Περιμένοντας το απογευματινό πανηγύρι στο Σύνταγμα (το γέλιο είναι πολύτιμο σε τόσο δύσκολους καιρούς), η κε του μπλοκ χρωστάει μια αποτίμηση από τα δύο πρώτα μέρη για την πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα και θα την επιχειρήσει σε δύο δόσεις. Μία για αυτό καθαυτό το θέμα και μία για κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις του και παρεμφερείς πτυχές που συνδέονται άμεσα με αυτό. Ενώ παράλληλα εκκρεμεί μια αναφορά στην αντίληψη του μ-λ χώρου για το σοσιαλισμό κι ορισμένα προβληματικά σημεία που παρουσιάζει κατά τη γνώμη μου.
Αντιλαμβάνομαι πάντως ότι ο μ-λ χώρος (κι οι οργανώσεις που τον συναπαρτίζουν) δεν έχει ακριβώς ενιαία ή μάλλον ταυτόσημη αντίληψη σε όλα τα ζητήματα, κατά συνέπεια ενδέχεται να προβώ σε κάποιες άδικες γενικεύσεις, καθώς δεν έχω εντρυφήσει στις επιμέρους διαφοροποιήσεις που τυχόν υπάρχουν. Επιχειρώ ωστόσο μια όσο το δυνατόν καλόπιστη κι αντικειμενική κριτική προσέγγιση, με βάση μια μαοϊκή πηγή (που αν μη τι άλλο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αντικινέζικη προπαγάνδα): το βιβλιαράκι του Τσιριγώτη (από το ΜΛ-ΚΚΕ) "έφοδος", που κυκλοφόρησε φέτος και αποτελεί μια χρήσιμη, συνοπτική επισκόπηση της ιστορίας της Π.Ε. και των πολιτικών, θεωρητικών αναφορών της.
Προφανώς η μπροσούρα αυτή δεν αποτελεί πανάκεια. Έχω σημειώσει μάλιστα (και δε νομίζω να το μπερδεύω με κάτι άλλο, όσο ανάκατες κι αν είναι οι σημειώσεις μου) πως σε ένα σημείο αναφέρεται σε "σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής", που αν δεν πρόκειται για αβλεψία της στιγμής, νομίζω ότι είναι χοντρό θεωρητικό λάθος, που αποκόπτει το μεταβατικό σοσιαλιστικό στάδιο από τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής (και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι η κομμουνιστική κοινωνία στην αρχική της εμφάνιση φέρει έντονα τα σημάδια της καπιταλιστικής, από τα σπλάχνα της οποίας ξεπήδησε).
(*μεταγενέστερη διόρθωση: το λάθος είναι δικό μου κι οφείλεται σε ένα μπέρδεμα στις σημειώσεις μου. Ο όρος αυτός απαντάται στο βιβλίο του Μπιτσάκη για το σοσιαλισμό [ένα φάντασμα πλανιέται] κι όχι στο βιβλιαράκι του Τσιριγώτη)
Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω πολύ πιο γόνιμο κι ευχάριστο (ακόμα κι από τη σκοπιά του απλού αναγνώστη) να διαβάζω ελληνικά κείμενα και αναλύσεις για την Π.Ε. παρά δικές της, πρωτότυπες επεξεργασίες και κείμενα, που είναι μάλλον απλοϊκά και διαπνέονται από έντονη προσωπολατρία, σχεδόν θρησκευτικού τύπου.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα παράρτημα με μια εγκύκλιο και μια απόφαση της ΚΕ του ΚΚΚ, με πολυάριθμες αναφορές στον πρόεδρο της ΚΕ (!) Μάο, ή το σύντροφο Μάο, που "ξεκίνησε και καθοδηγεί προσωπικά την πολιτιστική επανάσταση" (!) και γενικά μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα, που μπορεί να φαίνονται κοινότοπα κι αυτονόητα, αλλά αποκτούν μια ξεχωριστή σοφία από τα δικά του χείλη, στα πλαίσια της "σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ", που δεν προϋπήρχε και καθιερώθηκε ακριβώς στα χρόνια της Π.Ε.
Επίσης υπάρχουν αρκετές απλοϊκές φράσεις, που μπορεί να είναι χαρακτηριστικό της κινέζικης γλώσσας (και των μεταφράσεων στα ελληνικά) ή συνειδητή επιλογή του κομμουνιστικού κόμματος, για να εκλαϊκεύσει το λόγο του και να απευθυνθεί πλατιά στις αγροτικές μάζες. Αυτό αποτυπώνεται και στον τίτλο διάφορων ντοκουμέντων, επεξεργασιών, συνθημάτων: το σχήμα των "τριών σε ένα" (που δεν είναι σαμπουάν, αλλά επιτροπή), οι δέκα σημαντικές σχέσεις, "να κυβερνά η πολιτική ή να κυβερνά η τεχνική", "να υπηρετούμε το λαό" (που ήταν και το όνομα ενός παλιού μ-λ εκδοτικού κι η αφορμή για τον τίτλο του κειμένου) "και την επανάσταση ή "να υπηρετούμε τους αντιδραστικούς και την αντεπανάσταση", κοκ.
Ακόμα κι όταν εκφράζουν κάποιες σημαντικές ιδέες, πχ το σχήμα της διπλής συμμετοχής (συμμετοχή των διευθυντικών στελεχών στην παραγωγή και των εργατών στη διεύθυνση) είναι τόσο απλοϊκά που θυμίζουν συνειρμικά τις οργουελικές εντολές απ' τη φάρμα των ζώων: τέσσερα πόδια καλό, δύο πόδια κακό. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν το περιεχόμενο αυτών των συνθημάτων είναι το ίδιο απλοϊκό με τη μορφή τους, κι επομένως αποτυγχάνει να συλλάβει τη σύνθετη πραγματικότητα και τις αντιφάσεις της, για να οδηγήσει στην επίλυσή τους. Αντιθέτως, μοιάζει να οδηγεί σε επιφανειακή αντιμετώπισή τους και να δικαιολογεί τις υπερβολές, όπως το σύνθημα "κάτω οι ειδικοί" και τη μαζική αποστολή ακαδημαϊκών σε ορυζώνες, για να στρώσουν χαρακτήρα και ταξική συνείδηση (μια βουλησιαρχική λογική, που πλησιάζει την αφέλεια κάποιων αναρχικών προσεγγίσεων). Κι αυτά παρουσιάζονται ως θεωρητική ανάπτυξη του μαρξισμού και η τελευταία λέξη του για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση...
Υπάρχει ο αντίλογος πως η πολιτιστική επανάσταση δεν ήθελε να υποβιβάσει τους διανοούμενους, αλλά να εξυψώσει τους αγρότες και τους εργάτες στο επίπεδο των πρώτων, με άλλα λόγια δεν ήθελε να στείλει τους πανεπιστημιακούς στους ορυζώνες, αλλά τους ορυζώνες στο πανεπιστήμιο, και αυτή τη λογική εξέφρασαν και τα εργατικά πανεπιστήμια στη Σανγκάη. Από την άλλη όμως, διαβάζουμε στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΚ, στο κεφάλαιο για την εκπαίδευση πως "η διάρκεια της φοίτησης πρέπει να ελαττωθεί. Το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να μειωθεί και να βελτιωθεί. Το εκπαιδευτικό υλικό πρέπει να αλλάξει ριζικά, ορισμένο μέρος πριν απ' όλα πρέπει να απλοποιηθεί...". Η υπερβολή ως προς τον ταξικό χαρακτήρα της γνώσης (που είναι κομβικής σημασίας ζήτημα) μπορεί να φτάσει στο σημείο της εγκληματικής απαξίωσης του επιστημονικού κεκτημένου, που θεωρείται ταξικό, άρα κι άχρηστο, σε πλήρη αντίθεση με την υπόδειξη του Λένιν για την αφομοίωση όλου του πνευματικού πλούτου των ταξικών κοινωνιών και την περαιτέρω, δημιουργική του ανάπτυξη.
Αντιλαμβάνομαι πως αυτό το κριτήριο, αν και δίνει το μέτρο για τη σοβαρότητα και το στρατηγικό ορίζοντα του εγχειρήματος, δεν επαρκεί για μια συνολική αποτίμησή του, η οποία πάντως υπερβαίνει τις δικές μου δυνατότητες κι απαιτεί πιο συστηματική μελέτη των γεγονότων και των ντοκουμέντων. Τα οποία, εφόσον ευσταθούν (και δεν αμφισβητούνται) τα αποσπάσματα που παραθέτει ο quinto σε προηγούμενη συζήτηση, μπορούν να οδηγήσουν σε εντυπωσιακά συμπεράσματα για την αξιοπιστία και την "αντιρεβιζιονιστική συνέπεια" της μαοϊκής Κίνας. Όπως από την άλλη, μπορεί να βρει κανείς εξίσου ενδιαφέροντα ντοκουμέντα και για την χοτζική Αλβανία (μερικά από τα οποία παρατίθενται και στο βιβλιαράκι του Τσιριγώτη).
Επίσης θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε ότι η Π.Ε. χαρακτηρίζεται από τον ενθουσιασμό και τη μαζική συμμετοχή των μαζών, ενώ ξεσηκώνει μέχρι τις μέρες μας τις αντιδράσεις του σημερινού ΚΚ και της κινέζικης αστικής τάξης. Αυτό ωστόσο δεν απαντά στην εκδοχή που δίνει πχ ο Άναυδος στο δικό του κείμενο, ότι δηλ η Π.Ε. έγινε ή χρησιμοποιήθηκε για την εκκαθάριση των εσωκομματικών αντιπάλων του Μάο.
Κλείνω αυτό το πρώτο μέρος (που αφήνει βέβαια πολλά πράγματα ανοιχτά και δεν κλείνει απολύτως τίποτα) με ένα ενδιαφέρον απόσπασμα, που βρήκα και στο βιβλίο του Τσιριγώτη:
Ώστε αποστάτης λοιπόν...
Παρόλα αυτά, η Π.Ε. ασχολήθηκε (είτε στρεβλά είτε σωστά, είτε και τα δυο μαζί σε ένα βαθμό) με πολύ σοβαρά ζητήματα, που θα συναντήσει μπροστά της η σοσιαλιστική οικοδόμηση του μέλλοντος και με αυτή την έννοια θα ακολουθήσει εν καιρώ ένα ακόμα κείμενο, με σχετικούς προβληματισμούς
Αντιλαμβάνομαι πάντως ότι ο μ-λ χώρος (κι οι οργανώσεις που τον συναπαρτίζουν) δεν έχει ακριβώς ενιαία ή μάλλον ταυτόσημη αντίληψη σε όλα τα ζητήματα, κατά συνέπεια ενδέχεται να προβώ σε κάποιες άδικες γενικεύσεις, καθώς δεν έχω εντρυφήσει στις επιμέρους διαφοροποιήσεις που τυχόν υπάρχουν. Επιχειρώ ωστόσο μια όσο το δυνατόν καλόπιστη κι αντικειμενική κριτική προσέγγιση, με βάση μια μαοϊκή πηγή (που αν μη τι άλλο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αντικινέζικη προπαγάνδα): το βιβλιαράκι του Τσιριγώτη (από το ΜΛ-ΚΚΕ) "έφοδος", που κυκλοφόρησε φέτος και αποτελεί μια χρήσιμη, συνοπτική επισκόπηση της ιστορίας της Π.Ε. και των πολιτικών, θεωρητικών αναφορών της.
Προφανώς η μπροσούρα αυτή δεν αποτελεί πανάκεια. Έχω σημειώσει μάλιστα (και δε νομίζω να το μπερδεύω με κάτι άλλο, όσο ανάκατες κι αν είναι οι σημειώσεις μου) πως σε ένα σημείο αναφέρεται σε "σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής", που αν δεν πρόκειται για αβλεψία της στιγμής, νομίζω ότι είναι χοντρό θεωρητικό λάθος, που αποκόπτει το μεταβατικό σοσιαλιστικό στάδιο από τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής (και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι η κομμουνιστική κοινωνία στην αρχική της εμφάνιση φέρει έντονα τα σημάδια της καπιταλιστικής, από τα σπλάχνα της οποίας ξεπήδησε).
(*μεταγενέστερη διόρθωση: το λάθος είναι δικό μου κι οφείλεται σε ένα μπέρδεμα στις σημειώσεις μου. Ο όρος αυτός απαντάται στο βιβλίο του Μπιτσάκη για το σοσιαλισμό [ένα φάντασμα πλανιέται] κι όχι στο βιβλιαράκι του Τσιριγώτη)
Σε κάθε περίπτωση, βρίσκω πολύ πιο γόνιμο κι ευχάριστο (ακόμα κι από τη σκοπιά του απλού αναγνώστη) να διαβάζω ελληνικά κείμενα και αναλύσεις για την Π.Ε. παρά δικές της, πρωτότυπες επεξεργασίες και κείμενα, που είναι μάλλον απλοϊκά και διαπνέονται από έντονη προσωπολατρία, σχεδόν θρησκευτικού τύπου.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα παράρτημα με μια εγκύκλιο και μια απόφαση της ΚΕ του ΚΚΚ, με πολυάριθμες αναφορές στον πρόεδρο της ΚΕ (!) Μάο, ή το σύντροφο Μάο, που "ξεκίνησε και καθοδηγεί προσωπικά την πολιτιστική επανάσταση" (!) και γενικά μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα, που μπορεί να φαίνονται κοινότοπα κι αυτονόητα, αλλά αποκτούν μια ξεχωριστή σοφία από τα δικά του χείλη, στα πλαίσια της "σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ", που δεν προϋπήρχε και καθιερώθηκε ακριβώς στα χρόνια της Π.Ε.
Επίσης υπάρχουν αρκετές απλοϊκές φράσεις, που μπορεί να είναι χαρακτηριστικό της κινέζικης γλώσσας (και των μεταφράσεων στα ελληνικά) ή συνειδητή επιλογή του κομμουνιστικού κόμματος, για να εκλαϊκεύσει το λόγο του και να απευθυνθεί πλατιά στις αγροτικές μάζες. Αυτό αποτυπώνεται και στον τίτλο διάφορων ντοκουμέντων, επεξεργασιών, συνθημάτων: το σχήμα των "τριών σε ένα" (που δεν είναι σαμπουάν, αλλά επιτροπή), οι δέκα σημαντικές σχέσεις, "να κυβερνά η πολιτική ή να κυβερνά η τεχνική", "να υπηρετούμε το λαό" (που ήταν και το όνομα ενός παλιού μ-λ εκδοτικού κι η αφορμή για τον τίτλο του κειμένου) "και την επανάσταση ή "να υπηρετούμε τους αντιδραστικούς και την αντεπανάσταση", κοκ.
Ακόμα κι όταν εκφράζουν κάποιες σημαντικές ιδέες, πχ το σχήμα της διπλής συμμετοχής (συμμετοχή των διευθυντικών στελεχών στην παραγωγή και των εργατών στη διεύθυνση) είναι τόσο απλοϊκά που θυμίζουν συνειρμικά τις οργουελικές εντολές απ' τη φάρμα των ζώων: τέσσερα πόδια καλό, δύο πόδια κακό. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν το περιεχόμενο αυτών των συνθημάτων είναι το ίδιο απλοϊκό με τη μορφή τους, κι επομένως αποτυγχάνει να συλλάβει τη σύνθετη πραγματικότητα και τις αντιφάσεις της, για να οδηγήσει στην επίλυσή τους. Αντιθέτως, μοιάζει να οδηγεί σε επιφανειακή αντιμετώπισή τους και να δικαιολογεί τις υπερβολές, όπως το σύνθημα "κάτω οι ειδικοί" και τη μαζική αποστολή ακαδημαϊκών σε ορυζώνες, για να στρώσουν χαρακτήρα και ταξική συνείδηση (μια βουλησιαρχική λογική, που πλησιάζει την αφέλεια κάποιων αναρχικών προσεγγίσεων). Κι αυτά παρουσιάζονται ως θεωρητική ανάπτυξη του μαρξισμού και η τελευταία λέξη του για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση...
Υπάρχει ο αντίλογος πως η πολιτιστική επανάσταση δεν ήθελε να υποβιβάσει τους διανοούμενους, αλλά να εξυψώσει τους αγρότες και τους εργάτες στο επίπεδο των πρώτων, με άλλα λόγια δεν ήθελε να στείλει τους πανεπιστημιακούς στους ορυζώνες, αλλά τους ορυζώνες στο πανεπιστήμιο, και αυτή τη λογική εξέφρασαν και τα εργατικά πανεπιστήμια στη Σανγκάη. Από την άλλη όμως, διαβάζουμε στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΚ, στο κεφάλαιο για την εκπαίδευση πως "η διάρκεια της φοίτησης πρέπει να ελαττωθεί. Το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να μειωθεί και να βελτιωθεί. Το εκπαιδευτικό υλικό πρέπει να αλλάξει ριζικά, ορισμένο μέρος πριν απ' όλα πρέπει να απλοποιηθεί...". Η υπερβολή ως προς τον ταξικό χαρακτήρα της γνώσης (που είναι κομβικής σημασίας ζήτημα) μπορεί να φτάσει στο σημείο της εγκληματικής απαξίωσης του επιστημονικού κεκτημένου, που θεωρείται ταξικό, άρα κι άχρηστο, σε πλήρη αντίθεση με την υπόδειξη του Λένιν για την αφομοίωση όλου του πνευματικού πλούτου των ταξικών κοινωνιών και την περαιτέρω, δημιουργική του ανάπτυξη.
Αντιλαμβάνομαι πως αυτό το κριτήριο, αν και δίνει το μέτρο για τη σοβαρότητα και το στρατηγικό ορίζοντα του εγχειρήματος, δεν επαρκεί για μια συνολική αποτίμησή του, η οποία πάντως υπερβαίνει τις δικές μου δυνατότητες κι απαιτεί πιο συστηματική μελέτη των γεγονότων και των ντοκουμέντων. Τα οποία, εφόσον ευσταθούν (και δεν αμφισβητούνται) τα αποσπάσματα που παραθέτει ο quinto σε προηγούμενη συζήτηση, μπορούν να οδηγήσουν σε εντυπωσιακά συμπεράσματα για την αξιοπιστία και την "αντιρεβιζιονιστική συνέπεια" της μαοϊκής Κίνας. Όπως από την άλλη, μπορεί να βρει κανείς εξίσου ενδιαφέροντα ντοκουμέντα και για την χοτζική Αλβανία (μερικά από τα οποία παρατίθενται και στο βιβλιαράκι του Τσιριγώτη).
Επίσης θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε ότι η Π.Ε. χαρακτηρίζεται από τον ενθουσιασμό και τη μαζική συμμετοχή των μαζών, ενώ ξεσηκώνει μέχρι τις μέρες μας τις αντιδράσεις του σημερινού ΚΚ και της κινέζικης αστικής τάξης. Αυτό ωστόσο δεν απαντά στην εκδοχή που δίνει πχ ο Άναυδος στο δικό του κείμενο, ότι δηλ η Π.Ε. έγινε ή χρησιμοποιήθηκε για την εκκαθάριση των εσωκομματικών αντιπάλων του Μάο.
Κλείνω αυτό το πρώτο μέρος (που αφήνει βέβαια πολλά πράγματα ανοιχτά και δεν κλείνει απολύτως τίποτα) με ένα ενδιαφέρον απόσπασμα, που βρήκα και στο βιβλίο του Τσιριγώτη:
Από αυτό το κλίμα του λυσσαλέου αντιμαοϊσμού δεν ξεφεύγει ούτε ο Ν. Ζαχαριάδης. Ο τελευταίος, αφού καθαιρέθηκε από γενικός γραμματέας του ΚΚΕ στην 6η Ολομέλεια (;956) και εξορίστηκε αργότερα στο Σοργκού της Σιβηρίας, γράφει ανάμεσα σε άλλα το 1967:
"Ο Μάο Τσε Τουνγκ με τη θεωρία του δεν έδωσε και δε δίνει μαρξιστική-λενινιστική απάντηση στα προβλήματα της εποχής μας γιατί ξεκινά κι εκφράζεται σε μικροαστική-σωβινιστική μεγαλοκινέζικη βάση. Η εσωτερική γραμμή του Μάο, τα τρία κήτη: το μεγάλο άλμα-λαϊκή κομμούνα-γενική γραμμή, αποτέλεσαν ανεδαφική, εξωπραγματική προσπάθεια να πιάσει πουλιά στον αέρα, να πραγματοποιήσει το "κομμουνιστικό όνειρο" χωρίς στήριγμα στις αντικειμενικές δυνατότητες και έκφρασε μικροαστική αδυναμία μπροστά στις δυσκολίες, ανικανότητα για επιστημονική σκέψη και πράξη. Αυτό έριξε την κινέζικη επανάσταση πίσω και είχε διαλυτική επίδραση στο ΚΚ Κίνας. Μέσα στις γραμμές του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ο μαουτσετουνγκισμός είχε και έχει αποσυνθετική επιρροή. Ένα παράδειγμα από τα πολλά, η τραγική ήττα μας στην Ινδονησία. Και στο Βιετνάμ αντικειμενικά παίζει το παιχνίδι των αμερικάνων. Υπολογίζοντας την κρίση που η θεωρία και η πράξη του Μάο προκάλεσε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και προοδευτικό κίνημα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όπου βασίζεται σ' όλον τον κόσμο ο μαουτσετουνγκισμός, αποτελεί αντιθεωρία στο μαρξ-λενινισμό, οι κουκουέδες δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση μαζί του".
Η τοποθέτηση του Ζαχαριάδη προκαλεί την οργισμένη αντίδραση των εξόριστων πολιτικών προσφύγων, που έχουν συγκροτήσει πολιτικές οργανώσεις αντιπαράθεσης με το ρεβιζιονισμό στην προσφυγιά, οι οποίοι γράφουν:
Ο Νίκος Ζαχαριάδης με τις επινοήσεις, συκοφαντίες και βρισιές ενάντια στον Μάο Τσε Τουνγκ και το ΚΚ Κίνας δεν κάνει τίποτα το καινούριο παρά αυτά που κάνει ο κάθε αποστάτης του μαρξισμού-λενινισμού όταν, για να βολέψει τον εαυτό του, δίνει εξετάσεις υποταγής στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.
Ώστε αποστάτης λοιπόν...
Παρόλα αυτά, η Π.Ε. ασχολήθηκε (είτε στρεβλά είτε σωστά, είτε και τα δυο μαζί σε ένα βαθμό) με πολύ σοβαρά ζητήματα, που θα συναντήσει μπροστά της η σοσιαλιστική οικοδόμηση του μέλλοντος και με αυτή την έννοια θα ακολουθήσει εν καιρώ ένα ακόμα κείμενο, με σχετικούς προβληματισμούς
46 σχόλια:
Για να κάνω μια σχολαστική παρατήρηση. Χαρακτήρισες μ-λ εκδοτικό τις εκδόσεις "Να υπηρετούμε το λαό".
Αν εννοείς ότι ανήκε ή ήταν προσκείμενο στο ΚΚΕ (μ-λ) και τις μετεξελίξεις του, δεν είναι ακριβές.
Ήταν το εκδοτικό του ΕΚΚΕ. Μεταξύ άλλων είχε εκδώσει βιβλία του Γούσια, αλλά και κάποιες από τις κωμωδίες του Χουρμούζη,του πρωτοπόρου της οθωνικής περιόδου, που τις είχε ανεβάσει την ίδια εποχή στο θέατρο ένας θίασος που πρόσκειταν στο ΕΚΚΕ (Αρζόγλου πρωταγωνιστής). Ο αντιβαυαρός Χουρμούζης ταίριαζε στο έντονα εθνικοανεξαρτησιακό προφίλ που είχε το ΕΚΚΕ την περίοδο εκείνη.
Εννοώ στο μαοϊκό χώρο, αλλά ας πούμε ότι έτσι μπορεί να μην ήταν σωστό/κατανοητό.
"Περιμένοντας το απογευματινό πανηγύρι στο Σύνταγμα (το γέλιο είναι πολύτιμο σε τόσο δύσκολους καιρούς)....".
Φοβάμαι ότι δεν είναι και τόσο για γέλιο. Από τη μια δίνουν την δυνατότητα στον Σύριζα να παριστάνει την αριστερή κυβέρνηση, εχθρό το συστήματος, που θέλουν να ανατρέψουν οι δεξιοί και από την άλλη βγάζει τα αιώνια τσιράκια των καπιταλιστών στον δρόμο. Όχι περιστασιακά, συνεχώς διατυμπανίζουν ότι αυτή ήταν η ΠΡΩΤΗ τους συγκέντρωση, ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.
Θεωρώ ότι έπρεπε να παρέμβουμε από χθες. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν πρέπει να αφήσουμε να εξελιχθεί αυτό το φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που θέλει την αστική τάξη να είναι χωρισμένη (δήθεν) στα δυο και να αντιπαρατίθεται το ένα κομμάτι της στο άλλο όχι πλέον μόνο στην βουλή και τα ΜΜΕ, αλλά και στον δρόμο. Πρέπει άμεσα το εργατικό κίνημα να δείξει την πραγματική αντιπαράθεση.
Μια και ο ίδιος ο διαχειριστής συνέδεσε τις δύο αναρτήσεις (και με το σχόλιο του για την ποιότητα της αντιρεβιζιονιστικής πάλης του Μάο) καταθέτω εδώ κάποιες επιπλέον- και τελευταίες για σχετικά μεγάλο διάστημα- επισημάνσεις:
1. Στα τέσσερα ζητήματα που έβαλα στην ανάρτηση «στο έδαφος του σοσιαλισμού» παρά τις διαδικτυακές φωνασκίες χωρίς ουσία του kk1, δεν αντιπαρατέθηκε τίποτε το αξιόλογο. Άρα σιωπηρά αποσύρονται τα διάφορα αφορολόγητα που γράφονταν για την μαοϊκή πολιτική στα ζητήματα που έθιξα (εκτός του ενός –δες παρακάτω). Ας επισημάνω όμως από τη μεριά μας, και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, πως εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κινήματος σαν αλάνθαστους, αλλά προσπαθούμε να «δούμε» το συνολικό ιστορικοπολιτικό πλαίσιο στο οποίο κινήθηκαν και εκεί να κρίνουμε την συνολική τους προσφορά. Φυσικά θα αντιδρούμε όταν από ορισμένους(el quinto regimiento) που έχουν χάσει κάθε μέτρο, πετάγονται τα περί χέστη κλπ για έναν ηγέτη που καθοδήγησε επί δύο δεκαετίες «την ένοπλη επανάσταση έναντι στης ένοπλης αντεπανάστασης» (Στάλιν για την κινέζικη επανάσταση) και κατάφερε να τη βγάλει νικήτρια απελευθερώνοντας μια χώρα 700 εκατομμυρίων ανθρώπων(άσε που άλλα κατάλαβε-μάλλον αυτά που ήθελε, από το απόσπασμα). Ίσως βέβαια η ηλικία να ερμηνεύει ορισμένες συμπεριφορές, αλλά μιλώντας και εγώ κατά το 1/1000 αυστηρά, θα μπορούσα να εκτιμήσω ότι όποιος γρήγορα δεν αποβάλλει μια τέτοια αντίληψη και τέτοια αμετροέπεια δεν μπορεί να γίνει υποκείμενο πάλης αλλά μόνο αντικείμενο χειραγώγησης και γενιτσαρισμού…
2. Από ορισμένους συνεχίζεται η παρουσίαση διάφορων κομματιών κειμένων από τα οποία επιχειρείται να εξαχθεί μια συγκεκριμένη από τα πριν διαμορφωμένη άποψη. Π.χ. ξανά για το ότι ο Μάο τυχοδιωκτικά υπεράσπισε τον Στάλιν κλπ. Ή «ανακαλύπτονται» δεκαετίες μετά ΓΝΩΣΤΑ κείμενα του Μάο για να χρησιμοποιηθούν προς απόδειξη του μκροαστισμού του κλπ. Επίσης στον ίδιο καμβά χρησιμοποιούνται κείμενα χοτζικών για να ριχθεί ο Μάο και η κατεύθυνση που υπεράσπιζε στο πυρ το εξώτερο ενώ η πολιτική των Χρουτσώφ και Μπρέζνιεφ μένει τελικά στο απυρόβλητο. Τελικά οι υπερασπιστές του χρουτσωφισμού, του μπρεζνιεφισμού και του γκορμπατσωφισμού εγκαλούν τον Μάο και το ΚΚΚίνας που δεν αντιμετώπισε έγκαιρα την αντεπανάσταση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού που αυτοί υπηρέτησαν. Αν χρεώνω άδικα απόψεις (πχ είναι από το χοτζικό ρεύμα) αντί για οτιδήποτε άλλο να διαβάσουμε και καμιά κριτική για αυτήν την πορεία της ΣΕ … Αλλιώς ισχύει το εκεί που μας χρωστούσανε…
(συνεχίζεται) Τάσος Σ.
3. Ξεκινώντας λοιπόν επί της ουσίας, υπάρχουν τρία διαφορετικά ζητήματα που μπλέκονται στη συζήτηση: α) η εξέλιξη της αντιρεβιζιονιστικής πάλης τα κρίσιμα χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν, β) τι οικοδομούνταν στη Κίνα και σε σχέση με αυτό τι έδωσε η ΜΠΠΕ και γ) η ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ αλλά και στην Κίνα (για άλλους μόνο στην ΕΣΣΔ) και τι πρόσφερε και σ’ αυτό το πεδίο ο Μάο το ΚΚΚ και η ΜΠΠΕ. Το ότι το ένα συνδέεται με το άλλο είναι προφανές. Αλλά το μπλέξιμο δίνει την ευκαιρία στο «στρίβειν» οπότε μέσα στην σύνδεσή τους θα προσπαθήσω να αναδείξω και τις αυτόνομες πλευρές τους και με την αυτογνωσία πως εισάγω προβληματικές και γενικές αξιολογήσεις και δεν έχω αυταπάτες ότι εξαντλώ ή μπορώ να εξαντλήσω αυτά τα θέματα (όπως αυταπατώνται κάποιοι γράφοντας με ύφος χιλίων καρδιναλίων και θεωρώντας εαυτούς στρατηγούς).
4. Ξεκινώ με το πρώτο την ΑΝΤΙΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ και βλέπουμε για πότε το δεύτερο και το τρίτο: Όπως ανέφερα και προηγουμένως αρκετοί κάνουν το λάθος να κρίνουν πρόσωπα και ιστορικές εξελίξεις αποσπώντας τες από το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγιναν. Μπαίνω κατ’ ευθείαν στην ουσία. Όταν πεθαίνει ο Στάλιν, η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ έχουν απροσμέτρητο κύρος στους λαούς και τους κομμουνιστές όλου του κόσμου για ευνόητους λόγους. Κύρος που δεν έχει σε καμιά περίπτωση εξαντληθεί στα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι το 56. [Παρένθεση: σ΄αυτά τα χρόνια φαγώνεται ο Μπέρια κάτω από περίεργες συνθήκες και από την αρχική τριανδρία μένουν οι Χρουτσώφ και Μαλένκοφ ενώ το τι διαμείβεται γενικά στην ηγεσία του ΚΚΣΕ δεν βγαίνει παραέξω. Βέβαια μέσω των καναλιών της Κομινφόρμ αλλά και γενικότερα μέσω της ανάπτυξης «ειδικών σχέσεων» του ΚΚΣΕ με κάποια δυτικοευρωπαϊκά κόμματα, αυτά αρχίζουν να παίρνουν το «μήνυμα». ] Επίσης είναι με βάση και τις επιθέσεις που δέχεται το σοσιαλιστικό στρατόπεδο από τον ιμπεριαλισμό/καπιταλισμό πολύ έντονο το κλίμα –και σωστά- της ενότητας του Κομμουνιστικού Κινήματος και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Επιπλέον ας κρατηθεί στη σκέψη ότι στο 20ο Συνέδριο το 1956 ο Χρουτσώφ προσπαθεί να φέρει ένα ισχυρό πλήγμα στις δυνάμεις της επαναστατικής κατεύθυνσης μέσα στο ΚΚΣΕ αλλά και στο παγκόσμιο κίνημα, κάνοντας όμως μια πολύ έξυπνη και στοχευμένη κίνηση: χρησιμοποιεί προσχηματικά κάποια υπαρκτά ζητήματα κριτικής στον Στάλιν [δεν αναφέρομαι φυσικά στην λασπολογία/πτωματολογία που μετά αποκαλύφθηκε ότι υπήρξε κατά την τροφοδότηση του ηλεκτρικού σοκ] κραδαίνοντας υποκριτικά την ρομφαία «της επιστροφής στον λενινισμό» (κάτι μάθαν και οι μαθητές από τα κόλπα αυτά διαπιστώνω…). Οπότε είναι ερμηνεύσιμο γιατί στην αρχική φάση (μερικών πρώτων μηνών) εξαπόλυσης αυτού του «ρεύματος υψηλής τάσης» του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ΟΛΟΙ οι γνωστοί ηγέτες του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, μαζί και ο Μάο αλλά και το ΚΚΚίνας λένε θετικά για το 20ο. Βέβαια οι μονόπλευροι σχολιαστές εάν θέλουν να μην κατηγορηθούν για χρησιμοποίηση δύο μέτρων και δύο σταθμών θα έπρεπε να αναρωτιούνται το ίδιο έντονα για την στάση που κράτησαν και οι υπόλοιποι ηγέτες. Ξεκινώντας από τα εγκώμια των αριστερών ηγετών του ΚΚΣΕ (Μολότωφ κλπ) στο ίδιο το Συνέδριο, αλλά και ΟΛΩΝ των ευρωπαϊκών και μη κομμάτων και ηγετών. Επίσης να μας ενημερώσουν για την στάση ΟΛΩΝ αυτών πλην του Μαο και του Εμβέρ Χότζα και μερικών μετρημένων στα δάχτυλα ηγετών και κομμάτων στα κατοπινά χρόνια, όπως εγώ θα επιχειρήσω συνοπτικά για το Μάο.
(συνεχίζεται) Τάσος Σ.
Όσον αφορά το ΚΚΚίνας, εκτός από τα γενικά που ανέφερα (αναφορά σε υπαρκτά λάθη), είναι φανερό πως η χρουτσωφική «κριτική» ενεργοποίησε και πολιτικές πικρίες για την προ του 49 περίοδο και την ιδιόμορφη σχέση ΚΚΚίνας Κομιντερν και άρα και την σχέση ΚΚΚ με ΚΚΣΕ (με έναν γενικό τρόπο κάποια φαίνεται να ξεκαθαρίστηκαν στην συνάντηση Στάλιν –Μάο το 50 αλλά σκιές παρέμεναν). ΩΣΤΟΣΟ ακόμα και στο πρώτο ντοκουμέντο (Απρίλης του 56 -αυτό που ένα τμήμα του μεταφέρει ο σχολιαστής στα αγγλικά ενώ υπάρχει ολόκληρο στα ελληνικά σε pdf : Σχετικά με την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου) της ηγεσίας του ΚΚΚίνας (όχι του Μάο –και αυτό έχει την σημασία του) ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΑΦΗΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ στην ανάγκη να γίνεται κριτική στα λάθη του Στάλιν ΚΑΙ στο ζήτημα της συνολικής προσφοράς του Στάλιν. Σε μια σύντομη πορεία πυκνώνουν τ’ ανοίγματα στον Τίτο, «εκλαϊκεύεται» το πόνημα του 20ου τόσο για τον Στάλιν όσο και για το κρύβεται από πίσω (παλλαϊκό κράτος, διαστρέβλωση της λενινιστικής θεωρίας της ειρηνικής συνύπαρξης, εν τέλει θα λέγαμε απάρνηση του Οχτώβρη). Σε λίγους μήνες (τον Δεκέμβρη του 56) η ηγεσία του ΚΚΚίνας επανέρχεται με δεύτερο κείμενο όπου μιλά για τη σωστή κατανόηση των σφαλμάτων του Στάλιν, αναφέρει χαρακτηριστικά και με παραλήπτη το Κρεμλίνο πως δεν μπορεί η διόρθωση των σφαλμάτων να έχει την υποστήριξη της αστικής τάξης, πως είναι απαράδεκτο αυτή η διόρθωση λαθών να ονομάζεται αποσταλινοποίηση ακόμα και από ορισμένους κομμουνιστές, να εκθέτει στο φως τις τυχοδιωκτικές προσπάθειας των τιτοικών και να υπερασπίζει τον Στάλιν ως ηγέτη του αναμετρήματος των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν. Ανάμεσα στα δύο κείμενα έχει υπάρξει και η ανοιχτή τοποθέτηση του Μάο για «τα δύο σπαθιά που πετάει η σοβιετική ηγεσία». Σε διεθνές επίπεδο ακολουθεί η δήλωση των ΚΚ το 57 αλλά και το 60 όπου με επιμονή του ίδιου του ΚΚΚ μπαίνει πως επικεφαλής του κομμουνιστικού κινήματος είναι το ΚΚΣΕ. Λίγο μετά έχουμε την απόσυρση των τεχνικών και της βοήθειας των σοβιετικών από την Κίνα. Και μόλις στα 1963 εγκαινιάζεται μια σειρά κειμένων σκληρής κριτικής που σταδιακά φτάνει στο κείμενο ανοιχτής πολεμικής Ο Χρουτσωφικός Ψευτοκομμουνισμός και τα ιστορικά διδάγματα που δίνει στο κόσμο. (συγνώμη για την αναλυτική περιγραφή αλλά η τσιτατολογία μερικών με στόχο τη διαστρέβλωση το επέβαλλε/ όποιος θέλει να μάθει να κάνει τον κόπο να διαβάσει για να καταλάβει το τι συνέβη και όχι για να βρίσκει σαν ιεροεξεταστής σημεία να «την πέφτει» στον Μάο ή σε όποιον άλλο).
Απόπειρα ερμηνείας: Ο Μάο αν όχι από την αρχή, πάντως από πολύ νωρίς καταλάβαινε ποιο είναι το πρόσημο της ιστορίας που ανοίγει. Η ομιλία του με τα δύο σπαθιά το μαρτυράει και ας λένε ότι θέλουν οι μετά πενήντα χρόνια προφήτες. Δεν ισχύει το ίδιο και στην ηγεσία του ΚΚΚ. Και μ΄αυτό εννοώ ότι και σ’ αυτή την ηγεσία υπήρχαν τμήματα που καλοέβλεπαν το δρόμο που άνοιγε ο Χρουτσώφ και άλλα που βρίσκονταν σε σύγχυση ή «παίζονταν» (αλλού εξελίχθηκαν πιο απλά οι καταστάσεις: άλλαξαν εν μία νυχτί και ούτε γάτα ούτε ζημιά-τόση προσαρμοστικότητα!!). Συνάμα νομίζουμε ότι στην ηγεσία του ΚΚΚ συνυπάρχουν και αυταπάτες ή ελπίδες πως το πράγμα μπορεί να μεταστραφεί μέσα στη ΣΕ, ότι είναι μια πρόσκαιρη δοκιμασία κλπ. αλλά και βαραίνει και σ’ αυτούς το ζήτημα της ενότητας του ΚΚ με έναν ιδιαίτερο τρόπο (μέγεθος Κίνας). Έτσι η συλλογική συνισταμένη της ηγεσίας του ΚΚΚ έβγαζε μια πολιτική απέναντι στο ΚΚΣΕ «ενότητας και πάλης», πολιτική που διατηρήθηκε τρία χρόνια μετά την απόσυρση των ειδικών προς μεγάλη θλίψη κάποιων εκ των προτέρων αντιμαοϊκών που επιχειρούν να φορτώσουν στον Μάο τα ήθη της άλλης πλευράς –οπορτουνισμός- λέγοντας πως μόλις ο Μάο τα έσπασε τότε θυμήθηκε τον Στάλιν κλπ(είναι και αυτός ένας τρόπος να ερμηνεύεις τα ιστορικά γεγονότα αρκετά διαδεδομένος στον σημερινό κόσμο/ ο άλλος δεν θέλει πόζα αλλά προσπάθεια). Για ν’ ανοίξει από κει και πέρα ένα νέο κεφάλαιο στην αντιρεβιζιονιστική πάλη, με την ανοιχτή πολεμική ενάντια στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, το κάλεσμα για την δημιουργία σε όλο τον κόσμο μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων κλπ.
(συνεχίζεται) Τάσος Σ.
Υ.Γ. Δύο εισαγωγικά σχόλια για το δεύτερο και δύο για το τρίτο ζήτημα μιας και στη βάση κάποιων υποχρεώσεών μου θα αργήσω να ετοιμάσω και να ανεβάσω μια τοποθέτηση συμπυκνωμένη και με αρχή μέση τέλος. Πριν από αυτά όμως να υπογραμμίσω κάτι ξανά: πως κανένα τους δεν είναι από τα ζητήματα που ξεμπερδεύεις με «σκονάκια» και χωρίς να έχεις την συναίσθηση του βάθους των ζητημάτων που διαπραγματεύεσαι. Άρα θα πρόκειται για γνώμες υπό διαμόρφωση και με έναν βασικό πυρήνα σαν κατεύθυνση και προσανατολισμό.
1. Παρακαλώ μιας και δεν ξέρω αγγλικά παρά ελάχιστα(σοβαρολογώ) να μου πει κάποιος αν η μετάφραση του supplied είναι παρέχω, προμηθεύω, τροφοδοτώ (όπως διάβασα στο αγγλοελληνικό λεξικό ίσως από φιλομαοϊκή διάθεση) ή πουλάω όπως γράφει el quinto regimiento. Διότι βάζοντας τη λέξη πουλάω στη θέση του προμηθεύω/παρέχω/τροφοδοτώ αλλάζει έτσι όλο το νόημα αυτού που λέει ο Μάο... Περιμένω μια εξήγηση πειστική πρώτα απ’ όλα από τον el quinto regimiento.
2. Κάποιοι έχουν τρελάνει τον κόσμο με τα αγγλικά κείμενα του Μάο και του ΚΚΚ. Γιατί; Υπάρχουν όλα σε pdf, όπως το περίφημο κείμενο Για την ορθή λύση των αντιθέσεων ανάμεσα στους κόλπους του λαού. Ώστε να διαβαστεί ΟΛΟ. Σ’ αυτό ο Μάο αναφέρει αυτά τα ιερόσυλα για τον Άναυδο και τους οπαδούς των καθαρών επαναστάσεων (που όμως υπερασπίζονται όλη την ρεβιζιονιστική παλινορθωτική πορεία στη ΣΕ) πως η εθνική αστική τάξη που συμμετείχε- με τις αντιφάσεις που εμπεριέχει ο διπλός της χαρακτήρας/δες το κείμενο- στον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό, είτε θα αποδεχτεί τους σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς (και την εξάλειψη της σαν τάξη) που έρχονται στα επόμενα χρόνια είτε η αντίθεση αυτή που έως τότε βρίσκονταν στα πλαίσια του «λαού» (του λαού όπως τον όριζε η τριπλή συμμαχία της επανάστασης: εργάτες, αγρότες, εθνική αστική τάξη) θα γίνει ανταγωνιστική και η εθνική αστική τάξη θα θεωρηθεί και θα αντιμετωπιστεί ως εχθρός του λαού. Δεν είναι σαφείς οι επιλογές που θέτει προς αυτούς ο Μάο; (Ερώτηση: Τι στάση είχε η ηγεσία του ΚΚΣΕ για όσους από τους αστούς ειδικούς στη ΣΕ προσαρμόστηκαν κάτω από το καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου; ) Υπήρξαν καταναγκασμοί που επέβαλλαν μια τέτοια τοποθέτηση όπως η αναγκαστική χρησιμοποίηση των αστών ειδικών σε συνθήκες μάλιστα πολύ πιο πίσω από αυτές της ΣΕ στα 1917; Πιθανά. Τα κατοπινά χρόνια δεν δοκιμάστηκαν τα όρια της μιας επιλογής; Φυσικά, και για αυτό έμπαινε και η δεύτερη (οι δύο επιλογές δεν ήταν χρονικά τοποθετημένες) και πάντως η μαοϊκή πλευρά μετά το 64 με το ξεδίπλωμα της πάλης ενάντια στη «σύνθετη οικονομική θεωρία» όσο και πιο πλατιά και σε βάθος με την ΜΠΠΕ πήγε ακόμα πιο πέρα από εκεί που το είχε πάει ο βασικός σοσιαλιστικός μετασχηματισμός (αυτός δλδ που είχε απαντήσει βασικά στο ζήτημα της ιδιοκτησίας): καθοδήγησε την εργατική τάξη ώστε να καταχτήσει όχι στα χαρτιά αλλά στην ουσία την αρμοδιότητα για το τι πόσο και πως θα παράγεται.
(συνεχίζεται)Τάσος Σ
3. Στα Οικονομικά προβλήματα ο Στάλιν ανοίγει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δύο μέτωπα: τόσο ενάντια στους αγοραίους οικονομολόγους όσο και απέναντι στην κρατικιστές οικονομολόγους (η ορολογία είναι ενδεικτική). Τόσο δηλαδή απέναντι σ΄αυτούς που θέλουν να γίνει η εργατική δύναμη εμπόρευμα κ.α. (ναι τέτοια λέγονταν στα 1952) όσο και σ’ αυτούς που αντέτασσαν σαν φάρμακο δια πάσαν νόσον την κρατικοποίηση των πάντων. Εμείς εκτιμούμε (δες το βιβλίο του Βασίλη Σαμαρά Η Αριστερά Απέναντι στον Εαυτό της, δεύτερο μέρος Για τον Σοσιαλισμό) πως άσχετα αν ο ίδιος ο Στάλιν δεν το είχε συνειδητοποιήσει, αυτοί δεν εκπροσωπούσαν παρά τις «δύο πτέρυγες» των νεοαστικών στοιχείων που αναπτύσσονταν ταυτόχρονα σε παραγωγή/οικονομία και κόμμα/κράτος που βρίσκονταν σε διαπάλη αναμεταξύ τους αλλά ήταν ενωμένες απέναντι στην εργατική τάξη (για να της αφαιρέσουν ολοκληρωτικά την αρμοδιότητα και τελικά την εξουσία) όσο και απέναντι την επαναστατική κατεύθυνση. Και είναι ενδεικτικό για το βάθος του ζητήματος που πολλές αναρτήσεις βλέπουν μόνο τη μία πλευρά…
4. Αυτά τα μαργαριτάρια «ειναι αστειο να μιλάμε για νέα αστική τάξη στην ΕΣΣΔ μετά το 56. Ο κρατικος καπιταλισμος δεν χρειάζεται αστική τάξη για να λειτουργήσει» δείχνει και το μέγεθος της αντίφασης όχι μόνο του συγκεκριμένου αλλά μιας ολόκληρης αντίληψης. Η οποία είναι πιο πίσω ακόμα και από την πρώτη γι αυτό το ζήτημα τοποθέτηση του ΚΚΚίνας (Ο Χρουτσωφικός Ψευδοκομμουνισμός) το 1963…
Τα "ξαναλέμε"/ Ευχαριστώ τον διαχειριστή για τη φιλοξενία
Τάσος Σ.
Το ξερω είναι ασχετο αλλα
Την τριτη η lgbt… κοινοτητα εκανε συγκεντρωση στο συνταγμα και πορεια στην αμερικανικη πρεσβεια !!! για συμπαρασταση στα θυματα της επιθεσης στο ορλαντο Μαλιστα οι μπατσοι όταν καταλαβαν ότι είναι καλα παιδια ελυσαν το κλοιο και τους αφησαν να καταθεσουν τα λουλουδκια τους
Συμμετειχε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ !!!
Αυτά παθαινει οποιος σκεφτεται με το κατω κεφαλι
https://www.efsyn.gr/arthro/sygkentrosi-mnimis-gia-ta-thymata-toy-orlanto
http://www.vice.com/gr/read/poreia-lgbt-athina-thimata-orlando
@Τάσος Σ.
"Στα Οικονομικά προβλήματα ο Στάλιν ανοίγει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δύο μέτωπα: τόσο ενάντια στους αγοραίους οικονομολόγους όσο και απέναντι στην κρατικιστές οικονομολόγους (η ορολογία είναι ενδεικτική)... σ’ αυτούς που αντέτασσαν σαν φάρμακο δια πάσαν νόσον την κρατικοποίηση των πάντων".
Ώστε έτσι λοιπόν! Μέτωπο απέναντι στους "κρατικιστές" που δήθεν ήθελαν την κρατικοποίηση των πάντων! Πρέπει πραγματικά να είσαι μεγάλος απατεώνας ή εντελώς βλάκας για να γράφεις τέτοια χοντροειδή ψέματα. "Φωνασκείες" θα πείς πάλι!
Πείτε το καθαρά, λοιπόν, ότι κατά τη γνώμη σας στην ΕΣΣΔ υπήρχε κρατικός καπιταλισμός! Αλλά ούτε αυτό δεν έχετε τα κότσια να το πείτε. Το γνωρίζετε ότι η ανάλυση σας ταυτίζεται με τις αναλύσεις κάποιων άλλων δυνάμεων που υποτίθεται πολεμάτε, για αυτό το ρίχνετε σε μεγάλες ανερμάτιστες περιγραφές. Για αυτό δεν απάντας επί της ουσίας στα ζητήματα που σου τέθηκαν, γιατί θα αποκαλυφθειτε.
kk-1
@ Τάσο Σ.
Επι της διαδικασίας.
Προτεινω να συζητήσουμε 1-1 τα ζητήματα που θέτεις, ήρεμα, και εγώ σου υποσχομαι οτι θα χρησιμοποιώ κοσμια γλώσσα, με ύφος ακαδημαϊκο, αφου σε πειράζει οτι αποκάλεσα τον πρόεδρο Μάο χέστη και οπορτούνα επειδή αρνήθηκε αντιρικια και σταράτα να αναλάβει τις ευθύνες του για το Μεγάλο Αλμα στην ΚΕ του ΚΚΚ το 1959. Το αποσπασμα που έχω βάλει αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ας το δει ο καθένας. Βρίσκεται εδώ:
http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2016/06/blog-post_8.html?showComment=1465935581129#c2908791504182712006
Τα βάζω σε μια σειρά λοιπόν. Και αφήνω σε εσένα την επιλογή ποιο θέμα να συζητήσουμε και βέβαια αν θές να προσθεσεις κι αλλο. Θα ήθελα ομως αν συμφωνεις και εσύ 1 θέμα καθε φορά, να το εξαντλούμε και μετά να πηγαίνουμε στο επόμενο. Ετσι να μπορούν να συμμετέχουν ολοι οσοι θέλουν , να διαβάζουν ολοι και βέβαια να μην χαονόματε. Η κουβέντα μπορει να κρατήσει μέρες. Δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Και ειναι αλήθεια οτι έτσι θα γινονται ολοκληρωμένες τοποθετήσεις, σύντομες, σωστές και βεβαια με μεταφρασμένα ολα τα κειμενα γιατι δεν γνωρίζουν ολοι αγγλικά. Αν εχεις κειμενα του Μαο στα ελληνικα σε pdf μας διευκολύνεις. Αν ομως κρατήσει η κουβέντα για μέρες θα φροντίσω να προμηθευτώ και εγώ τα άπαντα.
ΠΡοτεινω λοιπόν να συζητήσουμε τα εξής:
1) Η κατάσταση στη Κίνα απο το 49 εως το 53, εως δηλαδή το θάνατο του Στάλιν. Σχεσεις παραγωγής στη Κινα, θέσεις του Μάο, θέσεις του Στάλιν για τη Κίνα. Θα βάλω και νέα αποκλειστικά στοιχεια για το μπλογκ του μπρεζνιεφικου, που δεν εχουν βγει ξανά στην Ελλάδα, απο τοποθετήσεις του Στάλιν στους σοβιετικούς οικονομολόγους για την Κίνα.
2) Απο το 1953 εως το 1958
Δέκα Μεγάλες Σχέσεις πρώτα απ' ολα, και βέβαια, ο σοσιαλιστικος μετασχηματισμος για σας.
Για μένα το βάπτισμα ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ, δηλαδή της της ένταξης της αστικής τάξης στο κράτος, με το κεφάλαιό της, με σταθερή απόδοση 5%, όπως έχω αποδειξει
εδω:
με το λόγο του Μάο που αναφέρεται σ' αυτό το 1957
http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2016/06/blog-post_8.html?showComment=1465995275107#c2298749486142881779
και
εδω:
http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2016/06/blog-post_8.html?showComment=1465999757047#c8940405704503877083
με ευθεια αναφορά στη Επιθεώρηση του Πεκίνου που αναφέρεται σε αυτον τον περίφημο ..."σοσιαλιστικό μετασχηματισμο"
και βέβαια η υιοθέτηση απο τον Μάο ΜΠΟΥΧΑΡΙΝΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ στη 1η Σχέση των 10 Μεγάλων Σχέσεων to 1956. Εδω θα συγκρινουμε αναλυτικά τις θέσεις του Μαο με τις θέσεις του Μπουχάριν στην αντιπαράθεση Στάλιν-Μπουχάριν για την εκβιομηχάνιση και βέβαια την εξάλειψη των κουλάκων ως τάξη. Θα δούμε πως ο Μάο ακολουθει και το Χρουτσοφ, προτείνοντας αποκέντρωση.
3) Μεγάλο Αλμα
Απο μένα: Η κριτική του Μάο στα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού μαζι με άλλα θέματα καπιταλιστικής συσσώρευσης και υιοθέτησης χρουτσοφικων μεθοδων για τους αγροτικούς συνεταιρμσιους. Σημαντικο σημειο η ύπαρξη του κουλάκικου στοιχείου στις "κομμούνες"
Απο σας ο,τι νομίζετε
4) Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση
Πάλι ταξικές συγκρούσεις, και ολα τα ζητήματα που θέλετε, χαρακτήρας αυτου του κινήματος, κινητήριες δυνάμεις, ηγεμονεύουσα τάξη, πόλεμος μέσα στο ΚΚΚ,
πως για μένα η εργατική τάξη χτυπήθηκε αναλέητα απο την "πολιτιστική επανάσταση" με αρκετά στοιχεια και κινεζικες πηγες.
5) ΕΣΣΔ μετά το 53
el quinto regimiento
υγ: διαιτητής ο Σφυροδρέπανος :-). Αυτος θα βρει και το τρόπο της πλατφόρμας, π.χ. μια συζήτηση κάθε φορά σε ξεχωριστή ανάρτηση ή εδώ ολα.
Προς Τάσσο Σ και πάλι,
αυτο που έγραψες:
"Στα Οικονομικά προβλήματα ο Στάλιν ανοίγει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δύο μέτωπα: τόσο ενάντια στους αγοραίους οικονομολόγους όσο και απέναντι στην κρατικιστές οικονομολόγους (η ορολογία είναι ενδεικτική)... σ’ αυτούς που αντέτασσαν σαν φάρμακο δια πάσαν νόσον την κρατικοποίηση των πάντων".
θα μπορούσες να μας το αντιστοιχεις με αποσπάσματα απο τα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού για να καταλάβουμε τι εννοείς; Το εχω ανεβασει το πι-ντι-εφ.
Φαντάζομαι δεν θα σου ειναι δυσκολο, γιατι σε βλέπω πολύ φουριόζο...
τεσπα επιμένω στην αρχική πρόταση για τη σωστή αντιπαράθεση. Εκει δεν κρύβεται κανεις, και ολοι τοποθετούν τα οπλα τους.
Φαντάζομαι δεν φοβάστε φίλοι του μ-λ, έτσι δεν ειναι; Δεν θα απορρίψετε την πρόταση δια της πλαγίας οδού...
el quinto regimiento
Προς Αναυδος
και εσένα τι σε χαλάει ακριβώς που έκαναν πορεία; δεν είναι εξώφθαλμα ομοφοβική η επίθεση; δεν είναι ένα δείγμα παρακμής την υποτιθέμενης αμερικανικής ευμάρειας; που ακριβώς έγκειται η ένστασή σου;
Γιάννης
Cos, συμφωνώ, σε αυτή τη βάση θα κινηθεί το σημερινό κείμενο.
Quinto, αν ήμουν διαιτητής, θα έκανα παρατηρήσεις στον kk-1 όχι για την πολιτική ουσία αλλά για κάποιους χαρακτηρισμούς. Κι όχι επειδή έχω κάποια μικροαστική ευαισθησία σε κάποιους οξείς προσδιορισμούς, αλλά δε βρίσκω τι εξυπηρετούν σε μια συζήτηση που διεξάγεται ήρεμα και χωρίς τα γνωστά τρολ.
Παρόλα αυτά δεν είμαι κι ούτε θέλω να γίνω διαιτητής. Και δεν ξέρω καν αν υπάρξει "αγώνας", δεδομένης της περιορισμένης διαθεσιμότητας του "αντιπάλου". Εν πάση περιπτώσει, αυτός έθεσε τρεις βασικές θεματικές, εσύ τις δικές σου, κι εγώ κάποια πράγματα στο αρχικό κείμενο. Όποιος θέλει, μπορεί να σημειώσει ό,τι κρίνει απαραίτητο, χωρίς να περιμένει κάποιον άλλο να αρχίσει.
1. Επειδή είναι κουραστικό να ασχολούμαι με άτομα που απλά υβρεολογούν χωρίς να έχουν ΤΙΠΟΤΑ να αντιτείνουν(και ανάθεμα τι κι αν καταλαβαίνουν), να του πω μόνο να αφήσει τους ανεμόμυλους για κρατικό καπιταλισμό- γι αυτό να απευθυνθεί στο ΣΕΚ.Για τους υπόλοιπους και πριν παραθέσω το απόσπασμα (υπάρχουν και άλλα σημεία που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα που ευθύς αναφέρω) να "πω" τα εξής: Ο Στάλιν στα οικονομικά προβλήματα δεν ταυτίζει όπως ο κρατικιστής και μπρεζνιεφικός kk1 την κοινωνικοποίηση/εθνικοποίηση με την κρατικοποίηση. Έτσι ενώ την θεωρεί και σωστά την πιο προσιτή και άμεση λύση κοινωνικοποίησης υπενθυμίζει και μια αντίστοιχη κρίση του Ένγκελς ότι δεν είναι όμως και η καλύτερη, κοντράρει φανερά στο να εφαρμοστεί μια τέτοια λύση άμεσα στη κολχόζνικη ιδιοκτησία και "μπάζει" ξανά στην συζήτηση και τον κομμουνισιτκό ορίζοντα και το ζήτημα του κράτους για τους κομμουνιστές. Ακολουθεί το απόσπασμα:
"Μερικοί σύντροφοι νομίζουν, ότι είναι απαραίτητο να εθνικοποιήσουμε απλώς την κολχόζνικη ιδιοκτησία κηρύχνοντάς την κοιωννική ιδιοκτησία όπως π.χ. κάναμε στην κατάλληλη εποχή με την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η πρόταση αυτή είναι εντελώς λαθεμένη και απόλυτα απαράδεκτη. Η κολχόζνικη ιδιοκτησία είναι σοσιαλιστική ιδιοκτησία και δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να τη μεταχειριστούμε, όπως την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Από το γεγονός, ότι η κολχόζνικη ιδιοκτησία δεν είναι ιδιοκτησία κοινωνική, δεν βγαίνει σε καμία περίπτωση το συμπέρασμα, ότι η κολχόζνικη ιδιοκτησία δεν είναι σοσιαλιστική ιδιοκτησία.
Οι σύντροφοι αυτοί νομίζουν, ότι η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας ξεχωριστών ιδιωτών και ομάδων σε ιδιοκτησία του κράτους είναι η μοναδική , είτε, εν πάση περιπτώσει, η καλύτερη μορφή εθνικοποίησης. Αυτό είναι λάθος. Στην πραγματικότητα η μεταβίβαση σε ιδιοκτησία του κράτους δεν είναι η μοναδική μορφή εθνικοποίησης, όπως μιλάει σωστά γι' αυτό το πράγμα ο Ένγκελς στο "Αντι-Ντυρινγκ". Είναι βέβαιο, ότι όσο υπάρχει κράτος η μεταβίβαση σε ιδιοκτησία του κράτους είναι η πιο κατανοητή στοιχειώδης μορφή εθνικοποίησης. Όμως το κράτος δεν θα υπάρχει στον αιώνα των αιώνων. Με το πλάτεμα της σφαίρας της δράσης του σοσιαλισμού στην πλειοψηφία των χωρών του κόσμου το κράτος θα πεθάνει και, φυσικά, μαζί μ' αυτό θα εκλείψει και το ζήτημα της μεταβίβασης της περιουσίας, ξεχωριστών ιδιωτών και ομάδων στο κράτος. Το κράτος θα πεθάνει, αλλά η κοινωνία θα μείνει. Επομένως, κληρονόμος της κοινωνικής ιδιοκτησίας δεν θάναι πια το κράτος, που θα πεθάνει, αλλά η ίδια η κοινωνία στο πρόσωπο του κεντρικού της καθοδηγητικού οικονομικού οργάνου." (σελ73-74)Εκδόσεις Μνήμη 77
Τάσος Σ.
ΥΓ Έτυχε να μπω για να διαπιστώσω αν ανέβηκε η παρέμβασή μου ή όχι και "βρήκα" αυτό το υβρεολόγιο. Και για άλλα που έχουν γραφτεί -πολιτικά αλλά ανυπόστατα-ας μην νομισθεί πως είναι ζήτημα ουσίας η μη απάντηση. Καταμερισμού χρόνου είναι και ιεραρχήσεων στην πολιτική πάλη που βασικά γίνεται έξω από το διαδίκτυο. Τέλος αν θα τολμούσα να προτρέψω σε κάτι είναι να μην αρκουμαστε-κανείς μας- στο έτοιμο και στις προκαταλήψεις.
Βρισκοντας αφορμη στην συζητηση και τις πηγες που παραθετει ο Κουιντος, εγω θα ηθελα να ρωτησω αν υπαρχουν καπου βιβλια οπως το Εγχειριδιο Πολιτικης Οικονομιας(προφανως μεταφραση της 1ης εκδοσης, οχι τα χρουτσοφικα) καθως και τα Ζητηματα Λενινισμου του Σταλιν. Ρωταω επειδη δεν τα εχω βρει και οπως καταλαβαινω δεν κυκλοφορουνε εντυπα.
Ντουντοφ
Όπως καταλάβατε δεν αποφεύγω/ουμε τίποτε. Μόλις τώρα είδα, τελειώνοντας αυτό που έγραφα και ανεβάζοντάς το, τους άλλους σχολιασμούς και την "πρόκληση". Όμως όπως από την αρχή έγραψα και το κατάλαβε και ο διαχειριστής, έχω υπερβεί ήδη και κατά πολύ τους χρόνους που μπορώ να διαθέσω. Όσο μπορώ θα παρακολουθώ και όταν θα έχω κάτι έτοιμο θα το στείλω. Από την δική του πλευρά ο καθένας ας κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο.
Τάσος Σ.
ΥΓ. Προς τον διαχειριστή: είσαι ο Βασίλης;
@Τ.Σ.
αυτοπροσώπως
Προς Ντουντοφ.
Ο Αλφειος πρεπει να τα εχει ολα. Και την πρωτη εκδοση του εγχειριδίου, προοσoχη κοιτας εισαγωγή αναφέρεται στις συζητήσεις με σοβιετικά στελέχη το 52. Η μονη παραποιηση που εχουν προλάβει ειναι η πώληση των ΜΤΣ των κολχόζ, αλλα αυτή μπαινει ξεκάθαρα ως προθήκη και ειναι φανερό αυτο επειδή γράφεται η χρονολογία και ειναι εμβόλιμο κομμάτι.
Αντε ρε παιδιά πάτε ολοι να αγοράσετε μπας και το ξανατυπώσει μαζικά
el quinto
υγ1) να με συγχωρείτε και εγώ εχω αρκετές δουλειές και γι αυτο προτεινα... συζητήσεις συγκεκριμένες χωρίς να απαντάμε μέσα σε μια μέρα. Αλλιως και εγώ απαντάω οποτε θέλετε, αλλωστε απλως φρόντισα χτες και σήμερα που ήμουν λάσκα να έχω ενα pool στο σφυροδρέπανο για παραπομπές.
Eπειδη βλέπω ομως πως δεν πιάνετε ορισμένοι απο σας την ουσία θα ακολουθήσω και εγώ τα 1, 2, 3, 4, 5 με τη σειρά, ξεκινώντας απο το 1). Οποιος θέλει λοιπόν παρακολουθεί
υγ2) ρε συ μπρεζνιεφικε δεν εννούσα να κόβεις κοσμο. Για τη πλατφορμα μίλησα κυρίως. Τεσπα
Είναι υπερβολικα πολλα αυτά που με ενοχλουνε αλλα για να μην χανουμε την ωρα μας
Η πορεια στην αμερικανικη πρεσβεια για συμπαρασταση, για τους κατοικουντες στην ελλαδα και ανεξαρτητα σεξ προσανατολισμου σημαινει ξεπλυμα του αμερικανικου ιμπεριαλισμου. Αν θελεις να θρηνησεις για τα θυματα βρες έναν καλυτερο τροπο από το να δηλωνειις υποταγη στο συμβολο του αμερικανικου ιμπεριαλισμου που είναι υπευθυνο για απειρως χειροτερα εγκληματα (ειδικα αν λεγεσε ανταρσιος λοατ).
Je suis americain εινα ντροπη και μονο να το ξεστομιζουν αριστεροι
@Τάσος Σ.
Αναρωτιέμαι παραγματικά αν έχεις διαβάσει το συγκεκριμένο έργο του Στάλιν. Επίσης αναρωτιέμαι αν πραγματικά καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις και μας παρθέτεις. Μέχρι τώρα έχω ακούσει διάφορα παρόμοια! Κάθε οπορτουνιστική ομάδα και αναρχοαυτόνομος χρησιμοποιούσαν πάντα τα ίδια λόγια. Μόνο που σε αντίθεση με εσένα, πότε έβαζαν τον Μάρξ να τα επικαλείται, πότε τον Λένιν, και πάντα σε αντιπαράθεση με τον Στάλιν.
Εκτος αν πρέπει πάλι να ξεκινήσουμε από την ΑΒ και να πούμε ότι στο σοσιαλισμό, ανώριμο κομμουνισμό, είναι αναγκαία η υπάρξη ΚΡΑΤΟΥΣ, η δικτατορία του πλολεταριάτου,δηλαδή η εργατική εξουσία, μέχρι να δημιουργηθούν όλες οι προϋποθέσεις για την απονέκρωσή του.
Επιπλέον κάνεις μια ακόμα λαθροχειρία. Αναγωρεύεις την συνεταιριστική ιδιοκτησία σε κομμουνιστική σχέση παραγωγής ή πέστο και σοσιαλιστική, ενώ είναι ομαδική ιδιοκτησία που λειτουργεί στα πλαίσια του σοσιαλισμού και δημιουργεί εμπορευματική παραγωγη. Εσύ,όμως με τη λογική σου αρνείσαι τον κεντρικό σχεδιασμό από το εργατικό κράτος ως σχέση παραγωγής και την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής ως ενιαία, η οποία δεν δημιουγεί εμπορευματα, δηλαδή προϊοντα για ανταλλαγή!
Και για να είμαστε ακριβείς να πιο ζήτημα έθεσε και ο Στάλιν:
«Ομως, να ποιο είναι το πρόβλημα: Τι πρέπει να κάνουν το προλεταριάτο και το κόμμα του, αν υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες για την κατάληψη της εξουσίας και την ανατροπή του καπιταλισμού σε τούτη ή σ' εκείνη τη χώρα, ανάμεσα δε σ' αυτές και στη χώρα μας, όπου ο καπιταλισμός στη μεν βιομηχανία έχει συγκεντρώσει μέχρι τέτοιο βαθμό τα μέσα παραγωγής, ώστε είναι δυνατό αυτά να απαλλοτριωθούν και να γίνουν κτήμα της κοινωνίας, όπου, όμως, η αγροτική οικονομία, παρά την ανάπτυξη του καπιταλισμού, είναι σε τέτοιο βαθμό ακόμα κατακερματισμένη και μοιρασμένη ανάμεσα σε πολυάριθμους μικρούς και μεσαίους ιδιοκτήτες - παραγωγούς, ώστε να μην παρουσιάζεται δυνατότητα να μπαίνει ζήτημα για μια απαλλοτρίωση αυτών των κτημάτων των παραγωγών;».
Και συνεχίζει:
"Η απάντηση του Λένιν μπορεί με λίγα λόγια να συνοψιστεί έτσι:
α) Να μην αφήνουμε να χάνονται ευνοϊκές συνθήκες για την κατάληψη της εξουσίας, το προλεταριάτο να παίρνει την εξουσία, δίχως να περιμένει μέχρι τη στιγμή, όπου ο καπιταλισμός θα έχει πετύχει να καταστρέψει τα πολυάριθμα εκατομμύρια των μικρών και μεσαίων ατομικών παραγωγών.
β) Να απαλλοτριώνουμε τα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία και να τα παραδίνουμε σε κοινωνική ιδιοκτησία.
γ) Οσον αφορά τους μικρούς και μεσαίους ατομικούς παραγωγούς, να τους ενώνουμε βαθμιαία σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή σε μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις, τα κολχόζ".
Πέστο λοιπόν ότι θεωρείς ότι στην ΕΣΣΔ υπήρχε κρατικός καπιταλισμός, ενώ αποθεώνεις τον μαοισμό γιατί αναγόρευε την ομαδική ιδιοκτησια σε κομμουνισμό!
Μόνο που αυτό είναι αναρχισμός και όχι μαρξισμός! Κάτι παρόμοια με εσένα ακούω και από κάποιους που τώρα είναι στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΛΑΕ!
Υ.Γ. Ο μόνο που κάνει συνεχώς ανούσιους χαρακτηρισμούς είσαι εσύ. Ποτέ δεν απαντάς όμως επί της ουσίας!
kk-1
επειδη τυχαίνει να έχω διαβάσει τονυ κλιφ. Και έγραψα και σχετικά. Ο Κλιφ οικοδομει μια ανάλυση που λέει ότι στην ΕΣΣΔ εγινε εκβιομηχάνιση επειδή αυτό έφερνε το μέγιστο κέρδος στη νομενκλατούρα. Ολη η ανάλυση του Κλιφ ειναι για τα μπάζα, γιατι αποδεικνύεται πανεύκολα με σοβιετικές πηγές οτι η βαριά βιομηχανία δεν ειχε κέρδος στην αρχή, ειχε ελάχιστο. Γιατι στην ΕΣΣΔ δεν λειτουγούσε ο νόμος του κέρδους, αλλα ο βασικός νόμος του σοσιαλισμού.
Το δια-ταύτα του Κλιφ ειναι οτι στην ΕΣΣΔ υπήρχαν δούλοι και έτσι φτιάχτηκε εκβιομηχάνση. Αθλιότητες. Πάρτε λίγο Κονκουεστ, ανακατέψτε λίγο το υλικο κινητρο και την αμοιβή με το κομμάτι στο καπιταλισμο στο 1ο Τομο του Κεφαλαίου και έχετε το πόρισμα του αληταρά Κλιφ.
Εγραψα πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο λινκ που έχω ανεβάσει για το Κλιφ.
Βεβαίως και υπερασπίζομαι οτι δεν υπήρξε ποτέ αστική τάξη μετά το 56 μέχρι το 80 στην ΕΣΣΔ. Οι μαοϊκοι αυτο που κάνουν ειναι να συγκρινουν την Κινα που ειχε αστική τάξη ενταγμένη με το κεφάλαιό της στις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις -ΟΠΩΣ ΑΠΕΔΕΙΞΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕ ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ, παίρνοντας ΑΠΟΔΟΣΗ 5% σταθερά παρακαλώ του κεφαλαίου τους, αλήθεια ξέρετε τι αποδοση έδιναν τότε τα αμερικανικα ομόλογα :-0-, με το στρώμα της διανόησης στην ΕΣΣΔ, που μετά τις εκκαθαρίσεις του 1937-1938 να υπενυθμίσω οτι στη συντριπτική του πλειονότητα ήταν ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ, δηλαδή γονοι εργατών. Στη συνέχεια βέβαια με το Χρουτσοφ και με Μπρέζνιεφ οι κοκκινοι ειδικοι έπαψαν να ναι κοκκινοι ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΣΤΡΩΜΑ (οπως περιγράφει θαυμάσια ο ΣΤάλιν στο 18ο Συνέδριο το 1939), και αναπαράγονταν πια ως ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΤΑΞΗ ξεκομμενη απο την αγροτια και την εργατιά, αφού τα παιδιά τους κυρίως ειχαν πρόσβαση στη διοίκηση και στα πανεπιστήμια. Ακομα και τότε ομως δεν μπορεις να μιλάς για αστική τάξη. Αυτα ανήκουν στη σφαίρα της ιδεοληψίας των μαοϊκών που δεν μελετάνε ποτε τους υλικούς όρους παραγωγής και τις παραγωγικές σχέσεις. ΜΙΛΑΝΕ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΙΡΟ.
Μπορεις να μιλάς ομως για κρατικο καπιταλισμο μετα τις μεταρρυθμίσεις Κοσσίγκιν, γιατι αυτές μετέτρεψαν το νομο της αξίας ΣΕ ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και έτσι έχουμε την αναγέννηση του καπιταλισμού ΜΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑ, όπως προδιαγράφει και ο ΣΤάλιν στα Οικονομικά Προβλήματα του σοσιαλισμού, εξηγώντας στους συντρόφους του, ότι αν αρχίσουν να πωλιούνται ελεύθερα τα μέσα παραγωγής ,τότε εχουμε "κομμούνες" του Ντύριγκ που οδηγούν ΑΥΤΟΜΑΤΑ στο καπιταλισμό. O MAO HTAN ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΠΩΛΗΣΗΣ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑ ΚΟΛΧΟΖ. ΤΟ ΑΠΕΔΕΙΞΑ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ του 1958 απο το μαοϊκο διεθνες marx2mao. Αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Η καθυστέρηση της διάλυσης του κρατικού περιβλήματος είχε να κάνει με τις αντοχές της κρατικοκαπιταλιστικής Ρωσσίας να χρηματοδοτεί θέσεις εργασίας. Μολις εξανεμιστηκε το συνάλλαγμα που προέκυψε απο τη πετραλαϊκη κρίση, αρχισε η Γκλάζνοστ και η περεστρόϊκα. Ο Τσε περιγράφει μια θλιβερή κατάσταση σαν υπουργός βιομηχανίας. Διαβάστε την. Την αποδίδει ακριβώς στο γεγονός ότι ο νόμος της αξιας αρχίζει να εχει ρυθμιστικο ρολο στη παραγωγή.
Ειναι αστειο και να μιλάμε ενάντια στην κεντρικοποίηση και στο συγκεντρωτισμο, τότε δεν υπάρχει δικτατορία του προλεταριάτου. ΔΕν υπήρξε ποτέ στη Κίνα.
el quinto
Ξεκινώ με Στάλιν και Κίνα. Ειμαστε στις συζητήσεις του Στάλιν με τους σοβιετικους οικονομολόγους το 50 για την έκδοση του Εγχειριδίου της Πολιτικής Οικονομίας του 1ου που οριστικοποιήθηκε τελικά 16 μήνες μετά το θάντο το Στάλιν το Μάη του 1954. Ορισμένα πράγματα εχουν σίγουρα πειραχθει πριν την έκδοσή του.
Ημερομηνία κουβέντα: 22 Φλεβάρη 1950. Μια βδομάδα πριν υπήρξε το κλείσιμο της συνθήκης αμοιβαίας εμπιστοσύνης, φιλίας και συμμαχίας με τη μαοϊκή Κίνα. Γνωρίζουμε οτι ο Μάο ήδη άφηνε υπόνοιες οτι ο Στάλιν αμφισβητούσε τις κομμουνιστικές του αρχές.
Πρώτα το κειμενο στα αγγλικά:
[Stalin:] There are two versions of the draft of the political economy textbook. But there are no fundamental differences between the versions either in their approach to questions of political economy or in the interpretation of these questions. It follows that there is not material for two versions. Leont’ev’s version should be taken as the foundation.
The textbook should give concrete criticism of the theory of American
imperialism. Use material that was published on this question in Bol’shevik and in
Voprosy ekonomiki.35
People not versed in economic relations will not make the distinction between the
People’s Republic of China and the people’s democracies of Central and Eastern Europe, such as the People’s Democratic Republic of Poland. Meanwhile, the Chinese and Polish people’s democracies are dissimilar.
The people’s democratic republics are typified by: 1) the dictatorship of the
proletariat; 2) nationalization of industry; 3) the leadership role of the Communist and
Workers' Party; and 4) the transition from building socialism in the city to building
socialism in the country. In China, socialism doesn’t exist in the cities or in the
countryside. Some enterprises have been nationalized, but this is only a drop in the
bucket. There are serious differences between the European people’s democracies and
the People’s Republic of China. 1) In China there is a democratic dictatorship of the
proletariat and the peasants. 2) In China there was the burden of foreign bourgeoisie.
Thus, the Chinese nationalist bourgeoisie was a part of the revolution. This allowed
power to be held in coalition with the national bourgeoisie. 3) In China the problem of
dealing with feudal relations remains. In this sense the Chinese Revolution is reminiscent of the French bourgeois revolution. 4) The peculiarity of the Chinese Revolution comes from the existence of the Communist Party.
Therefore it is possible to say that in China there is a people’s democratic republic
that is still in the first phase of its development.
The fact that our cadres do not have strong education in economics explains the
mess surrounding this question.
el quinto
Μετάφραση:
Στάλιν:] Υπάρχουν δύο εκδοχές του σχεδίου για το εγχειρίδιο της πολιτικής οικονομίας. Αλλά δεν υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των εκδόσεων, είτε στην προσέγγισή τους στις ερωτήσεις της πολιτικής οικονομίας ή στην ερμηνεία αυτών των ερωτήσεων. Επομένως δεν υπάρχει υλικό για δύο εκδόσεις. Η έκδοση του Λεόντιεφ θα πρέπει να ληφθεί ως βάση.
Το βιβλίο θα πρέπει να παραθέτει συγκεκριμένη κριτική στη θεωρία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Να γίνει χρήση υλικών που δόθηκε στη δημοσιότητα για το θέμα αυτό στην Bol'shevik και Voprosy ekonomiki.35
[σ.σ. ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΖΟΥΜΙ, Οι επισημάνσεις δικές μου]
Οι άνθρωποι που δεν έχουν εμπειρία σε οικονομικές σχέσεις δεν θα κάνουν τη διάκριση μεταξύ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των λαϊκών δημοκρατιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, όπως τη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας.
Εν τω μεταξύ, οι λαϊκές δημοκρατίες των Κινέζων και των Πολωνών είναι ανόμοιες.
Οι λαϊκές δημοκρατίες χαρακτηρίζονται από: 1) τη δικτατορία του προλεταριάτου 2) την εθνικοποίηση της βιομηχανίας 3) τον ηγετικό ρόλο του Κομμουνιστικού και του
Κόμματος Εργασίας 4) τη μετάβαση από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην πόλη προς την οικοδόμηση σοσιαλισμού στη ύπαιθρο.
Στην Κίνα, ο σοσιαλισμός δεν υπάρχει στις πόλεις ή στην ύπαιθρο. Ορισμένες επιχειρήσεις έχουν κρατικοποιηθεί, αλλά αυτό είναι μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό. [σ.σ. drop in the backet, ελεύθερη μετάφραση].
Υπάρχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ των λαϊκών δημοκρατιών της Ευρώπης και
της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. 1) Στην Κίνα υπάρχει μια δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και των αγροτών 2) Στην Κίνα υπήρχε το βάρος της ξένης αστικής τάξης. Έτσι, η κινεζική εθνική αστική τάξη ήταν τμήμα της επανάστασης. Αυτό επέτρεψε η εξουσία να παρθεί σε συνεργασία με την εθνική αστική τάξη. 3) Στην Κίνα το πρόβλημα της αντιμετώπισης των φεουδαρχικών σχέσεων παραμένει. Με αυτή την έννοια η κινεζική επανάσταση θυμίζει τη γαλλική αστική επανάσταση. 4) Η ιδιαιτερότητα της Κινέζικης Επανάστασης προέρχεται από την ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να πούμε ότι στην Κίνα υπάρχει μια λαϊκή δημοκρατία που είναι ακόμα στην πρώτη φάση της ανάπτυξής της.
Το γεγονός ότι τα στελέχη μας δεν έχουν ισχυρή εκπαίδευση στα οικονομικά, εξηγεί το χάος γύρω από αυτό το ζήτημα.
Πηγη:
Conversations with Stalin on Questions of Political Economy
By Ethan Pollock , Working Paper No. 33
Συζητήσεις με τον Στάλιν στα Ζητήματα Πολιτικής Οικονομίας.
el quinto
Mια αποκλειστικότητα για το σφυροδρέπανο
ελπιζω να μην το έχει ανεβάσει κανεις αλλου σε ελληνικό σάιτ και ξεφτιλιστούμε μπρεζνιεφικε :-) Τον μονο που φοβάμαι ειναι τον φιλο πετρο-parapoda,που τα παρακολουθει κι αυτός
@el quinto 16 Ιουνίου 2016 - 8:06 μ.μ.
Ο "κρατικός καπιταλισμός" πάντα είχε νομίζω την έννοια ή σχετιζόταν και σχετίζεται κατά κύριο λόγο με το ρόλο του κράτους στη "ρύθμιση" της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάποιες από τις πιο "καθαρές" μορφές του είναι είτε η συνύπαρξη με το ιδιωτικό κεφάλαιο ενός κρατικού τομέα σε στρατηγικούς τομείς (ενέργεια, επικοινωνίες κ.ά) που εξυπηρετούν όλα τα ξεχωριστά κεφάλαια είτε η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας (πχ ναζιστική Γερμανία) με τα άθικτα ιδιωτικά κεφάλαια να "αυτοαξιοποιούνται" κινητοποιούμενα για τις κρατικές εξοπλιστικές ανάγκες.
"Κρατικός καπιταλισμός" είναι πχ και η Βενεζουέλα του Τσάβεζ, με την κρατικοποίοηση της πετρελαιοβιομηχανίας δίπλα στην υπόλοιπη καπιταλιστική ιδιοκτησία, και στην περίπτωση αυτή το "σοσιαλιστικό" στοιχείο περιορίζεται στη σφαίρα της διανομής, δηλαδή στο ότι (στο βαθμό που κλπ) τα κέρδη του κρατικού τομέα (πετρέλαιο) χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών κι όχι για την αναπαραγωγή του συνολικού κεφαλαίου. Πράγμα όχι ασήμαντο από την άποψη ότι, στον ίδιο βαθμό, η κρατική λειτουργία έρχεται σε σύγκρουση με την απαίτηση του συνολικού κεφαλαίου το κράτος να λειτουργεί σαν συλλογικός καπιταλιστής.
Παρόλη και την μια κάποια "περιφρόνηση" από κάποιες πλευρές για την επεξεργασία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (ΚΜΚ), κι αυτή περιγράφει τις σχέσεις κράτους κεφαλαίου στην ανάπτυξη του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού: Είτε από την άποψη των στενών δεσμών μεταξύ κράτους-μονοπωλιακού κεφαλαίου, είτε από την άποψη του κρατικού τομέα (ενέργεια, επικοινωνίες κλπ) που έγραψα πιο πάνω, είτε και τώρα που η τάση είναι το ξεπούλημα του κρατικού τομέα (κάποιες φορές μάλιστα αλλάζει χέρια παραμένοντας "κρατική ιδιοκτησία" - άλλου κράτους όμως - πχ ΟΤΕ/ντόιτσε τέλεκομ) με την καπιταλιστική ανάπτυξη όμως να είναι σε σημαντικότατο βαθμό "κρατικοδίαιτη" (κρατικές παραγγελίες, "αυτοχρηματοδότηση", ΣΔΙΤ, επιδότηση "μισθολογικού κόστους" κ.ά.) και με την κρατική πολιτική σε ρόλο ρυθμιστή-υπηρέτη των αναγκών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Παραπέρα, απ' όσο θυμάμαι, στην περίοδο της ΝΕΠ ο Λένιν έκανε λόγο για "κρατικό καπιταλισμό" (ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις) που συνυπάρχει με το σοσιαλισμό (παραγωγικές δυνέμεις που αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία) - και νομίζω (δεν το θυμάμαι ακριβώς αυτή τη στιγμή) πρόσθετε δίπλα σ' αυτά και τον συνεταιριστικό αγροτικό τομέα και τη "μάζα" της μικροπαραγωγής.
Το νόημα όλων των παραπάνω συνολικά, είναι ότι "κρατικός καπιταλισμός" δεν νοείται χωρίς καπιταλιστική ιδιοκτησία. Και γι' αυτό δεν μπορεί να γίνεται λόγος για "κρατικό καπιταλισμό" στην ΕΣΣΔ πριν τη στιγμή που τα μέσα παραγωγής περνάνε από την κοινωνική-κρατική ιδιοκτησία στην ατομική ιδιοκτησία.
Οι μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν εισάγοντας την κατηγορία του κέρδους σαν παραγωγικό κίνητρο και κριτήριο λειτουργίας της κάθε ξεχωριστής παραγωγικής μονάδας (και με αυτό τον τρόπο εισάγοντας το ρυθμιστικό ρόλο του νόμου της αξίας στις μεταξύ τους σχέσεις) δεν κατάργησαν την κοινωνική-κρατική ιδιοκτησία, ούτε και εισήγαγαν σχέσεις κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας.
Κατά τις ικανότητες κατανόησης που διαθέτω, αυτό που έκαναν είναι ότι στον α ή β βαθμό "τεμάχισαν" την σοσιαλιστική συσσώρευση κάνοντάς την αντικείμενο κατοχής της κάθε ξεχωριστής παραγωγικής μονάδας, ενίσχυσαν σε βάρος του κεντρικού σχεδιασμού τις σχέσεις προσφοράς και ζήτησης μεταξύ των κοινωνικοποιημένων πραγωγικών μονάδων (δηλ. στο σημείο αυτό, το αντίθετο και από την ιδρυτική διακήρυξη της πρώτης διεθνούς και από την κριτική του προγράμματος της Γκότα), και έτσι επέβαλαν εμπορευματικές μορφές και σχέσεις σε σοσιαλιστικό περιεχόμενο και βάση - δημιούργησαν έναν τύπο καπιταλιστικού (ή ακριβέστερα: εμπορευματικού) περιβλήματος γύρω από το σοσιαλιστικό περιεχόμενο των παραγωγικών σχέσεων.
Η τέτοια λειτουργία, με διάφορους τρόπους, "γεννά τον καπιταλισμό". Όπως - από την ιστορικά παράλληλη πολιτική άποψη - τον "γεννά" και η αναπαραγωγή των "κόκκινων ειδικών" ως "ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ" κοινωνικό στρώμα (και όχι "ΤΑΞΗ" θα έλεγα) "αφού τα παιδιά τους κυρίως ειχαν πρόσβαση στη διοίκηση και στα πανεπιστήμια" και - θα πρόσθετα - αφού και τα παιδιά τους και οι ίδιοι κυρίως είχαν "πρόσβαση" στα κέντρα της εξουσίας (κομματικά - κρατικά) και αφού σε σημαντικό βαθμό και τμήμα τους οι όροι ζωής τους έτειναν να αποτελέσουν μια τραγελαφική απομίμηση των όρων ζωής της αστικής τάξης των καπιταλιστικών χωρών (με σημαντικό υποκειμενικό πρόβλημα από κει και πέρα την αυτεπίγνωση αυτής της "τραγελαφικότητας" - και της υλικής/οικονομικής ανεδαφικότητάς της - σε αντιπαράθεση προς μια "καθαρή" απομίμηση και υλική νομιμοποίηση που θα τους εξασφάλιζε η ανατροπή της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας).
Τα παραπάνω λοιπόν "γεννάνε" τον καπιταλισμό, αλλά το γεγονός αυτό απέχει από το να αποτελούν κιόλας, ήδη, τον καπιταλισμό έστω και τον "κρατικό".
Με τέτοια λογική, εφόσον η μικρή παραγωγή γεννά την μεγάλη και εφόσον η ατομική εμπορευματική παραγωγή γεννά την καπιταλιστική παραγωγή, θα έπρεπε να θεωρούμε την μικρή παραγωγή ήδη μεγάλη και την ατομική εμπορευματική παραγωγή ήδη καπιταλιστική.
φιλε Αγη αφου τα μέσα παραγωγής πωλιούνται και αγοράζονται απο κάθε επιχείρηση, τότε ο νομος της αξιας ειναι ο απόλυτος ρυθμιστής της παραγωγής και τοτε το κέρδος τα χειρίζεται ολα. Δεν μπορούμε να μιλάμε λοιπόν για κοινωνική-κρατική, δηλαδή σοσιαλιστική ιδιοκτησία. Αν διαβάσεις προσεκτικά το εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ (το 1ο), καθώς και το Στάλιν στα Οικονομικά Προβλήματα του σοσιαλισμού, θα διαπιστώσεις οτι χαρακτηρίζει σοσιαλιστική την κρατική ιδιοκτησία στο βαθμό που ακολουθεί το νόμο του σοσιαλισμού και όχι του κέρδους. Κι αυτο εξηγει οτι έγινε βαθμιαια μέσα στη ΝΕΠ, όχι εξαρχής, επειδή ακριβώς βαθμιαία το κράτος κατάφερε να συγκεντρώσει τα μέσα παραγωγής και να τα βγάλει απο το εμπόριο.
Γι αυτο και ο Στάλιν βγαινει αμέσως και λέει στους σοβιετικους οικονομολόγους η σοσιαλιστική ιδιοκτησία στη Κίνα ειναι μια σταγόνα στον ωκεανό, γιατι γνωρίζει οτι παρότι έγιναν οι κρατικοποιήσεις -απαλλοτριώσεις στο κεφάλαιο του Κουομιτάγκ και της ξενόδουλης αστικής τάξης, η κρατική ιδιοκτησία αυτή ακομη δεν εχει αποσύρει τα μέσα παραγωγής ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Δεν έβαλα τυχαία αυτο το απόσπασμα. Γι αυτό έγραψα οτι πρέπει να εξεταστούν τα πάντα εξαρχής και μεθοδικά.
Ετσι στη περίπτωση που ρυθμιστής της παραγωγής ειναι το κέρδος, οπως συνέβη μετά τις μεταρρυθμίσεις Κοσσίγκιν, οταν τα μέσα παραγωγής εντάχθηκαν στο εμπόριο, εχουμε προσφορά, ζήτηση, αναρχια στη παραγωγή. Τα πλάνα ειναι πλάνα δημοσιων επενδύσεων και τίποτε αλλο.
Στην ζωή μπορείς να δεις πολύ διαφορετικές σχέσεις μεταξύ εποικοδομήματος και βάσης. Αρκετές φορές η βάση αλλάζει, αλλα το εποικοδόμημα αργει να αντιστοιχηθεί. Δες τι γινοταν για χρόνια στον αραβικο κοσμο τις τελευταίες δεκαετίες, με σογια, αγάδες, νομάδες κτλ....
Το κεφάλαιο ειναι μια κοινωνική σχέση. Οταν ο σκοπος της παραγωγής ειναι το κέρδος, τότε εχουμε ξεκάθαρα καπιταλισμο. Κι ας ειναι στο τιμονι οποιοσδήποτε που δηλώνει κοκκινος. Η υπεραξία ή το πρόσθετο κέρδος (για να πιάσουμε και τη βιομηχανία αλλα και το εμπόριο) ξέρεις πολύ καλά ότι δεν προορίζεται μονο σε εισόδημα, αλλά ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ σε επέκταση του κεφαλαίου. Οι μαοϊκοι φιλοι μας, μπερδεύονται γιατι νομίζουν ότι η τάξη της διανόησης (επιμένω τάξη οχι ενδιάμεσο στρώμα οπως έλεγε ο Στάλιν για τους κοκκινους ειδικούς, στο 18ο Συνέδριο του ΠΚΚ-μπ το 1939) στην ΕΣΣΔ μετά το 60 ήταν αστική τάξη που ζούσε κατά βάση απο την υπεραξία των εργατών. Τμήμα της ναι, αλλα όχι ολη. Παρόλα αυτά δεν μπορει να συγκριθει το εισοδημά τους με αυτό των ΗΠΑ, ούτε καν με την Ελλάδα την ιδια εποχή.
el quinto.
BTW, ετοιμάζω ενα αφιέρωμα στη "πολιτιστική προλεταριακή επανάσταση" μουρλια, εχω και έγγραφα φωτιά απο την Επιθεώρηση του Πεκινου δημοσιευμένα το 1967, εκκληση στους εργάτες της Σαγκάης να σταματήσουν τις απεργιες που τις καθοδηγεί δήθεν η αστική αντίδραση.
Για να μην μας πουλάνε παραμύθια οι μαοϊκοι ότι επειδή απ' τη Σαγκάη ξεκίνησε η "πολιτιστική επανάσταση", είχε τάχαμου προλεταριακά χαρακτηριστικά. Ισα-ισα οι εργάτες καλούνταν να δουλέουν ενταντικά και με στρατιωτικά πρότυπα. Δειτε το έγγραφο
η έκκληση εμφανίστηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1967
http://www.massline.org/PekingReview/PR1967/PR1967-03.pdf
Εστιάστε προς το παρόν εδώ:
“Taking firm hold of the revolution and promoting production” is a policy put forward by Chairman Mao, a policy stressed time and again by the Party Central Committee, an important policy which guarantees the carrying through to the end of the great proletarian cultural revolution. To support or not to support, to carry out or not to carry out this policy is itself a matter of principle, a cardinal issue of right and wrong. In allowing yourselves to be incited by those people and by deserting your posts in production, whose interests are you serving? By acting in this way, whose hearts, after all, are you gladdening and whose are you saddening? We hope that you will follow Chairman Mao’s teachings, that, on this important question of principle, you will see things more clearly, make a clear distinction between right and wrong, stop being deceived, wake up quickly, return to your posts in production, and return to the proletarian revolutionary line. We, comrades of the revolutionary rebel groups, will certainly welcome you back warmly to make revolution along with us and improve production with us. There is no question of our reprimanding you, because we are all close class brothers, and because the overwhelming majority of you are victims of the poison of the bourgeois reactionary line, are revolutionary masses who have been hoodwinked by those within the Party who are in authority and taking the capitalist road and by those who are stubbornly following the bourgeois reactionary line.
el quinto
Για τα στρατιωτικά πρότυπα εδώ:
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΟΥΒΑΛΙ!
Διαβάζουμε λοιπόν στη εφημερίδα “Κουνγκ-Γιεν Γι Παο” της 3 Απριλίου και 3 Αύγουστου 1966: “πρέπει να μελετούμε την πείρα της οργάνωσης της εργασίας με πρότυπο τα στρατιωτικά τμήματα” και να δημιουργηθούν “ομάδες στην βιομηχανία κατά τα πρότυπα του Εθνικού απελευθερωτικού στρατού”, κι απ' αυτές θα δημιουργούνταν “ένας στρατός χωρίς στολή”. “Να μεταφέρουμε το πνεύμα του στρατού στην παράγωγη”. Ως πρότυπο πειθαρχίας παρουσιαζόταν ο “σιδερένιος Βανγκ”, ένας επιστάτης στις εγκαταστάσεις πετρελαίου του Τατσίνγκ, που η κινέζικη προπαγάνδα τον είχε χαρακτηρίσει “πρότυπο επαναστατικοποίησης των εργατών όλης της Κίνας” :
Για να διαβάσουμε τα λόγια του σιδερένιου Βανγκ
“Από μικρός φύλαγα βουβάλια, έτσι έχω εξοικειωθεί μ'αυτά. Δουλεύουν με τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα, απολαμβάνουν όμως την πιο ελάχιστη άνεση. Είμαι πρόθυμος να ζήσω σαν ένα “βουβάλι” υπηρετώντας σ'ολη μου τη ζωή το λαό”
el quinto
Κι εννοειται έγγραφο φωτιά, που οι μαοϊκοι ζητουν ανοιχτά το στρατό να επέμβει στις πόλεις ως ...εγγυhτης της "προλεταρικής επανάστασης", να τσακίσει δηλαδή τους εργάτες απεργούς και τους αυτονομημένους κοκκινοφρουρούς
εδω, πάλι επιθεώρηση του Πεκινου
13 Ιανουαρίου του 1967
http://www.massline.org/PekingReview/PR1967/PR1967-05d.htm
In the new situation in the present great proletarian cultural revolution, it is not possible for the People’s Liberation Army to refrain from intervening. Some people use “non-intervention” as a pretext to actually suppress the masses. This is absolutely impermissible. Their so-called “non-intervention” is false. The question is not whether or not to intervene, but which side to stand on. It is a question of whether to support the proletarian revolutionaries or to support the conservative-minded people or even the Rightists. In the present great proletarian cultural revolution, in the present fierce class struggle, not to stand on the side of the proletariat means to stand on the side of the bourgeoisie. Not to stand on the side of the proletarian revolutionary line represented by Chairman Mao means to stand on the side of the bourgeois reactionary line. There can be no eclecticism, no compromise and no neutrality on this question. Our P.L.A. must clearly and actively support the proletarian revolutionary Left.
Δεν εχω χρονο τώρα να τα μεταφράσω ολα και να τα βάλω σε μια σειρά. Θα το κανω ομως την επομενη φορά που θα ξαναγράψω εδω.
el quinto
υγ: μερικές φορές αναρωτιέμαι αυτοι οι θεωρητικοι του σύγχρονου μαοϊσμου γιατι δεν ασχολούνται με τις κινεζικές πηγές :-), οι οποιες ειναι σε μεγάλο βαθμο μεταφρασμένες πια στα αγγλικα;
Ειπαμε ψάχνουμε για πηγές κινεζικες οχι πηγές άλλων ;-)
τέλος φιλε Αγη μη ξεχνάς οτι και ο Μαρξ λέει οτι ο κράτος ειναι συλλογικος κεφαλαιοκράτης στον καπιταλισμό. Ο ΚΜΚ εχει να κάνει με το μονοπωλιακο καπιταλισμο, και πιο πριν ομως το αστικό κράτος υποτασσοταν στις ανάγκες του κεφαλαίου, όχι ομως στο βαθμο που υποτάσσεται επι μονοπωλιακου καπιταλισμού όπου πρέπει να διασφαλίσει τις αγορές των μονοπωλίων του σε ολο τον πλανήτη. Λιγες ήταν οι χώρες που διεξήγαγαν τεράστιους πολέμους για να εξασφαλίσουν αγορές, βλέπε Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία με Βοναπάρτη.
Ανοιξε την 18η Μπρυμαίρ να δεις πως η αστική εξουσία μετά την εξέγερση του 1848 ενάντια στη μοναρχία έσωσε αμέσως τη χρεοκοπημένη κεντρική τράπεζα της γαλλίας (η χρηματιστική ολιγαρχία στη γαλλία, οι ρεντιέρηδες δηλαδή , ήταν κατά παράδοση μοναρχική, λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής-προέλευσης της) μέσω του κρατικου προϋπολογισμου, εξοργίζοντας τους αγρότες που κατέβαλλαν τα χρέη των τραπεζών σε φόρους, οδηγώντας τους στην αγκαλιά του πραξικοπηματία Βοναπάρτη. Και αυτα δεν ειναι τίποτα βέβαια σε σχέση με αυτά που γράφει ο Μαρξ στο Κεφάλαιο 1ο Τομο.
Ριξε μια ματιά εδω:
https://athens.indymedia.org/post/1161217/#1586950
εχω ανεβάσει αποσπάσματα απο το Κεφάλαιο.
el quinto
για τον επιστάτη άνθρωπο βουβάλι "του λαού", διαβάστε εδω
http://www.massline.org/PekingReview/PR1966/PR1966-39.pdf
αναλυτικά σελ 33. Οσοι αντέχετε, και δεν εχετε ήδη φρίξει. Μην διανοηθεί κανεις να κάνει συγκριση με σταχανοφιτες. Εδω μιλάμε για επιστάτη που μιλάει για αύξηση της εντατικότητας της εργασίας και να δουλεύουν οι εργάτες σα βουβάλια. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ "ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ" "ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ" ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!!!!!!!!!
Για οσους εχουν χάσει το νήμα της ιστορικής διαδρομής
Ούτε Προλεταριακή, Ούτε Πολιτιστική, Ούτε Επανάσταση
Εκανα πριν γκονταρικό jump cut στο μέλλον, και χάλασα λίγο τη γραμμική αφήγηση αλλά επειδή γράφτηκαν κάτι περί Σαγκάης από τους φίλους του μ-λ, στην απόπειρά τους να υποστηρίξουν ότι το κίνημα αυτό ήταν προλεταριακό, αφού η "πολιτιστική επανάσταση" ξεκίνησε από τη Σαγκάη, που ήταν το βασικό προλεταριακό κέντρο της Κίνας, έπρεπε να απαντήσουμε σκληρά... Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μύθευμα από αυτό.
Τώρα ένα φλασ-μπακ μετά τη πανωλεθρία του Μεγάλου Αλματος. Τα έχουμε εξηγήσει αναλυτικα στο προηγούμενο νήμα. Διαβάστε την παραπομπή στην ανάρτηση σφυροδρέπανου.
Οπως γράψαμε νωρίτερα, μετά την ήττα του Μεγάλου Αλματος, ο Μάο και η κλίκα του στο "Κ"ΚΚ έχασαν την εξουσία που είχαν, παραδίδοντάς την στους λεγόμενους δεξιούς που χρησιμοποιούσαν ανοιχτά αστική γλώσσα για την καπιταλιστική ανάπτυξη της Κίνας και όχι τη μικροαστική δημαγωγία του Μάο, σερβιρισμένη με “μ-λ” φρασεολογία. Ο Μάο βέβαια δεν σταμάτησε την ίντριγκα, περίμενε λίγο χρόνο, να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός και η οργή για τη πολιτική του στο Μεγάλο Αλμα και να επανέλθει με ένα θορυβώδη τρόπο που ταίριαζε πάντα στην ιδιοσυγκρασία του μεγάλου τιμονιέρη.
Επανήλθε λοιπόν με τη βοήθεια του Λιν Πιάο που έλεγχε το στρατό. Αυτο ομως από ότι φαίνεται δεν έφτανε. Ίσως να μην έφτανε η βοήθεια του Λιν Πιάο για τον έλεγχο της διοίκησης με νέους υποτακτικούς στο Μάο. Από τη Σαγκάη, λοιπόν, κινητοποίησε ένα κίνημα φοιτητών και μαθητών που άρχισαν να κάνουν καταλήψεις σε διοικητικά κέντρα, καθαιρώντας τους διοικητές της αντίπαλης κλίκας. Το κίνημα αυτό ήταν αστικό στο χαρακτήρα του, αφού ξεκάθαρα προήλθε στα πλαίσια ενδοαστικών συγκρούσεων και βέβαια είχε μικροαστική σύνθεση, είπαμε μαθητές, φοιτητές, ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΡΓΑΤΕΣ.
el quinto
: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΙ-ΝΤΙ-ΕΦ απο την αρχή,
http://www.massline.org/PekingReview/PR1966/PR1966-39.pdf
ειναι απο την Επιθεώρηση του Πεκίνου
ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΜΕΣΩΣ. Αναφέρεται στο κινημα των κοκκινοφρουρών που κατέκλυσαν το Πεκίνο στην Τιεν-Αν-Μεν το 1966, με απεσταλμένους από όλη τη Κίνα. ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ ΠΛΑΚΑ.ΓΡΑΦΟΥΝ Λιν-Πιαο, Τσου-Εν Λάι κτλ.
Πάμε Τσου Εν Λάι, σελ 12 του Pdf
[οι εργαζόμενοι λέει ο Τσου να συνεχίσουν την εργασία τους, εφαρμόζοντας στη παραγωγή τον ενθουσιασμό των φοιτητών που έκαναν μπάχαλα :-)]
The brοad masses of workers, commune members,
scientific and technical personnel and functionaries
of Party, of government and public organizations
and enterprises should remain firmly at
their jobs, grasp the link of production in good time
and app,ly the soaring enthusiasm and energy
generated in the great cultural revolution to industrial
and agricultural production and s'cientific
experimentation !
[οι φοιτητές στα εργοστάσια να διαδόσουν το λόγο του Μάο στα εργοστάσια. αλλα προς θεού η παραγωγή δεν πρέπει να σταματήσει ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ, μονοι οι κοκκινοφρουροί "εξεγείρονται"]
Comrades, students!
In order to facilitate the normal progress of industrial
and agricultural production, the Red Guards
and revolutionary students from the universities,
colleges and rniddle schools are now not to go to the
factories and enterprises and to Party, government
and pubiic organizations of county levei and below,
and people's communes in the rural areas to establish
revolutionary ties. The revolution in these
places is to proceed in a planned and systematic
way in ac.cordance with the original arrangements
for the "four clean-ups" movement.*
[ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ]
Factories and
rural areas cannot take time off like the schools and
stop production to make revolution. Revolutionary
students shou.ld respect the masses of workers and
peasants, trust them and have confidence in their
being fully able to successfully make revolution on
their own.
μετάφραση: Τα εργοστάσια και η ύπαιθρος δεν μπορούν να σταματήσουν οπως τα σχολεία. να σταματήσουν τη παραγωγή και να κάνουν επανάσταση. Οι επαναστατημένοι φοιτητές-μαθητές πρέπει να σέβονται τις μάζες των εργατών και των αγροτών, να να τις εμπιστεύονται και να έχουν εμπιστοσύνη στο ότι μπορούν να κάνουν επιτυχημένα επανάσταση μονοι τους !!!!!
Μιλάμε για..............TΕΡΑΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΑΡΣΟΚΟΜΩΔΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ.
Τα πράγματα ειναι ξεκάθαρα, οπου διαβάζετε τον προσδιορισμο προλεταριακος στη προπαγάνδα του Μαο στη "πολιτιστική επανάσταση" να θυμάστε οτι αναφέρεται στους κοκκινοφρουρούς του φοιτητές-μαθητές.
Βεβαια οπως ειδαμε τελικα ο στρατός μπούκαρε στις πόλεις για να καταπνίξει την αντίσταση των εργατών στα σχέδια της κλίκας του Μάο να τους ξεζουμίσει με στρατιωτικά πρότυπα πειθαρχείας του επιστάτη-βουβαλιού.
Η εργατική τάξη δεν συμμετείχε ούτε κατά διάνοια σε αυτό τον μικροαστικο ΧΑΟΣ. Εξαρχής οι οδηγίες προς τους εργάτες ήταν να δουλεύουν σκληρά για να βγει η παραγωγή, με στρατιωτικά πρότυπα. Η εργατική τάξη ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ , πολεμώντας την αστική πολιτική του Μάο που ήθελε να ξαναπάρει την εξουσία του κράτους, καθυποτάσοντας σε νέες νόρμες σκληρής υπερεκμετάλλευσης τους εργάτες.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΑΡΑΘΥΜΙΑΖΟΥΝ ΠΙΑ ΟΙ ΜΑΟΪΚΟΙ.
el quinto
οπως καταβαίνετε το ιντερνετ βοηθάει πολύ. Οποιος αρχίζει να σκαλίζει την επιθεώρηση του Πεκίνου τις χρονιές ενδιαφέροντος θα βρει διαμάντια. Ολο το υλικο οπως βλέπετε στο πιάτο σας, δυστυχώς στα αγγλικά.
Καλός μπούσουλας για αναζήτηση στο site με ολα τα τεύχη της επιθεώρησης του Πεκίνου ειναι η μπροσούρα
30 ΧΡΟΝΙΑ ΛΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΙΝΑΣ
30 ΧΡΟΝΙΑ ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗ
του αλβανόφιλου γερμανικού KPD-ML
ολη εδω:
http://ciml.250x.com/shwm/maoism/greek_maoism/griechisch_maoismus_kpd_to_4_1979.html
μεταφρασμένη απο τη ΣΑΚΕ το 81.
[οποιος θέλει να διαβάσει για τον μικροαστικο εθνικισμο της Αλβανιας και τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό της υπάρχει αναλυτική μπροσούρα απο τη ΣΑΚΕ, τη βρίσκετε στη Κοντρα. Εχει αναλυτικά στοιχεια και οπως είπαμε απο επιτόπια έρευνα στην Αλβανία]
Πλέον ολοι οι κρίκοι της αλυσιδας μπορούν να συνδεθούν με πολύ απλο τροπο και να φανει οτι η ΚΙΝΑ δεν έγινε ποτέ σοσιαλιστική, ότι η σύγκρουση μεταξύ Κίνας-ΕΣΣΔ ήταν ξεκάθαρα για γεωστρατηγικά συμφέροντα και πυροδοτήθηκε με αφορμή τη σύγκρουση Κίνας-Ινδίας και τη στήριξη της τελευταίας απο τον Χρουτσόφ.
Αν ψάξετε τα τεύχη της επιθεώρησης του Πεκίνου, θα δειτε πως ο Μάο καλωσορίζει το δικτάτορα του Πακιστάν στο τσαρδί του, θαρρώ την περίοδο που είχαν αρχίσει έντονες αψιμαχίες μεταξύ Ινδίας-Πακιστάν.
Tσεκάρετε και τις πηγες που έβαλα στο αλλο θρεντ (εδω πάνω το εχει στην ανάρτηση ο σφυροδρέπανος) για τις συζητήσεις Μαο-Τσου Κισσινγκερ-Νιξον. Εκει υπάρχουν διαμάντια, ειδικά στην επισκόπηση του παρελθόντος. Τα πρακτικά των συζητήσεων δόθηκαν σχετικά πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Κατι νομιζω οτι ειδα για τον πόλεμο της Κορέας :-)
Οποιος ειναι ατσίδας θα το βρει και θα το ανεβάσει. Oχι τιποτε αλλο, θα τσεκάρω και εγώ πόσο ενδιαφέρον εχει αυτη η κουβέντα
εγώ πλεον εξήντλησα ολα τα χρονικά περιθώρια που ειχα. Η αφορμή της συζήτησης για την "πολιτιστική επανάσταση" απο τα 2 μλ θα προσέλκυε το ενδιαφέρον, οπότε ειπα να τα δώσω ολα. Βοηθάει οτι και ο το τσαρδί του μπρεζνιεφικού προσεκλύει αναγνώστες απο διαφορετικές αφετηρίες ιδεολογικοπολιτικές. [ασχετα αν δεν γράφουν]
Ειπαμε προηγείται η Ισπανία. Ζουκοφ, καλο Σεπτέμβρη-Οκτώβρη θα την έχεις :-)
φιλάκια
υγ: τελικά σας πέταξα οτι ετοιμαζομουν να γράψω για την "ΜΠΠΠ"
@quinto
Το κράτος είναι εξαρχής συλλογικός κεφαλαιοκράτης στον καπιταλισμό, ακόμα και χωρίς κρατικό παραγωγικό τομέα, όπως το δουλοκτητικό κράτος ήταν συλλογικός δουλοκτήτης κλπ.
Και στην Αγγλία της εποχής του Μαρξ οι δεσμοί κράτους και καπιταλιστών ήταν εξαιρετικά στενοί.
Η διαφορά είναι στο ότι στην εποχή του ελεύθερου συναγωνισμού δεν θα μπορούσε να γίνεται λόγος για «κρατικό καπιταλισμό», τουλάχιστον με την έννοια που ανταποκρίνεται στον ύστερο, ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό - και πόσο μάλλον για κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό (χωρίς επιδίωξη να υπερτιμήσω τη σημασία του τελευταίου ως επεξεργασίας, πχ σαν κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό - μάλλον σαν λεπτομερέστερη από κάποιες απόψεις περιγραφή τον κατανοώ που πέρα από αυτό το όριο κινδυνεύει να περάσει στη σχολαστικότητα και στον «ακαδημαΪσμό»).
Για την τεχνικο-διοικητική διανόηση, ο λόγος που επιμένω στον χαρακτηρισμό «στρώμα» και όχι «τάξη» - πέρα ίσως κι από μια ορισμένη εσωτερική διαστρωμάτωση που ταιριάζει σε «στρώμα» και όχι σε «τάξη» - είναι πρώτα απ' όλα ότι η όποια ιδιαίτερη θέση του δεν οφείλεται σε σχέση ιδιοκτησίας προς τα μέσα παραγωγής.
Εδώ θα μπορούσα να βάλω τελεία και να το κλείσω.
Συνεχίζω όμως: Αναμφίβολα λοιπόν χρωστά αυτό το στρώμα την ύπαρξή του, και την «ιδιαιτερότητα» της ύπαρξης του (ιδεολογικά, συνειδησιακά, από άποψη όρων αναπαραγωγής του, υποκειμενικά: «για τον εαυτό του», με αυτή την έννοια: «ιδιαιτερότητα», που προσκρούει στην κοινωνική-κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής), αυτά λοιπόν αναμφίβολα τα χρωστάει σε μια σειρά όρους της οικονομικής παραγωγής, αλλά αυτοί οι όροι δεν θα γεννούσαν το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς έναν ορισμένο βαθμό απόσπασης του κράτους από την εργατική τάξη. Αυτή την απόσπαση αντανακλά η «ιδιαίτερη» θέση του στρώματος και εν τέλει εκφράζει, αποτελεί, την «ιδιαιτερότητα» των δομών του κρατικού μηχανισμού, την εσωτερική αυτοαναπαραγωγή αυτών των δομών κλπ. Ανάγεται πρώτα από όλα στο «εποικοδόμημα» κατά τη γνώμη μου.
Αλλά και χωρίς την έστω συζητήσιμη προηγούμενη παράγραφο, αρκεί για το χαρακτηρισμό τους σαν «τάξης» είτε σαν «στρώματος» η μη-ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, εξαιτίας ακριβώς της οποίας η «ιδιαιτερότητά» του ποτέ δεν απέκτησε υλική νομιμοποίηση και την οποία υλική νομιμοποίηση το ίδιο αυτό στρώμα (τμήμα του) αναζητούσε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Η οποία σήμανε όχι την εδραίωση της «τάξης» αλλά την εξαφάνιση του «στρώματος». Όχι μια νέα θέση της «τάξης» στις νέες σχέσεις που τάχα ανταποκρίνονταν στην ύπαρξή της, αλλά τη διάλυση του «στρώματος» προς διάφορες κατευθύνσεις και κοινωνικές θέσεις ή την «περιθωριοποίηση».
Τα παραπάνω, αν δεν αποδείχνουν, συνηγορούν στο ότι δε μπορούμε να μιλάμε για «κρατικό καπιταλισμό» στην ΕΣΣΔ στις τελευταίες 2-3 δεκαετίες.
Συνηγορεί σε αυτό και το ότι η μετάβαση από το 85/89 στο 91/93 δεν αποτέλεσε και δεν μπορεί να περιγραφτεί σαν μετάβαση από έναν κρατικό καπιταλισμό σε έναν «άλλο» καπιταλισμό, αλλά σαν ανατροπή ενός συστήματος ως τις θεμελιακές κοινωνικοοικονομικές σχέσεις του. .
Συνηγορεί σε αυτό, αν δεν αποδείχνει, και το ότι το ίδιο το «κέρδος» εισαγόμενο σαν «κίνητρο» στη βιομηχανία, δεν συνεπάγεται επιβολή σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Για να συνεπαγόταν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να εμπορευματοποιούνταν η εργατική δύναμη, να μπαίνει στην αγορά σαν εμπόρευμα που πωλείται στην αξία του κλπ-κλπ. Εδώ όμως δεν έχουμε αυτό. Εδώ έχουμε μετάβαση από τη σχέση όπου το κράτος σαν «εκπρόσωπος» της σοσιαλιστικής κοινωνίας ανταποδίδει στον εργάτη μέρος του κοινωνικού προϊόντος σύμφωνα με την εργασία του μείον τις κοινωνικές κρατήσεις, στη σχέση όπου η λειτουργία αυτή του κράτους διασκορπίζεται στην κάθε ξεχωριστή παραγωγική μονάδα και όπου αυτό που πριν ήταν οι κοινωνικές κρατήσεις τώρα υπάγεται στην κατηγορία του «κέρδους της» και όπου, παραπέρα, από αυτό το «κέρδος» ένα μέρος κατανέμεται στην αναπαραγωγή της λειτουργίας της και ένα άλλο συγκεντρώνεται στα χέρια του κράτους για την ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών.
Στην πραγματικότητα δηλαδή ούτε το «κέρδος», καθαυτό, μπορούσε με συνέπεια να εισαχθεί πάνω στις δοσμένες βασικές σχέσεις της κοινωνικής ιδιοκτησίας. Κι αυτό επειδή η όλη διαδικασία είναι ανάποδη από αυτήν που αρμόζει στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή. Ανάποδη, αλλά αυτό δεν είναι ακόμα αρκετό ώστε να μιλάμε για ανατροπή της, για μετατροπή της σε κρατικό καπιταλισμό. Και τυπικά, όσο διατηρείται η εργατική εξουσία, θα αρκούσε μια πολιτική απόφαση προκειμένου να αποκατασταθούν αυτές οι σχέσεις έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στη βάση τους.
Ο Στάλιν καλά έκανε και επέμενε ότι η κρατική ιδιοκτησία είναι σοσιαλιστική όταν λειτουργεί με σχέσεις που ανταποκρίνονται στη σοσιαλιστική οικονομική - παραγωγική βάση και όχι με σχέσεις εμπορευματικού χαρακτήρα, με καπιταλιστικές μορφές και οικονομικές κατηγορίες που έρχονται σε αντίφαση με το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, σαν εμπορευματικό περίβλημα γύρω από την ενότητα της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας. Τουλάχιστον έτσι κατανοώ τα σημεία που παραθέτεις.
Δεν αποφεύγω τη συζήτηση, απλά για ένα διάστημα μάλλον θα βρεθώ εκτός διαδικτύου.
V. I. Lenin
The Tax in Kind(The Significance Of The New Policy And Its Conditions)
...
@quinto η κριτικη σου στην Κινα θυμιζει πολυ την κριτικη του τονυ κλιφ στη Σοβ.Ενωση.
''Για να μην μας πουλάνε παραμύθια οι μαοϊκοι ότι επειδή απ' τη Σαγκάη ξεκίνησε η "πολιτιστική επανάσταση", είχε τάχαμου προλεταριακά χαρακτηριστικά. Ισα-ισα οι εργάτες καλούνταν να δουλέουν ενταντικά και με στρατιωτικά πρότυπα.''
''Κι εννοειται έγγραφο φωτιά, που οι μαοϊκοι ζητουν ανοιχτά το στρατό να επέμβει στις πόλεις ως ...εγγυhτης της "προλεταρικής επανάστασης", να τσακίσει δηλαδή τους εργάτες απεργούς και τους αυτονομημένους κοκκινοφρουρούς''
''Η εργατική τάξη δεν συμμετείχε ούτε κατά διάνοια σε αυτό τον μικροαστικο ΧΑΟΣ. Εξαρχής οι οδηγίες προς τους εργάτες ήταν να δουλεύουν σκληρά για να βγει η παραγωγή, με στρατιωτικά πρότυπα. Η εργατική τάξη ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ , πολεμώντας την αστική πολιτική του Μάο που ήθελε να ξαναπάρει την εξουσία του κράτους, καθυποτάσοντας σε νέες νόρμες σκληρής υπερεκμετάλλευσης τους εργάτες.''
''Πλέον ολοι οι κρίκοι της αλυσιδας μπορούν να συνδεθούν με πολύ απλο τροπο και να φανει οτι η ΚΙΝΑ δεν έγινε ποτέ σοσιαλιστική, ότι η σύγκρουση μεταξύ Κίνας-ΕΣΣΔ ήταν ξεκάθαρα για γεωστρατηγικά συμφέροντα και πυροδοτήθηκε με αφορμή τη σύγκρουση Κίνας-Ινδίας και τη στήριξη της τελευταίας απο τον Χρουτσόφ.''
@quinto, οσα εγραψε ο αναυδος στο παλιο ποστ, ειναι υπερ αρκετα (αν και ισως χρειαζεται λεπτομερη τεκμηριωση στα οικονομικα στοιχεια για να γινει τελειο)
Αυτα που γραφεις περα απο το οτι ειναι επαναληψεις επαναληψεων, ειναι συνεντευξεις, λογια, περιπτωσιολογια και λειπει σχεδον εντελως η οικονομικη τεκμηριωση και η στοχαστικη εμβαθυνση πχ (νομιζω εδω γραφτηκε,) τι πολιτισμο, τεχνη, φιλοσοφια, παρηγαγε η Κινα και τι η Σοβιετικη Ενωση.
Απο την αλλη..
Ναι μεν ο νομος της αγορας στο σοσιαλισμο προκαλει αναρχια και αρα πρεπει να μην επιβαλλεται στο νομο του σχεδιασμου (προτεραιοτητα τομεα 1) αλλα τοτε πως η NEP;
Δεν ειναι ιδιες οι συνθηκες (οικονομικης αναπτυξης) της Κινας και της Ρωσιας του 1950. Οι συνθηκες στην Κινα μοιαζουν με τις συνθηκες στην Ρωσια το 1920. Οτι εκανε ο Λενιν με την NEP πηγαν να κανουν στην Κινα. Το προβλημα ειναι οτι πρεπει να λειτουργει η δικτατορια του προλεταριατου, το παιχνιδι χαθηκε στο επικοδομημα
ταχτικέ σχολιαστά, αντιπαρέρχομαι τα "οικονομικά σου", που όπως αποδειξαμε σχολαστικά δεν αξιζουν μια.
Δεν υποτιμώ τη δουλειά του Αναυδου. Απλως η "δουλεια" η δική μου βασίζεται σε κινεζικές και σχεδόν κατά κύριο λόγο σε ΜΑΟΙΚΕΣ ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ. Αλλωστε το έγραψα εξαρχής εχω σκονάκι . Aλλοι την έκαναν τη θεωρητική δουλειά, εγώ εδώ δουλεύω ως προπαγανδιστής KAI MONO. OΠότε μην τολμήσει να μου αποδόσει κανεις εύσημα ;-0
Και εδώ που τα λέμε δεν έκανα καμια σοβαρή...προπαγανδιστική δουλειά, απλώς πρώτος είχα βρει τις θέσεις του Μάο για τους ΜΤΣ το 58 απο το marx2mao (πρώτος για τα ελληνικά δεδομένα) που εκθειάζει Χρουτσοφ που πούλησε τους ΜΤΣ στους αγρότες και χτυπά τον ΣΤάλιν -και αυτά τα βρήκα απο το 2007, τα εχω αναφέρει και σε φιλους, συνομίληκους του μ-λ απλως περίμενα την κατάλληλη στιγμη-. Σε αυτο ναι πρωτοτυπώ, και βέβαια σε κάποια αλλα έγγραφα που έχω ρίξει εδώ πέρα [π.χ. Στάλιν συζητήσεις για Κίνα, ο επιστάτης-βουβάλι (όλη τη βερσιον, όχι αυτή που αναφέρει μόνο το ΚPD-ML), και άλλα ωραία οπως π.χ. ο λόγος του Τσου εν Λάι που αποκαλύπτει πεντακάθαρα το μικροαστικό χαρακτήρα και τη σύνθεση της δήθεν ΜΠΠΕ].
βεβαιως σας εχω ανεβάσει και ολο το κειμενο περί "σοσιαλιστικού σχηματισμού" στην Επιθώρηση του πεκίνου ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΟΝΟΜΑΓΑΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ που εντάχθηκαν με το κεφάλαιό τους στο κράτος , το γράφω παραπάνω, αλλα απλώς το βρήκα με το μπούσουλα της μπροσούρας του KPD-ML. ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΗΓΗ, ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΕΤΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ.
εσυ τώρα εισαι τρολ, ο μονος λόγος που γράφω ειναι για να μην υπάρχουν ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ.
Ειμαι πολύ σεμνος και ταπεινος τύπος, φαμφάρας γίνομαι σκόπιμα για να τσιμπάνε πολλοι, καποιοι απ' αυτους θα 'σαι δυστυχώς και εσύ :-). Δεν μπορώ να κάνω τιποτα γι αυτο καρδιά μου :-(
el quinto
υγ: στα πολιτιστικά μη μου πας κοντρα, χάνεις κατά κράτος, τρως 10 γκολ απο τα αποδυτήρια. Ειδικά κάτι χλεχλέδες που παριστάνουν τους μορφωμένους αναμασώντας Μπαντιού, τους έχω για πρωινο. Θα ήταν χαζο να ασχοληθώ με τα "πολιτιστικά επιτεύγματα" της δήθεν "πολιτιστικής επανάστασης". Σόρρυ αλλα ως οπαδός του μοντερνισμού και του Μαγιακόφσκι θα υποτιμούσα όσους ασχολούνται με το θέμα σοβαρά. Πες με και ελιτιστή, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή.
Ο Λενιν σε διαψευδει στο 'Για το φορο' σε ειδος. Ο κρατικος καπιταλισμος ειναι μεγαλη προοδος, λεει, πρεπει να διδαχτουμε απο την δικτατορικη εφαρμογη του στη Γερμανια. Στρατιωτικη πειθαρχια στο εργοστασιο. (θυμιζουν Τροτσκι και Μαο αυτα).
Μιλαμε για το 1918 βεβαια.
Απο την αλλη ο Σταλιν λεει οτι αυτα δεν ειναι σοσιαλισμος. Βεβαια αυτος αναφερεται στο 1950 (και για την τοτινη αναπτυξη, βεβαια, τιποτα λιγοτερο απο τον νομο του κεντρικου δχεδιασμου δεν μπορει να γινει δεκτο.
Εσυ ομως αυτο το παιρνεις και το κολλας στην Κινα του '49, λες και ειναι γενικη αληθεια του τυπου του φυσικου νομου.
Κατα τα αλλα, δεν επιζητω την συγκρουση αλλα τι να κανω, γραφεις πολλα, πολλα περιττα και αλλα ανακριβη.
Το οικονομικο κειμενο που λες, μπορεις να το διαβασεις και να κανεις μια σουμα ; Mε ενδιαφερει, αν δεν μπορεις θα το κανω. Ετσι για να μην λες οτι ειμαι τρολ.
Κοίτα να δεις πόσες γραπτές πηγές υπάρχουν για τη ΜΠΠΕεε, ενώ οι Μαοϊκοί λένε στα μέλη τους ότι δεν υπάρχουν γραπτές πηγές για το τι ακριβώς έγινε τότε στην Κίνα. Η ταξική θέαση και η γνώση της ιστορίας αποκαλύπτουν τα πάντα. Από την ταξική σύνθεση των μ-λ στην Ελλάδα (φοιτητές από αγροτικές περιοχές κυρίως Ήπειρος και Κρήτη) μέχρι και τις αλαξοκωλιές με το δεξιό αγροτικό κίνημα όπου ηγούνταν φασίστες. Σε ποιανού το πλευρό θα ήταν άραγε αυτοί αν το ταξικό κίνημα έπαιρνε κάποτε στην Ελλάδα την εξουσία;
Ντζερζίνσκυ
Θες να αγιάσεις και δεν σ' αφήνουνε ρε συ σφυροδρέπανε.
ο άλλος ο τρόλης ο τακτικος σχολιαστής βρίσκει λεξούλες που ταιριάζουνε σε αυτά που γράφουμε και νομιζει οτι κανει ανάλυση. Βρε μπουμπούνα το "Για το Φορος σε Ειδος" γράφτηκε το 1921, ξέρεις τι εγινε τότε και τι ειχε προηγηθει απο το 18-21? Το 21 εγινε η ΝΕΠ και απο το 18-21 ειχαν εεμφύλιο και πόλεμο με τους εισβολείς, ολο το πλεονασμα της παραγωγής και οχι μονο το πλεονασμα συγκεντρωνόταν για το μέτώπο. Ειναι ο λεγόμενος πολεμικος κομμουνισμος. Το 21 λοιπόν ο Λένιν αναφέρεται στο κρατικο καπιταλισμο σαν ένα από τα πιο σημαντικα κοινωνικ-οικονομικά συστήματα της Ρωσσίας , που έπρεπε να αναπτυχθει περισσότερ.
Μονο μπουμπούνα μας οπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λένιν στο Για το φορος σε ειδος ο κρατικος καπιταλισμος αναφέρεται α) σε κρατικες επιχειρήσεις με μανατζαραίους αστους, β) σε κρατικές επιχειρήσεις μικτές με κεφάλαιο καπιταλιστων γ) σε κρατικες επιχειρήσεις που ασχολούνται με το κρατικο μονοπώλιο στα σιτηρα και το κρατικο μονοπώλιο στο εξωτερικο εμπόριο, αλλα ακομη δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν και να απομακρύνουν τα μέσα παραγωγής απο το εμπόριο. Ο,τι γράφω ώρες εδώ πέρα.
Ο κρατικος καπιταλισμος εκεινη τη στιγμή εγγυόταν -οπως γραφει και ο Λένιν- τη συγκέντρωση των σιτηρών και των αγροτικών εμπορευμάτων στις πόλεις. απο τη συγκέντρωση των πλεονασμάτων με τις επιτροπές φτωχολογιάς επι πολεμικου κομμουνισμού, πλέον ακολουθούνταν ο δρόμος του εμπορίου, όπου μια αναγκαία ποσότητα για τη πόλη συγκεντρώνονταν με ανταλλαγή σε χρήμα αλλα σε τιμές που επέβαλε το κρατος (αυτο σημαινε το φόρος σε είδος), επιβάλλοντας ξανά τη πολιτική ψαλίδας στους αγρότες, αλλα οχι ομως οπως πριν με τον πολεμικο κομμουνισμο που κατα μετρούσαν και τα κοτόπουλα σε κάθε νοικοκυριό.
el quinto regimiento
Στη Κινα, λοιπόν, μπουμπούνα μας αρχικά δεν υπήρχε ούτε κρατικος καπιταλισμος. Σταδιακά άρχισε να αναπτύσσεται. Στην αρχή η προτεραιότητα των επενδυσεων ήταν στα μέσα παραγωγής, ακολουθώντας την ΕΣΣΔ. ΕΠι Στάλιν μεταφέρθηκε μια απίστευτη ποσότητα μηχανών, στάλθηκαν ειδικοί στη Κίνα, δόθηκαν απίστευτες πιστώσεις για να βοηθηθεί η εκμηχάνιση της παραγωγής και σιγά-σιγά να αρχίσει να σχηματίζεται η σοσιαλιστική ιδιοκτησία, ακομη ομως σε περιορισμένη μορφή.
αυτα ολα τα τελειώνουν το 56 όταν ο Μάο εγκαινιάζει τη πολιτικη των 10 μεγάλων σχέσεων, ακολουθώντας το 20ο Συνέδριο. Επικεντρώνεται πια στη συσσσώρευση στην ελαφρά βιομηχανία και στην αγροτικη οικονομία, ακολουθώντας ΞΕΚΑΘΑΡΑ το δρόμο του κέρδους. Αντιστοιχίζει το κρατικο εποικοδόμημα, καλώντας σε ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ. Αυτά γράφουν οι 10 μεγάλες σχέσεις, για τις οποίες υπερηφανεύονται αρκετοι μαοϊκοι , αλλα δεν έχουν καταλάβει οτι βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους με αυτά που λένε. ΕΛΠΙΖΩ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του marx2mao με το ΜΑΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΤΣ ΣΤΑ ΚΟΛΧΟΖ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΟΥΤΣΟΦ Να ΤΟΥΣ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΕ ΑΡΚΕΤΑ.
Απο το 57 εως το 58 συγκροτούνται κρατικές-μικτές επιχειρήσεις στις οποίες οι κινέζοι καπιταλιστές που συνιστούσαν εξαρχής το 30% και βάλε της βιομηχανικής παραγωγής(που στη Ρωσσία του 1921 δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα στη πόλη, μιλάμε για ελάχιστους νεπμαν και για αστους ειδικούς) μπαίνουν με το κεφάλαιό τους μέτοχοι στις κρατικές μικτές επιχειρήσεις, με απόδοση 5%. ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ; Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΕ.
Γιατι μπερδεύονται οι μαοϊκοι; Γιατι θα δεις οτι ο Μαο δεν το βάπτιζε ετσι ακριβώς το 57 προς το 58, έπαιζε με τις λέξεις, αυτα βαπτίστηκαν έτσι κυρίως στη διάρκεια της ΜΠΠΕ και αργότερα με το κοκκινο βιβλιαράκι.
Εχω ανεβάσει παραπάνω αποκαλυπτικοτατο κειμενο για ολη αυτή την πορεια, κειμενο από την επιθεώρηση του Πεκίνου που τα εξηγει αναλυτικά ΚΑΙ ΚΥΝΙΚΟΤΑΤΑ.
yg: ειναι σαν να βγω εδω τώρα και να κράζω το σεκτάρ, να δες και ο Λένιν αναφέρεται στο paper money στο tax in kind...επειδή οι επιτροπές φτωχολογιές παρέδιδαν αποδειξεις στους αγρότες ότι τους έπαιρναν τα πλεονάσματα.
α, μα πια ρε τρολ, δε σέβεσαι τίποτα. Μάθε πρώτα μπαλίτσα σωστά, και μετά μπες στο γήπεδο.
el quinto
@QUINTO
Δεν καταλαβαινω που διαφωνουμε. Το ζητημα το βαζω ως εξης
Οταν το 17 η δικτατορια του προλεταριατου, αναγκαστηκε να μετατρεψει την αγροτικη ρωσια του μικρου νυκοκυριου σε σχεδιασμενη σοσιαλιστικη οικονομια, το εκανε με απιστευτη επιτυχια. Πως το εκανε; μετατρεποντας τουςφτωχους αγροτες σε κουλακους, φορολογοντας τις εξαγωγες, και με εκμεταλλευση του φυσικου πλουτου με δυτικα κεφαλαια. Το συναλλαγμα που μαζεψε ο Λενιν το χρησιμοποιησε για τον εξηλεκτρισμο και αλλα εργα υποδομης ΚΡΑΤΙΚΑ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ τα οπια αποτελεσαν την βαση για την οικοδομηση μετα το 30 του κομμουνισμου.
ΑΥΤΑ τα λιγα λεει ο Λενιν με πολυ διαφωτιστικο τροπο . Αυτο λεγεται και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Δεν το βρηκα στα ελληνικα και αναγκαστηκα για λογους τεκμηριωσης να το παραθεσ στην αγγλικη και με μεταφραση.
Αν θες λοιπον να προσφερεις κατι στην συζητηση, (δεν σου λειπουν οι ικανοτητες) κατσε και βρες οι κονομικα στοιχεια που να τεκμηριωνουν αυτο που λες πιο πανω, (και το οποιο δεν αμφισβητω) Οτι δηλαδη , μετα απο την βοηθεια της ΣΟΒ. ενωσης σε μεσα παραγωγης, αντι να αναπτξουν παραπερα την σοσιαλ, βαση, αντεγραψαμ το Χουρτσωφ, και ιδιωτικοποιησαν τα κολχοζ. Για να το κανεις αυτο ομως πρεπει να παιζεις την πολιτικη οικονομια στα δακτυλα. ΠΧ ουτε οι αποφασεις κομμ. οργανων , ουτε τι ειπε ο ταδε στον ταδε αποτελουν πολιτικη οικονομια, ουτε καν ενας νομος ή και το συνταγμα. Αυτα ολα αποτελουν ενδειξεις για τις προθεσεις της αρχουσας ταξης (εν προκειμενω, πως αντιλαμβανεται το σοσιαλισμο το κκ κινας (και οι διαφοροι ΣΥΜΜΑΧΟΙ του).
ΠΡΩΤΑ θα παραθεσεις οικονομικα στοιχεια και υστερ θα τα ερμηνευσεις ΟΠΩΣ ΝΙΜΙΖΕΙΣ ΒΕΒΑΙΑ, αλλα χρησιμοποιωντας τους μαρξιστικους φιλοσοφικους ορους (συν οσα θεωρητικα προσεφερε η οικοδομηση στην Σοβ.ενωση (πχ κρατικος καπιταλισμος, τι σημαινει αυτο ποτε ειναι ωφελιμος κτλ).
Οταν βγαζει τα 10 σημεια ο Μαο, τα οποια θεωρεις οπορτουνισμο, εχει αναπτυχθει πληρως η κομμ. βαση οποτε, αυτα τα σημεια ειναι ξεκαθαρη ΠΑΛΛΙΝΟΡΘΩΣΗ, Ή (ΑΦΗΝΩ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ) ηταν προσπαθεια για ακαπτυξη της βασης αυτης μεχρι την σταθεροποιηση της. Εκει νομιζω βρισκεται το κυριο σημειο της απαντησης στο τι ηταν το ΚΚΚινας και τι επιδιωκε. Αν θες θα σε βοηθησω παραθετοντας τα κομματια απο το παλαιο του αναυδου, (με την αδεια του) που νομιζω χρειαζεται τεκμηριωση με οικονομικα στοιχεια για να τελειωνουμε. Ως τοτα δεν αναφερθηκα καθολου στην Κινα. Ουτε οικονομολογος ειμαι ουτε φιλοσοσοφος (ουτε ντενετκτιβ ουτε μεντιουμ) Νομιζω ομως χωρις κατανοηση του Λενιν, δεν μπορεις να ερμηνευσεις ουτε την Κινα. (ξεκινωντας παντα απο το κομματι του Αναυδου, τα πργματα γινονται πολυ ευκολα.)
Δημοσίευση σχολίου