Η φάμπρικα δε σταματά

Διακόπτουμε τη ροή αναρτήσεων για το BRexit, για να πιάσουμε κάτι άλλο που απασχόλησε πρόσφατα την επικαιρότητα, πριν μπαγιατέψει τελείως. Σημείο εκκίνησης του σημερινού κειμένου είναι ο Λεβέντης, δηλ το σημείο μηδέν, και η περίφημη δήλωσή του για το εργοστάσιο πανό που διαθέτει το ΚΚΕ και τους Πακιστανούς που κρατάνε στους πορείες τα πανό μας. Να αναρωτιέσαι δηλ ποια ζώα μπορεί να ψηφίζουν τέτοιους φωστήρες, μέχρι που κάνεις μια βόλτα στο διαδίκτυο και σου λύνεται η απορία.



Ας χτίσουμε τώρα πάνω σε αυτό το σημείο.

Ένας πρώτος πρόχειρος συνειρμός είναι με το μπεστ-σέλερ (;) (σε κάθε περίπτωση ευπώλητο και εύπεπτο, άλλο που αφήνει παρενέργειες στο στομάχι) της Σώτης Τριανταφύλλου, Εργοστάσιο Μολυβιών (δώσε βάση, πολύ νόημα), όπου επιχειρεί μια κριτική παρουσίαση του ΚΚ και των περιπετειών του, μέσα από τα βιώματα τριών διαφορετικών γενιών (πω-πω νόημα). Κι επειδή αυτοί είναι βγαλμένα από τη ζωή και τη σκέψη Βασίλης Λεβέντης - Σώτη Τριανταφύλλου (κατά το "σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ"), που έχουν αναλάβει εργολαβία από κοινού τις αντικομμουνισικές βλακείες.



Παραμένει επίσης πως διευκρίνιση αν οι Πακιστανοί απλώς φτιάχνουν τα πανό στο εργοστάσιο ή τα κρατάνε κιόλας, γιατί εμείς βαριόμαστε και τους εκμεταλλευόμαστε. Κι είναι ζήτημα αν παραμιλάει γιατί είδε πχ κάποιο μπλοκ μεταναστών με το ΠΑΜΕ και του έμεινε, ή μας μπερδεύει στο μυαλό του με τη ΓΣΕΕ, που έχει πάντα ετοιματζίδικα, βιομηχανικά πανό (από το γνωστό εργοστάσιο) ή απλώς παραμιλάει γενικά, χωρίς βοηθήματα και ερεθίσματα από τον πραγματικό κόσμο.

Κι η φάμπρικα η φάμπρικα (η αντικομμουνιστική) δε σταματά...

Μυριάδες τα αναπάντητα ερωτήματα:
το εργοστάσιο λειτουργεί με μονοπρόσωπη διεύθυνση στα πλαίσια του πολεμικού κομμουνισμού ή με τιτοϊκές, αυτοδιαχειριστικές συνταγές; Οι φανταστικοί εργάτες είναι άραγε με τα κλαδικά ή με τα επιχειρησιακά σωματεία και τον εργοστασιακό συνδικαλισμό;
Δεν υπάρχουν απολυμένοι να καταγγείλουν τη στυγνή εργοδοσία και τους στυγνούς κομμουνιστές επιχειρηματίες; Υπάρχουν άραγε επιστάτες και ποια είναι η ακριβής ταξική τους θέση; Το έχουμε πει Πουτίλοφ το εργοστάσιο ή διαλέξαμε κάτι πιο συμβατικό για όνομα; Είμαστε μονοπώλιο στο χώρο ή έχουμε ισχυρό ανταγωνισμό; Με όλες αυτές τις επιχειρήσεις που έχουμε στα λόγια, τα δημοσιεύματα κτλ, γιατί δε μας αναγνωρίζουν τουλάχιστον πως συμβάλλουμε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της οικονομίας (που όπου να 'ναι έρχεται), αν θέλουν να είναι συνεπείς με τις βλακείες που λένε;

Ένας άλλος προφανής συνειρμός είναι με το κλασικό κρύο αστειάκι, αμέσως μετά τις ανατροπές, για το κεντρικό εργοστάσιο της ΕΣΣΔ που βάρεσε διάλυση κι έκλεισε, αλλά ξέχασε την αντιπροσωπεία του εδώ ανοιχτή, προς λύπη όσων πίστευαν πως το ΚΚΕ δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως ΣΚΕ (Σοβιετικό Κόμμα Ελλάδας) και δε θα επιζούσε μετά το θάνατο της μητέρας πατρίδας.

Και με το πλεονέκτημα της εργοστασιακής πειθαρχίας, που σημειώνει ο Λένιν για τους προλετάριους έναντι των μικροαστών. Που θα τους βάλουμε όμως να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο, όπως έκαναν στην Κίνα επί Π.Ε, χίλια πανό το μήνα προσωπικό πλάνο ο καθένας, για να στρώσουν χαρακτήρα και ταξική συνείδηση.

Υπάρχει επίσης ένα ανέκδοτο (;) που πήρε το μάτι μου κάπου στο διαδίκτυο, με ένα Δαπίτη που του ζήτησαν στο αμφιθέατρο εργοστασιακό τσιγάρο στην αργκό (μήπως έχει εργοστάσιο;) κι αυτός απάντησε καταφατικά, γιατί το πήρε τοις μετρητοίς, αυτολεξεί και στην κυριολεξία. Αλλά εγώ δεν είμαι καπνιστής και δεν τα καταλαβαίνω αυτά.

Κλείνουμε με πολιτικό τραγούδι, Το οποίο περνάει τέτοια κρίση στις μέρες μας, ώστε να θεωρείται τέτοιο πχ το αντισταλινικό της Ουκρανίας στη Γιουροβίζιον ή το "αντιπολιτευτικό" του (εντελώς χίπστερ Συριζαίου στην ψυχή)) Μαραβέγια, του ίδιου που στενοχωριόταν γιατί τα επεισόδια με τα χημικά δεν τον άφηναν να χαρεί τα παγκάκια με το κορίτσι του. Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει κι η μοναξιά, κι εκτός από τον εαυτό μας, τίποτα άλλο στην πραγματικότητα. Ή ένα άλλο που έβαλε ο Άδωνης για τη ΔΦΑ, χωρίς να ρωτήσει το δημιουργό και χωρίς να αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτό. Κι έγινε άρχοντας της τουιτερικής καρπαζιάς, για μια μέρα.



Που αν είναι έτσι δηλ κι εγώ θεωρώ πολιτικό τραγούδι τους 2002GR για την Παλαιστίνη.



Και πώς να μην έχει κρίση όμως με αυτούς που το πιάνουν στο στόμα τους τελευταία (για να το λερώσουν). Και δεν είναι μόνο ο Πολάκης με τους αστούς που τρόμαξαν. Με αφορμή ένα σχόλιο του Προλεκάλτ για εκείνο το κείμενο, έψαξα στο γκουγκλ και έπεσα πάνω σε ένα από τα πολλά διαμαντάκια των πρώτων ημερών, που είναι απολαυστικό να το διαβάζεις εκ των υστέρων. Πατήστε εδώ και απολαύστε υπεύθυνα.

Η Διεθνής παιανίζει στην Αθήνα μες το κέντρο και χιλιάδες δακρυσμένοι, χαμογελαστοί άνθρωποι, τραγουδούν με υψωμένες σημαίες και γροθιές. Σε σκοτεινές γωνιές, φανερά αμήχανοι στέκονται μερικοί αστυνομικοί - πουθενά ΜΑΤ...