Τσαβισμός και νεοναζισμός

Οι δυο σημαντικότερες διεθνείς ειδήσεις των ημερών ήταν οι εκλογές σε Γαλλία και Βενεζουέλα και τα αποτελέσματα, που χαρακτηρίζονται σημαδιακά, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε περίπτωση.

Στη Γαλλία, ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια του έμειναν υποκριτικά με το στόμα ανοιχτό μπροστά στις πρόσφατες εξελίξεις και τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς της Λεπέν –σαν το δολοφόνο που οδύρεται μπροστά στο πτώμα του θύματός του, ενώ από το μαχαίρι του ακόμα στάζει το αίμα.

Λες και είναι κάτι πρωτόγνωρο ή άνθηση του φασιστικού φαινομένου στην καπιταλιστική μήτρα και τροφό του, την αστική δημοκρατία. Λες και υπάρχει κάτι παράδοξο σε αυτό το αποτέλεσμα, εν μέσω της ισλαμοφοβίας και του γενικευμένου παροξυσμού που είχε επικρατήσει μετά από το χτύπημα στο Παρίσι. Ποιος να το πίστευε άραγε πως όταν ποτίζεις ένα δέντρο, αυτό θεριεύει, πετάει κλαδιά κι απλώνει τις ρίζες του;

Μοιάζει κάπως με τη στρατηγική της ακροδεξιάς (στην πρακτική και την ιδεολογία της) κυβέρνησης Σαμαρά, που θεωρητικά αφαιρούσε το ζωτικό χώρο για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, αφομοιώνοντας τη βάση της σε ακίνδυνα μονοπάτια, εντός «συνταγματικού τόξου». Ενώ στην πραγματικότητα, τη νομιμοποιούσε και την εξάπλωνε, τραβώντας όλο το πολιτικό σκηνικό στην κατεύθυνση προς την οποία έτρεχε ο Λαγός.

Στη Γαλλία βάρυνε ιδιαίτερα η απουσία μιας πολιτικής πρωτοπορίας που να αρθρώνει ταξικό, συγκροτημένο λόγο, να πιάνει το σφυγμό των μεταναστών στα γκέτο των προαστίων, να σπάει το ρατσισμό και τα εθνικιστικά-θρησκευτικά τείχη, να δίνει ταξικό πρόσημο στον… «ευρωσκεπτικισμό» των λαϊκών μαζών, που νιώθουν στο πετσί τους τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ένωση, και να μην τις χαρίζει στους φασίστες. Κι η απουσία αυτή δεν αφορά μόνο χρεοκοπημένα ΚΚ όπως το γαλλικό, ούτε κρίνεται μόνο από την περιορισμένη εκλογική του απήχηση, αλλά συμπεριλαμβάνει περιπτώσεις άκρως πετυχημένων εκλογικά μεταλλαγμένων κομμάτων –καλή ώρα όπως ο Σύριζα- που με την πολιτική τους στρώνουν το έδαφος στην αντίδραση.

Κάτι που μας δίνει κατάλληλη πάσα για την περίπτωση της Βενεζουέλας και το εγχείρημα της μπολιβαριανής δημοκρατίας.

Η τσαβική κυβέρνηση θα μπορούσε κατά μία έννοια να ενσαρκώνει το ιστορικό σχήμα των Λαϊκών Μετώπων και των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Κι από αυτήν την άποψη, υπάρχουν δύο βασικά και αντιφατικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά, ή –για να το πούμε όπως στις τηλεοπτικές σειρές- υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό νέο («από ποιο να ξεκινήσω;»). Το καλό νέο είναι πως συγκροτούν μία ευρύτερη πολιτική συμμαχία που μπορεί να αποκρούσει την αιχμή κρούσης του ταξικού αντιπάλου και δημιουργούν, υπό προϋποθέσεις, ένα δυνάμει πιο θετικό έδαφος για τη δράση των κομμουνιστών. Το κακό νέο είναι πως δεν προωθούν την οικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας κι ενώ αρχικά έχουν ευρύτατη λαϊκή υποστήριξη (οπότε δεν είναι απλώς ένα εγχείρημα κορυφών, από τα πάνω), εξαντλούν αργά ή γρήγορα την όποια δυναμική τους.

Έτσι, ενώ πολλά ΜΜΕ κάνουν λόγο για τέλος εποχής και αλλαγή σελίδας στη Βενεζουέλα, μετά το προχτεσινό αποτέλεσμα, είναι ζήτημα αν είχε εγκαινιαστεί μια νέα, διαφορετική εποχή, κι αν, εκτός από σελίδα, αλλάζουμε και κεφάλαιο-βιβλίο.

Κατά μία παρεμφερή εκδοχή, ο τσαβισμός ενσάρκωνε την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, που έβαζε προγραμματικά το ΚΚΕ. Αν δε θέλουμε όμως να απομονώνουμε επιλεκτικά αποσπάσματα, κάνοντας λάστιχο το παλιό πρόγραμμα, πρέπει να θυμηθούμε το σημείο που έλεγε πως σε μια τέτοια περίπτωση, η πλάστιγγα γέρνει σύντομα προς τη μία ή την άλλη πλευρά, θετικά ή αρνητικά. Κάτι που επιβεβαιώθηκε κι από τα γεγονότα. Εφόσον δεν υπήρχαν αποφασιστικά βήματα προς τη σοσιαλιστική προοπτική, αντικειμενικά κι (εκ)λογικά θα ερχόταν το πισωγύρισμα.

Την κε του μπλοκ την έχει απασχολήσει πολλές φορές το ιντριγκαδόρικο, αντιδιαλεκτικό ερώτημα, τι θα γινόταν αν ο Τσάβες επικρατούσε σε μια άλλη εποχή, με διαφορετικό διεθνή συσχετισμό, πχ στα χρόνια που υπήρχε ακόμα η ΕΣΣΔ, και αν ακολουθούσε φιλοσοβιετικό προσανατολισμό και συνεπώς τη ριζοσπαστική, επαναστατική μετεξέλιξη της Κούβας.

Ή αντιστρόφως αν ο κοινωνικός μετασχηματισμός στην Κούβα θα έφτανε στο ίδιο βάθος, εφόσον τοποθετούσαμε χρονικά την κουβανική επανάσταση στη σημερινή συγκυρία. Όπως επίσης είναι ζήτημα πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει μια χώρα χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα της Βενεζουέλας (δηλ το πετρέλαιο), κι αν αυτό το ζήτημα είναι πρωτίστως (και σε τελική ανάλυση) πολιτικό ή οι αντικειμενικοί περιορισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Σε κάθε περίπτωση, η πείρα της Βενεζουέλας, (όπου ακόμα κι αυτές οι ανολοκλήρωτες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν, σήμαναν συναγερμό και την καθολική κινητοποίηση της αντίδρασης, με μια σειρά απόπειρες πραξικοπημάτων –προτού πετύχει η «δημοκρατική λύση»), οι αφόρητες πιέσεις που ασκήθηκαν ενάντια στο τσαβικό εγχείρημα, η μείωση της τιμής του πετρελαίου κι ο έμμεσος οικονομικός αποκλεισμός για να προκληθεί τεχνητά έλλειψη προϊόντων και να πέσει δραματικά το βιοτικό επίπεδο στη Βενεζουέλα, αποδεικνύουν την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης βασικών κλάδων της παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού, για να αντιμετωπιστεί με καλύτερα όπλα-εργαλεία αυτή η κατάσταση. Αλλά και την «αξία χρήσης» της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών, που δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί της, όσο κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας και μένει ελεύθερη, με πολιτικά δικαιώματα, να σχεδιάζει έμμεσα και άμεσα πραξικοπήματα για τη στερέωση της εξουσίας της.

Όλα τα παραπάνω δίνουν παράλληλα και το μέτρο των δυσκολιών, των πιέσεων και των αντιξοοτήτων που θα αντιμετωπίσει η επαναστατική εξουσία, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη κι αν επικρατήσει. Αν η διεθνής αντίδραση αρνείται ή αδυνατεί να ανεχτεί ακόμα και ήπιες μεταρρυθμίσεις, σαν αυτές που επιχείρησε η Βενεζουέλα, δεν είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο σφοδρή είναι η επίθεση που θα εξαπολύσει απέναντι στο κίνημα που θα σπάσει την ιμπεριαλιστική αλυσίδα στον αδύναμο κρίκο της. Όμως αυτή ακριβώς η επίθεση κι η σφοδρότητά της καθιστούν ουτοπικά τα ημίμετρα και αναγκαία συνθήκη την επαναστατική διέξοδο, τη σοσιαλιστική εξουσία που θα οργανώσει με κάθε μέσο την άμυνά της και τη λαϊκή αντίσταση.

Σφυρί καλεί δρεπάνι

Σχολιασμός επικαιρότητας

Η νέα ελλάδα του σαμαρά είναι σαν το νέο πανιώνιο του μπέου και τις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες (παε), που όταν χρεοκοπούν αναβαπτίζονται, για να γλιτώσουν από τα χρέη τους με το πρόθεμα «νέο». Όπως δηλ οι νεοναζί, με τους οποίους θέλει να συνεργαστεί ο πολύδωρας. Αλλά δεν τολμάνε να βγουν στη νέα σμύρνη του νέου πανιώνιου, για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι πάνθηρες και τους κάνουν τ’ αλατιού. Που πέρσι είχαν στην ομάδα προπονητή τον ελέ, που είναι σαν πρωταγωνιστής του παπακαλιάτη, και παραπέμπει ευθέως στην άλλη ελε, του καμμένου και του λαπαβίτσα, που διαγράφει το απεχθές χρέος. Αλλά η διαφορά είναι ότι δε σβήνουν αυτομάτως τα χρέη αν υποβιβαστείς σε τριτοκοσμική χώρα, όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο.

Η νέα ελλάδα του σαμαρά λοιπόν είναι φτιαγμένη με παλιά υλικά από τον καιρό του καραμανλικού κράτους της αντιπαροχής. Και πήρε το όνομά της από το παλιό εκδοτικό των πολιτικών προσφύγων του δσε στην υπερορία, στη δεκαετία του 50’, πιθανότατα για να προκαλέσει τους απαραίτητους συνειρμούς με το μετεμφυλιακό κλίμα της εποχής και το νέο πολιτικό στιλ που φιλοδοξεί να εφαρμόσει ο αντώνης. Με υπουργούς σαν το βορίδη (πριν) και τον άδωνη (τώρα), βγαλμένους θαρρείς από εκείνα τα χρόνια, και με τον ίδιο κεντρικό ΙΔΕΑ ως προς το τι χρειάζεται ο τόπος σήμερα. Που τους λείπει μόνο το άσπρο κοστούμι του παγωτατζή –που ήταν η μόδα της εποχής και την τιμούσε ο καραμανλής ο πρεσβύτερος- και το τρίκυκλο.

Αν και στα δικά τους χρόνια ήταν της μόδας το τσεκούρι, για να προτρέξουμε λίγο στο ρου της ιστορίας και να πάμε στη δεκαετία με τις βάτες. Τότε που πέθανε ο τοσίτσας της νδ, έχοντας αναθρέψει γενιές νεοναζί με το βιβλίο του για τον εμφύλιο «φωτιά και τσεκούρι» κι αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη στους κενταύρους, τους ρέιντζερς και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, σαν την επεν του βορίδη. Που δεν ξέρω για τη φωτιά, αλλά τσεκούρι είχε σίγουρα κι υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα που μας το υπενθυμίζουν. Ενώ μοίραζαν και φυλλάδια με το σχετικό σύνθημα: «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», πράσινους και βένετους (νδ-πασοκ).

Κι ο άδωνις έχεις το τσεκούρι του

Τώρα όμως έχουν αλλάξει οι καιροί κι ο βορίδης του εθνικού μετώπου κάνει εισοδισμό στο ενιαίο κυβερνητικό μέτωπο των προσκυνημένων, για να το διαβρώσει από μέσα και να το καταπολεμήσει με ένα σατανικό σχέδιο συμμαχίας ακόμα και με το διαβολικό πασόκ που με τον ανδρέα έριξε την χώρα στην ακολασία και την καταστροφή. Ευτυχώς όμως παραμένει το δόγμα «νόμος και τάξη» ως προμετωπίδα της δυομισικομματικής κυβέρνησης, που στρέφεται κατά πάντων, κηρύσσοντάς μας ανοιχτά τον πόλεμο. Κι έχεις την αίσθηση πως ζεις μέσα σε ταινία του δαλιανίδη και θα δεις πχ τους 35 συλληφθέντες συντρόφους του παμε να τους κουρεύουν με την ψιλή και να τους κυκλοφορούν στους δρόμους, κρατώντας πινακίδες, για να τους διαπομπεύσουν: είμαι τέντι μπόης, είμαι συνδικαλιστής, απεργός, είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι κουκουές.

Ο βορίδης λοιπόν έχει άποψη για τα αίτια της κρίσης και μας λέει: είναι ο ανδρέας παπανδρέου, ανόητε. Αλλά ο άδωνης σπεύδει να διευκρινίσει πως το πρόβλημα είναι οι (όποιες) κατακτήσεις των πρώτων χρόνων της αλλαγής και πως ούτε ο ίδιος ο παπανδρέου δεν ακολούθησε αυτή την πολιτική, όταν επανήλθε στην κυβέρνηση –κι η αλήθεια είναι πως το είχε επισημάνει εγκαίρως στην κριτική του ο παναγιωτακόπουλος, ως φωνή της πασοκικής συνείδησης.

Το πρόβλημα συνεπώς «είναι η δεκαετία του ογδόντα ηλίθιε». Και ο χυδαίος αντικομμουνισμός έχει σα βασικό του όχημα τη βρώμικη προπαγάνδα για το βρώμικο 89’, που εμείς το ξεβρομίσαμε, κατά της χρυσής δεκαετίας και του πάρτι της μεταπολίτευσης, για να μεγαλώσει τις συλλογικές μας ενοχές για τις «σπάταλες κατακτήσεις που είχαμε». Αλλά την ίδια στιγμή προβλέπει και ως «εναλλακτική» και μια καρικατούρα επιστροφής στα 80’ς, που την ενσωματώνει μεταμοντέρνα, προβάλλοντας τον αλέξη ως το επόμενο παιδί της αλλαγής.

Έρχεται κι ο κινέζος παράγοντας της κόσκο με βαρυσήμαντες δηλώσεις, να μας πει πως η ελλάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις για μεταρρυθμίσεις, όπως η λδ της κίνας, πριν από 30 χρόνια. Κι αν ο λαός μας συνεχίσει να εμπνέεται και να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες, σαν τους.. αγανακτισμένους της τιεν αν μεν, που είχαν το άγαλμα της ελευθερίας στα χέρια τους, σε τρεις δεκαετίες περίπου η κινεζοποίηση των μισθών και της εργατικής τάξης θα είναι καθολική και τα 350 ευρώ που τόσο προκλητικά προτείνει σήμερα η τρόικα, θα φαίνονται μισθός πολυτελείας, όπως σε εμάς σήμερα φαίνεται προνομιούχος η γενιά των 700 ευρώ. Αλλά αν ο τσίπρας αντιστοιχεί στον δεξιό κομμουνιστή ντενγκ σιάο πινγκ, τότε ο λαφαζάνης είναι μάλλον κάτι σαν την χήρα του μαο και το ζήτημα είναι τι ρόλο ακριβώς παίζει ο αρθρογράφος του μαο, σπαρίλας.

Μα αν ο μισός μου μισθός βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, ο άλλος μισός στην κόσκο βρίσκεται. Κι ύστερα γιατρέ, στην κάθε αυγή με τα χαράματα, πάντα με γκαλμπρέιθ και βαρουφάκη συγκλονίζομαι –ή συνετίζομαι.. ή μάλλον όχι, αυνανίζομαι. Γιατί εξηγούν πολύ πειστικά τους λόγους που δεν πρέπει να φοβούνται οι ηπα μια πιθανή κυβέρνηση σύριζα. Και δεν ξέρω για σένα γιατρέ, αλλά εμένα με έπεισαν απολύτως κι άρχισα να φοβάμαι για δικό μας λογαριασμό. Φοβού τους δαναούς και τσίπρα φέροντες.
Ο ομπάμα, το γιν και το γιαν, σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει η πιονγκ γιανγκ

Με αυτά που λες θυμήθηκα και μια παλιά γελοιογραφία του στάθη για την κυβέρνηση του κινέζου σημίτη, που αντί για ελιές στο κούτελο είχε αριθμούς κι ένας παραδίπλα έλεγε: περνάει ο καθένας και γράφει πάνω του μια πιθανή ημερομηνία λήξης. Κάπως έτσι είναι και με την τωρινή κυβέρνηση, που άρχισε να φαγώνεται πριν καν κλείσει εβδομάδα με την καινούρια της μορφή. Μια κυβέρνηση υπό προθεσμία, που όσο παραμένει γίνεται επικίνδυνη, σαν τα ληγμένα χημικά που πετάνε οι ματάδες στους διαδηλωτές. Αλλά δεν πρόκειται να πέσει σαν ώριμο φρούτο, επειδή ο τσίπρας στην πλατεία συντάγματος φώναζε συλλαβιστά: τε-λει-ώ-σα-τε, λες και μιλούσε κινέζικα. Δεν πέφτουν αν δεν τους ρίξουμε, όπως έλεγε ένα πρόσφατο πρωτοσέλιδο του πριν.

Το οποίο είχε το ρεπορτάζ για την ερτ και την ανακοίνωση της ανταρσύα, για να ‘ρθουν οι εργαζόμενοι στο τιμόνι, αλλά όχι στη (λαϊκή) εξουσία. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, το θέμα είναι να πιάνει ποντίκια και να ‘χουμε εργατικό έλεγχο, όπως θα έλεγε και ο ντενγκ. Τώρα σε αστική ή σε εργατική-λαϊκή εξουσία, αυτά είναι ψιλά γράμματα και δευτερεύοντα (εκ της δευτέρας παρουσίας του σοσιαλισμού).
Στο τελευταίο του φύλλο μάλιστα ο μαυροειδής αναλαμβάνει την πολεμική κατά του παμε, που δεν έκανε πολιτική συμμαχία για τις καρέκλες και προγραμματικό προεδρείο στο εκα με τις δυνάμεις της ανταρσύα (που μας σέρνει τα μύρια όσα) και με τους εργοδοτικούς του σκλαβενίτη και της αυτόνομης παρέμβασης. Ενότητα και κοινή δράση να υπάρχει και τα άλλα τα βρίσκουμε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα της ανάρτησης, γιατί το 13’ είναι μια χρονιά συνεδριακού οργασμού, καθώς όλοι σχεδόν έχουν πραγματοποιήσει ή προγραμματίσει για φέτος το δικό τους συνέδριο –μέχρι και το ναρ πχ, που τηρούσε ως τώρα τον άγραφο εθιμικό κανόνα για «συνέδριο ανά οκταετία» αλλά φέτος μπορεί να κάνει την έκπληξη και να το βάλει στα επτά! Και μόνο το εεκ του σάββα μιχαήλ πραγματοποιεί σε ετήσια βάση τακτικό συνέδριο, στα χνάρια των καλύτερων παραδόσεων των μπολσεβίκων του λένιν. Αλλά αυτά τα αποσιωπά η κυρίαρχη προπαγάνδα, γιατί δεν τη συμφέρουν.

Στο συνέδριο της νδ λοιπόν συζήτησαν για το αν ο ταπ είναι καλός αγωγός της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και ο σαμαράς ζορίστηκε και αδιαθέτησε, ενώ ανέπτυσσε το όραμά του για τη νέα ελλάδα του μέλλοντος. Φαντάσου δηλ να το λουζόταν στην πράξη, σαν εμάς, πώς θα.. δροσιζόταν.

Η νδ λοιπόν δεν πρωτοτύπησε με το λεκτικό δάνειο για η νέα ελλάδα. Ακόμα και το όνομά της από εμάς το πήρε. Από τις επεξεργασίες του 9ου συνεδρίου του κκε για το στάδιο της νέας δημοκρατίας, που θα διαδεχόταν το χουντικό καθεστώς μετά την πτώση του –κι όντως επιβεβαιώθηκαν από την ζωή, με τρόπο που δε φανταζόμασταν. Κι ύστερα λέμε για το πασοκ που κατάκλεψε τα δικά μας συνθήματα και λεηλάτησε την εκλογική βάση της αριστεράς. Το επόμενο βήμα θα είναι να μιλήσει ο σαμαράς και για το κόμμα νέου τύπου που θέλει να επανιδρύσει..

Ευτυχώς σε αυτό τον κόσμο με τόσες ραγδαίες ανατροπές, υπάρχουν και μερικές σταθερές που μας βοηθάνε να κρατάμε τον μπούσουλα. Όπως οι γραφικές αφίσες του παναγιωτακόπουλου με τον ανδρέα, κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Και τώρα που έφυγε η αριστερή παρέμβαση από το πασόκ, τι θα κάνουμε εμείς; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύση για τη διασκέδασή μας…