίτου, κεντροαριστερού πόλου. Ο Σταύρος μπορεί να διαθέτει την τεχνογνωσία από το μαγαζί-εστιατόριό του, αλλά η Φώφη εμπνέει περισσότερο τη μέση ελληνίδα νοικοκυριά, γιατί μοιάζει με μία απ’ αυτές.

Η αναβίωση των χουντικών μαθητικών γιορτών για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας με πρωταγωνιστή τον Καμμένο, που συγκυβερνά με τη δεύτερη φορά «Αριστερά» δεν περιλαμβάνονται ακριβώς στην κατηγορία των διεργασιών και δεν είναι καθόλου εύκολο να τις κατατάξει κανείς στο αριστερο-δεξιόμετρο, αλλά δε γίνεται να τις προσπεράσει ασχολίαστες –κι ας μην ξέρει από πού να τις πιάσει και πού να σταματήσει.

Ο Καμμένος φαίνεται να περπατά πάνω σε κόκκινο χαλί και να προσκυνά τη θάλασσα! Κι ευτυχώς δηλ, που ανήκουμε στην πλευρά των νικητών της μάχης, γιατί αλλιώς μπορεί να διέταζε να τη μαστιγώσουν για παραδειγματισμό, όπως έκανε ο Δαρείος, μετά από την καταστροφή του στόλου του στη χερσόνησο του Άθω (το σημερινό άγιο όρος). Εκεί μπορεί να κολλούσαν κι οι παπάδες, δένοντας το γνωστό αντιδραστικό «αφήγημα» του τρισχιλιετούς, ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Υπήρχαν όμως πολλές ακόμα αφορμές να τραβήξει κανείς τα μαλλιά του, από ιστορικής άποψης.

Πχ οι Καμμένες δηλώσεις για την πρώτη συμμαχική νίκη στα ιστορικά χρονικά εναντίον ενός κοινού εχθρού, που δεν έχουν την παραμικρή υπαρκτή βάση, πχ τον ιντριγκαδόρικο παραλληλισμό της μεταγενέστερης Αθηναϊκής Συμμαχίας με το Νατο.

Όσο για το ιστορικό τουρλουμπούκι με τις σημαίες (κι ανάμεσά τους αυτή της Κούβας) θυμίζει λίγο τα μεθυσμένα σενάρια (της τηλεοπτικής μεταφοράς) του Ηρακλή στο Σταρ.

Μετά  την απόκρουση της επίθεσης στον κόλπο των Χοίρων, οι αντάρτες του Γκράνμα κατέληξαν στον Περσικό κόλπο, όπου ξεκίνησαν οι Περσικοί πόλεμοι, με τον κορμοράνο που έγινε σήμα-κατατεθέν και τη Σαλαμίνα που έγινε το αρχαίο νησί της επανάστασης, με τη γνωστή ναυμαχία για την υπεράσπισή της, ενώ ο Ξέρξης έβλεπε την ήττα του από το όρος Αιγάλεω, λέγοντας: μόνο αυτό κι οι Ολυμπιακοί (αγώνες) να κερδάνε μέσα στο Λονδίνο, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να...

Την ίδια στιγμή, η δεύτερη φορά «αριστερά» και η περιφέρεια της Δούρου ετοιμάζουν τον εορτασμό για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους γερμανούς, χωρίς επικίνδυνες αναφορές στο Εαμ, που ήταν η καρδιά της αντίστασης. Μία που απαγόρεψαν στον Ελας, μετά την Καζέρτα, να μπει στην πρωτεύουσα και μία τώρα που εξορίζουν το... όλον Εαμ από τις τιμητικές εκδηλώσεις.

Το μόνο που έλειπε απ’ όλο αυτό το κιτς ήταν η Ραχήλ Μακρή, που δήλωσε μετριόφρονα (στην κινηματική εφημερίδα «Φρέντο») πως αποχωρεί από την πολιτική, γιατί «αυτός ο κόσμος φαίνεται δεν άξιζε τον αγώνα μου». Ναι, αλλά από την άλλη, η απουσία αγώνων κι η κινηματική καθίζηση άξιζαν ακριβώς μια τέτοια Ραχήλ, που να πλασάρεται μάλιστα κι ως αριστερή.

Παράλληλα, αίσθηση προκαλεί στους κύκλους της ΛαΕ και της Ανταρσυα, η περιεκτική, λιτή ανακοίνωση της Αρας για τις εκλογές, με μόλις 9 χιλιάδες λέξεις –και αν πήγαινε με βάση τον αριθμό των μελών κάθε χώρου, η κετουκε θα έπρεπε αναλογικά να απαντήσει με μια αντίστοιχη, τρίτομη έκδοση.

Ομολογώ πως δεν είχα κουράγιο να τη διαβάσω ολόκληρη κι έχασα κάθε κουράγιο μετά την αναφορά στο Κκε ως «μικροαστικού» από μια οργάνωση με πλατιά εργατική βάση, σαν την Αρας. Λάτρεψα όμως το ακαταμάχητο επιχείρημα της επίρριψης ευθυνών στην Ανταρσυα για τη μη κοινή εκλογική κάθοδο με τη ΛαΕ και τη μη είσοδο της τελευταίας στη Βουλή. Να στο γράφει αυτό κάποιος παλιός Συνασπισμένος που ήταν συνηθισμένος σε αντίστοιχες ενισχυτικές ενώσεις από το εξωκοινοβούλιο, όταν βρίσκονταν κοντά στο όριο του 3%, το καταλαβαίνεις. Να στο γράφει όμως κάποιος που ήταν μαζί σου τόσο καιρό, στην ίδια ακριβώς θέση που είσαι τώρα, ξεπερνάει κάθε λογική.

Κλείνουμε με την ευχάριστη είδηση της προαναγγελίας (;) συγκρότησης –ή μάλλον την εμφατική επισήμανση της αναγκαιότητας συγκρότησης- ενός νέου, πραγματικού ΚΚ ως ώριμο τέκνο της οργής και των υπολειμμάτων του «εργατικού αγώνα». Που με κάνει να θυμάμαι πάντα το Λαϊκό Στρώμα, να ειρωνεύεται με αγάπη το εξωκοινοβούλιο και αυτά τα τόσο πρωτότυπα τσιτάτα του: όχι άλλη μία Αριστερά, αλλά... μια άλλη Αριστερά. Ααα!

Μπορούν πάντως να απευθυνθούν για συμβουλές στον Κοντρίτη Quinto, που ίσως να θυμάται τη Σακε και την τελευταία ΜαΛΕπ να διακηρύσσει στον τίτλο της την αναγκαιότητα δημιουργίας του «κόμματος της εργατικής τάξης». Στο καπάκι, η οργάνωση διαλύθηκε και κατέληξε στη σημερινή της μορφή ως εφημερίδα Κόντρα. Σήμερα ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες, που δεν κοστίζουν και τόσο πολύ...